Όταν ο Θεός Λαλή Ειρήνη σε Όλα τα Έθνη

Η δημοσία αυτή ομιλία ακούσθηκε από 318.434 άτομα σε συνελεύσεις ανά τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά και τη Μεγάλη Βρεττανία το θέρος του 1959, και εν συνεχεία εξεφωνήθη σε πολλές άλλες συνελεύσεις σε όλα τα μέρη του κόσμου.

«Και θέλω εξολοθρεύσει την άμαξαν . . . και θέλει εξολοθρευθή το τόξον το πολεμικόν· και αυτός θέλει λαλήσει ειρήνην προς τα έθνη· και η εξουσία αυτού θέλει είσθαι από θαλάσσης έως θαλάσσης.»—Ζαχ. 9:10.

 1, 2. Ποια φωνή ποθούν ν’ ακούσουν εκείνοι που αγαπούν την ειρήνη, και πώς η Κοινωνία των Εθνών και τα Ηνωμένα Έθνη έδειξαν έλλειψι ικανότητος να μιλήσουν με τη φωνή αυτή;

ΕΚΕΙΝΟΙ που αγαπούν ειρήνη με δικαιοσύνη και ευτυχία, ποθούν ν’ ακούσουν τη φωνή που είναι αρκετά ισχυρή για να διατάξη ειρήνη σε όλα τα έθνη. Σήμερα στον πιο κρίσιμο καιρό του ανθρώπου δεν υπάρχει φωνή πάνω στη γη με αρκετή εξουσία για να διατάξη ειρήνη σε όλο τον κόσμο. Η φωνή της Κοινωνίας των Εθνών είναι νεκρή. Μολονότι η Κοινωνία έζησε τα είκοσι έξη χρόνια της υπάρξεώς της, απεδείχθη ανίκανη να διατηρήση ειρήνη μεταξύ των πενήντα και πλέον μελών της. Απέτυχε να σταματήση τη διαρπαγή εδαφών και να εμποδίση την έκρηξι του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

² «Η Κοινωνία των Εθνών είναι νεκρή! Ζήτω τα Ηνωμένα Έθνη!» εκραύγαασε ο γηραιός Λόρδος Σέσιλ της Βρεττανίας στη συνέλευσι που έγινε στο ανάκτορο της Κοινωνίας στη Γενεύη της Ελβετίας τον Απρίλιο του 1946. Τα Ηνωμένα Έθνη που ωργανώθησαν για τη μείωσι της πιθανότητος του πολέμου ζουν ακόμη. Τα μέλη των ηύξησαν σε πάνω από ογδόντα έθνη, αλλά η φωνή των απεδείχθη πολύ ασθενής. Αφότου εδημιουργήθη ο οργανισμός αυτός μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, έγιναν διαταράξεις της ειρήνης με επίθεσι και με ένοπλη σύγκρουσι σε διάφορα μέρη της γης. Ο ψυχρός πόλεμος μεταξύ των δύο μεγάλων συγκροτημάτων εθνών, του κομμουνιστικού και του δημοκρατικού, εκράτησε τον κόσμο σε μια νευρική κατάπτωσι. Ο φόβος ενός θερμού πυρακτωμένου πολέμου καταλαμβάνει τις καρδιές των ανθρώπων. Δεν εξαρτάται από τα Ηνωμένα Έθνη το να εμποδίσουν τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο από το να καταστρέψη τον πολιτισμό και να καταπέμψη θάνατο επάνω στο ανθρώπινο γένος. Τα Ηνωμένα Έθνη είναι καταδικασμένα ν’ ακολουθήσουν τα ίχνη του προδρόμου των, της Κοινωνίας των Εθνών. Ασφαλώς η φωνή κάποιου ισχυροτέρου πρέπει να διατάξη ειρήνη σε όλα τα έθνη.

 3. (α) Όσον αφορά την απόλυτη ανάγκη τώρα ειρήνης μεταξύ των εθνών, τι είπε ένας Γάλλος συγγραφεύς; (β) Και ένας Βρεττανός νομοθέτης;

³ Εξετάζοντας τα πράγματα από μια εντελώς φυσική άποψι, πληροφορημένοι άνδρες και γυναίκες έχουν πεισθή ότι τώρα η ειρήνη μεταξύ των εθνών είναι μια απόλυτη αναγκαιότης. Ο Γάλλος συγγραφεύς Ραϋμόντ Αβόν, στο βιβλίο του «Περί του Πολέμου», (De la Guerre), λέγει: «Το ανθρώπινο γένος έχει εισέλθει σε μια φάσι άνευ προηγουμένου, στην οποία, για πρώτη φορά στην ιστορία, οι μεγάλες δυνάμεις ετοιμάζονται για ένα πόλεμο που δεν θέλουν να τον διεξαγάγουν.» Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει το δημοκρατικό συγκρότημα εθνών είναι ότι «απέτυχε να εύρη ένα υποκατάστατον του ολοκληρωτικού πολέμου, εκτός από την ίδια την ειρήνη». Αυτό συμβαίνει εξαιτίας εκείνου που θα σημάνη για όλους τους κατοίκους της γης ένας ολοκληρωτικός πόλεμος με χρησιμοποίησι των τελευταίων πολεμικών όπλων. Οι νομοθέται των εθνών γνωρίζουν τι αυτό θα σημάνη. Στις 11 Φεβρουαρίου 1959, στη Βρεττανική Βουλή των Λόρδων, ο κόμης Μπέρτραντ Ράσσελ επέστησε την προσοχή σε κάτι, το οποίο θεωρούσε ως το πρώτο πρακτικό κίνημα «σε μια μακρά εκστρατεία για την εξασφάλισι της συνεχούς υπάρξεως της ανθρωπίνης φυλής. . . . Έως τώρα ενομίζαμε ότι τα πυρηνικά όπλα ήσαν υπό την κατοχή της ανατολής και της δύσεως, και ότι η ανατολή ήταν μια απειλή στη δύσι και η δύσις ήταν μια απειλή στην ανατολή. Αυτός δεν ήταν ένας φρόνιμος τρόπος να αντιλαμβανώμεθα το ζήτημα. Τα πυρηνικά όπλα ήσαν μια απειλή στο ανθρώπινο γένος, και απέναντι της απειλής αυτής οι άνθρωποι ώφειλαν να ενωθούν. Θα ενώνοντο αν ήταν η Μαύρη Πανώλης για να λάβουν τα υγειονομικά μέτρα προς αποφυγήν αυτού του τρομακτικού κακού. . . . Είχαμε συνηθίσει να πολεμούμε. Έπρεπε να ξεσυνηθίσωμε και αυτό δεν ήταν μια εύκολη προσπάθεια. Αν δεν ξεσυνηθίζαμε, εκείνοι που δεν θα μπορούσαν να κάμουν αυτή την προσπάθεια, θα συνεισέφεραν τη μικρή τους συμβολή στην εξάλειψι της [ανθρωπίνης] φυλής μας.»—Τάιμς του Λονδίνου, 12 Φεβρουαρίου 1959.

 4. Τι ανέφερε μια ολοσέλιδη έκθεσις στους Τάιμς της Νέας Υόρκης για τον κίνδυνο που αντιμετωπίζομε;

⁴ Μια μέρα, όχι πριν από πολύν καιρό, οι αναγνώσται των Τάιμς της Νέας Υόρκης αντίκρυσαν μια ολοσέλιδη αγγελία και χρειάσθηκε να ατενίσουν τις εξής τολμηρές επικεφαλίδες: «Αντιμετωπίζομε έναν κίνδυνο ανόμοιο προς οποιονδήποτε κίνδυνο που υπήρξε ποτέ.» Τι είδους κίνδυνο; Η παράγραφος 7 αυτής της ολοσέλιδης εκθέσεως επανελάμβανε την επικεφαλίδα και απαντούσε: «Βρίσκονται υπό την κατοχή μας και υπό την κατοχή των Ρώσων περισσότερα από αρκετά πυρηνικά εκρηκτικά μέσα για να τεθή τέρμα στη ζωή του ανθρώπου επάνω στη γη.» Αυτή η καταχωρημένη έκθεσις εδημοσιεύθη από την Εθνική Επιτροπή για μια Συνετή Πυρηνική Πολιτική, της οποίας τα κεντρικά γραφεία βρίσκονται στη Νέα Υόρκη.—Τάιμς της Νέας Υόρκης, 15 Νοεμβρίου 1957.

 5. Τι είπε ο πρώην υπουργός των Αεροπορικών Δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών όσον άφορά την απόλυτη αναγκαιότητα ενός ωρισμένου παγκοσμίου συστήματος;

⁵ Κάτι έπρεπε να γίνη για την αντιμετώπισι αυτού του κινδύνου. Έτσι είχαν ειπεί άνθρωποι εξέχοντες στη δημοσία ζωή. Μεταξύ αυτών ήταν ο πρώην υπουργός των Αεροπορικών Δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών. Όταν μιλούσε στο Κλήβελαντ του Οχάιο, στις 19 Νοεμβρίου του 1958, αυτός ο κ. Τ. Κ. Φίνλεττερ προειδοποίησε ότι «ο κίνδυνος του πολέμου σταθερώς αυξάνει. . . . Οι δημιουργοί της πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών. . . αντιμετωπίζουν τώρα μια νέα επιτακτική κατάστασι: την απόλυτη αναγκαιότητα δημιουργίας ενός παγκοσμίου συστήματος που θα αποκλείση τον πόλεμο από τις ανθρώπινες υποθέσεις.» Είπε: «Θα ήταν καλύτερα να παύσωμε να μιλούμε για αφοπλισμό και μάλιστα για ειρήνη.»—Τάιμς της Νέας Υόρκης, 20 Νοεμβρίου 1958.

 6. Τι είπε περί επιβιώσεως ένας πρώην πρωθυπουργός της Βρεττανίας;

⁶ Ο κόμης Άτλη, ο πρώην πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρεττανίας, εισηγούμενος ένα τέτοιο παγκόσμιο σύστημα για τον αποκλεισμό του πολέμου, μίλησε υπέρ μιας «παγκοσμίου ομοσπονδίας» για τη διαφύλαξι του πολιτισμού. Στον λόγο που εξεφώνησε στο Σταίητ Κόλλετζ Ιν Γιούνιον της Νιούαρκ, Νέας Ιερσέης, είπε: «Το τίμημα της επιβιώσεως θα είναι μια προθυμία ενώσεως με τον υπόλοιπο κόσμο.»—Τάιμς της Νέας Υόρκης, 24 Φεβρουαρίου 1959.

 7. Γιατί οποιοδήποτε τέτοιο παγκόσμιο σύστημα θα ήταν χωρίς αποτέλεσμα, και ποια βοήθεια έδωσε ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» υπέρ της ειρήνης;

⁷ Οποιοδήποτε παγκόσμιο σύστημα και αν ωθηθούν τελικά να δημιουργήσουν οι απελπισμένοι εθνικοί ηγέται για να ενωθούν, δεν θα ήταν τίποτε περισσότερο από ένα σύστημα του παλαιού κόσμου, όχι πιο αποτελεσματικό από οποιοδήποτε άλλο ανθρωποποίητο σύστημα στο παρελθόν. Απατώμεθα αν αναμένωμε ότι ξαφνικά θα παρουσιασθή μια συμπτωματική διέξοδος και το μεγάλο εμπόδιο θα υπερνικηθή, και ο άνθρωπος θα δημιουργήση με ευτυχία τη διάταξί του για μια διαρκή, αδιάσπαστη ειρήνη. Οι θρησκευτικοι κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου» έχουν συνεργασθή με τους πολιτικούς, αλλά απεδείχθη ότι δεν παρέχουν καμμιά απολύτως βοήθεια. Η ιστορία σαφώς δείχνει ότι ποτέ δεν εστάθησαν στερεοί ως αμετακίνητοι στύλοι της ειρήνης. Όχι αλλά σε καιρό δοκιμασίας εχειρίσθησαν τη μεγάλη θρησκευτική επιρροή των επάνω σε εκατοντάδες εκατομμυρίων εκκλησιαζομένους εναντίον των συμφερόντων της διεθνούς ειρήνης. Δεν μίλησαν με την επιτακτική φωνή που διατάσσει ειρήνη στα έθνη, διότι ο κλήρος ποτέ δεν διετήρησε ειρήνη ακόμη και μέσα στις ίδιες του θρησκευτικές τάξεις.

 8. Γιατί το πνεύμα που υπάρχει έξω στον κόσμο δεν επιτρέπει ειρήνη;

⁸ Το πνεύμα που είναι τώρα διάχυτο στον κόσμο δεν παρέχει έδαφος για κάποια ειρήνη. Το πνεύμα τούτο, αυτό καθ’ εαυτό, αποκαλύπτει το πράγμα ή το πρόσωπο που βρίσκεται πραγματικά πίσω από τη συνεχή ταραχή και σύγκρουσι ιδιοτελών συμφερόντων. Ασφαλώς δεν είναι το πνεύμα της αγάπης. Είναι το πνεύμα της κοσμικής σοφίας, επειδή οι πολιτικοί, εμπορικοί και θρησκευτικοί ηγέται ακολουθούν τις φιλοσοφίες, τις διπλωματίες και τους σκοπούς του κόσμου τούτου.

 9. Τι δείχνει ότι αυτό το πνεύμα δεν είναι καλό, και ποιος ήταν εκείνος που προσδιώρισε την πηγή αυτού του πνεύματος για μας;

⁹ Από ποιον εκπορεύεται αυτό το πνεύμα; Από τα ίδια του τα αποτελέσματα αυτό το πνεύμα της κοσμικής σοφίας δείχνει ότι δεν είναι καλό. Επομένως δεν προέρχεται από καλή πηγή. Δεν μπορεί να υπάρξη αμφιβολία για την πηγή του, ένας συγγραφεύς δε πριν από δεκαεννέα αιώνες προσδιώρισε την πηγή για μας. Αυτός ήταν ο Ιάκωβος, για τον οποίον αναφέρεται ότι εμαρτύρησε στην πόλι της Ιερουσαλήμ για τη Χριστιανική του πίστι, δηλαδή, ελιθοβολήθη μέχρι θανάτου κατόπιν καταδικαστικής αποφάσεως του Ιουδαϊκού Ανωτάτου Δικαστηρίου της Ιερουσαλήμ.a Στη θεόπνευστη επιστολή του αποκαλεί ο ίδιος τον εαυτό του «Ιάκωβος, δούλος του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού», και ερωτά και απαντά σε μια ερώτησι που ο «Χριστιανικός κόσμος» και οι καθ’ ομολογίαν «Χριστιανοί» πολιτικοί του δεν το έλαβαν σοβαρά υπ’ όψιν. Ιδού τι έγραψε ο Ιάκωβος υπό έμπνευσιν:

10, 11. Τι λέγει αυτός ο Ιάκωβος όσον αφορά την κοσμική σοφία και την πηγή της ταραχής μεταξύ των καθ’ ομολογίαν Χριστιανών;

¹⁰ «Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων; ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας. Εάν όμως έχητε εν τη καρδία υμών φθόνον πικρόν και φιλονεικίαν, μη κατακαυχάσθε και ψεύδεσθε κατά της αληθείας. Η σοφία αύτη δεν είναι άνωθεν καταβαίνουσα, αλλ’ είναι επίγειος, ζωώδης, δαιμονιώδης· διότι όπου είναι φθόνος και φιλονεικία, εκεί ακαταστασία, και παν αχρείον πράγμα. Η άνωθεν όμως σοφία, πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος. Και ο καρπός της δικαιοσύνης σπείρεται εν ειρήνη υπό των ειρηνοποιών.

¹¹ »Πόθεν προέρχονται πόλεμοι και μάχαι μεταξύ σας; Ουχί εντεύθεν, εκ των ηδονών σας αίτινες στρατεύονται εντός των μελών σας; Επιθυμείτε, και δεν έχετε· φονεύετε και φθονείτε, και δεν δύνασθε να επιτύχητε· μάχεσθε και πολεμείτε, αλλά δεν έχετε, επειδή δεν ζητείτε. Ζητείτε, και δεν λαμβάνετε, διότι κακώς ζητείτε, δια να δαπανήσητε εις τας ηδονάς σας. Μοιχοί και μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.»—Ιάκ. 3:13 έως 4:4.

12, 13. (α) Τι εξηγούν τα λόγια του Ιακώβου όσον αφορά τις προσευχές των κληρικών; (β) Από ποιον δείχνει ότι εκπορεύεται αυτή η σοφία, και γιατί, επομένως, οι κατά κόσμον σοφοί άνθρωποι δεν βλέπουν το αληθινό κλειδί της ειρήνης;

¹² Αυτά τα λόγια του Ιακώβου προς τους ομοίους του Χριστιανούς εξηγούν κάτι. Τι; Γιατί οι κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου», οι οποίοι προφέρουν ευλογίες επάνω σε θωρηκτά και άλλα όργανα πολέμου, προσεύχονται στον ουρανό για παγκόσμια ειρήνη και δεν έλαβαν ποτέ απάντησι στην προσευχή των και ποτέ δεν θα λάβουν. Γιατί; Επειδή ο Θεός δεν ακούει ανθρώπους που είναι στενοί φίλοι του κόσμου τούτου, και επομένως είναι εχθροί του Θεού. Δεν ακούει τις προσευχές ούτε ευλογεί τις διευθετήσεις ανθρώπων που απορρίπτουν τη σοφία η οποία καταβαίνει από τον Θεό, και που δέχονται και ακολουθούν τη σοφία του κόσμου τούτου. Ο Χριστιανός μαθητής Ιάκωβος απερίφραστα λέγει ότι αυτή η σοφία με όλα τα αποτελέσματά της που διαταράσσουν τον κόσμο σήμερα, δεν είναι η ουράνια, Θεοσεβής σοφία, αλλά είναι η «επίγειος, ζωώδης, δαιμονιώδης», ή διαβολική. Είναι η σοφία που εκπορεύεται από τον αόρατον άρχοντα του κόσμου τούτου, ο οποίος ήλθε εναντίον του ανθρώπου Ιησού Χριστού και έκαμε να τον θανατώσουν σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου πριν από δεκαεννέα αιώνες. Μερικές ώρες πριν από τον θάνατό του ο Ιησούς είπε: «Έρχεται ο άρχων του κόσμου τούτου, και δεν έχει ουδέν εν εμοί. . . . ο άρχων του κόσμου τούτου εκρίθη.» (Ιωάν. 14:30· 16:11) Ο άρχων αυτός είναι ο Σατανάς ή Διάβολος. Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, ότι οι κατά κόσμον σοφοί του «Χριστιανικού κόσμου» είναι τυφλοί ως προς το αληθινό κλειδί της παγκοσμίου ειρήνης. Ο διαβολικός Θεός του κόσμου τούτου, άρχων των δαιμονίων, ετύφλωσε τις διάνοιές των. Προς αυτή την κατεύθυνσι ο Χριστιανός απόστολος Παύλος γράφει:

¹³ «Εάν δε και ήναι το ευαγγέλιον ημών κεκαλυμμένον, εις τους απολλυμένους είναι κεκαλυμμένον· των οποίων, απίστων όντων, ο θεός του κόσμου τούτου ετύφλωσε τον νουν, δια να μη επιλάμψη εις αυτούς ο φωτισμός του ευαγγελίου της δόξης του Χριστού, όστις είναι εικών του Θεού.»—2 Κορ. 4:3-5.

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

14. (α) Λόγω αυτής της διανοητικής τυφλώσεως, τι συνιστούν οι ηγέται του κόσμου για ειρήνη; (β) Σε καιρό πολέμου, πώς προφασίζονται ότι τιμούν τον Χριστό στις 25 Δεκεμβρίου;

¹⁴ Επειδή ο θεός αυτού του συστήματος πραγμάτων έθεσε κάλυμμα πάνω στις διάνοιες των απολλυμένων ηγετών του κόσμου με τη δαιμονική του σοφία, αυτοί συνιστούν τα Ηνωμένα Έθνη, τις διασκέψεις αφοπλισμού, τον αστυνομικό έλεγχο των δοκιμών ατομικών όπλων ή ακόμη την κατάργησι όλων των πυρηνικών όπλων, την αύξησι του παγκοσμίου εμπορίου, τις μορφωτικές ανταλλαγές μεταξύ εθνών που ενασχολούνται στον ψυχρό πόλεμο, μια «παγκόσμια ομοσπονδία», και άλλα κατά κόσμον σοφά μέσα ως το κλειδί της διαρκούς ειρήνης και ευημερίας. Αυτή η διανοητική τύφλωσις κατέχει όχι μόνο τα αθεϊστικά Κομμουνιστικά έθνη, αλλά και τα καθ’ ομολογίαν Χριστιανικά έθνη, την επικράτεια του «Χριστιανικού Κόσμου». Στη διάρκεια ενός θερμού, πυρακτωμένου πολέμου, υπάρχει το έθιμο να σταματούν κάθε πυροβολισμό και φόνο ανθρωπίνης ζωής στις 25 Δεκεμβρίου για να εορτάσουν οι στρατιώται στο μέτωπο τα κατά παράδοσιν Χριστούγεννα. Εκείνο τον καιρό υπάρχει η θρησκευτική συνήθεια να ψάλλουν Χριστουγεννιάτικα άσματα που περιλαμβάνουν τα λόγια, «Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία.» (Λουκ. 2:14) Μ’ αυτό τον τρόπο τα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου» νομίζουν ότι τιμούν τον Ιησού Χριστό και εκπληρώνουν το πνεύμα αυτών των αθανάτων λόγων. Αλλά μόλις τελειώση ο χαρούμενος εορτασμός των Χριστουγέννων, η μάχη και ο φόνος αρχίζουν εκ νέου, και η κακή θέλησις μεταξύ των εθνών παραμερίζει την υποκριτική «Χριστιανική» μάσκα. Αυτή η μιας ημέρας ομολογία Χριστιανοσύνης απεδείχθη ότι είναι απλώς ολίγος αισθηματισμός και συγκινήσεις που επιτρέπουν καλοπέραση.

15. Από ποιους εψάλησαν για πρώτη φορά αυτοί οι λόγοι που αφορούν ειρήνη και ευδοκία, και έπειτα από ποια χαροποιά αναγγελία;

¹⁵ «Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία» ήσαν οι λόγοι που έψαλαν οι άγγελοι τη νύχτα της γεννήσεως του Ιησού στη Βηθλεέμ, τη γενέτειρα του αρχαίου βασιλέως της Ιερουσαλήμ, Δαβίδ. Προτού ακριβώς ακούσουν οι ειρηνικοί ποιμένες το πλήθος των αγγέλων να ψάλλη αυτό το προφητικό άγγελμα, ενεφανίσθη ένας άγγελος με δόξα και είπε σ’ αυτούς: «Μη φοβείσθε· διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν· διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος. Και τούτο θέλει είσθαι το σημείον, εις εσάς, Θέλετε ευρεί βρέφος εσπαργανωμένον, κείμενον εν τη φάτνη.»—Λουκ. 2:8-14.

16, 17. Ποια ειδοποίησι για την ειρήνη περιέχει αυτό το αγγελικό άσμα, και πώς οι λόγοι του Γαβριήλ προς τη Μαρία προσδιορίζουν εκείνον που επρόκειτο να γεννηθή;

¹⁶ Επομένως η προφητική ψαλμωδία των αγγέλων αποτελεί ειδοποίησι από τον Θεό σ’ εμάς ότι δεν μπορεί να υπάρξη διαρκής ειρήνη στη γη χωριστά από εκείνον που εγεννήθη, τη νύχτα εκείνη στη Βηθλεέμ. Αυτός ήταν πραγματικά ένας που είχε σταλή από τον ουρανό χάριν μιας ειρηνικής γης για όλο το ανθρώπινο γένος. Ο άγγελος του Θεού Γαβριήλ, ο οποίος είχε εμφανισθή στη μητέρα του Ιησού πριν από εννέα μήνες, είπε σ’ αυτήν: «Ιδού, θέλεις συλλάβει εν γαστρί, και θέλεις γεννήσει υιόν· και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού ΙΗΣΟΥΝ. Ούτος θέλει είσθαι μέγας, και Υιός Υψίστου θέλει ονομασθή· και θέλει δώσει εις αυτόν Ιεχωβάb ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού· και θέλει βασιλεύσει επί των οίκον του Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος.»—Λουκ. 1:30-33, ΜΝΚ.

¹⁷ Έτσι, με βάσι την αυθεντία των αγγέλων του Θεού από τον ουρανό, εκείνος που εγεννήθη τότε στη Βηθλεέμ ήταν «Υιός Υψίστου», ο Υιός του Θεού. Ήταν ο υποσχεμένος Σωτήρ, Ιησούς Χριστός ο Κύριος, ο Μεσσίας που οι θεόπνευστοι Εβραίοι προφήται είχαν προείπει επί χιλιάδες χρόνια.

18. Αν θέλομε ν’ απολαύσωμε ‘επί γης ειρήνην’, τι πρέπει να εκτιμήσωμε όσον αφορά αυτόν, ιδιαίτερα κάτι που ελέχθη από τον Ησαΐα;

¹⁸ Δεν έχει σημασία το ότι ο Ιησούς Χριστός, ο αιώνιος Κληρονόμος του θρόνου του Βασιλέως Δαβίδ, εγεννήθη πριν από δεκαεννέα ολοκλήρους αιώνες. Μια διαρκής «επί γης ειρήνη» που θα άρχιζε στην εποχή μας δεν μπορεί να χωρισθή απ’ Αυτόν. Όλες οι προφητείες που αφορούν Αυτόν πρέπει να εκτιμηθούν αν θέλωμε ν’ απολαύσωμε τη διαμένουσα ειρήνη που οι άνθρωποι καλής θελήσεως όλων των εθνών μπορούν ν’ απολαύσουν. Οι πολιτικοί της εποχής μας και οι υποκινηταί του πολέμου στα έθνη δεν θα μπορέσουν ν’ αποκλείσουν την εκπλήρωσι των θείων προφητειών που εδόθησαν στο όνομα του Θεού, του Ιεχωβά. Προλέγοντας το παγκοσμίου σημασίας μέλλον Εκείνου, του οποίου η γέννησις στη Βηθλεέμ διεκηρύχθη από αγίους αγγέλους, ο προφήτης Ησαΐας έγραψε τα εξής λόγια, σύμφωνα με την Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασι της Αγίας Γραφής: «Διότι παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς· και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού· και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Αιώνιος Πατήρ, Άρχων Ειρήνης. Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος, επί τον θρόνον του Δαβίδ, και επί την βασιλείαν αυτού, δια να διατάξη αυτήν, και να στερεώση αυτήν, εν κρίσει και δικαιοσύνη, από του νυν και έως αιώνος. Ο ζήλος του Ιεχωβά των δυνάμεων θέλει εκτελέσει τούτο.» (Ησ. 9:6, 7, ΑΣ) Πώς μπορεί, λοιπόν, να υπάρξη ποτέ απαραβίαστη «επί γης ειρήνη» χωρίς αυτόν τον Άρχοντα της Ειρήνης;

19, 20. (α) Γιατί δεν μπορεί κανένας κληρικός ν’ αποδείξη ότι η προφητεία του Ησαΐα εξεπληρώθη στον «Χριστιανικό κόσμο»; (β) Γιατί ο «Ειδωλολατρικός κόσμος» δεν μπορεί να αναμένη μια διευθέτησι για διαρκή παγκόσμια ειρήνη μέσω του «Χριστιανικού κόσμου»;

¹⁹ Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να έχωμε μόνιμη ειρήνη στη γη χωρίς τον «Χριστιανικό κόσμο» και ότι επομένως τα κομμουνιστικά έθνη θα έκαναν καλύτερα να σταματήσουν την προσπάθεια ανατροπής του «Χριστιανικού κόσμου». Ο «Χριστιανικός κόσμος» υπάρχει ήδη επί δεκαέξη αιώνες. Εν τούτοις, κανένας κληρικός δεν μπορεί να υποστηρίξη επιτυχώς και ν’ αποδείξη ότι η προφητεία του Ησαΐα για την αύξησι της εξουσίας του Χριστού και της ειρήνης χωρίς τέλος έχει εκπληρωθή στον «Χριστιανικό Κόσμο». Κάθε μελετητής της ιστορίας γνωρίζει ότι δεν υπήρξε αύξησις Χριστοειδούς κυβερνήσεως και ειρήνης με τον «Χριστιανικό κόσμο»! Κάθε ιστορικό βιβλίο πιστοποιεί ότι οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι του αιώνος αυτού άρχισαν μέσα στην ίδια την καρδιά του «Χριστιανικού κόσμου» μεταξύ αρχόντων που ο κλήρος έλεγε ότι κυβερνούσαν «ελέω» Θεού», και ότι οι πρώτες δύο ατομικές βόμβες ερρίφθησαν επάνω σε δύο πόλεις του «ειδωλολατρικού κόσμου» από λαόν του οποίου το Ανώτατο Δικαστήριο είχε διακηρύξει στο 1892 ότι αποτελούσε ένα Χριστιανικό έθνος.c Ο «Χριστιανικός Κόσμος» δεν απεδείχθη ότι είναι η βάσις για παγκόσμια ειρήνη.

²⁰ Ο λεγόμενος «Ειδωλολατρικός κόσμος» δεν έχει, επομένως, κανένα λόγο να αναμένη ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» θα παράσχη την επιτυχή διευθέτησι για διαρκή παγκόσμια ειρήνη. Ο «Ειδωλολατρικός κόσμος» δεν έχει κανένα λόγο να εκτιμά τη φωνή του «Χριστιανικού κόσμου» ως ικανή να διατάξη ειρήνη σε όλα τα έθνη. Σύμφωνα με τον κανόνα του Θεού, όπως έσπειρε ο «Χριστιανικός κόσμος», έτσι πρέπει και να θερίση. (Γαλ. 6:7) Ο Θεός δεν εμπαίζεται, αλλά όπως έσπειρε ο «Χριστιανικός κόσμος» στους δεκαέξη, γεμάτους πολέμους, αιώνες του, έτσι και θερίζει σ’ αυτή την ημέρα της κρίσεως όλων των εθνών. Έσπειρε άνεμον· πρέπει να θερίση ανεμοστρόβιλον. (Ωσηέ 8:7) Όχι μέσω του «Χριστιανικού κόσμου», αλλά μέσω του ιδίου του Άρχοντος της Ειρήνης και μέσω της ηγεμονικής κυβερνήσεως που επαναπαύεται πάνω στον προσωπικόν του ώμον, θα εκπληρωθή η προφητεία του Θεού δια του Ησαΐα στους ανθρώπους καλής θελήσεως.

21, 22. (α) Μέσω τίνος θα εκπληρώση ο ζήλος του Ιεχωβά την προφητεία του Ησαΐα; (β) Μέσω ποιας προφητείας το διεκήρυξε αυτό ο Ιεχωβά;

²¹ Για τούτο όλοι οι λαοί της γης που αγαπούν την ειρήνη ας ειδοποιηθούν ότι μόνο μέσω του προειπωμένου του Άρχοντος της Ειρήνης θα εκπληρώση ο ζήλος του Ιεχωβά των δυνάμεων την προφητεία του Ησαΐα και ότι αυτός, ως ο ζων και αληθινός Θεός, θα λαλήση ειρήνην σε όλα τα έθνη. Το διεκήρυξε αυτό, μέσω του προφήτου του Ζαχαρία, στον έκτον αιώνα πριν από τη Χριστιανική εποχή, με τα εξής λόγια που απευθύνονται στην Ιερουσαλήμ (ή Σιών), η οποία ανοικοδομήθη προσφάτως:

²² «Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών· αλάλαζε, θύγατερ Ιερουσαλήμ. Ιδού, ο βασιλεύς σου έρχεται προς σε· αυτός είναι δίκαιος, και σώζων· πραΰς, και καθήμενος επί όνου, και επί πώλου υιού υποζυγίου. Και θέλω εξολοθρεύσει την άμαξαν από του Εφραΐμ [του Βορείου Ισραήλ], και τον ίππον από της Ιερουσαλήμ, και θέλει εξολοθρευθή το τόξον το πολεμικόν· και αυτός θέλει λαλήσει ειρήνην προς τα έθνη· και η εξουσία αυτού θέλει είσθαι από θαλάσσης έως θαλάσσης, και από ποταμού [του Ευφράτου] έως των περάτων της γης.»—Ζαχ. 9:9, 10.

23. Ποιος λέγει κατ’ ευθείαν ότι το πρώτο μέρος της προφητείας του Ζαχαρία εξεπληρώθη ιστορικώς, και πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» διακηρύττει ότι εορτάζει την εκπλήρωσι αυτή κάθε έτος;

²³ Η εκπλήρωσις του πρώτου μέρους αυτής της προφητείας αναγράφεται ιστορικώς. Στη διάρκεια των τριών ετών της δημοσίας διακονίας του, ο Ιησούς και οι πιστοί του ακόλουθοι εκήρυτταν επάνω και κάτω στη γη της Παλαιστίνης, «Επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» (Ματθ. 4:12-17· 10:1-7· Λουκ. 10:9) Τελικά ήλθε ο καιρός για την Ιερουσαλήμ να αναγνωρίση την ταυτότητα του κεχρισμένου Βασιλέως του Θεού, του Άρχοντος της Ειρήνης και να τον δεχθή αν το επιθυμούσε. Πολύ πριν από τον καιρό αυτό ο Σολομών, ο γυιός του Δαβίδ, καθισμένος σ’ έναν ημίονο, είχε μεταβή για να στεφθή ως βασιλεύς. Αργότερα η προφητεία του Ζαχαρία ανέφερε για τον κεχρισμένον Βασιλέα του Θεού καθήμενον επί όνου. Έτσι, έξω από την πόλι της Ιερουσαλήμ (ή Σιών), ο Ιησούς ωδήγησε τους μαθητάς του να του φέρουν ένα πώλον όνου για να εισέλθη, καθισμένος σ’ αυτόν, στην πρωτεύουσα. Ο Χριστιανός ιστορικός Ματθαίος γράφει: «Τούτο δε όλον έγεινεν, δια να πληρωθή το ρηθέν δια του προφήτου, λέγοντος, “Είπατε προς την θυγατέρα Σιών,” “Ιδού, ο βασιλεύς σου έρχεται προς σε πραΰς, και καθήμενος επί όνου, και πώλου υιού, υποζυγίου”.» Ως αυτό το έτος τα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου» διακηρύττουν ότι εορτάζουν τη θριαμβευτική είσοδο του Ιησού στην Ιερουσαλήμ κάθε έτος στη λεγόμενη Κυριακή των Βαΐων.

24. Πώς περιγράφει ο Ματθαίος αυτή την πρώτη εκπλήρωσι;

²⁴ Όσον αφορά αυτή την επί πώλου όνου είσοδο ο ιστορικός Ματθαίος λέγει: «Πορευθέντες δε οι μαθηταί και ποιήσαντες καθώς προσέταξεν αυτούς ο Ιησούς, έφεραν την όνον και το πωλάριον, και έβαλαν πάνω αυτών τα ιμάτια αυτών, και επεκάθισαν αυτόν επάνω αυτών. Ο δε περισσότερος όχλος έστρωσαν τα ιμάτια εαυτών εις την οδόν· άλλοι δε έκοπτον κλάδους από των δένδρων, και έστρωναν εις την οδόν. Οι δε όχλοι οι προπορευόμενοι και οι ακολουθούντες έκραζον, λέγοντες, Ωσαννά το υιώ Δαβίδ· ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Ιεχωβά·d Ωσαννά εν τοις υψίστοις. Και ότε εισήλθεν εις Ιεροσόλυμα, εσείσθη πάσα η πόλις, λέγουσα, Τις είναι ούτος; Οι δε όχλοι έλεγον, Ούτος είναι Ιησούς ο προφήτης, ο από Ναζαρέτ της Γαλιλαίας.»—Ματθ. 21:1-11, ΜΝΚ.

25, 26. (α) Ποιων η ενωμένη μαρτυρία αποδεικνύει ότι η προφητεία του Ζαχαρία έπρεπε να εκπληρωθή από τον καθήμενο επί όνου; (β) Πώς θα μπορούσε να συμβή αυτή η εκπλήρωσις εφόσον ο Ιησούς εθανατώθη στο ξύλο;

²⁵ Και άλλοι ιστορικοί, ο Μάρκος, ο Λουκάς και ο Ιωάννης, αναγράφουν αυτή την εκπλήρωσι της θείας προφητείας. Έτσι η μαρτυρία και των τεσσάρων παρέχει την ιστορική απόδειξι ότι, σύμφωνα με την προφητεία του Ζαχαρία, ο Ιησούς Χριστός, ο απόγονος του Βασιλέως Δαβίδ, είναι εκείνος μέσω του οποίου ο Ιεχωβά Θεός θα λαλήση ειρήνην σε όλα τα έθνη και του οποίου η κυριαρχία πρέπει να είναι από θαλάσσης έως θαλάσσης και από του Ευφράτου ποταμού έως των περάτων της γης, δηλαδή, παγγήινη. Αλλά πώς θα μπορούσε αυτό να συμβή, αφού τότε οι θρησκευτικοί κληρικοί της Ιερουσαλήμ αγνόησαν την προφητεία του Ζαχαρία και απέρριψαν τον Ιησού Χριστό, έστρεψαν τον λαό εναντίον του, τον συνέλαβαν, τον παρέδωσαν στον Ρωμαίο κυβερνήτη για εκτέλεσι και ανάγκασαν τούτον να εκπληρώση την απαίτησί των να θανατωθή ο Ιησούς επάνω σε ξύλο; Αυτό θα συμβή επειδή τώρα ο Ιησούς Χριστός ο Άρχων της Ειρήνης είναι ένας ουράνιος Βασιλεύς, στα δεξιά του Θεού. Οι προφητείες του Θεού στις ιερές Εβραϊκές Γραφές είχαν προείπει ότι ο Ιησούς Χριστός θα ηγείρετο εκ νεκρών με δόξα και θα υψώνετο για να καθήση στα δεξιά του Θεού επάνω στον ουράνιο θρόνο.

²⁶ Ο Παντοδύναμος Θεός Ιεχωβά, για να εκπληρώση τις προφητείες και να θέση το θεμέλιο για μια ατελεύτητη ειρήνη επάνω στη γη στον ωρισμένο καιρό, ανέστησε τον Υιό του Ιησού Χριστό την τρίτη ημέρα από τον θάνατό του και τον περιέβαλε με ουράνια δόξα και είπε σ’ αυτόν: «Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου.» Όλη η αναγκαία εξουσία στον ουρανό και στη γη εδόθη στον Ιησού Χριστό, έτσι ώστε τώρα κατέχει μια ισχυρότερη θέσι για να μιλή και διατάσση ειρήνη στα έθνη παρά όταν ήταν εδώ επάνω στη γη ως άνθρωπος και διέταξε την τρικυμιώδη θάλασσα της Γαλιλαίας: «Σιώπα, ησύχασον.»—Ψαλμ. 16:10· 110:1· Ματθ. 28:18· Μάρκ. 4:39.

27, 28. (α) Σε ποια πάλι έχομε ένα προειδοποιητικό παράδειγμα του πώς ειρήνη δεν μπορεί να έλθη με την απόρριψι του από Θεού Άρχοντος της Ειρήνης, και πώς είχε ευνοηθή η πόλις αυτή; (β) Ενώπιον ποιου αυτή τον απέρριψε, και τι, επομένως, ο Θεός ελάλησε σ’ αυτήν;

²⁷ Για το ότι δεν μπορεί να υπάρξη ειρήνη και ασφάλεια επάνω στη γη με την απόρριψι από τον άνθρωπο του από Θεού Άρχοντος της Ειρήνης και της ηγεμονικής του διακυβερνήσεως, έχομε ένα σοβαρό προειδοποιητικό παράδειγμα στην ιστορία. Αυτό ήταν στην περίπτωσι της ίδιας της Ιερουσαλήμ. Η πόλις αυτή είχε ευνοηθή με το να έχη την πλήρη Εβραϊκή Βίβλο της εποχής εκείνης, από τριανταεννέα βιβλία από τη Γένεσι ως τον Μαλαχία, και είχε τιμηθή με το να είναι η πρώτη που είχε την ευκαιρία να δεχθή τον Άρχοντα της Ειρήνης ως κεχρισμένον Βασιλέα του Ιεχωβά. Εν τούτοις η Ιερουσαλήμ τον απέρριψε. Το ιερατείο της άφησε τον φανατικό όχλο να κραυγάζη στον Ρωμαίο κυβερνήτη, τον αντιπρόσωπο του Καίσαρος: «Εάν τούτον απολύσης, δεν είσαι φίλος του Καίσαρος· πας όστις κάμνει εαυτόν βασιλέα, αντιλέγει εις τον Καίσαρα. . . . Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.» Από τις προφητείες ο Ιησούς προεγνώριζε ότι θ’ απερρίπτετο. ( Ιωάν. 19:12-15) Στη θριαμβευτική του, λοιπόν, είσοδο στην Ιερουσαλήμ εσταμάτησε και έκλαψε γι’ αυτήν, και είπε: «Είθε να εγνώριζες και συ τουλάχιστον εν τη ημέρα σου ταύτη τα προς ειρήνην σου αποβλέποντα· αλλά τώρα εκρύφθησαν από των οφθαλμών σου· διότι θέλουσιν ελθεί ημέραι επί σε, και οι εχθροί σου θέλουσι κάμει χαράκωμα περί σε, και θέλουσι σε περικυκλώσει, και θέλουσι σε στενοχωρήσει πανταχόθεν και θέλουσι κατεδαφίσει σε, και τα τέκνα σου εν σοι, και δεν θέλουσιν αφήσει εν σοι λίθον επί λίθον· διότι δεν εγνώρισας τον καιρόν της επισκέψεώς σου.»—Λουκ. 19:35-44.

²⁸ Ό Θεός άφησε την Ιερουσαλήμ να έχη τον Καίσαρα, αντί του Ιησού, ως βασιλέα, αλλ’ ο Θεός δεν ελάλησε ειρήνη στην Ιερουσαλήμ. Ακόμη και δια του Ιησού Χριστού, εκτός από τους προηγουμένους προφήτας, ο Ιεχωβά Θεός ελάλησε πόλεμον καταστροφής για την Ιερουσαλήμ, και ο πόλεμος αυτός επήλθε εναντίον της το 70 μ.Χ. Τότε η Ιερουσαλήμ, η οποία απέρριψε τον Ιησού Χριστό ως βασιλέα, κατεστράφη από τα στρατεύματα του Καίσαρος του βασιλέως της.

29, 30. (α) Ποιον εξεικόνιζε προφητικά η αντίχριστη Ιερουσαλήμ, και ποιον ισχυρίζετο ότι ανέμενε; (β) Όπως στην περίπτωσι της Ιερουσαλήμ, πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» είχε την παρουσίασι σ’ αυτόν του ανάσσοντος Βασιλέως του Θεού;

²⁹ Η αντίχριστη Ιερουσαλήμ έγινε προφητική εικόνα του «Χριστιανικού κόσμου» από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου στο έτος 1918. Η αρχαία Ιερουσαλήμ ήταν σε διαθήκη με τον Ιεχωβά Θεό μέσω του νόμου του Μωυσέως του προφήτου, και ισχυρίζετο ότι ανέμενε τον Μεσσία, ή Χριστό. Ο «Χριστιανικός κόσμος» ισχυρίζεται ότι είναι σε διαθήκη ή σχέσι συμβολαίου με τον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού ως Μεσίτου, και ομολογεί ότι αναμένει την επάνοδό του και τη βασιλεία του.

³⁰ Η αρχαία Ιερουσαλήμ είδε τον Ιησού Χριστό να παρουσιάζεται σ’ αυτήν ως Βσιλεύς καθήμενος επί όνου ανάμεσα σ’ ένα κραυγάζον πλήθος εις εκπλήρωσιν προφητείας, αλλά τον απέρριψε. Ο «Χριστιανικός κόσμος» είδε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και τις πείνες, λοιμούς, σεισμούς και διεθνή στενοχώρια που συνώδευσαν και ακολούθησαν επίσης τον πόλεμο. Με αυτή την εκπλήρωσι της προφητείας του Ιησού, ο «Χριστιανικός κόσμος» είχε ορατή απόδειξι ότι αυτός ενεθρονίσθη στην ουράνια βασιλεία του το 1914, στο τέλος των καιρών των εθνών, το οποίον τέλος εσημειώθη από την αργή των εθνών στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Από το σταμάτημα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου στο 1918, ο «Χριστιανικός κόσμος» άκουσε να διακηρύττωνται σ’ αυτόν τα αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού μέσω του Μεσσία-Χριστού του. Αυτό εκπληρώνει τα ακόλουθα προφητικά λόγια του Ιησού: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Εκείνοι που κηρύττουν τούτο το ευαγγέλιον της Βασιλείας προς μαρτυρίαν σε όλα τα έθνη υπήρξαν και είναι μάρτυρες της βασιλείας του Θεού. Με όλα τα μέσα της δημοσιότητος και ανακοινώσεως που είναι διαθέσιμα στη σύγχρονη εποχή μας, αυτοί οι μάρτυρες της Βασιλείας εκήρυξαν δημοσία και από σπίτι σε σπίτι και από έθνος σε έθνος, έτσι ώστε σήμερα κηρύττουν σε 175 χώρες της υδρογείου και σε πάνω από 120 γλώσσες. Υπήρξαν όμοιοι με το μεγάλο πλήθος που εκραύγαζε και έσειε κλάδους φοινίκων ακολουθώντας τη θριαμβευτική είσοδο του Ιησού στην Ιερουσαλήμ. Μ’ έναν τέτοιο δραματικό τρόπο, που εξεπλήρωνε προφητεία, έγινε η παρουσίασις του ανάσσοντος Βασιλέως του Θεού στον «Χριστιανικό κόσμο».

31. (α) Πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» απέρριψε τον Άρχοντα της Ειρήνης; (β) Πότε ήλθε η καταστρεπτική θλίψις της Ιερουσαλήμ, και έπειτα από σαράντα και πλέον χρόνια τι βρήκε τον εαυτό του να υφίσταται ο «Χριστιανικός κόσμος»;

³¹ Παρά το ότι λαμβάνει το όνομα του Χριστού και εορτάζει την Κυριακή των Βαΐων κάθε έτος, ο «Χριστιανικός κόσμος» απέρριψε τον Άρχοντα της Ειρήνης. Εξέλεξε τον Καίσαρα ως βασιλέα με το να εκλέξη πρώτα την Κοινωνία των Εθνών και τώρα τα Ηνωμένα Έθνη, και με το να διώκη εκείνους ακριβώς που δίνουν μαρτυρία για τη βασιλεία του Θεού σύμφωνα με την εντολή του Ιησού. Όπως στην περίπτωσι της Ιερουσαλήμ, ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν διέκρινε τον καιρό της επισκέψεώς του, ούτε τα ‘αποβλέποντα εις την ειρήνην του’. Αφού απέρριψε η Ιερουσαλήμ τον Άρχοντα Ειρήνης του Ιεχωβά, χρειάσθηκαν τριάντα επτά χρόνια προτού επέλθουν πολιορκία, πείνα, λοιμός, βία και καταστροφή σ’ αυτή την τότε ανόσια πόλι. Τώρα, πάνω από σαράντα χρόνια μετά την άρνησι του «Χριστιανικού κόσμου» να έχη τον ενθρονισμένο Ιησού Χριστό ως βασιλέα, ο «Χριστιανικός κόσμος» βρίσκει τον εαυτό του να υφίσταται την εκπλήρωσι της προφητείας του Χριστού όσον αφορά το τέλος αυτού του πονηρού συστήματος πραγμάτων, δηλαδή, «Και θέλουσιν είσθαι σημεία εν τω ηλίω και τη σελήνη και τοις άστροις· και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα· οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην· διότι αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή.»—Λουκ. 21:25, 26.

ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΔΙΕΘΝΗ ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

32. Ποιον κίνδυνο βλέπουν οι άνθρωποι, αλλά ποιος χειρότερος κίνδυνος είναι πιο πραγματικός απ’ αυτόν, και γιατί;

³² Κάτω από τον τρόμο αυτών των καιρών, οι άνθρωποι βλέπουν το μέλλον από την καθαρώς ανθρώπινη άποψι και διακηρύττουν την προειδοποίησι, «Αντιμετωπίζομε έναν κίνδυνο ανόμοιο με οποιονδήποτε κίνδυνο που υπήρξε ποτέ.» Αυτοί βλέπουν μόνο τον κίνδυνο του διεθνούς πυρηνικού πολέμου, της απλής ραδιενεργού κόνεως, από την οποία θα κατεπέμπετο ένας λαθραίος, αθόρυβος θάνατος επάνω σε όλο το ανθρώπινο γένος για πολλές μέλλουσες γενεές. Αυτό είναι αρκετά ολέθριο. Εν τούτοις, ο Ιησούς Χριστός και οι άλλοι προφήται του Ιεχωβά Θεού προειδοποίησαν για έναν κίνδυνο χειρότερον από εκείνον που έχουν αποκαλύψει οι πιο προωδευμένοι επιστήμονές μας ή οι πιο οξυδερκείς πολιτικοί. Είναι ο κίνδυνος του πολέμου εκείνου που το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής ονομάζει «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος», για τον οποίον οι βασιλείς όλης της οικουμένης και οι στρατοί των περιγράφονται ως συναθροιζόμενοι στον συμβολικό τόπο που ονομάζεται Αρμαγεδδών. (Αποκάλ. 16:14-16) Ο κίνδυνος είναι πολύ πραγματικός, τόσο πραγματικός όσο πραγματικός είναι ο Παντοκράτωρ Θεός, τόσο πραγματικός όσο πραγματικός είναι ο Χριστός ο Βασιλεύς των βασιλέων και Κύριος των κυρίων, τόσο πραγματικός όσο πραγματική είναι η άρνησις του «Χριστιανικού κόσμου» να τον δεχθή και η από μέρους του αποδοχή των Ηνωμένων Εθνών. Είναι πιο πραγματικός κίνδυνος από τον διεθνή πυρηνικό πόλεμο, επειδή ο πόλεμος του Αρμαγεδδώνος εγράφη και προελέχθη στις αλάνθαστες προφητείες της Αγίας Γραφής στο άμεμπτο όνομα του Θεού, Ιεχωβά.

33. (α) Όσον αφορά τη βεβαιότητα της εκπληρώσεως του διακηρυγμένου σκοπού του Ιεχωβά, τι λέγει το Ησαΐας 14:24-27; (β) Ποιόν θείο σκοπό εκθέτει το Ησαΐας 34:1-4 γι’ αυτόν τον αιώνα του διαστήματος;

³³ Στο Ησαΐας 14:24-27 (ΜΝΚ) διαβάζομε: «Ώμοσεν ο Ιεχωβά των δυνάμεων, λέγων, Εξάπαντος καθώς εβουλεύθην, ούτω θέλει γείνει· και καθώς απεφάσισα, ούτω θέλει μείνει,. . . Αύτη είναι η βουλή, η βεβουλευμένη καθ’ όλης της γης· και αυτή η χειρ η εξηπλωμένη επί πάντα τα έθνη. Διότι ο Ιεχωβά των δυνάμεων απεφάσισε, και τις θέλει αναιρέσει; και η χειρ αυτού εξηπλώθη, και τις θέλει αποστρέψει αυτήν;» Εν όψει αυτής της βεβαιότητος ότι ο Ιεχωβά θα εκπληρώση τον σκοπό του, το Ησαΐας 34:1-4 διακηρύττει: «Πλησιάσατε, έθνη, δια να ακούσητε· και προσέξατε, λαοί· ας ακούση η γη, και το πλήρωμα αυτής· η οικουμένη, και πάντα όσα γεννώνται εν αυτή. Διότι ο θυμός του Ιεχωβά είναι επί πάντα τα έθνη, και η φλογερά οργή αυτού επί πάντα τα στρατεύματα αυτών· κατέστρεψεν αυτά ολοκλήρως· παρέδωκεν αυτά εις σφαγήν. Οι δε πεφονευμένοι αυτών θέλουσι ριφθή έξω, και η δυσωδία αυτών θέλει αναδοθή από των πτωμάτων αυτών· τα δε όρη θέλουσι διαλυθή από του αίματος αυτών. Και πάσα η στρατιά του ουρανού θέλει λιώσει, και οι ουρανοί θέλουσι περιτυλιχθή ως βιβλίον, και πάσα η στρατιά αυτών θέλει πέσει, καθώς πίπτει το φύλλον από της αμπέλου, και καθώς πίπτουσι τα φύλλα από της συκής.» Τα πολεμικά αεροπλάνα και τα βλήματα του διαστήματος δεν θα ωφελήσουν τότε.

34. Όσον αφορά εκείνο που αντιμετωπίζει ιδιαίτερα το σύγχρονο πανομοιότυπο της Ιερουσαλήμ, τι επροφήτευσε ο Ιησούς σχετικά με την αιφνίδια θλίψι;

³⁴ Ο Ιησούς, τονίζοντας εκείνο που αντιμετωπίζουν τα έθνη, ιδιαίτερα ο «Χριστιανικός κόσμος», το σύγχρονο πανομοιότυπο της Ιερουσαλήμ, επροφήτευσε όσον αφορά το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων και είπε: «Τότε θέλει είσθαι θλίψις μεγάλη, οποία δεν έγεινεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν, ουδέ θέλει γείνει. Και αν δεν συνετέμνοντο αι ημέραι εκείναι, δεν ήθελε σωθή ουδεμία σαρξ· δια τους εκλεκτούς όμως θέλουσι συντμηθή αι ημέραι εκείναι.» «Περί δε της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι των ουρανών, ειμή ο Πατήρ μου μόνος. Και καθώς αι ημέραι του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου. Διότι καθώς εν ταις ημέραις ταις προ του κατακλυσμού ήσαν τρώγοντες και πίνοντες, νυμφευόμενοι και νυμφεύοντες, έως της ημέρας καθ’ ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν· και δεν ενόησαν, εωσού ήλθεν ο κατακλυσμός, και εσήκωσε πάντας· ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου.»—Ματθ. 24:21, 22, 36-39.

35. Γιατί ο κίνδυνος είναι ανόμοιος με οποιονδήποτε που διακρίνουν οξυδερκείς άνθρωποι, και πώς ο άνθρωπος θα επιζήση σ’ ένα νέο σύστημα ειρήνης;

³⁵ Ο κίνδυνος από τα όσα προελέχθησαν εδώ προφητικώς είναι ένας κίνδυνος ανόμοιος με οποιονδήποτε που οξυδερκείς άνθρωποι μπορούν να διακρίνουν ή να απεικονίσουν. Είναι κίνδυνος πραγμάτων πολύ χειροτέρων από τον πυρηνικό πόλεμο μεταξύ ανθρώπου και ανθρώπου. Είναι ο κίνδυνος πολέμου μεταξύ Θεού και ανθρώπου, πολέμου μεταξύ του Χριστού και του αοράτου άρχοντος του κόσμου τούτου, του Σατανά ή Διαβόλου, με όλα τα δαιμονικά του πλήθη και τις επίγειες στρατιές του. Αυτό σημαίνει το πλήρες τέλος του παγκοσμίου αυτού συστήματος πραγμάτων, με τον ίδιο τρόπο που ο κατακλυσμός των ημερών τον Νώε εσήμαινε το τέλος του διεφθαρμένου, βιαίου συστήματος πραγμάτων που υπήρχε πριν από τον παγγήινο κατακλυσμό. Αφού ο κίνδυνος σήμερα είναι τόσο ασυνήθης, τα μέσα, με τα οποία λαμβάνεται πρόνοια για την επιβίωσι του ανθρώπου σ’ ένα νέο σύστημα πραγμάτων αιωνίου ειρήνης, πρέπει να είναι εξίσου ασυνήθη όσο και η κατασκευή από τον Νώε μιας κιβωτού καταπληκτικών διαστάσεων. Με τα μέσα αυτά θα σωθή ‘κάποια σαρξ’.

[Υποσημειώσεις]