Γιατί ένα Τόσο Δαπανηρό Αντίλυτρο;

ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ της ιστορίας υπήρξαν άνθρωποι που θυσίασαν τη ζωή τους για να μπορέσουν οι συνάνθρωποι τους να ζήσουν λίγα χρόνια περισσότερο. Ότι έκαμαν αυτά τα άτομα θεωρήθηκε ως κάτι ευγενές και αξιέπαινο. Μεταξύ εκείνων που κατέθεσαν τη ζωή τους ήταν ένας του οποίου ο θάνατος επέτυχε πολύ περισσότερα απ’ ότι επέτυχαν όλοι οι άλλοι μαζί. Αυτός ήταν ο Ιησούς Χριστός. Ο θυσιαστικός θάνατος του σ’ ένα εκτελεστικό ξύλο μαρτυρίου έθεσε τη βάσι για να κερδίσουν οι άνθρωποι, όχι απλώς μερικά επιπρόσθετα χρόνια ζωής, άλλα ατελεύτητη ζωή.

Για πολλά άτομα δεν υπήρξε εύκολο να κατανοήσουν ότι ο θάνατος του Ιησού Χριστού επέτυχε τόσο πολλά. Σε άλλες περιπτώσεις, όπως όταν η ζωή των ανθρώπων απειλήται από φωτιά, πλημμύρες και τα όμοια, η ανάγκη για δράσι και τα οφέλη που προέρχονται απ’ αυτήν μπορεί να φανούν αμέσως. Αλλά έχει αποδειχθή ότι υπήρξε ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα με την κατάθεσι της ζωής του Ιησού. Πολλοί επέτρεψαν να γίνη ο θυσιαστικός θάνατος του σ’ ένα εκτελεστικό ξύλο μαρτυρίου ένα εμπόδιο στο να δεχθούν τη Χριστιανική αλήθεια. Πριν από δεκαεννέα αιώνες και πλέον ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Ο λόγος του σταυρού εις μεν τους απολλυμένους είναι μωρία, εις ημάς δε τους σωζόμενους είναι δύναμις Θεού. . . Ημείς δε κηρύττομεν Χριστόν εσταυρωμένον, εις μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλον, εις δε τους Έλληνας μωρίαν.»-—1 Κορ. 1:18, 23.

Τα λόγια του αποστόλου δείχνουν ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να θεωρούμε τον θάνατο του Ιησού και ό,τι αυτός επέτυχε ως «μωρίαν» ή να επιτρέπωμε στον εαυτό μας να σκανδαλίζεται απ’ αυτό. Όπως λέγει ο Παύλος, αυτό είναι το αποτέλεσμα που έχει εις τους «απολλυμένους.» Επομένως, είναι φρόνιμο να εξετάσωμε γιατί η απολύτρωσις ή εξαγορά του ανθρωπίνου γένους από τον Ιησού Χριστό θα μπορούσε να γίνη μόνο με το να καταθέση τη ζωή του θυσιαστικά.

Η ΧΡΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΞΑΓΟΡΑΣ ΣΤΙΣ ΕΒΡΑΪΚΕΣ ΓΡΑΦΕΣ

Μια εξέτασις του τρόπου με τον οποίο οι Εβραϊκές Γραφές χρησιμοποιούν τη λέξι «εξαγορά» μπορεί να μας βοηθήση σχετικά μ’ αυτό. Στα εδάφια Έξοδος 21:29-31 ο όρος «εξαγορά» χρησιμοποιείται πρώτα εν σχέσει με το νόμο που περιελάμβανε ένα βόδι που κεράτιζε. Διαβάζομε: «Εάν όμως ο βους ήτο κερατιστής από πρότερον, και έγεινε διαμαρτυρία εις τον κύριον αυτού και δεν εφύλαξεν αυτόν, εάν θανατώση άνδρα ή γυναίκα, ο βους θέλει λιθοβοληθή και ακόμη ο κύριος αυτού θέλει θανατωθή. Εάν επιβληθή εις αυτόν τιμή εξαγοράσεως, θέλει δώσει δια την εξαγόρασιν της ζωής αυτού όσα ήθελον επιβληθή εις αυτόν. Είτε υιόν κερατίση. είτε θυγατέρα κερατίση, κατά την κρίσιν ταύτην θέλει γείνει εις αυτόν.»

Απ’ αυτόν τον νόμο μπορούμε να δούμε ότι μια εξαγορά περιλαμβάνει μια ισορρόπησι των ζητημάτων. Με το να σκοτώση ένα άτομο, το βόδι έχανε τη ζωή του. Ομοίως, ο κάτοχος, με το να αφήνη ένα επικίνδυνο ζώο ελεύθερο, έφερε ευθύνη για τον θάνατο εκείνου τον οποίον κεράτισε το βόδι. Γι’ αυτό τον λόγο ο κάτοχος έπρεπε να πληρώση για τη ζωή του σκοτωμένου ατόμου με τη δική του ζωή. Μια ζωή, μια ανθρώπινη ψυχή, θα είχε έτσι αντισταθμισθή με μια άλλη ανθρώπινη ψυχή.

Εν τούτοις, ο κάτοχος του επικίνδυνου βοδιού δεν έπρεπε να θανατώνεται σε όλες τις περιπτώσεις. Σε περίπτωσι ελαφρυντικών περιπτώσεων, μπορούσε να επιβληθή σ’ αυτόν μια εξαγορά. Για να διαφυλαχθή η ζωή του, ο κάτοχος έπρεπε να συμμορφωθή με τους όρους του νόμου και να πληρώση την τιμή της εξαγοράς για την ψυχή του, δηλαδή τη ζωή του.

Ο νόμος, επίσης, έλεγε: «Εάν ο βους κερατίση δούλον ή δούλην, θέλει δώσει εις τον κύριον αυτών τριάκοντα σίκλους αργυρίου ο δε βους θέλει λιθοβοληθή.» (Έξοδ. 21:32) Ήταν αυτό πράγματι μια αντιστάθμισις των ζητημάτων; Ναι, από την άποψι της τότε κοινωνίας στην οποία επετρέπετο η δουλεία. Ο δούλος εθεωρείτο ότι ήταν ιδιωτική ιδιοκτησία. Ως μια ψυχή, ανήκε στον κύριο του και επομένως είχε μια νομικώς ωρισμένη εμπορική αξία—τριάντα σίκλους. Επομένως, ο κάτοχος του κερατιστού βοδιού έπρεπε να πληρώση τριάντα σίκλους ώστε αυτός ο ίδιος να συνεχίση να ζη. Θα μπορούσε τότε ο κάτοχος του δούλου που φονεύθηκε να αγοράση έναν άλλον δούλο με τριάντα σίκλους και ν’ αντικαταστήση έτσι τη χαμένη ζωή του δούλου με τη ζωή ενός άλλου δούλου. Μ’ αυτόν τον τρόπο επετυγχάνετο μια εξίσωσις των ζητημάτων.

Μ’ αυτά υπ’ όψιν και με τις αρχές που περιλαμβάνονταν, μπορούμε να εκτιμήσωμε καλύτερα γιατί η ανθρώπινη φυλή είχε ανάγκη να εξαγορασθή και πώς ο Ιησούς Χριστός το κατώρθωσε αυτό. Σκεφθήτε:

Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΕΞΑΓΟΡΑ

Τον καιρό που ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ παρέβη τον νόμο του Θεού απώλεσε την τέλεια ανθρώπινη ζωή με τα δικαιώματα και τις προοπτικές της. Ως ατελής άνθρωπος θα μπορούσε τώρα να φέρη στη ζωή μόνον ατελείς απογόνους άνδρες και γυναίκες που θα ήσαν ανίκανοι ν’ ανταποκριθούν στους τέλειους κανόνες του Δημιουργού. Έτσι, όλοι οι απόγονοι του Αδάμ είναι σε μια θνήσκουσα κατάστασι από τον καιρό της γεννήσεως τους και έπειτα. Επειδή ήσαν αμαρτωλοί άνθρωποι, ήσαν κάτω από την καταδίκη του θανάτου, όπως λέγει η Αγία Γραφή: «Δι’ ενός αμαρτήματος ήλθε κατάκριση εις πάντας ανθρώπους.»—Ρωμ. 5:18.

Η θέσις, λοιπόν, του ανθρωπίνου γένους ως σύνολο μπορεί να συγκριθή με τη θέσι του Ισραηλίτου, ιδιοκτήτου ενός επικίνδυνου βοδιού που κεράτισε έναν άνθρωπο μέχρι θανάτου. Πώς αυτό; Όπως ένας τέτοιος Ισραηλίτης, και αυτοί είναι κάτω από καταδίκη. Τίποτε δεν θα μπορούσε να προστατεύση τον Ισραηλίτη από το να λάβη την πλήρη ποινή του νόμου, δηλαδή θάνατο, εκτός αν η περίπτωσίς του εκρίνετο ως μια περίπτωσις που μπορούσε να τακτοποιηθή με την πληρωμή εξαγοράς. Ομοίως, στην περίπτωσι του ανθρωπίνου γένους, δεν μπορεί να υπάρξη απαλλαγή από την καταδίκη του θανάτου χωρίς εξαγορά που θα ικανοποιούσε τον τέλειο κανόνα της δικαιοσύνης του Θεού.

Όπως είναι φανερό από τον Μωσαϊκό νόμο, μια τέτοια εξαγορά για το ανθρώπινο γένος πρέπει να καταλήξη σε μια ισορροπία—στην πλάστιγγα της δικαιοσύνης μ’ εκείνο που χάθηκε. Ο Αδάμ έχασε τέλεια ανθρώπινη ζωή. Επομένως, η τιμή εξαγοράς, δηλαδή το αντίλυτρο, για την ανθρώπινη φυλή θα έπρεπε να είναι μια τέλεια ανθρώπινη ζωή. Μόνο μια τέλεια ανθρώπινη ζωή θα μπορούσε να ισορροπήση την πλάστιγγα της τελείας δικαιοσύνης. Κανένας από τους απογόνους του Αδάμ δεν μπορούσε να δώση μια τέτοια πολύτιμη τιμή για τον εαυτό του ή για οποιονδήποτε άλλον. Η ανικανότης του ανθρωπίνου γένους περιγράφεται στην Αγία Γραφή: «Ουδείς δύναται ποτέ να εξαγοράση αδελφόν, μηδέ να δώση εις τον Θεόν λύτρον δι’ αυτόν διότι πολύτιμος είναι η απολύτρωσις της ψυχής αυτών, και ανεύρητος διαπαντός, ώστε να ζη αιωνίως, να μη ιδή διαφθοράν.»—Ψαλμ. 49:7-9.

ΠΩΣ Ο ΘΕΟΣ ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΟ ΑΝΤΙΛΥΤΡΟ

Επομένως, η καταδικασμένη ανθρώπινη φυλή ευρίσκετο στην αβοήθητη θέσι ενός που δεν μπορούσε να πληρώση την απαιτούμενη εξαγοραστική τιμή. Δεν υπήρχε καμμιά ελπίδα να ξεφύγη ποτέ τον θάνατο. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά Θεός, με το άπειρο έλεος του κανόνισε να πληρωθή αυτή η πολύτιμη τιμή. Πώς; Μέσω του αγίου του πνεύματος, ο Θεός μετεβίβασε τη ζωή του μονογενούς του Γιου στη μήτρα μιας Ιουδαίας παρθένου που ονομάζετο Μαρία. Μ’ αυτόν τον τρόπο ήταν δυνατόν ο Γιος Του, Ιησούς, να γεννηθή «άγιος» χωρίς αμαρτία. Ο άγγελος Γαβριήλ το εξήγησε αυτό στη Μαρία, λέγοντας: «Πνεύμα άγιον θέλει επέλθει επί σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει διά τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον, θέλει ονομασθή Γιος Θεού.»—Λουκ. 1:35.

Ως τέλειος Γιος του Θεού, ο Ιησούς μπορούσε να καταθέση την τέλεια ανθρώπινη ζωή του ως θυσία, παρέχοντας την πολύτιμη τιμή που εχρειάζετο για την εξαγορά, δηλαδή την απολύτρωσι της ανθρώπινης φυλής. Ο Ιησούς Χριστός θεληματικά προχώρησε και δέχθηκε την ποινή που προωρίζετο για μας. Εφιστώντας την προσοχή σ’ αυτό, ο απόστολος Πέτρος έγραψε: «Τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασεν εν τω σώματι αυτού επί του ξύλου, διά να ζήσωμεν εν τη δικαιοσύνη, αποθανόντες κατά τας αμαρτίας με του οποίου την πληγήν ιατρεύθητε.» (1 Πέτρ. 2:24) Έτσι, με το «να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών,» ο Ιησούς Χριστός αγόρασε την ανθρώπινη φυλή.—Ματθ. 20:28.

Μετά τον θάνατο του, την ανάστασί του σε πνευματική ζωή και την ανάληψί του στον ουρανό, ο Ιησούς Χριστός παρουσίασε την αξία της πολύτιμης θυσίας του στον Ιεχωβά Θεό. Ο Πατέρας του δέχθηκε αυτή την τιμή ως αντιστάθμισμα για ό,τι είχε χαθή για όλη την ανθρώπινη φυλή από τον πρώτο άνθρωπο Αδάμ.

Τώρα που είχε πληρωθή η δαπανηρή τιμή για την απολύτρωσι της ανθρώπινης φυλής, υπάρχει βάσις για να προστατευθούμε από την καταδίκη του θανάτου. Όπως ο Ισραηλίτης, του οποίου το επικίνδυνο βόδι εσκότωνε άνθρωπο, έπρεπε να δεχθή την τιμή εξαγοράς που απεφασίζετο από τους κριτάς, μπορούμε να κερδίσωμε από το αντίλυτρο του Χριστού μόνον αν δεχθούμε τα οφέλη που προέρχονται απ’ αυτό με τους όρους του Θεού.

ΟΦΕΛΗ

Βάσει της πολύτιμης απολυτρωτικής τιμής ο Ιεχωβά Θεός μπορεί να διακήρυξη τους ανθρώπους που ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του δίκαιους και, μέσω πνευματικής αναγεννήσεως, να τους υιοθέτηση με τον σκοπό να γίνουν συγκληρονόμοι με τον Ιησού Χριστό στην ουράνια βασιλεία. Αναφερόμενος σ’ αυτό, ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού διότι όσους προεγνώρισε, τούτους και προώρισε συμμόρφους της εικόνος του Γιου αυτού, διά να ήναι αυτός πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών όσους δε προώρισε, τούτους και εκάλεσε, και όσους εκάλεσε, τούτους και εδικαίωσε, τούτους και εδόξασε. . . Τις θέλει εγκαλέσει τους εκλεκτούς του Θεού; Θεός είναι ο δίκαιων τις θέλει είσθαι ο κατακρίνων; Χριστός ο αποθανών, μάλλον δε και αναστάς, όστις και είναι εν τη δεξιοί του Θεού, όστις και μεσιτεύει υπέρ ημών.»—Ρωμ. 8:28-34.

Έκτος από εκείνους που «προεγνώρισε,» δηλαδή, εκείνους που λαμβάνουν ουράνια κλήσι ως συγκληρονόμοι του Χριστού, πολλοί άλλοι από το ανθρώπινο γένος, περιλαμβανομένων δισεκατομμυρίων που είναι τώρα νεκροί, έχουν ανάγκη από τα οφέλη του αντιλύτρου που εφαρμόζεται και σ’ αυτούς. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο Ιεχωβά Θεός είχε σκοπό ο Γιος του μαζί μ’ εκείνους που καλούνται για να είναι «αδελφοί» του Ιησού να υπηρετήσουν ως ουράνιοι βασιλείς και ιερείς για χίλια χρόνια. Σχετικά μ’ αυτό, η Αποκάλυψις 20:6 λέγει; «Μακάριος και άγιος όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν επί τούτων ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν, άλλα θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη.» Όπως οι αρχαίοι ιερείς του Ισραήλ που πρόσφεραν θυσίες για συγχώρησι των αμαρτιών έτσι και αυτοί οι βασιλείς και ιερείς θα εφαρμόζουν τα οφέλη της θυσίας του Ιησού για τη συγχώρησι των αμαρτιών. Σε ποιους;

Μαζί με τον Χριστό θα βοηθούν τους ανθρώπους στη γη, περιλαμβανομένων και εκείνων που θα εγερθούν από τους νεκρούς, για να υπερνικήσουν τις αδυναμίες και τις ατέλειες τους, και να σταθούν τελικά ενώπιον του Θεού ως τέλειοι άνθρωποι απηλλαγμένοι από κάθε καταδίκη. Κατόπιν, με το να εκλέξουν την κυριαρχία του Θεού μπορεί να γίνουν μέλη της οικογενείας του Θεού. Ο απόστολος Ιωάννης, βασιζόμενος σε ότι του αποκαλύφθηκε σε όραμα, περιέγραψε τα καθαρά μέσα που θα φέρουν ζωή και θεραπεία στο ανθρώπινο γένος ως ποταμόν καθαρό σαν κρύσταλλο με οπωροφόρα δένδρα στις όχθες του. Διαβάζομε: «Και μου έδειξε καθαρόν ποταμόν ύδατος της ζωής λαμπρόν ως κρύσταλλον, εξερχόμενον εκ του θρόνου του Θεού και του Αρνίου. Εν το μέσω της πλατείας αυτής [της πόλεως] και του ποταμού εντεύθεν και εντεύθεν, ητο το δένδρον της ζωής, φέρον καρπούς δώδεκα, καθ’ έκαστον μήνα κάμνον τον καρπόν αυτού, και τα φύλλα του δένδρου είναι εις θεραπείαν των εθνών.» (Αποκάλ. 22:1, 2) Ομοίως, για να καθαρισθή ένα άτομο πλήρως από την αμαρτία και τα αποτελέσματα της, απαιτείται ανταπόκρισις με υπακοή στον Ιησού Χριστό και στους βασιλείς και ιερείς του. Μόνον τότε ένα άτομο θα απολαύση πλήρως τις προμήθειες του Ιεχωβά Θεού για ζωή.

Ευχαριστίες ανήκουν στον Θεό για το άπειρο έλεος του να δώση την εξαγοραστική τιμή που εχρειάζετο ως αντιστάθμισμα για ότι είχε χαθή για μας με την αμαρτία του Αδάμ. Μόνο η πολύτιμη ζωή του τελείου ανθρώπου Ιησού μπορούσε να ικανοποιήση τις απαιτήσεις της τέλειας δικαιοσύνης. Είθε εκείνο που έχει κάμει ο Ιεχωβά θεός για το ανθρώπινο γένος να μας υποκινήση να θέλωμε ν’ ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του για να λάβωμε τα οφέλη συγχωρήσεως αμαρτιών με τη θυσία του Γιου του που εφαρμόζεται προς χάριν μας για ν’ αποκτήσωμε αιώνια ζωή.