43. Τίνος θαύματος του Θεού είχε γίνει μάρτυς ο Παύλος, και πώς έδειξε ο Πέτρος γιατί αυτό το θαύμα ήταν το μεγαλύτερο θαύμα του Θεού;

⁴³ Ο Παύλος είχε γίνει μάρτυς της αναστάσεως, εκήρυξε με παρρησία ενώπιον του Φήστου και του Αγρίππα. (Πράξεις 26:12-18) Επίσης, στην επιστολή 1 Κορινθίους 15:3-8, ο Παύλος πιστοποιεί ότι πριν από τη δική του μεταστροφή, υπήρχαν ‘πεντακόσιοι και επέκεινα αδελφοί’ που ήσαν αυτόπται μάρτυρες του γεγονότος ότι ο Ιησούς είχε αναστηθή εκ νεκρών. Αυτή η ανάστασις του Ιησού Χριστού εκ νεκρών την τρίτη ημέρα του θανάτου του, αποδείχθηκε ότι ήταν το μεγαλύτερο θαύμα του Θεού. Αλλά ο Θεός είχε τη δυναμική ενέργεια να το εκτελέση. Γιατί συνέβη αυτό; Ο απόστολος Πέτρος ετόνισε το γιατί, όταν έγραψε: «Ο Χριστός άπαξ έπαθε δια τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, δια να φέρη ημάς προς τον Θεόν, θανατωθείς μεν κατά την σάρκα, ζωοποιηθείς δε δια του πνεύματος· δια του οποίου πορευθείς εκήρυξε και προς τα πνεύματα τα εν τη φυλακή.»—1 Πέτρου 3:18, 19.

44. Σύμφωνα με τον Πέτρο, ως τι εζωοποιήθη ο Ιησούς;

⁴⁴ Τι εννοούσε ο Πέτρος; Αυτό: Ότι ο Παντοδύναμος Θεός δεν ανέστησε τον Ιησού ως ανθρώπινο πρόσωπο, αλλά τον ανέστησε ως πνευματικό πρόσωπο, άφθαρτο, αθάνατο, πνευματικό πρόσωπο.

45, 46. (α) Αφού κατήλθε το πνεύμα του Θεού στον Ιησού στον Ιορδάνη Ποταμό, ποια δήλωσις έγινε σχετικά με το τι ήταν ο Ιησούς; (β) Με την ανάστασί του εκ νεκρών, ο Ιησούς φανερώθηκε ότι είναι Υιός του Θεού σύμφωνα με τι;

⁴⁵ Το φυσικό σώμα του Ιησού θανατώθηκε, σαν μια θυσία στη διάθεσι του Θεού. Γι’ αυτό ο Ιησούς αναστήθηκε σε ουράνια ζωή μ’ ένα «σώμα πνευματικόν,» ένδοξο, ενδεδυμένο αθανασία, για να μην πεθάνη ποτέ πια. (1 Κορινθίους 15:42-54) Ενωρίτερα, την ημέρα του βαπτίσματος του Ιησού στο ύδωρ, ο Ιεχωβά Θεός τον αναγέννησε μέσω του αγίου Του πνεύματος για να είναι στο εξής ένας πνευματικός Υιός του Θεού με μια ουράνια κληρονομιά υπ’ όψιν. Ο Θεός μίλησε από τον ουρανό για να πιστοποιήση την αναγέννησι του Ιησού, αναγγέλλοντας ότι ο κεχρισμένος Ιησούς ήταν ο αγαπητός, επιδοκιμασμένος πνευματικός Υιός Του. (Ματθαίος 3:13-17) Αλλά την ημέρα της αναστάσεως του Ιησού από τον θάνατο ο Θεός εδήλωσε ότι ο Ιησούς ήταν ένας πλήρως αναγεννημένος Υιός του Θεού. Γι’ αυτό και ο Παύλος έγραψε:

⁴⁶ «Δια το ευαγγέλιον του Θεού, το οποίον προϋπεσχέθη δια των προφητών αυτού εν ταις αγίαις γραφαίς, περί του Υιού αυτού, όστις εγεννήθη εκ σπέρματος Δαβίδ κατά σάρκα, και απεδείχθη Υιός Θεού εν δυνάμει κατά το πνεύμα της αγιωσύνης [πώς;] δια της εκ νεκρών αναστάσεως, Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.»—Ρωμαίους 1:1-4.

47. Στα εδάφια Εφεσίους 1:19-21, πώς ομιλεί ο Παύλος για την καταπληκτικότητα του θαύματος του Θεού στην ανάστασι του Ισραήλ;

⁴⁷ Ο απόστολος Παύλος, δίνοντας μαρτυρία για την καταπληκτικότητα του θαύματος του Ιεχωβά ν’ αναστήση τον Ιησού Χριστό ως ένα αθάνατο πνεύμα, γράφει περαιτέρω τα εξής: «Κατά την ενέργειαν του κράτους της ισχύος αυτού, την οποίαν ενήργησεν εν τω Χριστώ, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών, και εκάθισεν εκ δεξιών αυτού εν τοις επουρανίοις, υπεράνω πάσης αρχής και εξουσίας και δυνάμεως και κυριότητος και παντός ονόματος ονομαζομένου ου μόνον εν τω αιώνι τούτω, αλλά και εν τω μέλλοντι.»—Εφεσίους 1:19-21· Φιλιππησίους 2:5-11· 1 Πέτρου 3:21, 22.

48. Ποια είναι η ‘γυναίκα’ που μνημονεύεται στη Γένεσι 3:15, και με την ανάστασι του Ιησού ποια πληγή εθεράπευσε ο Θεός;

⁴⁸ Ο ουράνιος Ιατρός, εκτελώντας αυτή τη θαυμάσια ανάστασι του Ιησού Χριστού, εθεράπευσε την πληγή που επέφερε ο Μέγας Όφις, ο Σατανάς ο Διάβολος στην «πτέρναν» του «σπέρματος» της «γυναικός» μέσω της ασεβούς του επιγείου οργανώσεως. (Γένεσις 3:15) Η ‘γυναίκα’ σ’ αυτό το μυστήριο του Θεού ήταν, όχι η αμαρτωλή Εύα ούτε η παρθένος Ιουδαία Μαρία, αλλά η ομοία με γυναίκα ουράνια οργάνωσις του Θεού που αποτελείται από άγια πνευματικά πλάσματα. Αυτή η οργάνωσις επρομήθευσε τον μονογενή Υιό του Θεού για υπηρεσία εδώ στη γη ως τον υποσχεμένο Μεσσία.—Παράβαλε με Γαλάτας 4:25, 26.

49, 50. Τι είναι τώρα σε θέσι να κάνη ο Κυριώτερος του«σπέρματος» της «γυναικός» του Θεού και για ποια πράγματα που αναμένονται μέσω αυτού αποδίδομε έπαινο;

⁴⁹ Ο Κυριώτερος του «σπέρματος» της «γυναικός» του Θεού είναι τώρα σε θέσι να συντρίψη την κεφαλή του Μεγάλου Όφεως, Σατανά του Διαβόλου, και να καταστρέψη και αυτόν και όλο το ‘σπέρμα’ του. Ποτέ πια δεν πρέπει εμείς, είτε Ιουδαίοι είμεθα είτε Εθνικοί, ν’ αποβλέπωμε στην έλευσι του αληθινού Μεσσία ως ανθρώπου εδώ στη γη. Αυτός ήλθε και εξεπλήρωσε τον ρόλο του στη γη τον πρώτο αιώνα Μετά Χριστόν. (1 Ιωάννου 4:2· 2 Ιωάννου 7) Τώρα έχει αμειφθή με δόξα στον ουρανό. Αυτός είναι ένας πνευματικός Μεσσίας ή Χριστός, ικανός να κάνη πολύ περισσότερα από έναν επίγειο ανθρώπινο Μεσσία ή Χριστό.

⁵⁰ Όλη η δόξα ανήκει στον Ιεχωβά Θεό, που έχρισε τον Υιό του Ιησού «με πνεύμα άγιον και με δύναμιν» για να είναι ο πολύτιμος Μεσσίας! Κάθε έπαινος αποδίδεται για τις αιώνιες ευλογίες, που μέσω υποσχέσεως εβεβαιώθη ότι θα επέλθουν σ’ όλη την ανθρωπότητα, μέσω του ενδοξασμένου πνευματικού Μεσσία, του Χριστού του Θεού!—Πράξεις 10:38· Γένεσις 22:18.

Κεφάλαιο 6

Μια Εκκλησία Χρισμένη για τη Διακήρυξι της Βασιλείας

 1. Ποια ήσαν τα ζητήματα σχετικά με την παγκόσμιο σωτηρία πριν από δύο χιλιάδες χρόνια;

ΣΗΜΕΡΑ αντιμετωπίζομε ζητήματα παγκοσμίου σπουδαιότητος. Σχετίζονται με θέματα που θα τα αντιμετωπίζαμε αν ζούσαμε σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια πριν, στη Μέση Ανατολή. Εκείνη την εποχή, τέτοια ζητήματα ήσαν παγκοσμίου σπουδαιότητος διότι περιεστρέφοντο γύρω από ένα παγκόσμιο σωτήρα, έναν Μεσσία! Τότε ήταν ο ωρισμένος καιρός για να κάνη ο Μεσσίας την πρώτη του εμφάνισι. Γι’ αυτό οι άνθρωποι που ενδιαφέροντο τον ανέμεναν. Όταν θα εμφανιζόταν όμως, θα εγίνετο δεκτός ευχαρίστως από όλον τον κόσμο της ανθρωπότητος; Ή μήπως θ’ απογοήτευε τους ανθρώπους καθώς θα έκανε αυτό που είχε εντολή να κάνη τότε; Ποιοι θα επείθοντο ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας, ο οποίος έκαμε ακριβώς ό,τι προείπε γι’ αυτόν η Αγία Γραφή και θα τον ακολουθούσαν ως Αρχηγόν των; Ποιοι δεν θα εσκανδαλίζοντο απ’ αυτόν, αλλ’ αντιθέτως θα ελκύοντο απ’ αυτόν; Ποιοι ελκύονται σήμερα προς τον σωτήρα του κόσμου τον Μεσσία, και πώς;

 2. (α) Τι ρόλο θα εξεπλήρωνε ο Κυριώτερος του «σπέρματος» της «γυναικός» του Θεού· (β) Ποιοι θα ήσαν οι υπόλοιποι του «σπέρματος» της γυναικός και από ποιον θα εδιδάσκοντο;

² Για την ασφαλή καθοδηγία μας σήμερα, ας μην ξεχνούμε ότι ο αληθινός Μεσσίας επρόκειτο να είναι ο Κυριώτερος από το προλεχθέν ‘σπέρμα’ της «γυναικός» του Θεού, του οποίου επρόκειτο να ‘κεντηθή η πτέρνα’από τον Μέγα Όφι, τον Σατανά τον Διάβολο. Η ‘γυναίκα’ ή μητέρα του «σπέρματος» είναι η ομοία με σύζυγο ουράνια οργάνωσις του Θεού που αποτελείται από άγια πνευματικά πλάσματα, από αγγελικούς ‘υιούς του αληθινού Θεού.’ Το υποσχεμένο ‘σπέρμα’ της γυναικός αποτελείται από τους υιούς της, από τους οποίους ο κυριώτερος είναι ο Μεσσίας, οι δε άλλοι είναι οι πνευματικοί ακόλουθοί του. Σχετικά μ’ αυτά τα υπόλοιπα μέλη του «σπέρματος» της γυναικός έχομε τα εξής λόγια του Ησαΐα 54:13 (ΜΝΚ), που απευθύνονται στη συμβολική ‘γυναίκα’: «Πάντες δε οι υιοί σου θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Ιεχωβά, και θέλει είσθαι μεγάλη η ειρήνη των υιών σου.» Με κατάλληλο τρόπο, οι υιοί θα εδιδάσκοντο από τον ουράνιο σύζυγο της γυναικός, τον Ιεχωβά, τον Πατέρα του «σπέρματος.»—Ησαΐας 54:5.

 3. Σε ποιους εφήρμοσε ο Ιησούς τη λέξι «υιοί» που αναφέρεται στον Ησαΐας 54:13, και πώς αυτοί τώρα διδάσκονται χωρίς να είναι ορατός ο Διδάσκαλος;

³ Ο Κυριώτερος του «σπέρματος» της γυναικός, ο Ιησούς Χριστός, έκαμε εφαρμογή των λόγων που απευθύνονται στη γυναίκα και που αναγράφονται στον Ησαΐα 54:13. Σχετικά με τι; Ο Ιησούς, όταν μιλούσε στους Ιουδαίους που δεν είχαν προσκολληθή σ’ αυτόν ως τον Μεσσία και εγόγγυζαν εναντίον του, είπε: «Ουδείς δύναται να έλθη προς εμέ, εάν δεν ελκύση αυτόν ο Πατήρ ο πέμψας με, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Είναι γεγραμμένον εν τοις Προφήταις, Και πάντες θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Θεού. Πας λοιπόν, όστις ακούση παρά του Πατρός και μάθη, έρχεται προς εμέ.» (Ιωάννης 6:44, 45) Φυσικά, ο Ιεχωβά δεν είναι ορατός Διδάσκαλος κανενός από μας, αλλ’ αυτός μας προμήθευσε ένα θεόπνευστο Βιβλίο. Μέσω αυτού λοιπόν και με την ενέργεια του αγίου πνεύματός του, μας διδάσκει τα γεγονότα σχετικά με το Μεσσιανικό ‘σπέρμα’ της «γυναικός» του. Μ’ αυτόν τον τρόπο είλκυσε τους υπολοίπους του «σπέρματος» προς τον Κυριώτερο απ’ αυτούς, τον Μεσσία, και σχηματίζει μια εκκλησία.

 4. Έως το τρίτο έτος της δημοσίας δράσεως του Ιησούς πώς παρεβάλλοντο οι απόψεις των αποστόλων του Ιησού με τις απόψεις του λαού ως προς το ποιος ήταν αυτός;

⁴ Τότε, στο τρίτο έτος της δημοσίας δράσεως του Ιησού, ο Ιουδαϊκός λαός έπρεπε να είχε πάρη κάποια θέσι ως προς το ποιος ήταν αυτός που έκανε θαύματα σύμφωνα με τον σκοπό του Θεού. Πόσοι απ’ αυτούς έδειξαν ότι είναι «διδακτοί του Ιεχωβά» με το να δεχθούν τον Μεσσία του; Ήταν επίκαιρο να ερωτήση ο Ιησούς τους αποστόλους του γι’ αυτό:

«Ηρώτησεν αυτούς λέγων· Τίνα με λέγουσιν οι όχλοι ότι είμαι; Οι δε αποκριθέντες είπον· Ιωάννην τον Βαπτιστήν, άλλοι δε Ηλίαν, άλλοι δε ότι ανέστη τις των αρχαίων προφητών. Είπε δε προς αυτούς· Σεις δε τίνα με λέγετε ότι είμαι; Και αποκριθείς ο Πέτρος είπε· Τον Χριστόν του Θεού. Ο δε προσέταξεν αυτούς σφοδρώς και παρήγγειλε να μη είπωσιν εις μηδένα τούτο, ειπών ότι πρέπει ο Υιός του ανθρώπου να πάθη πολλά και να καταφρονηθή από των πρεσβυτέρων και αρχιερέων και γραμματέων, και να θανατωθή και τη τρίτη ημέρα να αναστηθή.»—Λουκάς 9:18-22· παράβαλε με Μάρκον 8:27-32.

 5. Σύμφωνα με τα εδάφια Ματθαίος 16:16-19, τι είπε ο Ιησούς στον Πέτρο σχετικά με την απάντησί του στο ερώτημα που είχε θέσει;

⁵ Η αφήγησις του αποστόλου Ματθαίου αναφέρει επιπρόσθετες πληροφορίες σχετικά με το θέμα αυτό, λέγοντας: «Και αποκριθείς ο Σίμων Πέτρος είπε· Συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος. Και αποκριθείς ο Ιησούς είπε προς αυτόν· Μακάριος είσαι, Σίμων, υιέ του Ιωνά, διότι σαρξ και αίμα δεν σοι απεκάλυψε τούτο, αλλ’ ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς. Και εγώ δε σοι λέγω ότι συ είσαι Πέτρος, και επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου, και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ’ αυτής. Και θέλω σοι δώσει τα κλειδία της βασιλείας των ουρανών, και ό,τι εάν δέσης επί της γης, θέλει είσθαι δεδεμένον εν τοις ουρανοίς, και ό,τι εάν λύσης επί της γης, θέλει είσθαι λελυμένον εν τοις ουρανοίς.»—Ματθαίος 16:16-19.

 6. Τι αποδεικνύει ότι ο Πέτρος δεν παρερμήνευσε τα λόγια του Ιησού για την «πέτραν,» και ποιος σύμφωνα με τον Παύλο είναι η «πέτρα;»

⁶ Απ’ αυτόν τον έπαινο που δόθηκε στον Πέτρο, είναι προφανές ότι αυτός ήταν ένας που είχε διδαχθή από τον Ιεχωβά και είχε μάθει απ’ Αυτόν. Γι’ αυτό, ελκύσθηκε από τον Ιησού και προσκολλήθηκε σ’ αυτόν ως τον Μεσσία ή Χριστό. Το όνομα του Πέτρου σημαίνει ‘πέτρα,’ δηλαδή ένα «κομμάτι βράχου.» Αλλ’ αυτό δεν εσήμαινε ότι ο Πέτρος ήταν η ‘πέτρα’ πάνω στην οποία ο Ιησούς θα οικοδομούσε την εκκλησία του. Ούτε και η ομολογία που είχε κάμει ο Πέτρος: «Συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος,» ήταν η ‘πέτρα.’ Η ‘πέτρα’ ήταν ο ίδιος ο Ιησούς. Ο Πέτρος δεν παρερμήνευσε τα λόγια του Ιησού. Ποτέ δεν ισχυρίσθηκε ότι είναι η πέτρα σύμφωνα με τα εδάφια 1 Πέτρου 2:4-10. Επί πλέον, ο απόστολος Παύλος, του οποίου τα συγγράμματα ο Πέτρος ανεγνώρισε ως μέρος των θεοπνεύστων Γραφών, έγραψε: «Διότι έπινον [οι Ισραηλίται στην έρημο] από πνευματικής πέτρας ακολουθούσης, η δε πέτρα ήτο ο Χριστός.»—1 Κορινθίους 10:4· 2 Πέτρου 3:15, 16.

 7, 8. (α) Τι ενόμιζαν εσφαλμένα οι απόστολοι ότι θα ήταν η βασιλεία του Μεσσία; (β) Σε ποιον θα εδίδοντο τα «κλειδία» της βασιλείας των ουρανών και πάνω σε ποιον θα οικοδομείτο η εκκλησία;

⁷ Όταν ο Ιησούς μίλησε στους αποστόλους του για τη βασιλεία, εκείνοι φαντάσθηκαν μια βασιλεία που θα εβασίζετο στην κυβέρνησι που θα είχε την πρωτεύουσά της στην Ιερουσαλήμ, όπου είχε βασιλεύσει ο Δαβίδ. Ανέμεναν τον Ιησού ως τον Μεσσία που θα ίδρυε την κυβέρνησί του στην Ιερουσαλήμ, ως διάδοχος του Βασιλέως Δαβίδ. Δείχνοντας ότι αυτό εσκέπτοντο, είπαν στον Ιησού μετά την ανάστασί του από τους νεκρούς τα εξής:«Κύριε, τάχα εν τω καιρώ τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν εις τον Ισραήλ;» (Πράξεις 1:6) Εκείνον τον καιρό, πριν από την εορτή της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ., δεν καταλάβαιναν ότι η βασιλεία του αναστημένου Χριστού, επρόκειτο να είναι μια υπερανθρώπινη βασιλεία που θα επεξέτεινε τη διακυβέρνησί της πολύ μακρύτερα από το έθνος Ισραήλ. Εφόσον ήταν έτσι, ήταν πολύ κατάλληλο για τον Ιησού, μετά την ομολογία του Πέτρου ότι αυτός ήταν ο Χριστός, ν’ αναφέρη το θέμα της «βασιλείας των ουρανών.»

⁸ Τα «κλειδία» της βασιλείας τα έδωσε στον Πέτρο. (Ματθαίος 16:19) Εν τούτοις, η εκκλησία επρόκειτο να οικοδομηθή από τον Ιησού Χριστό πάνω στη βασιλική «πέτρα,» τον Μεσσιανικό βασιλέα. Και, όπως ακριβώς «πύλαι άδου» δεν θα ίσχυαν κατά του θεμελίου ‘λίθου,’ αλλ’ ο Ιησούς Χριστός θ’ ανεσταίνετο από τον τάφο την τρίτη ημέρα, έτσι αυτές οι «πύλαι άδου» δεν θα ίσχυαν κατά της Μεσσιανικής εκκλησίας. Και αυτή επίσης έπρεπε ν’ αναστηθή από τους νεκρούς.

Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΒΟΗΘΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 9. Οι ακόλουθοι του Χριστού θα ενώνοντο για να σχηματίσουν τι, και ωστόσο τι θα ήσαν, όπως ο αρχαίος Ισραήλ;

⁹ Αντίθετα με τους αποστόλους του Χριστού, το έθνος Ισραήλ ευρίσκετο σε σύγχυσι όσον αφορά το ποιος ήταν ο Ιησούς στον σκοπό του Ιεχωβά. Γι’ αυτό τα άτομα εκείνα από τον λαό Ισραήλ που δέχθηκαν αυτόν ως Μεσσία ή Χριστό, θα ενώνοντο για να σχηματίσουν ένα νέο έθνος. Αυτό το έθνος θα ήταν μια εκκλησία όπως ήταν και ο αρχαίος Ισραήλ. Θα ήταν μια εκκλησία διαγγελέων του Μεσσιανικού βασιλέως και της βασιλείας του!

10. Στα εδάφια 1 Πέτρου 2:8-10, πώς ο Πέτρος τόνισε αυτό το εκπληκτικό γεγονός και τι περιλαμβάνεται μεταξύ των ‘αρετών’ που πρέπει να διακηρυχθούν;

¹⁰ Ο απόστολος Πέτρος ως ένας ‘διδακτός του Ιεχωβά’ έμαθε αυτό το καταπληκτικό γεγονός. Ένα από τα τελευταία πράγματα που έγραψε στους ομοπίστους του, περιείχε τα εξής λόγια: «Εις το οποίον και ήσαν [οι άπιστοι Ισραηλίται] προσδιορισμένοι· σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.» (1 Πέτρου 2:8-10) Οι ‘αρετές’ του θαυμασίου Εκείνου, θα περιελάμβαναν την ικανότητά του να εκτελέση τον σκοπό του εν σχέσει με τον Μεσσία του, παρ’ όλη την εχθρότητα εκείνων οι οποίοι απέρριψαν τον Υιό του ως Μεσσία. Ο «λαός τον οποίον απέκτησεν» έχει την υποχρέωσι να αινή τον Ιεχωβά για τη Μεσσιανική του βασιλεία.—Ησαΐας 43:21.

11, 12. Γιατί ο Ιησούς υποσχέθηκε να στείλη στους μαθητάς του έναν ‘παράκλητον,’ και τι είπε ο Ιησούς για τον παράκλητο;

¹¹ Αυτή την υποχρέωσι δεν μπορούσε το νέο ‘άγιον έθνος’ να την εκτελέση με δική του δύναμι μέσα σ’ έναν εχθρικό κόσμο. Ο Ιησούς, γνωρίζοντας αυτό, είπε στους πιστούς αποστόλους του προτού τον συλλάβουν οι εχθροί του κι απομακρυνθή έτσι απ’ αυτούς: «Δεν θέλω σας αφήσει ορφανούς· . . . ο δε Παράκλητος, το πνεύμα το άγιον, το οποίον θέλει πέμψει ο Πατήρ εν τω ονόματί μου, εκείνος θέλει σας διδάξει πάντα και θέλει σας υπενθυμίσει πάντα όσα είπον προς εσάς.» Επίσης: «Όταν όμως έλθη ο Παράκλητος, τον οποίον εγώ θέλω πέμψει προς εσάς παρά του Πατρός, το πνεύμα της αληθείας, το οποίον εκπορεύεται παρά του Πατρός, εκείνος θέλει μαρτυρήσει περί εμού. Αλλά και σεις μαρτυρείτε, διότι απ’ αρχής μετ’ εμού είσθε.»—Ιωάννης 14:18, 26· 15:26, 27.

¹² Ο Ιησούς επίσης προσέθεσε τα εξής: «Εάν δεν απέλθω, ο Παράκλητος δεν θέλει ελθεί προς εσάς· αλλ’ αφού απέλθω, θέλω πέμψει αυτόν προς εσάς . . . Όταν δε έλθη εκείνος, το πνεύμα της αληθείας, θέλει σας οδηγήσει εις πάσαν την αλήθειαν· διότι δεν θέλει λαλήσει αφ’ εαυτού, αλλ’ όσα αν ακούση θέλει λαλήσει, και θέλει σας αναγγείλει τα μέλλοντα. Εκείνος θέλει δοξάσει εμέ, διότι εκ του εμού θέλει λάβει και αναγγείλει προς εσάς. Πάντα όσα έχει ο Πατήρ, εμού είναι· δια τούτο είπον ότι εκ του εμού θέλει λάβει και αναγγείλει προς εσάς.»—Ιωάννης 16:7, 13-15.

Η ΕΛΕΥΣΙΣ ΤΟΥ ‘ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ,’ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ!

13. Σε τίνος όνομα θα εδίδετο ο υποσχεμένος «παράκλητος»,και σ’ εκείνους που θα επίστευαν σε τίνος όνομα;

¹³ Πεντακόσια μόλις χρόνια προτού ο Ιησούς Χριστός δώση αυτή την υπόσχεσι στους αποστόλους του, ο Κυβερνήτης Νεεμίας στην Ιερουσαλήμ ανέγραψε την προσευχή που σχετίζεται με την πολιτεία του Θεού με τους Ισραηλίτας: «Έτη πολλά παρέκτεινας επ’ αυτούς, και διεμαρτυρήθης εναντίον αυτών δια του πνεύματός σου δια των προφητών σου.» (Νεεμίας 9:30) Και τώρα, στη διάρκεια της απουσίας του Ιησού, του Μεσσία, ως ανθρώπου από τους μαθητάς του, το ίδιο αυτό πνεύμα του Ιεχωβά Θεού επρόκειτο να έλθη ως βοηθός τους. Το πνεύμα θα τους εδίδετο μόνο εν ονόματι του Ιησού. Θα εδίδετο μόνο σ’ εκείνους που θα πίστευαν ότι Ιησούς ήταν το όνομα του αληθινού Μεσσία. Πότε εδόθη για πρώτη φορά;

14, 15. (α) Ο Ιησούς αποκορύφωσε την περίοδο σαράντα ημερών μετά την ανάστασί του με το να υποσχεθή στους μαθητάς του ποιο διαφορετικό πράγμα από το βάπτισμα του Ιωάννου; (β) Τι ζήτημα θα εγείρετο σχετικά μ’ αυτό το υποσχεμένο βάπτισμα;

¹⁴ Επί σαράντα μέρες μετά την ανάστασι του Ιησού από τους νεκρούς, δηλαδή από την Κυριακή 16 Νισάν του έτους 33 μ.Χ., ο Ιησούς παρέμενε εδώ στη γη, αλλά η παρουσία του ήταν αόρατη. Κατά καιρούς υλοποιείτο με ανθρώπινη μορφή, όπως έκαναν οι άγιοι άγγελοι στην αρχαιότητα, για να παράσχη στους μαθητάς του απόδειξι ότι είχε αληθινά αναστηθή από τους νεκρούς, αλλά ως πνεύμα. Σε τέτοιες εμφανίσεις του σ’ αυτούς, τους έλεγε «τα περί της βασιλείας του Θεού.» (Πράξεις 1:1-3) Μερικοί από τους αποστόλους ήσαν πριν μαθηταί του Ιωάννου του Βαπτιστού. Και τώρα, την τεσσαρακοστή ημέρα, την ημέρα της αναλήψεώς του στον ουρανό, ο Ιησούς Χριστός έθεσε τους μαθητάς του σε μεγάλη αναμονή όταν τους είπε: «Ο μεν Ιωάννης εβάπτισεν εν ύδατι, σεις όμως θέλετε βαπτισθή εν πνεύματι αγίω ουχί μετά πολλάς ταύτας ημέρας.» (Πράξεις 1:4, 5) Το βάπτισμα των μετανοούντων Ιουδαίων από τον Ιωάννη εγίνετο σε συμβολισμό της μετανοίας των για τα αμαρτήματα που είχαν διαπράξει κατά του νόμου που είχε δώσει ο Θεός μέσω του Μωυσέως.

¹⁵ Αυτό το εν ύδατι βάπτισμα μπορεί να τους είχε δώσει ένα μέτρο ανακουφίσεως καθώς και μια αγαθή συνείδησι. Αλλά ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα επάνω στους μαθητάς του Ιησού αν ‘εβαπτίζοντο εν πνεύματι αγίω’; Έπρεπε να τους υποκινήση σε ενέργεια, διότι το άγιο πνεύμα του Θεού είναι η αγία, αόρατη ενεργός δύναμίς του.—Ματθαίος 3:11.

16. Σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού στις Πράξεις 1:6-8, τι θα υποκινούσε το άγιο πνεύμα τους μαθητάς να κάνουν;

¹⁶ Όταν θα ελάμβαναν το άγιον πνεύμα του Θεού, τι θα υποκινούντο να κάνουν αυτά τα άτομα; Ο Ιησούς, λίγο πριν από την ανάληψί του στον ουρανό, είπε στους μαθητάς του: «Θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το άγιον πνεύμα εφ’ υμάς, και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης.» (Πράξεις 1:6-8) Σ’ αυτά τα λόγια βρίσκεται η απάντησις του ερωτήματός μας: Εκείνοι που θα ελάμβαναν το άγιο πνεύμα, θα υποκινούντο να δώσουν μια παγκόσμια μαρτυρία σχετικά με το γεγονός ότι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός.

17. Την πεντηκοστή ημέρα από της αναστάσεώς του, κάτω από ποιες περιστάσεις εξεπληρώθη η υπόσχεσις του Ιησού στους μαθητάς του;

¹⁷ Ο Ιησούς Χριστός ανελήφθη στον ουρανό. Πέρασαν δέκα μέρες. Η πεντηκοστή ημέρα από την ανάστασι του Χριστού έφθασε! Στην Ιερουσαλήμ εωρτάζετο από τους Ιουδαίους η ημέρα των Εβδομάδων ή Πεντηκοστή. Νωρίς το πρωί, περίπου εκατόν είκοσι μαθηταί συναθροίσθηκαν, όχι στον εορταστικό ναό, αλλά σ’ ένα υπερώον, αναμένοντας. «Εξαίφνης έγεινεν ήχος εκ του ουρανού ως ανέμου βιαίως φερομένου, και εγέμισεν όλον τον οίκον όπου ήσαν καθήμενοι· και εφάνησαν εις αυτούς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ως πυρός, και εκάθησεν επί ένα έκαστον επ’ αυτών, και επλήσθησαν άπαντες πνεύματος αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν.»—Πράξεις 2:1-4.

18, 19. Όπως εξήγησε ο Πέτρος, ποια προφητεία άρχισε να εκπληρώνεται εκείνη την ημέρα της Πεντηκοστής και πόσο καιρό από τότε που ελέχθη;

¹⁸ Επιτέλους, ύστερα από οκτακόσια και πλέον χρόνια από τότε που ελέχθη, άρχισε να εκπληρώνεται η προφητεία του Ιωήλ 2:28-32. Έκπληκτοι οι Ιουδαίοι συγκεντρώθηκαν για να παρατηρήσουν το φαινόμενο. Μερικοί κατηγόρησαν τους μαθητάς ότι ήσαν μεθυσμένοι. Ο απόστολος Πέτρος με θάρρος τούς είπε τα εξής:

¹⁹ «Αλλά τούτο είναι το ρηθέν δια του προφήτου Ιωήλ· Και εν ταις εσχάταις ημέραις, λέγει ο Θεός, θέλω εκχέει από του πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα, και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και αι θυγατέρες σας, και οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις, και οι πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια· και έτι επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις θέλω εκχέει από του πνεύματός μου, και θέλουσι προφητεύσει. Και θέλω δείξει τέρατα εν τω ουρανώ άνω και σημεία επί της γης κάτω, αίμα και πυρ και ατμίδα καπνού· ο ήλιος θέλει μεταστραφή εις σκότος και η σελήνη εις αίμα, πριν έλθη η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη και επιφανής. Και πας όστις αν επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή.»—Πράξεις 2:16-21 ΜΝΚ.

20. Ποιο βάπτισμα έλαβε χώρα τότε και ποιον προσδιώρισε ο Πέτρος ως εκείνον που θα εχρησιμοποιείτο για να κάνη αυτό το βάπτισμα;

²⁰ Το βάπτισμα με άγιο πνεύμα είχε λάβει χώρα, ακριβώς όπως είχε υποσχεθή ο Ιησούς. Το ότι ελέχθη πως το πνεύμα θα ‘εξεχύνετο,’ θα συμφωνούσε με το γεγονός ότι αυτό ομοιάζει μ’ ένα υγρό στοιχείο για κατάλληλο βάπτισμα. Ενθυμούμεθα ότι ο Θεός είχε δώσει στον Ιωάννη τον Βαπτιστή το σημείο σχετικά με τον Ιησού, για να δείξη ότι «ούτος είναι ο βαπτίζων εν πνεύματι αγίω.» (Ιωάννης 1:33) Ο απόστολος Πέτρος, σύμφωνα μ’ αυτό το γεγονός, προσδιώρισε τον ενδοξασμένο Ιησού Χριστό ως το μέσον του Θεού για την έκχυσι του αγίου πνεύματος σ’ αυτούς τους πρώτους Χριστιανούς. Ο Πέτρος είπε κατόπιν στους Ιουδαίους εκείνους που εώρταζαν την Πεντηκοστή: «Τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός, του οποίου πάντες ημείς είμεθα μάρτυρες. Αφού λοιπόν υψώθη δια της δεξιάς του Θεού και έλαβε παρά του Πατρός την επαγγελίαν του αγίου πνεύματος, εξέχεε τούτο, το οποίον τώρα σεις βλέπετε και ακούετε.»—Πράξεις 2:32, 33.

21. Πώς μπορούσε ο Πέτρος να πη ότι εκείνοι είδαν και άκουσαν εκείνο που εξέχεε ο ενδοξασμένος Ιησούς;

²¹ Εκείνοι είδαν και άκουσαν τη λειτουργία του αγίου πνεύματος, διότι είδαν τις γλώσσες πυρός πάνω από τα κεφάλια των μαθητών και άκουσαν τις ξένες γλώσσες που ωμιλούντο θαυματουργικά από τους μαθητάς.

22. Τι άλλο, λοιπόν, συνέβη με τους μαθητάς που αντιστοιχεί με ποιο γεγονός που έλαβε χώρα και στον Ιησού μετά το εν ύδατι βάπτισμά του;

²² Εν τούτοις, εκείνη την ημέρα της Πεντηκοστής έλαβε χώρα κάτι περισσότερο από το απλό βάπτισμα των μαθητών του Ιησού με άγιο πνεύμα. Έλαβε χώρα και το χρίσμα αυτών με άγιο πνεύμα. Όπως ακριβώς ο Ιησούς εχρίσθη με άγιο πνεύμα μετά το βάπτισμά του στο ύδωρ κι έγινε έτσι Χριστός ή Κεχρισμένος, το ίδιο συνέβη και με τους μαθητάς του. Κι εκείνοι εχρίσθησαν μ’ αυτό με το οποίον βαπτίσθηκαν.

23. Επίσης, με τι σφραγίσθηκαν οι μαθηταί, όπως εξηγείται από τον Παύλο στα εδάφια 2 Κορινθίους 1:21, 22;

²³ Επί πλέον, εκείνοι σφραγίσθηκαν μ’ αυτό το πνεύμα σε ένδειξι της πνευματικής κληρονομιάς που θα ελάμβαναν. Αυτό συμφωνεί μ’ εκείνο που είπε και ο απόστολος Παύλος στη Χριστιανική εκκλησία της αρχαίας Κορίνθου στην Ελλάδα: «Ο δε βεβαιών ημάς μεθ’ υμών εις Χριστόν και ο χρίσας ημάς είναι ο Θεός, όστις και εσφράγισεν ημάς και έδωκε τον αρραβώνα του πνεύματος εν ταις καρδίαις ημών.»—2 Κορινθίους 1:21, 22.

24. Τι έγραψε αργότερα ο απόστολο Ιωάννης σχετικά με το χρίσμα στα εδάφια 1 Ιωάννου 2:20, 27;

²⁴ Ο απόστολος Ιωάννης, που ήταν παρών σ’ αυτή την έκχυσι του αγίου πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής, κατενόησε τι ελάμβανε χώρα. Γι’ αυτό και έγραφε τα εξής στους ομοπίστους του: «Σεις έχετε χρίσμα από του αγίου και γνωρίζετε πάντα (πάντες, ΜΝΚ). Και το χρίσμα, το οποίον ελάβετε απ’ αυτού, εν υμίν μένει, και δεν έχετε χρείαν να σας διδάσκη τις· αλλά καθώς σας διδάσκει το αυτό χρίσμα περί πάντων, ούτω και αληθές είναι και δεν είναι ψεύδος, και καθώς σας εδίδαξε, θέλετε μένει εν αυτώ.»—1 Ιωάννου 2:20, 27.

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

25. Για να έχη ένας βαπτισμένος Χριστιανός ουράνια κληρονομιά υπ’ όψιν, σε ποια ενέργεια του αγίου πνεύματος ήταν ανάγκη να υποβληθή;

²⁵ Υπάρχει και ένα άλλο χαρακτηριστικό σχετικά μ’ αυτή τη λειτουργία της ενεργού δυνάμεως του Θεού. Ο Ιησούς το ετόνισε όταν είπε: «Εάν τις δεν γεννηθή εξ ύδατος και πνεύματος, δεν δύναται να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού.» (Ιωάννης 3:3, 5) Ένας Χριστιανός με ουράνια κληρονομιά υπ’ όψιν, πρέπει να μιμηθή τον Κύριόν του τον Ιησού, με το να βαπτισθή στο νερό. Μ’ αυτόν τον τρόπο συμβολίζει την αφιέρωσι του εαυτού του στον Ιεχωβά Θεό, να κάνη το θείο θέλημα. (Ματθαίος 28:19, 20) Πρέπει όμως να υπάρχη επάνω του και η ενέργεια του αγίου πνεύματος. Γιατί; Διότι, όπως έγραψε ο απόστολος Παύλος στην επιστολή 1 Κορινθίους 15:50, «σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά την αφθαρσίαν.»

26. Ο απόστολος Ιωάννης, αφού έγραψε για το χρίσμα, ομιλεί για ποια σχέσι των κεχρισμένων ατόμων με τον Θεό;

²⁶ Αν οι μαθηταί πρόκειται να εισέλθουν στην ουράνια βασιλεία του Θεού, πρέπει ‘ν’ αναγεννηθούν’ κι έτσι να γίνουν πνευματικοί υιοί του Θεού. Όπως και στην περίπτωσι του Ιησού, ο πνευματικός υιός του Θεού είναι εκείνος που χρίεται με άγιο πνεύμα. Αυτό εξηγεί το γεγονός ότι ο κεχρισμένος απόστολος Ιωάννης, αφού μιλεί για το χρίσμα, προχωρεί και λέγει στην επιστολή 1 Ιωάννου 3:1-3:

«Ίδετε οποίαν αγάπην έδωκεν εις ημάς ο Πατήρ, ώστε να ονομασθώμεν τέκνα Θεού. Δια τούτο ο κόσμος δεν γνωρίζει ημάς, διότι δεν εγνώρισεν αυτόν. Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλουμεν είσθαι· εξεύρομεν όμως ότι όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι. Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ’ αυτόν καθαρίζει εαυτόν, καθώς εκείνος είναι καθαρός.»

27. Πώς τονίζεται στα εδάφια Ιωάννης 1:11-13 ότι οι ανθρώπινοι γονείς δεν έχουν καμμιά σχέσει με την ‘αναγέννησι’ ενός Χριστιανού;

²⁷ Οι ανθρώπινοι γονείς δεν έχουν καμμιά σχέσι με την ‘αναγέννησι’ ενός ατόμου. Από ατομική του πεποίθησι μπορεί ένας να δεχθή τον Ιησού ως τον Μεσσία και να τον ακολουθήση ως τον κεχρισμένον από τον Θεό για να είναι Βασιλεύς στην ουράνια Μεσσιανική βασιλεία. Απόκειται λοιπόν στο θέλημα του Θεού, το αν θ’ αναγεννηθή ένας τέτοιος ακόλουθος του Χριστού με άγιον πνεύμα. Όχι οι ανθρώπινοι γονείς, αλλά ο Θεός είναι εκείνος που αναγεννά τέκνα για τον ουρανό. Αυτό είναι εκείνο που λέγει ο απόστολος Ιωάννης. Ιδού τα λόγια του Ιωάννου: «Εις τα ίδια ήλθε,» [δηλαδή, ο Ιησούς Χριστός όταν ήλθε στο Ιουδαϊκό έθνος πριν από δεκαεννέα αιώνες] «και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν. Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού οίτινες ουχί εξ αιμάτων, ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ’ εκ Θεού εγεννήθησαν.» (Ιωάννης 1:11-13) Με το ν’ αναγεννηθούν από τον Θεό, αυτοί γίνονται πνευματικοί υιοί του. Ο Θεός δεν τους αναγεννά στη μήτρα μιας μητέρας.

«ΝΕΑ ΚΤΙΣΙΣ»

28. Ποιος είναι εκείνος που καθορίζει το ότι θα υπάρξουν πνευματικά τέκνα του Θεού και πώς αυτοί είναι, με μια έννοια, «απαρχή τις των κτισμάτων αυτού»;

²⁸ Δεν αποφασίζουν οι ανθρώπινοι γονείς μόνοι τους για την απόκτησι τέκνων από τη σάρκα και το αίμα των; Ναι! επίσης κι ο Θεός αποφασίζει ποιον θ’ αναγεννήση για να είναι πνευματικός του υιός με μια ουράνια κληρονομιά. «Εξ ιδίας αυτού θελήσεως εγέννησεν ημάς δια του λόγου της αληθείας, δια να ήμεθα απαρχή τις των κτισμάτων αυτού.» Αυτό γράφει ο μαθητής Ιάκωβος σε Χριστιανούς τους οποίους αποκαλεί «τας δώδεκα φυλάς τας διεσπαρμένας.» (Ιακώβου 1:1, 18) Στη γεωργία, οι ‘απαρχές’ ή ‘πρωτοκάρπια’ λαμβάνονται από τη νέα συγκομιδή και αφιερώνονται στον Θεό σαν κάτι άγιο και κάτι που οφείλεται σ’ αυτόν. Ποιοι, λοιπόν, αποτελούν την πνευματική απαρχή, τα πνευματικά πρωτοκάρπια; Εκείνοι τους οποίους ο ουράνιος Πατήρ αναγεννά σύμφωνα με το θέλημά του και μέσω του «λόγου της αληθείας.» Τους προσλαμβάνει από την ανθρώπινη οικογένεια για ν’ αποτελέσουν την τάξι της ουράνιας Βασιλείας.

29. Για να μπορέση ένας Χριστιανός να εισέλθη στην ουράνια βασιλεία, τι απαιτείται απ’ αυτόν όπως δείχνουν τα εδάφια 1 Πέτρου 1:3, 4;

²⁹ Ο Χριστιανός απόστολος Πέτρος έγραψε τα εξής στην ίδια τάξι των ‘απαρχών’ ή ‘πρωτοκαρπίων’: «Ανεγεννήθητε [ελάβατε μια νέα γέννησι, ΜΝΚ] ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, δια του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα.» (1 Πέτρου 1:23) Η ‘νέα γέννησις’ ή ‘αναγέννησις’ είναι αναγκαία για την οριστική είσοδο ενός Χριστιανού στην ουράνια βασιλεία. Γι’ αυτό ο Πέτρος γράφει: «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις κατά το πολύ έλεος αυτού ανεγέννησεν ημάς εις ελπίδα ζώσαν δια της αναστάσεως του Ιησού Χριστού εκ νεκρών, εις κληρονομίαν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, πεφυλαγμένην εν τοις ουρανοίς δι’ ημάς.»—1 Πέτρου 1:3, 4· βλέπε επίσης 1 Ιωάννου 3:9.

30, 31. (α) Εκείνοι που έλαβαν την «υιοθεσίαν» τι λέγουν στον Θεό; (β) Εκείνοι που έχουν λάβει αυτή την υιοθεσία, σε ποια διαθήκη βρίσκονται και τι είδους έθνος αποτελούν;

³⁰ Ο απόστολος Παύλος έγραψε τα εξής στους Χριστιανούς της Ρωμαϊκής επαρχίας της Γαλατίας, οι οποίοι είχαν λάβει την «υιοθεσίαν»: «Και επειδή είσθε υιοί, εξαπέστειλεν ο Θεός το πνεύμα αυτού εις τας καρδίας σας, το οποίον κράζει· Αββά, ο Πατήρ. Όθεν δεν είσαι πλέον δούλος αλλ’ υιός εάν δε υιός, και κληρονόμος του Θεού.»—Γαλάτας 4:5-7.

³¹ Οι εκχριστιανισμένοι Ιουδαίοι, όπως και ο ίδιος ο Παύλος, δεν ήσαν πλέον δούλοι κάτω από τη διαθήκη του Νόμου που είχε ως μεσίτη τον προφήτη Μωυσή. Ήσαν τώρα πνευματικοί υιοί του Θεού και ήσαν στην ‘καινή διαθήκη’ που είχε μεσίτη τον Ιησού Χριστό, έναν Προφήτη μεγαλύτερο από τον Μωυσή. Αυτή η νέα διαθήκη παράγει εκείνο που η παλαιά διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου απέτυχε να παραγάγη, δηλαδή, ένα «βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον.» (Έξοδος 19:5, 6· Εβραίους 8:6-13· 1 Τιμόθεον 2:5, 6) Το ‘άγιον έθνος’ που είναι στη νέα διαθήκη είναι, επομένως, ένας πνευματικός Ισραήλ, που αποτελείται από Χριστιανούς οι οποίοι είναι Ιουδαίοι ή Ισραηλίται εσωτερικώς. Αυτοί έχουν κάνει περιτομή της καρδίας των μάλλον και όχι εξωτερικώς της σάρκας των. Αυτό διαβάζομε και στα εδάφια Ρωμαίους 2:28, 29.

32. Σύμφωνα με τα εδάφια 2 Κορινθίους 5:16-18, γιατί δεν γνωρίζομε κανένα Χριστιανό, ούτε και τον Χριστόν τον ίδιο, κατά σάρκα;

³² Έχοντας υπ’ όψιν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά σχετικά με τους πνευματικούς υιούς του Θεού, μήπως μας εκπλήσσει το ότι ο απόστολος Παύλος ομιλεί για μια ‘νέα κτίσι’; Όχι! Είναι λογικό να το κάνη αυτό. Ο απόστολος Παύλος ορμώμενος από το γεγονός ότι ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς ως ένας ουράνιος πνευματικός υιός του Θεού, λέγει τα εξής: «Ώστε ημείς από του νυν δεν γνωρίζομεν ουδένα [Χριστιανόν] κατά σάρκα· αν δε και εγνωρίσαμεν κατά σάρκα τον Χριστόν, αλλά τώρα πλέον δεν γνωρίζομεν. Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ, είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγιναν νέα. Τα δε πάντα είναι εκ του Θεού.»—2 Κορ. 5:16-18.

33. Για να εισέλθη κάποιος στην ουράνια βασιλεία, είναι αναγκαία περιτομή της σαρκός ή, αν όχι, τι είναι αναγκαίο;

³³ Από όλα αυτά βγαίνει το συμπέρασμα ότι, η κατά σάρκα περιτομή ενός ατόμου ως σαρκικού απογόνου του πατριάρχου Αβραάμ, δηλαδή ως φυσικού Ιουδαίου, δεν αποτελεί απαίτησι για την απόκτησι σωτηρίας εκ μέρους μας μέσω του Μεσσία, του Χριστού. Στην περίπτωσι των ατόμων εκείνων οι οποίοι αναμένουν να πάνε στον ουρανό, τι είναι πραγματικά αναγκαίο; Ο θεόπνευστος απόστολος Παύλος απαντά με αυτά τα σαφή λόγια: «Ούτε περιτομή ισχύει τι ούτε ακροβυστία, αλλά νέα κτίσις. Και όσοι περιπατήσωσι κατά τον κανόνα τούτον, ειρήνη επ’ αυτούς και έλεος, και επί τον Ισραήλ του Θεού.» (Γαλάτας 6:15, 16) Όλος αυτός ο «Ισραήλ του Θεού» είναι μια «νέα κτίσις.»

34. Για να σταματήσουν οι αμφιβολίες σχετικά με το αν ήταν αναγκαία η κατά σάρκα περιτομή για αιώνια σωτηρία, τι έκαμε η εκκλησία της Αντιοχείας;

³⁴ Σήμερα μερικά άτομα που έχουν την κατά σάρκα περιτομή μπορεί ν’ αμφισβητήσουν αυτά τα λόγια του θεοπνεύστου αποστόλου Παύλου, ενός εκχριστιανισμένου Ιουδαίου. Αλλά ακόμα και δεκαέξη χρόνια μετά τον θάνατο, την ανάστασι και την ανάληψι του Ιησού Χριστού, υπήρχαν εκείνοι που ισχυρίζοντο ότι η κατά σάρκα περιτομή ήταν αναγκαία για αιώνιο σωτηρία. Αυτό συνέβαινε στην Αντιόχεια της Συρίας, όπου οι μαθηταί του Χριστού για πρώτη φορά ωνομάσθησαν Χριστιανοί. (Πράξεις 11:26) Τι έγινε τότε; Η εκκλησία της Αντιοχείας απέστειλε τον Παύλο και τον ιεραποστολικό του σύντροφο Βαρνάβα και άλλους «προς τους αποστόλους και πρεσβυτέρους εις Ιερουσαλήμ περί του ζητήματος τούτου.» (Πράξεις 15:1, 2) Έγινε λοιπόν συμβούλιο των αποστόλων και πρεσβυτέρων της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ για ν’ αποφανθούν περί του αν οι μη Ιουδαίοι πιστοί στον Χριστόν έπρεπε να περιτέμνωνται εξωτερικώς κατά σάρκα.

35. Τι σχέσι είχε το άγιο πνεύμα με την απόφασι που εξεδόθη από το Συμβούλιο της Ιερουσαλήμ και τι έλεγε η απόφασις;

³⁵ Τελικά, ύστερα από πολλή συζήτησι και προσκόμισι αποδείξεων γι’ αυτή την περίπτωσι, ο μαθητής Ιάκωβος ανεφέρθη στα κατάλληλα λόγια του Αμώς 9:11,12 που ήσαν εμπνευσμένα από το άγιο πνεύμα του Θεού και τα οποία ήδη εξεπληρώνοντο κάτω από την καθοδηγία του αγίου πνεύματος. Σαφώς, η κατεύθυνσις του αγίου πνεύματος του Θεού ήταν ότι, αυτή η περιτομή της σαρκός δεν ήταν αναγκαία για τους εξ εθνών πιστούς οι οποίοι εκλήθησαν από τα έθνη για το όνομα του Ιεχωβά. Χωρίς αμφιβολία, το άγιο πνεύμα του Θεού έφερε στη διάνοια του Ιακώβου αυτή την αποφασιστική Γραφική περικοπή και τον καθωδήγησε επίσης να συστήση τα εξέχοντα σημεία που έπρεπε να καλυφθούν στην απόφασι που θα εξεδίδετο από το Συμβούλιο της Ιερουσαλήμ. Η απόφασις του Συμβουλίου έλεγε τα εξής:

«Εφάνη εύλογον εις το άγιον πνεύμα και εις ημάς να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων, να απέχητε από ειδωλοθύτων και αίματος και πνικτού και πορνείας· από των οποίων φυλάττοντες εαυτούς θέλετε πράξει καλώς. Έρρωσθε.» (Πράξεις 15:3-29· 21:25)

Αποφασίσθηκε λοιπόν ότι εκείνο που ήταν αναγκαίο για τους Χριστιανούς για να λάβουν την ουράνια κληρονομιά ήταν, όχι η εξωτερική περιτομή της σαρκός, αλλά το να είναι κάποιος μια «νέα κτίσις.»

36. Με το χρίσμα της, η αναγεννημένη από το πνεύμα εκκλησία ποια αποστολή υποχρεούται να εκτελέση και τι διδάσκει σ’ αυτήν ο Ιεχωβά σχετικά μ’ αυτό;

³⁶ Τότε, στον πρώτο αιώνα μ.Χ., οι Χριστιανοί πιστοί έχαιραν γι’ αυτή την απόφασι του Συμβουλίου της Ιερουσαλήμ. Κι εμείς σήμερα μπορούμε να χαίρωμε για την ίδια αυτή θεόπνευστη απόφασι. Από τις Άγιες Γραφές αναγνωρίζομε ότι, η αναγεννημένη από το πνεύμα Χριστιανική εκκλησία ως «νέα κτίσις» είναι κεχρισμένη με το πνεύμα του Ιεχωβά, ακριβώς όπως ο Αρχηγός αυτής της εκκλησίας, ο Ιησούς Χριστός. Τώρα εναπόκειται σ’ αυτή την εκκλησία να κάνη αυτό που εντέλλεται από το χρίσμα, δηλαδή, ‘να ευαγγελίζεται εις τους πτωχούς.’ Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός δεν παραμέλησε αυτήν την υποχρέωσι, αλλά έθεσε το υπόδειγμα για όλους τους ακολούθους του. (Ησαΐας 61:1-3) Ως πνευματικοί υιοί του Θεού, οι ακόλουθοί του διδάσκονται από τον Ιεχωβά εκείνα που πρέπει να κηρύξουν ως «αγαθά νέα» απ’ Αυτόν. (Ησαΐας 54:13) Ο Ιεχωβά με το πιστό παράδειγμα και τα λόγια του Υιού του Ιησού Χριστού, διδάσκει τη Χριστιανική εκκλησία ότι η ζωοπάροχη είδησις που πρέπει να αναγγέλλη παντού, είναι το ευαγγέλιον της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού.

Κεφάλαιο 7

Η «Νέα Κτίσις» σε Δράσι!

 1, 2. (α) Ποια κτίσις, πριν από δύο χιλιάδες σχεδόν χρόνια, ήταν πιο θαυμάσια από την κτίσι του ανδρός και της γυναικός; (β) Σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού στο κατά Λουκάν 24:46-48 και στις Πράξεις 1:8 για ποιο σκοπό εχρίσθη η «νέα κτίσις;»

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ του πρώτου ανδρός και της γυναικός πριν από έξη χιλιάδες χρόνια περίπου ήταν θαυμάσια ενέργεια. (Γένεσις 1:26-28) Η γέννησις μιας ‘νέας κτίσεως’ πριν από δύο χιλιάδες χρόνια σχεδόν ήταν ακόμη πιο θαυμάσια, ακόμη πιο μεγάλης σημασίας για όλη την ανθρωπότητα. Αυτή η γέννησις έλαβε χώρα την ημέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ. με τη γέννησι της εκκλησίας των μαθητών του Χριστού, από τους οποίους όλοι εχρίσθησαν με το άγιο πνεύμα του Θεού για την διακήρυξι της Μεσσιανικής βασιλείας του.

² Δύο εβδομάδες μόνο πριν από την ιστορική εκείνη ημέρα της Πεντηκοστής, ο αναστημένος Ιησούς Χριστός είπε στους μαθητάς του τα εξής:

«Ούτως είναι γεγραμμένον και ούτως έπρεπε να πάθη ο Χριστός και να αναστηθή εκ νεκρών τη τρίτη ημέρα, και να κηρυχθή εν τω ονόματι αυτού μετάνοια και άφεσις αμαρτιών εις πάντα τα έθνη, γινομένης αρχής από Ιερουσαλήμ. Σεις δε είσθε μάρτυρες τούτων.» (Λουκάς 24:46-48) «Θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το άγιον πνεύμα εφ’ υμάς, και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης.»—Πράξεις 1:8.

 3. Πόσο μεγάλος ήταν ο διωρισμένος τομεύς, και πότε άρχισαν οι μαθηταί να δίνουν εκεί μαρτυρία και από πού;

³ Θα μπορούσε να υπάρξη διωρισμένος τομεύς για μαρτυρία μεγαλύτερος απ’ αυτόν; Περιελάμβανε όλη τη γη. Πώς θα μπορούσε να καλυφθή όλος αυτός ο τομεύς με τη Μεσσιανική μαρτυρία; Αυτό θ’ απαιτούσε οπωσδήποτε χρόνο, επιμονή και θαρραλέα προσπάθεια. Εντούτοις, μόλις επήλθε σ’ αυτούς το υποσχεμένο άγιο πνεύμα την ημέρα της Πεντηκοστής, αυτοί ανέλαβαν πρώτα δράσι ως μάρτυρες στους άλλους στην Ιερουσαλήμ.

 4. Πώς άρχισαν να συμβαίνουν τα πράγματα εκείνη την ημέρα της Πεντηκοστής ακριβώς όπως προέλεγαν τα εδάφια Ιωήλ 2:28, 29;

⁴ Τα πράγματα έγιναν ακριβώς όπως προελέχθησαν από τα εδάφια Ιωήλ 2:28, 29: οι πλήρεις πνεύματος μαθηταί άρχισαν να προφητεύουν, ακόμη και σε ξένες γλώσσες, θαυματουργικά! Χιλιάδες Ιουδαίοι που είχαν έλθει στην Ιερουσαλήμ για να εορτάσουν την εορτή της Πεντηκοστής συγκεντρώθηκαν για να παραστούν μάρτυρες του θεάματος. Άκουσαν τη μικρή εκκλησία των μαθητών του Χριστού να ‘λαλή’ όπως είπαν, «εν ταις γλώσσαις ημών τα μεγαλεία του Θεού.»—Πράξεις 2:11.

 5. Πώς χρησιμοποίησε ο Πέτρος το πρώτο από τα δύο «κλειδία της βασιλείας των ουρανών» εκείνη την ημέρα της Πεντηκοστής;

⁵ Για να εξηγήση αυτό το γεγονός, ο απόστολος Πέτρος χρησιμοποίησε το πρώτο από τα δύο «κλειδία της βασιλείας των ουρανών» αναλαμβάνοντας την ηγεσία και μιλώντας στο περίεργο πλήθος. (Ματθαίος 16:19) Έδωσε μαρτυρία για τον Ιησού ως τον Μεσσία, εκείνον που απορρίφθηκε και θανατώθηκε από τους Ιουδαίους ηγέτας και αναστήθηκε την τρίτη ημέρα και τώρα είναι ενδοξασμένος στα δεξιά του Θεού. Οι Ιουδαίοι που είχαν τύψεις συνειδήσεως ρώτησαν τότε: «Τι πρέπει να κάμωμεν, άνδρες αδελφοί;» Η απάντησις του Πέτρου ήταν αυτή: «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών, και θέλετε λάβει την δωρεάν του αγίου πνεύματος. Διότι προς εσάς είναι η επαγγελία [των εδαφίων Ιωήλ 2:28, 29] και προς τα τέκνα σας και προς πάντας τους εις μακράν, όσους αν προσκαλέση Ιεχωβά ο Θεός ημών.»—Πράξεις 2:14-39, ΜΝΚ.

 6. Τι συνέβη στους μετανοούντας Ιουδαίους που βαπτίσθηκαν και από τι αυτοί σώθηκαν;

⁶ Εκείνοι που δέχθηκαν τον Ιησού ως τον Μεσσία ή Χριστό, βαπτίσθηκαν με υπακοή στο ύδωρ. Έτσι, εκείνη την ημέρα προσετέθησαν στον αριθμό των μαθητών περίπου τρεις χιλιάδες ψυχές. Ο ενδοξασμένος Ιησούς Χριστός τους εβάπτισε με άγιο πνεύμα και αυτοί αναγεννήθηκαν ως πνευματικοί υιοί του Θεού. Μεταφέρθηκαν από τη διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου στη νέα διαθήκη που είχε μεσίτη τον Ιησού Χριστό. Μ’ αυτόν τον τρόπο ακολούθησαν την επείγουσα συμβουλή του Πέτρου να ‘σωθούν από της διεστραμμένης ταύτης γενεάς.’ Ενεργώντας έτσι, διέφυγαν το βάπτισμα με πυρ στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ το έτος 70 μ.Χ. από τα χέρια των Ρωμαίων πολιορκητών υπό τον Στρατηγό Τίτο.—Πράξεις 2:40· Λουκάς 3:16, 17.

 7. Με ποιον τρόπο οι κεχρισμένοι θα εμιμούντο τον Ιησού Χριστό, και για ποιο πράγμα διήνοιξε την οδό η εκτέλεσις του έργου που αυτός προείπε;

⁷ Από εκείνη την ημέρα της Πεντηκοστής κι έπειτα, εχρίοντο με άγιο πνεύμα ολοένα περισσότερα άτομα απ’ εκείνους που πίστευσαν στον Ιησού ως τον Μεσσία. Τι έπρεπε να κάνουν τώρα; Ως κεχρισμένοι, ήσαν υποχρεωμένοι να μιμηθούν το παράδειγμα του Ιησού Χριστού. Τι έκαμε αυτός μετά το χρίσμα του στον Ιορδάνη Ποταμό; Διήρχετο όλη τη χώρα και εκήρυττε τη βασιλεία του Θεού. (Ματθαίος 4:12-17) Η διακήρυξις της βασιλείας του Θεού δεν θα έπαυε με τον θάνατό του. Λίγες μέρες πριν από το μαρτύριό του στην Ιερουσαλήμ, προείπε την καταστροφή της πόλεως εκείνης από τους Ρωμαίους, αλλά είπε ότι ακόμη και πριν από την εθνική εκείνη συμφορά, «θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» (Ματθαίος 24:14-22) Όταν ήλθε η Πεντηκοστή, μετά το χρίσμα των με άγιο πνεύμα, οι κεχρισμένοι έσπευσαν να επιδοθούν στο έργο! Αυτό το κήρυγμα της βασιλείας διήνοιξε την οδό να γίνουν οι πιστοί συγκληρονόμοι με τον Ιησού Χριστό στην ουράνια βασιλεία του.

 8. Πώς το κήρυγμα της Βασιλείας έφθασε στους Σαμαρείτας και ποια ήσαν τα αποτελέσματα;

⁸ Βίαιος διωγμός ξέσπασε. Οι μαθηταί διασκορπίσθηκαν από την Ιερουσαλήμ. Αλλ’ αυτή η διασπορά της εκκλησίας είχε ως αποτέλεσμα απλώς τη διάδοσι του κηρύγματος της Βασιλείας. Όπως προελέχθη, η μαρτυρία έφθασε μέσα στην επαρχία της Σαμαρείας. Ο μαθητής Φίλιππος, που εδιώχθη από την Ιερουσαλήμ έστρεψε την προσοχή του προς τους Σαμαρείτας. «Ότε όμως επίστευσαν εις τον Φίλιππον ευαγγελιζόμενον τα περί της βασιλείας του Θεού και του ονόματος του Ιησού Χριστού, εβαπτίζοντο άνδρες τε και γυναίκες.» Αργότερα, όταν ο Πέτρος και ο Ιωάννης επισκέφθηκαν τη Σαμάρεια, οι βαπτισμένοι Σαμαρείται έλαβαν το άγιο πνεύμα μέσω αυτών των αποστόλων.—Πράξεις 8:1-17.

 9. (α) Ποια απροσδόκητη μεταστροφή έλαβε χώρα τώρα μεταξύ των Ιουδαίων; (β) Πώς χρησιμοποίησε ο Πέτρος το δεύτερο από τα δύο «κλειδία της βασιλείας των ουρανών;»

⁹ Ξαφνικά τώρα, λαμβάνει χώρα ένα μεγάλο θαύμα! Ο αρχηγός των διωκτών γίνεται Χριστιανός. Ο εκ Ταρσού Σαύλος προσηλυτίζεται στη Χριστιανοσύνη. Έγινε ένας από τους κυριωτέρους κήρυκας της βασιλείας του Θεού στα χέρια του Ιησού, του Μεσσία. (Πράξεις 9:1-30) Το προηγούμενο όνομά του, Σαύλος, καταργήθηκε κι έγινε γνωστός ως Παύλος ο απόστολος. Ύστερα απ’ αυτή την αξιοσημείωτη μεταστροφή, έλαβε χώρα μια εξέχουσα μεταστροφή άλλου είδους. Ήταν η μεταστροφή του πρώτου απεριτμήτου Εθνικού ή μη Ιουδαίου. Αυτό έγινε όταν το άγιο πνεύμα κατηύθυνε τον απόστολο Πέτρο να χρησιμοποιήση το δεύτερο από τα δύο «κλειδία της βασιλείας των ουρανών.» (Ματθαίος 16:19) Ο Πέτρος το έκαμε αυτό κηρύττοντας στο σπίτι του Ιταλού εκατοντάρχου Κορνηλίου στην Καισάρεια. Στις Πράξεις 10:44-48 διαβάζομε τα εξής:

«Ενώ έτι ελάλει ο Πέτρος τους λόγους τούτους, επήλθε το πνεύμα το άγιον επί πάντας τους ακούοντας τον λόγον. Και εξεπλάγησαν οι εκ περιτομής πιστοί, όσοι ήλθον μετά του Πέτρου, ότι η δωρεά του αγίου πνεύματος εξεχύθη και επί τα έθνη· διότι ήκουον αυτούς λαλούντας γλώσσας και μεγαλύνοντας τον Θεό. Τότε απεκρίθη ο Πέτρος· Μήπως δύναταί τις να εμποδίση το ύδωρ, ώστε να μη βαπτισθώσιν ούτοι, οίτινες έλαβον το πνεύμα το άγιον καθώς και ημείς; Και προσέταξεν αυτούς να βαπτισθώσιν εις το όνομα του Κυρίου.»

10, 11. (α) Από τον οίκο του Κορνηλίου, πόσο μακρυά έφθασε το κήρυγμα της Βασιλείας, και προς όφελος τίνων; (β) Μολονότι ο Πέτρος διήνοιξε την οδό για τον κόσμο των Εθνικών, πώς και γιατί ο Παύλος τον υπερέβη;

¹⁰ Από τον οίκο του Εθνικού εκατοντάρχου Κορνηλίου το κήρυγμα των αγαθών νέων διαδόθηκε «έως εσχάτου της γης.» Αυτό ήταν προς όφελος των Εθνικών καθώς και των φυσικών Ιουδαίων.

¹¹ Ενώ ο Πέτρος διήνοιξε την οδό για τον κόσμο των Εθνικών, ο απόστολος Παύλος υπερέβη όλους τους άλλους στην κήρυξι του Λόγου του Θεού προς τους απεριτμήτους Εθνικούς, στην εποχή του. Δεν αισχυνόταν να καλήται «απόστολος των εθνών.» Δεν υποτιμούσε αυτό το γεγονός. Εδόξασε αυτή τη διακονία του και εργάσθηκε σκληρά γι’ αυτήν.—Ρωμαίους 11:13.

12. Σε ποιο μακρυνό μέρος ήθελε ο Παύλος να πάη να κηρύξη, αλλά ως πού έφθασε προς εκείνη την κατεύθυνσι και τι έκαμε εκεί;

¹² Ο Παύλος θέλησε να μεταφέρη τα αγαθά νέα ακόμη και στην Ισπανία, αλλά οι τελευταίες πληροφορίες που μαθαίνομε γι’ αυτόν είναι ότι βρίσκεται φυλακισμένος στη Ρώμη της Ιταλίας. Σχετικά με την πρώτη του σύλληψι και φυλάκισι στο ενοικιασμένο απ’ αυτόν σπίτι στη Ρώμη, διαβάζομε τα εξής για τον Παύλο: «Έμεινε δε ο Παύλος δύο ολόκληρα έτη εν ιδιαιτέρα μισθωτή οικία και εδέχετο πάντας τους ερχομένους προς αυτόν, κηρύττων την βασιλείαν του Θεού και διδάσκων μετά πάσης παρρησίας ακωλύτως.»—Πράξεις 28:30, 31· Ρωμαίους 15:24, 28.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ 70 μ.Χ.

13. Επειδή ενεργούσαν σύμφωνα με το χρίσμα των, τι μπόρεσε να γράψη ο Παύλος στους Χριστιανούς των Κολοσσών, ήδη από το έτος 60-61 περίπου μ.Χ.;

¹³ Πολλοί ήσαν οι Χριστιανοί που μιμήθηκαν τον απόστολο Παύλο και τους άλλους αποστόλους στην κήρυξι των αγαθών νέων της Μεσσιανικής βασιλείας. Η αναγεννημένη από το πνεύμα εκκλησία ως «νέα κτίσις» εχρίσθη για να κάμη αυτό το κήρυγμα. (Ησαΐας 61:1-3· 2 Κορινθίους 1:21, 22) Οι Χριστιανοί ήσαν γεμάτοι ζήλο και διέδιδαν συνεχώς το ευαγγέλιο σε όσο το δυνατόν περισσότερα άτομα στη γη. Ας μη φαίνεται παράδοξο, λοιπόν, ότι κατά το έτος 60-61 μ.Χ., δηλαδή λίγα χρόνια προτού οι Ρωμαίοι καταστρέψουν την Ιερουσαλήμ και τον μεγαλοπρεπή ναό της στο έτος 70 μ.Χ., ο απόστολος Παύλος μπόρεσε να γράψη από το σπίτι όπου ήταν φυλακισμένος στη Ρώμη προς τους Χριστιανούς των Κολοσσών της Μικράς Ασίας και να πη, από εκείνη μάλιστα την εποχή, τα εξής: ‘Το ευαγγέλιον, . . . εκηρύχθη εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν, του οποίου εγώ ο Παύλος έγεινα υπηρέτης.’—Κολοσσαείς 1:23.

14. Το επίτευγμα εκείνης της εκκλησίας του πρώτου αιώνος, σε ποιους χρησιμεύει σήμερα ως παράδειγμα και ένεκα ποιας υποχρεώσεως των σημερινών Χριστιανών;

¹⁴ Αυτή η παγκόσμιος διακήρυξις της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού από την εκκλησία των κεχρισμένων μαθητών του Χριστού στον πρώτο αιώνα, χρησιμεύει σαν ένα άξιο παράδειγμα για την κεχρισμένη εκκλησία του εικοστού μας αιώνος. Αυτή η αναγεννημένη από το πνεύμα εκκλησία ως «νέα κτίσις» του Θεού, πρέπει να φέρη εις πέρας την παγκόσμιο μαρτυρία της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού πριν από την έλευσι της ‘μεγάλης θλίψεως’ σε όλο τον κόσμο, και προτού ο υποκριτικός Χριστιανικός κόσμος βαπτισθή με πυρ και καταστροφή μαζί με όλο το υπόλοιπο μέρος αυτού του πονηρού συστήματος πραγμάτων.—Ματθαίος 24:14-22· Μάρκος 13:10.

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΠΕΡΙ ΥΙΟΘΕΣΙΑΣ

15. Τι έγραψε ο Παύλος στην εκκλησία της Ρώμης για τη μαρτυρία του πνεύματος και ποιο ερώτημα εγείρεται τώρα για κείνους που αναμένουν σήμερα να πάνε στον ουρανό;

¹⁵ Στον πρώτο αιώνα μ.Χ., οι Χριστιανοί Βιβλικοί συγγραφείς και οι άλλοι μαθηταί δεν αμφέβαλλαν ως προς τη σχέσι με τον Θεό και την ευθύνη των προς Αυτόν. Αυτοί πραγματικά πίστευαν ότι ήσαν πνευματικοί υιοί του Θεού και ότι είχαν μια ουράνια κληρονομιά ενώπιόν των. Προτού, ο απόστολος Παύλος πάη στη Ρώμη, μπορούσε, χωρίς αμφιβολία, να γράψη στην εκεί εκκλησία και να πη αυτά τα αξιόπιστα λόγια: «Ελάβετε πνεύμα υιοθεσίας, δια του οποίου κράζομεν Αββά, ο Πατήρ. Αυτό το πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών ότι είμεθα τέκνα Θεού. Εάν δε τέκνα και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού, εάν συμπάσχωμεν, δια να γείνωμεν και συμμέτοχοι της δόξης αυτού.» (Ρωμαίους 8:15-17) Ποιος σήμερα, ο οποίος λέγει ότι αναμένει να πάη στον ουρανό, έχει μια τέτοια μαρτυρία του πνεύματος του Θεού με το δικό του πνεύμα;

16. Τι είδους αλληλεξάρτησις υπήρχε μεταξύ του πνεύματος του Θεού και του πνεύματος της Χριστιανικής εκκλησίας του πρώτου αιώνος;

¹⁶ Βέβαια, το πνεύμα του Θεού δεν θα συμμαρτυρή σ’ έναν καθ’ ομολογίαν Χριστιανό, ο οποίος στην πραγματικότητα δεν είναι κληρονόμος του Θεού και συγκληρονόμος του Ιησού Χριστού. Για κάθε δράσι υπάρχει και μια αντίδρασις. Η αντίδρασις μπορεί ν’ ανταποκρίνεται (είναι ευαίσθητη) ή να μη ανταποκρίνεται, ν’ απορρίπτη. Στην επιστολή προς Ρωμαίους 8:15-17, ο απόστολος Παύλος μιλεί για μια αντίδρασι που ανταποκρίνεται. Περιγράφει μια αρμονική αλληλεξάρτησι μεταξύ του πνεύματος του Θεού και του πνεύματος του πραγματικού τέκνου του Θεού. Τώρα, λοιπόν, πώς το πνεύμα του Θεού συμμαρτυρούσε με το πνεύμα των μελών της Χριστιανικής εκκλησίας του πρώτου αιώνος, αυτής της ‘νέας κτίσεως;’

17. (α) Αμφισβήτησε η εκκλησία του πρώτου αιώνος τη μαρτυρία του πνεύματος του Θεού σ’ εκείνους μέσω των θεοπνεύστων δούλων του; (β) Πώς, λοιπόν, εθεώρησε η εκκλησία της Θεσσαλονίκης το άγγελμα που παρουσίασε ο Παύλος;

¹⁷ Αν το πνεύμα του Θεού συμμαρτυρή σ’ εμάς σχετικά με τη Χριστιανική μας ταυτότητα και τον δεσμό μας με τον Θεό και με τις προμήθειές του για μας, τότε πρέπει να συμφωνούμε με αυτό το πνεύμα και να μην το αμφισβητούμε. Όταν, λοιπόν, οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος διάβασαν μια επιστολή από ένα θεόπνευστο απόστολο ή μαθητή του Χριστού στην εκκλησία στην οποία ανήκαν ως βαπτισμένα μέλη, δέχθηκαν ό,τι έλεγε αυτή η επιστολή σ’ αυτούς και γι’ αυτούς ως προς τη στάσι των, τις υποχρεώσεις των και τις ελπίδες των για το μέλλον στη διάταξι του Θεού. Ανεγνώριζαν ότι το πνεύμα του Θεού ήταν ενεργό σ’ αυτούς τους αυθεντικούς αποστόλους και μαθητάς και ότι ενεργούσε και έγραφε μέσω αυτών των ανθρωπίνων οργάνων. Η επιστολή του αποστόλου Παύλου στη Χριστιανική εκκλησία της Θεσσαλονίκης, στη Μακεδονία τον πρώτον αιώνα πιστοποιεί αυτό το γεγονός. Τα μέλη αυτής της εκκλησίας εγνώριζαν την αλήθεια αυτού του πράγματος όταν ο Παύλος τους έγραψε: «Παραλαβόντες τον λόγον του Θεού, τον οποίον ηκούσατε παρ’ ημών, εδέχθητε αυτόν ουχί ως λόγον ανθρώπων, αλλά καθώς είναι αληθώς, λόγον Θεού, όστις και ενεργείται μεταξύ ημών των πιστευόντων.»—1 Θεσσαλονικείς 2:13.

18. Για να είναι συνεπείς οι Χριστιανοί της Θεσσαλονίκης, πώς θα εδέχοντο τον γραπτό λόγο του Παύλου και γιατί ο Θεός τους εξέλεξε, σύμφωνα με ό,τι είπε ο Παύλος;

¹⁸ Θα ήταν λοιπόν συνεπές γι’ αυτούς τους πιστούς να δεχθούν και τον γραπτό λόγο του Παύλου ως «Λόγον Θεού.» Σ’ αυτή την επιστολή ο Παύλος έγραψε στους Θεσσαλονικείς πιστούς ότι ο Θεός τούς είχε ‘εκλέξει.’ Γιατί είχαν ‘εκλεγή’; «Διότι το ευαγγέλιον ημών δεν έγεινεν εις εσάς εν λόγω μόνον, αλλά και εν δυνάμει και εν πνεύματι αγίω και εν πληροφορία πολλή, καθώς εξεύρετε οποίοι υπήρξαμεν μεταξύ σας δια σας. Και σεις εγείνετε μιμηταί ημών και του Κυρίου, δεχθέντες τον λόγον εν μέσω πολλής θλίψεως μετά χαράς πνεύματος αγίου.»—1 Θεσσαλονικείς 1:4-6.

19. Η απόδοσις χαρισμάτων του πνεύματος μέσω των αποστόλων, ποια σχέσι θα κατεδείκνυε μεταξύ των ατόμων που τα ελάμβαναν και του Θεού;

¹⁹ Αυτοί εγνώριζαν ότι, μέσω του αγίου πνεύματος, ο Θεός είχε μιλήσει στον εκλεκτό του λαό των προχριστιανικών χρόνων. Ομοίως, και στον δικό τους πρώτο αιώνα μετά Χριστόν, ο Θεός μπορούσε να ομιλή μέσω της ιδίας ενεργού δυνάμεως δια του στόματος των θεοπνεύστων αποστόλων του Ιησού Χριστού. Επίσης, ο Θεός χρησιμοποιούσε εκείνους ακριβώς τους αποστόλους για να μεταδώση στους βαπτισμένους πιστούς τα διάφορα χαρίσματα του αγίου πνεύματος. Βέβαια, η αποδοχή αυτών των χαρισμάτων θα κατεδείκνυε στους λήπτας ότι έγιναν πνευματικά τέκνα του Θεού.—Πράξεις 8:15-18· 19:2-6.

20. Πώς, με τις επιστολές των Χριστιανών Βιβλικών συγγραφέων, το άγιο πνεύμα έφερε μαρτυρία στην εκκλησία του πρώτου αιώνος ότι η σχέσις της με τον Θεό ήταν ιδιαιτέρου είδους;

²⁰ Μήπως εκείνοι οι απόστολοι και οι άλλοι Χριστιανοί Βιβλικοί συγγραφείς έθεταν ενώπιον των βαπτισμένων πιστών μια επίγεια ελπίδα, την ελπίδα να γίνουν τέκνα του Αιωνίου Πατρός, του Ιησού Χριστού και να ζουν σε μια παραδεισιακή γη για πάντα; Όχι! Έθεταν ενώπιον εκείνων στους οποίους εκήρυτταν και έγραφαν την ελπίδα εκείνων που αναγεννήθηκαν ως τέκνα του Θεού, ως υιοί του Ιεχωβά. (Ησαΐας 9:6, 7) Τα θεόπνευστα, Χριστιανικά συγγράμματα διαβεβαίωναν τους μαθητάς εκείνων των ημερών ότι η κλήσις τους ήταν για μια βασιλεία ουράνια και ότι η ελπίδα των ήταν να γίνουν συγκληρονόμοι με τον Ιησού Χριστό στον ουρανό. (Κολοσσαείς 1:13· 1 Κορινθίους 1:26-31· 2 Πέτρου 1:10,11) Μόνο ένα πράγμα ετέθη ενώπιόν των· δεν αφέθησαν σε καμμιά αβεβαιότητα. Μ’ αυτόν τον τρόπο, το άγιο πνεύμα έφερε μαρτυρία σ’ αυτούς τους μαθητάς του πρώτου αιώνος ότι ήσαν τέκνα Θεού, κληρονόμοι του Θεού. Αυτό εσήμαινε ότι, ταυτόχρονα, ήσαν συγκληρονόμοι με τον ενδοξασμένο Ιησού Χριστό.

21. Πώς το πνεύμα των Χριστιανών του πρώτου αιώνος ανταπεκρίνετο στη μαρτυρία του αγίου πνεύματος και ποια ήσαν τα αποτελέσματα σ’ αυτούς;

²¹ Η εσωτερική των παρόρμησις, το πνεύμα των, ανταπεκρίνετο αρμονικά σ’ αυτή τη μαρτυρία του αγίου πνεύματος του Θεού. Το πνεύμα του ουρανίου Πατρός τούς ενεθάρρυνε και τους ενίσχυε ως πνευματικά του τέκνα και κληρονόμους του. Αυτός ενεφύτευσε σ’ αυτούς, όχι μια έννοια υιοθεσίας στον επίγειο πατέρα των, αλλά μια έννοια υιοθεσίας στον ουράνιο Πατέρα των μιας πνευματικής υιοθεσίας.

22. (α) Κάτω από ποια διαθήκη και σε ποια κατάστασι οι εκχριστιανισμένοι Ιουδαίοι αισθάνοντο ότι δεν ήσαν πλέον; (β) Το πνεύμα των Χριστιανών, ανταποκρινόμενο στο πνεύμα του Θεού, πώς τους υπεκίνησε να δείξουν ότι ήσαν πνευματικοί υιοί του Θεού;

²² Οι εκχριστιανισμένοι Ιουδαίοι ή Ισραηλίται δεν αισθάνοντο πλέον ότι ήσαν δούλοι κάτω από την παλαιά διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου και ότι έπρεπε ν’ αναμένουν ακόμα τον Μεσσία. Αισθάνοντο, εγνώριζαν ότι ήσαν πνευματικοί υιοί του Θεού τον οποίον ελάτρευαν σύμφωνα με τη νέα διαθήκη. Το δικό τους πνεύμα, η ωθούσα δύναμις που προήρχετο από την καρδιά τους, τους υποκινούσε ν’ ανταποκριθούν στις ενέργειες του πνεύματος του Θεού. Αυθόρμητα, ως υιοί, έκραζαν στον Θεό «Αββά, ο Πατήρ!» Οι εντολές του Πατρός των για τους πνευματικούς του υιούς εφηρμόζοντο σ’ αυτούς. Ανέλαβαν στοργικά το έργο που ανέθεσε ο Πατήρ στους υιούς του. Δέχθηκαν τις ουράνιες υποσχέσεις του Θεού στους πνευματικούς του υιούς και αγωνίζοντο ν’ αποδειχθούν άξιοι της εκπληρώσεώς των στη δική τους περίπτωσι. Διατηρούσαν την ουράνια ελπίδα που έθεσε ο Θεός ενώπιον των υιών του και προσπαθούσαν να ζουν σύμφωνα μ’ αυτή την ελπίδα. Πρόθυμα υπέστησαν κακομεταχείρισι στα χέρια αυτού του κόσμου.

23. Για ποια ελπίδα ήσαν πρόθυμοι να υποστούν παθήματα με τον Χριστόν και να πεθάνουν με την ομοιότητα του θανάτου του;

²³ Αυτοί εγνώριζαν ότι επρόκειτο να γίνουν οι δοξασμένοι υιοί του Θεού μαζί με τον Ιησού Χριστό, «εάν συμπάσχωμεν.» (Ρωμαίους 8:17) Ήσαν λοιπόν πρόθυμοι να υποστούν παθήματα για να ζουν σε αρμονία με την ουράνια ελπίδα των. Δέχθηκαν το γεγονός ότι έπρεπε να πεθάνουν κατά την ομοιότητα του θανάτου του Υιού του Θεού, του Ιησού Χριστού, για να συμμετάσχουν και στην ομοιότητα της αναστάσεώς του.—Ρωμαίους 6:5-8.

24. (α) Το πνεύμα τους ενώθηκε με το πνεύμα του Θεού σε μια ενιαία μαρτυρία για ποιο γεγονός; (β) Οι προσευχές και η ζωή τους, με ποια ελπίδα ενηρμονίζοντο και ποιο θα ήταν το τελικό αποτέλεσμα γι’ αυτούς;

²⁴ Μ’ αυτό τον τρόπο, το πνεύμα εκείνων των πνευματικών υιών του Θεού τον πρώτον αιώνα ενώθηκε με το άγιο πνεύμα του Θεού σ’ αυτή την ενιαία μαρτυρία ότι ήσαν τέκνα Θεού, μέσω μιας δεύτερης γεννήσεως και με μια κληρονομιά που εφυλάσσετο γι’ αυτούς στον ουρανό. Επομένως, το πνεύμα των ενεργούσε σαν μια ωθούσα δύναμις στη ζωή τους, ώστε ν’ απευθύνουν τις προσευχές των προς τον ουράνιο Πατέρα των σε τέλεια αρμονία με τη μαρτυρία που έφερε σ’ αυτούς το πνεύμα του Θεού και όχι αντίθετα μ’ αυτήν. Ανέφεραν τα Γραφικά εδάφια που ανεφέροντο στην ουράνια κληρονομία των στις προσευχές των στον Θεό. Αυτές οι προσευχές έκαναν πιο ζωηρή την ελπίδα των να εισέλθουν στην ουράνια κληρονομιά. Ζούσαν, λοιπόν, εσκέπτοντο, μιλούσαν και ενεργούσαν σύμφωνα με τις προσευχές των και την ελπίδα των. Οι προσευχές των τους ενίσχυαν να εγκαρτερούν στις δοκιμασίες και στους διωγμούς για ν’ αποκτήσουν μια επιδοκιμασμένη στάσι προς τον Θεό και εγνώριζαν ότι αυτή η επιδοκιμασμένη στάσις των ενώπιον Αυτού, εποικοδομεί μια ελπίδα από την οποία ποτέ δεν θ’ απογοητευθούν. Εγνώριζαν ότι, για να πραγματοποιήσουν την ουράνια ελπίδα των, έπρεπε ν’ αποδειχθούν πιστοί «μέχρι θανάτου.»—Ρωμαίους 5:3-5· Αποκάλυψις 2:10.

25. Γιατί τα προλεχθέντα πρέπει να χρησιμεύσουν ως οδηγός σ’ ένα αφιερωμένο, βαπτισμένο Χριστιανό για να καθορίση τη σχέσι του με τον Θεόν, ιδιαίτερα από την άνοιξι του 1935 μ.Χ.;

²⁵ Όλα τα ανωτέρω πρέπει να χρησιμεύσουν ως οδηγός σήμερα για τους αφιερωμένους, βαπτισμένους Χριστιανούς, ώστε να προσδιορίσουν αν το πνεύμα του Θεού συμμαρτυρή με το δικό τους πνεύμα ότι αυτοί είναι πνευματικά τέκνα Του και κληρονόμοι του, καθώς και συγκληρονόμοι του Ιησού Χριστού στην ουράνια βασιλεία του. Αυτό πρέπει να γίνεται, ιδιαίτερα από την άνοιξι του έτους 1935 μ.Χ. Γιατί από τότε; Διότι τότε έγινε σαφές ότι ο ‘πολύς όχλος,’ που περιγράφεται στα εδάφια Αποκάλυψις 7:9-17, αποτελεί μια επίγεια τάξι που δεν έχει ‘αναγεννηθή.’ Αντιθέτως, ετέθη ενώπιον αυτών η προοπτική της επιβιώσεως από τη ‘μεγάλη θλίψι’ του κόσμου που επίκειται και ότι θα εξέλθουν απ’ αυτή και θα εισέλθουν στη δίκαιη νέα τάξι του Θεού για ν’ απολαύσουν εκεί έναν επίγειο παράδεισο, κάτω από την ουράνια βασιλεία του Ιησού Χριστού και των 144.000 συγκληρονόμων του. (Λουκάς 23:43) Υπακούοντας στη Βασιλεία και αποδεικνύοντας την αφοσίωσί των στην παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά Θεού κάτω από την τελική δοκιμασία, ποτέ δεν θα εξαλειφθούν από την επιφάνεια της γης. Ανήκουν στα «άλλα πρόβατα» για τα οποία ο Καλός Ποιμήν Ιησούς Χριστός μίλησε στο κατά Ιωάννην 10:16.

ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΩΣ ΜΕΣΟΛΑΒΗΤΗΣ

26. Σύμφωνα με τα εδάφια Ρωμαίους 8:23-27, ποια άλλη λειτουργία εκτελεί το άγιο πνεύμα υπέρ των «αγίων»;

²⁶ Αυτή η αγία ενεργός δύναμις εκτός του ότι συμμαρτυρεί στα πνευματικά τέκνα του Θεού, εκτελεί και μια άλλη λειτουργία. Ο απόστολος Παύλος εφιστά την προσοχή μας σ’ αυτή τη λειτουργία, στην επιστολή που απευθύνει στην εκκλησία της Ρώμης η οποία, όπως λέγει ο Παύλος, αποτελείτο από Χριστιανούς «προσκεκλημένους αγίους,» που ήσαν επίσης, «κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού.» (Ρωμαίους 1:7· 8:16, 17) Ο Παύλος γράφει:

«Ουχί μόνον αυτή, αλλά και αυτοί οίτινες έχομεν την απαρχήν του πνεύματος, και ημείς αυτοί στενάζομεν εν εαυτοίς περιμένοντες την υιοθεσίαν, την απολύτρωσιν του σώματος ημών. Διότι με την ελπίδα εσώθημεν· ελπίς δε ήτις βλέπεται δεν είναι ελπίς· διότι εκείνο, το οποίον βλέπει τις, δια τι και ελπίζει; Εάν δε ελπίζωμεν εκείνο, το οποίον δεν βλέπομεν, δια της υπομονής περιμένομεν αυτό.

«Ωσαύτως δε και το πνεύμα συμβοηθεί εις τας ασθενείας ημών επειδή το τι να προσευχηθώμεν ως πρέπει δεν εξεύρομεν, αλλ’ αυτό το πνεύμα ικετεύει υπέρ ημών δια στεναγμών αλαλήτων· ο δε ερευνών τας καρδίας εξεύρει τι είναι το φρόνημα του πνεύματος, ότι κατά Θεόν ικετεύει υπέρ των αγίων.»—Ρωμαίους 8:23-27.

27. Κάτω από ποιες περιστάσεις χρειάζονται οι Χριστιανοί το άγιο πνεύμα ως παράκλητο;

²⁷ Εν σχέσει μ’ αυτό, πολύ κατάλληλα είναι τα λόγια των Παροιμιών 13:12: «Ελπίς αναβαλλόμενη ατονίζει την καρδίαν.» Μέσα σ’ αυτή τη στενάζουσα ανθρώπινη κτίσι, οι Χριστιανοί που είναι πνευματικά τέκνα του Θεού ελπίζουν στην απολύτρωσί τους απ’ αυτό το ατελές ανθρώπινο σώμα και στην είσοδό τους στην ουράνια κληρονομιά. Κατά καιρούς αποτελεί πρόβλημα γι’ αυτούς να εκδηλωθούν σαφώς στον Θεό με προσευχή, μη γνωρίζοντας ακριβώς τι να προσευχηθούν κάτω από δύσκολες περιστάσεις. Εδώ ακριβώς χρειάζονται ένα μεσολαβητή δηλαδή, το άγιο πνεύμα του Θεού, ως ένα παράκλητο.

28, 29. (α) Στην περίπτωσι των συγγραφέων των Εβραϊκών Γραφών, γιατί ήταν σαν να μιλούσε και έγραφε το άγιο πνεύμα; (β) Πώς εκείνοι οι Εβραίοι Βιβλικοί συγγραφείς παραβάλλονται με τα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας ως προς τα συναισθήματα και τις αδυναμίες;

²⁸ Ο απόστολος Παύλος λέγει ότι «και αυτοί,» δηλαδή, ο Παύλος και οι Χριστιανοί αδελφοί του που αναγεννήθηκαν από το πνεύμα του Θεού, «έχομεν την απαρχήν του πνεύματος.» (Ρωμαίους 8:23) Ο Παύλος εδώ εννοεί ότι τα άτομα αυτά είχαν την αόρατη, αγία, ενεργό δύναμι του Θεού. Αυτή η ενεργός δύναμις ενέπνευσε ανθρώπους να πουν και να γράψουν αυτά που είπαν. Ήταν σαν να μιλούσε και έγραφε το ίδιο το πνεύμα. Σε αρμονία μ’ αυτό το γεγονός, διαβάζομε: «Ουδεμία προφητεία της γραφής γίνεται εξ ιδίας του προφητεύοντος διασαφήσεως· διότι δεν ήλθε ποτέ προφητεία εκ θελήματος ανθρώπου, αλλ’ υπό του πνεύματος του αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού.» (2 Πέτρου 1:20, 21) Οι θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές που παρέθεσε ο Παύλος για να υποστηρίξη τη Χριστιανοσύνη, είχαν γραφή από απλά ανθρώπινα πλάσματα. Αυτά τα άτομα είχαν τα ίδια συναισθήματα και τις ίδιες φυσικές αδυναμίες που έχουν και τα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας. Πρέπει λοιπόν να αισθανώμεθα όμοιοι μ’ αυτούς απ’ αυτές τις απόψεις.

²⁹ «Και ημείς είμεθα άνθρωποι ομοιοπαθείς με σας.» Αυτό είπε ο απόστολος Παύλος και ο ιεραποστολικός του σύντροφος Βαρνάβας στους ειδωλολάτρας Εθνικούς οι οποίοι τους εξέλαβαν ως υπερανθρώπους, ως θεούς που εμφανίσθηκαν με σάρκα στους ανθρώπους.—Πράξεις 14:15.

30. (α) Τα Βιβλικά συγγράμματα είναι πράγματι εκφράσεις ποιας δυνάμεως και επομένως για ποια πράγματα είναι ωφέλιμα; (β) Ποιους τομείς εκάλυπταν οι καταστάσεις και οι συνθήκες των Βιβλικών προσώπων που εχρειάζοντο κάτι περισσότερο από ανθρώπινη βοήθεια;

³⁰ Τα θεόπνευστα Βιβλικά συγγράμματα ήσαν στην πραγματικότητα εκφράσεις του αγίου πνεύματος του Θεού. Γι’ αυτό τον λόγο, τα θεόπνευστα αυτά συγγράμματα, δηλαδή η Αγία Γραφή, «είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης, δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.» (2 Τιμόθεον 3:16, 17) Σ’ αυτά τα ‘ωφέλιμα’ συγγράμματα περιελήφθησαν και προσευχές προς τον Θεό, όχι μόνο από Βιβλικούς συγγραφείς, αλλά και από άλλα πρόσωπα που ήσαν αφιερωμένα στον Ιεχωβά Θεό. Αυτές οι προσευχές προς τον Θεό έγιναν κάτω από όλα τα είδη των περιστάσεων. Αυτά τα άτομα, που είχαν τις ίδιες ανθρώπινες αδυναμίες μ’ εμάς, αισθάνθηκαν τις πιέσεις των ειδικών περιστάσεων και τις απειλητικές συνθήκες που υπήρχαν. Οι καταστάσεις, στις οποίες ευρίσκοντο σε ανάγκη, ήσαν αρκετά ποικίλες ώστε ν’ αντιστοιχούν με τις καταστάσεις τις οποίες ακόμη και οι σημερινοί γνήσιοι Χριστιανοί μπορεί ν’ αντιμετωπίζουν κατά καιρούς. Πρόκειται για περιπτώσεις στις οποίες χρειάζεται κάτι περισσότερο από ανθρώπινη βοήθεια. Πώς λοιπόν να προσευχηθούμε;

31, 32. (α) Επομένως, μέχρι ποίου βαθμού δεν γνωρίζουν οι Χριστιανοί πώς να προσεύχωνται; (β) Πώς λοιπόν το πνεύμα που ενέπνευσε τους Βιβλικούς συγγραφείς ικετεύει υπέρ των Χριστιανών και πώς ο Θεός κατανοεί και απαντά;

³¹ Στην απελπισία και στην αμηχανία μας «ημείς αυτοί στενάζομεν εν εαυτοίς.» (Ρωμαίους 8:23) Δεν γνωρίζομε ακριβώς πώς πρέπει να παρακαλέσωμε ή να εκλιπαρήσωμε τον Θεό με κατάλληλα διατυπωμένες φράσεις, ούτε τι λόγια πρέπει να πούμε προς τον ουράνιο Βοηθό μας. Εν τούτοις, ο Θεός κατανοεί την κατάστασί μας και αντιλαμβάνεται ακριβώς τι θα θέλαμε ειλικρινά να έχωμε.

³² Αν εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να διατυπώσωμε προσευχές, οι προσευχές έχουν ήδη διαμορφωθή για μας. Πού όμως βρίσκονται; Στις προφητικές Άγιες Γραφές που είναι εμπνευσμένες από το άγιο πνεύμα του Θεού. Ο Θεός είναι πλήρως ενήμερος των προσευχών που αναγράφονται στον Λόγο του. Γνωρίζει τη «σημασία» των. Γνωρίζει εκείνες που είναι κατάλληλες για μας που θέλομε να προσευχηθούμε σωστά. Ο Θεός λοιπόν λαμβάνει υπ’ όψιν αυτές τις κατάλληλα γραμμένες προσευχές να εγίνοντο από τους ιδίους τους στενάζοντας Χριστιανούς. Αυτές οι προσευχές δεν εξεφράσθησαν από τους ίδιους τους Χριστιανούς που είναι σε ανάγκη, αλλ’ ο Θεός εισακούει σαν να τον εκλιπαρούσε το άγιο πνεύμα, σύμφωνα με τις θεόπνευστες προσευχές της Αγίας Γραφής. Πιθανώς αυτός απαντά μ’ ένα τρόπο όμοιο μ’ εκείνον με τον οποίο απαντούσε στις γραμμένες προσευχές της παλαιάς εποχής, των Βιβλικών χρόνων.

33. Πώς λοιπόν το πνεύμα συμβοηθεί στις αδυναμίες μας και με ποια επιτυχία;

³³ Εφόσον το άγιον πνεύμα ενέπνευσε την καταγραφή των αρχικών προσευχών με τις οποίες διάφορα άτομα ικέτευαν τον Θεό, μπορεί να λεχθή ότι το πνεύμα ικετεύει τον Θεόν «υπέρ των αγίων.» Μ’ αυτόν τον τρόπο «το πνεύμα συμβοηθεί εις τας ασθενείας ημών.» (Ρωμαίους 8:26, 27) Ο Θεός δεν παραλείπει ν’ απαντήση σ’ αυτές τις επικλήσεις που γίνονται από το άγιο πνεύμα του που ενεργεί ως μεσολαβητής.

34. Τι διαπιστώνομε σ’ αυτά που εκφράζουν οι προσευχές που είναι καταγεγραμμένες στη Βίβλο και γιατί οι ‘αλάλητοι στεναγμοί’ μας δεν είναι μάταιοι;

³⁴ Δεν είναι παράδοξο λοιπόν το ότι, αν οι Χριστιανοί εξετάσουν τις θεόπνευστες προσευχές που είναι καταγεγραμμένες στους Ψαλμούς και σε άλλα μέρη της Αγίας Γραφής, θα βρουν προσευχές που εκφράζουν αυτά ακριβώς που αυτοί οι ίδιοι αισθάνονται, προσευχές που λέγουν ακριβώς ό,τι ήθελαν αυτοί οι ίδιοι να ζητήσουν από τον Θεό είτε για τους εαυτούς των ατομικά, είτε για τη Χριστιανική εκκλησία σαν σύνολο. Υποκινούνται από τα βάθη της καρδιάς των να βρουν τέτοιες προσευχές οι οποίες ενεπνεύσθηκαν από το άγιο πνεύμα για να πουν πράγματα με τόσο ακριβή καταλληλότητα. Οι αλάλητοι στεναγμοί των δεν ήσαν μάταιοι, δεν παρανοήθηκαν, ούτε τέθηκαν κατά μέρος. Έτσι, εγνώρισαν από τις θεόπνευστες Γραφές τις σαφείς λέξεις με τις οποίες το «πνεύμα» ικέτευσε γι’ αυτούς ενώπιον του Θεού. Αυτοί οι ίδιοι ενισχύονται με την πεποίθησι που εξέφρασε ο απόστολος Παύλος καθώς είπε εν συνεχεία τα εξής: «Εξεύρομεν δε ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν.»—Ρωμαίους 8:28.

35, 36. (α) Ποια δύναμις ενεργεί με ισχυρό τρόπο καθώς ο Θεός κάνει τα πάντα να συνεργάζωνται για τους αγαπώντας αυτόν; (β) Ποια απελευθέρωσις πλησιάζει για τη ‘νέα κτίσι’ και τι δείχνει αυτό για τη στενάζουσα ανθρωπότητα;

³⁵ Το άγιο πνεύμα του Θεού ενεργεί ισχυρά σε συνεργασία με όλα τα έργα του Θεού, για το αιώνιο καλό εκείνων που αγαπούν τον Θεό. Τι μεγαλειώδης προμήθεια είναι αυτή η αγία ενεργός δύναμις από τον Θεό! Το πνεύμα του Θεού, που εκδηλώνεται τόσο ισχυρά μέσω της θεοπνεύστου Αγίας Γραφής, είναι απείρως πιο αποτελεσματικό από κάθε ειδωλολατρικό κύλινδρο προσευχών και από κάθε προσευχητάριο που έχει συνταχθή από κληρικούς του Χριστιανικού κόσμου, με ειδικά διατυπωμένες προσευχές, για να διαβάζεται σε ωρισμένες περιστάσεις ή από ωρισμένες προσωπικότητες.

³⁶ Η παλαιά ανθρώπινη κτίσις της ανθρωπότητος δεν έχει αυτό το πνεύμα, και σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα στενάζει όσο ποτέ άλλοτε, ζητώντας με κάποιο τρόπο να ελευθερωθή από τη δουλεία της φθοράς κάτω από το παλαιό σύστημα πραγμάτων. Αλλά πριν από δεκαεννέα αιώνες η «νέα κτίσις» του Θεού ζωοποιήθηκε και ανέλαβε δράσι. Αυτό το έκαμε κάτω από την ενεργοποιό δύναμι του αγίου πνεύματος του Θεού, που άρχισε να εκχύνεται στην εορτάσιμη μέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ. Μάταιες ήσαν οι προσπάθειες της πλειονότητος της παλαιάς ανθρώπινης κτίσεως να καταστρέψη τη θεία ‘νέα κτίσι’ που είχε αναγεννηθή από το πνεύμα της Χριστιανικής εκκλησίας. Σήμερα αυτή η «νέα κτίσις» πλησιάζει τον καιρό της απελευθερώσεώς της από το επίγειο σώμα της φθοράς που έχει. Η εγγύτης της ενδόξου απελευθερώσεώς της εξαίρει ένα μεγάλο αγαθό για όλη την ανθρωπότητα. Δείχνει ότι πλησιάζει επίσης η απελευθέρωσις όλης της στεναζούσης ανθρωπότητος, ότι πλησιάζει τώρα μια δίκαιη νέα τάξις που υποστηρίζεται από το άγιο πνεύμα του Θεού.

Κεφάλαιο 8

«Εισήλθεν εις Αυτούς Πνεύμα Ζωής εκ του Θεού»

 1. Σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού όπως αναφέρονται στο κατά Ματθαίον 28:18-20 ποια ειδική λειτουργία του αγίου πνεύματος θα παύση σε λίγο;

ΜΙΑ ΕΙΔΙΚΗΣ ΜΟΡΦΗΣ λειτουργία του αγίου πνεύματος του Θεού βρίσκεται σε δράσι εδώ και δεκαεννέα αιώνες και πρόκειται σε λίγο να παύση. Όταν παύση, τότε θα παύση και η απόκτησις μαθητών του Μεσσία Ιησού. Ο αναστημένος Υιός του Θεού, αναφέρθηκε σ’ αυτό όταν είπε στους αποστόλους του τα εξής, την ώρα που ήσαν επάνω σ’ ένα όρος της Ρωμαϊκής επαρχίας της Γαλιλαίας: «Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος.»—Ματθαίος 28:18-20.

 2. Εκτός από τον ενδοξασμένο Ιησού Χριστό, τι άλλο επρόκειτο να είναι μαζί με τους μαθητάς του έως το ‘τέλος του συστήματος πραγμάτων;’

² Οι απόστολοι εγνώριζαν καλά το άγιο πνεύμα εν ονόματι του οποίου έλαβαν εντολή να βαπτίζουν όλους εκείνους που θα εγίνοντο μαθηταί του Χριστού απ’ όλα τα έθνη. Στη διάρκεια των ετών της στενής των συναναστροφής με τον Κύριόν των Ιησού, παρατηρούσαν τη λειτουργία του πνεύματος έντονα μέσω του Ιησού στο κήρυγμα της Βασιλείας, στη διδασκαλία και στην εκτέλεσι θαυμάτων. (Πράξεις 10:38) Τη νύχτα του τελευταίου των Πάσχα με τον Ιησού, στις 14 Νισάν του έτους 33 μ.Χ., ο Ιησούς τούς είπε τα εξής για να τους παρηγορήση: «Εγώ θέλω παρακαλέσει τον Πατέρα, και θέλει σας δώσει άλλον παράκλητον (βοηθόν, ΜΝΚ),για να μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα, το πνεύμα της αληθείας, το οποίον ο κόσμος δεν δύναται να λάβη.» (Ιωάννης 14:16, 17) Ώστε όχι μόνο ο αναστημένος, ενδοξασμένος Ιησούς Χριστός θα ήταν με τους μαθητάς του έως το ‘τέλος του συστήματος πραγμάτων,’ αλλά και ο ενεργός βοηθός των, το άγιο πνεύμα, θα ήταν επίσης μαζί τους μέχρι τότε, διότι θα ήταν μαζί τους «εις τον αιώνα.»

 3, 4. (α) Γιατί ανακύπτει το ερώτημα αν ο Ιησούς Χριστός ήταν με τον Χριστιανικό κόσμο πάντοτε έως τώρα; (β) Ποιος, όπως είπε ο Ιησούς, θα ήταν ο παράγων που καθώριζε αν το άγιο πνεύμα ήταν μ’ ένα καθ’ ομολογίαν Χριστιανό;

³ Αυτό μας ενδιαφέρει σήμερα! Είμεθα τώρα σ’ αυτή τη χρονική περίοδο που λέγεται «τέλος του συστήματος πραγμάτων.» (Ματθαίος 24:3, ΜΝΚ) Αφότου εξερράγη ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος στο τέλος του 1914, τα γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο καθώς επίσης και μεταξύ των μαθητών του Χριστού, εκπληρώνουν εκείνα που προείπε ο Ιησούς στην προφητεία του, όπως αναγράφεται στο κατά Ματθαίον 24:3 έως 25:46. (Επίσης Μάρκος 13:3-37· Λουκάς 21:7-36) Ο Ιησούς Χριστός, ασκώντας ‘πάσαν εξουσίαν’ στον ουρανό και στη γη, ήταν με τους μαθητάς του «πάσας τας ημέρας» έως τώρα. Ο υποσχεμένος «παράκλητος,» το άγιο πνεύμα, ήταν επίσης μαζί τους. Αλλά τώρα πολλοί ισχυρίζονται ότι είναι μαθηταί του Χριστού ή Χριστιανοί. Σύμφωνα με τις στατιστικές που δημοσιεύθηκαν πρόσφατα, ο Χριστιανικός κόσμος έχει πάνω από εννεακόσια εκατομμύρια μέλη εκκλησιών. Μήπως πρέπει λοιπόν ν’ αποβλέπωμε στον Χριστιανικό κόσμο για την ένδειξι της παρουσίας του Χριστού μαζί του; Ενεργεί το άγιο πνεύμα σ’ αυτόν;

⁴ Σ’ αυτή την περίπτωσι, μήπως το ερώτημα στο οποίο πρέπει να δοθή απάντησι είναι απλώς ζήτημα αριθμού εκείνων που ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί; Όχι, διότι ο Ιησούς είπε ότι ο αποφασιστικός παράγων είναι τα ευσεβή έργα:

«Από των καρπών αυτών θέλετε γνωρίσει αυτούς. . . . Παν δένδρον μη κάμνον καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται. Άρα από των καρπών αυτών θέλετε γνωρίσει αυτούς.

«Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε, αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς.»—Ματθαίος 7:16-21.

 5. Παράγει ο Χριστιανικός κόσμος σήμερα με αφθονία τον ‘καρπόν του πνεύματος’ ή μήπως «τα έργα της σαρκός;»

⁵ Από τον καιρό που ιδρύθηκε ο Χριστιανικός κόσμος στον τέταρτο αιώνα μ.Χ. από τον αβάπτιστο ειδωλολάτρη Ρωμαίο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Μέγαν, οι καρποί του Χριστιανικού κόσμου δεν ήσαν καλοί. Ύστερα από δεκαέξη αιώνων ευκαιρία να καλλιεργήση τον ‘καρπόν του πνεύματος’ η θρησκευτική οργάνωσίς του δεν παρήγαγε με αφθονία ‘αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστι, πραότητα, εγκράτεια.’ Αντιθέτως, «τα έργα της σαρκός» χαρακτηρίζουν τον Χριστιανικό κόσμο.—Γαλάτας 5:19-23.

 6, 7. Από ποιες απόψεις ο Χριστιανικός κόσμος ομοιάζει με την εκκλησία της Λαοδικείας, και μήπως μετανόησε και δέχθηκε τη συμβουλή του Ιησού προς εκείνη την εκκλησία;

⁶ Ο Χριστιανικός κόσμος, υπερπληθής όπως αναφέρεται από εκκλησιαστικά μέλη, παραβάλλεται σήμερα με την ‘εκκλησία της Λαοδικείας.’ Στην Αποκάλυψι 3:14-18, ο ενδοξασμένος Ιησούς Χριστός λέγει τα εξής σ’ αυτή την εκκλησία:

«Εξεύρω τα έργα σου, ότι ούτε ψυχρός είσαι ούτε ζεστός· είθε να ήσο ψυχρός ή ζεστός· ούτως, επειδή είσαι χλιαρός και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός μου. Διότι λέγεις ότι πλούσιος είμαι και επλούτησα και δεν έχω χρείαν ουδενός, και δεν εξεύρεις ότι συ είσαι ο ταλαίπωρος και ελεεινός και πτωχός και τυφλός και γυμνός· συμβουλεύω σε να αγοράσης παρ’ εμού χρυσίον δεδοκιμασμένον εκ πυρός δια να πλουτήσης, και ιμάτια λευκά δια να ενδυθής και να μη φανερωθή η αισχύνη της γυμνότητός σου, και χρίσον τους οφθαλμούς σου με κολλύριον δια να βλέπης.»

⁷ Μετενόησε ο Χριστιανικός κόσμος και δέχθηκε αυτή τη συμβουλή από τον Χριστό; Η ενεργός συμμετοχή του σε δύο παγκοσμίους πολέμους, ο διωγμός που εξαπολύει εναντίον θρησκευτικών μειονοτήτων, ο υλισμός του, η χαλάρωσις των ηθών του, η ανάμιξίς του στην πολιτική για να ελέγχη και να διαιωνίζη την παρούσα παλαιά τάξι πραγμάτων, όλα αυτά και πολλά άλλα απαντούν Όχι!

 8. Γιατί ο ενδοξασμένος Ιησούς υποχρεούται, όπως θα λέγαμε, να εξεμέση τον Χριστιανικό κόσμο από το στόμα του και να μην τον χρησιμοποιήση στο σημερινό έργο;

⁸ Στη διάρκεια αυτού του ‘τέλους του συστήματος πραγμάτων,’ ο Ιησούς Χριστός δεν μπορεί παρά να τον ‘εξεμέση’ από το στόμα του. Πνευματικώς, δεν είναι ούτε με ευχάριστο τρόπο ψυχρός, ούτε διεγερτικά θερμός προς αυτόν. Δεν μπορεί να τον καταπιή σαν να ήταν κάτι που θα τον ωφελούσε. Είναι «χλιαρός» κατά το ότι ισχυρίζεται συμβιβαστικά ότι είναι Χριστιανικός και συγχρόνως γίνεται φίλος και όργανο αυτού του κόσμου. Δεν μπορεί να τον ανεχθή ο βασιλεύων Ιησούς Χριστός. Τον αναγνωρίζει σαν ένα εχθρό του Θεού, του Πατέρα του. (Ιακώβου 4:4) Ο Ιησούς δεν έχει καμμιά σχέσι με τους εχθρούς του Πατέρα του. Ο Χριστιανικός κόσμος δεν βρίσκεται στον πνευματικό παράδεισο μαζί του. Επομένως, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθή στο έργο που προείπε ο Ιησούς για τους αληθινούς μαθητάς του στον παρόντα καιρό.—Ματθαίος 24:14.

 9. Μήπως ο Χριστιανικός κόσμος, λόγω του ότι διεξαγάγει τις ενέργειές του εν ονόματι της θρησκείας, έγινε διεθνώς μισούμενος, ή εναντίον τίνων έστρεψε αυτό το μίσος;

⁹ Ο Χριστιανικός κόσμος εξετέλεσε τα έργα του και διεξήγαγε τις ενέργειές του εν ονόματι της θρησκείας. Μήπως αυτές οι ενέργειες τον έκαναν ‘μισούμενον υπό πάντων των εθνών δια το όνομά μου [του Χριστού];’ (Ματθαίος 24:9) Αντιθέτως, ο Χριστιανικός κόσμος ανέλαβε την ηγεσία στο να καταστήση άλλους ‘μισουμένους.’ Ποιους; Η σύγχρονη ιστορία υποδεικνύει ποιους. Στη διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου υπήρχε ένας διεθνής σύλλογος σπουδαστών της Γραφής οι οποίοι έδειχναν από τις θεόπνευστες Γραφές ότι ετελείωσαν οι«καιροί των Εθνών» το έτος που ξέσπασε ο 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος—το έτος 1914. (Λουκάς 21:24) Όλα τα έθνη, λοιπόν, εκείνα που ωμολογούσαν ότι είναι Χριστιανικά καθώς και τα άλλα που δεν το έκαναν αυτό, επρόκειτο να καταστραφούν λόγω της εναντιώσεώς των στην εγκαθιδρυμένη βασιλεία του Ιησού Χριστού, του Βασιλέως που τώρα βασιλεύει στον ουρανό στα δεξιά του Θεού. Όλοι εκείνοι που επιθυμούσαν να διαφύγουν την καταστροφή που θα επήρχετο στον Χριστιανικό κόσμο, ήταν ανάγκη να εξέλθουν από τον κατ’ όνομα Χριστιανισμό, να βγουν από τις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου. Οι τολμηρές αυτές διδασκαλίες αυτών των ευσυνείδητων σπουδαστών της Γραφής, ήγειραν παγκόσμιο μίσος εναντίον των.

10. Στη διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Χριστιανικός κόσμος ποια θρησκευτική μειονότητα εσκόπευε να εξοντώση και με τι μέσα;

¹⁰ Η μισούμενη αυτή θρησκευτική μειονότης αποτελείτο από Χριστιανούς, γνωστούς ως Διεθνείς Σπουδαστάς της Γραφής. Στη Γραφική μελέτη τους και στο έργο δημοσιότητος χρησιμοποιούσαν εκδόσεις της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, της οποίας τα κεντρικά γραφεία είναι στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης. Εναντίον αυτών των Σπουδαστών της Γραφής ο Χριστιανικός κόσμος κατηύθυνε τα πυρά του στη διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου. Εσκόπευε να τους εξοντώση. Οι κληρικοί του τούς κατηγόρησαν ψευδώς και υπερίσχυσαν στα πολιτικά και στα δικαστικά στοιχεία αυτού του κόσμου για ν’ αναλάβουν καταπιεστικά μέτρα εναντίον τους.

11. Για ποια αιτία ενοχοποιήθηκε η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά;

¹¹ Επακολούθησαν απαγορεύσεις των εκδόσεων της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Σε διάφορες χώρες θεσπίσθηκαν προγραφές εναντίον των Σπουδαστών της Γραφής. Κατά τόπους οι πολίται που κατείχοντο από υψηλό πατριωτισμό ήγειραν θηριώδεις οχλοκρατίες εναντίον αυτής της ειρηνικής μειονότητος που είχε κακοπαρασταθή. Την άνοιξι του 1918, εξέχοντες άνδρες που ήσαν συνταυτισμένοι με τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλυν, εστάλησαν εσπευσμένως για φυλάκισι σ’ ένα ομοσπονδιακό σωφρονιστήριο, με ψευδείς κατηγορίες!

12. Τι μας δείχνουν τα εδάφια Αποκάλυψις 11:7-12 σχετικά με το αν ο Χριστιανικός κόσμος εξόντωσε μόνιμα το έργο της μαρτυρίας;

¹² Τώρα που είχαν φυλακισθή ο πρόεδρος και ο γραμματεύς ταμίας της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά καθώς και άλλοι έξη εξέχοντες συνεργάτες σαν να ήσαν κακούργοι, ο Χριστιανικός κόσμος ενόμισε ότι εξόντωσε την οργάνωσι των πιστών μαρτύρων της εγκαθιδρυμένης Βασιλείας του Θεού, στα χέρια του Ιησού Χριστού. Αλλά ήταν αυτό το θανάσιμο πλήγμα; Επί ένα χρονικό διάστημα τα σώματα των μαρτύρων της Βασιλείας εφαίνοντο νεκρά. Αλλά ήσαν μονίμως αδρανή; Με συμβολική γλώσσα τα εδάφια Αποκάλυψις 11:7-12 απαντούν:

«Και όταν τελειώσωσι την μαρτυρίαν αυτών, το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου θέλει κάμει πόλεμον με αυτούς και θέλει νικήσει αυτούς και θανατώσει αυτούς. Και τα πτώματα αυτών θέλουσι κείτεσθαι επί της πλατείας της πόλεως της μεγάλης, ήτις καλείται πνευματικώς Σόδομα και Αίγυπτος, όπου και ο Κύριος ημών εσταυρώθη. Και οι άνθρωποι εκ των λαών και φυλών και γλωσσών και εθνών θέλουσι βλέπει τα πτώματα αυτών ημέρας τρεις και ήμισυ, και δεν θέλουσιν αφήσει τα πτώματα αυτών να τεθώσιν εις μνήματα. Και οι κατοικούντες επί της γης θέλουσι χαρή δι’ αυτούς και ευφρανθή και θέλουσι πέμψει δώρα προς αλλήλους, διότι ούτοι οι δύο προφήται εβασάνισαν τους κατοικούντας επί της γης.

«Και μετά τας τρεις ημέρας και ήμισυ εισήλθεν εις αυτούς πνεύμα ζωής εκ του Θεού, και εστάθησαν επί τους πόδας αυτών, και φόβος μέγας έπεσεν επί τους θεωρούντας αυτούς. Και ήκουσαν φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού, λέγουσαν προς αυτούς· Ανάβητε εδώ. Και ανέβησαν εις τον ουρανόν εν τη νεφέλη, και είδον αυτούς οι εχθροί αυτών.»

13. Από την άποψι του Χριστιανικού κόσμου, ποιο ήταν το μέλλον της οργανώσεως της μαρτυρίας, αλλά ποια δύναμι δεν έλαβε υπ’ όψιν ο Χριστιανικός κόσμος;

¹³ Επί ένα βραχύ χρονικό διάστημα, όπως το διάστημα των τρισήμισυ ημερών, η οργάνωσις αυτών των διαγγελέων των Βιβλικών προφητειών και μαρτύρων της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού, ευρίσκετο σε δημόσια καταφρόνησι. Εκείνοι που είχαν ενοχληθή από το κήρυγμα των Βιβλικών αληθειών, χάρηκαν για την κατάπνιξι των μαρτύρων της Βασιλείας. Από την άποψι του Χριστιανικού κόσμου, η οργάνωσις των μαρτύρων ήταν ‘νεκρή.’ Αλλά μήπως το πνεύμα του Θεού θανατώθηκε; Δεν αποδείχθηκε νεκρό όταν το σώμα του εσταυρωμένου Ιησού Χριστού έμεινε νεκρό στον τάφο μέρη τριών ημερών. Έτσι, μετά από δεκαεννέα αιώνες δεν αποδείχθηκε ‘νεκρό’ αφ’ ότου η οργάνωσις των μαρτύρων της Βασιλείας έκειτο νεκρά «τρεις ημέρας και ήμισυ,» με μια αλληγορική έννοια.

14. Για την εκπλήρωσι του εδαφίου Ματθαίος 24:14, τι απαιτείτο και τι έλαβε χώρα την άνοιξι του 1919;

¹⁴ Ο καιρός είχε ήδη προχωρήσει και έφθασε το πέμπτο έτος της περιόδου του ‘τέλους του συστήματος πραγμάτων.’ Η πρόρρησις του Ιησού, όπως αναφέρεται στο κατά Ματθαίον 24:14, έπρεπε να εκπληρωθή: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» Ο Χριστιανικός κόσμος, με την αιματοχυσία του παγκοσμίου πολέμου, δεν ήταν διατεθειμένος ούτε αρκετά καθαρός, για να εκπληρώση εκείνη την προφητεία. Τι θα γινόταν λοιπόν; Το πνεύμα του Παντοδυνάμου Θεού έπρεπε ν’ αναλάβη δράσι. Και το έπραξε, όχι προς όφελος του αιμοσταγούς Χριστιανικού κόσμου, αλλά προς όφελος των φαινομενικά ‘νεκρών’ μαρτύρων της Βασιλείας. Σε αρμονία με την εικόνα που παρουσιάζει το εδάφιο Αποκάλυψις 11:11, «εισήλθεν εις αυτούς πνεύμα ζωής εκ του Θεού, και εστάθησαν επί τους πόδας αυτών.» Η άνοιξις του μεταπολεμικού έτους 1919 ήταν ο καιρός της αναζωογονήσεώς των.

15. Ποιοι ανέλαβαν έργο όταν αφέθησαν ελεύθεροι, και τι προσοχή δόθηκε πάλι στην προφητεία που αναγράφεται στο κατά Ματθαίον 24:14;

¹⁵ Παραδόξως, στο τέλος του Μαρτίου του 1919, οι αξιωματούχοι της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά και οι συγκρατούμενοί των αποφυλακίσθηκαν με εγγύησι και συνέχισαν το έργο. Εδόθη ανανεωμένη προσοχή στην προφητεία του Ιησού που αναφέρεται στο κατά Ματθαίον 24:14. Εκπληκτικά σχόλια έγιναν στο τεύχος του περιοδικού Η Σκοπιά της 1ης Ιουλίου 1920, σελίδες 199, 200 (στην Αγγλική). Διεσαφηνίζετο εκεί ότι το προειπωμένο παγκόσμιο κήρυγμα δεν ήταν το κήρυγμα που είχε γίνει στους περασμένους δεκαεννέα αιώνες της «Ευαγγελικής Εποχής,» κήρυγμα μιας βασιλείας που θα ερχόταν. Ήταν το κήρυγμα μιας εγκαθιδρυμένης ήδη βασιλείας. Γι’ αυτό και το κήρυγμα αποτελούσε ένα παγκόσμιο έργο δημοσιότητος που διεξήγετο από το έτος 1914 κι εμπρός.

16. Πώς εκείνη η αποκάλυψις επηρέασε τους Μάρτυρες και με ποιο γεγονός αποκορυφώθηκε το έτος 1919;

¹⁶ Αυτή η αποκάλυψις από το «πνεύμα της αληθείας» προσέδωσε νέα ζωή στο κήρυγμα της Βασιλείας από τους μάρτυρες. Σαν ένα μεγαλειώδες αποκορύφωμα του 1919, του έτους της αναζωογονήσεως, έγινε η πρώτη μεταπολεμική γενική συνέλευσις μαρτύρων της Βασιλείας, που διήρκεσε οκτώ μέρες, στο Σήνταρ Πόιντ του Οχάιο. Παρευρέθησαν χιλιάδες άτομα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά. Ο πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, ο οποίος είχε ήδη απαλλαγή από τις ψευδείς κατηγορίες των χρόνων του πολέμου, ανήγγειλε το νέο έργο της Βασιλείας που έπρεπε να γίνη. Έδωσε μια δημόσια ομιλία σ’ ένα ακροατήριο 7.000 ατόμων.

17. Τι λόγος υπήρχε να φοβούνται οι εχθροί από την ανύψωσι των μαρτύρων από μια νεκρή κατάστασι;

¹⁷ Καθώς ελάμβανε χώρα η εκπληκτική αναζωογόνησις των μαρτύρων της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού, επέπεσε μέγας φόβος στους εχθρούς της Βασιλείας, και ιδιαίτερα στον Χριστιανικό κόσμο. Αν οι εχθροί είχαν λόγο να φοβούνται τότε, μολονότι οι μάρτυρες της Βασιλείας ήσαν ένα μικρό υπόλοιπο, είχαν πολύ μεγαλύτερο λόγο να φοβούνται αργότερα. Σ’ αυτούς τους μάρτυρες θα εδίδετο παγκοσμίως μια εξέχουσα θέσις που δεν είχε παραχωρηθή σε μαθητάς του Χριστού ποτέ προηγουμένως. Εκλήθησαν σε μια τόσο υψηλή θέσι, σαν να τους καλούσε μια δυνατή φωνή από τον ουρανό λέγοντας: «Ανάβητε εδώ.»

18. Πώς το 1922 οι μάρτυρες έδειξαν ότι δεν αποτραβήχθηκαν από το έργο που θα έφερνε παγκόσμια εξοχότητα;

¹⁸ Αυτοί δεν αποτραβήχθηκαν αρνούμενοι ν’ αναλάβουν τη διακήρυξι της Βασιλείας που επρόκειτο να τους ανυψώση σε μια υψηλή θέσι ενώπιον του κοινού. Υποκινούμενοι από το ενεργό πνεύμα του Θεού, επεδόθησαν άφοβα στο έργο. Ο ενθουσιασμός αυξήθηκε στη δεύτερη γενική συνέλευσι που έγινε στο Σήνταρ Πόιντ του Οχάιο το 1922, όταν ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά έφθασε στο αποκορύφωμα της κεντρικής ομιλίας του και απηύθυνε την πρόσκλησι, «Διαφημίσατε, Διαφημίσατε, Διαφημίσατε, τον Βασιλέα και την βασιλεία του!» Οι χιλιάδες των ατόμων που παρακολουθούσαν τη συνέλευσι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα ανταποκρινόμενοι σ’ αυτή τη δυναμική πρόσκλησι για τη διακήρυξι της Βασιλείας ως το τέλος!

Ο ΩΡΙΣΜΕΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ

19. Γιατί ήταν κατάλληλο να αναφέρη ο Ιωάννης αυτά που είναι καταγεγραμμένα στην Αποκάλυψι 11:15-18 μετά την αφήγησί του για την αναζωογόνησι των μαρτύρων;

¹⁹ Γι’ αυτό το παγκόσμιο κήρυγμα της Βασιλείας,«πνεύμα ζωής εκ του Θεού» εισήλθε στο έτος 1919 μ.Χ. στους μάρτυρες που είχαν υποστή καταπίεσι. Πολύ κατάλληλα, λοιπόν, ο απόστολος Ιωάννης αμέσως συνεχίζει την αφήγησί του σχετικά με τους εξυψωμένους δύο μάρτυρες αναφέροντας τα εξής:

«Και ο έβδομος άγγελος εσάλπισε και έγειναν φωναί μεγάλαι εν τω ουρανώ λέγουσαι· Αι βασιλείαι του κόσμου έγειναν του Κυρίου ημών και του Χριστού αυτού, και θέλει βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.

«Και οι εικοσιτέσσαρες πρεσβύτεροι, οι καθήμενοι ενώπιον του Θεού επί τους θρόνους αυτών, έπεσαν κατά πρόσωπον αυτών και προσεκύνησαν τον Θεόν, λέγοντες· Ευχαριστούμεν σοι, Κύριε Θεέ παντοκράτωρ, ο ων και ο ην και ο ερχόμενος, διότι έλαβες την δύναμίν σου την μεγάλην και εβασίλευσας, και τα έθνη ωργίσθησαν, και ήλθεν η οργή σου και ο καιρός των νεκρών δια να κριθώσι και να δώσης τον μισθόν εις τους δούλους σου τους προφήτας και εις τους αγίους και εις τους φοβούμενους το όνομά σου, τους μικρούς και τους μεγάλους, και να διαφθείρης τους διαφθείροντας την γην.»—Αποκάλυψις 11:15-18.

20. (α) Μήπως εκείνη η ισχυρή διακήρυξις ήταν μόνο για τον ουρανό; (β) Έχοντας υπ’ όψιν την πρόρρησι του Ιησού, ποιοι εχρειάζοντο τώρα;

²⁰ Αυτή η ισχυρή αναγγελία, «Αι βασιλείαι του κόσμου έγειναν του Κυρίου ημών και του Χριστού αυτού, και θέλει βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων,» αξίζει ν’ αντηχήση τώρα στη γη από τους κεχρισμένους μάρτυρας του Ιεχωβά. Εκείνος ανέλαβε τη βασιλεία του κόσμου στο τέλος των Καιρών των Εθνών, στο έτος 1914. Αυτά τα νέα δεν προωρίζοντο μόνο για τον ουρανό. Περιελάμβαναν και τον κόσμο της ανθρωπότητος. Άξιζε να τα ακούσουν οι άνθρωποι. Πώς θα τα άκουγαν όμως χωρίς κήρυκας, χωρίς διαγγελείς; Ο Ιησούς προφήτητευσε ότι θα εκηρύττοντο σε όλο τον κόσμο πριν έλθη το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. Το υπόλοιπο των κεχρισμένων μαθητών του ήταν εκείνοι που ωρίσθηκαν ν’ αναλάβουν το κήρυγμα από τον καιρό της πνευματικής των αναζωογονήσεως, το έτος 1919 και εμπρός.—Ματθαίος 24:14· Μάρκος 13:10· Ρωμαίους 10:14, 15· βλέπε Ησαΐας 32:15.

21. Γιατί οι κεχρισμένοι μαθηταί του Χριστού δεν υπερηφανεύονται που κάνουν το κήρυγμα της Βασιλείας, όπως θα ισχυρίζετο ο Χριστιανικός κόσμος, και γιατί πρέπει ν’ αληθεύη γι’ αυτούς το εδάφιο Ζαχαρίας 4:6;

²¹ Το υπόλοιπο των κεχρισμένων μαθητών του Ιησού Χριστού, αποτελείται απ’ εκείνους που αποστέλλονται να κάνουν το κήρυγμα. (Ησαΐας 61:1-3) Αν ο Χριστιανικός κόσμος τους κατηγορή ότι είναι αλαζόνες επειδή κάνουν αυτό το κήρυγμα της Βασιλείας, τότε γιατί δεν κάνει το κήρυγμα ο ίδιος ο Χριστιανικός κόσμος; Αλλά δεν το κάνει. Λαμβάνει μέρος στις πολιτικές υποθέσεις του κόσμου και δίνει την ευλογία του στον αντιχριστιανικό οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών. Επειδή το υπόλοιπο είναι πολύ μικρό σε σύγκρισι με τις εκατοντάδες εκατομμυρίων μελών των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου, πρέπει να ισχύουν για το υπόλοιπο τα όσα είπε ο Ιεχωβά στο εδάφιο Ζαχαρίας 4:6: «Ουχί δια δυνάμεως ουδέ δια ισχύος αλλά δια του πνεύματός μου.»

22. Αν κρίνωμε από το κήρυγμα της Βασιλείας που γίνεται, ποιοι είναι εκείνοι στους οποίους εκπληρώθηκαν τα εδάφια Ιωήλ 2:28, 29;

²² Το άγιο πνεύμα, που προφήτευσε ο Ιεχωβά ότι θα εξέχεε στις έσχατες ημέρες, δεν έπαυσε να ενεργή, διότι το υπόλοιπο βαπτίζει ακόμη μαθητάς του Χριστού στο όνομα αυτού του πνεύματος. (Ματθαίος 28:19, 20· Ιωήλ 2:28, 29· Πράξεις 2:14-21) Ο προαγγελθείς σκοπός πίσω από την έκχυσι του πνεύματος του Θεού σε κάθε σάρκα, ήταν να μπορούν τα άτομα που το ελάμβαναν να προφητεύουν. Τα γεγονότα πιστοποιούν ότι το υπόλοιπο των κεχρισμένων μαθητών του Χριστού έκανε αυτό το έργο της προφητεύσεως, σε όλα τα έθνη, για μαρτυρία υπέρ της βασιλείας του Θεού. Λογικά, λοιπόν, πρέπει να είναι οι μόνοι επάνω στους οποίους έχει εκχυθή πραγματικά το πνεύμα του Θεού. Αυτό το πνεύμα βρίσκεται πίσω από το παγκόσμιο κήρυγμά των. Γιατί το εξετάζομε αυτό;

23. Στη διάρκεια των επομένων δώδεκα ετών αυτής της προφητεύσεως, για ποιον δόθηκε μαρτυρία, και γιατί αυτό ήταν ανάγκη;

²³ Δώδεκα χρόνια μετά από ένα τέτοιο έργο προφητεύσεως για τη βασιλεία του Θεού, το κεχρισμένο υπόλοιπο πληροφορήθηκε καλύτερα για τον Ιεχωβά Θεό, την ουράνια Πηγή του εκχυθέντος πνεύματος. Είχαν αυξήσει τη μαρτυρία τους γι’ αυτόν και είχαν διακηρύξει παντού το όνομά του ως το μεγαλύτερο Όνομα που υπάρχει σ’ όλο το σύμπαν. Είχαν αφιεριωθή πράγματι να είναι μάρτυρές του και να ζουν σύμφωνα με την ιδιότητά τους σαν ‘λαός δια το όνομα αυτού.’ (Ησαΐας 43:10-12· Πράξεις 15:14) Ας μην υποτιμούμε τη σπουδαιότητα και το επείγον αυτής της μαρτυρίας για τον Ιεχωβά καθώς και για τον Μεσσία του Ιησού. Σύμφωνα με την προφητεία του Ιωήλ 2:28-32 (ΜΝΚ), αυτή η μαρτυρία έπρεπε να δοθή «πριν έλθη η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη και επιφανής.» Αν δεν επληροφορούντο οι άνθρωποι, δεν θα μπορούσαν να επικαλεσθούν το σωστό πρόσωπο για σωτηρία στη διάρκεια της ‘ημέρας’ εκείνης. Το εδάφιο Ιωήλ 2:32 (ΜΝΚ) μας λέγει ότι, όποιος «επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή.» Έπρεπε να δοθή μαρτυρία για τον Ιεχωβά!

24. Στο έτος 1931, ποια νέα ονομασία ασπάσθηκαν εκείνοι του κεχρισμένου υπολοίπου και γιατί αυτό δεν ήταν άσκοπη ενέργεια;

²⁴ Δεν ήταν λοιπόν απλή σύμπτωσις το ότι την Κυριακή, 26 Ιουλίου 1931, στη διεθνή συνέλευσι του Διεθνούς Συλλόγου Σπουδαστών της Γραφής στην πόλι Κολόμπους του Οχάιο, οι πολλές χιλιάδες εκείνων που παρακολουθούσαν τη συνέλευσι εγκαρδίως ενέκριναν ένα ψήφισμα για να λάβουν ένα γεμάτο σημασία Γραφικό όνομα. Το όνομα που ασπάσθηκαν τα άτομα αυτά εγκρίνοντας το ψήφισμα, ήταν «Μάρτυρες του Ιεχωβά.» Μετά την ενέργεια αυτή στη διεθνή συνέλευσι του Κολόμπους, οι εκκλησίες του Διεθνούς Συλλόγου Σπουδαστών της Γραφής ανά τον κόσμο ενέκριναν ένα παρόμοιο ψήφισμα. Έτσι, δήλωσαν ότι είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Δεν επρόκειτο για μια άσκοπη ενέργεια από μέρους του κεχρισμένου υπολοίπου των πνευματικών Ισραηλιτών. Αυτοί, φέροντας εις πέρας τις ευθύνες τις οποίες επωμίζονται λόγω του ονόματος, έζησαν σύμφωνα μ’ αυτόν τον νέο διορισμό.

25. Πώς οι αναζωογονημένοι μάρτυρες της Βασιλείας υψώθηκαν σε μια εξέχουσα θέσι σε συνδυασμό με το θείο όνομα και την εκ μέρους των αποδοχή της υποχρεώσεως που αναφέρεται στα εδάφια Ησαΐας 43:10-12;

²⁵ Αναμφισβήτητα, το «πνεύμα της ζωής εκ του Θεού» εισήλθε στο κεχρισμένο υπόλοιπο που ο Θεός εκάλεσε σε μια εξέχουσα θέσι ενώπιον όλων των εχθρών των. Χωρίς φόβο λόγω αυτών των εχθρών, ανταποκρίθηκαν στη θεία πρόσκλησι, «Ανάβητε εδώ.» (Αποκάλυψις 11:11, 12) Δεν συνεστάλησαν να φέρουν το θείο όνομα, το πανάγιο όνομα. Το κήρυγμα και το έργο της προφητεύσεώς των από σπίτι σε σπίτι και από πόλι σε πόλι βάσει αυτού του ονόματος, κατέληξε στο να μεγαλυνθή αυτό το όνομα σε όλη τη γη. Επί τέλους, να οι σύγχρονοι υπέρμαχοι του μεγαλυτέρου ονόματος στο σύμπαν! Λυπηρό είναι ότι το αρχαίο έθνος του φυσικού Ισραήλ απέτυχε να είναι αυτό που είχε πει η προφητεία του Ησαΐα 43:10-12 (ΜΝΚ), πρωτίστως γι’ αυτούς: «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει Ιεχωβά, και ο δούλος μου τον οποίον εξέλεξα, . . . δεν εστάθη εις εσάς ξένος Θεός· σεις δε είσθε μάρτυρές μου, λέγει Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός.» Γι’ αυτό και το σημερινό υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών με χαρά δέχεται την υποχρέωσι να είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά.

26. Σε ποια πνευματική κατάστασι που περιγράφεται για την εκκλησία των Σάρδεων της Μικράς Ασίας δεν θέλει να μεταπέση το αναζωογονημένο υπόλοιπο;

²⁶ Τώρα που το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών αναζωογονήθηκε με το «πνεύμα ζωής εκ του Θεού,» δεν πρέπει να μεταπέση σ’ εκείνη την κατάστασι που περιγράφεται για την εκκλησία των αρχαίων Σάρδεων, της Μικράς Ασίας. Ο Ιησούς Χριστός είπε σ’ εκείνη την εκκλησία:

«Ταύτα λέγει ο έχων τα επτά πνεύματα του Θεού και τους επτά αστέρας· Εξεύρω τα έργα σου, ότι το όνομα έχεις ότι ζης και είσαι νεκρός. Γίνου άγρυπνος και στήριξον τα λοιπά, τα οποία μέλλουσι να αποθάνωσι· διότι δεν εύρηκα τα έργα σου τέλεια ενώπιον του Θεού. Ενθυμού λοιπόν πώς έλαβες και ήκουσας, και φύλαττε αυτά και μετανόησον. Εάν λοιπόν δεν αγρυπνήσης, θέλω έλθει επί σε ως κλέπτης, και δεν θέλεις γνωρίσει ποίαν ώραν θέλω έλθει επί σε.»—Αποκάλυψις 3:1-3.

27. Για να μη χάσουν ποιο προνόμιο οι κεχρισμένοι του υπολοίπου των πνευματικών Ισραηλιτών προσέχουν τα λόγια του Ιησού στην Αποκάλυψι 2:5;

²⁷ Σ’ αυτόν τον θρησκευτικά σκοτισμένο κόσμο, το κεχρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών πρέπει να λάμψη σαν φωστήρας, ρίχνοντας φως στο όνομα και στους σκοπούς του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητος. Αυτοί επαγρυπνούν για να μη χάσουν το προνόμιο να είναι, σαν σύνολο, μια πνευματική λυχνία. Δίνουν προσοχή στα λόγια του ενδοξασμένου Ιησού Χριστού προς την εκκλησία της αρχαίας Εφέσου:

«Μετανόησον και κάμε τα πρώτα έργα· ει δε μη, έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν δεν μετανοήσης.»—Αποκάλυψις 2:5.

ΕΝΑΣ ‘ΠΟΛΥΣ ΟΧΛΟΣ’ ΕΠΙΚΑΛΕΙΤΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

28. Στη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν το θηρίον που εξήλθε από την άβυσσο έκαμε πόλεμο εναντίον του κεχρισμένου υπολοίπου, γιατί δεν επανελήφθη η πείρα που είχε το υπόλοιπο στη διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου;

²⁸ Στα έτη 1939-1945 μ.Χ., ένας δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος επέφερε ερήμωσι στην ανθρωπότητα. Αλλά μήπως η πείρα που είχε το αναζωογονημένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών στη διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, επαναλήφθηκε σ’ αυτούς οι οποίοι, από το έτος 1931, ήσαν γνωστοί ως Μάρτυρες του Ιεχωβά; Παρά τον μεγάλο θρησκευτικό διωγμό που έλαβε χώρα στη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, οπότε το «θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου» επανέλαβε τον πόλεμο κατά του υπολοίπου, τα ιστορικά στοιχεία απαντούν Όχι! Ο βίαιος διωγμός δεν κατώρθωσε να αφανίση τη μαρτυρία της Βασιλείας που συνεχίσθηκε από το κεχρισμένο υπόλοιπο. Συνέχισαν να ‘πληρούνται δια του πνεύματος’ από τον ουράνιο Ζωοδότη των. (Εφεσίους 5:18) Κρατήθηκαν ζώντες πνευματικώς με τη δράσι της μαρτυρίας της Βασιλείας, ακόμη και κάτω από την επιφάνεια, αν ήταν ανάγκη. Όταν τους απηγορεύθη από τις πολιτικές και στρατιωτικές κυβερνήσεις να κηρύττουν τα αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης Βασιλείας του Ιεχωβά, αυτοί προσευχήθηκαν σ’ αυτόν για να λάβουν θάρρος να συνεχίσουν πιστά το κήρυγμά των εκπληρώνοντας την αποστολή των.

29. Πώς το αποτέλεσμα των προαναφερθέντων γεγονότων ομοιάζει με αυτά που συνέβησαν στην περίπτωσι που αναγράφεται στις Πράξεις 4:31;

²⁹ Το αποτέλεσμα γι’ αυτούς ήταν όπως και στην περίπτωσι της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ, τότε που οι απόστολοι διετάχθηκαν από τις θρησκευτικές εξουσίες να παύσουν να κηρύττουν τον Χριστό. «Και επλήσθησαν άπαντες πνεύματος αγίου, και ελάλουν τον λόγον του Θεού μετά παρρησίας.» (Πράξ. 4:31) Ομοίως, μέχρι σήμερα, εκείνοι που αποτελούν το υπόλοιπο δείχνουν ότι είναι πλήρεις με το άγιο πνεύμα και κηρύττουν έντονα τον λόγον του Θεού «μετά παρρησίας.» Συνεπώς, η«λυχνία» του υπολοίπου δεν μετακινήθηκε από τον τόπο της.

30. (α) Τι κάνουν εκείνοι που ανήκουν στο κεχρισμένο υπόλοιπο σχετικά με το όνομα του Θεού; (β) Γιατί, έχοντας υπ’ όψιν τα εδάφια Αποκάλυψις 6:14-17, υπάρχει λόγος να ρωτούν οι άνθρωποι αν το υπόλοιπο είναι οι μόνοι που μπορούν να ‘σωθούν’ από την ημέρα του Ιεχωβά;

³⁰ Το κεχρισμένο υπόλοιπο ‘επικαλείται το όνομα του Ιεχωβά’ και το διακηρύσσει σε όλο τον κόσμο. Εν τούτοις, μήπως αυτοί μόνο σήμερα ελπίζουν να ‘σωθούν’ στη διάρκεια της επικείμενης ‘ημέρας του Ιεχωβά της μεγάλης και επιφανούς;’ (Ιωήλ 2:31, 32) Πρόκειται για ένα ερώτημα στο οποίο πολλοί, που δεν είναι από το υπόλοιπο, ήθελαν να δοθή απάντησις, διότι σχετικά μ’ αυτή την ‘επιφανή’ ημέρα, η Αποκάλυψις 6:14-17 λέγει τα εξής:

«Και ο ουρανός [οι υψηλά ιστάμενες πολιτικές κυβερνήσεις επί των ανθρώπων] απεχωρίσθη ως βιβλίον τυλιγμένον, και παν όρος και νήσος εκινήθησαν εκ των τόπων αυτών και οι βασιλείς της γης και οι μεγιστάνες και οι πλούσιοι και οι χιλίαρχοι και οι δυνατοί και πας δούλος και πας ελεύθερος έκρυψαν εαυτούς εις τα σπήλαια και εις τας πέτρας των ορέων, και λέγουσι προς τα όρη και προς τας πέτρας· Πέσατε εφ’ ημάς και κρύψατε ημάς από προσώπου του καθήμενου επί του θρόνου και από της οργής του Αρνίου, διότι ήλθεν η ημέρα η μεγάλη της οργής αυτού, και τις δύναται να σταθή;»

31. (α) Ποια είναι η απάντησις στο ερώτημα των ατόμων, που αναφέρονται ανωτέρω, σχετικά με την ασφαλή διαφυγή των την ημέρα του Ιεχωβά; (β) Ποιοι δεν ενώνονται με τους βασιλείς της γης και τους συντρόφους των στο να επικαλούνται επίγεια προστασία;

³¹ Η απάντησις στο ερώτημα όλων εκείνων που περιγράφονται ανωτέρω, οι οποίοι παρέλειψαν να επικαλεσθούν το όνομα του Ιεχωβά για σωτηρία, είναι, Κανείς απ’ αυτούς δεν θα σταθή μ’ επιδοκιμασία και δεν θα διαφυλαχθή ζωντανός στην ‘ημέρα τη μεγάλη’ του Ιεχωβά. Η συμβολική ανεμοθύελλα που θα τους καταστρέψη αναφέρεται στο επόμενο κεφάλαιο του βιβλίου, στην Αποκάλυψι 7:1-3. Απ’ αυτά τα εδάφια πληροφορούμεθα για τους 144.000 δούλους του Θεού που σφραγίζονται στα μέτωπά των με την «σφραγίδα του Θεού του ζώντος.» Αυτοί κατατάσσονται ως Ισραηλίται, όχι σαρκικοί, φυσικοί Ισραηλίται σαν εκείνους που επεδοκίμασαν τη σφαγή του Αμνού του Θεού, αλλά ως πνευματικοί Ισραηλίται που ακολουθούν το Αρνίον Ιησούν ως τον Μεσσία. (Αποκάλυψις 7:4-8· 14:1-5) Αμέσως μετά την εμφάνισι των ανωτέρω, τι παρουσιάζεται στην όρασί μας; Ένας απροσδιόριστος αριθμός ατόμων που δεν ενώνονται με τους βασιλείς της γης και τους συντρόφους των στο να επικαλούνται τα κυβερνητικά όρη και βράχους για να τους κρύψουν από την οργή του Θεού και του Αμνού του. Αυτοί δεν φοβούνται τη θεία οργή.

32. Σε ποιον αυτός ο ‘πολύς όχλος’ αποδίδει τη σωτηρία του και ποιο είναι το όφελος γι’ αυτούς;

³² Καθώς διαβάζομε τα εδάφια Αποκάλυψις 7:9-17, ας έχωμε υπ’ όψιν ότι αυτός ο αναρίθμητος «όχλος» λέγεται ότι ‘έρχεται εκ της θλίψεως της μεγάλης’:

«Ιδού, όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών, οίτινες ίσταντο ενώπιον του θρόνου και ενώπιον του Αρνίου, ενδεδυμένοι στολάς λευκάς, έχοντες φοίνικας εν ταις χερσίν αυτών και κράζοντες μετά φωνής μεγάλης έλεγον· Η σωτηρία είναι του Θεού ημών, του καθήμενου επί του θρόνου, και του Αρνίου.

«. . . Ούτοι οι ενδεδυμένοι τας στολάς τας λευκάς τίνες είναι και πόθεν ήλθον; . . . Ούτοι είναι οι ερχόμενοι εκ της θλίψεως της μεγάλης· και έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του Αρνίου. Δια τούτο είναι ενώπιον του θρόνου του Θεού και λατρεύουσιν αυτόν ημέραν και νύκτα εν τω ναώ αυτού· και ο καθήμενος επί του θρόνου θέλει κατασκηνώσει επ’ αυτούς. Δεν θέλουσι πεινάσει πλέον ουδέ θέλουσι διψήσει πλέον, ουδέ θέλει πέσει επ’ αυτούς ο ήλιος ουδέ κανέν καύμα· διότι το Αρνίον το αναμέσον του θρόνου θέλει ποιμάνει αυτούς και οδηγήσει αυτούς εις ζώσας πηγάς υδάτων· και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών.»

33. Ποια είναι μερικά πράγματα που κάνουν αυτόν τον ‘πολύν όχλον’ διαφορετικόν από τους 144.000 πνευματικούς Ισραηλίτας που ανεφέρθησαν προηγουμένως και γιατί αυτοί είναι κατάλληλοι να υπηρετούν τον Θεό στον πνευματικό του ναό;

³³ Αυτός ο αναρίθμητος ‘πολύς όχλος’ δεν αποτελεί μέρος των αριθμημένων 144.000 πνευματικών Ισραηλιτών. Δεν είναι σφραγισμένοι στα μέτωπά των με την«σφραγίδα του Θεού του ζώντος.» Η όρασις δεν τους δείχνει να στέκωνται στο ουράνιο Όρος Σιών μαζί με το Αρνίον του Θεού. Δεν λέγεται γι’ αυτούς ότι «αγοράσθησαν από των ανθρώπων απαρχή εις τον Θεόν και εις το Αρνίον.» Όσο για την εθνικότητά των, σε σύγκρισι με τους 144.000 πνευματικούς Ισραηλίτας, αυτοί είναι Εθνικοί, διότι είναι άνθρωποι από όλα τα έθνη. Ωστόσο, εγνώρισαν τον Ιεχωβά Θεό και ανεγνώρισαν ότι αυτός κάθεται στον θρόνο του σύμπαντος, ως Παγκόσμιος Κυρίαρχος. Αυτοί γνωρίζουν και ομολογούν ποιος είναι ο εσφαγμένος Αμνός του Θεού, διότι πιστεύουν στην εξαγνιστική, καθαριστική δύναμι του αίματός του για ν’ αποκτήσουν μια καθαρή εμφάνισι ενώπιον του Θεού στον θρόνο του. Καθαρισμένοι μ’ αυτό τον τρόπο, αποδίδουν λατρεία σ’ αυτόν μέρα και νύκτα, στις επίγειες αυλές του πνευματικού του ναού.

34. Ο ‘πολύς όχλος’ ορίζεται ότι αποτελείται από ποια «πρόβατα» και τι ελπίδα έχει για μελλοντική ζωή;

³⁴ Τι θα λεχθή για την ελπίδα που έχουν αυτοί από κοινού; Δεν πρόκειται για μια ουράνια ελπίδα. Το εδάφιο Αποκάλυψις 7:17 τους παρομοιάζει με πρόβατα, στα οποία Ποιμήν είναι το Αρνίον. Οι ‘ζώσες πηγές υδάτων,’ στις οποίες αυτός τους οδηγεί, είναι ‘πηγές που αναβλύζουν θείες προμήθειες για τέλεια ανθρώπινη ζωή στον υποσχεμένο επίγειο παράδεισο. Αυτοί αποτελούν μέρος των συμβολικών «προβάτων» για τα οποία ο Καλός Ποιμήν έδωσε την ανθρώπινη ψυχή του. Ο Ιησούς, αφού μίλησε για την «ποίμνη» στην οποία ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ως «θυρωρός» άνοιξε τη θύρα το έτος 29μ.Χ., συνεχίζοντας είπε: «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης· και εκείνα πρέπει να συνάξω, και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου, και θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν.» (Ιωάννης 10:3, 16) Επομένως, ο ‘πολύς όχλος’ που αναφέρεται στα εδάφια Αποκάλυψις 7:9-17 αποτελείται από τα «άλλα πρόβατα» που ζουν σήμερα και οι οποίοι προσφέρονται να ακολουθήσουν τον Ιησού Χριστό, τον Καλό Ποιμένα.

35. Με ποιους ο ‘πολύς όχλος’ γίνεται «μία ποίμνη» κάτω από ‘έναν ποιμένα’;

³⁵ Με ποιους, λοιπόν, αυτός ο ‘πολύς όχλος’ γίνεται «μία ποίμνη» κάτω από ‘ένα ποιμένα’; Με τα «πρόβατα» της ‘άλλης αυλής,’ δηλαδή, με το υπόλοιπον του ‘μικρού ποιμνίου’ των πνευματικών Ισραηλιτών. (Λουκάς 12:32· 1 Πέτρου 2:25) Μολονότι ο ‘πολύς όχλος’ δεν είναι στη νέα διαθήκη που έγινε για τον πνευματικό Ισραήλ με μεσίτη τον Ιησού Χριστό, εν τούτοις, ο Χριστός τούς ενώνει με το κεχρισμένο υπόλοιπο ως «ένα ποίμνιον» σε μια ποίμνη. Από πότε ο Καλός Ποιμήν το κάνει αυτό;

36, 37. (α) Με ποιο γεγονός χαρακτηρίσθηκε η έναρξις της συνάξεως των ‘άλλων προβάτων’; (β) Ποια προοπτική ετέθη ενώπιόν των προς μεγάλη χαρά των;

³⁶ Από το έτος 1935 κι εμπρός. Στο τέλος του Μαΐου του έτους εκείνου, έγινε μια πενθήμερη συνέλευσις Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ουάσιγκτον, στην Περιφέρεια της Κολούμπια των Η.Π.Α. Προσεκλήθησαν ιδιαίτερα σ’ αυτή τη συνέλευσι άτομα που συνεδέοντο με το κεχρισμένο υπόλοιπο και ωστόσο ενδιεφέροντο να επιζήσουν από τη ‘μεγάλη θλίψι’ και να εισέλθουν ζώντες στη νέα τάξι του Θεού με τον επίγειο παράδεισό της. Αυτοί δεν είχαν ουράνιες φιλοδοξίες. Η αιώνια ζωή σε μια παραδεισιακή γη, θ’ ανταπεκρίνετο πλήρως στην επιθυμία της καρδιάς των.

³⁷ Μεγάλη, λοιπόν, ήταν η χαρά τους σ’ εκείνη τη συνέλευσι της Ουάσιγκτον όταν ο πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά εξήτασε το θέμα του ‘πολλού όχλου,’ που αναγράφεται στα εδάφια Αποκάλυψις 7:9-17. Διεσαφήνισε ότι αυτός ο «όχλος» δεν ήταν μια πνευματική ή αναγεννημένη από το πνεύμα τάξις· δεν απαιτούσε αγγελική φύσι στον ουρανό για να βοηθήση τους 144.000 συγκληρονόμους του Χριστού. Ήταν μια καθαρά επίγεια τάξις με ελπίδα ατελεύτητης τέλειας ανθρώπινης ζωής στον επίγειο παράδεισο, κάτω από τη βασιλεία του Χριστού. Τώρα, μέσω του Καλού Ποιμένος Ιησού Χριστού, ο Ιεχωβά Θεός άρχισε να συνάγη αυτόν τον «όχλο» σε ενεργό υπηρεσία με το κεχρισμένο υπόλοιπο.

38. Πώς το «πνεύμα» εκείνων που ανήκουν στον ‘πολύν όχλον’ αντέδρασε στην ελπίδα που ετέθη ενώπιόν των και ποια ελπίδα εξαίρεται έντονα από τότε σ’ όλους όσοι εκζητούν τον Θεό;

³⁸ Οι καρδιές εκατοντάδων παρόντων σ’ εκείνη τη συνέλευσι της Ουάσιγκτον, ποτέ δεν είχαν θερμανθή με την προοπτική να είναι συγκληρονόμοι με τον Χριστό. Αλλά τώρα με τη διασαφήνισι της επιγείου ελπίδος που περιέχεται στα εδάφια Αποκάλυψις 7:9-17, το «πνεύμα» των, η δύναμις αντιδράσεως που ήταν μέσα τους, ανταποκρίθηκε εγκάρδια. Υποδέχθηκαν μια τέτοια ελπίδα με σθεναρά χειροκροτήματα. Αργότερα, όταν χιλιάδες άλλοι διάβασαν στις στήλες του περιοδικού Σκοπιά την ανατύπωσι του θέματος για τον ‘πολύν όχλον,’ και αυτών το «πνεύμα» ανταποκρίθηκε. Από τότε, η ελπίδα του ‘πολλού όχλου’ εξαίρεται έντονα σε όλους τους εκζητητάς του Θεού, σε όλη τη γη. Εκατοντάδες χιλιάδες βαπτίσθηκαν στο όνομα του Υιού του Θεού και αναμένουν την πραγματοποίησι αυτής της ωραίας ελπίδος.

39. Ένεκα ποιων διαφορών μεταξύ αυτών και του κεχρισμένου υπολοίπου εγείρεται το ερώτημα αν τα αφιερωμένα, βαπτισμένα «άλλα πρόβατα» έχουν το άγιο πνεύμα επάνω τους;

³⁹ Φυσικά, αυτά τα αφιερωμένα, βαπτισμένα «άλλα πρόβατα» του ‘πολλού όχλου’ δεν αναγεννήθηκαν για να είναι πνευματικοί υιοί του Θεού με μια ουράνια κληρονομιά. Δεν είναι πνευματικοί Ισραηλίται. Δεν περιλαμβάνονται στη νέα διαθήκη με την ευκαιρία να γίνουν «βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον.» (Έξοδος 19:5, 6)Αυτοί ποτέ δεν σφραγίσθηκαν με το πνεύμα του Θεού σαν μια εκ των προτέρων ένδειξι της ουράνιας κληρονομίας των. Δεν εχρίσθησαν με το πνεύμα του Θεού ως μελλοντικοί συγκληρονόμοι με τον Χριστό στην ουράνια βασιλεία του. (Ησαΐας 61:1-3· 1 Ιωάννου 2:20, 27· 2 Κορινθίους 1:21, 22) Έχουν όμως αυτοί το πνεύμα του Θεού επάνω τους;

40. Ποια Γραφική απόδειξις υπάρχει που δείχνει αν ένα άτομο στη γη, που είναι αφοσιωμένο στον Θεό, πρέπει ν’ αναγεννηθή από το πνεύμα του Θεού για να ενεργή το άγιο πνεύμα επάνω του;

⁴⁰ Τα γεγονότα με κατηγορηματικό τρόπο απαντούν Ναι! Ειδικά από το έτος 1935 μ.Χ., ο ‘πολύς όχλος’ συνεργάσθηκε με το αναγεννημένο από το πνεύμα, κεχρισμένο υπόλοιπο. Έδωσαν πειστική ένδειξι ότι το άγιο πνεύμα του Θεού ενεργεί σ’ αυτούς. Ένα άτομο στη γη δεν είναι ανάγκη ν’ αναγεννηθή από το πνεύμα του Θεού για να ενεργή η ενεργός δύναμις του Θεού επάνω του. Παρατηρήστε τον προφήτη Μωυσή, τον Κριτή Γοθονιήλ, τον Κριτή Γεδεών, τον Κριτή Σαμψών, τον Βασιλέα Δαβίδ, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Παρατηρήστε όλους τους προφήτας της προχριστιανικής εποχής στους οποίους επήλθε το πνεύμα του Ιεχωβά για να τους εμπνεύση να γράψουν τα βιβλία της Γραφής, από το βιβλίο της Γενέσεως ως το βιβλίο του Μαλαχία. Μολονότι δεν ετέθη ουράνια ελπίδα ενώπιον αυτών των αρχαίων ατόμων, εν τούτοις, ο Ιεχωβά Θεός έθεσε το πνεύμα του σ’ αυτούς διότι αφοσιώθηκαν σ’ αυτόν και στοργικά προσεφέρθησαν να τον υπηρετήσουν. Ο Θεός τούς περιέβαλε με την ενεργό του δύναμι. Τους γέμισε με το άγιο πνεύμα του. Αυτό ενεργούσε επάνω τους.

41. Ένεκα του μικρού αριθμού εκείνων που αποτελούν το κεχρισμένο υπόλοιπο σήμερα, πώς εφρόντισε ο Θεός να γίνεται το έργο του κηρύγματος της Βασιλείας και της μαθητεύσεως σε παγκόσμια κλίμακα;

⁴¹ Σήμερα, πόσοι ανήκουν στο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών που είναι κεχρισμένοι με άγιο πνεύμα; Σύμφωνα με τον αριθμό εκείνων που μετέχουν στα εμβλήματα, στον άρτο και στον οίνο, στον ετήσιο εορτασμό του Δείπνου του Κυρίου, αυτοί αριθμούνται τώρα σε 10.000 περίπου. Αλλά οι βαπτισμένοι εκείνοι Χριστιανοί των οποίων το πνεύμα ανταποκρίνεται με εκτίμησι στην ελπίδα της αιωνίου ζωής σ’ ένα παράδεισο εδώ στη γη, αριθμούνται σε δύο εκατομμύρια και πλέον. Ποιοι, λοιπόν, κάνουν το μεγαλύτερο μέρος του κηρύγματος της βασιλείας και της μαθητεύσεως σ’ όλο τον κόσμο; (Ματθαίος 24:14· 28:19, 20) Το ηλικιωμένο κεχρισμένο υπόλοιπο, που αριθμείται σε τόσο λίγους, δεν θα ήταν δυνατό να εκτελέση τον όγκο αυτού του έργου. Το πνεύμα του Θεού, λοιπόν, ενεργώντας έντονα στον ‘πολύν όχλο’ των ‘άλλων προβάτων,’ τους βοήθησε να κάνουν, μαζί με το κεχρισμένο υπόλοιπο, ένα παγκόσμιο έργο μαρτυρίας που δεν έχει το όμοιό του στη Χριστιανική ιστορία.

42, 43. (α) Για την εκπλήρωσι της παγκοσμίου διακηρύξεως της Μεσσιανικής βασιλείας, σε ποιον αποδίδουν τον έπαινο οι μετέχοντες σ’ αυτό; (β) Ένεκα ποιων Γραφικών εδαφίων πιστεύουν αυτοί ότι είχαν αγγελική καθοδήγησι;

⁴² Η διακήρυξις του Ευαγγελίου της Βασιλείας αντηχεί τώρα σ’ όλη την οικουμένη, σε 210 χώρες και νήσους της θαλάσσης. Πάνω από 40.155 εκκλησίες δραστηρίων κηρύκων της Βασιλείας ανθίζουν σ’ ένα πνευματικό παράδεισο σε όλη τη γη.»a

⁴³ Αυτή η εκτεταμένη διακήρυξις της βασιλείας του Θεού για τη νέα του τάξι, ακόμη και στα πιο μακρυνά μέρη της γης, απήτησε πολύ σκληρό έργο από μέρους εκείνων που ενασχολούνται στη διακήρυξι, και όλα αυτά χωρίς χρηματικές επιβαρύνσεις. (Ματθαίος 10:8) Αλλά αυτοί οι διαγγελείς της Βασιλείας, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, δεν αποδίδουν τον έπαινο στον εαυτό τους γι’ αυτό το μεγαλοπρεπές επίτευγμα. Ομολογούν ότι αυτοί είναι απλά όργανα στα χέρια του Θεού. Αποδίδουν στο πνεύμα του Θεού το θάρρος και τη δύναμι για την εκτέλεσι αυτού του προκαθωρισμένου έργου. Διακρίνουν επίσης ότι έχουν και την αγγελική υποστήριξι και καθοδηγία, ενόσω κάνουν αυτό το θεάρεστο έργο. Πιστεύουν σ’ αυτά που λέγει το εδάφιο Εβραίους 1:14, που αναφέρεται στους ουράνιους αγγέλους ως τα «λειτουργικά πνεύματα εις υπηρεσίαν αποστελλόμενα δια τους μέλλοντας να κληρονομήσωσι σωτηρίαν.» Επίσης, σχετικά με την ιδιαίτερη εποχή μας, τη ‘συντέλεια του αιώνος,’ ο Ιησούς είπε: «Θέλει αποστείλει τους αγγέλους αυτού μετά σάλπιγγος φωνής μεγάλης, και θέλουσι συνάξει τους εκλεκτούς αυτού εκ των τεσσάρων ανέμων απ’ άκρων ουρανών έως άκρων αυτών.»—Ματθαίος 24:3, 30, 31.

44. (α) Γιατί αυτή η χρήσις των ουρανίων αγγέλων δεν είναι παράδοξη; (β) Για τον διαχωρισμό των κατ’ απομίμησιν Χριστιανών από τους αληθινούς Χριστιανούς, και για τη σύναξι του ‘πολλού όχλου’ των ‘άλλων προβάτων,’ τίνων η αόρατη βοήθεια προελέχθη;

⁴⁴ Υπάρχει τίποτε παράδοξο σ’ αυτό; Όχι! Στους αρχαίους, προχριστιανικούς χρόνους, άγγελοι του ουρανού έσπευσαν σε βοήθεια και καθοδηγία πιστών λάτρεων του Ιεχωβά Θεού. (Γένεσις 32:1, 2, 24-30· Έξοδος 14:19, 20· 2 Βασιλέων 6:15-17· Ησαΐας 37:36· Ψαλμός 34:7) Σήμερα είναι ο καιρός της συνάξεως των αληθινών κληρονόμων της βασιλείας του Θεού και του διαχωρισμού των από τους κατ’ απομίμησιν Χριστιανούς του Χριστιανικού κόσμου, και γι’ αυτό σ’ αυτόν τον κρίσιμο καιρό το κεχρισμένο υπόλοιπο θα έχη αγγελική βοήθεια, σύμφωνα με τα εδάφια Ματθαίος 13:39-43, 49, 50, και Αποκάλυψις 14:6. Επομένως, οι άγγελοι κάτω από τον Χριστό τον Βασιλέα, αναλαμβάνουν ένα αόρατο κατευθυντήριο μέρος στη σύναξι του υπολοίπου των κεχρισμένων μαθητών του Χριστού, των ‘εκλεκτών.’ Ο Χριστός χρησιμοποιεί τους αγγέλους που είναι κάτω από την εντολή του, να συνάξουν επίσης ένα πλήθος πολύ μεγαλύτερο από εκείνο του κεχρισμένου υπολοίπου, δηλαδή, τον ‘πολύν όχλον’ των ‘άλλων προβάτων’ του.—Ματθαίος 25:31-46· Ιωάννης 10:16.

ΜΙΑ ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ

45, 46. (α) Γιατί είναι αβάσιμο να καταφρονή κάποιος την ημέρα των μικρών πραγμάτων έχοντας υπ’ όψιν το μεγαλειώδες θαύμα του Θεού που προεικονίσθηκε στον Ιεζεκιήλ 37:1-14; (β) Για την αποκατάστασι των εξορίστων Ισραηλιτών στο έδαφός των, τι θα έθετε ο Ιεχωβά εντός αυτών:

⁴⁵ Μήπως υπάρχει, λοιπόν, κάποια βάσις για να ‘καταφρονή κανείς την ημέρα των μικρών πραγμάτων;’ (Ζαχαρίας 4:10) Τι καταπληκτική σειρά επιτευγμάτων άρχισε να λαμβάνη χώρα όταν, στο έτος 1919 μ.Χ., «εισήλθεν εις αυτούς πνεύμα ζωής εκ του Θεού,» δηλαδή στο φαινομενικά νεκρό κεχρισμένο υπόλοιπο! (Αποκάλυψις 11:11) Ήταν ένα σύγχρονο θαύμα αναστάσεως από μέρους του Παντοδυνάμου Θεού. Βρίσκει το αντίστοιχο του σε ό,τι είχε δει ο προφήτης Ιεζεκιήλ, όταν του εδόθη η όρασις της πεδιάδος που ήταν πλήρης από ξηρά, διεσπαρμένα οστά νεκρών Ισραηλιτών. Τα σώματα εκείνων των Ισραηλιτών ανασχηματίσθηκαν, αλλά τα σώματα έμεναν ακόμη νεκρά. Τότε ο Ιεζεκιήλ, υπακούοντας στην εντολή του Θεού, επροφήτευσε γι’ αυτά. Τι συνέβη; «Το πνεύμα εισήλθεν εις αυτούς και ανέζησαν και εστάθησαν επί τους πόδας αυτών, στράτευμα μέγα σφόδρα, σφόδρα.»—Ιεζεκιήλ 37:1-10.

⁴⁶ Θα εξεπληρώνετο η όρασις του Ιεζεκιήλ στον εκλεκτό λαό του Θεού που εμαραίνετο τότε στη Βαβυλώνα; Ο Ιεχωβά, για να τους διαβεβαιώση ότι αυτή η όρασις της αποκαταστάσεως θα εξεπληρώνετο, ενέπνευσε τον Ιεζεκιήλ να πη: «Θέλω δώσει το πνεύμα μου εις εσάς και θέλετε αναζήσει και θέλω σας φέρει εν τη γη υμών, και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ ο Ιεχωβά ελάλησα και εξετέλεσα.»—Ιεζεκιήλ 37:11-14, ΜΝΚ· παράβαλε με Ησαΐας 32:15-18.

47. (α) Όταν ο Θεός αποκατέστησε το κεχρισμένο του υπόλοιπο, για ποιον σκοπό έθεσε το πνεύμα του σ’ αυτούς; (β) Πώς τα αποτελέσματα αυτής της αναζωογονήσεως ήσαν σε αρμονία με το εδάφιο Ρωμαίους 8:11;

⁴⁷ Στον εικοστό μας αιώνα, μετά το τέλος του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου στο 1918, το κεχρισμένο υπόλοιπον αναζωογονήθηκε πνευματικά και βγήκε από την αιχμαλωσία της Βαβυλώνος της Μεγάλης, της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας, για ν’ αναλάβη την υπηρεσία της Βασιλείας. Γι’ αυτόν τον σκοπό, ο Ιεχωβά τούς αποκατέστησε στη δικαιωματική τους υπόστασι επάνω στη γη, σε μια επιδοκιμασμένη σχέσι μ’ αυτόν. Έθεσε το πνεύμα του σ’ αυτούς, για να ενεργούν με ελευθερία, με παρρησία, στην υπηρεσία της Βασιλείας. «Όπου είναι το πνεύμα του Ιεχωβά, εκεί ελευθερία.» (2 Κορινθίους 3:17, ΜΝΚ) Από τότε, τι ζωτικότητα επέδειξε το απελευθερωμένο υπόλοιπο στη βασιλική του υπηρεσία, καθώς επίσης αργότερα και ο ‘πολύς όχλος’ των προβατοειδών συνεργατών των! Η αγία ενεργός δύναμις του Ιεχωβά υπήρξε η αιτία τούτου, όπως μας υπενθυμίζει το εδάφιο Ρωμαίους 8:11, που λέγει: «Εάν δε κατοική εν υμίν το πνεύμα του αναστήσαντος τον Ιησούν εκ νεκρών, ο αναστήσας τον Χριστόν εκ νεκρών θέλει ζωοποιήσει και τα θνητά σώματα υμών δια του πνεύματος αυτού του κατοικούντος εν υμίν.»

48. Ποια δύναμις είναι με το ενωμένο υπόλοιπο και τον ‘πολύν όχλον’;

⁴⁸ Εμπρός, λοιπόν, ενωμένοι, υπόλοιπο και ‘πολύς όχλος’! Η ακατανίκητη δύναμις που είναι πίσω από την επικείμενη νέα τάξι του Θεού είναι μαζί σας. (Ζαχαρίας 4:6) Η συνεχής διακήρυξις από σας ‘τούτου του ευαγγελίου της βασιλείας’ θα επιφέρη και άλλα παθήματα και ονειδισμούς. Αλλ’ αν τα υποστήτε αυτά προς χάριν του Ιεχωβά Θεού και του Χριστού του αυτό θα είναι η υψίστη δυνατή τιμή. Μη λησμονείτε ότι: «Εάν ονειδίζησθε δια το όνομα του Χριστού, είσθε μακάριοι, διότι το πνεύμα της δόξης και το του Θεού αναπαύεται εφ’ υμάς.» (1 Πέτρου 4:14) Ο ονειδισμός από εχθρούς της βασιλείας του Θεού, δεν αποτελεί σημείον αποδοκιμασίας του. Το να υπομείνετε τον ονειδισμό αποτελεί απόδειξι ότι έχετε το πνεύμα του Θεού. Αν αναπαύεται το πνεύμα του Θεού σε σας, σας δοξάζει, δεν σας καταισχύνει. Σας εξυψώνει και σας κάνει Χριστοειδείς. Σας επισημαίνει ως αξίους ενδόξου υπηρεσίας στην επικείμενη νέα τάξι του Θεού. Να θεωρήτε λοιπόν τους εαυτούς σας ευτυχείς, στο έπακρον ευνοημένους!

[Υποσημείωση]

Κεφάλαιο 9

Η Νέα Τάξις που Υποστηρίζεται από το Άγιον Πνεύμα

 1. Παρά το εδάφιο Εκκλησιαστής 1:9, γιατί η επικείμενη τάξις που υποστηρίζεται από το άγιο πνεύμα θα είναι κάτι πραγματικά νέο;

Όταν μιλούμε για μια επικείμενη τάξι που υποστηρίζεται από το άγιο πνεύμα, μπορούμε πραγματικά να πούμε: «Ιδέ, τούτο είναι νέον.» Ακόμη και ο σοφός Βασιλεύς Σολομών δεν θα μπορέση να εφαρμόση σ’ αυτήν τον γνωστό κανόνα του: «Δεν είναι ουδέν νέον υπό τον ήλιον.» (Εκκλησιαστής 1:9, 10) Τα λόγια του Σολομώντος αποδείχθηκαν αληθινά ως τώρα, όσον αφορά το πρότυπο της ζωής του ανδρός και της γυναικός και την άνοδο και πτώσι των ανθρωποποιήτων κυβερνήσεων. Αλλά η τάξις των πραγμάτων που θα φέρη ο Δημιουργός του ουρανού και της γης σε λίγο καιρό θα είναι πράγματι κάτι νέο, κάτι που δεν έχει ποτέ ξανασυμβή σ’ όλη την ανθρώπινη ιστορία.

 2. Γιατί πρέπει ν’ αναμένεται ότι το άγιο πνεύμα θα είναι πίσω από την υποσχεμένη νέα τάξι;

² Το άγιο πνεύμα θα είναι πίσω από την επερχόμενη νέα τάξι. Και γιατί όχι; Ήταν πίσω από τη συγγραφή της Αγίας Γραφής και αυτό ακριβώς το θεόπνευστο βιβλίο σχεδόν υπερχειλίζει από τα αγαθά νέα για την ειρηνική νέα τάξι που θα ιδρυθή χάριν της βεβαρυμένης από ταλαιπωρίες ανθρωπότητος. Όταν τελικά εισαχθή η νέα τάξις μέσα σ’ αυτή τη γενεά, όλοι όσοι θα την απολαύσουν θα πουν χαρούμενοι: «Τούτο είναι νέον.» Ο παντοδύναμος Θεός, ο Ιεχωβά, θ’ αποδειχθή πιστός την υπόσχεσί του προς την ανθρωπότητα: «Ιδού, κάμνω νέα τα πάντα.»—Αποκάλυψις 21:5.

 3. (α) Ποια είναι τα νέα πράγματα για τα οποία ομιλεί το βιβλίο της Αποκαλύψεως; (β) Γιατί η νέα τάξις του Θεού δεν θα είναι ένα «επίρραμμα;»

³ Η Αποκάλυψις, το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής, ομιλεί για νέα πράγματα, για «όνομα νέον,» για«νέαν ωδήν,» για «ουρανόν νέον και γην νέαν» και για τη «Νέαν Ιερουσαλήμ.» (Αποκάλυψις 2:17· 3:12· 5:9· 14:3· 21:1, 2) Αυτά είναι χαροποιά πράγματα για τα οποία μπορούμε να σκεπτώμεθα και να μιλούμε. Και όταν ένα άτομο εκτιμά τη φύσι των νέων πραγμάτων που επιφυλάσσονται για το ανθρώπινο γένος, αυτό τον υποκινεί να ψάλλη στον Ιεχωβά «άσμα νέον.» (Ψαλμός 96:1· 98:1· 144:9· 149:1) Η νέα τάξις Του δεν αποτελεί ένα επίρραμμα, μια επισκευή της παλαιάς τάξεως του ανθρωπίνου γένους, μια προσπάθεια διαφυλάξεως της παλαιάς τάξεως όσο είναι δυνατόν με απλή προσθήκη μερικών νέων χαρακτηριστικών σ’ αυτήν, για την οποία θα χρησιμοποιηθή η παλαιά τάξις του ανθρώπου ως βάσις. Αυτό δεν θα έφερνε ποτέ καλά αποτελέσματα. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός είπε:

«Ουδείς βάλλει επίρραμμα ιματίου νέου επί ιμάτιον παλαιόν· ει δε μη, και το νέον σχίζει και με το παλαιόν δεν συμφωνεί το επίρραμμα το από του νέου. Και ουδείς βάλλει οίνον νέον εις ασκούς παλαιούς· ει δε μη, ο νέος οίνος θέλει σχίσει τους ασκούς, και αυτός θέλει εκχυθή και οι ασκοί θέλουσι φθαρή· αλλά πρέπει να βάλληται ο νέος οίνος εις ασκούς νέους.»—Λουκάς 5:36-38.

 4. Γιατί η παλαιά ανοικοδομημένη Ιερουσαλήμ δεν θα παίξη κανένα ρόλο στη Νέα Τάξι;

⁴ Σύμφωνα μ’ αυτή την παραβολή, εκείνα που προείπε ο Θεός για την ανθρωπότητα θα είναι εντελώς νέα. Η αρχαία Ιερουσαλήμ στη Μέση Ανατολή δεν θα υπάρχη εκεί. Όταν ο Θεός εξετέλεσε τη δυσμενή κρίσι του στο έτος 70 μ.Χ., επέτρεψε να καταστραφή η Ιερουσαλήμ των ημερών του Ιησού. Η Ιερουσαλήμ που έχει οικοδομηθή από τότε δεν οικοδομήθηκε με την εντολή Του, ούτε από τον επιδοκιμασμένο λαό του. (Ιωάννης 4:21) Η Νέα Ιερουσαλήμ είναι η Ιερουσαλήμ που μας ενδιαφέρει! Αυτή δεν θα είναι μια πόλις εδώ στη γη, στη θέσι της αρχαίας Ιερουσαλήμ. Η Νέα Ιερουσαλήμ θα είναι ουράνια. Αυτό που έχομε να κάνωμε είναι να εξετάσωμε την περιγραφή που μας δίδεται στην Αποκάλυψι 21:9 έως 22:3, και θα παρατηρήσωμε εκεί ότι, λόγω των διαστάσεων και των χαρακτηριστικών της, ποτέ δεν θα μπορούσε να περιορισθή στον χώρο της αρχαίας Ιερουσαλήμ. Στη θεόπνευστη περιγραφή, η Νέα Ιερουσαλήμ καλείται ‘η νύμφη, η γυνή του Αρνίου.’

 5. Με τι παρομοιάζεται η Νέα Ιερουσαλήμ και πώς αυτό αντιστοιχεί με τη γλώσσα του εδαφίου Ζαχαρίας 9:9;

⁵ «Είδον,» λέγει ο απόστολος Ιωάννης, «την νέαν Ιερουσαλήμ καταβαίνουσαν από του Θεού εκ του ουρανού, ητοιμασμένην ως νύμφην κεκοσμημένην δια τον άνδρα αυτής.» (Αποκάλυψις 21:2) Ακριβώς όπως εδώ η Νέα Ιερουσαλήμ παρομοιάζεται με μια γυναίκα, μια νύμφη ή σύζυγο, έτσι και η αρχαία Ιερουσαλήμ παρωμοιάζεται με γυναίκα. Παραδείγματος χάριν, όταν ο Ιησούς εισήλθε στην Ιερουσαλήμ την ενάτη μέρα του μηνός Νισάν (27 Μαρτίου), του έτους 33 μ.Χ. σαν να ήταν ο υποδειχθείς βασιλεύς που μετέβαινε για τη στέψι του, επαλήθευσε η προφητεία του Ζαχαρία 9:9: «Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών· αλάλαζε, θύγατερ Ιερουσαλήμ· ιδού, ο βασιλεύς σου έρχεται προς σε· . . . καθήμενος επί όνου και επί πώλου υιού υποζυγίου.»—Ματθαίος 21:4, 5.

 6. Πώς αντιπαραβάλλεται η Νέα Ιερουσαλήμ με την αρχαία πόλι ως προς την ομορφιά και πώς αυτή ‘καταβαίνει από του Θεού εκ του ουρανού;’

⁶ Η αρχαία επίγειος Ιερουσαλήμ εκαλείτο «η πόλις, περί της οποίας ελέγετο, Η εντέλεια της ωραιότητος.» (Θρήνοι 2:15· Ψαλμός 48:1, 2· 50:2) Ωστόσο, σε ωραιότητα και δόξα, ποτέ δεν θα μπορούσε να αντιπαραβληθή με την ουράνια Νέα Ιερουσαλήμ. Η ένδοξη αυτή νέα πόλις ‘καταβαίνει από του Θεού εκ του ουρανού.’ Με ποια έννοια; Με την έννοια ότι αυτό το νέο κυβερνητικό σώμα προέρχεται από τον Θεό και επεκτείνει τη δύναμι και την εξουσία του από τον ουρανό προς τη γη για το αιώνιο αγαθό της ανθρωπότητος.—Αποκάλυψις 21:2.

 7. Με ποια έννοια η αγία πόλις, η Νέα Ιερουσαλήμ, είναι η ‘γυνή του Αρνίου’;

⁷ Με ποια έννοια η Αγία πόλις είναι ‘η νύμφη, η γυνή του Αρνίου;’ Αυτή αποτελείται από την εκκλησία των κεχρισμένων μαθητών του Χριστού, των συγκληρονόμων του στη Μεσσιανική βασιλεία. (Εφεσίους 5:25-27· 2 Κορινθίους 11:2· Αποκάλυψις 19:7, 8· 22:17) Σχετικά με τον καθένα απ’ αυτούς, ο ενδοξασμένος Ιησούς είπε: «Θέλω γράψει επ’ αυτόν το όνομα του Θεού μου και το όνομα της πόλεως του Θεού μου, της νέας Ιερουσαλήμ, ήτις καταβαίνει εκ του ουρανού από του Θεού μου, και το όνομά μου το νέον.» (Αποκάλυψις 3:12) Τα μέλη της ‘νύμφης’ είναι πνευματικοί Ισραηλίται, στη νέα διαθήκη, και ο αριθμός των είναι 144.000. Ο Ιησούς Χριστός τούς οικοδομεί επάνω στον εαυτό του ως την ‘πέτρα,’ και οι δώδεκα απόστολοί του στηρίζονται σ’ αυτόν ως συμπληρωματικοί θεμέλιοι λίθοι.—Ματθαίος 16:18· Αποκάλυψις 7:4-8· 14:1-5· 21:14.

 8. Γιατί οι 144.000 συγκληρονόμοι του Χριστού θα είναι ένα σώμα αρχόντων εντελώς καινούργιο;

⁸ Οι 144.000 συγκληρονόμοι με τον ουράνιο Νυμφίο Ιησού Χριστό δεν θα συμπεριλαμβάνουν πολιτικούς του κόσμου, ούτε και πολιτικούς και εκκλησιαστικούς βασιλείς που έχουν βασιλεύσει στον Χριστιανικό κόσμο. Αυτοί αποτελούν ένα διακεκριμένο σώμα αρχόντων, κάτι εντελώς καινούργιο. Επειδή δεν είναι πια ανθρωπίνης φύσεως, έχουν τη ‘θεία φύσι.’ Είναι ένα «νέον κτίσμα.» (2 Πέτρου 1:4· 2 Κορινθίους 5:17) Αυτοί εξεπλήρωσαν τις απαιτήσεις που χρειάζονται για να εισέλθη στην ουράνια βασιλεία ένας μαθητής στη γη. Αυτοί ‘αναγεννήθηκαν’, «εγεννήθησαν εξ ύδατος και πνεύματος,» «ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ’ εκ του Θεού εγεννήθησαν.» (Ιωάννης 1:12, 13· 3:3, 5) Στην επιστολή προς Ρωμαίους 6:5, 8 διαβάζομε τα εξής για τους αναγεννημένους από το πνεύμα μαθητάς του Χριστού: «Εάν εγείναμεν σύμφυτοι με αυτόν κατά την ομοιότητα του θανάτου αυτού, θέλομεν είσθαι και κατά την ομοιότητα της αναστάσεως. Εάν δε απεθάνομεν μετά του Χριστού, πιστεύομεν ότι και θέλομεν συζήσει μετ’ αυτού.»

 9. Τι είδους ήταν η ανάστασις του Χριστού, με την ομοιότητα της οποίας αναστάσεως θα ενωθούν μ’ αυτόν οι 144.000 συγκληρονόμοι του;

⁹ Ποια είναι ‘η ομοιότης της αναστάσεως αυτού’; Ας δούμε. Πώς αναστήθηκε ο Χριστός; Στην επιστολή 1 Πέτρου 3:18 μας λέγονται τα εξής: «Ο Χριστός άπαξ έπαθε δια τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, δια να φέρη ημάς προς τον Θεόν, θανατωθείς μεν κατά την σάρκα, ζωοποιηθείς δε δια του πνεύματος.»

10. (α) Ποιος ήταν ο σκοπός του Θεού καθώς ‘ετοίμαζε’ ένα σαρκικό σώμα για τον Υιό του Ιησού στη γη; (β) Για να ζήση πάλι ο Ιησούς αφού ‘εθανατώθη κατά την σάρκα,’ σχετικά με τις αμαρτίες, πώς θα έπρεπε ν’ αναστηθή;

¹⁰ Ο Θεός, αποστέλλοντας τον Υιό του «με ομοίωμα σαρκός αμαρτίας» τον εταπείνωσε, κάνοντάς τον, «ολίγον