Αντιμετώπισις του Τέλους με Εμπιστοσύνη
1, 2. Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν μπορούν να παραβλεφθούν σήμερα, και ποιο παράπονο γίνεται εναντίον τους, ψευδώς;
ΑΝΤΙ να έρπουν σε μια τρύπα σαν τρωγλοδύτες από τον φόβο του τέλους του κόσμου, οι μάρτυρες του Ιεχωβά εβγήκαν έξω, στα ανοιχτά, και είναι πιο εξέχοντες ανάμεσα στους ανθρώπους όλων των εθνών. Παντού λόγω της άφοβης μαρτυρίας των, οι άνθρωποι αυτού του συστήματος πραγμάτων δεν μπορούν να παραβλέψουν και να αγνοήσουν τη δράσι τους. Ερεθισμένοι από τη δράσι αυτή, παραπονούνται ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι μεν δραστήριοι, πολύ καλά, αλλά αποσύρουν την ενεργό τους υποστήριξι από τα συστήματα αυτού του κόσμου, και δεν έχουν να πουν κανένα ενθαρρυντικό λόγο ελπίδος γι’ αυτά. Εξαιτίας τούτου παραπονούνται ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά μισούν το ανθρώπινο γένος.
2 Αυτό είναι ένα ανόητο συμπέρασμα. Είναι απαράλλακτο με την κατηγορία που οι άνθρωποι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας διετύπωναν εναντίον των Χριστιανών του πρώτου αιώνος επειδή ηρνούντο να λάβουν μέρος στις πολιτικές, κοινωνικές, αναδημιουργικές και στρατιωτικές υποθέσεις του κόσμου τούτου.
3. Γιατί αυτοί αποσύρουν την υποστήριξί τους από αυτόν τον κόσμο, και σαν ποιους;
3 Από Γραφική άποψι, οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι οι μόνοι που εργάζονται για τη διαρκή ευημερία του ανθρωπίνου γένους επάνω σε μια μόνιμη βάσι. Γιατί θα έπρεπε να υποστηρίξωμε μια πονηρή αποτυχία που απειλείται τώρα με σύντομη κατάρρευσι; Ο αλάθητος λόγος του Θεού, του οποίου τα βιβλία συμπληρώθηκαν στον πρώτον αιώνα, προείπεν ότι αυτός ο κόσμος θα ήταν μια καταστρεπτική αποτυχία. Τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα της λειτουργίας πολλών αιώνων, αποδεικνύουν ότι αυτός ο κόσμος είναι μια απελπιστική αποτυχία, δικαιώνοντας έτσι τον λόγον του Ιεχωβά επάνω σ’ αυτό το θέμα. Έχομε τόση ευθυκρισία και κοινόν νουν σήμερα όσο και ο άνθρωπος Νώε σ’ ένα προηγούμενο κόσμο. Πού θα βρισκόταν σήμερα, ερωτούμε, αυτή η γενεά της ανθρωπότητος αν δεν υπήρχε αυτός ο ένας άνθρωπος Νώε, αν αυτός και η οικογένειά του δεν είχαν αποσύρει την υποστήριξί τους από τον προκατακλυσμιαίο κόσμο και δεν είχαν προετοιμασθή για το τέλος του κατασκευάζοντας μια μεγάλη κιβωτό για να επιζήσουν μέσα σ’ αυτή ο άνθρωπος και τα κτήνη; Ως την ημέρα αυτή, η επιστήμη ποτέ δεν μπόρεσε να διαψεύση τον παγγήινο κατακλυσμό της εποχής του Νώε, και δεν μπορεί να εξηγήση πώς το ανθρώπινο γένος διήλθε ζωντανό μέσα από τον κατακλυσμόν αυτόν. Μόνο η Γραφή μπορεί να το εξηγήση ικανοποιητικά, και τα αρχαιολογικά ευρήματα και οι πολύ διαδεδομένοι θρύλοι που φανερώνουν μια κοινή προέλευσι, υποστηρίζουν εκείνο που λέγει η Γραφή.
4. Τι επρόκειτο να είναι μέσον διαφυγής από τον Κατακλυσμό—η Εδέμ ή τι;
4 Έπειτα από χρόνια μετά την εκδίωξι του ανθρώπου από τον κήπο της Εδέμ λόγω του στασιασμού του εναντίον του νόμου του Θεού, ο Κάιν, ο πρώτος γυιός του Αδάμ, οικοδόμησε μια πόλι και της έδωκε το όνομα του γυιού του Ενώχ. (Γένεσις 3:1 έως 4:17) Αλλά στον κατακλυσμό της εποχής του Νώε, η πόλις αυτή και άλλες προκατακλυσμιαίες πόλεις (που τα λείψανά τους απεκαλύφθησαν προσφάτως) έπαυσαν να υπάρχουν, το ίδιο δε συνέβη και με τον ακατοίκητον κήπον της Εδέμ. Όταν ο Ιεχωβά Θεός προειδοποίησε τον Νώε για το τέλος που αντιμετώπιζε ο κόσμος με τον παγγήινο κατακλυσμό, δεν είπε στον Νώε και στην οικογένειά του να καταφύγουν στον κήπο της Εδέμ για να έχουν ασφάλεια στη διάρκεια του Κατακλυσμού. Ο Θεός δεν μετέβαλε γνώμη ώστε να ξανανοίξη τότε τον Παράδεισο, έστω και σ’ αυτούς τους ευσεβείς απογόνους του Αδάμ. Με την απόφασι του Θεού ο κήπος της Εδέμ ήταν απαγορευμένη περιοχή για τον άνθρωπο τότε. Η είσοδός του εφρουρείτο από ένδοξα Χερουβείμ και από την «ρομφαίαν την φλογίνην, την περιστρεφομένην». Δεν ήταν ένα «αγρόκτημα καταφυγίου» έστω και για τους δούλους του Θεού. Όταν, λοιπόν, ήλθε ο Κατακλυσμός, εσάρωσε επίσης και την Εδέμ, και ο παραδεισιακός κήπος έπαυσε να υπάρχη χωρίς ν’ αφήση ίχνος με το οποίο να μπορή σήμερα να προσδιορισθή η τοποθεσία του. Στον Νώε και στην οικογένειά του δεν ελέχθη να γίνουν τρωγλοδύται για την ασφάλειά τους. Ούτε ελέχθη στον Νώε να κατασκευάση ένα διαπλανητικό πυραυλοκίνητο σκάφος για να πάη μακριά από τη γη και να γεμίση με κατοίκους κάποιο ουράνιο σώμα. Όχι· αλλά έπρεπε να μείνη στη γη. Για τούτο ο Θεός, γνωρίζοντας ότι ακόμη και ο κήπος της Εδέμ δεν θα ήταν ένα λιμάνι ασφαλείας, έδωσε οδηγίες στον Νώε να κατασκευάση μια κιβωτό, και του έδωσε τις διαστάσεις της και τα χαρακτηριστικά της. Δεν επρόκειτο να γίνη ακόμη επάνοδος του ανθρώπου στον παράδεισο της Εδέμ.
5. Ποια είναι η μόνη πορεία για την οποία μπορεί να είναι κανείς αισιόδοξος τώρα; Γιατί;
5 Πριν από τον κατακλυσμό ο Νώε και η οικογένειά του ακολουθούσαν μια πορεία διαφορετική από την πορεία του κόσμου. Η αφήγησις στη Γένεσι 6:9 λέγει: «Μετά του Θεού περιεπάτησεν ο Νώε.» Οι άνθρωποι που υπάρχουν σήμερα στη γη ας τον ευγνωμονούν γι’ αυτό, διότι είναι όλοι τους απόγονοι του Νώε. Τα άτομα εκείνα που είναι πληροφορημένα για το τέλος του κόσμου και που είναι συνετά, ας μιμηθούν τον αρχαίο προπάτορά τους. Σαν εκείνον ας αποσύρουν την υποστήριξί τους από τον καταδικασμένον αυτόν κόσμον και ας περιπατήσουν με τον Θεό. Είναι η μόνη πορεία για την οποία μπορεί να είναι κανείς αισιόδοξος, διότι οδηγεί στην επιβίωσι από το τέλος αυτού του κόσμου, όπως και στην εποχή του Νώε.
6. Ανόμοια με τον «Χριστιανικό κόσμο» για ποιο πράγμα εργαζόμεθα, και γιατί ο Θεός θα μας υποστηρίξη;
6 Οι πολιτικοί, οι στρατιωτικοί ήρωες, οι επιστήμονες, οι εμπορικοί ηγέται και οι κληρικοί των διάφορων δογμάτων εργάζονται για την αποτυχία όταν εργάζονται για τον παρόντα κόσμο. Εμείς, που λαμβάνομε τον λόγον του Θεού όπως και ο Νώε, εργαζόμεθα για την επιτυχία. Ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι μια αποτυχία, αλλά όχι και η Χριστιανοσύνη που αυτός απέτυχε να την εφαρμόση. Η θεολογία του «Χριστιανισμού» απέτυχε, αλλά όχι και η Γραφή. Λαμβάνομε τη Γραφή ως οδηγό μας και αγωνιζόμεθα ν’ ακολουθήσωμε τη Χριστιανοσύνη που αυτή διδάσκει. Απόκειται, λοιπόν, σ’ εμάς ν’ αποδείξωμε στο ανθρώπινο γένος ότι η Γραφή και η Χριστιανοσύνη δεν έχουν αποτύχει αλλά είναι ζωντανές σήμερα και ισχυρές για να οδηγήσουν τους ανθρώπους σε πραγματική επιτυχία, σε ζωή με διαρκή ευτυχία σ’ ένα ασφαλή και υγιή νέο κόσμο. Ο Παντοδύναμος Θεός επίσης ενδιαφέρεται ν’ αποδείξη ότι ο λόγος του, η Γραφή, και η πιστή μίμησις του Υιού του Ιησού Χριστού δεν απέτυχαν και δεν θ’ αποτύχουν. Αν, λοιπόν, είμεθα ειλικρινώς αφιερωμένοι σ’ αυτόν και στην υπηρεσία του σύμφωνα με τους καλούς του σκοπούς, θα μας υποστηρίξη στις προσπάθειές μας να υπερασπίσωμε αυτόν και τον λόγον του.
7. Πώς δείχνει ο Πέτρος ότι δεν πρέπει να μας νοιάζη αν θεωρούμεθα παράδοξοι;
7 Μη σας νοιάζη αν θεωρήσθε παράδοξοι. Ο απόστολος Πέτρος, που χρησιμοποιούμε τα λόγια του ως θέμα της συζητήσεώς μας, λέγει ότι οι ειλικρινείς Χριστιανοί τότε στους αποστολικούς χρόνους εθεωρούντο ως αστείοι. Ναι, και κατηγορούντο επειδή απλώς δεν ήθελαν να ενωθούν με τον κόσμο που εκυριαρχείτο τότε από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ιδού τα γραπτά λόγια του Πέτρου: «Επειδή λοιπόν ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών κατά σάρκα, οπλίσθητε και σεις το αυτό φρόνημα· διότι ο παθών κατά σάρκα έπαυσεν από της αμαρτίας· δια να ζήσητε τον εν σαρκί επίλοιπον χρόνον, ουχί πλέον εν ταις επιθυμίαις των ανθρώπων, αλλ’ εν τω θελήματι του Θεού. Διότι αρκετός είναι εις ημάς ο παρελθών καιρός του βίου, ότε επράξαμεν το θέλημα των εθνών, περιπατήσαντες εν ασελγείαις, επιθυμίαις, οινοποσίαις, κώμοις, συμποσίοις και αθεμίτοις ειδωλολατρείαις· και δια τούτο παραξενεύονται, ότι σεις δεν συντρέχετε με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας, και σας βλασφημούσιν· οίτινες θέλουσιν αποδώσει λόγον εις εκείνον όστις είναι έτοιμος να κρίνη ζώντας και νεκρούς.»—1 Πέτρου 4:1-5.
8. Πώς είπε ο Ιησούς ότι πρέπει να αισθανώμεθα γι’ αυτό, και πώς η έκβασις όσον αφορά τον Νώε συμφωνεί μ’ αυτό;
8 Το ότι θεωρείσθε εκκεντρικοί και παράδοξοι από αυτόν τον κόσμο δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να στενοχωρήσθε. Το ότι μιλούν για σας εμπαικτικά και ονειδιστικά δεν είναι κάτι για το οποίο να αισθάνεσθε άσχημα ή να αισθάνεσθε πως είσθε καταδικασμένοι. Είναι κάτι για το οποίο πρέπει να αισθανώμεθα ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, διότι έχομε το προνόμιο να υποφέρωμε ονειδισμό μαζί Του και μαζί με τον Υιό του. Και ο Υιός του Ιησούς είπε: «Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι, και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι, ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, διότι ο μισθός σας είναι πολύς εν τοις ουρανοίς· επειδή ούτως εδίωξαν τους προφήτας τους προ υμών.» (Ματθαίος 5:11, 12) Μπορούμε να φαντασθούμε τον τρόπο με τον οποίον θα μιλούσαν ασφαλώς οι άνθρωποι για τον προφήτη Νώε και την οικογένειά του επειδή δεν εντρυφούσαν στη βία, στη σαρκική διαφθορά και στις πονηρές φαντασίες, τα σχέδια και την υποκριτική θρησκεία του τελευταίου εκείνου αιώνος πριν από τον Κατακλυσμό. Αυτό γινόταν επειδή η πορεία του Νώε κατεδίκαζε τον κόσμο. Αλλά το ότι κακολογούσαν και κατεδίκαζαν τον Νώε και την οικογένειά του δεν απεδείκνυε ότι αυτοί είχαν άδικο, διότι αυτοί επέζησαν από τον κατακλυσμό, αλλά εκείνους που κακολογούσαν, ο κατακλυσμός τους εξαφάνισε.
ΑΠΟ ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΚΡΙΣΙΣ
9. Πώς απευθύνεται στους Χριστιανούς ο Πέτρος, και γιατί ο μακρός χρόνος έως το τέλος του κόσμου δεν αποτελούσε δικαιολογία για κοσμικότητα;
9 Ο απόστολος Πέτρος απευθύνθηκε στους Χριστιανούς που έγραψε, όχι ως σε προσαρτήματα ή μέλη του προσωρινού αυτού κόσμου, αλλά ως στους «παρεπιδήμους τους διεσπαρμένους». (1 Πέτρου 1:1) Οι πληροφορημένοι Χριστιανοί είναι παρεπίδημοι σ’ αυτόν τον κόσμο διότι γνωρίζουν ότι είναι καταδικασμένος να παρέλθη. Για τούτο δεν προσπαθούν να εγκατασταθούν σ’ αυτόν τον κόσμο και να γίνουν αναπόσπαστο μέρος του και να συμμετάσχουν έτσι στις αμαρτίες του και να καταδικασθούν μαζί του και να συμμετάσχουν στην καταστροφή του. Έτσι το ένοιωθαν αυτό οι Χριστιανοί του καιρού του Πέτρου. Απέβλεπαν στο να παρέλθη αυτός ο κόσμος. Γι’ αυτό το λόγο απείχαν απ’ αυτόν και κρατούσαν τον εαυτό τους αμόλυντο απ’ αυτόν. Ήσαν άραγε μωροί απ’ αυτή την άποψι; Μπορούμε να τους κρίνωμε μωρούς, βλέποντας τις σημερινές παγκόσμιες εξελίξεις; Απολύτως όχι. Αλλά, κάποιος θα πη, το τέλος του κόσμου απείχε τότε δεκαεννέα αιώνες. Μάλιστα, τι με τούτο; Το κύριο σημείο είναι ότι αυτοί δεν είχαν άδικο ως προς το ότι ο κόσμος αυτός έβαινε προς ένα τέλος, και έτσι δεν ήθελαν να γίνουν μέρος ενός καταδικασμένου κόσμου. Και αν επί πλέον εγνώριζαν ότι το τέλος του απείχε ακόμη χίλια εννιακόσια χρόνια, ποτέ δεν θα εσκέπτονταν έτσι: «Καλά, αυτός ο παλαιός κόσμος πρόκειται να διαρκέση ακόμη δεκαεννέα αιώνες· αφού, λοιπόν, δεν θα τελειώση στις ημέρες μου, έχω ακόμη πολλές ευκαιρίες να τον απολαύσω, και θα το κάμω αυτό ώσπου να πλησιάση ο καιρός για να πεθάνω. Τότε θα διαρρήξω τις σχέσεις μ’ αυτόν τον κόσμο και θα ετοιμασθώ για ένα θάνατο σε αρμονία με τον Θεό». Όχι· αυτοί ήξεραν ότι το να είναι κανείς φίλος αυτού του κόσμου εσήμαινε ότι γινόταν εχθρός του Θεού, και ότι αν κανείς αγαπά τον κόσμο, δεν είναι μέσα του η αγάπη του ουρανίου Πατρός.
10. Πώς οι πρώτοι Χριστιανοί μάς έδωσαν ένα κατάλληλο παράδειγμα, και εν όψει της μελλούσης κρίσεως τι πρέπει να κάνωμε τώρα;
10 Εκείνοι οι Χριστιανοί έβλεπαν τα πράγματα κάτω από το αληθινό τους φως, και έτσι ήσαν ικανοί να κρίνουν αν τα πράγματα είχαν αληθινή αξία ή όχι. Έβλεπαν ότι είχαν δαπανήσει αρκετόν καιρό κατά το παρελθόν στις μωρές, ανωφελείς ματαιότητες του παλαιού αυτού κόσμου. Έβλεπαν ότι ερχόταν ένας ατελεύτητος νέος κόσμος δικαιοσύνης, και ότι έπρεπε στο εξής ν’ αποδειχθούν άξιοι να ζήσουν σ’ αυτόν, αδιάφορο πόσο μακριά μπορούσε να είναι η εγκαθίδρυσίς του. Μ’ αυτό τον τρόπο έδιναν ένα κατάλληλο παράδειγμα για μας σήμερα. Όπως και αυτοί, δεν πρέπει να σκεπτώμεθα ιδιοτελώς ότι θα μπορούσαμε ν’ απολαμβάνωμε και τον κόσμο εφ’ όσον παραμένει και να λάβωμε την ευκαιρία να στραφούμε στους κανόνας του νέου κόσμου ακριβώς προτού πεθάνωμε ή προτού παρέλθη αυτός ο κόσμος. Όπως και αυτοί, πρέπει να είμεθα συνετοί και να κατανοούμε ότι καταρτίζομε τώρα ένα υπόμνημα για την κρίσι μας ενώπιον του Θεού. Για να είναι αυτή η κρίσις μια κρίσις που μας επιδικάζει αιώνια ζωή στο νέο κόσμο, πρέπει να ζούμε και να ενεργούμε αναλόγως από τώρα και στο εξής. Ας μην εξαπατούμε τον εαυτό μας. Η ευθύνη μας υπολογίζεται από τώρα και στο εξής. Μόνο με το να αποσύρωμε την αγάπη μας και την υποστήριξι μας τώρα από αυτόν τον κόσμο, μπορούμε να διαφύγωμε από το να καταδικασθούμε και εκτελεσθούμε μαζί του. Ας αντιμετωπίσωμε την άδικη κριτική του κόσμου διότι ενεργούμε έτσι.
11, 12. Γιατί ο καιρός αυτός είναι πιο πολύ κρίσιμος παρά στις ημέρες του Πέτρου ως προς την κρίσι, και έτσι γιατί αποφεύγομε να εξακολουθήσωμε να ζούμε στην αμαρτία;
11 Είναι καιρός για να είμεθα σοβαροί. Ο Πέτρος λέγει: «Διότι έφθασεν ο καιρός τού να αρχίση η κρίσις από του οίκου του Θεού· και αν αρχίζη πρώτον αφ’ ημών, τι θέλει είσθαι το τέλος των απειθούντων εις το ευαγγέλιον του Θεού;»—1 Πέτρου 4:17.
12 Πριν από δεκαεννέα αιώνες, στον καιρό του Πέτρου, Χριστιανοί ως άτομα βρίσκονταν υπό κρίσιν, δηλαδή κατήρτιζαν ένα υπόμνημα, επάνω στο οποίο επρόκειτο να βασισθή η μέλλουσα κρίσις των. Αλλά σήμερα, στον «καιρόν του τέλους» του κόσμου τούτου, όχι μόνο Χριστιανοί ως άτομα, αλλά επίσης ολόκληρα θρησκευτικά συστήματα, που αξιούν ότι είναι ο «οίκος του Θεού», βρίσκονται υπό κρίσιν. Είναι ένας πιο πολύ κρίσιμος καιρός. Αν η κρίσις αρχίζη πρώτα από τον οίκον του Θεού, του οποίου αξιούμε ότι αποτελούμε μέρος, τότε δεν μπορούμε να διαφύγωμε τις αποφάσεις του θείου Κριτού περισσότερο από ό,τι μπορεί να τις διαφύγη ο «Χριστιανισμός», ο οποίος αξιοί ότι είναι ο «οίκος του Θεού». Αν δεν ζούμε ευπειθώς σύμφωνα με το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού, τι είδους κρίσι μπορούμε να περιμένωμε από τον Θεό, ο οποίος είναι ο Κριτής «ο δυνάμενος να σώση και να απολέση»; Είναι αρκετά δύσκολο για ένα Χριστιανό που έχει κλίσι προς τις αρχές της δικαιοσύνης, να διακρατή την ακεραιότητά του σ’ αυτόν τον εξαχρειωμένο κόσμο για να απεργάζεται τη σωτηρία του, και έτσι τι θα πούμε για κείνους που δεν προβάλλουν καμμιά Χριστιανική αντίστασι, αλλά ενδίδουν σ’ αυτόν τον κόσμο και τη χαλαρή του πορεία ακριβώς για τις τέρψεις της αμαρτίας; Ο Πέτρος ερωτά: «Αν ο δίκαιος μόλις σώζηται, ο ασεβής και αμαρτωλός πού θέλει φανή;» Ναι, πού θα φανούν αυτοί; Θα βρουν τον εαυτό τους πιο σφιχτά υποδουλωμένο απ’ αυτόν τον κόσμο λόγω της μακρότερης εντρυφήσεώς των στην αμαρτία και επομένως ανίκανο να κάνη μια απεγνωσμένη διάρρηξι για ελευθερία την τελευταία στιγμή και να παρουσιάση μια επιτυχή ανταπάντησι προτού εκτελεσθή η θεία κρίσις.
13, 14. Πώς μπορούμε να υποφέρουμε ως φονείς, κλέπται, κακοποιοί και περιεργαζόμενοι τα αλλότρια, και είναι αυτά τα παθήματα προς τιμήν μας;
13 Συνεπώς, η νουθεσία του Πέτρου δίδεται από την ορθή και ασφαλή άποψι, όταν λέγη: «Μηδείς υμών ας μη πάσχη ως φονεύς, ή κλέπτης, ή κακοποιός, ή ως περιεργαζόμενος τα αλλότρια· αλλ’ εάν πάσχη ως Χριστιανός, ας μη αισχύνηται, αλλ’ ας δοξάζη τον Θεόν κατά τούτο.» (1 Πέτρου 4:15, 16) Ω, θα σκεφθήτε, ποτέ δεν θα είχα φόβο να υποφέρω ως φονεύς. Ω, όχι; Μήπως όμως μισείτε τον αδελφό σας και εκδηλώνετε μοχθηρία όπως ένας φονεύς; Αυτό δεν σας φέρνει ευτυχία, αλλά μόνο ταλαιπωρία και βλάβη. Πώς, λοιπόν, υποφέρετε και πώς θα σας κρίνη ο Θεός; Με τον τρόπο που αναφέρει ο Θεός εις 1 Ιωάννου 3:15: «Πας όστις μισεί τον αδελφόν αυτού, είναι ανθρωποκτόνος· και εξεύρετε ότι πας ανθρωποκτόνος δεν έχει ζωήν αιώνιον μένουσαν εν εαυτώ.»
14 Μπορεί να πήτε ότι δεν επιδίδεσθε στο να κλέπτετε από άλλους ανθρώπους τα υλικά αγαθά τους και έτσι ποτέ δεν θα υποφέρατε ως κλέπτης. Αλλά μήπως κλέπτετε από έναν όμοιό σας Χριστιανόν το καλό του όνομα με συκοφαντία; Ή, με τη φιλοδοξία σας να λάμψετε και να λατρεύεσθε από τους αδελφούς σας, μήπως κλέπτετε τη λατρεία και τον αίνο που ανήκουν στον Θεό, όπως ακριβώς έκαμε και ο Όφις στην Εδέμ; Ζητείτε πάντοτε την ευημερία των αδελφών σας και των χαμένων και διασκορπισμένων «άλλων προβάτων» του Θεού, ή επιζητείτε με ιδιοτέλεια, με ζηλοτυπία ή με μνησικακία και έλλειψι συγχωρητικότητος τη βλάβη των αδελφών σας; Είσθε μήπως περίεργος και ενδιαφέρεσθε για τις υποθέσεις των άλλων ανθρώπων περισσότερο από ό,τι είναι ορθόν και προσπαθείτε σαν ένας πολυπράγμων άνθρωπος να τις διευθύνετε και να τις ρυθμίσετε μάλλον παρά να ρυθμίσετε τις δικές σας υποθέσεις κατάλληλα και να παραμένετε στο έργον που ο Θεός σας ανέθεσε να κάμετε; Το να υποφέρετε επειδή κάνετε αυτά τα πράγματα δεν θα κερδίση για σας συμπάθεια και επιδοκιμασία εκ μέρους του Θεού. Όλα αυτά τα παθήματα δεν είναι όμοια με τα παθήματα του Χριστού, αλλά σας καταισχύνουν.
15. Αν πάσχωμε ως Χριστιανοί, πώς πρέπει να νικούμε τον σκοπό εκείνων που μας κάνουν να πάσχωμε, και γιατί;
15 Αν, όμως, πάσχετε ως Χριστιανός, χάριν του ονόματος του Χριστού, τότε δεν έχετε τίποτε για να αισχύνεσθε. Τα παθήματα για τα οποία μιλεί ο Πέτρος πιο πάνω, είναι κάτι που έχει σκοπό να μας κάμη να εγκαταλείψωμε την εντρύφησι σ’ αυτά τα άδικα πράγματα. Ωστόσο, όταν υποφέρωμε ως Χριστιανοί, πρέπει να μην ενδίδωμε στον σκοπό του εχθρού. Πρέπει να μην παύωμε να δοξάζωμε τον Θεό, αλλά πρέπει να δείχνωμε ότι εκείνοι που φέρουν το όνομα Χριστιανός είναι πιστοί στον Θεό και αδιάρρηκτα αφιερωμένοι στο να υπηρετούν και αινούν αυτόν. «Ώστε,» λέγει ο Πέτρος, «και οι πάσχοντες κατά το θέλημα του Θεού, ας εμπιστεύωνται τας εαυτών ψυχάς εις αυτόν ως εις πιστόν δημιουργόν εν αγαθοποιία.» (1 Πέτρου 4:19) Τα παθήματά σας ως πιστών Χριστιανών δεν είναι σημείο της αποδοκιμασίας του Θεού, αλλά είναι σύμφωνα με το θέλημά του. Είναι μέρος του ποτηρίου που ο ουράνιος Πατήρ προώρισε για τα τέκνα του και που πρέπει να το πιουν.
16. Ενώ κάνομε το καλό, γιατί μπορούμε να εμπιστευώμεθα τις ψυχές μας στον Θεό, και τι αυτό σημαίνει για μας;
16 Οι Χριστιανοί που πάσχουν δεν αισθάνονται τον εαυτό τους καταδικασμένον από τον Θεό και μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη ότι αυτός δεν θα τους απωθήση, αλλά ότι μπορούν να εμπιστεύωνται τις ψυχές των σ’ αυτόν για διαφύλαξι. Αυτός είναι ο Δημιουργός όλων των ψυχών. Αν σας κρίνη άξιον να σωθήτε σε αιώνια ζωή στο νέο κόσμο, μπορεί να σας αναδημιουργήση ως ψυχήν στην ανάστασι από τους νεκρούς. Μπορεί έτσι να διαφυλάξη το δικαίωμά σας σε ζωή ως ψυχής για το νέο κόσμο. Δεν λησμονεί το υπόμνημα της πιστής υπηρεσίας σας σ’ αυτόν, και ποτέ δεν θα σας αρνηθή εκείνο που αυτή αξίζει. «Διότι δεν είναι άδικος ο Θεός, να λησμονήση το έργον σας, και τον κόπον της αγάπης την οποίαν εδείξατε εις το όνομα αυτού, υπηρετήσαντες τους αγίους και υπηρετούντες.» (Εβραίους 6:10) Επομένως ο Θεός προστατεύει το δικαίωμά σας στην υποσχεμένη ζωή στο νέο κόσμο. Όλο τον καιρό, λοιπόν, που κάνετε το καλό, μπορείτε με πεποίθησι να εμπιστεύεσθε τις ψυχές σας σ’ αυτόν, γνωρίζοντας ότι βρίσκονται σε ασφαλή χέρια, και ότι οτιδήποτε και αν σας κάμουν οι άνθρωποι, δεν μπορούν πραγματικά να βλάψουν τα αιώνια συμφέροντα των ψυχών σας. Πόσο θαυμαστά θα είναι, όταν ο Αρμαγεδδών εκσπάση για την εκτέλεσι της θείας κρίσεως, να βρεθούμε κάνοντας το θέλημα του Θεού και με τις ψυχές μας τελείως εμπιστευμένες στον πιστό Δημιουργό μας! Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να περιμένωμε ότι θα επιζήσωμε του Αρμαγεδδώνος.
17. Γιατί έχομε πεποίθησι ότι το τέλος αυτού του κόσμου θα έλθη σύντομα;
17 Μπορούμε, λοιπόν, με πεποίθησι να αντικρύζωμε το σύντομο τέλος αυτού του κόσμου. Είμεθα βέβαιοι για το τέλος του, όπως, ακριβώς, ο Νώε ήταν βέβαιος για το σύντομο τέλος του αρχαίου κόσμου των ασεβών, διότι του το είχε αναγγείλει ο Ιεχωβά Θεός. Αλλά υπάρχει κάποιος που φέρνει αντίρρησι και λέγει: «Α, αλλά όταν ο Πέτρος έλεγε, ‘Πάντων το τέλος επλησίασε’, το τέλος ήταν χίλια εννιακόσια χρόνια μακριά, και πώς, λοιπόν, μπορείτε να είσθε βέβαιοι ότι το πλήρες τέλος δεν είναι άλλους δεκαεννέα αιώνες μακριά;» Ναι, αλλά η επιστολή του Πέτρου είχε γραφή επτά χρόνια πριν από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ που έγινε στο 70 (μ.Χ.) και μπορεί τούτο να τον υπεκίνησε κάπως να γράψη κατ’ αυτόν τον τρόπον, σήμερα, όμως, ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι το σύγχρονο πανομοιότυπο της άπιστης Ιερουσαλήμ, και σήμερα ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι σε χειρότερη ακόμη αγωνία από ό,τι ήταν η Ιερουσαλήμ πριν από το τέλος της. Επειδή βλέπομε εκπληρωμένες από το 1914 όλες τις μορφές του σημείου του πλήρους τέλους, που ο Ιησούς τις περιέγραψε για μας στην προφητεία του, έχομε κάθε πεποίθησι ότι τα λόγια του Πέτρου τώρα έχουν την τελική και πλήρη εφαρμογή τους. (Ματθαίος 24:3-14) Το πλήρες τέλος όλων των πραγμάτων του κόσμου τούτου επλησίασε, και ο καιρός που υπολείπεται είναι εξαιρετικά πολύτιμος τώρα.
18. Πώς μπορούμε να δώσωμε απόδειξι τού ότι περιμένομε σύντομα το πλήρες τέλος, και γιατί δίνομε τέτοια απόδειξι;
18 Αν αυτή είναι η πεποίθησίς μας, τότε πρέπει ν’ αποδείξωμε ότι περιμένομε σύντομα το πλήρες τέλος. Πώς; Με τον τρόπο που ζούμε και ενεργούμε. Είμεθα αποφασισμένοι να δώσωμε την απόδειξι της προσδοκίας μας αυτής για ν’ αποδείξωμε την πίστι μας στον Θεό και να εμπνεύσωμε πεποίθησι στους άλλους και έτσι να τους υποκινήσωμε στην ορθή ενέργεια.