φυλή του Ιούδα. (Αποκάλ. 7:5· βλέπε σελίδα 556.) Έτσι στα μέλη των 144.000 πνευματικών Ισραηλιτών υπενθυμίζεται πώς ο Ρουβήν απεστερήθη πολύτιμα προνόμια επειδή δεν έδωσε το ορθό παράδειγμα ως πιστός επίσκοπος μεταξύ του εκλεκτού λαού του Ιεχωβά Θεού.

35. Για απερίσκεπτη ελευθερία σαν του Ρουβήν, ποιες συνέπειες θα επακολουθήσουν σε πνευματικούς Ισραηλίτας, και πώς διευκρινίσθη τούτο στην περίπτωσι του ανηθίκου Χριστιανού της Κορίνθου;

³⁵ Οποιαδήποτε αφιερωμένα, βαπτισμένα άτομα στον πνευματικόν Ισραήλ, που ασκούν απερίσκεπτη ελευθερία και δείχνουν αστάθεια και ορμούν απερίσκεπτα προς τη μοιχεία ή πορνεία, είναι προωρισμένα να αποτύχουν γι’ αυτό. Μπορεί να δείξουν ειλικρινή μετάνοια για την ανηθικότητά των, αλλά έχουν ανεξάλειπτα κηλιδώσει το υπόμνημά των. Έδωσαν πτωχό παράδειγμα για το ποίμνιο του Θεού. Όπως εκείνος ο άνθρωπος στην εκκλησία της Κορίνθου, που εβεβήλωσε τη γαμήλια κλίνη του πατέρα του, μπορεί ν’ απεκόπησαν από την επικοινωνία και να επανεγκατεστάθησαν αργότερα λόγω της κατά Θεόν λύπης των που οδηγεί σε μετάνοια. Αλλ’ ο Κορίνθιος εκείνος, αφού απεκόπη έτσι από την επικοινωνία, δεν μπορούσε να παρουσιάση τον εαυτό του ως εφωδιασμένον με τα προσόντα για την παραδειγματική θέσι επισκόπου στη Χριστιανική εκκλησία. (2 Κορ. 7:9, 10· 2:6-11) Δεν ήταν άμεμπτος και δεν ήταν υγιές παράδειγμα για το ποίμνιο του Θεού, όπως έπρεπε να είναι ένας επίσκοπος. (1 Τιμ. 3:1-4· Τίτον 1:5-9) Όπως η φυλή του Ρουβήν, δεν ήταν κατάλληλος ν’ αναλάβη ηγετική θέσι στον πνευματικό Ισραήλ.

36. (α) Ποιας τάξεως είναι και οι 144.000 της εκκλησίας; (β) Αν και υπάρχει φυλή του Ρουβήν στον πνευματικό Ισραήλ, από τι δεν πρέπει να λαμβάνουν θάρρος οι 144.000 και γιατί;

³⁶ Στο φως, επομένως, της ταπεινωτικής κρίσεως που ο θνήσκων πατέρας του Ρουβήν επρόφερε γι’ αυτόν, η περίπτωσίς του έχει ένα σοβαρό μάθημα για το μικρό υπόλοιπο των 144.000 μελών του πνευματικού Ισραήλ που βρίσκεται ακόμη στη γη. Και οι 144.000 αποτελούν την «εκκλησίαν πρωτοτόκων καταγεγραμμένων εν τοις ουρανοίς», και οφείλουν να συμπεριφέρωνται ως τοιούτοι πάντοτε. (Εβρ. 12:23) Αλλά μερικοί, επειδή ενεργούν απρόσεκτα, χωρίς να σκέπτωνται τις συνέπειες, όπως ενήργησε και ο Ρουβήν, μπορεί να υποστούν απώλεια ειδικών προνομίων στη Χριστιανική εκκλησία εδώ επάνω στη γη, ανεκκλήτως. Μόνο με το έλεος του Θεού και επειδή υποβάλλονται σε πνευματική θεραπεία δεν αποβάλλονται μονίμως και δεν παραμένουν έξω από τον πνευματικόν Ισραήλ. Με τη στοργική αγαθότητα του Θεού υπάρχει μια φυλή Ρουβήν στον πνευματικό Ισραήλ. Για τούτο μπορούμε να είμεθα ευγνώμονες· αλλ’ ας μη λαμβάνωμε θάρρος από το έλεος του Θεού και έτσι να ριψοκινδυνεύωμε. Ο Ρουβήν υπέστη συνέπειες. Το ίδιο θα συμβή και μ’ εμάς!

ΣΥΜΕΩΝ ΚΑΙ ΛΕΥΙ

37, 38. (α) Σε ποιο βαθμό ήσαν αδελφοί ο Συμεών και ο Λευί, και τι σημαίνουν τα ονόματά των; (β) Σύμφωνα με τα τελικά λόγια του Ιακώβ, σε τι υπήρξε η αδελφική των συνεργασία;

³⁷ Ο πατριάρχης Ιακώβ, αφού παρήλθε τον πρωτότοκο γυιό του, έστρεψε την προσοχή του στον δεύτερο γυιό του, τον Συμεών, και στον τρίτο γυιό του, τον Λευί, που και οι δύο ήσαν γυιοί από την πρώτη του σύζυγο Λεία. Προφητεύοντας στο ύφος της Εβραϊκής ποιήσεως, ο θνήσκων Ιακώβ είπε:

«Συμεών και Λευί οι αδελφοί, όργανα βίας τα σφαγιαστικά όπλα αυτών· εις την βουλήν αυτών μη εισέλθης ψυχή μου· εις την συνέλευσιν αυτών μη ενωθής διάθεσίς μου· διότι εν τω θυμώ αυτών εφόνευσαν ανθρώπους, και εν τω πείσματι αυτών κατηδάφισαν τείχος· επικατάρατος ο θυμός αυτών, διότι ήτο αυθάδης· και η οργή αυτών, διότι είναι σκληρά· θέλω δώσει εις αυτούς μερίδα εις τον Ιακώβ, και θέλω διασκορπίσει αυτούς εις τον Ισραήλ.»—Γεν. 49:5-7, ΜΝΚ.

³⁸ Αυτοί οι δύο ομοπάτριοι και ομομήτριοι αδελφοί συνειργάσθησαν, αλλ’ αυτό το έκαμαν σε κακά έργα. Το όνομα Συμεών σημαίνει «Ακοή», δηλαδή, με αποδοχή· και το όνομα Λευί σημαίνει «Ενωμένος· Προσκόλλησις.»

39, 40. (α) Ποια ήταν η ειδική περίπτωσις που ο Συμεών και ο Λευί εχρησιμοποίησαν όργανα βίας ως τα σφαγιαστικά των όπλα; (β) Πώς απήντησαν τότε στον πατέρα των σ’ αυτό το ζήτημα;

³⁹ Η ειδική περίπτωσις που ήσαν όργανα βίας τα σφαγιαστικά των όπλα, ήταν όταν ανέλαβαν αυθαίρετα να εκδικήσουν οι ίδιοι την τιμή της από τον ίδιο πατέρα και μητέρα αδελφής των Δείνας. Αυτό έγινε προτού ο πρεσβύτερος αδελφός των Ρουβήν βιάση την παλλακή του πατέρα των Βαλλά. Όταν η κατασκήνωσις του πατριάρχου Ιακώβ ήταν κοντά στην πόλι Συχέμ στη Γη της Επαγγελίας, παρεβιάσθη η παρθενία της Δείνας. Αυτό έγινε από τον γιό του Ευαίου άρχοντος της πόλεως εκείνης. Οι αδελφοί της Δείνας εσχεδίασαν να λάβουν εκδίκησι. Επιμένοντας ότι ο βιαστής έπρεπε να περιτμηθή σαν Ισραηλίτης προτού μπορέση να νυμφευθή τη Δείνα, έκαμαν όλα τα αρσενικά της Συχέμ να περιτμηθούν. Την τρίτη ημέρα της περιτομής των, όταν οι περιτετμημένοι άνδρες πονούσαν τόσο πολύ, ώστε δύσκολα μπορούσαν να κινηθούν, ο Συμεών και ο Λευί ενήργησαν.

⁴⁰ «Δύο εκ των υιών του Ιακώβ, ο Συμεών και ο Λευί, αδελφοί της Δείνας, έλαβον έκαστος την μάχαιραν αυτού, και εισήλθον εις την πόλιν ασφαλώς, και εφόνευσαν παν αρσενικόν. Και τον [Άρχοντα] Εμμώρ και τον Συχέμ τον υιόν αυτού, εφόνευσαν εν στόματι μαχαίρας· και έλαβον την Δείναν εκ του οίκου του Συχέμ, και εξήλθον.» Ακολούθησε η λεηλασία της πόλεως και η αιχμαλωσία των γυναικών και παιδιών από τα χέρια των άλλων γυιών του Ιακώβ «επειδή είχον μιάνει την αδελφήν αυτών». Όταν ο Ιακώβ δεν έδειξε συμπάθεια σε ό,τι είχε γίνει και επέπληξε τον Συμεών και τον Λευί, αυτοί απήντησαν: «Έπρεπε λοιπόν την αδελφήν ημών να μεταχειρισθώσιν ως πόρνην;»—Γέν. 33:18 έως 34:31.

41. Ποια ήταν η πρόθεσίς των για τον Ιωσήφ όταν ήταν ηλικίας δεκαεπτά ετών, και πότε ο πατέρας των το ανεκάλυψε αυτό;

⁴¹ Έπειτα από χρόνια, όταν ο ετεροθαλής αδελφός των Ιωσήφ είχε γίνει ηλικίας δεκαεπτά ετών, ο Συμεών και ο Λευί ήθελαν να τον φονεύσουν επειδή τον φθονούσαν διότι ήταν ο ευνοημένος γυιός του πατέρα των. Ο Ρουβήν ο πρεσβύτερος αδελφός των δεν ήθελε να φονεύση τον Ιωσήφ, ούτε ο Ιούδας, ο αδελφός ο αμέσως μεγαλύτερος από τον Συμεών και τον Λευί. Και οι νεώτεροι ακόμη αδελφοί, οι τέσσερες γυιοί των δύο παλλακών του Ιακώβ, διέκειντο φιλικώς προς τον Ιωσήφ ή τον ηνείχοντο. Και οι ακόμη νεώτεροι, ο Ισσάχαρ και ο Ζαβουλών, δεν είχαν φωνή εξουσίας στο ζήτημα. Όταν, λοιπόν, ο Ιωσήφ τούς έκαμε επίσκεψι επιθεωρήσεως κοντά στην πόλι Δωθάν, προφανώς ο Συμεών και ο Λευί ήσαν εκείνοι που «συνεβουλεύθησαν κατ’ αυτού να φονεύσωσιν αυτόν». Η εισήγησις του Ιούδα τους απέτρεψε από το να τον φονεύσουν, ο δε Ρουβήν επανήλθε μεταξύ των πολύ αργά για να εμποδίση το να πωλήσουν τον Ιωσήφ ως δούλον για να ληφθή στην Αίγυπτο. (Γεν. 37:2-36) Στον δέοντα καιρό, αφού ο Ιωσήφ βρέθηκε ζωντανός στην Αίγυπτο ως πρωθυπουργός της, ο Ιακώβ έμαθε πώς είχε συμβή η αιφνίδια εξαφάνισις του γυιού του. Πιθανόν ο Ιακώβ είχε και αυτό επίσης στο νου όταν μίλησε για τα «όργανα βίας» του Συμεών και του Λευί.

42. Αν δεν είχαν χρησιμοποιήσει όργανα βίας, σε ποια θέσι θα μπορούσε να έχη έλθει ο Συμεών και ο Λευί έπειτα απ’ αυτόν;

⁴² Είναι αλήθεια ότι ο Ιωσήφ ήταν ο πρωτότοκος γυιός της αγαπημένης συζύγου τού πατέρα του Ραχήλ, αλλά εγεννήθη επειτα από χρόνια μετά τον Συμεών και τον Λευί, ως ενδέκατος γυιός του Ιακώβ. Επομένως, αν δεν υπήρχε η εκδικητική των βία εναντίον των κατοίκων της Συχέμ χωρίς τη συναίνεσι του πατρός των, θα μπορούσαν να έχουν έλθει στη θέσι της ηγεσίας αφού την απεστερήθη ο Ρουβήν, θα είχε δε ο Συμεών την πρώτη ευκαιρία και ο Λευί θα ήταν έπειτα απ’ αυτόν. Αλλά η έκφρασις κρίσεως εναντίον των από τον Ιακώβ στην επιθανάτια κλίνη του έδειξε καθαρά ότι και οι δύο είχαν αποστερηθή από αυτή την ευκαιρία.

43. Πώς, στην τελευταία ημέρα της ζωής του, ο Ιακώβ έδειξε ότι δεν είχε και δεν ήθελε καμμιά κοινοτική ευθύνη για το έγκλημά των;

⁴³ Έτσι στην τελευταία ημέρα της ζωής του ο Ιακώβ εκαθάρισε τον εαυτό του από κάθε σχέσι με τη βία που διεπράχθη εναντίον της πόλεως Συχέμ. Ο βιασμός της θυγατρός του Δείνας δεν την έκαμε δικαία. Η ψυχή του Ιακώβ, ο οποίος επρόκειτο να πεθάνη εκεί στην Αίγυπτο, δεν ήθελε οικειότητα με τον Συμεών και τον Λευί σ’ ένα τέτοιο έγκλημα. Η ίδια η διάθεσις του Ιακώβ ήταν εναντίον τού να ενωθή με την συνέλευσι ατόμων έσχατης βίας σαν αυτήν. Προτού τελειώση τη πορεία του στη ζωή διεκήρυξε ότι δεν είχε κοινοτική ευθύνη γι’ αυτή την έκχυσι αίματος. Ο Συμεών και ο Λευί είχαν αφήσει την οργή να τους καταλάβη όσο το δυνατόν περισσότερο· είχαν ενεργήσει αυθαίρετα κάνοντας μια τέτοια εκδικητική πράξι χωρίς πρώτα να συμβουλευθούν τον πατέρα των. Τον είχαν κάμει δυσωδία σε όλη τη Χαναάν.

44. Επάνω σε τι ο Ιακώβ προέφερε την κατάρα του, και τι ήταν αποφασισμένος να κάμη όσον αφορά τις μέλλουσες δυνατότητες του Συμεών και του Λευί;

⁴⁴ Τώρα, όμως, έπειτα από πενήντα περίπου χρόνια, ο Ιακώβ, με την θνήσκουσα πνοή του, δεν κατηράσθη τον Συμεών και τον Λευί τους ίδιους. Κατηράσθη τον θυμό των «διότι ήτο αυθάδης» και την οργή των, «διότι είναι σκληρά». Δεν μπορούσε να την επιδοκιμάση ούτε και στους γυιούς του, ούτε και όταν εξεχύνετο χάριν της αδελφής των. Τους συνεχώρησε, αλλά δεν θα μετέβαλλε τις συνέπειες γι’ αυτούς. Δεν μπορούσε να διορίση κανένα απ’ αυτούς στην ηγετική θέσι ή στη διακυβέρνησι. Δεν έκαμε αυτούς και τις φυλές των αποβλήτους στον Ισραήλ, αλλά θα διασπούσε τώρα την ενότητά των και τη συνεργασία των σε έργα αυθάδους θυμού και σκληρής οργής. Κάτω από προφητική έμπνευσι ο Ιακώβ προσδιώρισε γι’ αυτούς μια θέσι στη γη που ο Θεός είχε υποσχεθή να δώση σ’ αυτόν και στους απογόνους του. Ήλθαν σ’ αυτήν έπειτα από 239 χρόνια, αλλ’ ο Ιακώβ προείπε ότι δεν θα ήσαν γείτονες στη γη.

45. Σε αρμονία με την απόφασι του Ιακώβ, τι είδους μερίς στον Ισραήλ εδόθη στον Συμεών και στον Λευί;

⁴⁵ Προφητικώς, και ως κληρονόμος της Γης της Επαγγελίας, ο Ιακώβ έδωσε στον Συμεών και στον Λευί «μερίδα εις τον Ιακώβ», αλλά για κανένα απ’ αυτούς δεν ήταν στερεή μερίς, αδιάσπαστη μερίς. Ο Ιακώβ έδωσε στους δύο αδελφούς χωριστή μερίδα στη γη. Έτσι όχι μόνο διεχωρίσθησαν ο Συμεών και ο Λευί ο ένας από τον άλλον στη γη, αλλά ο καθένας ήταν ο ίδιος διηρημένος. Όταν ο προφήτης Μωυσής ευλόγησε τις φυλές του Ισραήλ λίγο προτού διαβούν τον Ιορδάνη Ποταμό για να μπουν στη Γη της Επαγγελίας, ούτε καν ανέφερε το όνομα του Συμεών. (Δευτ. 33:16-23) Η φυλή του Συμεών ήταν τοποθετημένη σε μικρές νήσους εδάφους που είχαν κατανεμηθή εδώ κι εκεί στο έδαφος της φυλής του Ιούδα. Καμμιά απ’ αυτές τις λωρίδες που περιεβάλλοντο από την περιοχή του Ιούδα δεν ήταν παράπλευρα στην πόλι της Ιερουσαλήμ, η οποία έγινε η εθνική πρωτεύουσα. Όταν οι φυλές συνεισέφεραν πόλεις από την περιοχή των στους Λευιτικούς ιερείς για να χρησιμεύουν ως πόλεις καταφυγίου και να προσφεύγουν σ’ αυτές οι ακούσιοι φονείς, καμμιά πόλι δεν συνεισέφερε η φυλή του Συμεών. Όταν προσδιωρίσθησαν σαράντα οκτώ πόλεις για όλους τους Λευίτας περιλαμβανομένων και των ιερέων, μόνο δεκατρείς απ’ αυτές συνεισέφεραν οι φυλές του Ιούδα, του Συμεών και του Βενιαμίν. Επομένως οι Λευίται πρέπει να διέμεναν σε ολίγες μόνο πόλεις της φυλής του Συμεών.—Ιησ. Ναυή 20:7-9· 19:1-9· 21:3, 4.

46. Μέσω των οδηγιών του Θεού προς τον Μωυσή, με ποιο προνόμιο ετιμήθησαν οι Λευίται, και πώς αυτό τους καθιστούσε ικανούς να έρχωνται όλοι μαζί πάλι για έργο;

⁴⁶ Όχι με την προφητεία του Ιακώβ, αλλά με τη μεταγενέστερη οδηγία του Ιεχωβά προς τον Λευιτικό προφήτη Μωυσή, η φυλή του Λευί ετιμήθη με το προνόμιο της ιερατείας και της διακονίας στον ναό της λατρείας του Ιεχωβά. Επομένως οι Λευίται δεν έλαβαν κληρονομία στη Γη της Επαγγελίας, εφόσον ο Ιεχωβά ο Θεός ήταν πράγματι η κληρονομία των. Ό,τι θα μπορούσε να είναι ο εδαφικός των κλήρος στη Γη της Επαγγελίας, εδόθη στη φυλή ενός από τους γυιούς του Ιωσήφ· έτσι ώστε το όλον έθνος Ισραήλ είχε ακόμη δώδεκα φυλετικές περιοχές. Αυτές οι δώδεκα φυλές συνεισέφεραν όλες ένα σύνολον από σαράντα οκτώ πόλεις για τη διαμονή των Λευιτών, όταν δεν υπηρετούσαν στον ναό του Ιεχωβά. Έτσι συνέβαινε ώστε τα μέλη της φυλής του Λευί να είναι διασκορπισμένα χειρότερα από όσο ήσαν τα μέλη της φυλής του Συμεών, δηλαδή, σε όλη τη γη του Ισραήλ. Μόνο στον ναό του Ιεχωβά ήρχοντο πάλι όλοι οι Λευίται μαζί, για ένα καλό έργο στην υπηρεσία του Ιεχωβά στις τακτικές του προσδιωρισμένες εορτές και στην ημέρα του εξιλασμού. Πόσο θαυμάσια εβεβαιώθη η αλήθεια των λόγων του Ιακώβ προς τον Συμεών και τον Λευί: «Θέλω διασκορπίσει αυτούς εις τον Ισραήλ»!

47, 48. (α) Πώς αυτό παραμένει αληθινό σχετικά με τον Συμεών και τον Λευί ακόμη και στην όρασι του Ιεζεκιήλ για τη διαίρεσι της γης; (β) Τι τονίζει αυτός ο συνεχής διαχωρισμός των δύο αδελφών;

⁴⁷ Αυτό παρέμεινε αληθινό ακόμη και στην προφητική όρασι του Ιεζεκιήλ για τη διαίρεσι της γης κάτω από την ερχόμενη βασιλεία του Θεού. Τα μέλη της φυλής του Λευί ήσαν τοποθετημένα στην «αγίαν μερίδα» γύρω στο αγιαστήριο του Ιεχωβά. Η φυλή του Συμεών ήταν χωρισμένη στα νότια της Αγίας Μερίδος, αμέσως κάτω από τη φυλή του Βενιαμίν, η οποία συνώρευε με τα νότια της Αγίας Μερίδος. (Ιεζ. 48:8-14, 22, 24) Έτσι ο Συμεών δεν ήταν σε άμεση επαφή με την κυβέρνησι της γης. Και στην όρασι του Ιεζεκιήλ για την έδρα της κυβερνήσεως, η πόλις που ονομάζεται Ιεχωβά Σαμμά (που σημαίνει «Ο Ιεχωβά ο Ίδιος Είναι Εκεί»), οι πύλες του Συμεών και του Λευί δεν είναι παράπλευρα η μια στην άλλη, αλλά η πύλη του Συμεών είναι εβδόμη και στα νότια, αν και η πύλη του Λευί είναι τρίτη και στα βόρεια.—Ιεζ. 48:31, 33, ΜΝΚ· βλέπε σελίδα 559.

⁴⁸ Αυτός ο συνεχής διαχωρισμός του Συμεών και του Λευί τονίζει το πώς ο Θεός αποδοκιμάζει αδελφούς ή άλλους που ενεργούν μαζί σ’ ένα τραχύ, σκληρό έργο κάτω από την επιρροή της οργής.

49. Πώς ο ιερεύς Φινεές έδειξε ότι εκτιμούσε το γεγονός αυτό, και τίνος απεδείχθη άξιος;

⁴⁹ Ο Ιερεύς Φινεές από τη φυλή του Λευί έδειξε ότι εκτιμούσε το γεγονός αυτό με τον τρόπο που ενήργησε στις πεδιάδες του Μωάβ ακριβώς στην αντίπερα όχθη του Ιορδάνου Ποταμού από τη Γη της Επαγγελίας. Όταν οι Ισραηλίται άρχισαν να έχουν ανήθικες, ειδωλολατρικές σχέσεις με τις θυγατέρες του Μωάβ, ο Άρχων Ζιμβρί από τη φυλή του Συμεών αναιδώς έφερε μια ειδωλολάτρισσα κόρη, τη Μαδιανίτιδα αρχόντισσα Χασβί, μέσα από το στρατόπεδο του Ισραήλ και στη σκηνή του για να έχη σεξουαλική τέρψι μαζί της. Μήπως ο Λευίτης Φινεές το επεδοκίμασε αυτό επειδή έγινε από έναν άνθρωπο της φυλής του Συμεών; Μήπως συνειργάσθη με τον Ζιμβρί, όπως ο Λευί είχε συνεργασθή με τον Συμεών σε μια καταραμένη πράξι; Όχι! Αλλ’ ο Φινεές εισώρμησε στη σκηνή του Συμεωνίτου μ’ ένα δοράτιο και εφόνευσε και τον Ζιμβρί και την ειδωλολάτρισσα φίλη του. Λόγω αυτού του ζήλου για τη λατρεία του Θεού ο Φινεές έλαβε την ευλογία του Θεού. Έδειξε ότι, ως Λευίτης, ήταν άξιος της ιερατείας.—Αριθμ. 25:1-15.

50, 51. (α) Η παρουσία μιας φυλής Λευί στον πνευματικόν Ισραήλ, τι δεν σημαίνει γι’ αυτή τη φυλή, και γιατί; (β) Τι μας υπενθυμίζει η προφητεία του Ιακώβ για τον Συμεών και τον Λευί, και πώς μέλη του πνευματικού Ισραήλ υπήρξαν ένοχα από αυτή την άποψι;

⁵⁰ Στη σειρά των δώδεκα φυλών του πνευματικού Ισραήλ ο Συμεών κατατάσσεται έβδομος και ο Λευί όγδοος. (Βλέπε σελίδα 556.) Το γεγονός ότι κατονομάζεται μια φυλή για τον Λευί δεν σημαίνει ότι οι 12.000 αυτής της φυλής υπηρετούν ως ιερατείο για όλον τον πνευματικόν Ισραήλ. Όχι· αλλά και οι 144.000 είναι ιερείς. Και για τους 144.000 είναι γραμμένο: «Θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού, και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη.» (Αποκάλ. 20:6) Επομένως το όνομα Λευί πρέπει να μας υπενθυμίζη κάτι άλλο παρά ιερατείο. Ομοίως και το όνομα Συμεών.

⁵¹ Εκείνο που μας υπενθυμίζει η επιθανάτια προφητεία του Ιακώβ εν σχέσει με τον Συμεών και τον Λευί είναι ότι κατάρα επικάθηται στη χρήσι οργάνων βίας ως όπλων σφαγής για να δοθή διέξοδος σε σκληρό θυμό και αυθάδη οργή. Εκείνοι που αποτελούν τις πνευματικές φυλές του Συμεών και του Λευί μπορεί να έχουν χρησιμοποιήσει τέτοια όπλα με οργή και θυμό για τη σφαγή των συνανθρώπων των σε στρατιωτικές συμπλοκές αυτού του κόσμου ή ακόμη για την προσωπική τους εκδίκησι ή την υπεράσπισι του οικογενειακού ονόματος. Αλλά τώρα που έγιναν μέλη του πνευματικού Ισραήλ εγκαταλείπουν αυτές τις καταραμένες συνήθειες, γνωρίζοντας ότι «έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι» είναι τα «έργα της σαρκός» και δεν είναι ο «καρπός του πνεύματος» του Θεού.—Γαλ. 5:19-22.

52, 53. (α) Ποια ενέργεια ανέλαβε το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ που είναι ακόμη στη γη έναντι των οργάνων της βίας; (β) Ποιών φυλών οι άνδρες, επομένως, μπορούν ασφαλώς να καταταχθούν μαζί, και γιατί;

⁵² Έχομε αποδείξεις ότι πριν από δεκαεννέα αιώνες, όταν τα δώδεκα αποστολικά θεμέλια της Νέας Ιερουσαλήμ ήσαν ακόμη στη γη, οι Χριστιανοί εφήρμοσαν στον εαυτό τους τα προφητικά λόγια του Ησαΐα 2:4 που τα έχουν σήμερα κακώς οικειοποιηθή τα Ηνωμένα Έθνη. Ομοίως σήμερα εκείνοι που μπορεί να είναι από τις πνευματικές φυλές του Συμεών και του Λευί επάνω στη γη, πραγματικά, το μικρό υπόλοιπο και των δώδεκα φυλών του πνευματικού Ισραήλ επάνω στη γη, αποκηρύττουν τη χρήσι οργάνων βίας και όπλων σφαγής και προσπαθούν να ζουν σύμφωνα με το Ησαΐας 2:4, που λέγει: «Και θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.» Επομένως, εκείνοι που ανήκουν στις πνευματικές φυλές του Συμεών και του Λευί έχουν υποστή αλλαγή προσωπικότητος. Αν και στον πνευματικόν Ισραήλ κατατάσσονται ο ένας έπειτα από τον άλλον, μπορούν να τύχουν εμπιστοσύνης ότι θα εργασθούν μαζί ασφαλώς, διότι τώρα υπακούουν στο Ρωμαίους 12:17-19, (ΜΝΚ):

⁵³ «Εις μηδένα μη ανταποδίδετε κακόν αντί κακού· . . . Μη εκδικήτε εαυτούς, αγαπητοί· αλλά δότε τόπον τη οργή· διότι είναι γεγραμμένον, “Εις εμέ ανήκει η εκδίκησις· εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει ο Ιεχωβά”.»

ΙΟΥΔΑΣ

54. Γιατί ο Ιούδας μπορεί να ανέμενε επίπληξι από τον Ιακώβ, αλλά πώς η υπόθεσίς του εξειλίχθη χωρίς αισχύνη για τον Ιούδα;

⁵⁴ Ως ο τέταρτος γυιός του Ιακώβ με την πρώτη του σύζυγο Λεία, ο επόμενος φυσικά στη γραμμή για να τον προσέξη ο θνήσκων πατέρας του, ήταν ο Ιούδας. Και αυτός, επίσης, μπορεί να ανέμενε μια επίπληξι, διότι είχε χωρίς να το γνωρίζη μια υπόθεσι με την πρώην νύμφη του Θάμαρ. Αλλ’ αντί ο Ιούδας να διαπράξη μοιχεία με μια πόρνη ή ιερόδουλον, εξηπατήθη επιδέξια να εκτελέση εκείνο που είχε παραμελήσει, δηλαδή, να δώση ανδραδελφικό σύζυγο στη χήρα Θάμαρ. Επομένως, σ’ αυτή την περίπτωσι ο Ιούδας επήρε τη θέσι του γυιού του Σηλά, του αδελφού του Ηρ, του νεκρού συζύγου της Θάμαρ. Έτσι οι δίδυμοι γυιοί του Ιούδα μέσω της Θάμαρ δεν ήσαν τέκνα μοιχείας, ούτε οι Γραφές τους αναφέρουν με ατιμία· πράγματι, ο ένας απ’ αυτούς έγινε πρόγονος του Ιησού Χριστού. Όταν ο Βοόζ, πρόγονος του Χριστού, επήρε τη Ρουθ ως σύζυγό του, ο λαός είπε στον Βοόζ: «Ας γείνη ο οίκός σου ως ο οίκος του Φαρές, τον οποίον εγέννησεν η Θάμαρ εις τον Ιούδαν, εκ του σπέρματος το οποίον ο Ιεχωβά θέλει δώσει εις σε εκ της νέας ταύτης [της Ρουθ].»—Ρουθ 4:12, ΜΝΚ· Γέν. 38:6-30.

55. Τι θυμήθηκε αναμφιβόλως ο Ιακώβ για τον Ιούδα, και με ό,τι είπε για τον Ιούδα, ποια ζήτημα εκανόνισε όσον αφορά τον Ισραήλ;

⁵⁵ Επομένως ο θνήσκων Ιακώβ δεν είχε αιτία να προβάλη αυτή την υπόθεσι ως εναντίον του Ιούδα. Αναμφιβόλως ο Ιακώβ θυμήθηκε πώς ο Ιούδας ήταν εναντίον της θανατώσεως του Ιωσήφ και είχε επίσης ευγενικά προσπαθήσει να διαφυλάξη τη ζωή και την ελευθερία του αδελφού του Ιωσήφ, του Βενιαμίν, ακόμη και να προσφερθή να λάβη τη θέσι του Βενιαμίν ως δούλου στην Αίγυπτο. (Γέν. 37:26· 43:8-10· 44:18-34) Έτσι, με το ποιητικό ύφος της Εβραϊκής προφητείας, ο Ιακώβ μίλησε και εκανόνισε τώρα το ζήτημα της μελλοντικής διακυβερνήσεως στον Ισραήλ, λέγοντας:

«Ιούδα, εσέ θέλουσιν επαινέσει οι αδελφοί σου· η χειρ σου θέλει είσθαι επί τον τράχηλον των εχθρών σου· οι υιοί του πατρός σου θέλουσι σε προσκυνήσει·· σκύμνος λέοντος είναι ο Ιούδας· εκ του θηρεύματος υιέ μου ανέβης· αναπεσών, εκοιμήθη ως λέων, και ως σκύμνος λέοντος· τις θέλει εγείρει αυτόν; δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα, ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού, εωσού έλθη ο Σηλώ· και εις αυτόν θέλει είσθαι η υπακοή των λαών. Εις την άμπελον δένει το πωλάριον αυτού, και εις τον εκλεκτόν βλαστόν, το παιδίον της όνου αυτού· θέλει πλύνει εν οίνω το ένδυμα αυτού, και εν το αίματι της σταφυλής το περιβόλαιον αυτού· οι οφθαλμοί αυτού θέλουσιν είσθαι ερυθροί εκ του οίνου, και οι οδόντες αυτού λευκοί εκ του γάλακτος.»—Γέν. 49:8-12.

56. Τι εσήμαινε το όνομα του Ιούδα, και πώς ο Ιακώβ του έδωσε μια εφαρμογή στον Ιούδα, δείχνοντας συγχρόνως μια αντίθεσι μεταξύ των αδελφών του και των εχθρών του;

⁵⁶ Καθώς η Λεία εδοξολόγησε ή ήνεσε τον Ιεχωβά για τη γέννησι αυτού του τετάρτου γυιού της, ωνόμασε το όνομα του Ιούδας, που σημαίνει «Αινούμενος, Αντικείμενον Αίνου.» (Γέν. 29:35) Ο Ιακώβ άφησε το όνομα να παραμείνη, και στην επιθανάτια κλίνη του τού έδώσε επίσης μια εφαρμογή στον φορέα του, τον Ιούδα. Οι ένδεκα αδελφοί του θα τον επαινούσαν και για τις ιδιότητές του και για την υπηρεσία που θα προσέφερε στο έθνος. Φυσικά, οι εχθροί του δεν θα τον επαινούσαν, τουλάχιστον όχι εκούσια, διότι το χέρι του θα ήταν ‘επί τον τράχηλόν των’. Στον πόλεμο θα εκέρδιζε τη νίκη και θα έτρεπε τους εχθρούς του σε φυγή ή θα τους υπέβαλλε σε υποταγή.

57, 58. (α) Με ποιόν τρόπο οι αδελφοί του Ιούδα επρόκειτο να τον προσκυνήσουν, και γιατί; (β) Πώς, ακόμη και ως την κατάκτησι της γης Χαναάν, εφάνη ότι η ηγεσία επεφυλάσσετο για τη φυλή του Ιούδα;

⁵⁷ Ως προς το πώς θα τον επαινούσαν οι αδελφοί του, αυτό δεν θα ήταν μόνο με προφορικό λόγο, αλλά και με το πώς θα συμπεριεφέροντο προς αυτόν. Οι ένδεκα αδελφοί του ήσαν όλοι γυιοί του πατέρα του, αλλά μόνο πέντε εκτός από τον ίδιο ήσαν γυιοί της μητέρας του Λείας. Όχι τον Ρουβήν τον πρωτότοκο, αλλά τον Ιούδα θα προσκυνούσαν οι αδελφοί του. Αυτό εσήμαινε ότι οι αδελφοί του θα τον ανεγνώριζαν ως ανώτερόν των, ως άρχοντά των. Σ’ αυτόν τον ιδιαίτερο καιρό, αυτός και οι αδελφοί του προσεκύνησαν τον Ιωσήφ ως πρωθυπουργό της Αιγύπτου, όπως ζούσαν τότε. Αλλ’ όσον αφορά τις εσωτερικές υποθέσεις των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, οι αδελφοί, περιλαμβανομένου και του Ιωσήφ, επρόκειτο να προσκυνήσουν τον Ιούδα. Αυτό, φυσικά, μιλούσε για τη φυλή του Ιούδα, και προέλεγε ότι ο άρχων τον οποίον το έθνος θα προσκυνούσε, θα ήταν από τον Ιούδα.

⁵⁸ Αργότερα το 1 Χρονικών 5:2 εξέθεσε ωραία το ζήτημα, λέγοντας: «Διότι ο Ιούδας υπερίσχυσεν υπέρ τους αδελφούς αυτού, ώστε εξ αυτού να εξέλθη ο ηγούμενος· τα πρωτοτόκια όμως ήσαν του Ιωσήφ.» Σε αρμονία με τούτο, όταν ο Ιεχωβά Θεός απηλευθέρωσε τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ από την Αίγυπτο, όπου είχαν υποδουλωθή μετά τον θάνατο του Ιωσήφ, η φυλή του Ιούδα ήταν εκείνη που ωδήγησε στην πορεία μέσα από την έρημο προς την Υποσχεμένη Γη της Χαναάν. (Αριθμ. 2:3· 10:12-14) Όταν δώδεκα κατάσκοποι απεστάλησαν στη Γη της Επαγγελίας για να την κατοπτεύσουν και να επιστρέψουν με μια αναφορά, ο Ιούδας ήταν εκείνος που παρήγαγε τον Χάλεβ, έναν από τους δύο πιστούς κατασκόπους, που επέζησαν για να ξαναμπούν στη Γη της Επαγγελίας. Αυτός ο Χάλεβ έλαβε ενεργό μέρος στην καθυπόταξι εκείνου του τμήματος της γης που απενεμήθη στη φυλή του Ιούδα. (Αριθμ. 13:6, 30· 14:6-10, 38· Ιησ. Ναυή 15:13-20· 14:6-14) Όταν έλαβε χώραν η κλήρωσις για τη διαμοίρασι της κατακτημένης γης, στον Ιούδα εδόθη η πρώτη απονομή. (Ιησ. Ναυή 15:1) Στην κατάκτησι και κυρίευσι της γης, ο Ιεχωβά Θεός ώρισε να λάβη την ηγεσία η φυλή του Ιούδα. (Κριτ. 1:1-8) Τότε άρχων της φυλής Ιούδα ήταν ο Σαλμά, ο οποίος έγινε απώτερος πρόπαππος του Δαβίδ. (1 Χρον. 2:10, 11· Ρουθ 4:20-22· Ματθ. 1:5, 6) Στη Γη της Επαγγελίας η περιοχή του Ιούδα έκειτο στο πλήρες μήκος της δυτικής ακτής της Νεκράς Θαλάσσης και εξετείνετο προς δυσμάς ως τη Μεσόγειο Θάλασσα.

59. Πώς η φυλή του Ιούδα απεδείχθη ως σκύμνος λέοντος;

⁵⁹ Έτσι η φυλή του Ιούδα ήταν σαν λέων μεταξύ των κτηνών του δάσους. (Μιχ. 5:8) Με κάθε καταλληλότητα ο πατριάρχης Ιακώβ μπορούσε να πη: «Σκύμνος λέοντος είναι ο Ιούδας.» Η φυλή του Ιούδα παρέσχε τη μόνιμη δυναστεία ή οικογένεια βασιλέων για το έθνος Ισραήλ. Ο Δαβίδ έγινε η κεφαλή αυτής της δυναστείας βασιλέων, επειδή ο Ιεχωβά Θεός έκαμε μαζί του διαθήκη για αιώνια βασιλεία στην οικογένειά του. Στην αρχή η φυλή του Ιούδα μπορεί να υπήρξε σαν σκύμνος λέοντος, όταν ο Βασιλεύς Σαούλ από τη φυλή του Βενιαμίν κυβερνούσε όλον τον Ισραήλ, και ο Δαβίδ, ο φονεύς του γίγαντος, έγινε αξιωματικός στον στρατό του Βασιλέως Σαούλ. Αλλ’ ο Θεός απεφάσισε να μη συνεχίση τη βασιλεία του Ισραήλ στην οικογένεια του Σαούλ λόγω της εκουσίας παρακοής του Σαούλ· και έτσι στο 1070 π.Χ., μετά τον θάνατο του Βασιλέως Ισ-βοσθέ του γυιού του Σαούλ, και οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ έκαμαν βασιλέα των τον Δαβίδ από τη φυλή του Ιούδα.

60, 61. (α) Πώς ο Δαβίδ έζησε σύμφωνα με το όνομα της φυλής του, και ποια σχέσι είχε με τον Ιησού Χριστό; (β) Τι πρέπει να αναμένωμε εμείς οι αναγνώσται για περαιτέρω εξέτασι της προφητείας του Ιακώβ;

⁶⁰ Έτσι σε μεγάλη κλίμακα εξεπληρώθη η προφητεία του Ιακώβ, ότι οι αδελφοί του Ιούδα θα τον επαινούσαν και θα τον προσκυνούσαν. (2 Σαμ. 4:5 έως 5:5) Κατά μέγιστον μέρος, ο Δαβίδ, τον οποίαν η φυλή του Ιούδα επρομήθευσε ως εθνικόν ηγέτην, συμπεριεφέρθη μ’ ένα επαινετό τρόπο. Έγινε προφητικός τύπος του ερχομένου Βασιλέως, στον οποίο θα ανήκε η ενωμένη υπακοή όλων των ανθρώπων, όπως προελέχθη από τον Ιακώβ. Πράγματι, ο Δαβίδ έγινε ο επιφανής πρόγονος του προφητευμένου Εκείνου, του Ιησού Χριστού· και από τον Βασιλέα Δαβίδ ο Ιησούς Χριστός εκληρονόμησε το δικαίωμα να είναι άρχων στον Ισραήλ.—Λουκ. 1:26-33.

⁶¹ Ωστόσο, για περαιτέρω εξέτασι της προφητείας του Ιακώβ όσον αφορά Αυτόν, στον οποίον ανήκει η υπακοή όλων των λαών, πρέπει να αναμένωμε τη δημοσίευσι του άρθρου «Συνάρχοντες με τον ‘Λέοντα εκ της Φυλής Ιούδα’.»

(Βλέπε το τεύχος της Σκοπιάς της 1ης Οκτωβρίου 1962)

Συνάρχοντες με τον ‘Λέοντα εκ της Φυλής Ιούδα’

«Δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα, ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού, εωσού έλθη ο Σηλώ· και εις αυτόν θέλει είσθαι η υπακοή των λαών.»—Γέν. 49:10.

 1. Γιατί, παρά τον τίτλο που ανέλαβε, η υπακοή των ανθρώπων δεν ήλθε στον Πάπα Λέοντα XIII, και σε ποιον δίδει αυτόν τον τίτλο η Γραφή;

ΟΤΑΝ ο Ιταλός Ιωακείμ Πέκκι εξελέγη πάπας από το κολλέγιον των καρδιναλίων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και ανήλθε στον παπικό θρόνο την 3η Μαρτίου 1878, έλαβε τον τίτλο Leo XIII. Η Λατινική λέξις leo σημαίνει «λέων». Λίγο μετά τη στέψι του ως πάπα υπέγραψε Λατινικά «Leo de tribus Juda», δηλαδή, «Ο λέων ο εκ της φυλής Ιούδα». Μήπως η υπακοή των λαών, έστω και μ’ ένα θρησκευτικό τρόπο, ήλθε στον Πάπα Λέοντα XIII; Η ιστορία απάντα όχι! Αυτό και μόνο ήταν εκείνο που μπορούσε να αναμένεται, διότι ο πάπας δεν ήταν Ιουδαίος, δεν ήταν μέλος της φυλής του Ιούδα. Επομένως η υπακοή αυτή όλων των λαών που ζουν στη γη δεν ανήκε σ’ αυτόν. Το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής, που εγράφη από τον απόστολο Ιωάννη, δίδει αυτόν τον τίτλο σ’ έναν που πραγματικά εγεννήθη Ιουδαίος στη φυλή Ιούδα και στη βασιλική οικογένεια του Βασιλέως Δαβίδ, δηλαδή, στον Ιησού Χριστό δοξασμένον.

 2. Κάτω από ποιες περιστάσεις εμνημονεύθη αυτός ο τίτλος και απεκαλύφθη εκείνος που είναι άξιός του;

² Ο απόστολος Ιωάννης λέγει πώς στη θεόπνευστη όρασί του έκλαιε επειδή κανείς στον ουρανό ή στη γη δεν ήταν τη στιγμή εκείνη άξιος να λάβη το προφητικό βιβλίο από το δεξιό χέρι του Θεού και να το ανοίξη για να το διαβάση και να κάμη να επαληθεύσουν τα περιεχόμενά του. Έπειτα ο Ιωάννης λέγει: «Και είς εκ των πρεσβυτέρων μοι λέγει, Μη κλαίε· ιδού, υπερίσχυσεν ο λέων όστις είναι εκ της φυλής Ιούδα, η ρίζα του Δαβίδ, να ανοίξη το βιβλίον, και να λύση τας επτά σφραγίδας αυτού.» Ο Ιωάννης παρηγορήθη όταν είδε το Αρνίον του Θεού, τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον οποίον είχε γνωρίσει πριν από εξήντα χρόνια στη γη, να εμφανίζεται και να λαμβάνη το προφητικό βιβλίο και να κάνη να επαληθεύσουν τα περιεχόμενά του.—Αποκάλ. 5:1-10.

 3. Γιατί δεν θα κάμη καλό σε κανένα άνθρωπο το ν’ αναλάβη αυτόν τον τίτλο επάνω στη γη;

³ Συνεπώς κανείς άνθρωπος επάνω στη γη σήμερα, άσχετα με τη θρησκευτική ή πολιτική του θέσι, δεν έχει το δικαίωμα να αναλάβη τον τίτλο «Ο Λέων ο εκ της Φυλής Ιούδα» (Κείμενον). Δεν θα τον ωφελήση το να τον αναλάβη, διότι δεν θα ανήκη σ’ αυτόν η υπακοή όλων των λαών ούτε θα έλθη ποτέ σ’ αυτόν. Τώρα ο τίτλος αυτός πρόκειται να έλθη μόνο στον δοξασμένο και ενθρονισμένο Ιησού Χριστό στον ουρανό.

 4. (α) Γιατί ο Ιησούς Χριστός ωνομάσθη κατάλληλα με αυτόν τον τίτλο; (β) Γιατί, λοιπόν, βρίσκεται κατάλληλα μια φυλή Ιούδα στον πνευματικόν Ισραήλ και της δίδεται η θέσις της κατατάξεώς της;

⁴ Στην επιθανάτια προφητεία του ο αρχαίος πατριάρχης Ιακώβ είπε: «Σκύμνος λέοντος είναι ο Ιούδας.» Ήταν, επομένως, πολύ κατάλληλο, ο Ιησούς, που εγεννήθη στη φυλή του Ιούδα και στη βασιλική γραμμή του Δαβίδ, να ονομασθή «Ο Λέων ο εκ της Φυλής Ιούδα.» Αυτός ενίκησε τον πονηρό αυτόν κόσμο του Σατανά ή Διαβόλου, αν και αυτό του εστοίχισε την επίγεια ζωή του. (Ιωάν. 16:33) Είναι, επίσης, κατάλληλο ότι, ανάμεσα στους 144.000 Χριστιανούς που ανήκουν στις δώδεκα φυλές του πνευματικού Ισραήλ, μια φυλή ονομάζεται «η φυλή του Ιούδα». Επειδή στον Ιούδα, αν και είναι ο τέταρτος γυιός του πατριάρχου Ιακώβ, εδόθη η ηγεσία με την επιθανάτια προφητεία του Ιακώβ, η φυλή του Ιούδα κατατάσσεται πρώτη στις δώδεκα φυλές του πνευματικού Ισραήλ.—Αποκάλ. 7:4, 5.

 5. Τι δεν σημαίνει γι’ αυτή τη φυλή το ότι φέρει αυτό το όνομα, αλλά γιατί είναι σπουδαίο το να υπάρχη μια φυλή μ’ αυτό το όνομα στον πνευματικόν Ισραήλ;

⁵ Αυτό δεν σημαίνει ότι η πνευματική φυλή του Ιούδα είναι προσδιωρισμένη για να κυβερνήση τις ένδεκα άλλες πνευματικές φυλές· ούτε σημαίνει ότι μόνο οι 12.000 της πνευματικής

Μια Μελέτη Κάθε Βράδυ

«ΠΡΙΝ από τέσσερα χρόνια ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά ήλθε στην πόρτα μου. Έγινα συνδρομητής στα περιοδικά Ξύπνα! και Σκοπιά, αλλά σε λίγο μετεκόμισα σε νέα διεύθυνσι. Όταν επανήλθε ο Μάρτυς, ασφαλώς θα διηρωτάτο πού είχα πάει.

»Μολονότι δεν είχα ιδεί άλλον Μάρτυρα έως προ έξη μηνών—μετά τριάμισυ χρόνια αφότου έγινα συνδρομητής—καθόσον περνούσε κάθε χρόνος ανενέωνα τακτικά τις συνδρομές για τα πολύτιμα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα!

»Εν τω μεταξύ άρχισα μια συμμελέτη με τη σύζυγό μου και τα δύο νεαρά τέκνα μου. Επί τρία χρόνια συμμελετούσαμε κάθε βράδυ της εβδομάδος, εκτός μόνον όταν είχαμε επισκέπτας, πράγμα πολύ σπάνιο, και τότε εδίναμε μαρτυρία στους επισκέπτας.

»Η Σκοπιά της 15ης Αυγούστου 1960 είχε μια μεγάλη επίδρασι στη ζωή μου. Το άρθρο ‘Τι Με Εμποδίζει Να Βαπτισθώ;’ μ’ έκαμε να υποβάλω στον εαυτό μου αυτό το ερώτημα. Διεπίστωσα ότι δεν υπήρχε τίποτα εκτός από το ότι δεν υπήρχε ένας αφιερωμένος Μάρτυς για να με βαπτίση, και σκέφθηκα ότι ίσως είχα ανάγκη τόσης γνώσεως όσης είχε κι ο Ιησούς Χριστός όταν εβαπτίσθη. Συνεπέρανα, εν τούτοις, ότι, αν εύρισκα ένα Μάρτυρα, θα μπορούσα να τον παρακαλέσω να με διδάξη περισσότερα πράγματα και τότε θα εγνώριζα αρκετά ώστε να ζητήσω να βαπτισθώ.

»Εννέα μήνες μετά την έκδοσι της Σκοπιάς περί βαπτίσματος, ένας Μάρτυς ήλθε και με βρήκε στο σπίτι ένα απόγευμα. Τόσο ευτυχής ήμουν, ώστε κι αυτός θα εξεπλάγη πολύ όταν τον παρεκάλεσα ευθύς να περάση μέσα και να μου διδάξη περισσότερα περί της Αγίας Γραφής. Από τότε είχαμε μια τακτική οικιακή Γραφική μελέτη κάθε εβδομάδα. Σε λίγο κατενόησα ότι δεν ήταν ανάγκη και, πραγματικά, ήταν αδύνατο να έχω τόση γνώσι όση είχε κι ο Ιησούς προτού βαπτισθώ. Ο Μάρτυς που συμμελετούσε μαζί μου ανέφερε ότι θα εγίνετο μια συνέλευσις στο Σώλσμπερυ και ότι θα εγίνετο εκεί βάπτισμα. Απεφάσισα να περιμένω ως τότε—λίγους μήνες ακόμη—για να βαπτισθώ.

»Τέλος ήλθε η μέρα στην οποία απέβλεπα τόσον καιρό. Πόσο μεγάλη ήταν η χαρά μου να βαπτισθώ επί τέλους, για να συμβολίσω την αφιέρωσι που είχα κάμει στην καρδιά μου, όταν ανέγνωσα το θαυμάσιο εκείνο τεύχος του περιοδικού περί βαπτίσματος πέρυσι! Φαντασθήτε, όμως, πόσο ευτυχής ήμουν βλέποντας την αγαπητή μου σύζυγο να βαπτίζεται δίπλα μου στη λίμνη. Αληθινά ο Ιεχωβά ευλόγησε τη συμμελέτη που είχα μαζί της, διότι εδώ αυτή ήταν ένα πιστοποιητικό της διακονίας μου σ’ αυτή για τις θαυμάσιες αλήθειες της Γραφής, όπως μου απεκαλύφθησαν από τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! και τους στοργικούς μάρτυρας του Ιεχωβά. Μελετούμε ακόμη τακτικά κάθε βράδυ ως οικογένεια, και αναμένομε και οι δύο τον καιρό που θα γίνουν και τα παιδιά μας αφιερωμένοι Μάρτυρες, επίσης.

»Τώρα σκοπός μας είναι να πάμε γρήγορα και να υπηρετήσωμε εκεί όπου η ανάγκη είναι μεγάλη σε άλλο έδαφος, όπου μπορούμε να χρησιμοποιήσωμε τη γνώσι μας της Πορτογαλικής γλώσσης.»—Αδελφός Φ., Νότιος Ροδεσία.

Εκτίμησις Πνευματικών Θησαυρών

ΜΠΟΡΕΙ πολύ καλά να λεχθή ότι όσοι αληθινά έχουν συναίσθησι της πνευματικής των ανάγκης εκτιμούν την αξία των πνευματικών θησαυρών. Μεταξύ εκείνων που εκτιμούν τους πνευματικούς θησαυρούς είναι οι επόμενοι:

● Λίγοι άνθρωποι θα προέτασσαν την προμήθεια μιας Γραφής και εντύπων με Γραφικά θέματα από την προμήθεια ενός ζεύγους υποδημάτων, αλλ’ αυτό έκαμε μια Γερμανίδα στην Παραγουάη. Αισθανόμενη την ανάγκη Γραφικής γνώσεως, ήλθε στην πόλι αναζητώντας κάποιον που να της διδάξη την Αγ. Γραφή. Η αδελφή της εστεναχωρήθη γι’ αυτή την ανησυχία της και την ωδήγησε σε μια γειτόνισσα που ήταν μάρτυς του Ιεχωβά.

Τα όσα άκουσε της προεκάλεσαν εντύπωσι κι άρχισε να μελετά τη Γραφή μ’ αυτή τη γειτόνισσα της αδελφής της και να παρακαλουθή τις συναθροίσεις των Μαρτύρων, πεζοπορώντας ενάμισυ μίλι προς την πόλι γι’ αυτές. Όταν άκουσε τους Μάρτυρας ν’ αποκαλούνται «Αδελφοί» μεταξύ τους, ερώτησε πώς θα μπορούσε ν’ αποτελέση μέρος αυτής της οικογενείας. Της εξηγήθη η διακονία του αγρού, και σε δέκα μέρες αφότου για πρώτη φορά άκουσε για τους μάρτυρας του Ιεχωβά, συνώδευσε έναν απ’ αυτούς στη διακονία του αγρού. Έπαυσε να καπνίζη κι έγινε τόσο ζηλώτρια ώστε στους πρώτους τρεις μήνες αφιέρωσε 97 ώρες στη διακονία, διαθέτοντας 180 περιοδικά της Γραφής και λαμβάνοντας δεκαοκτώ συνδρομές. Παρά τη φτώχεια της, διέθεσε ως εξής ό,τι μικροποσά είχε: Πρώτα επρομηθεύθη μια Αγ. Γραφή, κατόπιν έγινε συνδρομήτρια στη Σκοπιά, και κατόπιν αγόρασε ένα ζεύγος υποδήματα. Αναμφισβήτητα αυτή εξετίμησε τους πνευματικούς θησαυρούς.

● Στο Σούριναμ ένα άτομο καλής θελήσεως προς τον Θεό έχει να υπερνικήση πολλά εμπόδια για να παρακολουθήση εκκλησιαστικές συναθροίσεις των Μαρτύρων. Πρέπει να πεζοπορήση πάνω από μια ώρα μέσ’ από ένα πυκνό δάσος, όπου αφθονούν τα δηλητηριώδη φίδια, στη βροχερή δε περίοδο πρέπει κυριολεκτικά να κολυμπήση για να διαβή τα έλη. Πώς τα κατορθώνει αυτά; Αφήνει μια στεγνή ενδυμασία στο σπίτι ενός φίλου και πριν από τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις, καθώς και μετά απ’ αυτές, αλλάζει τα ρούχα του. Αληθινά, κι αυτός, επίσης, εκτιμά τους πνευματικούς θησαυρούς!

Η Ευλογία του Ιεχωβά Πλουτίζει

Αφήγησις υπό Μωδ Γιούιλ

Ο ΣΟΦΟΣ Σολομών έγραψε: «Η ευλογία του Ιεχωβά πλουτίζει, και λύπη δεν θέλει προστεθή εις αυτήν.» (Παροιμ.10:22, ΜΝΚ) Ακούστε να σας πω πώς το διεπίστωσα αυτό.

Ο Άλστον Γιούιλ, γυιός του αρτοποιού, παρέδιδε ψωμί στο σπίτι μας τη μέρα της γεννήσεώς μου, αλλά πέρασαν είκοσι και πλέον χρόνια ώσπου να γνωρισθούμε· αυτός ήταν τότε μηχανικός στην κρατική υπηρεσία του Μόμπιλ, της Αλαμπάμας, ενώ εγώ ήμουν καθηγήτρια γυμνασίου. Ο αδελφός του είχε αγοράσει τρία βιβλία Γραφικαί Μελέται, από έναν «τακτικό βιβλιοπώλη» και τα έδωσε στη μητέρα του. Αυτή τα έδωσε στον Άλστον. Καθώς αυτός τα διάβαζε, εδοκίμασε τέτοια ταραχή ώστε τα έθεσε κατά μέρος. Αλλά δεν μπορούσε να τα λησμονήση. Τελικά, μ’ ένα σημειωματάριο στο χέρι, χωρίς να εμπιστεύεται ούτε και στο ταμείον της Γραφής, εδιάβασε τη Γραφή από τη Γένεσι ως την Αποκάλυψι καταγράφοντας κάθε παραπομπή περί ζωής μετά θάνατο. Όταν ετελείωσε επείσθη: Άδης είναι ο τάφος. Όταν τον συνήντησα, μπόρεσε να με βοηθήση στα πνευματικά μου προβλήματα.

Ήμουν πολύ φιλόθρησκη από παιδί. Για μένα ο Θεός ήταν μια πραγματικότης και ήθελα να τον γνωρίσω καλύτερα. Όταν, λοιπόν, ήμουν δώδεκα ετών, ενώθηκα στην Εκκλησία των Βαπτιστών. Πουθενά, όμως, δεν μπόρεσα να κατανοήσω τη Γραφή. Οι φίλοι μου της Βαπτιστικής Θεολογικής Σχολής μ’ επέπλητταν λόγω ελλείψεως πίστεως, όταν τους έθετα ερωτήσεις· οι ευαγγελιστικές συναθροίσεις εξύψωναν ανθρώπους, όχι τον Θεό. Πραγματικά, στη διάρκεια των σπουδών μου στο Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμας απωλέσθη το ενδιαφέρον μου στην παρακολούθησι του Κυριακού σχολείου και της εκκλησίας.

Στις 24 Σεπτεμβρίου 1913, του «τελευταίου εκείνου φυσιολογικού έτους της ανθρωπίνης ιστορίας», ο Άλστον Γιούιλ κι εγώ νυμφευθήκαμε. Επακολούθησε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος· κατόπιν επήλθε μια τροπική θύελλα, που εσάρωσε όλα όσα είχαμε εκτός από την υποθήκη του αγροκτήματος. Τον Φεβρουάριο του 1917, ο Άλστον εστάλη στην Καλιφόρνια. Κατόπιν μια Κυριακή, καθώς διεξήρχετο τον «Χάρτην των Αιώνων» εμπρός από την Αίθουσα των Σπουδαστών της Γραφής, μπήκε μέσα, εγνωρίσθη κι άρχισε να παρακολουθή τις συναθροίσεις. Σε λίγο έγραψε ζητώντας ως ιδιαίτερη χάρι να διαβάσω τα βιβλία των Γραφικών Μελετών.

Κι εγώ; Όταν άκουσα τον Πάστορα Ρώσσελ να κηρύττη περί του «Αρμαγεδδώνος» και είδα το Φωτόδραμα της Δημιουργίας, το 1914, η απλότης κι η ειλικρίνεια μού έκαμαν βαθιά εντύπωσι, αλλ’ εκείνο τον καιρό είχα «πολλά σίδερα στη φωτιά». Τώρα τα πράγματα ήσαν διαφορετικά. Περνούσε απ’ το νου μου η φοβερή σκέψις: «Η Χριστιανοσύνη απέτυχε». Τελικά έκαμα μια απόφασι: Εκείνα τα βιβλία του Άλστον. Άρχισα να διαβάζω ένα βράδυ, κι εδιάβασα ως το πρωί. Οποία αποκάλυψις! Ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε, αλλ’ όχι και η «Χριστιανοσύνη». Αμέσως έγραψα στον Άλστον ότι απελάμβανα την ανάγνωσι των Μελετών· τα γράμματά μας διεσταυρώθησαν στο ταχυδρομείο. Όταν τον συνήντησα στο Στόκτον, της Καλιφορνίας, παρακολουθήσαμε τακτικά τις συναθροίσεις των Σπουδαστών της Γραφής. Πώς μ’ εβοήθησαν οι αδελφοί της μικρής εκείνης εκκλησίας ν’ αρχίσω να προχωρώ στην υπηρεσία από σπίτι σε σπίτι!

ΕΡΓΟΝ ΣΚΑΠΑΝΕΩΣ

Στις 25 Δεκεμβρίου 1917, αφιερωθήκαμε και οι δύο στον Ιεχωβά, συμβολίζοντας την αφιέρωσί μας με το εν ύδατι βάπτισμα την Κυριακή πριν από την Ανάμνησι, το 1918. Το έργον της αιτήσεως για απελευθέρωσι των αδελφών μας από τις φυλακές της Ατλάντας και μία αγγελία στο περιοδικό Η Σκοπιά με παρεκίνησαν να υποβάλω αίτησι για υπηρεσία σκαπανέως. Άρχισα όταν εξεδόθη το περιοδικό Χρυσούς Αιών, τον Οκτώβριο του 1919. Εκείνο τον καιρό αφήναμε αντίτυπα ως δείγμα και εκάναμε επανεπίσκεψι μετά μια εβδομάδα. Ο πρώτος συνδρομητής μου, ένας Πρεσβυτεριανός, ενδιεφέρθη για τη Γραφή· έκανα επανεπισκέψεις· εδέχθη την αλήθεια και είναι ακόμη πιστός. Στην αρχή δυσκολεύθηκα λίγο ν’ ανταποκρίνωμαι στα οικιακά μου καθήκοντα και να κάνω συγχρόνως έργον σκαπανέως, αλλά καθόσον προχωρούσα αυτό εγίνετο ευκολώτερο.

Στο έτος 1922 παρακολουθήσαμε την πρώτη μας συνέλευσι στο Σήνταρ Πόιντ, και κατόπιν εδαπανήσαμε ένα έτος σε έργον σκαπανέως στην Αλαμπάμα. Οι ευτυχείς μας πείρες απέδειξαν κατ’ επανάληψιν ότι η ‘ευλογία του Ιεχωβά πλουτίζει’. Ένα βράδυ εφθάσαμε κατάκοποι σε μια μικρή πόλι και βρήκαμε ένα φιλικό οικοτροφείο, όπου μπορούσαμε να μείνωμε τη νύχτα. Μετά το δείπνον, καθώς βοηθούσα τη σύζυγο του ιδιοκτήτου στο πλύσιμο των πιάτων, ωμιλήσαμε για το έργον μας. Είχαν φασαρίες στην τοπική εκκλησία—δοκιμασία για την πίστι τους. Αφού ετελειώσαμε το πλύσιμο των πιάτων, αυτή κι ο σύζυγός της ήλθαν στο δωμάτιο μας και τους εδώσαμε μαρτυρία ως τα μεσάνυχτα σχεδόν. Εδέχθησαν πρόθυμα την αλήθεια. Αρνήθηκαν να μας αφήσουν να πληρώσωμε ό,τι έπρεπε για τη διανυκτέρευσί μας και τα γεύματα, αλλ’ εδέχθησαν προθύμως μια σειρά βιβλίων.

Σε κάποια πόλι εγνωρίζαμε ότι υπήρχε αδιαφορία κι εναντίωσις, αλλ’ ήταν μέσα στον τομέα μας και η μαρτυρία έπρεπε να δοθή. Ούτε ένα φυλλάδιο δωρεάν δεν μπορέσαμε να δώσωμε. Επιστρέφοντας στο σπίτι χωρίς να έχωμε αρκετά χρήματα ν’ αγοράσωμε βενζίνη για το αυτοκίνητό μας και χωρίς να ελπίζωμε να δειπνήσωμε, εμείναμε για να κάμωμε μια επανεπίσκεψι σ’ ένα ενδιαφερόμενο άτομο. Επήρε μια Γραφή, όλα τα βιβλία που είχαμε, κι έγινε συνδρομητής και στα δύο περιοδικά. Αφού ετελειώσαμε εκείνον τον τομέα, επιστρέψαμε στον Άγιο Φραγκίσκο, κι εγώ εξακολούθησα να κάνω έργον σκαπανέως. Ήταν μια χαρωπή μέρα, όταν κι ο Άλστον επίσης μπόρεσε πάλι να μπη στην ολοχρόνια υπηρεσία και να παραμείνη.

Με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά παρακολουθήσαμε όλες εκείνες τις συνελεύσεις που άφησαν εποχή στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά το 1923, κατ’ εξοχήν δε τη συνέλευσι του Κολόμπους, Οχάιο, το 1931, οπότε υιοθετήθη το όνομα «Μάρτυρες του Ιεχωβά», και της Ουάσιγκτον το 1935, οπότε γνωρίσαμε τα περί «πολλού όχλου». Οι συνελεύσεις ήσαν πάντοτε καιροί αναψυχής, οπότε μπορούσαμε να ξαναγεμίσωμε τους πνευματικούς συσσωρευτάς μας, αν επιτρέπεται η έκφρασις.

Το έτος 1931 ήταν ένα αξιομνημόνευτο έτος. Αφού ελάβαμε το όνομα μάρτυρες του Ιεχωβά και το βιβλιάριο Η Βασιλεία, η Ελπίς του Κόσμου, αρχίσαμε το έργον στους δρόμους με το βιβλιάριο. Αυτό εφαίνετο κάπως παράξενο στην αρχή, να στέκωμε στις γωνίες των πολυσυχνάστων δρόμων της κάτω πόλεως του Αγίου Φραγκίσκου, διαλαλώντας, «Η Βασιλεία, η Ελπίς του Κόσμου—πέντε σεντς!» Αλλά σύντομα το συνηθίσαμε και μας άρεσε. Επακολούθησε η ειδική εκστρατεία με το βιβλιάριο Η Βασιλεία στους οικονομικούς παράγοντας, τους πολιτικούς και τους κληρικούς. Μου ανετέθησαν οι οικονομικοί παράγοντες. Διερωτώμουν πώς θα μπορούσα ποτέ να πλησιάσω μερικούς απ’ αυτούς, αλλ’ η «ευλογία του Ιεχωβά» διηυκόλυνε τα πράγματα και είχα μερικές ευχάριστες πείρες. Ένας υψηλός κύριος με κύτταξε καταδεκτικά καθώς του προσέφερα το βιβλιάριο. Μειδιώντας μ’ ερώτησε: «Πέντε σεντς! Αυτή είναι η όλη μου υποχρέωσις;» και μου έδωσε δύο νομίσματα μισού δολλαρίου. Ένας άλλος απουσίαζε, όταν έκαμα την επίσκεψι· άφησα το βιβλιάριο και το επισκεπτήριό μου. Μου έγραψε ένα σημείωμα ευχαριστώντας με για το βιβλιάριο, κι εσωκλείοντας πέντε δολλάρια.

Επακολούθησε το έργον του ραδιοφώνου. Οι αδελφοί στον Όρμο του Αγίου Φραγκίσκου ήσαν κάτοχοι ενός περιφερειακού ραδιοφωνικού σταθμού, του KFWM (αργότερα KROW). Τις Κυριακές είχαμε ένα ωριαίο θρησκευτικό πρόγραμμα με μια ομιλία, Γραφικές ερωτήσεις και μουσική· στη διάρκεια της εβδομάδος κατηρτίζοντο προγράμματα γενικού ενδιαφέροντος γύρω από μια δεκαπεντάλεπτη «συνομιλία» πάνω σε κάποιο θέμα του περιοδικού Ο Χρυσούς Αιών. Εμείς οι σκαπανείς εκάναμε επισκέψεις στους ενδιαφερομένους. Χαίρω που είχα συμμετοχή σ’ αυτό το έργον.

Οι κατά ομάδες εκστρατείες ήσαν βέβαια συγκινητικές. Όλοι οι ευαγγελιζόμενοι μιας μεγάλης εκτάσεως συνεκεντρώνοντο σε μια πόλι, όπου υπήρχε διωγμός από τις αρχές. Σαν ακρίδες θα επέφταμε σ’ εκείνη την πόλι, θα ειδοποιούσαμε την αστυνομία προτού αρχίσωμε το έργον, κατόπιν δε θα εκάναμε επίσκεψι σε κάθε σπίτι, λέγοντας στους ανθρώπους την αληθινή φύσι του έργου μας. Εφαίνετο σαν να πηγαίναμε πραγματικά σε μάχη, καθόσον το ένα αυτοκίνητο μετά το άλλο εξήρχετο από το «σημείον επαφής» και πηγαίναμε ήσυχα στο έργον, ο καθένας στον ωρισμένο του τομέα. Μια θαυμάσια μαρτυρία της αληθείας εδόθη με τις εκστρατείες αυτές.

Καθόσον περνούσαν γρήγορα τα χρόνια, κάθε μέρα ήταν πλήρης από ευχάριστες πείρες. Όταν ο Δικαστής Ρόδερφορδ ωμίλησε στο «Σαν Φραντζίσκο Σίβικ Ωντιτόριουμ», μου εδόθησαν τα ονόματα ενδιαφερομένων ατόμων, μεταξύ των οποίων και ενός κηπουρού στη «Γιούνιον Σκουαίρ». Όταν πήγα να τον αναζητήσω, πουθενά δεν βρέθηκε. Εγύρισα, λοιπόν, να φύγω. Δεν είχα απομακρυνθή ούτε μισό οικοδομικό τετράγωνο, οπότε η συνείδησίς μου άρχισε να μου λέγη: «Εδώ είναι ένας άνθρωπος που ενδιαφέρεται για την αλήθεια, και αντί να τον εύρης, απομακρύνεσαι ακριβώς σαν τον Ιωνά, αποξενώνοντας ίσως ένα από τα πρόβατα του Κυρίου». Επανέκαμψα, λοιπόν, και τον βρήκα στην εργαλειοθήκη. Παρήγγειλε μια πλήρη σειρά των εκδόσεων της Εταιρίας κι ενεγράφη συνδρομητής και στα δύο περιοδικά μας. Όταν πήγα να του τα επιδώσω, μιλούσε σ’ έναν άλλον άνθρωπο, ο οποίος, επίσης, έδειξε ενδιαφέρον και παρήγγειλε βιβλία. Ο κηπουρός έγινε αδελφός μας, ο δε άλλος, ο Αδελφός Ροσσέλι, ήταν επί πολλά χρόνια ένας αφωσιωμένος σκαπανεύς, πρώτα στον Άγιο Φραγκίσκο, όπου είχαμε πολλές ευτυχείς πείρες μαζί, και κατόπιν, επειδή αυτός ήταν ελεύθερος, πηγαίνοντας σε αγρούς του εξωτερικού, στη Χαβάη, στις Φιλιππίνες, στην Αλάσκα, στην Ισπανία, στην Ιταλία, στην Πορτογαλία, από την οποία απηλάθη. Ευρισκόμενος σε κακή κατάστασι υγείας, επέστρεψε στον Άγιο Φραγκίσκο. Εδίδαξε την αλήθεια στον μαλάκτη του, Πέτρον Καρμπέλλο. Ο Πέτρος κι η σύζυγός του επέρασαν από τη σχολή Γαλαάδ, ήλθαν στη Βραζιλία ως ιεραπόστολοι και υπηρέτησαν στο έργον περιοχής και στο Μπέθελ, στο Ρίο Ιανέιρο. Ο καλός Κύριος δεν έκρινε καλό να μου δώση τέκνα από την ίδια μου σάρκα, αλλ’ αυτά τα θεοκρατικά «τέκνα» κι «εγγόνια» αποτελούν μια χαρωπή παρηγοριά.

ΣΤΗ ΒΡΑΖΙΛΙΑ

Ήλθε ο Μάρτιος του 1936. Εσχεδιάζαμε να κατασκευάσωμε ένα τροχόσπιτο, για να είμεθα ακόμη πιο ελεύθεροι για την υπηρεσία παντού. Αλλά τότε ήλθε μια επιστολή από το γραφείο του προέδρου, που ερωτούσε τον Άλστον τι φρονεί για μετάβασι στη Νότιο Αμερική. Καίτοι μια τέτοια σκέψις ποτέ δεν εμπήκε στον νου του, εν τούτοις ήταν πρόθυμος να πάη οπουδήποτε στην υπηρεσία του Κυρίου, το ίδιο όπως κι εγώ. Έτσι, στις 31 Μαΐου διεπλεύσαμε τον Μισσισσιπή από τη Νέα Ορλεάνη με το ατμόπλοιο «Ντελ Βάλλε» της Ατμοπλοϊκής Εταιρίας Δέλτα, διεσχίσαμε τον Κόλπο κι εφθάσαμε στο Ρίο Ιανέιρο, κατόπιν δε σιδηροδρομικώς εφθάσαμε στον Σάο Πάουλο, όπου ευρίσκετο το γραφείο του τμήματος Βραζιλίας.

Υπήρχαν εξήντα περίπου ευαγγελιζόμενοι στη Βραζιλία, όταν εφθάσαμε. Μολονότι στην αρχή μπορούσα μόνο να τους μειδιάσω, αισθανόμουν εντελώς σαν στο σπίτι μου με τους Βραζιλιανούς αδελφούς μας. Άρχισα να εκπαιδεύωμαι στη γλώσσα τους από μια διδασκάλισσα, θυγατέρα μιας πνευματικής αδελφής μας· αλλά και τα παιδιά της γειτονιάς ήρχοντο κάθε βράδυ να καθήσουν στο κατώφλι της πόρτας μας, απευθύνοντας σε μένα χίλιες ερωτήσεις και απαντώντας στις δικές μου. Πώς ήθελαν να γελούν με τα Πορτογαλικά μου! Αλλά μου εδίδαξαν πολλά.

Ένα μήνα περίπου μετά την άφιξί μας είχαμε μια συνέλευσι στον Σάο Πάουλο, την πρώτη συνέλευσι της Βραζιλίας. Συνεκινήθημεν από το ακροατήριο, που απετελείτο από εκατόν δέκα άτομα στη δημοσία διάλεξι, η οποία διεφημίσθη με ηχητικό αυτοκίνητο και με το ραδιόφωνο. Το πνεύμα, επίσης, ήταν ακριβώς το ίδιο που επικρατεί πάντοτε και στις μεγαλύτερες συνελεύσεις.

Μπορέσαμε να φέρωμε μαζί μας γραμμόφωνα στη Βραζιλία, για τα οποία ήμουν πολύ ευγνώμων στις πρώτες εκείνες ημέρες που εμάθαινα τη γλώσσα. Τα ηχητικά μηχανήματα για το αυτοκίνητό μας ήλθαν λίγο μετά από μας κι εχρησιμοποιούντο αποτελεσματικά στη διάρκεια του χρόνου που ήμεθα στον Σάο Πάουλο. Συνεκεντρώνοντο πολλά πλήθη καθώς εγίνετο η αναπαραγωγή των διαλέξεων και μετά το πρόγραμμα διεθέταμε πολυάριθμα βιβλία.

ΔΙΩΓΜΟΣ

Στη διάρκεια των σκοτεινών ημερών του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου είχαμε τη μερίδα μας στον διωγμό. Η Βραζιλία, όπως θα ενθυμήσθε, ισχυρίζεται ότι αποτελείται κατά 90 τοις εκατό από Καθολικούς, οι δε πολιτικοί της εκπρόσωποι την αποκαλούν «τη μεγαλύτερη Καθολική χώρα του κόσμου». Έτσι, ένα ρεύμα εναντιώσεως της Ιεραρχίας εξεδηλώθη με την κατάσχεσι των βιβλίων των σκαπανέων στις μικρές πόλεις, με συκοφαντίες και απόπειρες επιβολής εναντίον της Εταιρίας ανεφαρμόστων διατάξεων, το δε ηχητικό αυτοκίνητο έγινε στόχος ειδικής επιθέσεως.

Σε μια μικρή πόλι, καθώς εδίναμε το τελευταίο πρόγραμμα το μεσημέρι, ο ιερεύς εξαπέστειλε τον όχλο από την εκκλησία για να προξενήσουν βλάβες στο αυτοκίνητο, αλλ’ ήλθαν, επίσης, ο δήμαρχος κι η αστυνομία. Ο δήμαρχος είπε ότι είχαμε πλήρες δικαίωμα να δώσωμε το άγγελμά μας. Όταν ερωτήθη αν αυτός κι οι αστυνομικοί θα παρέμεναν στο πρόγραμμα, είπε ότι θα έμενε και δεν θα ελάμβανε χώραν καμμιά ανωμαλία. Μια από τις γυναίκες, που εστάλησαν από τον ιερέα, είπε: «Αυτή είναι η αλήθεια». Το πρόγραμμα ετελείωσε, ευχαριστήσαμε τον δήμαρχο, στον οποίον εδόθη ένα βιβλίο Πλούτη, και ανεχωρήσαμε για την επόμενη πόλι.

Η παρενόχλησις έγινε ισχυρή. Κάθε λίγες εβδομάδες κάποια δημοσία υπηρεσία έστελλε κάποιον να «διενεργήση έρευνα» για την Εταιρία. Εφηρμόζετο λογοκρισία, η δε επικοινωνία με το Μπρούκλυν ήταν δύσκολη. Ελέχθη στον Άλστον ότι, αν επήγαινε στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα του αφηρείτο το διαβατήριό του και δεν θα του εδίδετο άλλο. Η Εταιρία ηπειλήθη με διάλυσι. Δεν ήταν καιρός γι’ αυτόν ν’ αναχωρήση. Γι’ αυτό, έστειλε μένα στη συνέλευσι του Ντητρόιτ το 1940 με πλήρη επεξήγησι των προβλημάτων μας στον πρόεδρο της Εταιρίας καθώς και στον κ. Μπάνκχεντ, Πρόεδρον τότε της Βουλής των Αντιπροσώπων και επί πολλά χρόνια κολλεγιακό φίλο. Έγινε σκέψις να πάη ένας αδελφός από το Μπρούκλυν στην Ουάσινγκτον, αλλ’ ο Αδελφός Ρόδερφορδ έγραψε να πάω εγώ. Μπορείτε να φαντασθήτε! Πώς θα μπορούσα ποτέ εγώ να εκπληρώσω μια τέτοια αποστολή; «Η ευλογία του Ιεχωβά» διήνοιξε την οδόν. Παρέδωσα τα χαρτιά μου, απήντησα σε λίγες ερωτήσεις, ανεχώρησα αεροπορικώς τα μεσάνυχτα για τη Νέα Ορλεάνη, κατέβηκα στον Μισσισσιπή πάλι και κατόπιν επέστρεψα στη Βραζιλία. Το 1941 ο Αδελφός Ρόδερφορδ μετέφερε τα γραφεία του τμήματος στο Ρίο Ιανέιρο, όπου, όπως ηλπίζετο, θα υπήρχε λιγώτερος διωγμός. Αυτό και συνέβη.

ΣΤΟ ΡΙΟ ΙΑΝΕΪΡΟ

Επί ένα έτος αναζητούσαμε ματαίως ένα σπίτι να ενοικιάσωμε, γι’ αυτό η Εταιρία, με τη βοήθεια εντοπίων αδελφών, αγόρασε ένα οίκημα, που ευρίσκετο στο μόνο τμήμα του Ρίου Ιανεΐρου, που απείχε λίγο μόνον από τους σταθμούς όλων των προαστειακών σιδηροδρόμων. Η ευλογία του Ιεχωβά ήταν πάνω σ’ αυτό. Η επένδυσις αξίζει πολλές, πολλές φορές την αρχική της δαπάνη. Μετά από λίγα χρόνια, στο έτος 1953, εκτίσθη, στο οπίσθιο μέρος του οικήματος, ένα διώροφο εργοστάσιο και γραφείο, και τώρα η Εταιρία κτίζει ένα ωραίο καινούργιο Μπέθελ στο πρόσθιο μέρος του ιδίου αυτού οικοπέδου. Τι μεταβολές έχω ιδεί!

Ο Αδελφός Νορρ μάς επεσκέφθη για πρώτη φορά στο έτος 1945. Πώς αναμέναμε μια επίσκεψι από τον πρόεδρο της Εταιρίας! Οι επισκέψεις του πάντοτε υπήρξαν μια ευλογία και μια μεγάλη ώθησις για το έργον, όπως ήσαν κι οι επισκέψεις των άλλων αξιωματούχων της Εταιρίας, των Αδελφών Φραντς και Χένσελ. Κατόπιν οι Γαλααδίται, με την εκπαίδευσι που έλαβαν στη Σχολή Γαλαάδ, άρχισαν να έρχωνται για να βοηθήσουν τους Βραζιλιανούς αδελφούς. Μερικοί εδυσκολεύθησαν να εξασφαλίσουν μια μόνιμη διαμονή· πάρα πολλοί απ’ αυτούς παρέμειναν μαζί μας, και χαίρομε για την υποβοήθησί τους.

Στο 1946 ο Αδελφός Νορρ εκάλεσε όλους τους υπηρέτας τμήματος (με τις συζύγους των) να δαπανήσουν έξη αλησμόνητους μήνες στο Μπέθελ του Μπρούκλυν, να παρακολουθήσουν την αποφοίτησι της εβδόμης σειράς σπουδαστών της σχολής Γαλαάδ, και τη συνέλευσι «Ευφραινομένων Εθνών» στο Κλήβελαντ, Οχάιο. Ανεχωρήσαμε για τη Νέα Υόρκη με το ατμόπλοιο Σανταρέμ, του Βραζιλιανού Λόυδ, εθνικής ατμοπλοΐας. Το πλοίο, με μεγάλο φορτίο από καφέ, έπλεε ομαλά. Είχα μια Γραφική μελέτη με τον γιατρό και τον λογιστή του πλοίου κάθε απόγευμα, και όταν ένας Ισπανός πρόξενος από το Μοντεβίδεο, διωρισμένος στην Κούβα, πέθανε στο πλοίο, ο γιατρός με παρεκάλεσε να συνομιλήσω με τη χήρα σύζυγό του. Αυτή μιλούσε Ισπανικά, εγώ Πορτογαλικά, αλλά συνεννοούμεθα μεταξύ μας. Της έδωσα το βιβλίο «Η Αλήθεια Ελευθερώσει Υμάς» στην Ισπανική, κι εφάνη ότι το εξετίμησε. Ένας από τους ιεραποστόλους μας την επεσκέφθη μετά την επιστροφή της στην Ουρουγουάη. Ήταν ένας μήνας εκστρατείας με βιβλιάρια και διεθέσαμε πολύ περισσότερα από την αναλογία μας των 100 βιβλιαρίων ο καθένας, δίνοντας μαρτυρία σε όλους, από τον πλοίαρχο ως το πλήρωμα και σε όλους τους επιβάτας.

Ποτέ δεν μπορώ να λησμονήσω τις μελέτες Σκοπιάς της εσπέρας της Δευτέρας στη διάρκεια της παραμονής μας στο Μπέθελ. Εκεί βρέθηκαν μερικοί Βρεττανοί αδελφοί, οι οποίοι μόλις είχαν περάσει τα χρόνια του πολέμου, και πόσο ήξεραν τις Γραφές τους! αναφέροντας εδάφιον προς εδάφιον ως αποδείξεις για να υποστηρίξουν τα σημεία των παραγράφων. Για μένα η μελέτη Σκοπιάς της εσπέρας της Δευτέρας αποτελεί το πραγματικό κέντρον ζωής της οικογενείας Μπέθελ.

Η υγεία του Άλστον δεν πήγαινε καλά, και μάλιστα τόσο γοργά, ώστε μερικοί εσκέφθησαν ότι θα έπρεπε να ζητήσωμε την άδεια του Αδελφού Νορρ για να παραμείνωμε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μια μέρα τον ερώτησα τι θα εσκέπτετο αν ο Αδελφός Νορρ απεφάσιζε να παραμείνωμε στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Ο διορισμός μου είναι στη Βραζιλία», ήταν η ταχεία απάντησις. «Πού είναι ο δικός σου;» Κι ο δικός μου ήταν στη Βραζιλία! Επεστρέψαμε στη Βραζιλία τον Οκτώβριο. Την Κυριακή πριν από την Ανάμνησι του 1948, ακριβώς τριάντα χρόνια μετά το βάπτισμά του, ο Άλστον ετερμάτισε την επίγεια σταδιοδρομία του. Ησθάνθη μεγάλη ευχαρίστησι στέλλοντας τη μηνιαία εκθεσι έργου του Δεκεμβρίου 1947, που έδειχνε ότι η Βραζιλία υπερέβη τους χιλίους ευαγγελιζομένους. Δεν υπήρχε διάσπασις στις τάξεις. Ο θάνατος του Άλστον επήλθε την Κυριακή πρωί, και προτού καθήσωμε για πρόγευμα ως οικογένεια τη Δευτέρα πρωί, ο Ντίλλαρντ Λήθκο διωρίσθη και υπηρετούσε ως υπηρέτης τμήματος.

Είχαν περάσει ευτυχισμένα χρόνια γεμάτα από δράσι. Σταθμοί για μένα ήσαν οι συνελεύσεις του Σταδίου Γιάγκη 1953 και 1958, αλλ’ η πιο θαυμάσια απ’ όλες ήταν η περυσινή συνέλευσις «Ηνωμένων Λάτρεων». Επί μήνες παρατηρούσα στο ημερολόγιο την εικόνα του νέου κτιρίου, όπου δύο από τα μέλη του δικού μας Μπέθελ Βραζιλίας εξεπαιδεύοντο στη σχολή Γαλαάδ και ήλπιζα να ιδώ αυτό το κτίριο, αλλά λίγο ωνειρευόμουν ότι αυτό θα ήταν κατοικία μου στην εβδομάδα της συνελεύσεως. Και ήταν! Και η συνέλευσις εκείνη ήταν πραγματική χαρά.

Από τη Νέα Υόρκη πήγα στο Χιούστον για να παρακολουθήσω μια άλλη συνέλευσι. Κατόπιν έκαμα μια βραχεία επίσκεψι στα μέλη της αμέσου επιγείου οικογενείας μου, δίνοντάς τους τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών, που εξεδόθη τότε ακριβώς στη συνέλευσι· κατόπιν επέστρεψα στον τόπο μου, στη Βραζιλία, αυτή τη φορά όχι με πλοίο αλλά με αεριωθούμενο αεροπλάνο, για να λάβω μέρος στις προετοιμασίες για τη συνέλευσί μας «Ηνωμένων Λάτρεων» στον Σάο Πάουλο τον επόμενο μήνα.

Οι Βραζιλιανοί αδελφοί μου μού είναι εγκαρδίως αγαπητοί, και πόσο έχω πλουτισθή τώρα με τους 24.000 αδελφούς αντί των εξήντα, που ήσαν εδώ όταν ήλθα στη Βραζιλία πριν από είκοσι πέντε χρόνια! Οι Βραζιλιανοί είναι πολύ φιλόξενοι, γενναιόδωροι κι ευπρόσιτοι. Είναι πραγματική χαρά να δίνη κανείς μαρτυρία σ’ αυτούς και να συμμελετά μαζί τους.

Στις μέρες των διακοπών μού αρέσει να παίρνω μαζί μου μια νεώτερη αδελφή και να δαπανώ δύο πολύτιμες εβδομάδες στο έργον σκαπανέως και πάλι, σε μεμονωμένους τομείς. Ικανοποιεί την επιθυμία, «mata as saudades» (εξαλείφει τη νοσταλγία), όπως λέγουν οι Βραζιλιανοί. Η ζωή στο Μπέθελ είναι ασύγκριτη· δεν θα ήθελα με τίποτα να την ανταλλάξω εδώ στη γη.

Καθώς τα σκέπτομαι καλά όλα, μπορώ αλήθεια να πω: «Ήταν ένδοξο κατά πάντα», κι έχω πεποίθησι ότι θα εξακολουθήση να είναι ένδοξο και στο μέλλον. Πόσο πλούσιοι είμεθα ως ολοχρόνιοι διάκονοι με την ευλογία του Ιεχωβά!

Αποφεύγετε Ανωφελείς Ερωτήσεις

ΕΧΕΤΕ προσέξει πόσο συχνά ο απόστολος Παύλος προέτρεπε τους Χριστιανούς να φυλάγωνται από θεωριολογίες και ανωφελείς ερωτήσεις; Στον Τιμόθεο έγραψε: «Διότι θέλει ελθεί καιρός, ότε δεν θέλουσιν υποφέρει την υγιαίνουσαν διδάσκαλίαν· αλλά θέλουσιν επισωρεύσει εις εαυτούς διδασκάλους κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας, γαργαλιζόμενοι την ακοήν· και από μεν της αληθείας θέλουσιν αποστρέψει την ακοήν αυτών, εις δε τους μύθους θέλουσιν εκτραπή.» (2 Τιμ. 4:3, 4) Ο Παύλος, στην προς Τίτον επιστολή του, προειδοποίησε: «Μωράς δε φιλονεικίας και γενεαλογίας, και έριδας, και μάχας νομικάς, φεύγε· διότι είναι ανωφελείς και μάταιαι.» (Τίτον 3:9) Αλλού ο απόστολος εφιστά την προσοχή των αδελφών ν’ αποφεύγουν τη ‘φιλοσοφία και τη μάταιη απάτη’, «την ματαιολογίαν», «τας βεβήλους ματαιολογίας», ‘την ψευδώνυμη γνώσι’, «τους μύθους» και «διδαχάς . . . ξένας».—Κολ. 2:8· 1 Τιμ. 1:6· 6:20· 2 Τιμ. 4:4· Εβρ. 13:9.

Οι επανειλημμένες αυτές προειδοποιήσεις δεν ήσαν άστοχες. Ήδη στην εποχή του Τιμοθέου ο Υμέναιος και ο Φιλητός απεπλάνησαν μερικούς από την αληθινή πίστι διδάσκοντας ότι η ανάστασις είχε ήδη γίνει. (2 Τιμ. 2:17, 18) Στον δεύτερο και στον τρίτον αιώνα οι Γνωστικισταί, που επηγγέλλοντο ότι ανήκαν στη Χριστιανοσύνη, εκαυχώντο ότι αυτοί μόνοι εξηρεύνησαν τα βάθη της γνώσεως. Με θεωριολογήματα ισχυρίζοντο ότι ανεκάλυψαν τα «βαθέα», που ήσαν άγνωστα στον συνήθη Χριστιανό. Απρόθυμοι να περιορισθούν στην από τον Θεό αποκεκαλυμμένη αλήθεια και βεβαιώνοντας ότι ήταν αδύνατο να φθάση κανείς στις αληθινές διδασκαλίες του Χριστού, προέβησαν στην εισαγωγή των Ανατολικών και Ελληνικών φιλοσοφιών, με τον χαρακτηρισμό της ανωτέρας γνώσεως. Προέκυψαν αλόγιστες, ανθρωποποίητες δοξασίες, και πολλοί εξετράπησαν σε μύθους. Η δήλωσις του αποστόλου Ιωάννου απεδείχθη ορθή: «Πας όστις παραβαίνει και δεν μένει εν τη διδαχή του Χριστού, Θεόν δεν έχει.»—2 Ιωάν. 9.

ΑΦΘΟΝΗ ΓΝΩΣΙΣ

Σήμερα, στον πνευματικό παράδεισο, που απολαμβάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, η θεία επαγγελία απεδείχθη αληθής: «Πολλοί θέλουσι περιτρέχει, και η γνώσις θέλει πληθυνθή.» (Δαν. 12:4) Η πηγή της αληθινής αυτής γνώσεως διασαφηνίζεται στην προφητεία του Ησαΐα, η οποία, επίσης, εκπληρώνεται τώρα: «Εν ταις εσχάταις ημέραις, το όρος του οίκου του Ιεχωβά θέλει στηριχθή επί της κορυφής των ορέων, και υψωθή υπεράνω των βουνών· και πάντα τα έθνη θέλουσι συρρέει εις αυτό, και πολλοί λαοί θέλουσιν υπάγει, και ειπεί, Έλθετε, και ας αναβώμεν εις το όρος του Ιεχωβά, εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ· και θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού. Διότι εκ Σιών θέλει εξέλθει νόμος, και λόγος του Ιεχωβά εξ Ιερουσαλήμ.»—Ησ. 2:2, 3, ΜΝΚ.

Ναι, από τον Ιεχωβά Θεό, τον λόγον του και την οργάνωσί του προέρχεται η διδασκαλία, που καθιστά ικανούς τους Χριστιανούς να περιπατούν τις οδούς Του, λατρεύοντας τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία. (Ιωάν. 4:24) «Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου, και φως εις τας τρίβους μου», έγραψε ο ψαλμωδός. (Ψαλμ. 119:105) Κάτω από τη διαφώτισι της αυξημένης Γραφικής γνώσεως «η οδός . . . των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φως το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα.»—Παροιμ. 4:18.

Η αφθονία, όμως, της αληθινής γνώσεως του Ιεχωβά, που υπάρχει σήμερα, δεν μειώνει την ανάγκη τηρήσεως της θεοπνεύστου συμβουλής: «Πας λόγος Θεού είναι δεδοκιμασμένος· είναι ασπίς εις τους πεποιθότας επ’ αυτόν. Μη προσθέσης εις τους λόγους αυτού· μήποτε σε εξελέγξη, και ευρεθής ψεύστης.» (Παροιμ. 30:5, 6) Στον λόγον του Θεού δεν υπάρχει μόλυσμα θεωριολογίας· όλα είναι καθαρός χρυσός. Ο Παύλος προειδοποιεί, «το δε πνεύμα ρητώς λέγει, ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης, και εις διδασκαλίας δαιμονίων.» (1 Τιμ. 4:1) Σήμερα, που είμεθα στο κατώφλι του δικαίου νέου κόσμου του Θεού, ουσιώδες είναι το «πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε.» (1 Θεσ. 5:21) Τώρα, ακριβώς όπως και στην εποχή του Τιμοθέου, ο καθένας μας πρέπει να ορθοτομή τον λόγον της αληθείας, αποφεύγοντας τη ματαιολογία.—2 Τιμ. 2:15, 16.

ΑΝΩΦΕΛΗΣ ΧΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Η ορθοτόμησις του Θείου λόγου της αληθείας απαιτεί να διακρίνωμε μεταξύ επωφελών και ανωφελών ερωτήσεων. Φυσικά, έχομε ερωτήσεις για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Στη Γραφή ο Ιεχωβά παρέσχε αυθεντικές απαντήσεις στις ερωτήσεις που μας αφορούν κατάλληλα στον παρόντα καιρό. Ενίοτε η κοσμική ιστορία μπορεί να συμπληρώση τις πληροφορίες μας με λεπτομέρειες που δεν δίδονται στη Γραφή. Αλλ’ υπάρχουν και άλλες ερωτήσεις, στις οποίες ούτε η Γραφή ούτε η κοσμική ιστορία παρέχουν απάντησι. Δεν είναι συνετόν ούτε ασφαλές για μας να θεωριολογούμε σ’ ερωτήσεις της φύσεως αυτής.

Λόγου χάριν, με όλη την καλή του πίστι, ένας θα μπορούσε να ρωτήση, Τι έκανε ο Ιεχωβά προτού δημιουργήση τον Ιησούν, μέσω του οποίου έκαμε τα πάντα; Αν ο Αδάμ και η Εύα μετανοούσαν, θα τους συγχωρούσε ο Θεός; Τι έγιναν τα σώματα εκείνων που απωλέσθησαν στον Κατακλυσμό; Τα πολύτιμα δώρα που προσεκομίσθησαν στο βρέφος Ιησούν μήπως έκαμαν πλουσίους τον Ιωσήφ και τη Μαρία στο υπόλοιπον της ζωής των; Τι έκανε ο Ιησούς μεταξύ του δωδεκάτου και του τριακοστού έτους της ηλικίας του εκτός από το έργον του ξυλουργού; Πώς θα μπορούσε ο Ιεχωβά ν’ απολυτρώση το ανθρώπινο γένος αν ο Ιησούς δεν απεδεικνύετο πιστός; Ακριβώς πόσον καιρό διήρκεσε το ταξίδι του Ιησού στον ουρανό; Πολύς χρόνος θα εδαπανάτο σε εικασίες πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα.

Ομοίως είναι δυνατόν να δαπανηθή πολύτιμος χρόνος σε θεωριολογίες πάνω σε ζητήματα σχετικά με το μέλλον. Ένας θα μπορούσε να ρωτήση, Σε ποιο έτος πρόκειται ν’ αρχίση ο Αρμαγεδδών; Θα λάβουν τελικά αθανασίαν οι πιστοί άγγελοι; Θα υπάρχουν εργοστάσια και μηχανήματα σε χρήσι μετά τον Αρμαγεδδώνα; Θα έχουν πάλι γένεια οι άνθρωποι; Ποιο θα είναι το μέσον συναλλαγής στον νέο κόσμο; Θα μετάσχουν στην εντολή της αναπαραγωγής και γυναίκες που πέρασαν ήδη την ηλικία της τεκνογονίας; Αν αφιερωμένοι γονείς και τέκνα συμβή να πεθάνουν πριν από τον Αρμαγεδδώνα, ποιος γονεύς θ’ αναθρέψη τ’ αναστημένα τέκνα, αφού οι αναστημένοι σύζυγοι δεν θα ξανανυμφευθούν; (Λουκ. 20:35) Αυτές είναι τυπικές ερωτήσεις στις οποίες ο Ιεχωβά δεν έχει δώσει τώρα απαντήσεις. Θεωρείτε συνετό για τους Χριστιανούς ν’ αφαιρούν χρόνον από μια πιο ωφέλιμη μελέτη της Αγίας Γραφής για να κάνουν θεωρίες πάνω στις απαντήσεις; Λάβετε υπ’ όψι τους κινδύνους που εμπερικλείονται.

ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ

Η αποφυγή των ανωφελών ερωτήσεων περιλαμβάνει περισσότερα από εξοικονόμησι χρόνου. Μπορεί να σώση τη ζωή σας. Μερικοί εξέπεσαν από την πίστι με το να προσέχουν τις θεωρίες του Υμεναίου και του Φιλητού περί της αναστάσεως. Προσέχοντας τις προσφιλείς θεωρίες κάποιου ατόμου για το τι συνέβη στο παρελθόν ή θα συμβή στο μέλλον, θα ήταν δυνατόν να σχηματίσετε σφαλερή αντίληψι για τον σκοπό του Ιεχωβά και να συμπεράνετε ότι δεν χρειάζεται πια να μετάσχετε σ’ αυτόν τον σκοπό. Θα ήταν δυνατόν να εύρη κανείς τον εαυτό του ν’ ακολουθή ανθρωποποίητη φιλοσοφία αντί ν’ ακολουθή τον Χριστό. (Κολ. 2:8) Και δεν είναι αυτοί οι μόνοι κίνδυνοι, που συνδέονται με ανωφελείς ερωτήσεις.

Ένας Χριστιανός, που επιδίδεται σε θεωριολογίες από το βήμα ή σε περίπτωσι ομαδικής Γραφικής μελέτης που διεξάγεται μ’ ένα όμιλο, τείνει να ελκύση άσκοπα την προσοχή των ανθρώπων στον εαυτό του. Οι προσωπικές θεωρίες μπορούν να προξενήσουν διχασμό σκέψεως και ακόμη να οδηγήσουν σε διχοστασίες για μηδαμινά πράγματα. Εκείνοι, που εταυτίσθησαν προσφάτως με την εκκλησία του Ιεχωβά, θα ήταν δυνατόν να προσκόψουν εξαιτίας οιουδήποτε γεγονότος που θα ήταν δυνατόν να φανή ως έλλειψις αγάπης και ενότητος. Όταν καθορίζωμε υποθετικές καταστάσεις και κατόπιν θεωριολογούμε πάνω στις απαντήσεις των σχετικών προβλημάτων που ετέθησαν, μήπως πράγματι δεν προσθέτομε στους λόγους του Ιεχωβά; Σε ζητήματα, στα οποία περιλαμβάνεται η αιώνια ζωή μας, δεν είναι συνετό πράγμα να κρίνωμε ή να συμπεραίνωμε από ελαφρές ενδείξεις ή απλώς πιθανές αιτίες. Δεν μπορούμε να λατρεύωμε τον Ιεχωβά εν πνεύματι και εν αληθεία, αν η λατρεία μας βασίζεται σε θεωρίες. Αλήθεια και θεωρία δεν είναι συνώνυμα. Με σύνεσι, λοιπόν, η Θεόπνευστη συμβουλή του Παύλου είναι: «Εάν τις ετεροδιδασκαλή, και δεν ακολουθή τους υγιαίνοντας λόγους του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και την διδασκαλίαν την κατ’ ευσέβειαν, είναι τετυφωμένος, και δεν εξεύρει ουδέν, αλλά νοσεί περί συζητήσεις και λογομαχίας· εκ των οποίων προέρχεται φθόνος, έρις, βλασφημίαι, υπόνοιαι πονηραί, μάταιαι συνδιαλέξεις ανθρώπων διεφθαρμένων τον νουν, και αποστερημένων της αληθείας.»—1 Τιμ. 6:3-5.

ΑΠΟΚΤΗΣΤΕ ΑΚΡΙΒΗ ΓΝΩΣΙ

Ακριβώς ποια είναι η ‘διδασκαλία η κατ’ ευσέβειαν’; Ο Παύλος την καθορίζει στον χαιρετισμό του προς τον Τίτο: «Παύλος δούλος Θεού, απόστολος δε Ιησού Χριστού, κατά την πίστιν των εκλεκτών του Θεού, και την επίγνωσιν της αληθείας της κατ’ ευσέβειαν· επ’ ελπίδι ζωής αιωνίου, την οποίαν υπεσχέθη ο αψευδής Θεός προ χρόνων αιωνίων.» (Τίτον 1:1, 2) Ναι, η απόκτησις ακριβούς γνώσεως της αληθείας του λόγου του Ιεχωβά και η μετάδοσίς της στους άλλους πρέπει ν’ αποτελή μέλημά μας σ’ αυτές τις πριν από τον Αρμαγεδδώνα ημέρες, σύμφωνα με την επιστολή του Παύλου στους Χριστιανούς των Φιλίππων, μαζί με τους επισκόπους και τους διακονικούς υπηρέτας: «Και τούτο προσεύχομαι, να περισσεύση η αγάπη σας έτι μάλλον και μάλλον εις επίγνωσιν και εις πάσαν νόησιν· δια να διακρίνητε τα διαφέροντα, ώστε να ήσθε ειλικρινείς και απρόσκοπτοι μέχρι της ημέρας του Χριστού, πλήρεις καρπών δικαιοσύνης, των δια του Ιησού Χριστού, εις δόξαν και έπαινον Θεού.»—Φιλιππησ. 1:9-11.

Ακριβής γνώσις και πλήρης διάκρισις των ουσιωδών πραγμάτων, που είναι ζωτικά για τη σωτηρία σας, συνεχώς φέρονται υπ’ όψι σας από τον ‘πιστόν και φρόνιμον δούλον, τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ’. (Ματθ. 24:45) Κάθε τεύχος των περιοδικών Η Σκοπιά και Ξύπνα! περιέχει πλούσια τροφή για την εποικοδομή σας σε πίστι και αγάπη. Επιπρόσθετα, υπάρχουν οι πλησίον της κατοικίας σας όμιλοι Γραφικών μελετών, που διεξάγονται κάτω από την επίβλεψι των κατά τόπους εκκλησιών των μαρτύρων του Ιεχωβά, όπου αποκτάται κατανόησις του σκοπού του Θεού με τη χρήσι βοηθημάτων μελέτης, όπως είναι το βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής».

Μια επωφελής χρήσις του χρόνου είναι η καθημερινή ανάγνωσις της ιδίας της Γραφής, με τελικό σκοπό την ανάγνωσί της από το ένα άκρον ως το άλλο. Καθόσον εγείρονται ερωτήσεις απ’ αυτή την ανάγνωσι ή από άλλη Γραφική μελέτη, μπορείτε να καταφεύγετε στις εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά για να βρήτε μέσα σ’ αυτές ερμηνευτική και ιστορική ύλη. Στο πίσω μέρος κάθε βιβλίου υπάρχει «Πίναξ Αναφερομένων Γραφικών Εδαφίων», τον οποίον μπορείτε να συμβουλεύεσθε για να προστρέχετε στις υποδεικνυόμενες σελίδες για να λάβετε υποβοηθητικές πληροφορίες. Και ο «Πίναξ Θεμάτων», επίσης, είναι ένα κλειδί για αναρίθμητες ώρες επωφελούς Γραφικής μελέτης με τη χρήσι των εκδόσεων της Σκοπιάς, που έχετε ανά χείρας ή είναι στη βιβλιοθήκη της τοπικής Αιθούσης Βασιλείας.

Καθόσον συμβαδίζετε με το προοδευτικό φως της Βιβλικής αληθείας, να θυμάστε ότι σκοπός σας στη μελέτη είναι να μάθετε πώς οι Γραφές εφαρμόζονται σ’ εσάς και στην προσωπική σας σχέσι με τον Ιεχωβά Θεό και τη βασιλεία του υπό τον Χριστό. Διερωτηθήτε στη διάρκεια των περιόδων μελέτης: «Έχω κατανοήσει όλα όσα είναι σ’ αυτό το Γραφικό εδάφιο ή σ’ αυτή την παράγραφο; Πώς προσαρμόζεται αυτό το εδάφιο ή αυτή η σκέψις στο πρότυπο της υγιούς διδασκαλίας που έχω ήδη μάθει; Καταλαβαίνω τις αρχές που διδάσκονται απ’ αυτό το εδάφιο; Έχω προσέξει το προφητικό του περιεχόμενο; Ποια Χριστιανική δοξασία διδάσκει; Επηρεάζει αυτή η διδασκαλία τις σχέσεις μου με τους άλλους; Πώς;» Σημειώστε οποιαδήποτε ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία παρέχονται. Συγκεντρώστε την προσοχή σας στη «χώνευσι» όσο μπορείτε περισσοτέρας ‘στερεάς τροφής’, που χρειάζεται για τη Χριστιανική σας ωριμότητα και τη νίκη σας στον αγώνα της πίστεως.—Εβρ. 5:14.

Δοκιμάζοντας τα σπουδαία πράγματα κι εποικοδομώντας την πίστι σας στην ακριβή γνώσι του Θείου λόγου, θα μπορέσετε να κηρύττετε και να διδάσκετε μ’ «εξουσίαν», όπως έκανε κι ο Ιησούς. (Ματθ. 7:28, 29) Τα λόγια σας θα έχουν βαρύτητα και θα είναι πειστικά, καθιστώντας σας ικανόν να μπορέσετε να εκπληρώσετε το Χριστιανικό σας καθήκον να εποικοδομήσετε τους άλλους με αλήθεια και αγάπη. (Εφεσ. 4:15) Το ν’ αποφεύγετε τη θεωριολογία και τις ανωφελείς ερωτήσεις θα καταδείξη την πραότητα και προθυμία σας ν’ αναμείνετε τον ωρισμένον καιρό του Ιεχωβά να παράσχη περαιτέρω πληροφορίες για οποιοδήποτε ζήτημα, αν αυτό είναι το θέλημά του. Αυτό μπορεί εύκολα να το πράξη με το να διαφωτίζη περαιτέρω την κατανόησί μας από τη Γραφή, με το να ενεργή ώστε να εκπληρώνωνται γεγονότα που προελέχθησαν εκεί, ή ακόμη και με το ν’ αναστήση τους νεκρούς με τη λεπτομερή των γνώσι των περασμένων γεγονότων. Όλοι οι δούλοι του Ιεχωβά, προσμένοντας Αυτόν και την οργάνωσί του, θα λαλούν ομοφώνως, έχοντας «το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην», προς αίνον του και για την αιώνια ευημερία μας.—1 Κορ. 1:10.

Ας κάνωμε την πιο σοφή χρήσι του χρόνου μας, λοιπόν, αποφεύγοντας ανωφελείς ερωτήσεις κι ενθυμούμενοι πάντοτε τη συμβουλή του Παύλου: «Να μάθητε δια του παραδείγματος ημών να μη φρονήτε υπέρ ό,τι είναι γεγραμμένον.»—1 Κορ. 4:6.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Οκτώβριο

16 Ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος.—Κολ. 3:14. Σ 15/2/62 46, 47

17 Η γη είναι ως ο παράδεισος της Εδέμ έμπροσθεν αυτού, και όπισθεν αυτού πεδιάς ηφανισμένη.—Ιωήλ 2:3. Σ 1/4/62 35, 36

18 Άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης· και εκείνα πρέπει να συνάξω και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου· και θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν.—Ιωάν. 10:16. Σ 1/3/62 17-20α

19 Ο λαός σου θέλει είσθαι πρόθυμος εν τη ημέρα της δυνάμεώς σου, εν τω μεγαλοπρεπεί αγιαστηρίω αυτού· οι νέοι σου θέλουσιν είσθαι εις σε ως η δρόσος, η εξερχομένη εκ της μήτρας της αυγής.—Ψαλμ. 110:3. Σ 15/7/61 18

20 Χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου.—Ψαλμ. 40:8. Σ 15/1/62 34, 35

21 Ζητείτε τον Ιεχωβά, πάντες οι πραείς της γης, οι εκτελέσαντες τας κρίσεις αυτού· ζητείτε δικαιοσύνην, ζητείτε πραότητα, ίσως σκεπασθήτε εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά.—Σοφον. 2:3, ΜΝΚ. Σ 15/1/61 14

22 Η χαρά του Ιεχωβά είναι η ισχύς σας.—Νεεμ. 8:10, ΜΝΚ. Σ 1/6/61 20, 21α

23 Αδελφοί, εάν έχητε λόγον τινά προτροπής εις τον λαόν, λέγετε.—Πράξ. 13:15. Σ 15/3/62 4, 5α

24 Εν ημέρα συμφοράς θέλει με κρύψει εν τη σκηνή αυτού· θέλει με κρύψει εν τω αποκρύφω της σκηνής αυτού· θέλει με υψώσει επί βράχον· και ήδη η κεφαλή μου θέλει υψωθή υπεράνω των εχθρών μου, των περικυκλούντων με.—Ψαλμ. 27:5, 6. Σ 15/1/62 4, 5α

25 Θέλω εκχέει το πνεύμα μου επί πάσαν σάρκα· και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και αι θυγατέρες σας.—Ιωήλ 2:28. Σ 1/3/62 26, 27α

26 Δεν υπέκρυψα ουδέν των συμφερόντων, ώστε να μη αναγγείλω αυτό προς εσάς, και να σας διδάξω δημοσία και κατ’ οίκους.—Πράξ. 20:20. Σ 1/5/61 16, 17α

27 Θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι Ιεχωβά ο Θεός σας, ο κατοικών εν Σιών, τω όρει τω αγίω μου.—Ιωήλ 3:17, ΜΝΚ. Σ 1/4/62 59

28 Τότε οι δίκαιοι θέλουσιν εκλάμψει ως ο ήλιος, εν τη βασίλεια του Πατρός αυτών.—Ματθ. 13:43. Σ 15/6/61 3α

29 Τίνι τρόπω θέλει καθαρίζει ο νέος την οδόν αυτού; φυλάττων τους λόγους σου.—Ψαλμ. 119:9. Σ 1/7/61 3α

30 Ο ελέγχων άνθρωπον, ύστερον θέλει ευρεί περισσοτέραν χάριν, παρά τον κολακεύοντα δια της γλώσσης.—Παροιμ. 28:23. Σ 1/8/61 14, 15α

31 Η αγαθοποιός ψυχή θέλει παχυνθή· και όστις ποτίζει, θέλει ποτισθή και αυτός.—Παροιμ. 11:25. Σ 15/8/61 17

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Υπομονή και τακτικότης στην υπηρεσία του Ιεχωβά είναι πράγματι απαραίτητες. (Ιάκ. 5:8) Εκδηλώνοντας τις Χριστιανικές αυτές ιδιότητες, οι μάρτυρες του Ιεχωβά, θα παρουσιάζουν στις θύρες τον Σεπτέμβριο το βιβλίο «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» μαζί μ’ ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 10.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματά της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον, επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενά του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητός του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, εγχρώμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο· ωστόσο διατίθεται μόνο προς 15 δραχμές.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

28 Οκτωβρίου: Προλέγοντας Αυτόν στον Οποίον Ανήκει η Υπακοή Όλων των Λαών, §1-30. Σελ. 552.

4 Νοεμβρίου: Προλέγοντας Αυτόν στον Οποίον Ανήκει η Υπακοή Όλων των Λαών, §31-61. Σελ. 559.

Η Πίστις του Αβραάμ

«ΕΧΕΤΕ πίστιν Θεού», είπε κάποτε ο Ιησούς. Γιατί πρέπει να έχωμε πίστι; Διότι με πίστι όλα είναι δυνατά· δηλαδή, όλα εκείνα που απαιτεί ο Θεός από ένα Χριστιανό. Όλα είναι δυνατά διότι «ο Θεός είναι αγάπη», είναι δε και πάνσοφος και παντοδύναμος. Θα ήταν, λοιπόν, δύσκολο να εξαίρεται η δύναμις της πίστεως ή η σπουδαιότης της.—Μάρκ. 11:22.

Τι είναι πίστις; «Είναι δε η πίστις, ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων.» Ναι, σύμφωνα με τον λόγον του Θεού πίστις ασκείται σε πράγματα μέλλοντα να έλθουν κι επομένως ελπιζόμενα, όπως είναι η αποκατάστασις παραδείσου στη γη μέσω της βασιλείας του Θεού. Πίστις ασκείται, επίσης, εν σχέσει με πραγματικότητες που δεν βλέπονται, όπως είναι το ουράνιο βασίλειο κι όσοι διαμένουν σ’ αυτό.—Εβρ. 11:1.

Όπως καλώς παρετηρήθη, η πίστις πρέπει να έχη επαρκή βάσι, διότι άλλως είναι απλή δεισιδαιμονία ή ευπιστία. Ο λόγος του Θεού παρέχει επαρκή βάσι για πίστι. Έχει τον γνήσιο ήχο της αληθείας. Οι συγγραφείς του έγραψαν με προφανή ειλικρίνεια και συμφωνούν μεταξύ των παρά τον αριθμό των και τις διαφορετικές περιστάσεις, κάτω από τις οποίες έγραψαν. Οι ιστορήσεις έχουν επιβεβαιωθή από αρχαιολογικές ανακαλύψεις πολλές φορές, και κυριολεκτικά εκατοντάδες από τις προφητείες του έχουν εκπληρωθή ή είναι εν προόδω εκπληρώσεως.

Σήμερα πολλά άτομα ισχυρίζονται ότι έχουν πίστι στον Θεό, αλλ’ η θρησκευτική των αμάθεια, καθώς και η καθημερινή διαγωγή των, διαψεύδει αυτόν τον ισχυρισμό. Όπως καλά παρατηρεί ο μαθητής Ιάκωβος: «Συ πιστεύεις ότι ο Θεός είναι είς· καλώς ποιείς· και τα δαιμόνια πιστεύουσι, και φρίττουσι. Θέλεις όμως να γνωρίσης, ω άνθρωπε μάταιε», ότι ακριβώς «καθώς το σώμα χωρίς πνεύματος είναι νεκρόν, ούτω και η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά»;—Ιάκ. 2:19, 20, 26.

Ναι, εκείνος, που έχει αληθινά πίστι, θα τη δείξη με τα έργα του. Ο πατριάρχης Αβραάμ, ο «φίλος του Ιεχωβά», είχε αυτό το είδος πίστεως. Αρκετά δικαιολογημένα εχαρακτηρίσθη ως «πατήρ πάντων των πιστευόντων». Η όλη ζωή του, όπως ιστορείται στις Γραφές, ήταν μια εκδήλωσις πίστεως, μολονότι μερικά γεγονότα προεξέχουν περισσότερο από άλλα.—Ιάκ. 2:23, ΜΝΚ· Ρωμ. 4:11.

Ο Αβραάμ πρώτ’ απ’ όλα απέδειξε την πίστι του με τα έργα του, όταν έδωσε προσοχή στην εντολή του Θεού να εγκαταλείψη τη χώρα του, τη Μεσοποταμία, τους συγγενείς του και τον οίκον του πατρός του και να πάη σε ξένη γη. Μετά από μια αρχική μετάβασι στη Χαρράν, όταν πέθανε ο πατέρας του, μετώκησε στη Χαναάν. Πόση εργασία, διακοπή δεσμών και οικονομική απώλεια πρέπει να του εστοίχισε αυτή η ενέργεια, ιδίως ένεκα των πολλών αποκτημάτων του Αβραάμ! Μήπως εδίστασε; Όχι, διόλου, διότι διαβάζομε: «Και υπήγεν ο Άβραμ, καθώς είπε προς αυτόν ο Ιεχωβά». Και όχι μόνον ο Αβραάμ μετώκησε στη Χαναάν, όταν ήταν προχωρημένος στα χρόνια, εβδομήντα πέντε ετών, αλλά κι εξακολουθούσε να περιπλανάται, υπακούοντας στην εντολή του Ιεχωβά, ως ξένος και πάροικος στην Παλαιστίνη επί εκατό χρόνια!—Γέν. 12:1-4, ΜΝΚ· 13:2· 25:7.

Επομένως, το να έχη κανείς σήμερα την πίστι του Αβραάμ σημαίνει να θέτη το θέλημα του Θεού υπεράνω της προσωπικής ωφελείας, να το προτάσση από τις υλιστικές σκέψεις. Όλοι, όσοι θέτουν τον Θεό πρώτα στη ζωή τους, έχουν αυτή την πίστι, ιδιαίτερα δε εκείνοι οι Χριστιανοί διάκονοι σήμερα που υπηρετούν ως ιεραπόστολοι σε μακρινές χώρες ή οι οποίοι, όπως ο Αβραάμ, εγκατέλειψαν τον τόπο διαμονής των για να υπηρετήσουν εκεί όπου η ανάγκη Χριστιανών διακόνων είναι μεγαλύτερη.

Οι ίδιες οι σχέσεις του Αβραάμ με τον ανεψιό του Λωτ μαρτυρούν την πίστι του, την πίστι που είχε στην πρόνοια του Θεού. Ο Αβραάμ με γενναιοδωρία άφησε τον Λωτ να εκλέξη όποιον τόπο ήθελε για τα ποίμνιά του, ο δε Αβραάμ ηρκέσθη σε ό,τι απέμεινε. Στη γενναιόδωρη εκείνη χειρονομία ενυπήρχε μια διαρκής πίστις στον Ιεχωβά Θεό, ότι Αυτός θα επρομήθευε στον Αβραάμ ό,τι εχρειάζετο. Ναι, ανάλογα με τον βαθμό, που πιστεύει κανείς στον Θεό, θα επιτρέψη στον εαυτό του την ευτυχία του να δίνη, ανάλογα με τις περιστάσεις του.—Γέν. 13:5-12· Πράξ. 20:35.

Ένα άλλο γεγονός, που απετέλεσε επίσης παράδειγμα πίστεως, αναφέρεται στον καιρό, που είπε ο Ιεχωβά στον Αβραάμ τον σκοπό Του να καταστρέψη τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Τι πίστις στη δικαιοσύνη του Ιεχωβά απητείτο για να κάμη ο Αβραάμ τη δήλωσι αυτή: «Ο κρίνων πάσαν την γην δεν θέλει κάμει κρίσιν;» Πραγματικά, εξακολούθησε και να συνομιλή με τον Ιεχωβά. Όταν ο Θεός είπε, πράγματι, ‘Θα φεισθώ των πόλεων εκείνων αν μπορής να εύρης σ’ αυτές πενήντα δικαίους,’ ο Αβραάμ ανέλαβε θάρρος να ρωτήση, ‘Κι αν λείπουν πέντε; ή αν υπάρχουν μόνο σαράντα; ή τριάντα; ή είκοσι; Κι αν υποτεθή ότι υπάρχουν μόνο δέκα;’ Απητείτο μεγάλη πίστις στη δικαιοσύνη του Ιεχωβά Θεού για να ομιλήση σ’ αυτόν έτσι ο Αβραάμ!—Γέν. 18:23-33.

Και τι μπορούν να μάθουν οι Χριστιανοί απ’ αυτό το παράδειγμα πίστεως; Το ίδιο μάθημα που εδίδαξε ο Ιησούς με το παράδειγμα της οχληρής χήρας, δηλαδή, ότι πρέπει να έχωμε πίστι στη δικαιοσύνη και στο έλεος του Θεού και να μην αποθαρρυνώμεθα εύκολα αλλά να εμμένωμε στις προσευχές μας προς αυτόν.—Λουκ. 18:1-8.

Αναμφιβόλως, ο Αβραάμ έδωσε το πιο ζωηρό παράδειγμα πίστεώς του όταν υπήκουσε στην εντολή του Θεού, «Λάβε τώρα τον υιόν σου τον μονογενή, τον οποίον ηγάπησας, τον Ισαάκ, και . . . πρόσφερε αυτόν εκεί ως ολοκαύτωμα». Με τι βαριά καρδιά πρέπει να είχε πάρει ο Αβραάμ τον γυιό του Ισαάκ, για τον οποίον λαχταρούσε κι ανέμενε τόσα χρόνια, κι εξεκίνησε για κείνο το ταξίδι! Με τι τρεμάμενο χέρι πρέπει να είχε δέσει τον Ισαάκ και θέσει αυτόν επάνω στο θυσιαστήριο! Εγέμισαν τα μάτια του από δάκρυα όταν πήρε το μαχαίρι για να σφάξη τον γυιό του ως θυσία στον Ιεχωβά; Καμμιά αμφιβολία γι’ αυτό! Κι ωστόσο προέβη, χωρίς διόλου να ελπίση ότι ο Θεός θα εμπόδιζε τη θυσία αλλ’ έχοντας πιστι ότι ‘ο Θεός μπορούσε να εγείρη τον Ισαάκ από τους νεκρούς’.—Γέν. 22:1-14· Εβρ. 11:17-19.

Σήμερα ο Θεός δεν απαιτεί από τους δούλους του να θυσιάσουν κατά γράμμα τους γυιούς των επάνω σε λίθινα θυσιαστήρια. Αλλά μπορεί κατ’ επανάληψιν να είναι θέλημά του να προσκομίσουν για την υπόθεσί του κάτι, το οποίον είναι δυνατόν να τους είναι τόσο προσφιλές όσο ένας μονογενής γυιός, πραγματικά, μπορεί να είναι ακριβώς αυτό, δηλαδή, ένας μονογενής γυιός. Η Γραφή τονίζει ότι ο Θεός αντήμειψε πλούσια τον Αβραάμ για την εκδήλωσι πίστεως. Έτσι, θ’ ανταμείψη πλούσια κι όλους όσοι ακολουθούν το παράδειγμα του Αβραάμ, σύμφωνα με την αρχή που ανήγγειλε ο Ιησούς: «Αληθώς σας λέγω, δεν είναι ουδείς όστις, αφήσας» όλα «ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, δεν θέλει λάβει εκατονταπλασίονα τώρα . . . και εν τω ερχομένω αιώνι ζωήν αιώνιον.» Να είσθε λοιπόν σοφοί, να έχετε την πίστιν του Αβραάμ. Πιστεύετε στον Θεό και στον λόγον του και αποδεικνύετε αυτό με τα έργα σας!—Μάρκ. 10:29, 30.

Αντιμετωπίζοντας τους Επείγοντας Καιρούς Μας

ΗΤΑΝ Κυριακή πρωί στο Μπρούκλυν, στα τέλη Μαρτίου, οπότε έπεφταν συνεχείς ψεκάδες βροχής. Στο συγκρότημα του Οικισμού «Φορτ Γκρήην», σε λίγη απόστασι από το Κεντρικό Ταχυδρομείο, ένας μάρτυς του Ιεχωβά μπήκε σε μια πολυκατοικία. Όταν χτύπησε την πόρτα ενός διαμερίσματος, εχαιρετήθη από μια οικοδέσποινα, η οποία ωργίσθη μόλις κατάλαβε ποιος ήταν. «Τι; εσείς πάλι; Μα είχατ’ έλθει εδώ μόλις πριν από δύο εβδομάδες! Γιατί ξανάρχεσθε τόσο συχνά;»

«Θέλετε πραγματικά να μάθετε;» αντέτεινε ο Μάρτυς, μ’ ένα θερμό φιλικό μειδίαμα. «Το ερώτημά σας το συναντώ συχνά. Αν θελήσετε να μου διαθέσετε λίγα μόνο λεπτά της ώρας, θα είμαι πρόθυμος ν’ απαντήσω στην ερώτησί σας». Το φιλικό μειδίαμα επέτυχε, διότι η οικοδέσποινα απήντησε, «Εν τάξει». Ό,τι επακολουθεί είναι η ουσία των λόγων του.

ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι Χριστιανοί διάκονοι. Αγαπούν τον Ιεχωβά Θεό και έχουν αφιερωθή να πράξουν το θέλημα του Θεού και ν’ ακολουθήσουν τα ίχνη του Ιησού Χριστού. Το ν’ αγαπά κανείς τον Θεό σημαίνει να τηρή τις εντολές του, μεταξύ των οποίων είναι κι αυτή: «Κήρυξον τον λόγον· επίμενε εγκαίρως, ακαίρως.» Σημειώστε ότι υπάρχει επείγουσα ανάγκη για τη Χριστιανική διακονία· πάντοτε υπήρχε, αλλά ειδικά σήμερα υπάρχει ανάγκη.—2 Τιμ. 4:2.

Οι Βιβλικές προφητείες δείχνουν ότι ζούμε στο τέλος του παλαιού αυτού συστήματος πραγμάτων. Ιδιαίτερα τονίζεται αυτό με την εκπλήρωσι της μεγάλης προφητείας του Ιησού, που αναγράφεται στο κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 24. Εκεί δείχνεται ότι η γενεά, που θα παραστή μάρτυς των γεγονότων που συνέβησαν από το έτος 1914—παγκοσμίων πολέμων, λιμών, λοιμών, σεισμών, αυξήσεως της ανομίας και του κηρύγματος τούτου του ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού—θα ίδη, επίσης, το τέλος πάσης ανομίας. Ο Αρμαγεδδών, η μάχη της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος, είναι επί θύραις. Θα είναι η μεγαλύτερη καταστροφή που έπληξε ποτέ τη γη, μεγαλύτερη κι απ’ τον κατακλυσμό της εποχής του Νώε. Αυτή, λοιπόν, η κοσμική γενεά δεν πρόκειται να μείνη πολύ ακόμη, και όσο λιγώτερο καιρό έχει, τόσο πιο επείγον είναι να διασαλπίσουν οι Μάρτυρες την προειδοποίησι και να υποδείξουν στους ανθρώπους τον τρόπο διαφυγής.—Αποκάλ. 16:14, 16.

Ο Ιησούς, επίσης, παρωμοίασε τις ημέρες αυτές μ’ εκείνες του Λωτ: «Έτρωγον, έπινον, ηγόραζον, επώλουν, εφύτευον, ωκοδόμουν· καθ’ ην δε ημέραν εξήλθεν ο Λωτ από Σοδόμων, έβρεξε πυρ και θείον απ’ ουρανού, και απώλεσεν άπαντας.» Ο Λωτ έσπευσε να προειδοποιήση τους γαμβρούς του, οι δε άγγελοι του Θεού έσπευσαν να εξαγάγουν γρήγορα τον Λωτ και την οικογένειά του. Δεν είχαν καιρό να χάσουν· η καθυστέρησις θα τους εστοίχιζε τη ζωή. Οι μέρες αυτές είναι το ίδιο ακριβώς επείγουσες.—Λουκ. 17:28, 29· Γέν. 19:12-22.

Ο παλαιός αυτός κόσμος ή σύστημα πραγμάτων, όχι η ίδια η γη, είναι καταδικασμένος λόγω της ανομίας του. Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι αυτός ο καιρός είναι εκείνος, που υπονοείται από τα προφητικά λόγια του αποστόλου Παύλου: «Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί ·διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, . . . ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι», και λοιπά. Επειδή αυτές είναι κρίσιμες «έσχατες ημέρες», οι Μάρτυρες επισκέπτονται κατ’ επανάληψιν τα σπίτια των ανθρώπων, διασαλπίζοντας την προειδοποίησι: «Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής.»—2 Τιμ. 3:1-5· Αποκάλ. 18:4.

Ο Ιησούς έδειξε μια όμοια περίπτωσι επειγούσης ανάγκης στη μεγάλη προφητεία του όταν είπε: «Όταν λοιπόν ίδητε το βδέλυγμα της ερημώσεως, το λαληθέν δια του προφήτου Δανιήλ, ιστάμενον εν τω τόπω τω αγίω, . . . τότε οι εν τη Ιουδαία ας φεύγωσιν επί τα όρη· όστις ευρεθή επί του δώματος, ας μη καταβή δια να λάβη τι εκ της οικίας αυτού. Και όστις ευρεθή εν τω αγρώ, ας μη επιστρέψη οπίσω δια να λάβη τα ιμάτια αυτού.» Ποιο είναι αυτό το βδέλυγμα; Ο Ιησούς μάς έδωσε το νήμα, όταν είπε: «Εκείνο το οποίον μεταξύ των ανθρώπων είναι υψηλόν, βδέλυγμα είναι ενώπιον του Θεού.» Τα Ηνωμένα Έθνη αποτελούν ένα τέτοιο υψηλό πράγμα μεταξύ των ανθρώπων σήμερα· κι επειδή θεωρείται ως η μόνη ελπίδα του ανθρώπου, ενώ πραγματικά η βασιλεία του Θεού είναι η μόνη ελπίδα, μπορεί να λεχθή ότι στέκει εκεί όπου δεν έπρεπε να στέκη, στον άγιο τόπο, και γι’ αυτό φαίνονται στον Θεό ως βδέλυγμα. Τα επείγοντα, λοιπόν, λόγια του Ιησού που ανεφέρθησαν ανωτέρω εφαρμόζονται στην εποχή μας.—Ματθ. 24:15-18· Λουκ. 16:15· Μάρκ. 13:14.

Ναι, ακριβώς όπως οι σημερινές ανθρώπινες κυβερνήσεις εξαποστέλλουν επείγοντα μηνύματα καταιγίδων, έτσι και η κυβέρνησις του Θεού, η Βασιλεία του, μέσω των επιγείων εκπροσώπων της, των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά, εξαποστέλλει επείγοντα μηνύματα για τη μεγάλη καταιγίδα του Αρμαγεδδώνος που επέρχεται γοργά. Οι Μάρτυρες, επισκεπτόμενοι τους ανθρώπους κατ’ επανάληψιν, ανταποκρίνονται στους σημερινούς επείγοντας καιρούς.

ΠΡΑΤΤΟΝΤΑΣ ΤΟΥΤΟ ΠΛΗΡΩΣ

Αυτό το προειδοποιητικό έργον απαιτεί όχι μόνον βιασύνη, λόγω του καιρού στον οποίον ζούμε, αλλά επίσης και πληρότητα λόγω της σπουδαιότητός του· πρόκειται γι’ ανθρώπινη ζωή. (2 Τιμ. 4:5) Αυτό σημαίνει εκτέλεσι επανειλημμένων επισκέψεων. Εν πρώτοις, οι περιστάσεις συνεχώς μεταβάλλονται. Σήμερα ένας άνθρωπος μπορεί να μην είναι στο σπίτι του, την προσεχή φορά μπορεί να είναι. Σήμερα μπορεί να είναι πολύ απασχολημένος και δεν μπορεί ν’ ακούση, αλλά την προσεχή φορά μπορεί να μην είναι απασχολημένος. Σήμερα ανοίγει την πόρτα ένα μέλος της οικογενείας, την προσεχή φορά ανοίγει ένα άλλο μέλος· οι δε Μάρτυρες ενδιαφέρονται να φθάσουν όχι μόνο σε κάθε σπίτι του τόπου της δράσεώς των, αλλ’ επίσης, αν αυτό είναι δυνατόν, σε κάθε ώριμο άτομο του κάθε σπιτιού. Συχνά οικογένειες είναι διαιρεμένες ως προς τη θρησκεία, κι έτσι δεν είναι πάντοτε δυνατόν να ομιλή ένα μέλος εκ μέρους της όλης οικογενείας. Εκτός απ’ αυτό, οι άνθρωποι συνεχώς μετακομίζουν και γι’ αυτό οι Μάρτυρες ποτέ δεν μπορούν να είναι βέβαιοι περί του ποιον ακριβώς θα συναντήσουν σε μια ωρισμένη πόρτα.

Όχι μόνον οι περιστάσεις αλλάσσουν, αλλά κι οι ίδιοι οι άνθρωποι αλλάσσουν. Κι αυτό, επίσης, πρέπει να ληφθή υπ’ όψιν, αν οι Μάρτυρες πρόκειται ν’ ανταποκριθούν στους επείγοντας καιρούς μας και να εκπληρώσουν πλήρως τη διακονία των. Είναι δυνατόν, ένας άνθρωπος, για ένα μόνο παραμικρό πράγμα, να μην είναι σε καλή διάθεσι και να μην προθυμοποιήται διόλου να συζητήση για θρησκεία ή για οποιοδήποτε άλλο ζήτημα, αδιάφορο ποιος ήλθε στην πόρτα του, αλλ’ απ’ αυτό καθόλου δεν έπεται ότι θα έχη την ίδια διάθεσι και κάθε άλλη φορά. Ή, επειδή ένας άνθρωπος δεν ενδιεφέρθη διόλου να συζητήση για θρησκεία τον περασμένο μήνα, αυτό σημαίνει ότι δεν θα ενδιαφερθή κι αυτόν τον μήνα. Από την τελευταία φορά, που τον επεσκέφθη ένας Μάρτυς, είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να είχε μια πείρα που να τον κατέθλιψε ή με κάποιον άλλον τρόπο να έμαθε κάτι, που να τον έκαμε ταπεινό, αντί να είναι υπερήφανος, να πεινά και να συναισθάνεται την πνευματική του ανάγκη αντί να είναι αυτοϊκανοποιημένος. Τώρα ακριβώς μπορεί να είναι ο καιρός ν’ ακούση το άγγελμα της Βασιλείας.—Εκκλησ. 3:1· Ματθ. 5:3.

Έπειτα, επίσης, κάθε φορά που κάνει επίσκεψι ένας Μάρτυς, προσπαθεί ν’ αφήση μερικούς κόκκους αληθείας, μερικές σταγόνες πνευματικού ύδατος, ας πούμε. Κατ’ επανάληψιν αυτά έχουν ένα σωρευτικό αποτέλεσμα, φέροντας τελικά καρπόν. Εκτός απ’ αυτό, το άγγελμα που φέρνουν οι Μάρτυρες φαίνεται παράδοξο σε πολλούς, και αυτοί δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι επείγον. Μόνο με το να το ακούουν κατ’ επανάληψιν φθάνουν βαθμιαίως στο να κατανοήσουν περί τίνος πρόκειται.

Ούτε αυτό είναι όλο. Για ν’ αφυπνισθή κάθε ενδιαφέρον που βρίσκεται σε υπολανθάνουσα κατάστασι και να επιτευχθή κάθε αποτελεσματικότης, οι Μάρτυρες ποικίλλουν τις ομιλίες των στις πόρτες καθώς και τις προσφορές των εντύπων των. Σε μερικούς ένα Γραφικό θέμα είναι ελκυστικό και εγείρει ενδιαφέρον, σε άλλους ένα άλλο θέμα· μερικοί ενδιαφέρονται για βιβλία, άλλοι για περιοδικά. Τα έντυπα, επίσης, συνεχώς περιέχουν νέες πληροφορίες, καθώς και νέες απόψεις πάνω σε πληροφορίες που εδημοσιεύθησαν προηγουμένως, όλα δε αυτά παρέχουν προσθέτους λόγους για τις τόσο συχνές επισκέψεις των Μαρτύρων. Αυτό συμφωνεί με την αρχή που εξέφρασε ένας από τους κυριωτέρους Χριστιανούς διακόνους, ο απόστολος Παύλος: «Εις πάντας έγεινα τα πάντα, δια να σώσω παντί τρόπω τινάς.»—1 Κορ. 9:19-23.

Ασφαλώς όλη αυτή η ποικιλία των περιστάσεων, και στον ίδιο τον λαό, και στο άγγελμα που παρουσιάζεται, αποτελεί εύλογη αιτία ν’ αντιμετωπίσουν οι Μάρτυρες τους επείγοντας χρόνους μας με το να επισκέπτωνται τους ανθρώπους στα σπίτια των κατ’ επανάληψιν.

ΤΙ ΕΚΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ

Τα τέσσερα βασικά πράγματα που εκπληρώνουν οι Μάρτυρες ενισχύουν το κύρος όλων των ανωτέρω αιτιών για τις τόσο συχνές επισκέψεις των στα σπίτια των ανθρώπων. Πρώτ’ απ’ όλα αυτοί γνωστοποιούν, τιμούν κι εξυψώνουν το όνομα του Ιεχωβά, σύμφωνα με την προφητική εντολή: «Δοξολογείτε τον Ιεχωβά, επικαλείσθε το όνομα αυτού, κάμετε γνωστά εις τα έθνη τα έργα αυτού, μνημονεύετε ότι υψώθη το όνομα αυτού.»—Ησ. 12:4, ΜΝΚ.

Δεύτερον, με τις συχνές επισκέψεις των Μαρτύρων οι ασεβείς λαμβάνουν πολλή προειδοποίησι. Ο Ιεχωβά Θεός πάντοτε προειδοποιεί τους ασεβείς προτού εκτελέση τις κρίσεις του πάνω σ’ αυτούς. Όπως στους αρχαίους χρόνους ο Θεός συνεχώς απέστελλε τους μηνυτάς του στον λαό του Ισραήλ, προειδοποιώντας τους, έτσι και σήμερα έχει τους Μάρτυράς του που διασαλπίζουν την προειδοποίησι. Όταν έλθη το πλήγμα του Αρμαγεδδώνος, όλοι οι ασεβείς θα γνωρίσουν γιατί καταστρέφονται.—2 Χρον. 36:15· Ιεζ. 35:9.

Ένα τρίτο βασικό αποτέλεσμα των επανειλημμένων αυτών επισκέψεων στα σπίτια των ανθρώπων είναι ότι ένα μεγάλο πλήθος, που πλησιάζει το εκατομμύριο ως τώρα, ανθρώπων καλής θελήσεως απ’ όλα τα έθνη, έλαβαν τη στάσι των υπέρ του Ιεχωβά και μπορούν να ελπίζουν ότι θα φυλαχθούν στην ημέρα του θυμού του Θεού. Οι Μάρτυρες, έχοντας σπείρει με αφθονία, θερίζουν με αφθονία.—Σοφον. 2:3· 2 Κορ. 9:6· Αποκάλ. 7:9.

Και τέταρτον, οι Μάρτυρες, επισκεπτόμενοι τους ανθρώπους πιστά κι επανειλημμένα, εξασφαλίζουν την ίδια τους σωτηρία, διότι «με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» Ναι, έτσι και τους εαυτούς των σώζουν και τους ακροατάς των.—Ρωμ. 10:10, 1 Τιμ. 4:16.

Ποιος, λοιπόν, είναι εκείνος που δεν μπορεί παρά να πη ότι οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν σοβαρούς λόγους να επισκέπτωνται τόσο συχνά τα σπίτια των ανθρώπων;

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Ένα βρέφος θνησιγενές, ή που απέθανε λίγο μετά τη γέννησί του, θα τύχη αναστάσεως αν οι γονείς του είναι πιστοί δούλοι του Ιεχωβά;—Χ. Κ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Εκείνο που ο Ιεχωβά ανασταίνει ή εμφυτεύει σ’ ένα δημιουργημένο σώμα είναι το πρότυπον της ζωής ή η προσωπτικότης που είχε αναπτύξει το άτομο προτού πεθάνη. Μολονότι ένα παιδί, που πεθαίνει λίγες ώρες ή μέρες ή ακόμη κι ένα έτος μετά τη γέννησί του, μπορεί να μην έχη αναπτύξει ένα πρότυπον ζωής ή μια νοητική μνήμη, εν τούτοις έχει μια κληρονομία νοήσεως και χαρακτηριστικών από τους προγόνους του, και αν αφήνετο καιρός ν’ αναπτυχθούν αυτά, θα κατέληγαν σε μια θετική προσωπικότητα, που θα έδειχνε μια σχέσι με την οικογένεια. Ο Δρ Μίλτων Ι. Ε. Σεν είπε τον Μάρτιο του 1949 από το Κέντρον Παιδικής Μελέτης του Πανεπιστημίου Γαίηλ, υπό την ιδιότητά του ως καθηγητού της παιδιατρικής και ψυχιατρικής: «Φαίνεται ότι οι αρχές του ατομικού οργανισμού με μια ψυχολογική έννοια καθώς και με φυσιολογική τοιαύτη αρχίζουν από τη σύλληψι. . . . Το παιδί έρχεται στον κόσμο με φυσικά και διανοητικά πρότυπα αρκετά καλά καθωρισμένα, η δε συμπεριφορά του παιδιού στη διάρκεια της αναπτύξεώς του είναι επηρεασμένη απ’ αυτά.»

Ο Ιεχωβά Θεός και ο Χριστός Ιησούς μπορούν να παρατηρήσουν και ν’ αναπαραγάγουν όλες αυτές τις υπολανθάνουσες τάσεις που βρίσκονται σ’ ένα βρέφος και να τις αναπαραγάγουν στην ανάστασι, ώστε το παιδί, με το οποίον θα ενωθή τότε η μητέρα του, θα είναι πραγματικά τα παιδί της, και, καθόσον αυτά τα χαρακτηριστικά και οι τάσεις θα εκδηλώνονται με την ανάπτυξι του παιδιού υπό τη Βασιλεία και στη νέα γη, το γεγονός θα καθίσταται ολοένα περισσότερο έκδηλο στη μητέρα. Αυτή θα γνωρίζη ότι το παιδί είναι πραγματικά δικό της γι’ αυτούς τους λόγους και όχι ένεκα μιας βασικής φυσικής ομοιότητος. Στην περίπτωσι ενός θνησιγενούς βρέφους, αυτά τα φυσικά και διανοητικά πρότυπα, που κληρονομούνται, ήσαν παρόντα από τον καιρό της συλλήψεως και στη διάρκεια του καιρού της αναπτύξεώς του μέσα στη μήτρα, αλλά το παιδί ποτέ δεν έζησε ως άτομο, η δε ανάστασις είναι για κείνους που έχουν ζήσει.

Αν τα τέκνα είναι ηγιασμένα λόγω πιστού γονέως, τότε δεν υπάρχει λόγος αμφιβολίας ότι αυτά τα «άγια» τέκνα θα έχουν μέρος στην ανάστασι, έστω κι αν πέθαναν ως βρέφη.