Τελικές Ουαί Κατά των Εχθρών της Ειρήνης με τον Θεόν

«Η ουαί η δευτέρα απήλθεν· ιδού, η ουαί η Τρίτη έρχεται ταχέως.»—Αποκάλ. 11:14

 1. Τι είναι υποχρεωμένη ν’ αναγνωρίση η επιστήμη σχετικά με την ειρήνη του ανθρώπου;

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ επιστήμη διαρκώς αναγκάζεται να αναγνωρίση ένα βέβαιο ανησυχητικό γεγονός. Ποιο; Το γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν ευρίσκεται σε ειρήνη ούτε με τα έργα της δημιουργίας ούτε με τις δυνάμεις που λειτουργούν παντού μέσα στη δημιουργία.

 2. (α) Τι έχουν κάμει οι επιστήμονες τη «φύσι», και πώς; (β) Επομένως, πώς ενεργεί ο άνθρωπος προς αυτήν;

² Αυτό το γεγονός σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι πραγματικά σε πόλεμο με αυτό που οι επιστήμονες ονομάζουν «φύσιν.» Με τον όρο «φύσις» εννοούν «τον υλικό κόσμο, ειδικά αυτό που περιβάλλει τον άνθρωπο και υφίσταται ανεξαρτήτως των ενεργειών του»· επίσης, σημαίνει «το σύνολον των δυνάμεων που ενεργούν παντού μέσα στο σύμπαν.» (Το Αμερικανικόν Κολλεγιακόν Λεξικόν) Από πολύν καιρό οι επιστήμονες έχουν θεοποιήσει την «φύσιν.» Όταν ομιλούν γι’ αυτήν, μεταχειρίζονται θηλυκού γένους αντωνυμίες. Ακόμη την αποκαλούν «η Μητέρα Φύσις.» Έτσι εθεοποίησαν την «φύσιν,» αφού ισχυρίζονται ότι από αυτή προέρχεται ο άνθρωπος και το περιβάλλον του. Αυτή, όπως λέγουν, προμηθεύει αυτά τα πράγματα και θέτει σε λειτουργία τους ζωτικούς νόμους, που τα διέπουν. Έτσι από αυτή την άποψι των επιστημόνων, ο άνθρωπος δεν είναι σε ειρηνικές σχέσεις με αυτή την θεά, αλλά, σύμφωνα με το ακριβώς αντίθετο, συμβαίνει να είναι σε εμπόλεμο κατάστασι μαζί της.

 3. (α) Αυτός ο τρόπος της επιστήμης με ποιον αρχαίο ειδωλολατρικό τρόπο μοιάζει; (β) Ποια ερωτήματα εγείρει αυτό σχετικά με τη «φύσι», και ποια είναι η Γραφική απάντησις;

³ Πόσο πολύ ομοιάζει αυτό με τον τρόπο που οι αρχαίοι ειδωλολάτραι ελάτρευαν ως θεούς ή θεές τις διάφορες δυνάμεις και λειτουργίες της «φύσεως,» θεοποιώντας ακόμη και τον ήλιο, τη σελήνη, τα άστρα και τη γη! Με το να θεοποιούν οι σύγχρονοι επιστήμονες αυτό που ονομάζουν «φύσιν» κάνουν τους ανθρώπους που σκέπτονται να ερωτούν: «Υπήρχε πάντοτε η Φύσις; Ή, Δημιουργήθηκε μόνη της η Φύσις;» Αλλ’ αυτό είναι αδύνατον! Το παγκόσμιο σχέδιο και η αρμονία και οι κινήσεις μέσα στη λεγομένη «φύσι» υποστηρίζουν, ναι, επιβάλλουν την ύπαρξι ενός νοήμονος, διορατικού Δημιουργού, ενός μόνου Σχεδιαστού και Ελεγκτού όλης της δημιουργίας. Αυτός ο ένας και μόνος Δημιουργός είναι ο Θεός. Αρχίζοντας με την έναρξι των πραγμάτων, οι εναρκτήριες λέξεις της Αγίας Γραφής φανερώνουν λογικότητα και τάξι και λέγουν: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην.»—Γεν. 1:1.

 4. Με ποιον, επομένως, δεν βρίσκεται σε ειρήνη ο άνθρωπος;

⁴ Απ’ αυτό το γεγονός, συμπεραίνεται λογικά ότι με το να μη ευρίσκεται ο σύγχρονος άνθρωπος σε ειρήνη με την «φύσι» δεν έχει ειρηνικές σχέσεις και με τον Θεό, γιατί ο Θεός είναι ο Δημιουργός της «φύσεως.» Και αυτό το γεγονός έχει μεγάλη βαρύτητα.

 5. (α) Εφόσον ο άνθρωπος καταστρέφει το περιβάλλον του και το ηθικό του κλίμα, σε ποια σχέσι πρέπει να βρίσκεται με τον Δημιουργό; (β) Εφόσον ο άνθρωπος στρέφεται στη σύγχρονη «επιστήμη» από ποια άλλη άποψι δεν βρίσκεται σε ειρήνη με τον Θεό;

⁵ Πώς μπορεί ο άνθρωπος να έχη ειρήνη με τον Δημιουργό του, όταν καταστρέφη το φυσικό περιβάλλον, το επίγειον περιβάλλον, στο οποίο ζη κι’ έτσι επιταχύνει την αυτοκαταστροφή του; Επίσης, καταστρέφει το ηθικό κλίμα, μέσα στο οποίο πρέπει να ζη το ανθρώπινο γένος και θερίζει την αύξησι της εγκληματικότητας και της ηθικής χαλαρότητος. Είναι πολύ κατάλληλο ν’ απομακρύνεται ο άνθρωπος από τις ψευδείς θρησκευτικές διδασκαλίες, αλλά συγχρόνως στρέφεται σφαλερά προς ένα τύπο συγχρόνου σκέψεως και διδασκαλίας που κακώς ονομάζεται «επιστήμη», διότι η βασική σημασία της λέξεως «επιστήμη» είναι «γνώσις,» δηλαδή, μια αληθινή γνώσις. (1 Τιμ. 6:20, 21) Έτσι καταστρέφει την αντίληψί του περί της αληθείας και φθείρει την εκτίμησί του για το Βιβλίο της Αληθείας, την Αγία Γραφή, τα Ιερά Γράμματα. Ευρίσκεται σε αντίθεσι προς τον Ιησού Χριστό, γιατί αυτός ο Υιός του Θεού είπε σχετικά με τον Λόγο του Θεού: «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.» (Ιωάν. 17:17) Και από αυτή την άποψι, δηλαδή, όχι μόνο σχετικά με το φυσικό περιβάλλον του, ο άνθρωπος δεν βρίσκεται σε ειρήνη με τον Θεό, γιατί ο ζων και αληθινός Θεός είναι Θεός ηθικότητος και αληθείας.—Ψαλμ. 31:5· 117:2.

 6. Τι επιθυμεί ο Θεός όσον αφορά το αποξενωμένο ανθρώπινο γένος, κι’ έτσι τι έχει πράξει γι’ αυτό; Παραδόξως, ποιοι σήμερα είναι οι πιο πικροί εχθροί της ειρήνης του ανθρώπου με τον Θεό, όμοια με ποιους των αποστολικών χρόνων;

⁶ Είναι, λοιπόν, καταφανές ότι η αιώνια σωτηρία του ανθρωπίνου γένους έγκειται στην επάνοδό του σε ειρήνη με τον Θεό. Και αυτό ακριβώς είναι εκείνο που, πραγματικά, επιθυμεί ο Δημιουργός του ανθρώπου, διότι γνωρίζει ότι πόλεμος που διεξάγεται από το ανθρώπινο γένος εναντίον του σημαίνει την ολοκληρωτική καταστροφή του ανθρωπίνου γένους. Επειδή γνωρίζει ότι το ανθρώπινον γένος είναι ανάγκη να συμφιλιωθή μαζί του μέσω του μεσίτου του Ιησού Χριστού, αποστέλλει πιστούς ακολούθους του Χριστού να κάνουν έκκλησι προς το αποξενωμένο ανθρώπινο γένος, λέγοντας: «Δεόμεθα . . . υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε προς τον Θεόν.»—2 Κορ. 5:20.

 7. Παραδόξως, ποιοι σήμερα είναι οι πιο πικροί εχθροί της ειρήνης του ανθρώπου με τον Θεό, όμοια με ποιους των αποστολικών χρόνων;

⁷ Αλλά, όπως ακριβώς πριν από δεκαεννέα αιώνες στις ημέρες των δώδεκα αποστόλων του Ιησού Χριστού υπήρχαν εχθροί της ειρηνεύσεως του ανθρώπου με τον Θεό μέσω του Χριστού, έτσι τέτοιοι εχθροί υπάρχουν και τώρα. Το παράδοξο είναι ότι οι σκληρότεροι εχθροί της ειρήνης με τον Θεό είναι σήμερα οι υποκριτικοί ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, οι λεγόμενοι Χριστιανοί, ιδιαιτέρως ο θρησκευτικός κλήρος των, Καθολικός, Ορθόδοξος και Διαμαρτυρόμενος, που λαμβάνει την ηγεσία σ’ αυτή την εχθρότητα κατά της ειρήνης με τον Θεό επάνω σε κατάλληλη βάσι. Και παραδόξως, στις ημέρες των αποστόλων του Χριστού, ήταν ο ίδιος ο λαός του που, μολονότι ισχυρίζετο ότι ήταν ακόμη ο εκλεκτός λαός του Ιεχωβά Θεού, ήταν ο σφοδρότερος εχθρός της ειρήνης με τον Θεό.

 8. (α) Κατά προσέγγισιν, πόσο μέρος του σημερινού πληθυσμού της γης αποτελεί ο «Χριστιανικός κόσμος»; (β) Ποια αντιμαχόμενα ερωτήματα έχουν εγερθή όσον αφορά τον «Χριστιανικό κόσμο» και τους μάρτυρας του Ιεχωβά, και πώς ή με ποιον κανόνα μπορεί να διευθετηθή το ζήτημα;

⁸ Ο λεγόμενος «Χριστιανικός κόσμος,» ή «Χριστιανισμός,» είναι το πολυαριθμότερο θρησκευτικό σύστημα επί της γης σήμερα. Κατά προσέγγισιν αποτελεί περίπου το ένα τρίτον των κατοίκων της, αφού στον παγκόσμιο σημερινό πληθυσμό της ανερχόμενον σε 3.420.000.000, ο «Χριστιανικός κόσμος» παρουσιάζει περισσοτέρους από 977.383.000 που ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί. Επειδή οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά παραμένουν αυστηρώς μακριά από τον λεγόμενο «Χριστιανικό κόσμο,» ο θρησκευτικός κλήρος όλων των δογμάτων τους εστιγμάτισε ως μη Χριστιανούς. Τους ενοχλεί αυτούς τους κληρικούς το γεγονός ότι αυτοί, που αποτελούν τον όμιλο της θρησκευτικής αυτής μειονότητας των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά, προέρχονται κυρίως από τις θρησκευτικές αποχρώσεις του λεγομένου «Χριστιανικού κόσμου» μάλλον, παρά κυρίως από τον ειδωλολατρικό κόσμο. Έτσι επί δεκαετίες τώρα το επίμαχο ζήτημα είναι, Ποιοι είναι οι πραγματικοί από τον Θεό διωρισμένοι Χριστιανοί; Ποιοι κηρύττουν την αληθινή βασιλεία του Θεού; Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ή τα μέλη των θρησκευτικών διαιρέσεων του «Χριστιανικού κόσμου»; Με ποιον κανόνα μπορεί να τακτοποιηθή αυτό το επίμαχο ζήτημα; Με τον κανόνα, που έθεσε ο Ιησούς Χριστός, όταν, προειδοποιώντας για την έλευσι ψευδών και υποκριτικών Χριστιανών, είπε: «Άρα από των καρπών αυτών θέλετε γνωρίσει αυτούς.»—Ματθ. 7:20.

 9. Ποια δραστηριότης των μαρτύρων του Ιεχωβά που είχε προλεχθή υπήρξε ειδικά ενοχλητική, σε ποια στοιχεία, και γιατί;

⁹ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά αποδίδουν μεγάλη σημασία στην προφητεία του Ιησού σχετικά με το σημείον του τέλους αυτού του συστήματος πραγμάτων, δηλαδή: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει έλθει το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Χρησιμοποιούν, εκτός από τα ηχητικά μηχανήματα, ή μεγάφωνα, και όλα τα σύγχρονα μέσα διαφημίσεως, διά του τύπου και προφορικώς, για να διαδώσουν το άγγελμα της Βασιλείας σε όλον τον κόσμο. Το κήρυγμα αυτό του ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού περιλαμβάνει τη διακήρυξι της ‘ημέρας εκδικήσεως του Θεού ημών,’ της θείας εκδικήσεως με την οποία επέρχεται το τέλος των εχθρών του ευαγγελίου. (Ησ. 61:1, 2) Αντίθετα με ότι θα μπορούσαμε ν’ αναμένωμε από ανθρώπους που ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί, αυτό το κήρυγμα της βασιλείας του Θεού είναι σημείο αντιλεγόμενο στον «Χριστιανικό κόσμο,» και όχι απλώς στα ριζοσπαστικά στοιχεία, που πιστεύουν στις άθεες υλιστικές κυβερνήσεις όπως ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός. Αλλά τόσο στον «Χριστιανικό κόσμο» όσο και στα ριζοσπαστικά στοιχεία, το κήρυγμα της εκδικήσεως του Θεού επιφέρει ερήμωσι και είναι οδυνηρό, όπως είναι και το αποτέλεσμα που παράγει το σάλπισμα των ουρανίων αγγέλων με ηχηρές σάλπιγγες, όπως περιγράφεται στην Αποκάλυψι, κεφάλαια οκτώ έως ένδεκα.

ΚΑΤΑΣΤΡΕΠΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

10, 11. Όμοια με τι υπήρξαν τ’ αποτελέσματα που παρήχθησαν από τις εξελίξεις μετά το σάλπισμα του πρώτου αγγέλου;

¹⁰ Τι σκέψεις θα εκάνατε αν το τρίτον της επιφανείας της γης κατεκαίετο, και το τρίτον των δένδρων κατεκαίετο, μαζί με όλη τη χλωρά βλάστησι; Θα περιμένατε να επέλθη μεγάλη ανωμαλία στην ισορροπία του φυσικού περιβάλλοντος του ανθρώπου· δεν είν’ έτσι; Λοιπόν, αυτό φαίνεται ότι συνέβη ύστερ’ από το σάλπισμα του πρώτου από τους επτά αγγελικούς σαλπιγκτάς του Θεού· ναι, σύμφωνα με τη θρησκευτική ευαισθησία του «Χριστιανικού κόσμου,» τα μέλη του οποίου αποτελούν το εν τρίτον του κόσμου. Ό,τι οι μάρτυρες του Ιεχωβά άρχισαν να διακηρύττουν προφορικά και με τις εκδόσεις της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, μετά τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο έμοιαζε με ‘χάλαζαν και πυρ μεμιγμένα με αίμα’ που κατέπεσε από ψηλά επάνω στη γη.—Αποκάλ. 8:2, 6, 7.

¹¹ Για τους υψηλούς, που ήσαν ως «δένδρα,» και για τους χαμηλούς, που ήσαν ως τον «χλωρόν χόρτον,» ή χλόην, το άγγελμα που διακηρύχθηκε ήταν φλογερό και καταναλωτικό, εκτυπούσε δυνατά και θανατηφόρα.

12. Πώς το άγγελμα που κηρύχθηκε είχε αποτελέσματα (α) όπως η χάλαζα, (β) όπως το πυρ, και (γ) όπως το αίμα;

¹² Το άγγελμα που διακηρύχθηκε περιελάμβανε την ουράνια αλήθεια του γραπτού Λόγου του Θεού, βέβαια, αλλ’ αυτές οι αλήθειες δεν ήσαν ως δροσιστικές σταγόνες βροχής. Ήσαν μάλλον, ως σκληρό, κρύο χαλάζι, που εκτύπησε τόσο τον κλήρο όσο και τα μέλη των εκκλησιών του αλύπητα, με ισχυρά πλήγματα βιβλικών αληθειών με δυναμική διατύπωσι, ανηλεώς. Ήσαν φλογερές και κατέκαιαν την προσποίησι της Χριστιανοσύνης που ενεδύοντο τόσο ο κλήρος που έμοιαζε με δένδρα όσο και οι λαϊκοί που ήσαν σαν χορτάρι, κατακαίοντάς τους, να πούμε έτσι, ως Χριστιανούς, αποδεικνύοντας ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν ήταν Χριστιανικός ούτε στις διδασκαλίες ούτε στην πράξι. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ξεσκέπασε πασιφανώς τη θρησκευτική του υποκρισία. Η αιματοχυσία κατά τον παγκόσμιο εκείνο πόλεμο ήταν θανατηφόρος για τα δυστυχή θύματα· και, ομοίως, το μεταπολεμικό κήρυγμα των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά ήταν θανατηφόρο κατά το ότι έδειχνε πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» ήταν καταδικασμένος σε ενδεχόμενο θάνατο και ότι όσοι θα ήσαν προσκολλημένοι σ’ αυτόν μέχρι του καιρού της καταστροφής του, θα πέθαιναν μαζί του. Πνευματική ζωή δεν θα μπορούσε ν’ αποκτηθή και τώρα ακόμη μέσω του «Χριστιανικού κόσμου.» (Αποκάλ. 8:7) Ακολούθως ο «Χριστιανικός κόσμος,» φανερώνοντας πόσο του έλειπε αληθινή Χριστιανοσύνη, αντεπετέθη καταδιώκοντας αυτούς τους κήρυκας της Βασιλείας του Θεού.

Ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΣΜΟΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΘΕΙΑ ΚΡΙΣΙ

13, 14. (α) Στη θρησκευτική αποτυχία τίνων αποδίδεται η άνοδος και εξάπλωσις του κομμουνισμού; (β) Ποια θεαματικά αποτελέσματα εμφανίσθηκαν μετά το σάλπισμα του δευτέρου αγγέλου;

¹³ Ακόμη, σύμφωνα με τις ειλικρινείς δηλώσεις μερικών θρησκευομένων κληρικών, ο άθεος κομμουνισμός οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη θρησκευτική υποκρισία του «Χριστιανικού κόσμου» και την εύνοιά του προς τους υλικώς πλουσίους και πολιτικώς ισχυρούς, σε αντίθεσι με τον καταπιεζόμενο πτωχό λαό. Η αποτυχία του «Χριστιανικού κόσμου» να ζη σύμφωνα με το πρότυπο του Ιησού Χριστού άφησε ένα κενόν, που ο υλιστικός κομμουνισμός προσπάθησε να καλύψη, τόσο με πειστικά μέσα όσο και με βίαιο εξαναγκασμό. Έτσι με την άνοδο και τη διάδοσι του διεθνούς κομμουνισμού ένα μεγάλο φλέγον πολιτικό ζήτημα ερρίφθη ανάμεσα στους ταραγμένους, ανήσυχους και φιλόδοξους λαούς της γης.

¹⁴ Τι ψυχολογική επίδρασι θα είχε σε σας μια κινηματογραφική ταινία που θα έδειχνε ένα πυριφλεγή γήινο όγκο ως ένα μεγάλο βουνό να εκσφενδονίζεται μέσα στη θάλασσα, και το ένα τρίτον της να γίνεται αίμα, το ένα τρίτον των ζωντανών πλασμάτων μέσα στην θάλασσα να φονεύωνται και το ένα τρίτον των πλοίων να συντρίβωνται; Θα σας έπιανε τρόμος και θα ελέγατε ότι ήταν μια ταινία φρίκης; Λοιπόν, τέτοια θεαματικά αποτελέσματα ακολούθησαν το σάλπισμα του δευτέρου από τους επτά αγγελικούς σαλπιγκτάς του Θεού. Καταλαβαίνετε το νόημα αυτών των θεαματικών αποτελεσμάτων;—Αποκάλ. 8:8, 9.

15. Πώς το ζήτημα του ριζοσπαστικού κομμουνισμού ερρίφθη μέσα στη συμβολική «θάλασσα,» και τι ισχυρίσθηκε ότι είναι και υπεσχέθη;

¹⁵ Μικρός στην αρχή, μέσα στην άλλοτε τσαρική Ρωσία, ο διεθνής κομμουνισμός κατέλαβε και άλλες χώρες και με επιθετική επέκτασι επήρε μαζί του το ένα τρίτον του πληθυσμού της γης. Ως ένα μεγάλο βουνό που ξεπροβάλλει, που στη Γραφή χρησιμοποιείται ως σύμβολο εθνικής κυβερνήσεως, αυτό το ζήτημα του ριζοσπαστικού κομμουνισμού, ως επιθυμητής μορφής διακυβερνήσεως για το ανθρώπινο γένος, ερρίφθηκε απότομα στη θάλασσα του αναταραγμένου ανθρωπίνου γένους κατά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ή τον Νοέμβριο του 1917. Ισχυρίσθηκε ότι είναι ο ελευθερωτής των καταπιεζομένων λαών και τους υποσχέθηκε να τους δώση αφθονώτερη υλιστική ζωή, με ισότητα και συναδελφότητα, ελεύθερη από τον πολιτικό και θρησκευτικό δεσποτισμό. Δεν είχε ανάγκη να έλθη κανένας Μεσσίας από τον Θεό για να φέρη ένα παράδεισο στη γη για τον λαό.

16. (α) Ποια στάσι έλαβαν αμέσως οι μάρτυρες του Ιεχωβά απέναντι στο ζήτημα; (β) Πώς η επίδρασις του κομμουνισμού παρήγαγε συμβολικό «αίμα» και ναυάγιο;

¹⁶ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν περίμεναν ως το έτος 1970, αφήνοντας την ιστορία πρώτη να μας δείξη τι θα επέφερε ο διεθνής κομμουνισμός στην θάλασσα του ανθρωπίνου γένους, η οποία ήταν τόσο ταραγμένη, γιατί δεν είχε την ειρήνη του Θεού ή ειρήνη μ’ Αυτόν. (Ησ. 57:20, 21) Ως πρέσβεις του Μεσσία ή του Χριστού του Θεού αμέσως ύψωσαν την φωνή τους υπέρ του συμβολικού όρους της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού. Σε δυνατή αντίθεσι μ’ αυτό, ο άθεος κομμουνισμός ήταν ως ένα όρος καιόμενον, που κατέστρεφε τον εαυτό του με τις ίδιες τις φλόγες του. Η επίδρασίς του επάνω στη θάλασσα της ταραγμένης ανθρωπότητος δεν επρόκειτο να είναι ζωοπάροχη. Το αποτέλεσμά της θα ήταν θάνατος, όπως εσυμβολίσθη με το χυμένο αίμα. Εκτός του προώρου βίαιου θανάτου πολλών ατόμων, επέφερε πνευματικό θάνατο στους οπαδούς του. Ενέκρωσε κάθε ελπίδα της αναστάσεως του ανθρώπου εκ νεκρών και της αποκτήσεως αιωνίου ζωής σ’ ένα επίγειο παράδεισο, κάτω από τη βασιλεία του Θεού. Κατεδίκασε σε θάνατο και καταστροφή εκείνους, οι οποίοι θα ευρίσκοντο οπαδοί του διεθνούς κομμουνισμού κατά τον Αρμαγεδδώνα. Σύμφωνα με το ό,τι ο άθεος κομμουνισμός επέφερε στον λαό, κάθε πλάσμα, κάθε ψυχή απέθανε μέσα σ’ αυτό το αιματηρό Κομμουνιστικό στοιχείο· κάθε όμοια με πλοίο οργάνωσις θα εναυαγούσε.

ΠΙΚΡΟ ΝΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥΣ ΑΣΤΕΡΕΣ

17. Ύστερ’ από το σάλπισμα του τρίτου αγγέλου, είδε ο Ιωάννης να γίνωνται με ποιο τρόπο τα πόσιμα νερά άψινθος, και από τι;

¹⁷ Άλλο πράγμα είναι να μεταβληθή το θαλάσσιο νερό σε αίμα και άλλο πράγμα είναι το καθαρό, πόσιμο νερό να γίνη πικρό και το κάθε ένα απ’ αυτά οφείλεται σε διάφορους παράγοντες. Αλλά θα μπορούσατε να σκεφθήτε ότι ένα «άστρο» θα άλλαζε το πόσιμο νερό σε πικρό; Ένα άστρο που ονομάζεται «Άψινθος» θα μπορούσε σύμφωνα με το όνομά του να το κάμη. Άψινθος είναι ένα πικρό φυτό που διάφορες ποικιλίες του ευρίσκονται στη Μέση Ανατολή. Ο απόστολος Ιωάννης το είδε αυτό να γίνεται σε μια εξεικόνισι που παρουσιάζεται μετά το σάλπισμα του τρίτου αγγελικού σαλπιγκτού του Θεού. Ο Ιωάννης είδε ένα ‘αστέρα καιόμενον ως λαμπάδα’ να πέφτη από τον ουρανό επάνω στο ένα τρίτον των ποταμών και των πηγών των υδάτων, κάνοντας έτσι το εν τρίτον του ποσίμου νερού να γίνη πικρό ως «άψινθος,» τόσο ώστε «πολλοί άνθρωποι» πέθαναν, πίνοντας απ’ αυτό. (Αποκάλ. 8:10, 11) Ένα τέτοιο άστρο με το όνομα Άψινθος έπεσε από την υψηλή θέσι του, όπου θα μπορούσε να είναι οδηγός των ανθρώπων, κατευθύνοντάς τους στα αναψυκτικά νερά της ζωής.

18. Ποιον εξεικονίζει ο καιόμενος «αστήρ» που έπεσε, και γιατί ήταν κατάλληλο αυτό;

¹⁸ Με μεταφορική έννοια ένα «άστρον» πρέπει να ακτινοβολή ουράνιο φως στους ανθρώπους, όπως εκείνοι οι επτά συμβολικοί αστέρες που ο Ιωάννης είδε να τους κρατή στο δεξί του χέρι ο ενδοξασμένος Ιησούς Χριστός και που εξεικόνιζαν τους πνευματικούς επισκόπους των Χριστιανικών εκκλησιών. (Αποκάλ. 1:16, 20· 3:1) Αυτό όμως το «άστρον» που ωνομάζετο Άψινθος, με το να έχη πέσει κάτω και με το να μπορή να επηρεάζη ολέθρια το πόσιμο νερό περίπου του ενός τρίτου της ανθρωπότητος, παρίστανε συμβολικά τον θρησκευόμενο κλήρο του «Χριστιανικού κόσμου,» που ο πληθυσμός του περιλαμβάνει ‘πολλούς των ανθρώπων,’ περίπου το τρίτον του όλου πληθυσμού της γης. Ενώ ισχυρίζονται ότι αποτελούν ένα Χριστιανικό κλήρο και ότι έχουν διορισθή από τον Θεό ως λειτουργοί, όμως είναι αποστάται θρησκευτικοί ηγέται, που παρήχθησαν από θρησκευτικά συστήματα αποστασίας. Η πτώσις των από την υψηλή θέσι των ευκαιρίας Χριστιανικής υπηρεσίας επιφέρει την καταστροφή αυτών των ιδίων, όπως ένας «αστήρ . . . καιόμενος ως λαμπάς» κατατρώγεται από την ίδια την φλόγα του. Ως ένα άστρο τον ουρανού έπρεπε να ακτινοβολή ουράνιο ή πνευματικό φως επάνω στους ανθρώπους του «Χριστιανικού κόσμου,» οδηγώντας τους στα αναψυκτικά νερά της Χριστιανικής αληθείας, που ευρίσκεται στη Γραφή και σε μια πορεία ζωής σύμφωνα μ’ αυτές τις Γραφικές αλήθειες.

19. Ομιλώντας συμβολικά, πώς αυτός ο «αστήρ» που ελεγείο Άψινθος έκαμε τα πόσιμα νερά πικρά, και για πολλούς μοιραία;

¹⁹ Σήμερα σ’ αυτό το έτος 1970, βλέπομε καθαρότερα παρά ποτέ άλλοτε, πώς ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» απέτυχε οικτρά στη Χριστιανική ομολογουμένη των αποστολή. Διδάσκουν τους ανθρώπους της εκκλησίας των θρησκευτικές διδασκαλίες, που είναι πικρές στην πνευματική τους γεύσι, νοθεύοντας τον λόγο του Θεού με ειδωλολατρικά δόγματα ή εξυψώνοντας τις μη θεόπνευστες παραδόσεις ανθρώπων υπεράνω της Γραφής. Οδηγούν τον «Χριστιανικό κόσμο» σε πορεία δραστηρίας συμπράξεως με αυτόν τον πονηρό κόσμο, κάνοντας τους ανθρώπους των εκκλησιών εχθρούς του Θεού και επιφέροντας τον πνευματικό θάνατό τους τώρα, και τους οδηγούν στον κατά γράμμα φυσικό θάνατό τους στη διάρκεια της ‘ημέρας εκδικήσεως του Θεού ημών’ που πλησιάζει. Είναι μία πικρή πόσις αυτή που δίνει έως τώρα ο κλήρος για να πίνουν οι άνθρωποι των εκκλησιών των, αλλά την μεγαλύτερη πίκρα αυτού του ποτού που τους δίνει ο κλήρος θα την γευθούν στον Αρμαγεδδώνα. Εκεί τους περιμένει καταστροφή στα χέρια του Θεού, γιατί κατάπιναν και ακολουθούσαν τις θρησκευτικές διδασκαλίες και τις συμβουλές αυτού του «αστέρος,» που έπεσε και που ωνομάζετο «Άψινθος»!—Ιάκ. 4:4· Ησ. 61:1, 2· Αποκάλ. 16:14, 16.

ΣΚΟΤΟΣ ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΩΣ

20. Τι είδε ο Ιωάννης να συμβαίνη ύστερ’ από το σάλπισμα του τετάρτου αγγέλου;

²⁰ Τώρα φαντασθήτε το σκοτείνιασμα του τρίτου της ημέρας και έπειτα το σκοτείνιασμα του τρίτου της νύχτας, χωρίς της σελήνης και των αμέτρητων άστρων! Ένα τέτοιο φαινόμενο είδε έπειτα ο απόστολος Ιωάννης. Γράφει: «Και ο τέταρτος άγγελος εσάλπισε, και εκτυπήθη το τρίτον του ηλίου, και το τρίτον της σελήνης και το τρίτον των αστέρων, διά να σκοτισθή το τρίτον αυτών, και η ημέρα να χάση το τρίτον του φωτισμού αυτής, και η νυξ ομοίως.»—Αποκάλ. 8:12.

21. Σε ποιον Αιώνα της ανθρωπίνης ιστορίας συνέβη αυτή η εκπλήρωσις, και επάνω σε ποιο τρίτον του ανθρωπίνου γένους;

²¹ Η εκπλήρωσις αυτής της προφητικής εικόνος γίνεται σ’ ένα καιρό της ανθρωπίνης ιστορίας, που οι σύγχρονοι τον ονομάζουν Αιώνα Διαφωτισμού. Μέσα σ’ αυτόν τον ανθρώπινο κομπασμό ο «Χριστιανικός κόσμος» ισχυρίζεται ότι είναι το πιο φωτισμένο μέρος του κόσμου, και, όπως αυτός ο ίδιος υπολογίζει, περιλαμβάνει περίπου το τρίτον του κόσμου του ανθρωπίνου γένους με το πρόγραμμά του της παγκοσμίου μεταστροφής. Φωτισμένος, ναι, από επιστημονική άποψι, σε μεγάλο βαθμό. Αλλά είναι φωτισμένος από θρησκευτική άποψι;

22. Πού υπάρχει αυτό το είδος σκότους, αλλά, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς που έγιναν, ποια ‘έπρεπε να είναι η κατάστασις διαφωτίσεως εκεί;

²² Στο τμήμα εκείνο του πληθυσμού της γης, όπου θα έπρεπε να ευρίσκεται ο μεγαλύτερος φωτισμός από θρησκευτική άποψι, υπάρχει το μεγαλύτερο θρησκευτικό σκοτάδι. Αυτό το μεγάλο μέρος του πληθυσμού της γης είναι ο «Χριστιανικός κόσμος»! Ανασκοπώντας την θρησκευτική κατάστασι, λέγει για τον ειδωλολατρικό, όπως τον αποκαλεί, κόσμο, ότι ψηλαφεί μέσα στο πυκνό σκοτάδι τής ψευδούς λατρείας, ενώ αυτός, από το άλλο μέρος, απολαμβάνει την θαλπωρή του φωτός της αληθείας και της ευνοίας του Θεού. Αυτό θα ήταν αληθινό αν εζούσε σύμφωνα με τον ισχυρισμό του ότι αποτελεί το βασίλειο της αληθινής Χριστιανοσύνης. Επί αιώνες απολαμβάνει την κυκλοφορία του μόνου Βιβλίου του Φωτός, της Αγίας Γραφής, που έφθασε τώρα τα δύο δισεκατομμύρια αντίτυπα σε περισσότερες από χίλιες τριακόσιες γλώσσες. Ο κλήρος του χειροτονείται για να κηρύξη τη Γραφή, και έχει καθορισθή χρόνος και καταβάλλεται χρήμα για να διδάσκουν τη Γραφή, ως ολοχρόνιοι και ισόβιοι κήρυκες. Λογικά, το αποτέλεσμα θα έπρεπε να είναι, ο «Χριστιανικός κόσμος» να έχη περισσότερη γνώσι σχετικά με την Αγία Γραφή και να του αξίζη το μεγαλύτερο φως της ευνοίας και ευλογίας του Θεού. Όμως ο απόστολος Ιωάννης παρουσιάζει μια τελείως διάφορη εικόνα!

23. (α) Τι ετόνισαν από πολύ καιρό οι μάρτυρες τον Ιεχωβά σχετικά με την κατάστασι του «Χριστιανικού κόσμου» όσον αφορά το αληθινό φως; (β) Πώς απήντησαν στο ερώτημα σχετικά με τη Χριστιανοσύνη και τον Χριστιανισμό;

²³ Όπως ο απόστολος Ιωάννης έτσι και οι σημερινοί Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά από πολύν καιρό καταδεικνύουν ότι η θρησκευτική κατάστασις του «Χριστιανικού κόσμου» είναι διαφορετική απ’ αυτή την περιγραφή. Δεν αμφισβητούν ότι ο «ειδωλολατρικός κόσμος» ευρίσκεται σε πυκνό θρησκευτικό σκοτάδι, αλλά λέγουν ότι το αντίθετο απ’ αυτό θα έπρεπε ν’ αναμένεται από τον «Χριστιανικό κόσμο,» σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του. Νύχτα και ημέρα θα έπρεπε ν’ απολαμβάνη το φως της αληθείας και της ευνοίας του Θεού. Με τον «Χριστιανικό κόσμο» συμβαίνει τώρα αυτό που είπε ο Ιησούς Χριστός: «Εάν λοιπόν το φως το εν σοι ήναι σκότος, το σκότος πόσον;» (Ματθ. 6:23) Ο φανταστικός θρησκευτικός φωτισμός του «Χριστιανικού κόσμου» στην πραγματικότητα είναι θρησκευτικό σκότος και μεγάλη αυταπάτη. Οι Χριστιανοί μάρτυρες πολύ σωστά έθεσαν το προκλητικό ερώτημα, «Χριστιανοσύνη ή Χριστιανισμός—ποιο αποτελεί το ‘φως του κόσμου’;» Σ’ αυτό το ερώτημα απήντησαν χωρίς περιστροφές, Όχι Χριστιανισμός, αλλά Χριστιανοσύνη! Ο «Χριστιανικός κόσμος» απέδειξε ότι φέρει ψευδώς το όνομά του. Το ότι δεν έχει την αλήθεια της Γραφής είναι απόδειξις ότι δεν έχει το φως της ευνοίας και της ευλογίας του Θεού. Το φως του Θεού απεκόπη γι’ αυτόν, ημέρα και νύχτα. Το μέλλον του είναι ακριβώς τόσο σκοτεινό όσο και το μέλλον του υπολοίπου κόσμου του ανθρωπίνου γένους.

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΟΥΑΙ

24, 25. (α) Κάτω από την καθοδήγησι τίνος είναι καταφανές ότι ενεργούσαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, και πώς επηρεάσθηκε ο «Χριστιανικός κόσμος» από το μέρος που έπαιξαν αυτοί οι Μάρτυρες σχετικά μ’ εκείνα τα τέσσερα σαλπίσματα; (β) Τι είδε και άκουσε τώρα ο Ιωάννης;

²⁴ Καθώς αυτές οι προηγούμενες προφητικές σκηνές παρουσιάζοντο ύστερ’ από τα σαλπίσματα των πρώτων τεσσάρων αγγέλων του Θεού, χωρίς αμφιβολία εκείνοι, τους οποίους εχρησιμοποίησε ο Θεός για να δείξουν στους κατοίκους της γης τα εκπληρωμένα γεγονότα, ευρίσκονται κάτω από αγγελική κατεύθυνσι. (Εβρ. 1:14· Ματθ. 24:31) Στον κόσμο, ιδιαίτερα στον «Χριστιανικό κόσμο» ήταν ήδη αρκετά οδυνηρό ότι οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά αναγγέλλουν δημοσία, ωσάν με ηχηρό σάλπισμα τη σύγχρονη πραγματοποίησι των τεσσάρων αυτών προφητικών εικόνων. Δεν θα ωφελούσε σε τίποτε τον «Χριστιανικό κόσμο» να κραυγάση, «Φθάνει πια!» Υπήρχαν ακόμη τρεις προφητικές εικόνες που ο κόσμος έπρεπε να ιδή, ναι, να αισθανθή. Η εκπλήρωσις αυτών των τελικών εικόνων θα ήσαν μεγάλες ουαί για όσους κατοικούν επάνω στη γη. Με την διακοπή των γεγονότων ύστερ’ από το τέταρτο σάλπισμα προβλέπεται μια προειδοποίησις γι’ αυτή την ειδική ουαί που πρέπει ν’ αναγγελθή ευρύτατα με οξυδέρκεια αετού. Πριν από το πέμπτο σάλπισμα ο απόστολος Ιωάννης γράφει:

²⁵ «Και είδον, και ήκουσα ένα αετόν, πετώμενον εις το μεσουράνημα, όστις έλεγε μετά φωνής μεγάλης, ‘Ουαί, ουαί, ουαί εις τους κατοικούντας επί της γης, διά τας λοιπάς φωνάς της σάλπιγγος των τριών αγγέλων των μελλόντων να σαλπίσωσι!’»—Αποκάλ. 8:13, ΜΝΚ.

26. Από που ήλθαν εκείνες οι περαιτέρω ουαί, και ποιοι δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε απ’ αυτές;

²⁶ Αυτές οι ουαί δεν είναι για τους αγγέλους του ουρανού, αλλά για ανθρώπινα πλάσματα, για τους «κατοικούντας επί της γης.» Αυτές οι ουαί ήρθαν από τον Θεό, που διορίζει και δίνει εξουσία στους αγγέλους του να σαλπίσουν σαλπίσματα, που διεγείρουν την προσοχή. Εκείνοι που έχουν ειρήνη με τον Θεό δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν από τις ουαί αυτές· θα φοβηθούν μόνον οι εχθροί της ειρήνης με τον Θεόν.

Η ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΗ ΠΛΗΓΗ ΤΩΝ ΑΚΡΙΔΩΝ

27. Ποια υπήρξε η επιθυμία και, η προσπάθεια των κληρικών του «Χριστιανικού κόσμου» όσον αφορά τους μάρτυρας της Βασιλείας στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, και ως ποιο σημείο επραγματοποίησαν τον σκοπό των;

²⁷ Ακόμη κατά τα μέσα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (1914-1918 μ.Χ.) ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου,» μαζί με τους πολιτικούς και τους στρατιωτικούς συμμάχους του, είχε αποφασίσει ότι είχαν υποστή αρκετή θρησκευτική ταραχή από τους Χριστιανούς μάρτυρες για τον Ιεχωβά Θεό και την βασιλεία του μέσω του Χριστού. Επωφελήθηκαν από την εμπόλεμο κατάστασι και τους νόμους της πολεμικής περιόδου για να θανατώσουν την δημοσία δραστηριότητα αυτών των μαρτύρων. Δεν τους άρεσε να λάβουν υπό σημείωσι ότι «οι καιροί των εθνών» είχαν τελειώσει το έτος 1914 και ότι αυτοί οι μάρτυρες είχαν δικαιωθή από τα παγκόσμια γεγονότα υποδεικνύοντας αυτό το έτος, πριν από δεκαετίας ήδη, ως το έτος που η βασιλεία του Θεού δια του Χριστού θα ανελάμβανε πλήρη εξουσία στους ουρανούς, με την εντολή να εξώση «τα έθνη» από την γη. Η κραυγή του κλήρου ήταν: «Σκοτώστε τους μάρτυρας!» Δηλαδή, Κάμετε να παύσουν αυτοί οι Διεθνείς Σπουδασταί της Γραφής να δίνουν δημοσίως μαρτυρία για τη βασιλεία του Θεού με τον Μεσσία του ή Χριστόν. Επέτυχαν με την βοήθεια των πολιτικών και στρατιωτικών δυνάμεων να ‘φονεύσουν τους μάρτυρες’ κατά τα μέσα του 1918, λίγους μήνες πριν από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

28. Πώς αυτό επηρέασε τη δράσι και τη διοργάνωσι των «μαρτύρων», και σε ποια χαμηλή κατάστασι έφθασαν συμβολικά;

²⁸ Έτσι το έργο ευρείας δημοσίας μαρτυρίας ετελείωσε, ακόμη οι επί κεφαλής του έργου μαρτυρίας μπήκαν στη φυλακή με πολυετείς ποινές φυλακίσεως, επίσης η οργάνωσις της μαρτυρίας εξαρθρώθηκε, περιωρίσθηκε. Οι «μάρτυρες» ήσαν σαν να τους είχαν βάλει στο «φρέαρ της αβύσσου.» Έτσι συμβολικά σε τόσο χαμηλή τοποθεσία, είχαν χαθή από τα μάτια και ήσαν ως νεκροί, νεκροί από το να είναι θαρραλέοι, ωργανωμένοι, καλά εξηρτισμένοι μάρτυρες της εγκαθιδρυμένης Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού. Αλλ’ αυτό δεν ήταν για πολύν καιρό. Ποιος τους απελευθέρωσε;

29. Ύστερ’ από τον ήχο της πέμπτης σάλπιγγος, ποιος αποδεικνύεται ότι είναι ο συμβολικός «αστήρ», που είδε ο Ιωάννης, σύμφωνα με την αποστολή του και τ’ όνομά του;

²⁹ Με ένα δυνατό σάλπισμα ο πέμπτος άγγελος ανήγγειλε την απελευθέρωσι των «μαρτύρων» από την άβυσσο και το έργο των που θ’ ακολουθούσε. Επρόκειτο αυτό να είναι μια «ουαί» εις τους «κατοικούντας επί της γης»; Ο απόστολος Ιωάννης παρακολουθούσε προσεκτικά το προφητικό δράμα. Ιδού! Ένας «αστήρ» είχε πέσει, όχι στην θάλασσα, ούτε στα πόσιμα νερά, αλλά στη γη. Αλλά η πτώσις του δεν ήταν ολέθρια γι’ αυτήν. Μάλλον, αυτός ο «αστήρ» έρχεται ως Απελευθερωτής, Απελευθερωτής άλλων, γιατί «εδόθη εις αυτόν το κλειδίον του φρέατος της αβύσσου.» Είναι, επίσης, βασιλεύς, γιατί είναι ο «άγγελος της αβύσσου» και είναι ο Βασιλεύς εκείνων που ελευθερώνει από την άβυσσο· σύμφωνα μ’ αυτό το γεγονός σ’ αυτούς τους οποίους ελευθερώνει, όπως είδε ο Ιωάννης, «επί τας κεφαλάς αυτών ήσαν ως στέφανοι όμοιοι με χρυσόν.» Αυτός ο συμβολικός «αστήρ» έχει και όνομα κατάλληλο για την περίπτωσι. Στην Ελληνική το όνομά του είναι Απολλύων, που σημαίνει Καταστροφεύς. Στην Εβραϊκή είναι Αβαδδών, που σημαίνει Καταστροφή. Όλ’ αυτά τα χαρακτηριστικά του συμβολικού «αστέρος» φανερώνουν ότι είναι ο ενδοξασμένος Ιησούς Χριστός. Όταν ήταν στη γη ως άνθρωπος, πριν από δεκαεννέα αιώνες, απέθανε μαρτυρικό θάνατο για την βασιλεία του Θεού, επήγε στην άβυσσο. Την τρίτη ημέρα ο Θεός τον απελευθέρωσε και τον εκάθισε στα δεξιά Του.

30. Ποιο κλειδίον εδόθη σ’ αυτόν τον συμβολικό «αστέρα», και ποιους απελευθέρωσε, και πότε;

³⁰ Σ’ αυτόν τον αναστημένο και δοξασμένο Ιησού Χριστό ο Θεός έδωσε τα «κλειδιά του άδου και του θανάτου,» για να ενεργήση με αυτά ως ελευθερωτής. Αφού εστέφθηκε ως ανάσσων βασιλεύς στους ουρανούς στο τέλος «των καιρών των εθνών» κατά το έτος 1914, ήλθε ν’ απελευθερώση μερικούς από την κατάστασι περιορισμού στο ‘φρέαρ μιας αβύσσου.’ Ποιους; Το υπόλοιπο των ακολούθων του επί της γης, που καλούνται να είναι βασιλείς μαζί του στον ουρανό. (Αποκάλ. 1:6, 17, 18· 20:4-6) Στο έτος 1919 μεταχειρίστηκε το «κλειδίον του φρέατος της αβύσσου» και άνοιξε αυτό το φρέαρ και άφησε το μετανοημένο πιστό υπόλοιπο των συγκληρονόμων της Βασιλείας του ελεύθερο.

31. Ποια εμφάνισι έλαβε εκείνο το απελευθερωμένο υπόλοιπο, σύμφωνα με την περιγραφή των από τον Ιωάννη;

³¹ Αλλά ποια εμφάνισι έχουν, όπως τους βλέπει ο Ιωάννης σε προφητική όρασι! Εξεπρόβαλαν μέσα από ένα μεγάλο καπνό, που ανέβαινε από την άβυσσο κι’ εσκοτείνιαζε και τον ήλιο και τον αέρα, και έμοιαζαν σαν ένα παράξενο είδος ακρίδων. Ο Ιωάννης λέγει: «Και αι μορφαί των ακρίδων ήσαν όμοιαι με ίππους ητοιμασμένους εις πόλεμον· και επί τας κεφαλάς αυτών ήσαν ως στέφανοι όμοιοι με χρυσόν, και τα πρόσωπα αυτών ως πρόσωπα ανθρώπων. Και είχον τρίχας ως τρίχας γυναικών, και οι οδόντες αυτών ήσαν ως λεόντων. Και είχον θώρακας ως θώρακας σιδηρούς· και η φωνή των πτερύγων αυτών ήτο ως φωνή αμαξών ίππων πολλών τρεχόντων εις πόλεμον. Και είχον ουράς ομοίας με σκορπιούς, και ήσαν κέντρα εις τας ουράς αυτών· και η εξουσία αυτών ήτο να βλάψωσι τους ανθρώπους πέντε μήνας. Και είχον εφ’ εαυτών βασιλέα τον άγγελον της αβύσσου.»—Αποκάλ. 9:1-11.

32. Αν όχι σε βλάστησι, σε τι απέβλεπαν αυτές οι συμβολικές ακρίδες, και πώς ξεχωρίζουν σε αντίθεσι μ’ αυτόν τον αντικειμενικό σκοπό;

³² Κάτω από την προσταγή του ουρανίου Βασιλέως των Ιησού Χριστού, το υπόλοιπο των κεχρισμένων μαρτύρων του Ιεχωβά κατά το 1919 εξεπρόβαλε σαν σμήνος από την περιωρισμένη των κατάστασι αβύσσου, φλογισμένο με θείο ζήλο ως να έβγαινε από κάμινο. Αυτές οι συμβολικές ακρίδες δεν επήγαν να φάνε τον χλωρό χόρτο της γης· ο στόχος τους ήταν άνθρωποι. Ποιοι άνθρωποι; Μόνον όσοι δεν έχουσι την σφραγίδα του Θεού επί των μετώπων αυτών.’ Αλλά δεν είχαν εξουσία να φονεύσουν αυτούς τους ιδιαιτέρους ανθρώπους· έπρεπε μόνο να τους βασανίσουν επί πέντε μήνες, δηλαδή όσο είναι το διάστημα της ζωής, η καλοκαιρινή εποχή δραστηριότητος των ακρίδων. Αυτές οι συμβολικές ακρίδες ήσαν πραγματικά οι μόνες που εσφραγίσθηκαν με την «σφραγίδα του Θεού επί των μετώπων αυτών» γιατί ήσαν το υπόλοιπο των πνευματικών εκείνων Ισραηλιτών, των 144.000, που ο Ιωάννης είδε να σφραγίζωνται έτσι, σύμφωνα με την περιγραφή του στην Αποκάλυψι 7:1-8. Ως γυναίκες με μακριά μαλλιά υπακούουν στους συζυγούς των, έτσι και αυτές οι συμβολικές ακρίδες υπακούουν και υποτάσσονται στον Βασιλέα των, τον Ιησού Χριστό, τον μέλλοντα Νυμφίο των.

33. Ποιους εξεικονίζουν σήμερα οι «άνθρωποι» χωρίς την σφραγίδα του Θεού;

³³ Ποιοι, λοιπόν, είναι εκείνοι ‘οι άνθρωποι που δεν έχουν την σφραγίδα του Θεού επί των μετώπων αυτών’; Είναι όλοι οι μη εσφραγισμένοι άνθρωποι και μαζί μ’ αυτούς ο «πολύς όχλος» στον ναό του Θεού, που είδε ο απόστολος Ιωάννης και τους περιγράφει στην Αποκάλυψι 7:9-17; Όχι! Μόνον εκείνοι στον «Χριστιανικό κόσμο» που θα έπρεπε να είχαν «την σφραγίδα του Θεού επί των μετώπων αυτών» σύμφωνα με τη θρησκευτική των ομολογία. Εκείνοι, που ιδιαίτερα ισχυρίζονται ότι είναι πνευματικοί Ισραηλίται στη νέα διαθήκη με τον Θεό μέσω του Χριστού του Μεσίτου, είναι ο θρησκευτικός κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» μαζί με τους κατ’ επάγγελμα πολιτικούς, τους εμπορικούς κερδοσκόπους και τους μεγάλους στρατιωτικούς, που είναι μέλη των εκκλησιών και που ο θρησκευτικός κλήρος τους δίνει την πιο εξέχουσα θέσι και προσοχή. Η διαγωγή ‘αυτών των ανθρώπων’ φανερώνει ότι δεν παράγουν την καρποφορία του πνεύματος του Θεού, μέσω του οποίου τίθεται η σφραγίς ταυτότητος, απόδειξις ότι ανήκουν στον Θεό, επάνω στα μέτωπά των, να πούμε έτσι, για να φαίνεται από όλους.—Γαλ. 5:19-23· 2 Κορ. 1:22.

34. (α) Από ποια ιδιαίτερη άποψι βασανίζονται αυτοί οι ασφράγιστοι άνθρωποι από τις συμβολικές ακρίδες; (β) Επί πόσον καιρό υποχρεούνται αυτοί να υποστούν τον βασανισμό;

³⁴ Αυτοί είναι εκείνοι που οι συμβολικές ακρίδες τους βασανίζουν, τους κεντρίζουν με το άγγελμα κρίσεως από τον θεόπνευστο Λόγο, και αυτό το κέντρισμα τους πονεί πολύ ως να τους κτυπούν με την δηλητηριώδη ουρά του σκορπιού. Αυτό το άγγελμα κρίσεως έχει σχέσι ειδικά με τη διεθνή οργάνωσι για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, που ο κλήρος ισχυρίσθηκε ότι είναι «η πολιτική έκφρασις της Βασιλείας του Θεού επί της γης,» αλλά που οι συμβολικές ακρίδες βασανιστικά διακηρύσσουν ότι είναι μόνο ένα ανθρωποποίητο υποκατάστατο της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού και επομένως καταδικασμένο ν’ αποτύχη και να καταστραφή από την αληθινή βασιλεία του Θεού. Αυτοί οι μη σφραγισμένοι άνθρωποι του «Χριστιανικού κόσμου» θα ήθελαν να ξεφύγουν από αυτόν τον θρησκευτικό βασανισμό των συμβολικών αυτών ακρίδων. Θα προτιμούσαν ν’ αποθάνουν μάλλον παρά να υπομείνουν περισσότερο χρόνο. Αλλά οι «ακρίδες» δεν έχουν εξουσιοδοτηθή «να φονεύσουν» αυτούς τους μη εσφραγισμένους ανθρώπους· έτσι αυτοί εξακολουθούν να ζουν. Επίσης, οι συμβολικές ακρίδες εξακολουθούν να ζουν και συνεχίζουν το βασάνισμα, γιατί έχουν εξουσιοδοτηθή να κάμουν αυτό το βασανιστικό έργο επί «πέντε μήνας,» οι οποίοι, αφού τόσον καιρό ζουν οι πραγματικές ακρίδες, συμβολίζουν όλη τη διάρκεια της ζωής των συμβολικών ακρίδων ως τον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος.

35. Μήπως ήταν υπερβολή εκείνο που ο «αετός» ωνόμασε αυτή την πληγή των ακρίδων;

³⁵ Δεν ήταν υπερβολική η αναγγελία από τον «αετόν» τον πετώμενον εις το μεσουράνημα, ότι επρόκειτο για μια «ουαί» σ’ αυτούς που άμεσα επηρεάσθηκαν από την πληγή των ακρίδων. Αλλά, τότε, τι θα μπορούσε να είναι η δευτέρα «ουαί»;

«Η ΟΥΑΙ Η ΔΕΥΤΕΡΑ»

36. Πώς η επομένη της σειράς είναι μία ‘δευτέρα ουαί’;

³⁶ «Η ουαί η δευτέρα» δεν ήταν ανάγκη να αρχίση αμέσως αφού τελειώση η πρώτη. Είναι πραγματικά μια άλλη ουαί, μια επιπρόσθετη ουαί, και πάει παράλληλα με την πρώτη. Συμβάλλει στο να γίνη η πρώτη ουαί ακόμη πιο οδυνηρή, και αυτό σε μεγαλύτερη έκτασι.

37. Ποιο απελευθερωτικό έργο ακολουθεί η ‘δευτέρα ουαί’ που ανήγγειλε ο έκτος άγγελος, και υπέρ τίνων;

³⁷ Την ‘δευτέρα ουαί’ διεκήρυξε δυνατά ο έκτος σαλπιγκτής άγγελος του Θεού. Επίσης, αυτή η «ουαί» εξεικονίζεται ότι ακολουθεί ύστερ’ από ένα απελευθερωτικό έργο. Αυτή είναι μια απελευθέρωσις από την Βαβυλώνα την Μεγάλη, την παγκόσμιο αυτοκρατορία της ψευδούς Βαβυλωνιακής θρησκείας. Αυτή η Μεγαλύτερη Βαβυλών προεικονίσθηκε από την αρχαία αυτοκρατορική Βαβυλώνα, που ήταν κοντά στον Ευφράτη Ποταμό. Σ’ αυτή την αρχαία Βαβυλώνα οι φυσικοί Ισραηλίται απήχθησαν εξόριστοι κατά τον έβδομον αιώνα προ Χριστού. Ομοίως και το κεχρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών ήταν εξορία στην Βαβυλώνα κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν απάντησις στις ειλικρινείς προσευχές που ανέβηκαν σαν θυμίαμα στον Ιεχωβά Θεό το ότι απελευθέρωσε τους Ισραηλίτες από την εξορία στην αρχαία Βαβυλώνα μετά την πτώσι της. Έτσι, ο ίδιος Θεός απήντησε σε προσευχές και απελευθέρωσε το κεχρισμένο υπόλοιπο από τη σύγχρονη Βαβυλώνα την Μεγάλη κατά το πρώτο μεταπολεμικό έτος, το 1919. Ο απόστολος Ιωάννης το είδε αυτό σε όρασι και το περιέγραψε λέγοντας:

38. Πώς περιγράφει ο Ιωάννης την δράσι αυτού του απελευθερωτικού έργου;

³⁸ «Και ο έκτος άγγελος εσάλπισε, και ήκουσα μίαν φωνήν εκ των τεσσάρων κεράτων του θυσιαστηρίου του χρυσού του ενώπιον του Θεού, λέγουσαν προς τον έκτον άγγελον, όστις είχε την σάλπιγγα, Λύσον τους τέσσαρας αγγέλους τους δεδεμένους εις τον μέγαν ποταμόν Ευφράτην, Και ελύθησαν οι τέσσαρες άγγελοι οι ητοιμασμένοι εις την ώραν και ημέραν και μήνα και ενιαυτόν, δια να θανατώσωσι το τρίτον των ανθρώπων.»—Αποκάλ. 9:13-15.

39. (α) Με ποιους αντιστοιχούν οι ‘τέσσαρες άγγελοι,’ και γιατί η ονομασία «άγγελος» είναι κατάλληλη; (β) Σε ποια εποχή είναι διατεθειμένοι να υπηρετήσουν, και ποια είναι η αποστολή των;

³⁹ Το υπόλοιπο των κεχρισμένων Χριστιανών μαρτύρων, που απελευθερώθηκε από την Βαβυλωνιακή δουλεία το 1919, αντιστοιχεί σ’ αυτούς τους ‘τέσσαρας αγγέλους’ κατά το ότι η λέξις «άγγελοι» σημαίνει κατά γράμμα αγγελιαφόροι, και δεν σημαίνει σε όλες τις περιπτώσεις ουράνια πνευματικά πρόσωπα. Αγγελιαφόροι—ναι, τέτοιοι επρόκειτο να είναι το απελευθερωμένο από τα δεσμά υπόλοιπο, αγγελιαφόροι του Θεού για να φέρουν το ειδικό άγγελμά του για την εποχή μετά το τέλος των Καιρών των Εθνών και μετά την κακή συμπεριφορά του «Χριστιανικού κόσμου» κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Γεμάτοι χαρά που ανέκτησαν την ελευθερία τους να υπηρετούν πάλι ως αγγελιαφόροι του Θεού, όσοι ήσαν από το κεχρισμένο υπόλοιπο ένοιωθαν την διάθεσι να υπηρετούν σύμφωνα με τις διαταγές του Θεού για κάθε «ώραν και ημέραν και μήνα και ενιαυτόν,» που αυτός θα ώριζε. Προπαρασκευάσθηκαν να είναι έτοιμοι πάντοτε σε κάθε περίστασι και για όλες τις μορφές της υπηρεσίας της Βασιλείας του. Για ποια αποστολή έπρεπε να είναι «ητοιμασμένοι» όπως οι τέσσαρες «άγγελοι» ή αγγελιαφόροι που «ελύθησαν»; Για την αποστολή «να θανατώσωσι το τρίτον των ανθρώπων.» Αλλά με τι όργανα;

40, 41. (α) Ήταν αυτό το έργο μία «ουαί», και πώς η θέσις αλλάξει για την επομένη σκηνή; (β) Ποια περιγραφή του ιππικού δίνει ο Ιωάννης;

⁴⁰ Η θανάτωσις του ‘ενός τρίτου των ανθρώπων’ θα ήταν βέβαια μια «ουαί» και για να καταδειχθή πώς αυτή θα ερχόταν στον «Χριστιανικό κόσμο,» η εικόνα αμέσως αλλάζει από πλάι στον Ευφράτη σε μια τεράστια πολεμική επέλασι ιππικού. Περιγράφοντας αυτήν την έφοδο ο Ιωάννης λέγει:

⁴¹ «Και ο αριθμός των στρατευμάτων του ιππικού ήτο δύο μυριάδες μυριάδων· και ήκουσα τον αριθμόν αυτών. Και ούτως είδον τους ίππους εν τη οράσει και τους καθημένους έπ’ αυτών, ότι είχον θώρακας πύρινους και υακινθίνους και θειώδεις· και αι κεφαλαί των ίππων ήσαν ως κεφαλαί λεόντων, και εκ των στομάτων αυτών εξήρχετο πυρ και καπνός και θείον. Υπό των τριών τούτων εθανατώθησαν το τρίτον των ανθρώπων, εκ του πυρός και εκ του καπνού, και εκ του θείου του εξερχομένου εκ των στομάτων αυτών, διότι αι εξουσίαι αυτών είναι εν τω στόματι αυτών· επειδή αι ουραί αυτών είναι όμοιαι με όφεις, έχουσαι κεφαλάς, και με αυτάς βλάπτουσι.»—Αποκάλ. 9:16-19.

42. Ποια μορφή παίρνει η μεγαλύτερη περιγραφή και τι συμβολίζουν οι ‘ίπποι’;

⁴² Τίποτε δεν λέγεται για τους ιππείς, εκτός του ότι είχαν θώρακας, που έδιναν την εντύπωσι φωτιάς, και καπνού και θείου, ικανών να προκαλέσουν καταναλωτική καταστροφή. Η περισσότερη περιγραφή γίνεται για τους ίππους κάτω απ’ αυτούς τους ιππείς και οι ίπποι αυτοί εκτελούν την θανάτωσι με τις πληγές που βγαίνουν από τα στόματά των και με τις ουρές των που είναι σαν φίδια. Έτσι αυτές οι «δύο μυριάδες μυριάδων» ή 200.000.000 «ίπποι» είναι τα μέσα, τα όργανα με τα οποία οι τέσσερες «άγγελοι» που ελύθησαν εκτελούν τη θανάτωσι ‘του τρίτου των ανθρώπων,’ δηλαδή αυτών που είναι μέλη του «Χριστιανικού κόσμου.» Το ότι οι «ίπποι» έχουν ιππείς επάνω των σημαίνει ότι διευθύνονται από ανθρώπους.

43. (α) Τι άλλο συμβολίζουν αυτοί οι παράδοξοι «ίπποι»; (β) Πώς έγινε η προμήθεια αυτών των μέσων, και ποιοι τα εχειρίσθησαν;

⁴³ Τι, λοιπόν, συμβολίζουν τα διακόσια εκατομμύρια ίππων; Συμβολίζουν τα όργανα ή μέσα πληροφοριακής μεταδόσεως, που το κεχρισμένο υπόλοιπο μεταχειρίζεται για την διακήρυξι ‘της ημέρας εκδικήσεως του Θεού ημών.’ Τι είναι αυτά τα μέσα; Είναι οι Γραφές ή τα βοηθητικά για την μελέτη της Γραφής βιβλία, βιβλιάρια, περιοδικά και φυλλάδια, που γράφουν για την φλογερή εξολόθρευσι του υποκριτικού «Χριστιανικού κόσμου» την ημέρα της εκδικήσεως του Θεού, αφήνοντας, επίσης, ένα κέντρισμα, όμοιο με του όφεως, στους «ανθρώπους,» που τα θρησκευτικά των ευαίσθητα σημεία επληγώθηκαν και τους δείχνουν ότι είναι πνευματικά νεκροί. (Ησ. 61:1, 2) Συγχρονισμένα Βιβλικά συγγράμματα άρχισαν να παράγωνται σε τεράστιες ποσότητες. Για την παραγωγή αυτών των συμβολικών «ίππων,» χωρίς να εξαρτάται από κοσμικές τυπογραφικές επιχειρήσεις, η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά ίδρυσε τις ιδικές της τυπογραφικές εγκαταστάσεις και έκαμε συνεχώς επεκτάσεις των. Η διάθεσις όλων των εντύπων ανετέθη όχι σε εμπορικά βιβλιοπωλεία αλλά στο κεχρισμένο υπόλοιπο.

44. Έγινε πράγματι, προμήθεια 200.000.000 συμβολικών «ίππων», και ποια ανθρωπινή καθοδήγησις επρομηθεύθη γι’ αυτά;

⁴⁴ Από την πρώτη της μικρή τυπογραφική εγκατάστασι το 1920 και έπειτα με τις μεγαλύτερες τυπογραφικές τελειοποιήσεις και επεκτάσεις της, η Εταιρία Σκοπιά εξαπέλυσε περισσότερα από διακόσια εκατομμύρια συμβολικούς «ίππους.» Το κεχρισμένο υπόλοιπο ανέλαβε την ευθύνη γι’ αυτούς τους «ίππους,» τα δε μέλη του ατομικά διαθέτουν εκατοντάδες και χιλιάδες αντιτύπων Βιβλικών εκδόσεων από σπίτι σε σπίτι. Έτσι κάθε συμβολικός «ίππος» έχει ανθρώπινη και πνευματική οδήγησι και διεύθυνσι. Ιδιαίτερα από το έτος 1935, μαζί με το κεχρισμένο υπόλοιπο έρχεται ο αφιερωμένος και βαπτισμένος ‘πολύς όχλος’ σ’ αυτό το έργο διαθέσεως εντύπου ύλης που απεδείχθη ότι είναι τέτοια «ουαί» για το «τρίτον των ανθρώπων,» το ποίμνιο του «Χριστιανικού κόσμου.»

«Η ΟΥΑΙ Η ΤΡΙΤΗ»

45. Ποια κοσμική αντίδρασις στη ‘δευτέρα ουαί’ έκαμε τον Ιωάννη να κρίνη κατάλληλο ν’ αναγγείλη την ‘τρίτη ουαί’;

⁴⁵ Πριν από δεκαεννέα αιώνες ο απόστολος Ιωάννης είδε ότι «η ουαί η δευτέρα» δεν επέφερε την επιστροφή των «λοιπών των ανθρώπων» και την μετάνοιά των από την αμαρτωλή, κοσμική πορεία των. Ούτε η επιβολή της δευτέρας «ουαί» σ’ αυτές τις σύγχρονες ημέρες έκαμε τέτοια εντύπωσι στο ανθρώπινο γένος να μεταστραφούν είτε ο «Χριστιανικός κόσμος» είτε οι λοιποί των ανθρώπων από την πορεία που οδηγεί στην καταστροφή κατά την ημέρα της εκδικήσεως του Θεού. Αυτοί αρνήθηκαν να έλθουν σε ειρήνη με τον Θεό. (Αποκάλ. 9:20) Ο απόστολος Ιωάννης είδε την ανάγκη μιας τρίτης ουαί για όλους αυτούς τους αμετανόητους. Στην κατάλληλη στιγμή ανέφερε: «Η ουαί η δευτέρα απήλθεν· ιδού, η ουαί η τρίτη έρχεται ταχέως.» (Αποκάλ. 11:14) Τι άραγε θα ήταν η τρίτη ουαί; Αυτό θα φαινόταν μετά την διακήρυξί της από τον έβδομο άγγελο.

46. Τι περιγράφει ο Ιωάννης ότι επακολούθησε αμέσως το σάλπισμα της εβδόμης σάλπιγγος;

⁴⁶ Ο Ιωάννης γράφει: «Και ο έβδομος άγγελος εσάλπισε, και έγειναν φωναί μεγάλαι εν τω ουρανώ, λέγουσαι, Αι βασιλείαι του κόσμου έγειναν του Κυρίου ημών, και του Χριστού αυτού, και θέλει βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων. Και οι εικοσιτέσσαρες πρεσβύτεροι, οι καθήμενοι ενώπιον του Θεού επί τους θρόνους αυτών, έπεσαν κατά πρόσωπον αυτών και προσεκύνησαν τον Θεόν, λέγοντες, Ευχαριστούμεν σοι, Ιεχωβά Θεέ Παντοκράτωρ, ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος· διότι έλαβες την δύναμίν σου την μεγάλην, και εβασίλευσας· και τα έθνη ωργίσθησαν, και ήλθεν η οργή σου, και ο καιρός των νεκρών, διά να κριθώσι, και να δώσης τον μισθόν εις τους δούλους σου τους προφήτας, και εις τους αγίους και εις τους φοβούμενους το όνομά σου, τους μικρούς και τους μεγάλους, και να διαφθείρης τους διαφθείροντας την γην.»—Αποκάλ. 11:15-18, ΜΝΚ.

47. (α) Ποια λοιπόν φαίνεται ότι είναι η ‘τρίτη ουαί’; (β) Πότε ανέλαβε Κύριος ο Θεός την δύναμί του και άρχισε να βασιλεύη, και πώς;

⁴⁷ Τι φαίνεται εδώ ότι είναι η ‘τρίτη ουαί’; Είναι η ‘βασιλεία του Κυρίου ημών και του Χριστού αυτού.’ Είναι η συνδυασμένη βασιλεία Κυρίου του Θεού Ιεχωβά και του Μεσσίου του ή Χριστού του. Είναι η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού επί όλου του κόσμου του ανθρωπίνου γένους. Ο Ιεχωβά Θεός, ο Παντοκράτωρ ανέλαβε την δύναμί του την μεγάλη και άρχισε να βασιλεύη, αυτό δε είναι πολύ σωστό και δίκαιο, γιατί όλη η γη είναι ιδική του και αυτός έκαμε και αυτή και τους κατοίκους της. Επερίμενε ωσότου η παραχώρησις της διακυβερνήσεως στους μη Ιουδαίους, τα Έθνη, θα έληγε το έτος 1914 μ.Χ. Τότε αυτά αρνήθηκαν ν’ αναγνωρίσουν το τέλος των «καιρών των Εθνών» και την εγκατάστασι του Μεσσίου ή Χριστού του Ιεχωβά ως βασιλέως έπ’ αυτών. Ανέθεσε μήπως ο Θεός στα Έθνη αυτά ν’ αποφασίζουν και να κανονίζουν τα ζητήματα της γης; Όχι, αλλ’ αυτός ως παντοκράτωρ ανέλαβε και άρχισε να ασκή την μεγάλη του δύναμι. Πώς; Ενθρονίζοντας τον Υιόν του, Ιησού, ως τον Μεσσία ή Χριστόν, στους ουρανούς. Με αυτή την κυβερνητική στροφή εγκαθίδρυσε τη Μεσσιανική του βασιλεία.—Λουκ. 21:24.

48. (α) Ποια ερωτήματα εγείρονται όσον αφορά το αν η Μεσσιανική βασιλεία είναι μια «ουαί»; (β) Πώς τα έθνη της γης απεδείχθησαν εχθροί της ειρήνης με τον Θεό;

⁴⁸ Αλλά πώς η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού είναι μια «ουαί,» η πιο έντονη ουαί; Δεν πρόκειται αυτή η προσδιωρισμένη βασιλεία να είναι ευλογία για όλον τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους; Δεν προσεύχονται οι ακόλουθοι του Χριστού, όπως αυτός τους εδίδαξε: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης»; (Ματθ. 6:9, 10) Ναι, έτσι είναι. Αλλά στο τέλος των Καιρών των Εθνών, το 1914, τα έθνη του κόσμου δεν είδαν τους κυβερνήτες των να μιμούνται ό,τι έκαμαν οι «εικοσιτέσσαρες πρεσβύτεροι, οι καθήμενοι ενώπιον του Θεού.» Οι κοσμικοί βασιλείς δεν προσέπεσαν από τους θρόνους των και δεν προσεκύνησαν τον Θεό λέγοντας: «Ευχαριστούμεν σοι, Ιεχωβά Θεέ Παντοκράτωρ, ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος· διότι έλαβες την δύναμίν σου την μεγάλην, και εβασίλευσας.» (Αποκάλ. 11:16, 17, ΜΝΚ) Τελείως αντίθετα: «τα έθνη ωργίσθησαν» κι’ εξεδήλωσαν την οργή τους, καταδιώκοντας τους κεχρισμένους «πρέσβεις υπέρ Χριστού,» που εκήρυτταν τ’ αγαθά νέα της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού. Με το να οργισθούν εναντίον της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού απέδειξαν τους εαυτούς των εχθρούς της ειρήνης με τον Θεό.

49. (α) Τι πρέπει να γίνη, επομένως, η Μεσσιανική βασιλεία στα έθνη; (β) Για ποια πορεία και μόνο είναι αυτά τα έθνη άξια καταστροφής;

⁴⁹ Μ’ αυτόν τον τρόπο, η ‘βασιλεία του Κυρίου ημών και του Χριστού αυτού’ πρέπει να έγινε μια Ουαί για τα έθνη. Η οργή του Θεού πρέπει να έλθη επάνω στα έθνη του κόσμου. Αυτά είναι πραγματικά οι ‘διαφθείροντες την γην.’ Σε κυριολεξία καταστρέφουν την κατά γράμμα γη με τον τρόπο που την εκμεταλλεύονται και την κάνουν ακατοίκητη πια για το ανθρώπινο γένος και απειλούν να την καταστρέψουν ακόμη περισσότερο με τον πυρηνικό, τον βακτηριολογικό και, τον ραδιολογικό πόλεμο σε μια τρίτη παγκόσμια σύγκρουσι. Και μόνο γι’ αυτό το καταστρεπτικό έργο αξίζουν να καταστραφούν τα ίδια, και αν ακόμη ο Παντοδύναμος Θεός δεν τους κατελόγιζε τον εκ μέρους των οργίλο διωγμό των κεχρισμένων πρεσβευτών της Μεσσιανικής του βασιλείας.

50. Ποιο θα είναι το μεγάλο αποκορύφωμα αυτής της ‘τρίτης ουαί’ επάνω στα έθνη;

⁵⁰ Ας μη απατώνται τα καταστρεπτικά έθνη όσον αφορά το προκείμενο ζήτημα. Πρόκειται, να τακτοποιηθή ο λογαριασμός των με τον Ιεχωβά Θεό, τον Παντοκράτορα, εναντίον του οποίου ωργίσθησαν γιατί ανέλαβε την ‘βασιλείαν του κόσμου.’ Θα τα εξολοθρεύση στον πόλεμο όλων των πολέμων, δηλαδή, στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος» στον Αρμαγεδδώνα. (Αποκάλ. 16:14-16) Αυτός θα είναι το μεγάλο αποκορύφωμα της τρίτης και τελευταίας ουαί. Η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού είναι το μέσον για να επιφέρη αυτή την ουαί επί των ωργισμένων εθνών. Ύστερ’ απ’ αυτή δεν θα χρειασθή άλλη ουαί.

51. (α) Για ποιους θα είναι χαρά αυτή η Μεσσιανική βασιλεία; (β) Γιατί τα έθνη δεν θα μπορέσουν να κατηγορήσουν τον Θεό ότι παρέλειψε να τα προειδοποιήση;

⁵¹ Ό,τι ήταν μια ουαί για τα κοσμικά έθνη και τον αόρατο κυβερνήτη και θεό των, τον Σατανά ή Διάβολο, θα είναι μια απέραντη χαρά για όλους στον ουρανό και στη γη, που ευχαριστούν τον Παντοκράτορα Ιεχωβά Θεό, γιατί έλαβε τη δύναμί του τη μεγάλη στο τέλος των «Καιρών των Εθνών,» το 1914 και άρχισε να κυβερνά ως Βασιλεύς για πάντα, μέσω του Μεσσίου του, που τότε ενθρονίσθηκε. Η Βασιλεία αυτή ενώ αποτελεί ολέθρια ουαί κατά των ωργισμένων, καταστρεπτικών εθνών στον Αρμαγεδδώνα, είναι ταυτόχρονα ό,τι προσεύχονται αυτοί που ευγνωμονούν τον Θεό σύμφωνα με την προσευχή που εδίδαξε ο Ιησούς Χριστός: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου.» (Ματθ. 6:9, 10) Τα έθνη έχουν προειδοποιηθή. Ο Θεός δεν μπορεί να κατηγορηθή ότι δεν συμπεριεφερθή τίμια, δίνοντας από πριν ειδοποίησι, μια έγκαιρη προαγγελία. Οι επτά ουράνιοι άγγελοί του εσάλπισαν κατ’ αυτόν τον «καιρόν του τέλους.» Τα γεγονότα, που με τα σαλπίσματα αυτά έγινε η αναγγελία και εισαγωγή των, εκπληρούν όσα σε όραμα είδε ο απόστολος Ιωάννης προ δεκαεννέα περίπου αιώνων. Η πραγματοποίησίς των θ’ αποκορυφωθή σε λίγο με την «ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών» εναντίον όλων των εχθρών της ειρήνης με τον Θεό.

52. (α) Πότε θα είναι ο κατάλληλος καιρός για να επαληθεύση η προφητεία σχετικά με τον Θεό, «Ήλθεν η οργή σου»; (β) Πώς θα φέρη έτσι ο Θεός ειρήνη στη γη, και σύμφωνα με την ειλικρινή επιθυμία ποιων;

⁵² Όταν χαράξη αυτή η ημέρα, τα έθνη θα εκδηλώσουν την οργή των εις το έπακρον. Τότε θα είναι ο κατάλληλος καιρός για τον επί τόσον καιρό υπομονητικό Ιεχωβά Θεό να επιφέρη την ανταπόδοσι. Όπως μας λέγεται στα εδάφια Αποκάλυψις 11:18, «Και ήλθεν η οργή σου.» Δεν θα την συγκρατή για πάντα την οργή του, αλλά θα την εκδηλώση στον κατάλληλο καιρό του εναντίον των εθνών, που προκλητικά αμφισβητούν το δικαίωμά του για βασιλική εξουσία επί του κόσμου. Από το τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914, αυτά τα έθνη είναι σφετερισταί επάνω στη γη. Από τότε ο Ιεχωβά Θεός, ο δικαιωματικός βασιλεύς έχει το νόμιμο δικαίωμα να τα εξώση. Τώρα έχει έλθει ο καιρός του για να ενεργήση την έξωσί των. Το ότι τούτο θα γίνη με εκδήλωσι της οργής του σημαίνει την καταστροφή των. Μόνο η εξολόθρευσις αυτή των εχθρών τούτων της ειρήνης με τον Θεό θα φέρη ειρήνη σ’ αυτή τη γη, την διαρκή ειρήνη που τόσο πολύ ποθούν οι άνθρωποι, οι συμφιλιωμένοι με τον Θεό. Μόνον τέτοιοι άνθρωποι που αγαπούν την ειρήνη και είναι συμφιλιωμένοι με Αυτόν μέσω του Μεσσίου του ή Χριστού του θα διατηρηθούν ζωντανοί σ’ αυτό τον καιρό της καταστροφικής ουαί για τα ωργισμένα έθνη.

53. (α) Επομένως, με ποιους θα κάμη ο Θεός έναρξι του νέου ειρηνικού συστήματος πραγμάτων; (β) Ποια μεταχείριση θα έχουν οι μέγιστοι ταραξίαι της ειρήνης, και τι θα κάμη τότε όλη η επίγεια κτίσις;

⁵³ Η οργή του Θεού δεν είναι εναντίον εκείνων που ειρηνικά εζήτησαν συμφιλίωσι μαζί του. Τέτοιοι συμφιλιωμένοι θα είναι οι επίγειοι υπήκοοι, με τους οποίους θα αρχίση το ειρηνικό του νέο σύστημα πραγμάτων για όλο το απολυτρωμένο ανθρώπινο γένος. Ο Σατανάς ή Διάβολος και οι δαίμονές του, οι μεγαλύτεροι ταραξίαι της ειρήνης, θα δεθούν στην κατάκλειστη άβυσσο της απομονώσεως και περιορισμού κι’ έτσι δεν θα υπάρχουν πια πονηροί «ουρανοί» επάνω από τον κόσμο της ανθρωπότητας. Οι «νέοι ουρανοί» της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού θα κυβερνούν. Όλη η επίγεια δημιουργία, που δεν θα καταστρέφεται ή μολύνεται πλέον, θα χαίρη με ειρήνη και αδελφική αγάπη και θα αινή και ευχάριστη τον Θεό.

[Εικόνα στη σελίδα 138]

Οι διακηρύξεις της ουρανίας αλήθειας από τον Λόγο του Θεού υπήρξαν ως «χάλαζα και πυρ,» που κατηνάλωσε την προσποίησι της Χριστιανοσύνης που είχαν ενδυθή ο όμοιος με δένδρα κλήρος και η ομοία με βλάστησι λαϊκή τάξις

[Εικόνα στη σελίδα 140]

Όπως ένα φλεγόμενο όρος το ζήτημα του αθέου κομμουνισμού ερρίφθη μέσα στη θάλασσα του ταραγμένου ανθρωπίνου γένους, με θανατηφόρα αποτελέσματα

[Εικόνα στη σελίδα 144]

Οι συμβολικές ακρίδες που ομοιάζουν με ίππους με κέντρα όπως του σκορπιού είναι το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ που επιδίδει το άγγελμα της κρίσεως του Θεού, που φέρνει βασανισμό σε όλους τους ψευδείς Χριστιανούς

[Εικόνα στη σελίδα 147]

Οι μυριάδες των ίππων με κεφαλές όμοιες με λεόντων που εξέπεμπαν από το στόμα πυρ, είναι συμβολικοί «ίπποι» διαφημίσεως της Βασιλείας—οι Βιβλικές εκδόσεις που χρησιμοποιούνται για τη διακήρυξι του αγγέλματος της κρίσεως του Θεού