Κεφάλαιο 7

Μήπως Φάσκει και Αντιφάσκει η Αγία Γραφή;

Μια κατηγορία που προβάλλεται συχνά κατά της Αγίας Γραφής είναι ότι φάσκει και αντιφάσκει. Συνήθως, τα άτομα που προβάλλουν αυτή την κατηγορία δεν έχουν διαβάσει προσωπικά την Αγία Γραφή· επαναλαμβάνουν απλώς τα όσα έχουν ακούσει. Μερικοί, όμως, έχουν βρει πράγματα που φαίνονται να είναι ουσιαστικές αντιφάσεις και αυτές τους προβληματίζουν.

1, 2. (Συμπεριλάβετε τον πρόλογο.) (α) Ποια κατηγορία προβάλλεται συχνά κατά της Αγίας Γραφής; (β) Τι θα πρέπει να θυμόμαστε όταν συγκρίνουμε διάφορες περικοπές της Αγίας Γραφής; (γ) Ποιοι είναι μερικοί λόγοι για τους οποίους ορισμένες φορές υπάρχει διαφορά στον τρόπο που καταγράφουν το ίδιο γεγονός δυο Βιβλικοί συγγραφείς;

ΑΝ Η Αγία Γραφή είναι πράγματι ο Λόγος του Θεού, τότε θα πρέπει να είναι αρμονική, όχι αντιφατική. Γιατί, λοιπόν, να υπάρχουν ορισμένες περικοπές που φαίνεται να αντιφάσκουν με άλλες; Για να απαντήσουμε, πρέπει να θυμόμαστε ότι, μολονότι η Αγία Γραφή είναι ο Λόγος του Θεού, έχει γραφτεί από πολλούς ανθρώπους σε μια περίοδο αρκετών αιώνων. Αυτοί οι συγγραφείς είχαν διαφορετικό παρελθόν, διαφορετικό ύφος συγγραφής, καθώς και διαφορετικά χαρίσματα και όλες αυτές οι διαφορές απεικονίζονται στο κείμενο.

² Επιπλέον, αν δυο ή περισσότεροι συγγραφείς εξετάζουν το ίδιο γεγονός, ο ένας θα μπορούσε να συμπεριλάβει λεπτομέρειες που ο άλλος τις παραλείπει. Εξάλλου, διαφορετικοί συγγραφείς παρουσιάζουν το ίδιο θέμα με διαφορετικούς τρόπους. Κάποιος θα μπορούσε να το καταγράψει με χρονολογική σειρά, ενώ ένας άλλος θα μπορούσε να ακολουθήσει διαφορετική ταξινόμηση. Στο κεφάλαιο αυτό, θα παρουσιάσουμε μερικές υποτιθέμενες αντιφάσεις της Αγίας Γραφής και θα εξετάσουμε πώς μπορούμε να τις εξηγήσουμε, λαβαίνοντας υπόψη τις παραπάνω σκέψεις.

Ανεξάρτητοι Μάρτυρες

3, 4. Σχετικά με τον εκατόνταρχο του οποίου ο δούλος ήταν άρρωστος, ποια φαινομενική ασυμφωνία υπάρχει μεταξύ της αφήγησης του Ματθαίου και εκείνης του Λουκά, και πώς μπορούν να εξηγηθούν αυτές οι αφηγήσεις;

³ Μερικές «αντιφάσεις» δημιουργούνται όταν έχουμε δυο ή περισσότερες αφηγήσεις για το ίδιο περιστατικό. Για παράδειγμα, στο εδάφιο Ματθαίος 8:5 διαβάζουμε ότι όταν ο Ιησούς μπήκε στην Καπερναούμ, «προσήλθε προς αυτόν εκατόνταρχος παρακαλών αυτόν», ζητώντας από τον Ιησού να θεραπεύσει το δούλο του. Αλλά στο εδάφιο Λουκάς 7:3, διαβάζουμε γι’ αυτόν τον εκατόνταρχο ότι «απέστειλε προς αυτόν πρεσβυτέρους των Ιουδαίων, παρακαλών αυτόν [τον Ιησού] να έλθη να διασώση τον δούλον αυτού». Μίλησε πράγματι ο εκατόνταρχος στον Ιησού ή έστειλε τους πρεσβυτέρους;

⁴ Ολοφάνερα, η απάντηση είναι ότι ο άντρας έστειλε τους πρεσβυτέρους των Ιουδαίων. Γιατί, λοιπόν, λέει ο Ματθαίος ότι ο άντρας παρακάλεσε ο ίδιος τον Ιησού; Επειδή, στην πραγματικότητα, ο άντρας παρακάλεσε τον Ιησού μέσω των Ιουδαίων πρεσβυτέρων. Οι πρεσβύτεροι χρησίμευσαν ως εκπρόσωποί του.

 5. Γιατί λέει η Αγία Γραφή ότι ο Σολομών οικοδόμησε το ναό, ενώ το έργο αυτό καθαυτό είναι φανερό ότι έγινε από άλλους;

⁵ Για να το δείξουμε αυτό παραστατικά, στο εδάφιο 2 Χρονικών 3:1, διαβάζουμε: ‘Και ήρχισεν ο Σολομών να οικοδομή τον οίκον του Ιεχωβά εν Ιερουσαλήμ’. Αργότερα, διαβάζουμε: ‘Και ετελείωσεν ο Σολομών τον οίκον του Ιεχωβά’. (2 Χρονικών 7:11) Μήπως ήταν ο Σολομών προσωπικά εκείνος που οικοδόμησε το ναό από την αρχή μέχρι το τέλος; Ασφαλώς όχι. Το έργο οικοδόμησης αυτό καθαυτό το έκανε ένα πλήθος από τεχνίτες και εργάτες. Αλλά ο Σολομών ήταν ο οργανωτής του έργου, εκείνος που ήταν υπεύθυνος. Γι’ αυτό, η Αγία Γραφή λέει ότι αυτός οικοδόμησε τον οίκο. Με τον ίδιο τρόπο, το Ευαγγέλιο του Ματθαίου μας λέει ότι ο εκατόνταρχος πλησίασε τον Ιησού. Αλλά ο Λουκάς δίνει την επιπρόσθετη λεπτομέρεια ότι αυτός τον πλησίασε μέσω των Ιουδαίων πρεσβυτέρων.

6, 7. Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε τις δυο διαφορετικές αφηγήσεις των Ευαγγελίων σχετικά με το αίτημα των γιων του Ζεβεδαίου;

⁶ Ένα παρόμοιο παράδειγμα είναι το ακόλουθο. Στα εδάφια Ματθαίος 20:20, 21, διαβάζουμε: «Προσήλθε προς αυτόν [τον Ιησού] η μήτηρ των υιών του Ζεβεδαίου μετά των υιών αυτής, προσκυνούσα και ζητούσα τι παρ’ αυτού». Εκείνο που ζητούσε ήταν να έχουν οι γιοι της τις πιο ευνοημένες θέσεις όταν ο Ιησούς θα αναλάμβανε τη Βασιλεία του. Στην αφήγηση του Μάρκου για το ίδιο αυτό γεγονός, διαβάζουμε: «Έρχονται προς αυτόν [τον Ιησού] ο Ιάκωβος και Ιωάννης, οι υιοί του Ζεβεδαίου, λέγοντες· Διδάσκαλε, θέλομεν να κάμης εις ημάς ό,τι ζητήσωμεν». (Μάρκος 10:35-37) Ποιος υπέβαλε το αίτημα στον Ιησού, οι δυο γιοι του Ζεβεδαίου ή η μητέρα τους;

⁷ Ασφαλώς, ήταν οι δυο γιοι του Ζεβεδαίου εκείνοι που υπέβαλαν το αίτημα, όπως δηλώνει ο Μάρκος. Αλλά το έκαναν αυτό μέσω της μητέρας τους. Αυτή ήταν εκπρόσωπός τους. Αυτό το υποστηρίζει η αφήγηση του Ματθαίου που λέει ότι όταν οι άλλοι απόστολοι άκουσαν τι είχε κάνει η μητέρα των γιων του Ζεβεδαίου, αγανάκτησαν, όχι με τη μητέρα, αλλά με ‘τα δυο αδέλφια’.—Ματθαίος 20:24.

 8. Πώς γίνεται ώστε δυο διαφορετικές αφηγήσεις για το ίδιο γεγονός να διαφέρουν η μια από την άλλη κι ωστόσο και οι δυο να είναι αληθινές;

⁸ Έχετε ακούσει ποτέ δυο άτομα να περιγράφουν ένα γεγονός στο οποίο και οι δυο ήταν μάρτυρες; Αν ναι, μήπως παρατηρήσατε ότι κάθε άτομο έδωσε έμφαση στις λεπτομέρειες που του έκαναν εντύπωση; Ο ένας μπορεί να παρέλειψε πράγματα τα οποία συμπεριέλαβε ο άλλος. Ωστόσο, και οι δυο έλεγαν την αλήθεια. Το ίδιο συμβαίνει και με τις αφηγήσεις των τεσσάρων Ευαγγελίων σχετικά με τη διακονία του Ιησού, καθώς επίσης και με άλλα ιστορικά γεγονότα που τα αναφέρουν περισσότεροι από ένας Βιβλικοί συγγραφείς. Ο κάθε συγγραφέας έγραψε ακριβείς πληροφορίες, ακόμη κι όταν ο ένας διατήρησε λεπτομέρειες που κάποιος άλλος παρέλειψε. Εξετάζοντας όλες τις αφηγήσεις, μπορούμε να αποκτήσουμε πληρέστερη κατανόηση για το τι συνέβηκε. Τέτοιου είδους παραλλαγές αποδεικνύουν ότι οι αφηγήσεις της Αγίας Γραφής είναι ανεξάρτητες. Και η ουσιαστική αρμονία που έχουν αποδεικνύει ότι αυτές είναι αληθινές.

Να Διαβάζετε τα Συμφραζόμενα

9, 10. Με ποιον τρόπο μας βοηθούν τα συμφραζόμενα να διαπιστώσουμε πού βρήκε ο Κάιν τη σύζυγό του;

⁹ Συχνά, οι φαινομενικές ασυνέπειες μπορούν να διευκρινιστούν αν παρατηρήσουμε απλώς τα συμφραζόμενα. Αναλογιστείτε, για παράδειγμα, το πρόβλημα που παρουσιάζεται συχνά σε σχέση με τη σύζυγο του Κάιν. Στα εδάφια Γένεσις 4:1, 2 διαβάζουμε: ‘Και εγέννησε [η Εύα] τον Κάιν· και είπεν, Απέκτησα άνθρωπον δια του Ιεχωβά. Και προσέτι εγέννησε τον αδελφόν αυτού τον Άβελ’. Όπως είναι γνωστό, ο Κάιν σκότωσε τον Άβελ· αλλά μετά από αυτό διαβάζουμε ότι ο Κάιν είχε σύζυγο και παιδιά. (Γένεσις 4:17) Αν ο Αδάμ και η Εύα απέκτησαν μόνο δυο γιους, πού βρήκε ο Κάιν τη σύζυγό του;

¹⁰ Η λύση βρίσκεται στο γεγονός ότι ο Αδάμ και η Εύα απέκτησαν περισσότερα από δυο παιδιά. Σύμφωνα με τα συμφραζόμενα, αυτοί απέκτησαν μεγάλη οικογένεια. Στο εδάφιο Γένεσις 5:3 διαβάζουμε ότι ο Αδάμ απέκτησε και έναν άλλο γιο που λεγόταν Σηθ και κατόπιν, στο επόμενο εδάφιο, διαβάζουμε: «Εγέννησεν υιούς και θυγατέρας». (Γένεσις 5:4) Έτσι ο Κάιν θα μπορούσε να είχε παντρευτεί μια από τις αδελφές του ή ακόμη και μια από τις ανηψιές του. Στο πρώτο εκείνο στάδιο της ανθρώπινης ιστορίας, όταν η ανθρωπότητα ήταν τόσο κοντά στην τελειότητα, ένας τέτοιος γάμος προφανώς δεν εγκυμονούσε για τα παιδιά που θα γεννιούνταν τους κινδύνους που εγκυμονεί σήμερα.

11. Ποια υποτιθέμενη διαφωνία επισημαίνουν μερικοί ανάμεσα στον Ιάκωβο και στον απόστολο Παύλο;

¹¹ Αν εξετάσουμε τα συμφραζόμενα θα βοηθηθούμε επίσης να κατανοήσουμε αυτό που μερικοί έχουν ισχυριστεί ότι είναι διαφωνία ανάμεσα στον απόστολο Παύλο και στον Ιάκωβο. Στα εδάφια Εφεσίους 2:8, 9, ο Παύλος λέει ότι οι Χριστιανοί σώζονται μέσω πίστης, όχι μέσω έργων. Αυτός λέει: «Είσθε σεσωσμένοι δια της πίστεως . . . ουχί εξ έργων». Ωστόσο, ο Ιάκωβος τονίζει πόσο σπουδαία είναι τα έργα. Γράφει: «Καθώς το σώμα χωρίς πνεύματος είναι νεκρόν, ούτω και η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά». (Ιακώβου 2:26) Πώς μπορούν να εξηγηθούν αυτές οι δυο δηλώσεις;

12, 13. Πώς τα λόγια του Ιακώβου συμπληρώνουν μάλλον παρά αντιφάσκουν μ’ εκείνα που είπε ο απόστολος Παύλος;

¹² Αν εξετάσουμε τα συμφραζόμενα των λόγων του Παύλου, θα διαπιστώσουμε ότι η μια δήλωση συμπληρώνει την άλλη. Ο απόστολος Παύλος αναφέρεται στις προσπάθειες που έκαναν οι Ιουδαίοι να τηρήσουν το Μωσαϊκό Νόμο. Αυτοί πίστευαν ότι αν τηρούσαν το Νόμο σε όλες του τις λεπτομέρειες, θα ήταν δίκαιοι. Ο Παύλος τόνισε ότι αυτό ήταν αδύνατο. Δεν μπορούμε ποτέ να γίνουμε δίκαιοι—και επομένως άξιοι σωτηρίας—με τα δικά μας έργα, επειδή έχουμε έμφυτη την αμαρτία. Μπορούμε να σωθούμε μόνο μέσω πίστης στη λυτρωτική θυσία του Ιησού.—Ρωμαίους 5:18.

¹³ Ο Ιάκωβος, ωστόσο, προσθέτει το ζωτικό σημείο ότι η πίστη από μόνη της δεν έχει καμιά αξία αν δεν υποστηρίζεται από έργα. Ένα άτομο που ισχυρίζεται ότι έχει πίστη στον Ιησού θα πρέπει να την αποδείξει μ’ αυτά που κάνει. Μια αδρανής πίστη είναι νεκρή πίστη και δεν θα οδηγήσει σε σωτηρία.

14. Σε ποιες περικοπές δείχνει ο Παύλος ότι βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με την αρχή ότι η ζωντανή πίστη πρέπει να αποδεικνύεται με έργα;

¹⁴ Ο απόστολος Παύλος συμφωνούσε πλήρως μ’ αυτό, και συχνά αναφέρει τα είδη των έργων τα οποία θα πρέπει να κάνουν οι Χριστιανοί για να αποδείξουν την πίστη τους. Για παράδειγμα, αυτός έγραψε στους Ρωμαίους: «Με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία [δημόσια διακήρυξη, ΜΝΚ] προς σωτηρίαν». Το να κάνουμε ‘δημόσια διακήρυξη’—να μεταδίδουμε την πίστη μας σε άλλους—είναι ζωτικό για σωτηρία. (Ρωμαίους 10:10· βλέπε επίσης 1 Κορινθίους 15:58· Εφεσίους 5:15, 21-33· 6:15· 1 Τιμόθεον 4:16· 2 Τιμόθεον 4:5· Εβραίους 10:23-25.) Ωστόσο, κανένα έργο που μπορεί να κάνει κάποιος Χριστιανός, και ασφαλώς καμιά προσπάθεια να εκπληρώσει το Νόμο του Μωυσή, δεν θα του αποφέρει το δικαίωμα για αιώνια ζωή. Αυτή αποτελεί «το δώρον του Θεού» σ’ εκείνους που ασκούν πίστη.—Ρωμαίους 6:23, ΚΔΤΚ· Ιωάννης 3:16.

Από Διαφορετικές Απόψεις

15, 16. Πώς θα μπορούσε τόσο ο Μωυσής όσο και ο Ιησούς του Ναυή να εκφράζουν τη σωστή άποψη τη στιγμή που ο ένας είπε ότι ανατολικά του Ιορδάνη ήταν ‘αυτή η πλευρά’ του ποταμού ενώ ο άλλος είπε ότι ήταν ‘η άλλη πλευρά’;

¹⁵ Μερικές φορές οι Βιβλικοί συγγραφείς έγραφαν για το ίδιο γεγονός από διαφορετικές απόψεις ή παρουσίαζαν τις αφηγήσεις τους με διαφορετικούς τρόπους. Όταν λαβαίνονται υπόψη αυτές οι διαφορές, διευκρινίζονται εύκολα επιπρόσθετες φαινομενικές αντιφάσεις. Ένα παράδειγμα σχετικά μ’ αυτό βρίσκεται στο εδάφιο Αριθμοί 35:14, ΜΝΚ, όπου ο Μωυσής μιλάει για την περιοχή που βρισκόταν ανατολικά του Ιορδάνη αποκαλώντας την ‘αυτή η πλευρά του Ιορδάνη’. Ωστόσο, ο Ιησούς του Ναυή, μιλώντας για τη γη που βρισκόταν ανατολικά του Ιορδάνη, την ονόμασε ‘η άλλη πλευρά του Ιορδάνη’. (Ιησούς του Ναυή 22:4, ΜΝΚ) Ποιο είναι σωστό;

¹⁶ Στην πραγματικότητα και τα δυο είναι σωστά. Σύμφωνα με την αφήγηση των Αριθμών, οι Ισραηλίτες δεν είχαν διασχίσει ακόμη τον Ιορδάνη Ποταμό για να περάσουν στη Γη της Επαγγελίας, έτσι γι’ αυτούς ανατολικά του Ιορδάνη ήταν ‘σ’ αυτή την πλευρά’. Αλλά ο Ιησούς του Ναυή είχε ήδη διασχίσει τον Ιορδάνη. Αυτός τώρα βρισκόταν, στην πραγματικότητα, δυτικά του ποταμού, στη γη Χαναάν. Έτσι, γι’ αυτόν, ανατολικά του Ιορδάνη ήταν ‘η άλλη πλευρά’.

17. (α) Ποια υποτιθέμενη ασυνέπεια επισημαίνουν μερικοί στα δυο πρώτα κεφάλαια της Γένεσης; (β) Ποιος είναι ο βασικός λόγος για τη δήθεν ασυμφωνία;

¹⁷ Επιπλέον, ο τρόπος με τον οποίο συντάσσεται μια αφήγηση μπορεί να οδηγήσει σε κάποια φαινομενική αντίφαση. Στα εδάφια Γένεσις 1:24-26, η Αγία Γραφή δείχνει ότι τα ζώα δημιουργήθηκαν πριν από τον άνθρωπο. Αλλά στα εδάφια Γένεσις 2:7, 19, 20, φαίνεται να λέει ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε πριν από τα ζώα. Γιατί υπάρχει αυτή η ασυμφωνία; Επειδή οι δυο αφηγήσεις της δημιουργίας εξετάζουν το ζήτημα από δυο διαφορετικές απόψεις. Η πρώτη περιγράφει τη δημιουργία των ουρανών και της γης και όλων όσων υπάρχουν σ’ αυτά. (Γένεσις 1:1–2:4) Η δεύτερη συγκεντρώνει την προσοχή στη δημιουργία της ανθρώπινης φυλής και στην πτώση της στην αμαρτία.—Γένεσις 2:5–4:26.

18. Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε τις φαινομενικές ασυμφωνίες που υπάρχουν ανάμεσα στις δυο αφηγήσεις περί δημιουργίας στα πρώτα κεφάλαια της Γένεσης;

¹⁸ Η πρώτη αφήγηση έχει συνταχτεί με χρονολογική σειρά και είναι διαιρεμένη σε έξι διαδοχικές ‘μέρες’. Η δεύτερη έχει γραφτεί με σειρά σπουδαιότητας των θεμάτων. Έπειτα από ένα σύντομο πρόλογο, προχωρεί λογικά κατευθείαν στη δημιουργία του Αδάμ, αφού αυτός και η οικογένειά του είναι το αντικείμενο αυτών που επακολουθούν. (Γένεσις 2:7) Οι άλλες πληροφορίες παρουσιάζονται στη συνέχεια όταν χρειάζονται. Μαθαίνουμε ότι μετά τη δημιουργία του ο Αδάμ επρόκειτο να ζήσει σ’ έναν κήπο στην Εδέμ. Έτσι αναφέρεται τώρα το φύτεμα του κήπου της Εδέμ. (Γένεσις 2:8, 9, 15) Ο Ιεχωβά λέει στον Αδάμ να ονομάσει «πάντα τα ζώα του αγρού και πάντα τα πετεινά του ουρανού». Τώρα, λοιπόν, είναι καιρός να αναφερθεί ότι ‘έπλασε δε Ιεχωβά ο Θεός εκ της γης’ όλα αυτά τα πλάσματα, μολονότι η δημιουργία τους άρχισε πολύ καιρό πριν να εμφανιστεί ο Αδάμ στο προσκήνιο.—Γένεσις 2:19· 1:20, 24, 26.

Να Διαβάζετε την Αφήγηση Προσεκτικά

19. Ποια φαινομενική σύγχυση υπάρχει στην αφήγηση της Αγίας Γραφής σχετικά με την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ;

¹⁹ Μερικές φορές, το μόνο που χρειάζεται για να διευκρινιστούν φαινομενικές αντιφάσεις είναι να διαβάσουμε την αφήγηση προσεκτικά και να κάνουμε λογικές σκέψεις για τις πληροφορίες που παρέχονται. Έτσι έχουν τα πράγματα όταν εξετάζουμε την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ από τους Ισραηλίτες. Η Ιερουσαλήμ καταγράφεται ως μέρος της κληρονομιάς του Βενιαμίν, αλλά διαβάζουμε ότι η φυλή του Βενιαμίν δεν μπορούσε να την κατακτήσει. (Ιησούς του Ναυή 18:28· Κριταί 1:21) Διαβάζουμε επίσης ότι κι ο Ιούδας δεν μπορούσε να κατακτήσει την Ιερουσαλήμ—σαν να αποτελούσε μέρος της κληρονομιάς εκείνης της φυλής. Τελικά, ο Ιούδας κυρίευσε την Ιερουσαλήμ και την έκαψε με φωτιά. (Ιησούς του Ναυή 15:63· Κριταί 1:8) Ωστόσο, εκατοντάδες χρόνια αργότερα, αναφέρεται επίσης ότι κι ο Δαβίδ κατέκτησε την Ιερουσαλήμ.—2 Σαμουήλ 5:5-9.

20, 21. Αν εξετάσουμε προσεκτικά όλες τις συναφείς λεπτομέρειες, τι προκύπτει ως προς την ιστορία της κατάληψης της πόλης της Ιερουσαλήμ από τους Εβραίους;

²⁰ Από πρώτη ματιά, όλα αυτά μπορεί να φαίνεται ότι προκαλούν σύγχυση, αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν αντιφάσεις. Για την ακρίβεια, τα σύνορα που χώριζαν την κληρονομιά του Βενιαμίν από την κληρονομιά του Ιούδα προχωρούσαν κατά μήκος της Κοιλάδας του Εννόμ, μέσα από την αρχαία πόλη της Ιερουσαλήμ. Το μέρος που αργότερα έφτασε να ονομάζεται η Πόλη του Δαβίδ στην ουσία βρισκόταν στην περιοχή του Βενιαμίν, όπως ακριβώς λέει το εδάφιο Ιησούς του Ναυή 18:28. Αλλά είναι πιθανό ότι η Ιερουσαλήμ των Ιεβουσαίων επεκτεινόταν και στην απέναντι πλευρά της Κοιλάδας του Εννόμ και έτσι κάλυπτε κάποιο μέρος της περιοχής του Ιούδα, επομένως κι ο Ιούδας, επίσης, έπρεπε να πολεμήσει κατά των Χαναναίων κατοίκων της.

²¹ Ο Βενιαμίν δεν μπορούσε να κατακτήσει την πόλη. Σε μια περίπτωση, ο Ιούδας κατέκτησε την Ιερουσαλήμ και την έκαψε. (Κριταί 1:8, 9) Αλλά οι δυνάμεις του Ιούδα προφανώς αποχώρησαν και μερικοί από τους αρχικούς κατοίκους κατέλαβαν ξανά την πόλη. Αργότερα, αυτοί σχημάτισαν μια εστία αντίστασης που ούτε ο Ιούδας ούτε ο Βενιαμίν μπορούσαν να εξαλείψουν. Έτσι, οι Ιεβουσαίοι συνέχισαν να κατοικούν στην Ιερουσαλήμ μέχρι που ο Δαβίδ κατέκτησε την πόλη εκατοντάδες χρόνια αργότερα.

22, 23. Ποιος μετέφερε τον πάσσαλο βασανισμού του Ιησού στον τόπο της εκτέλεσης;

²² Στα Ευαγγέλια βρίσκουμε ένα δεύτερο παράδειγμα. Σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο οδήγησαν τον Ιησού για να τον θανατώσουν, στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη διαβάζουμε: «Βαστάζων τον σταυρόν [πάσσαλο βασανισμού, ΜΝΚ] αυτού, εξήλθεν». (Ιωάννης 19:17) Ωστόσο, στο Ευαγγέλιο του Λουκά διαβάζουμε: «Και καθώς έφεραν αυτόν έξω, επίασαν Σίμωνά τινα Κυρηναίον, ερχόμενον από του αγρού, και έθεσαν επάνω αυτού τον σταυρόν [πάσσαλο βασανισμού, ΜΝΚ], δια να φέρη αυτόν όπισθεν του Ιησού». (Λουκάς 23:26) Το όργανο με το οποίο θανάτωσαν τον Ιησού, το μετέφερε ο ίδιος ή το μετέφερε ο Σίμωνας γι’ αυτόν;

²³ Αρχικά, ο Ιησούς προφανώς μετέφερε μόνος του τον πάσσαλο βασανισμού του, όπως τονίζει ο Ιωάννης. Αλλά αργότερα, όπως πιστοποιούν ο Ματθαίος, ο Μάρκος και ο Λουκάς, επιστρατεύτηκε ο Σίμωνας ο Κυρηναίος ώστε να τον μεταφέρει γι’ αυτόν στην υπόλοιπη διαδρομή μέχρι τον τόπο της εκτέλεσης.

Απόδειξη Ανεξαρτησίας

24. Γιατί δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι βρίσκουμε μερικές φαινομενικές ασυνέπειες στην Αγία Γραφή, αλλά τι δεν θα πρέπει να συμπεράνουμε από αυτό;

²⁴ Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν μερικές φαινομενικές ασυνέπειες στην Αγία Γραφή που είναι δύσκολο να εξηγηθούν. Αλλά δεν θα πρέπει να υποθέσουμε ότι αυτές είναι οπωσδήποτε αντιφάσεις. Συχνά υπάρχει απλώς έλλειψη ολοκληρωμένων πληροφοριών. Η Αγία Γραφή παρέχει επαρκή γνώση για να ικανοποιήσουμε τις πνευματικές μας ανάγκες. Αλλά αν μας έδινε κάθε λεπτομέρεια για το κάθε γεγονός που αναφέρεται, θα αποτελούσε μάλλον μια τεράστια, δύσχρηστη βιβλιοθήκη, παρά το εύχρηστο, βολικό βιβλίο που έχουμε σήμερα.

25. Τι λέει ο Ιωάννης σχετικά με το υπόμνημα της διακονίας του Ιησού, και πώς μας βοηθάει αυτό να κατανοήσουμε το γιατί δεν μας δίνει η Αγία Γραφή κάθε λεπτομέρεια για το κάθε γεγονός;

²⁵ Μιλώντας για τη διακονία του Ιησού, ο απόστολος Ιωάννης έγραψε, υπερβάλλοντας δικαιολογημένα: «Είναι δε και άλλα πολλά όσα έκαμεν ο Ιησούς, τα οποία εάν γραφθώσι καθ’ εν [με κάθε λεπτομέρεια, ΜΝΚ], ουδ’ αυτός ο κόσμος νομίζω θέλει χωρήσει τα γραφόμενα βιβλία». (Ιωάννης 21:25) Θα ήταν ακόμη πιο αδύνατο να καταγραφτούν όλες οι λεπτομέρειες της μακραίωνης ιστορίας του λαού του Θεού, από τους πατριάρχες μέχρι τη Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνα!

26. Η Αγία Γραφή περιέχει επαρκείς πληροφορίες για μας ώστε να βεβαιωθούμε για ποιο ζωτικό γεγονός;

²⁶ Στην πραγματικότητα, η Αγία Γραφή αποτελεί ένα θαύμα συμπύκνωσης. Περιέχει επαρκείς πληροφορίες για να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε ότι δεν είναι απλώς και μόνο ανθρώπινο έργο. Οποιεσδήποτε παραλλαγές περιέχει αποδεικνύουν ότι οι συγγραφείς ήταν στ’ αλήθεια ανεξάρτητοι μάρτυρες. Από την άλλη πλευρά, η αξιοσημείωτη ενότητα που υπάρχει στην Αγία Γραφή—την οποία θα εξετάσουμε λεπτομερέστερα σ’ ένα μελλοντικό κεφάλαιο—αποδεικνύει χωρίς καμιά αμφιβολία τη θεϊκή της προέλευση. Είναι ο λόγος του Θεού, όχι ανθρώπων.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 89]

Οι φαινομενικές ασυμφωνίες που υπάρχουν στην Αγία Γραφή αποδεικνύουν ότι οι συγγραφείς ήταν στ’ αλήθεια ανεξάρτητοι μάρτυρες

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 91]

Η εξέταση των συμφραζόμενων συχνά βοηθάει στο να διευκρινιστούν οι υποτιθέμενες αντιφάσεις

[Πλαίσιο στη σελίδα 93]

Οι «Ασυμφωνίες» Δεν Είναι Απαραίτητα Αντιφάσεις

Ο θεολόγος Κένεθ Σ. Κάντζερ κάποτε έδειξε παραστατικά πώς μπορούν δυο αφηγήσεις για το ίδιο γεγονός να φαίνονται αντιφατικές κι ωστόσο να είναι και οι δυο αληθινές. Αυτός έγραψε: «Πριν λίγο καιρό, σκοτώθηκε η μητέρα ενός αγαπητού μας φίλου. Πρωτομάθαμε για το θάνατό της από έναν έμπιστο κοινό φίλο, ο οποίος ανέφερε ότι ενώ η μητέρα του φίλου μας στεκόταν στη γωνία του δρόμου περιμένοντας το λεωφορείο, τη χτύπησε ένα άλλο διερχόμενο λεωφορείο, την τραυμάτισε θανάσιμα, και αυτή πέθανε λίγα λεπτά αργότερα».

Σύντομα μετά από αυτό, άκουσε μια πολύ διαφορετική αφήγηση. Λέει: «Μάθαμε από τον εγγονό της νεκρής γυναίκας ότι το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε συγκρούστηκε, αυτή τινάχτηκε από το αυτοκίνητο και σκοτώθηκε ακαριαία. Το αγόρι ήταν πολύ σίγουρο για τα γεγονότα που περιέγραφε.

»Πολύ αργότερα . . . κάναμε έρευνα για να βάλουμε τα πράγματα στη σειρά. Μάθαμε ότι η γιαγιά περίμενε το λεωφορείο, τη χτύπησε ένα άλλο λεωφορείο και την τραυμάτισε σοβαρά. Την παρέλαβε ένα διερχόμενο αυτοκίνητο το οποίο έφυγε τρέχοντας για το νοσοκομείο, αλλά εξαιτίας της βιασύνης, το αυτοκίνητο με το οποίο μεταφερόταν στο νοσοκομείο συγκρούστηκε μ’ ένα άλλο αυτοκίνητο. Αυτή τινάχτηκε από το αυτοκίνητο και πέθανε ακαριαία».

Ναι, δυο αφηγήσεις για το ίδιο γεγονός μπορεί να είναι και οι δυο αληθινές μολονότι φαίνεται να διαφωνούν η μια με την άλλη. Μερικές φορές το ίδιο συμβαίνει και με την Αγία Γραφή. Ανεξάρτητοι μάρτυρες μπορεί να περιγράφουν διαφορετικές λεπτομέρειες για το ίδιο γεγονός. Ωστόσο, αντί να είναι αντιφατικά τα όσα γράφουν, είναι συμπληρωματικά, και αν λάβουμε υπόψη όλες τις αφηγήσεις, τότε αποκτούμε καλύτερη κατανόηση για το τι συνέβηκε.