Ο Ιεχωβά μάς Γνωρίζει Καλά! — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Ο Ιεχωβά μάς Γνωρίζει Καλά!

Ο ΙΕΧΩΒΑ πράγματι μας γνωρίζει, ιδιαίτερα αν είμαστε όσιοι δούλοι του. Οι στενοί μας φίλοι, οι συγγενείς μας, ακόμη και οι γονείς μας, δεν μας γνωρίζουν τόσο καλά όσο εκείνος. Ο Θεός, μάλιστα, μας γνωρίζει καλύτερα από ό,τι γνωρίζουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας!

Το ότι ο Ιεχωβά γνωρίζει τους δούλους του τέλεια περιγράφτηκε θαυμάσια στον Ψαλμό 139. Τι είπε ο Δαβίδ σ’ αυτόν τον ψαλμό; Και πώς θα πρέπει να επηρεάζει τα λόγια και τις πράξεις μας το γεγονός ότι ο Ιεχωβά μάς γνωρίζει;

Πόσα Γνωρίζει ο Ιεχωβά!

Εφόσον ο Θεός είναι ο Δημιουργός μας, θα πρέπει να αναμένουμε απ’ αυτόν να μας γνωρίζει πλήρως. (Πράξεις 17:24-28) Επομένως, ο Δαβίδ μπορούσε να πει: ‘Ιεχωβά, εδοκίμασάς με [ερεύνησες πλήρως μέσα μου, ΜΝΚ] και με εγνώρισας’. (Ψαλμός 139:1) Τα πράγματα που γνώριζε ο Θεός για τον Δαβίδ ήταν σαν να είχαν αποκτηθεί με διεξοδική έρευνα. Εφόσον ο ψαλμωδός χαιρόταν που ο Ιεχωβά ερεύνησε πλήρως μέσα του, άφησε τον Θεό να τον ελέγχει και να τον καθοδηγεί πλήρως. Παρόμοια, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, μέσω προσευχής, ‘αναθέτουν στον Ιεχωβά την οδό τους, στηριζόμενοι σ’ αυτόν’, σίγουροι ότι αυτός θα κάνει πάντοτε το ορθό. (Ψαλμός 37:5, ΜΝΚ) Υπάρχει ένα αίσθημα πνευματικής ασφάλειας στην καρδιά μας, επειδή επιζητούμε να μας καθοδηγεί η θεϊκή σοφία και υποτασσόμαστε πρόθυμα στη θεϊκή καθοδήγηση. (Παροιμίαι 3:19-26) Όπως ο Δαβίδ, μπορούμε κι εμείς να παρηγορούμαστε επειδή ξέρουμε ότι ο Θεός μάς παρατηρεί, καταλαβαίνει τα προβλήματά μας και είναι πάντα πρόθυμος να μας βοηθήσει.

«Συ γνωρίζεις το κάθισμά μου και την έγερσίν μου», αναγνώρισε ο ψαλμωδός. (Ψαλμός 139:2α) Ο Θεός γνώριζε το καθετί που αφορούσε τις δραστηριότητες του Δαβίδ, όπως το ότι αυτός καθόταν στο τέλος μιας εργάσιμης μέρας και το ότι σηκωνόταν μετά το νυχτερινό ύπνο. Αν είμαστε Μάρτυρες του Ιεχωβά, να είμαστε σίγουροι ότι ο Θεός μάς γνωρίζει εξίσου καλά.

Ο Δαβίδ παραδέχτηκε: «Νοείς τους λογισμούς μου από μακρόθεν». (Ψαλμός 139:2β) Μολονότι ο Θεός κατοικεί στους ουρανούς, πολύ μακριά από τη γη, γνώριζε τι σκεφτόταν ο Δαβίδ. (1 Βασιλέων 8:43) Αυτή η ενόραση δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει, επειδή ο Ιεχωβά «βλέπει την καρδίαν». (1 Σαμουήλ 16:7· Παροιμίαι 21:2) Το γεγονός ότι ο Θεός εξετάζει τις σκέψεις μας θα πρέπει να μας υποκινεί να σκεφτόμαστε πράγματα αγνά, γεμάτα αρετή, αξιέπαινα. Και πόσο κατάλληλο είναι να εκφράζουμε τακτικά τις σκέψεις μας, μέσω εγκάρδιας προσευχής, ώστε να μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε τη θεϊκή καθοδήγηση και την «ειρήνη του Θεού»!—Φιλιππησίους 4:6-9.

Ο ψαλμωδός πρόσθεσε: «Εξερευνάς το περιπάτημά μου [έχεις μετρήσει τα ταξίδια μου, ΜΝΚ] και το πλαγίασμά μου και πάσας τας οδούς μου γνωρίζεις». (Ψαλμός 139:3) Το ότι ο Ιεχωβά μετρούσε τα ταξίδια που έκανε ο Δαβίδ από το ένα μέρος στο άλλο καθώς και το πλάγιασμά του, όταν αυτός αναπαυόταν, σήμαινε προφανώς ότι ο Ιεχωβά εξέταζε λεπτομερώς καθετί που έκανε ο ψαλμωδός. Ο Ύψιστος μετρούσε όλες τις πράξεις του Δαβίδ, προκειμένου να προσδιορίσει την ακριβή φύση της συμπεριφοράς του. Ο Θεός γνώριζε πλήρως τις οδούς του Δαβίδ, τα μονοπάτια που ακολουθούσε αυτός στη ζωή του. Παρόμοια, όταν ο ουράνιος Πατέρας μας μάς εξετάζει, είθε να ανακαλύψει ότι τον υπηρετούμε πιστά και ότι παραμένουμε στην ‘οδό της δικαιοσύνης’, η οποία οδηγεί στην αιώνια ζωή.—Παροιμίαι 12:28.

Εφόσον ο Δαβίδ δεν μπορούσε να αποκρύψει από τον Θεό οτιδήποτε κι αν έλεγε, ο ίδιος είπε: ‘Διότι και πριν έλθη ο λόγος εις την γλώσσαν μου, ιδού, Ιεχωβά, γνωρίζεις το παν’. (Ψαλμός 139:4) Αν είμαστε τόσο στεναχωρημένοι, που δεν ξέρουμε τι να πούμε όταν προσευχόμαστε, το πνεύμα του Ιεχωβά «ικετεύει υπέρ ημών δια στεναγμών αλαλήτων». (Ρωμαίους 8:26) Στις συζητήσεις που κάνουμε, ο Θεός διακρίνει τα πράγματα που έρχονται στο στόμα μας αλλά δεν τα λέμε, επειδή γνωρίζει τα πραγματικά μας συναισθήματα. Και αν έχουμε αγάπη που πηγάζει από ‘ανυπόκριτη πίστη’, δεν θα προσπαθήσουμε ποτέ να παραπλανήσουμε άλλα άτομα με ‘κολακευτικούς λόγους’.—1 Τιμόθεον 1:5· Ρωμαίους 16:17, 18.

Ο Δαβίδ πρόσθεσε: «Με περικυκλόνεις [με έχεις πολιορκήσει, ΜΝΚ] όπισθεν και έμπροσθεν, και έθεσας επ’ εμέ την χείρα σου». (Ψαλμός 139:5) Στην ουσία, ο Ιεχωβά είχε περικυκλώσει τον Δαβίδ, σαν πολιορκημένη πόλη, στη διάρκεια μιας μάχης. Προφανώς, ο ψαλμωδός γνώριζε ότι υπήρχαν όρια στα όσα μπορούσε να κάνει στη διάρκεια της ζωής του. Γνώριζε επίσης ότι θα ήταν αδύνατο να ξεφύγει από το άγρυπνο μάτι και το χέρι του Θεού, δηλαδή από τον έλεγχό Του. Φυσικά, ο Δαβίδ δεν έκανε τέτοια απόπειρα να ξεφύγει· ούτε κι εμείς το κάνουμε αυτό. Αλλά ας συμπεριφερόμαστε πάντοτε με τρόπο που να δείχνει πως έχουμε υπόψη μας ότι το χέρι του Ιεχωβά είναι πάνω μας, επειδή είμαστε οι Μάρτυρές του.

Το γεγονός ότι ο Θεός γνώριζε τον Δαβίδ τον γέμιζε με δέος. Συνεπώς, αυτός διακήρυξε: «Η γνώσις αύτη είναι υπερθαύμαστος εις εμέ· είναι υψηλή· δεν δύναμαι να φθάσω εις αυτήν». (Ψαλμός 139:6) Ο Θεός μάς γνωρίζει ως άτομα τόσο καλά όσο δεν μπορούμε να φανταστούμε, άσχετα με την εμπειρία ή την εκπαίδευσή μας. Εφόσον η γνώση αυτή υπερβαίνει την ανθρώπινη κατανόηση, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο Ιεχωβά γνωρίζει τι είναι το καλύτερο για εμάς. Επομένως, αν προσευχόμαστε για κάτι και η απάντηση του Θεού είναι αρνητική, ας υποτασσόμαστε στο θεϊκό θέλημα. Όπως έγραψε ο απόστολος Ιωάννης: «Ότι εάν ζητώμεν τι κατά το θέλημα αυτού, ακούει ημάς».—1 Ιωάννου 5:14.

Δεν Μπορεί Κανείς να Ξεφύγει Από το Πνεύμα του Θεού

Όχι μόνο απαντάει ο Ιεχωβά στις προσευχές των όσιων δούλων του, αλλά και το πνεύμα του ενεργεί υπέρ αυτών και τους βοηθάει να κάνουν το θέλημά Του. Μάλιστα, ο Δαβίδ ρώτησε: «Πού να υπάγω από του πνεύματός σου; Και από του προσώπου σου πού να φύγω;» (Ψαλμός 139:7) Ο ψαλμωδός γνώριζε ότι δεν μπορούσε να ξεφύγει από το πνεύμα, δηλαδή την ενεργό δύναμη του Ιεχωβά, η οποία μπορεί να φτάσει μέχρι και στα πιο απομακρυσμένα σημεία του σύμπαντος. Και κανείς δεν μπορεί να τραπεί σε φυγή από το πρόσωπο του Θεού, δηλαδή να ξεφύγει από την προσοχή του Θεού. Βέβαια, ‘ο Ιωνάς εσηκώθη δια να φύγη εις Θαρσείς από προσώπου του Ιεχωβά’, αλλά ο προφήτης εκείνος δεν μπορούσε να διαφύγει ούτε από το μεγάλο ψάρι το οποίο έστειλε ο Ιεχωβά για να τον καταπιεί ούτε από την ευθύνη για το θεϊκό διορισμό του. (Ιωνάς 1:3, 17· 2:10–3:4) Συνεπώς, ας στηριζόμαστε στο πνεύμα του Ιεχωβά για να μπορέσουμε να εκπληρώσουμε τους θεόδοτους διορισμούς μας.—Ζαχαρίας 4:6.

Εφόσον ο Δαβίδ γνώριζε ότι θα ήταν αδύνατο να φύγει από τον Θεό, είπε: «Εάν αναβώ εις τον ουρανόν, είσαι εκεί· εάν πλαγιάσω εις τον άδην, ιδού, συ». (Ψαλμός 139:8) Στις μέρες του ψαλμωδού, ‘το να ανεβεί κανείς στον ουρανό’ σήμαινε να ανεβεί στα ψηλά βουνά, οι κορυφές των οποίων σκεπάζονται πολλές φορές από σύννεφα. Όμως, ακόμη κι αν βρισκόμαστε πάνω στην πιο ψηλή βουνοκορφή, το πνεύμα του Θεού θα μπορούσε να μας φτάσει. Επιπλέον, δεν θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε από την προσοχή του αν πλαγιάζαμε στον Άδη που υποδηλώνει μεταφορικά τα κατώτατα μέρη της γης.—Παράβαλε Δευτερονόμιον 30:11-14· Αμώς 9:2, 3.

«Εάν λάβω τας πτέρυγας της αυγής και κατοικήσω εις τα έσχατα της θαλάσσης», είπε ο Δαβίδ, «και εκεί θέλει με οδηγήσει η χειρ σου και η δεξιά σου θέλει με κρατεί». (Ψαλμός 139:9, 10) Τι σημαίνει η έκφραση ‘πτέρυγες της αυγής’; Αυτές οι λέξεις περιγράφουν με ποιητικό τρόπο το πώς απλώνεται το φως της αυγής από την ανατολή προς τη δύση, σαν να είχε φτερά. Αλλά τι θα συνέβαινε αν ο Δαβίδ μπορούσε να πάρει τα φτερά της αυγής και να φτάσει στην πιο απόμακρη θάλασσα ή στα νησιά της δύσης; Αυτός θα εξακολουθούσε να υπόκειται στο χέρι του Θεού, δηλαδή στον έλεγχο και στην κατεύθυνσή του. Μέσω του Πνεύματός Του, ο Ιεχωβά θα ήταν εκεί για να καθοδηγήσει τον ψαλμωδό με συμπονετικό τρόπο.—Ψαλμός 51:11.

Το Σκοτάδι δεν Αποτελεί Πρόβλημα για τον Θεό

Ούτε η απόσταση ούτε το σκοτάδι δεν μπορούν να αποτελέσουν αιτία για να μη φτάσει ο Θεός κάποιο άτομο. Έτσι, ο Δαβίδ προσθέτει: «Εάν είπω, Αλλά το σκότος θέλει με σκεπάσει, και η νυξ θέλει είσθαι φως περί εμέ· και αυτό το σκότος δεν σκεπάζει ουδέν από σου· και η νυξ λάμπει ως η ημέρα· εις σε το σκότος είναι ως το φως». (Ψαλμός 139:11, 12) Ένα άτομο μπορεί να περιβάλλεται από απόλυτο σκοτάδι, λες και το σκοτάδι τον έχει σκεπάσει. Αλλά ο Ιεχωβά θα το έβλεπε σαν να στέκεται αυτό το άτομο στο λαμπρό φως της μέρας. Κανείς δεν μπορεί να αποκρύψει από τον Θεό τις αμαρτίες που διέπραξε στο σκοτάδι.—Ησαΐας 29:15, 16.

Κανένα κρησφύγετο δεν μπορεί να εμποδίσει τον Δημιουργό μας από το να μας παρατηρεί. Αναφορικά μ’ αυτό, ο Δαβίδ είπε: «Διότι συ εμόρφωσας τους νεφρούς μου· με περιετύλιξας εν τη κοιλία της μητρός μου. Θέλω σε υμνεί, διότι φοβερώς και θαυμασίως επλάσθην· θαυμάσια είναι τα έργα σου· και η ψυχή μου κάλλιστα γνωρίζει τούτο. Δεν εκρύφθησαν τα οστά μου από σου, ενώ επλαττόμην εν τω κρυπτώ και διεμορφονόμην εν τοις κατωτάτοις της γης. Το αδιαμόρφωτον του σώματός μου [το έμβρυό μου, ΜΝΚ] είδον οι οφθαλμοί σου· και εν τω βιβλίω σου πάντα ταύτα ήσαν γεγραμμένα, ως και αι ημέραι καθ’ ας εσχηματίζοντο, [τα μέρη του σώματος] και ενώ ουδέν εκ τούτων [κανένα ξεχωριστό μέρος του σώματος] υπήρχε».—Ψαλμός 139:13-16.

Ο Ιεχωβά Θεός, ο οποίος γνωρίζει τα πιο βαθιά συναισθήματά μας, παρήγαγε τα νεφρά του Δαβίδ. Εφόσον τα νεφρά βρίσκονται βαθιά μέσα στο σώμα, αποτελούν τα πιο αποκρυμμένα και απρόσιτα όργανα· όμως ο Θεός μπορεί να τα δει. Αυτός μπορεί να δει ακόμη και μέσα στην κοιλιά, ή στη μήτρα, μιας μητέρας. Ναι, ο Ιεχωβά μπορεί να δει και μέσα στο έμβρυο που αναπτύσσεται! Και μόνο το γεγονός ότι ο Δαβίδ αναλογίστηκε το θαυμάσιο τρόπο με τον οποίο διαμορφώθηκε μέσα στη μήτρα τον υποκίνησε να αινέσει τον Πλάστη του. Προφανώς, ο ψαλμωδός αναφερόταν στη μήτρα της μητέρας όταν μίλησε για ‘τα κατώτατα της γης’. Εκεί, αποκρυμμένα από το ανθρώπινο μάτι, αλλά ορατά για τον Θεό, διαπλάθονται τα οστά, οι τένοντες, οι μύες, τα νεύρα και τα αιμοφόρα αγγεία του μωρού.

Προτού γίνουν ευδιάκριτα τα διάφορα μέρη του σώματος του Δαβίδ μέσα στη μήτρα της μητέρας του, ο Θεός γνώριζε την εμφάνισή του. Γιατί; Επειδή η ανάπτυξη του εμβρύου ακολουθούσε ένα συγκεκριμένο σχέδιο, σαν να υπάκουγε σε οδηγίες καταγραμμένες σε βιβλίο. Πόσο φανερώνει αυτό τη σοφία του Ιεχωβά και την ικανότητά του να βλέπει ακόμη και πράγματα που είναι αποκρυμμένα! Αυτό θα πρέπει επίσης να μας κάνει να εκτιμούμε το γεγονός ότι ο Θεός δημιούργησε το ανθρώπινο γένος και ότι είναι υπεύθυνος για τη θαυμάσια διαδικασία της αναπαραγωγής που είχε ως αποτέλεσμα το να υπάρχουμε εμείς ως άτομα.

Πόσο Πολύτιμες Είναι οι Σκέψεις του Θεού!

Οι συλλογισμοί γύρω από την ανάπτυξη του μωρού στη μήτρα έκαναν τον Δαβίδ να στοχαστεί τη σοφία του Θεού. Έτσι, ο ψαλμωδός αναφώνησε: «Πόσον δε πολύτιμοι είναι εις εμέ αι βουλαί σου, Θεέ· πόσον εμεγαλύνθη ο αριθμός αυτών»! (Ψαλμός 139:17) Ο Δαβίδ θεωρούσε πολύτιμες τις σκέψεις του Ιεχωβά Θεού και, επειδή αυτές είναι τόσο πολλές, τον εντυπωσίασε ο μεγάλος αριθμός τους. Αν οι σκέψεις του Θεού είναι πολύτιμες για εμάς, θα είμαστε επιμελείς μελετητές των Γραφών. (1 Τιμόθεον 4:15, 16) Οι καταγραμμένες σκέψεις του είναι ‘ωφέλιμες προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης, δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν’.—2 Τιμόθεον 3:16, 17.

Σχετικά με τις σκέψεις του Ιεχωβά, ο Δαβίδ είπε: «Εάν ήθελον να απαριθμήσω αυτάς, υπερβαίνουσι την άμμον· εξυπνώ, και έτι είμαι μετά σου». (Ψαλμός 139:18) Εφόσον οι σκέψεις του Θεού είναι πιο πολυάριθμες κι από τους κόκκους της άμμου, αν ο Δαβίδ άρχιζε να τις μετράει τα χαράματα, δεν θα είχε τελειώσει μέχρι την ώρα που θα έπρεπε να πάει για ύπνο. Μόλις θα ξυπνούσε ο Δαβίδ το πρωί, θα εξακολουθούσε να είναι με τον Ιεχωβά. Δηλαδή, θα εξακολουθούσε να μετράει τις σκέψεις του Θεού. Στην πραγματικότητα, αφού χρειαζόμαστε την κατεύθυνση του Ιεχωβά, οι στοχασμοί οι οποίοι συνοδεύονται από προσευχή και περιστρέφονται γύρω από τις σκέψεις και τους σκοπούς του, μπορούν κάλλιστα να είναι το τελευταίο πράγμα που θα απασχολήσει το μυαλό μας το βράδυ και το πρώτο πράγμα το πρωί.—Ψαλμός 25:8-10.

Τιμωρία για τους Πονηρούς

Εφόσον ο Θεός δίνει σοφή κατεύθυνση, πώς θεωρούσε ο Δαβίδ εκείνους που απέρριπταν τη θεϊκή καθοδήγηση; Ο ίδιος προσευχήθηκε: «Να εθανάτωνες τους ασεβείς, Θεέ, και να απεμακρύνοντο από εμέ οι άνδρες των αιμάτων, οι οποίοι εναντιώνονται εις σε με τους διαλογισμούς των, οι οποίοι προφέρουν το όνομά σου ματαίως [με ανάξιο τρόπο, ΜΝΚ]!» (Ψαλμός 139:19, 20, ΛΧ) Ο Δαβίδ δεν προσπάθησε να σκοτώσει τους πονηρούς, αλλά προσευχόταν να λάβουν τιμωρία από το χέρι του Ιεχωβά. Και εμείς πρέπει να διακρατούμε την ίδια στάση. Για παράδειγμα, μπορούμε να προσευχόμαστε να μας δοθεί η τόλμη να μιλούμε για το λόγο του Θεού, όταν οι αντίπαλοί μας μάς διώκουν. (Πράξεις 4:18-31) Αλλά δεν επιζητούμε να εξοντώσουμε τους εχθρούς μας, επειδή γνωρίζουμε ότι ο Ιεχωβά είπε: «Εις εμέ ανήκει η εκδίκησις, εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν».—Εβραίους 10:30· Δευτερονόμιον 32:35.

Αν ο Θεός σκότωνε τους πονηρούς, οι ένοχοι αίματος θα απομακρύνονταν από τον Δαβίδ. Αυτοί ήταν ένοχοι επειδή έχυσαν αίμα και επίσης επειδή είπαν πράγματα σχετικά με τον Ιεχωβά, σύμφωνα με τους διαλογισμούς τους και όχι σε αρμονία με τις δικές του σκέψεις. Επιπλέον, αυτοί ήταν άξιοι θανάτου επειδή έφερναν μομφή στο όνομα του Θεού, αναφέροντάς το με ανάξιο τρόπο, πιθανώς επειδή το χρησιμοποιούσαν καθώς προωθούσαν τα κακά τους σχέδια. (Έξοδος 20:7, ΜΝΚ) Ας μη γίνουμε ποτέ ένοχοι παρόμοιων αμαρτιών!

Επειδή οι πονηροί ήταν ένοχοι εξαιτίας του αίματος που έχυσαν και της μομφής που επισώρευσαν στο όνομα του Θεού, ο Δαβίδ διακήρυξε: ‘Μη δεν μισώ, Ιεχωβά, τους μισούντας σε [έντονα, ΜΝΚ]; Και δεν αγανακτώ [αισθάνομαι απέχθεια, ΜΝΚ] κατά των επανισταμένων επί σε; Με τέλειον μίσος μισώ αυτούς· δια εχθρούς έχω αυτούς’. (Ψαλμός 139:21, 22) Ο Δαβίδ απεχθανόταν αυτούς τους άντρες, επειδή μισούσαν έντονα τον Ιεχωβά και επαναστατούσαν εναντίον Του. Ήταν αντίπαλοι του ψαλμωδού, επειδή αυτός απεχθανόταν την πονηρία, την ασέβεια και το στασιασμό τους εναντίον του Υψίστου.

Αφήστε τον Θεό να Ερευνήσει Πλήρως Μέσα Σας

Ο Δαβίδ δεν ήθελε να είναι σαν τους πονηρούς ανθρώπους, αλλά ήξερε ότι έπρεπε να τρέφει εχθρότητα γι’ αυτούς. Επομένως, εκλιπαρούσε: «Δοκίμασόν με [ερεύνησε πλήρως μέσα μου, ΜΝΚ], Θεέ, και γνώρισον την καρδίαν μου· εξέτασόν με και μάθε τους [ανησυχητικούς, ΜΝΚ] στοχασμούς μου· και ιδέ, αν υπάρχη εν εμοί οδός ανομίας [οδυνηρή οδός, ΜΝΚ]· και οδήγησόν με εις την οδόν την αιώνιον». (Ψαλμός 139:23, 24) Όπως ο ψαλμωδός, έτσι κι εμείς πρέπει να θέλουμε να ερευνήσει ο Θεός την καρδιά μας και να διαπιστώσει αν έχουμε ακατάλληλα κίνητρα. (1 Χρονικών 28:9) Πρέπει να ζητούμε από τον Ιεχωβά να μας εξετάσει, να γνωρίσει τους ανησυχητικούς μας στοχασμούς και να δει αν υπάρχει οποιαδήποτε οδυνηρή οδός μέσα μας. Αν μας βασανίζει κάποια ανησυχία εξαιτίας των σφαλμάτων μας ή αν υπάρχει κάτι το οδυνηρό μέσα μας ή κάτι το εσφαλμένο στα κίνητρά μας, ας προσευχόμαστε ταπεινά και ας υποτασσόμαστε πλήρως στην κατεύθυνση του πνεύματος του Θεού και στη συμβουλή του Λόγου του. (Ψαλμός 40:11-13) Με αυτόν τον τρόπο, ο καλύτερος Φίλος μας, ο Ιεχωβά, μπορεί να μας οδηγήσει στην αιώνια οδό, βοηθώντας μας να επιδιώκουμε μια δίκαιη πορεία που οδηγεί στην αιώνια ζωή.

Έτσι, ο Ψαλμός 139 μας παρέχει πραγματική ενθάρρυνση. Υποδεικνύει ότι, εφόσον τίποτα δεν ξεφεύγει από την προσοχή του ουράνιου Πατέρα μας, αυτός μπορεί να μας βοηθήσει όποτε έχουμε ανάγκη. (Εβραίους 4:16) Επιπλέον, επειδή ο Ιεχωβά μάς γνωρίζει καλύτερα απ’ ό,τι γνωρίζουμε εμείς τον εαυτό μας, είμαστε ασφαλείς με τη στοργική του φροντίδα. (Δευτερονόμιον 33:27) Αν ταπεινά του ζητήσουμε να ερευνήσει πλήρως μέσα μας και να επιστήσει την προσοχή μας στις προσωπικές μας αδυναμίες, μπορούμε να επανορθώσουμε τα ζητήματα με την βοήθειά του. Επομένως, σίγουρα το γεγονός ότι ο Θεός μάς γνωρίζει ως άτομα θα πρέπει να επηρεάζει τη ζωή μας με καλό τρόπο. Θα πρέπει να μας παρακινεί να είμαστε πιστοί υποστηρικτές της αληθινής λατρείας και να περπατούμε ταπεινά ενώπιον του Ιεχωβά, ο οποίος μας γνωρίζει τόσο καλά.