Ανάσταση — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Η λέξη ἀνάστασις του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου σημαίνει κατά κυριολεξία «επανέγερση». Χρησιμοποιείται συχνά στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές αναφορικά με την έγερση των νεκρών. Στο εδάφιο Ωσηέ 13:14, το οποίο παραθέτει ο απόστολος Παύλος (1Κο 15:54, 55), οι Εβραϊκές Γραφές κάνουν λόγο για την κατάργηση του θανάτου και την πλήρη αποδυνάμωση του Σιεόλ (εβρ., σιε’όλ· ελλ., ᾅδης). Η λέξη σιε’όλ αποδίδεται σε διάφορες μεταφράσεις «τάφος» και «λάκκος». Αναφέρεται ότι εκεί πηγαίνουν οι νεκροί. (Γε 37:35· 1Βα 2:6· Εκ 9:10) Η χρήση της λέξης αυτής στις Γραφές, όπως και της αντίστοιχης ελληνικής λέξης ᾅδης στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, δείχνει ότι η λέξη αναφέρεται, όχι σε έναν μεμονωμένο τάφο, αλλά στον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους. (Ιεζ 32:21-32· Απ 20:13· βλέπε ΑΔΗΣ· ΣΙΕΟΛ.) Η πλήρης αποδυνάμωση του Σιεόλ συνεπάγεται απελευθέρωση των δεσμίων του Σιεόλ, κάτι που υποδηλώνει εκκένωση του κοινού τάφου. Για να επιτευχθεί αυτό βέβαια, χρειάζεται να γίνει ανάσταση, έγερση από την κατάσταση ανυπαρξίας στο θάνατο ή έγερση από τον τάφο, για όσους βρίσκονται εκεί.

Μέσω του Ιησού Χριστού. Τα παραπάνω δείχνουν ότι η διδασκαλία της ανάστασης εμφανίζεται στις Εβραϊκές Γραφές. Εντούτοις, ο Ιησούς Χριστός θα ήταν εκείνος που θα “έριχνε φως στη ζωή και στην αφθαρσία μέσω των καλών νέων”. (2Τι 1:10) Ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή. Κανείς δεν έρχεται στον Πατέρα παρά μόνο μέσω εμού». (Ιωα 14:6) Το πώς ακριβώς θα γινόταν δυνατή η αιώνια ζωή και, ακόμη περισσότερο, η αφθαρσία για μερικούς αποκαλύφτηκε μέσω των καλών νέων σχετικά με τον Ιησού Χριστό. Ο απόστολος Παύλος πιστοποιεί ότι η ανάσταση αποτελεί βάσιμη ελπίδα, επιχειρηματολογώντας: «Αν ο Χριστός κηρύττεται ότι έχει εγερθεί από τους νεκρούς, πώς γίνεται να λένε μερικοί ανάμεσά σας ότι δεν υπάρχει ανάσταση των νεκρών; Αν πράγματι δεν υπάρχει ανάσταση των νεκρών, ούτε ο Χριστός έχει εγερθεί. Αλλά αν ο Χριστός δεν έχει εγερθεί, το κήρυγμά μας είναι βεβαίως μάταιο και η πίστη μας είναι μάταιη. Βρισκόμαστε δε και ψευδομάρτυρες του Θεού, επειδή έχουμε δώσει μαρτυρία κατά του Θεού ότι ήγειρε τον Χριστό, τον οποίο όμως δεν ήγειρε αν πράγματι οι νεκροί δεν θα εγερθούν. . . . Και αν ο Χριστός δεν έχει εγερθεί, η πίστη σας είναι άχρηστη· είστε ακόμη στις αμαρτίες σας. . . . Ωστόσο, τώρα ο Χριστός έχει εγερθεί από τους νεκρούς, ως οι πρώτοι καρποί από εκείνους που έχουν κοιμηθεί τον ύπνο του θανάτου. Διότι εφόσον ο θάνατος είναι μέσω ενός ανθρώπου, η ανάσταση των νεκρών είναι επίσης μέσω ενός ανθρώπου».—1Κο 15:12-21.

Ο ίδιος ο Χριστός, ενόσω ήταν στη γη, έκανε αναστάσεις. (Λου 7:11-15· 8:49-56· Ιωα 11:38-44) Μόνο μέσω του Ιησού Χριστού είναι δυνατή η ανάσταση με την προοπτική της αιώνιας ζωής.—Ιωα 5:26.

Βέβαιος Σκοπός του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός τόνισε στους Σαδδουκαίους, μια αίρεση η οποία δεν πίστευε στην ανάσταση, ότι τα συγγράμματα του Μωυσή στις Εβραϊκές Γραφές, τα οποία είχαν στη διάθεσή τους και στα οποία πίστευαν, όπως ισχυρίζονταν, αποδεικνύουν ότι υπάρχει ανάσταση. Ο Ιησούς τούς εξήγησε λογικά πως, όταν ο Ιεχωβά έλεγε ότι ήταν «ο Θεός του Αβραάμ και ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ» (οι οποίοι ήταν στην πραγματικότητα νεκροί), θεωρούσε εκείνους τους ανθρώπους ζωντανούς επειδή Αυτός, «ο Θεός, όχι των νεκρών, αλλά των ζωντανών», σκόπευε να τους αναστήσει. Ο Θεός, χάρη στη δύναμή του, «ζωοποιεί τους νεκρούς και καλεί τα πράγματα που δεν υπάρχουν σαν να υπήρχαν». Ο Παύλος αναφέρεται μεταξύ άλλων και σε αυτό το γεγονός, όταν μιλάει για την πίστη του Αβραάμ.—Ματ 22:23, 31-33· Ρω 4:17.

Ο Θεός έχει την ικανότητα να ανασταίνει. Για Εκείνον που είχε την ικανότητα και τη δύναμη να δημιουργήσει τον άνθρωπο κατά την εικόνα Του, δίνοντάς του ένα τέλειο σώμα και τη δυνατότητα να εκφράζει πλήρως τα θαυμάσια χαρακτηριστικά που εκείνος έχει εμφυτεύσει στην ανθρώπινη προσωπικότητα, η ανάσταση ενός ατόμου δεν θα αποτελούσε ανυπέρβλητο πρόβλημα. Αν οι επιστήμονες είναι σε θέση να χρησιμοποιούν τις επιστημονικές αρχές που έχει θέσει ο Θεός, έτσι ώστε να σώζουν και κατόπιν να αναπαράγουν οπτικά και ακουστικά μια σκηνή, μέσω μιας βιντεοταινίας, πόσο εύκολο είναι για τον μεγαλειώδη Παγκόσμιο Κυρίαρχο και Δημιουργό να αναστήσει ένα άτομο χρησιμοποιώντας το πρότυπο της προσωπικότητάς του για να αναπαραγάγει την ίδια προσωπικότητα σε ένα καινούριο σώμα. Αναφορικά με την αναζωογόνηση της Σάρρας, η οποία θα της έδινε τη δυνατότητα να αποκτήσει παιδί στα γηρατειά της, ο άγγελος είπε: «Υπάρχει τίποτα που να είναι ιδιαίτερα δύσκολο για τον Ιεχωβά;»—Γε 18:14· Ιερ 32:17, 27.

Πώς Ανέκυψε η Ανάγκη για Ανάσταση. Στην αρχή η ανάσταση δεν ήταν απαραίτητη. Δεν αποτελούσε μέρος του αρχικού σκοπού του Θεού για το ανθρώπινο γένος, επειδή ο θάνατος δεν ήταν κάτι το φυσιολογικό, δεν ήταν μέσα στο σκοπό του Θεού για τους ανθρώπους. Αντίθετα, ο Θεός έδειξε ότι σκοπός του ήταν να γεμίσει η γη από ζωντανούς ανθρώπους, όχι από ένα εκφυλιζόμενο, θνήσκον είδος. Το έργο του ήταν τέλειο, και επομένως αψεγάδιαστο, χωρίς καμία ατέλεια ή ασθένεια. (Δευ 32:4) Ο Ιεχωβά ευλόγησε το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, λέγοντάς τους να πολλαπλασιαστούν και να γεμίσουν τη γη. (Γε 1:28) Σε αυτή την ευλογία είναι βέβαιο ότι δεν είχαν θέση οι ασθένειες και ο θάνατος. Ο Θεός δεν έθεσε κάποιο όριο στη διάρκεια ζωής του ανθρώπου, αλλά είπε στον Αδάμ ότι η ανυπακοή θα οδηγούσε στο θάνατο. Αυτό υποδηλώνει ότι, σε διαφορετική περίπτωση, ο άνθρωπος θα ζούσε για πάντα. Η ανυπακοή θα επέσυρε την αποδοκιμασία του Θεού και θα απομάκρυνε την ευλογία του, επιφέροντας κατάρα.—Γε 2:17· 3:17-19.

Συνεπώς, ο θάνατος εισήλθε στο ανθρώπινο γένος μέσω της παράβασης του Αδάμ. (Ρω 5:12) Οι απόγονοι του Αδάμ, εξαιτίας της αμαρτωλότητας του πατέρα τους και της συνακόλουθης ατέλειας, δεν μπορούσαν να κληρονομήσουν από εκείνον αιώνια ζωή—στην πραγματικότητα, ούτε καν ελπίδα για αιώνια ζωή. “Ένα σάπιο δέντρο δεν μπορεί να παράγει καλούς καρπούς”, είπε ο Ιησούς. (Ματ 7:17, 18· Ιωβ 14:1, 2) Η ανάσταση υπεισήλθε μετά, ήταν δηλαδή μια προσθήκη που έγινε με σκοπό να ξεπεραστεί η έλλειψη αυτής της δυνατότητας, για χάρη όσων παιδιών του Αδάμ θα ήθελαν να είναι υπάκουα στον Θεό.

Ο Σκοπός της Ανάστασης. Η ανάσταση φανερώνει ξεκάθαρα, όχι μόνο την απεριόριστη δύναμη και σοφία του Ιεχωβά, αλλά και την αγάπη του και το έλεός του, και τον δικαιώνει ως Εκείνον που διατηρεί στη ζωή όσους τον υπηρετούν. (1Σα 2:6) Εφόσον έχει τη δύναμη να ανασταίνει, μπορεί να φτάσει στο σημείο να αποδείξει ότι οι υπηρέτες του θα είναι πιστοί σε αυτόν, ακόμη και μέχρι θανάτου. Μπορεί να απαντήσει στην κατηγορία του Σατανά, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι «δέρμα για χάρη δέρματος, και όλα όσα έχει ο άνθρωπος θα τα δώσει για χάρη της ψυχής του». (Ιωβ 2:4) Ο Ιεχωβά μπορεί να επιτρέψει στον Σατανά να φτάσει στα άκρα, ακόμη και να θανατώσει κάποιους, στη μάταιη προσπάθεια που καταβάλλει να υποστηρίξει τις ψεύτικες κατηγορίες του. (Ματ 24:9· Απ 2:10· 6:11) Το γεγονός ότι οι υπηρέτες του Ιεχωβά είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν ακόμη και τη ζωή τους στην υπηρεσία του αποδεικνύει ότι η υπηρεσία τους δεν υποκινείται από προσωπικό συμφέρον, αλλά από αγάπη. (Απ 12:11) Αποδεικνύει επίσης ότι Τον αναγνωρίζουν ως τον Παντοδύναμο, τον Παγκόσμιο Κυρίαρχο και τον Θεό της αγάπης, ο οποίος είναι σε θέση να τους αναστήσει. Αποδεικνύει ότι αποδίδουν αποκλειστική αφοσίωση στον Ιεχωβά για τις θαυμαστές του ιδιότητες και όχι για ιδιοτελείς υλιστικούς λόγους. (Ας ληφθούν υπόψη οι εκφράσεις θαυμασμού μερικών υπηρετών του, όπως καταγράφονται στα εδ. Ρω 11:33-36· Απ 4:11· 7:12.) Η ανάσταση αποτελεί επίσης μέσο με το οποίο ο Ιεχωβά διασφαλίζει ότι ο σκοπός του για τη γη, τον οποίο είχε δηλώσει στον Αδάμ, θα εκπληρωθεί.—Γε 1:28.

Ουσιώδης για την ευτυχία του ανθρώπου. Η ανάσταση των νεκρών, η οποία είναι εκδήλωση παρ’ αξία καλοσύνης από μέρους του Θεού, είναι ουσιώδης για την ευτυχία της ανθρωπότητας και για την αντιστροφή όλης της βλάβης, των παθημάτων και της καταδυνάστευσης που έχει υποστεί το ανθρώπινο γένος. Όλα αυτά έχουν επέλθει στον άνθρωπο εξαιτίας της ατέλειας και των ασθενειών του, των πολέμων που έχει διεξαγάγει, των φόνων που έχει διαπράξει και της κτηνωδίας που έχουν επιδείξει πονηροί άνθρωποι με την υποκίνηση του Σατανά του Διαβόλου. Δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα ευτυχισμένοι αν δεν πιστεύουμε στην ανάσταση. Ο απόστολος Παύλος εξέφρασε αυτό το αίσθημα με τα εξής λόγια: «Αν μόνο σε αυτή τη ζωή έχουμε ελπίσει στον Χριστό, είμαστε οι πιο αξιολύπητοι από όλους τους ανθρώπους».—1Κο 15:19.

Πόσο Νωρίς Δόθηκε η Ελπίδα της Ανάστασης; Όταν ο Αδάμ αμάρτησε και κατά συνέπεια επέσυρε στον εαυτό του το θάνατο, τον οποίο και μεταβίβασε στους μελλοντικούς απογόνους του, ο Θεός απευθυνόμενος στο φίδι είπε: «Και εγώ θα βάλω έχθρα ανάμεσα σε εσένα και στη γυναίκα και ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της. Εκείνος θα σε πλήξει στο κεφάλι και εσύ θα τον πλήξεις στη φτέρνα».—Γε 3:15.

Εκείνος που αρχικά προκάλεσε το θάνατο πρόκειται να εξαλειφθεί. Ο Ιησούς είπε στους θρησκευόμενους Ιουδαίους που του εναντιώνονταν: «Εσείς είστε από τον πατέρα σας τον Διάβολο και θέλετε να κάνετε τις επιθυμίες του πατέρα σας. Εκείνος ήταν ανθρωποκτόνος τότε που άρχισε, και δεν έμεινε σταθερός στην αλήθεια, επειδή δεν υπάρχει αλήθεια σε αυτόν». (Ιωα 8:44) Αυτό αποδεικνύει, αφενός, ότι ο Διάβολος ήταν εκείνος που μίλησε χρησιμοποιώντας το φίδι ως όργανο και, αφετέρου, ότι ήταν ανθρωποκτόνος από την αρχή της χαρακτηριζόμενης από ψέματα, διαβολικής πορείας του. Στο όραμα που έδωσε ο Χριστός αργότερα στον Ιωάννη, αποκάλυψε ότι ο Σατανάς ο Διάβολος αποκαλείται επίσης «το αρχικό φίδι». (Απ 12:9) Ο Σατανάς κέρδισε τον έλεγχο της ανθρωπότητας αποκτώντας επιρροή στα παιδιά του Αδάμ, όταν υποκίνησε τον πατέρα τους να στασιάσει εναντίον του Θεού. Γι’ αυτό και στην πρώτη προφητεία, στο εδάφιο Γένεση 3:15, ο Ιεχωβά έδωσε την ελπίδα ότι αυτό το Φίδι επρόκειτο να φύγει από τη μέση. (Παράβαλε Ρω 16:20.) Δεν θα συντριφτεί μόνο το κεφάλι του Σατανά, αλλά και όλα τα έργα του πρόκειται να διαλυθούν, να καταστραφούν ή να καταργηθούν. (1Ιω 3:8· KJ, AT, ΜΝΚ, ΒΑΜ, ΚΔΤΚ) Η εκπλήρωση αυτής της προφητείας θα απαιτούσε αναπόφευκτα την κατάργηση του θανάτου τον οποίο εισήγαγε ο Αδάμ και θα περιλάμβανε την επαναφορά, μέσω της ανάστασης, όσων απογόνων του Αδάμ πηγαίνουν στον Σιεόλ (Άδη) εξαιτίας της αμαρτίας του Αδάμ, τις επιπτώσεις της οποίας κληρονομούν.—1Κο 15:26.

Η ελπίδα για ελευθερία προϋποθέτει ανάσταση. Ο απόστολος Παύλος περιγράφει τόσο την κατάσταση που επέτρεψε ο Θεός να υφίσταται μετά την πτώση του ανθρώπου στην αμαρτία, όσο και τον απώτερο σκοπό Του χάριν του οποίου επέτρεψε αυτή την κατάσταση: «Διότι η δημιουργία υποτάχθηκε στη ματαιότητα [δεδομένου ότι όλοι γεννήθηκαν στην αμαρτία και αντιμετωπίζουν το θάνατο], όχι με τη θέλησή της [τα παιδιά του Αδάμ φέρθηκαν στον κόσμο έχοντας να αντιμετωπίσουν αυτή την κατάσταση, παρότι δεν μπορούσαν να ελέγξουν αυτό που είχε κάνει ο Αδάμ, και παρότι δεν ήταν δική τους επιλογή], αλλά μέσω εκείνου [του Θεού], που [με τη σοφία του] την υπέταξε, με βάση την ελπίδα ότι και η ίδια η δημιουργία θα ελευθερωθεί από την υποδούλωση στη φθορά και θα έχει την ένδοξη ελευθερία των παιδιών του Θεού». (Ρω 8:20, 21· Ψλ 51:5) Προκειμένου να γευτούν την εκπλήρωση αυτής της ελπίδας για ένδοξη ελευθερία όσοι έχουν πεθάνει, θα πρέπει να αναστηθούν. Θα πρέπει να απελευθερωθούν από το θάνατο και τον τάφο. Έτσι λοιπόν, μέσω της υπόσχεσής του για το «σπέρμα» το οποίο θα συνέτριβε το κεφάλι του φιδιού, ο Θεός έθεσε μια θαυμαστή ελπίδα ενώπιον της ανθρωπότητας.—Βλέπε ΣΠΕΡΜΑ.

Πού βασιζόταν η πίστη του Αβραάμ. Τα στοιχεία που περιέχονται στο Βιβλικό υπόμνημα αποκαλύπτουν πως, όταν ο Αβραάμ αποπειράθηκε να προσφέρει το γιο του, τον Ισαάκ, πίστευε ότι ο Θεός είχε την ικανότητα και το σκοπό να εγείρει τους νεκρούς. Μάλιστα, όπως αναφέρεται στα εδάφια Εβραίους 11:17-19, έλαβε πράγματι πίσω τον Ισαάκ από τους νεκρούς «με παραβολικό τρόπο». (Γε 22:1-3, 10-13) Ο Αβραάμ είχε βάσιμους λόγους να πιστεύει στην ανάσταση, λόγω της υπόσχεσης του Θεού για το «σπέρμα». (Γε 3:15) Επίσης, ο ίδιος και η Σάρρα είχαν ήδη ζήσει μια εμπειρία που θα μπορούσε να συγκριθεί με την ανάσταση, όταν αναζωογονήθηκαν οι αναπαραγωγικές τους δυνάμεις. (Γε 18:9-11· 21:1, 2, 12· Ρω 4:19-21) Ο Ιώβ εκδήλωσε παρόμοια πίστη, όταν είπε μέσα στα φοβερά δεινά του: «Μακάρι να με έκρυβες στον Σιεόλ, . . . να έβαζες προθεσμία σε σχέση με εμένα και να με θυμόσουν! Αν ο ακμαίος άνθρωπος πεθάνει, μπορεί να ξαναζήσει; . . . Θα καλέσεις, και εγώ θα σου απαντήσω. Θα έχεις λαχτάρα για το έργο των χεριών σου».—Ιωβ 14:13-15.

Αναστάσεις πριν από την καταβολή του λύτρου. Κάποιες αναστάσεις έγιναν από τους προφήτες Ηλία και Ελισαιέ, ή μέσω αυτών. (1Βα 17:17-24· 2Βα 4:32-37· 13:20, 21) Ωστόσο, εκείνοι που αναστήθηκαν πέθαναν και πάλι, όπως και εκείνοι τους οποίους ανέστησε ο Ιησούς όταν ήταν στη γη ή οι απόστολοι. Αυτό φανερώνει ότι η ανάσταση δεν οδηγεί σε κάθε περίπτωση σε αιώνια ζωή.

Ο Λάζαρος, εφόσον τον είχε αναστήσει ο φίλος του ο Ιησούς, ήταν κατά πάσα πιθανότητα ζωντανός την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., όταν εκχύθηκε το άγιο πνεύμα και οι πρώτοι από εκείνους που είχαν ουράνια κλήση (Εβρ 3:1) χρίστηκαν και γεννήθηκαν από το πνεύμα. (Πρ 2:1-4, 33, 38) Η ανάσταση του Λαζάρου ήταν παρόμοια με τις αναστάσεις που έκαναν ο Ηλίας και ο Ελισαιέ. Αλλά πιθανότατα έδωσε στον Λάζαρο την ευκαιρία να έχει ανάσταση σαν του Χριστού, την οποία διαφορετικά δεν θα είχε. Τι αξιοσημείωτη πράξη αγάπης από μέρους του Ιησού!—Ιωα 11:38-44.

«Καλύτερη ανάσταση». Αναφερόμενος σε κάποια πιστά άτομα της αρχαιότητας, ο Παύλος λέει: «Γυναίκες έλαβαν τους νεκρούς τους με ανάσταση· άλλοι, όμως, βασανίστηκαν επειδή δεν δέχονταν απελευθέρωση με κάποιο λύτρο, για να φτάσουν σε καλύτερη ανάσταση». (Εβρ 11:35) Εκείνα τα άτομα επέδειξαν πίστη στην ελπίδα της ανάστασης, γνωρίζοντας ότι η ζωή που ζούσαν τότε δεν ήταν το σπουδαιότερο πράγμα. Η ανάσταση που θα έχουν αυτοί, καθώς και άλλοι, μέσω του Χριστού λαβαίνει χώρα μετά την ανάσταση εκείνου και την εμφάνισή του ενώπιον του Πατέρα του, στον ουρανό, κατά την οποία παρουσιάζει την αξία της λυτρωτικής του θυσίας. Ο Ιησούς εξαγόρασε τότε το δικαίωμα ζωής του ανθρωπίνου γένους, γεγονός που του πρόσφερε τη δυνατότητα να γίνει «Αιώνιος Πατέρας». (Εβρ 9:11, 12, 24· Ησ 9:6) Αυτός είναι «πνεύμα που δίνει ζωή». (1Κο 15:45) Έχει «τα κλειδιά του θανάτου και του Άδη [Σιεόλ]». (Απ 1:18) Έχοντας πλέον την εξουσία να δίνει αιώνια ζωή, στον ορισμένο καιρό του Θεού κάνει μια «καλύτερη ανάσταση», εφόσον όσοι ανασταίνονται έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν για πάντα. Κανείς από αυτούς δεν θα χρειαστεί οπωσδήποτε να πεθάνει ξανά. Αν είναι υπάκουοι, θα συνεχίσουν να ζουν.

Ουράνια Ανάσταση. Ο Ιησούς Χριστός αποκαλείται «ο πρωτότοκος από τους νεκρούς». (Κολ 1:18) Ήταν ο πρώτος που αναστήθηκε σε αιώνια ζωή. Αναστήθηκε δε «ως πνεύμα», σε ζωή στον ουρανό. (1Πε 3:18) Επιπρόσθετα, με την έγερσή του προσέλαβε ζωή ανώτερης μορφής και υψηλότερη θέση από εκείνη που κατείχε στους ουρανούς προτού έρθει στη γη. Του χορηγήθηκε αθανασία και αφθαρσία, ιδιότητες που δεν μπορεί να έχει κανένα πλάσμα από σάρκα, και έγινε «υψηλότερος από τους ουρανούς», δεύτερος στο σύμπαν μόνο μετά τον Ιεχωβά Θεό. (Εβρ 7:26· 1Τι 6:14-16· Φλπ 2:9-11· Πρ 2:34· 1Κο 15:27) Την ανάστασή του την έκανε ο ίδιος ο Ιεχωβά Θεός.—Πρ 3:15· 5:30· Ρω 4:24· 10:9.

Εντούτοις, επί 40 ημέρες μετά την ανάστασή του, ο Ιησούς εμφανιζόταν στους μαθητές του σε διάφορες περιπτώσεις, προσλαμβάνοντας διάφορα σάρκινα σώματα, όπως εμφανίζονταν οι άγγελοι στους ανθρώπους κατά την αρχαιότητα. Όπως εκείνοι οι άγγελοι, είχε τη δύναμη να συνθέτει και να αποσυνθέτει κατά βούληση τα σάρκινα αυτά σώματα που χρησιμοποιούσε, με σκοπό να δώσει ορατές αποδείξεις της ανάστασής του. (Ματ 28:8-10, 16-20· Λου 24:13-32, 36-43· Ιωα 20:14-29· Γε 18:1, 2· 19:1· Ιη 5:13-15· Κρ 6:11, 12· 13:3, 13) Οι πολλές εμφανίσεις του, και ιδιαίτερα η εμφάνισή του σε μια περίπτωση ενώπιον 500 και πλέον ατόμων, μαρτυρούν αδιάσειστα το αληθές της ανάστασής του. (1Κο 15:3-8) Η απόλυτα τεκμηριωμένη ανάστασή του δίνει «εγγύηση σε όλους τους ανθρώπους» ότι θα υπάρξει οπωσδήποτε μια μελλοντική ημέρα απόδοσης λογαριασμού ή κρίσης.—Πρ 17:31.

Η ανάσταση των “αδελφών” του Χριστού. Εκείνοι που είναι «καλεσμένοι και εκλεγμένοι και πιστοί», οι οποίοι ακολουθούν τα ίχνη του Χριστού—οι “αδελφοί” του που έχουν γεννηθεί από το πνεύμα ως «παιδιά του Θεού»—έχουν λάβει υπόσχεση για ανάσταση όμοια με τη δική του. (Απ 17:14· Ρω 6:5· 8:15, 16· Εβρ 2:11) Ο απόστολος Πέτρος γράφει σε συγχριστιανούς του: «Ευλογημένος να είναι ο Θεός και Πατέρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, γιατί σύμφωνα με το μεγάλο του έλεος μας έδωσε μια νέα γέννηση σε μια ζωντανή ελπίδα μέσω της ανάστασης του Ιησού Χριστού από τους νεκρούς, σε μια άφθαρτη και αμόλυντη και αμάραντη κληρονομιά. Αυτή είναι φυλαγμένη στους ουρανούς για εσάς».—1Πε 1:3, 4.

Ο Πέτρος περιγράφει επίσης την ελπίδα που έχουν αυτά τα άτομα ως “πολύτιμες και μεγαλειώδεις υποσχέσεις, για να γίνουν οι ίδιοι μέσω αυτών συμμέτοχοι σε θεϊκή φύση”. (2Πε 1:4) Τα άτομα αυτά πρέπει να υποστούν κάποια μεταβολή της φύσης τους, παραιτούμενοι από την ανθρώπινη φύση προκειμένου να λάβουν «θεϊκή» φύση, έτσι ώστε να συμμετάσχουν με τον Χριστό στη δόξα του. Πρέπει να έχουν θάνατο όμοιο με αυτόν του Χριστού—διακρατώντας ακεραιότητα και παραιτούμενοι από την ανθρώπινη ζωή για πάντα—οπότε και λαβαίνουν μέσω ανάστασης αθάνατα, άφθαρτα σώματα σαν αυτό του Χριστού. (Ρω 6:3-5· 1Κο 15:50-57· 2Κο 5:1-3) Ο απόστολος Παύλος εξηγεί ότι δεν ανασταίνεται το σώμα. Αντίθετα, παρομοιάζει την εμπειρία τους με τη σπορά και τη βλάστηση ενός σπόρου, από την άποψη ότι «ο Θεός . . . του δίνει σώμα όπως έχει ευαρεστηθεί». (1Κο 15:35-40) Αυτό που ανασταίνεται είναι η ψυχή, δηλαδή το άτομο, με σώμα κατάλληλο για το περιβάλλον στο οποίο το ανασταίνει ο Θεός.

Στην περίπτωση του Ιησού Χριστού, αυτός παραιτήθηκε από την ανθρώπινη ζωή του, παραδίδοντάς την ως λυτρωτική θυσία προς όφελος της ανθρωπότητας. Ο θεόπνευστος συγγραφέας της επιστολής προς τους Εβραίους εφαρμόζει στον Ιησού τον 40ό Ψαλμό και τον παρουσιάζει να λέει τα ακόλουθα, όταν ήρθε «στον κόσμο» ως ο Μεσσίας του Θεού: «Θυσία και προσφορά δεν θέλησες, αλλά μου ετοίμασες σώμα». (Εβρ 10:5) Ο ίδιος ο Ιησούς είπε: «Το ψωμί που θα δώσω εγώ είναι η σάρκα μου για χάρη της ζωής του κόσμου». (Ιωα 6:51) Εννοείται ότι ο Χριστός δεν θα μπορούσε να πάρει πίσω το σώμα του όταν αναστήθηκε, παίρνοντας έτσι πίσω τη θυσία που πρόσφερε στον Θεό για την ανθρωπότητα. Εκτός αυτού, ο Χριστός δεν θα διέμενε πια στη γη. Η κατοικία του είναι στους ουρανούς με τον Πατέρα του, ο οποίος δεν είναι σάρκα, αλλά πνεύμα. (Ιωα 14:3· 4:24) Ως εκ τούτου, ο Ιησούς Χριστός έλαβε ένα ένδοξο, αθάνατο, άφθαρτο σώμα, διότι «αυτός είναι η αντανάκλαση της δόξας του [Ιεχωβά] και η ακριβής απεικόνιση της ίδιας του της οντότητας, και αυτός συντηρεί τα πάντα με το λόγο της δύναμής του· και αφού πρώτα έκανε καθαρισμό για τις αμαρτίες μας, κάθησε στα δεξιά της Μεγαλειότητας σε υψηλούς τόπους. Έτσι λοιπόν, αυτός έχει γίνει καλύτερος από τους αγγέλους [οι οποίοι είναι και οι ίδιοι ισχυρά πνευματικά πρόσωπα], σε σημείο που να έχει κληρονομήσει ένα όνομα εξοχότερο από το δικό τους».—Εβρ 1:3, 4· 10:12, 13.

Οι πιστοί αδελφοί του Χριστού, που ενώνονται μαζί του στους ουρανούς, παραιτούνται από την ανθρώπινη ζωή. Ο απόστολος Παύλος δείχνει ότι θα πρέπει να έχουν νέα σώματα ανασχεδιασμένα, ή μετασχηματισμένα, για το νέο περιβάλλον τους: «Όσο για εμάς, η υπηκοότητά μας υπάρχει στους ουρανούς, από όπου και περιμένουμε με λαχτάρα έναν σωτήρα, τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος θα μετασχηματίσει το ταπεινωμένο μας σώμα ώστε αυτό να διαμορφωθεί κατά το δικό του ένδοξο σώμα σύμφωνα με την επενέργεια της δύναμης που έχει αυτός».—Φλπ 3:20, 21.

Πότε λαβαίνει χώρα η ουράνια ανάσταση. Η ουράνια ανάσταση των συγκληρονόμων του Χριστού αρχίζει μετά την επάνοδο του Ιησού Χριστού με ουράνια δόξα, οπότε στρέφει την προσοχή του πρώτα στους πνευματικούς αδελφούς του. Ο ίδιος ο Χριστός αποκαλείται «οι πρώτοι καρποί από εκείνους που έχουν κοιμηθεί τον ύπνο του θανάτου». Ο Παύλος λέει στη συνέχεια ότι ο καθένας θα αναστηθεί στη δική του τάξη, «ο Χριστός ως οι πρώτοι καρποί, έπειτα εκείνοι που ανήκουν στον Χριστό στη διάρκεια της παρουσίας του». (1Κο 15:20, 23) Αυτοί, ως “ο οίκος του Θεού”, είναι υπό κρίση κατά τη διάρκεια της Χριστιανικής τους ζωής, μια κρίση η οποία ξεκίνησε την Πεντηκοστή με τους πρώτους από αυτούς. (1Πε 4:17) Είναι δε «μερικοί πρώτοι καρποί». (Ιακ 1:18· Απ 14:4) Ο Ιησούς Χριστός μπορεί να παραβληθεί με τους πρώτους καρπούς του κριθαριού που πρόσφεραν οι Ισραηλίτες στις 16 Νισάν («ο Χριστός ως οι πρώτοι καρποί»), και οι πνευματικοί αδελφοί του ως «πρώτοι καρποί» («μερικοί πρώτοι καρποί») μπορούν να παραβληθούν με τους πρώτους καρπούς του σιταριού που προσφέρονταν την ημέρα της Πεντηκοστής, 50 ημέρες μετά τη 16η Νισάν.—Λευ 23:4-12, 15-20.

Αυτοί είναι υπό κρίση, και έτσι κατά την επάνοδο του Χριστού έρχεται ο καιρός να δώσει εκείνος την ανταμοιβή στους χρισμένους που υπήρξαν πιστοί σε αυτόν, σύμφωνα με τα όσα είχε υποσχεθεί στους 11 πιστούς αποστόλους του το βράδυ πριν από το θάνατό του: «Πηγαίνω να σας ετοιμάσω τόπο. Επίσης, . . . έρχομαι ξανά και θα σας πάρω κοντά μου, ώστε εκεί που είμαι εγώ να είστε και εσείς».—Ιωα 14:2, 3· Λου 19:12-23· παράβαλε 2Τι 4:1, 8· Απ 11:17, 18.

«Ο γάμος του Αρνιού». Ως σώμα, αυτοί αποκαλούνται (υποψήφια) «νύφη» του. (Απ 21:9) Είναι αρραβωνιασμένοι μαζί του και πρέπει να αναστηθούν στους ουρανούς για να πάρουν μέρος στο “γάμο του Αρνιού”. (2Κο 11:2· Απ 19:7, 8) Ο απόστολος Παύλος πρόσμενε την ουράνια ανάστασή του. (2Τι 4:8) Όταν λαβαίνει χώρα η «παρουσία» του Χριστού, υπάρχουν ακόμη ζωντανοί στη γη μερικοί πνευματικοί αδελφοί του που «έχουν προσκληθεί στο δείπνο του γάμου του Αρνιού», αλλά η προσοχή στρέφεται πρώτα μέσω της ανάστασης σε όσους αδελφούς του έχουν πεθάνει. (Απ 19:9) Αυτό διευκρινίζεται στα εδάφια 1 Θεσσαλονικείς 4:15, 16: «Διότι αυτό σας λέμε μέσω του λόγου του Ιεχωβά: ότι εμείς οι ζωντανοί που απομένουμε μέχρι την παρουσία του Κυρίου δεν θα προηγηθούμε από εκείνους οι οποίοι έχουν κοιμηθεί τον ύπνο του θανάτου· επειδή ο ίδιος ο Κύριος θα κατεβεί από τον ουρανό με πρόσταγμα, με φωνή αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και εκείνοι που είναι νεκροί σε ενότητα με τον Χριστό θα αναστηθούν πρώτοι».

Ο Παύλος κατόπιν προσθέτει: «Ύστερα, εμείς οι ζωντανοί που απομένουμε θα αρπαχθούμε μέσα σε σύννεφα μαζί με αυτούς για να συναντήσουμε τον Κύριο στον αέρα· και έτσι θα είμαστε πάντοτε με τον Κύριο». (1Θε 4:17) Συνεπώς, όταν τελειώνουν την επίγεια πορεία τους πεθαίνοντας πιστοί, οι εναπομένοντες από τους προσκεκλημένους στο «δείπνο του γάμου του Αρνιού» ανασταίνονται αμέσως για να ενωθούν με τα υπόλοιπα μέλη της τάξης της νύφης στον ουρανό. Δεν “κοιμούνται τον ύπνο του θανάτου” με την έννοια ότι περιμένουν σε κατάσταση παρατεταμένου ύπνου, όπως συνέβη με τους αποστόλους, αλλά, όταν πεθαίνουν, μεταβάλλονται «σε μια στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, στη διάρκεια της τελευταίας σάλπιγγας. Διότι η σάλπιγγα θα ηχήσει, και οι νεκροί θα εγερθούν άφθαρτοι, και εμείς θα μεταβληθούμε». (1Κο 15:51, 52) Προφανώς, όμως, «ο γάμος του Αρνιού» δεν θα λάβει χώρα προτού εκτελεστεί η κρίση εναντίον της “Βαβυλώνας της Μεγάλης”. (Απ 18) Μετά την περιγραφή της καταστροφής αυτής της «μεγάλης πόρνης», το εδάφιο Αποκάλυψη 19:7 λέει: «Ας χαιρόμαστε και ας αγαλλόμαστε, και ας του δώσουμε τη δόξα, επειδή έχει έρθει ο γάμος του Αρνιού και η γυναίκα του έχει ετοιμαστεί». Όταν όλοι οι 144.000 θα έχουν κριθεί τελικά επιδοκιμασμένοι και “σφραγισμένοι” ως πιστοί και θα έχουν αναστηθεί στους ουρανούς, τότε θα αρχίσει ο γάμος.

Πρώτη ανάσταση. Στα εδάφια Αποκάλυψη 20:5, 6 η ανάσταση εκείνων που θα βασιλέψουν με τον Χριστό αναφέρεται ως «η πρώτη ανάσταση». Ο απόστολος Παύλος χαρακτηρίζει επίσης αυτή την πρώτη ανάσταση ως την «πρωτύτερη ανάσταση από τους νεκρούς [τὴν ἐξανάστασιν τὴν ἐκ νεκρῶν, Κείμενο]». (Φλπ 3:11, ΜΝΚ, Ro) Σχετικά με την έκφραση που χρησιμοποιεί εδώ ο Παύλος, ο Ρόμπερτσον στο έργο του Λεκτικές Εικόνες της Καινής Διαθήκης ([Word Pictures in the New Testament] 1931, Τόμ. Δ΄, σ. 454) αναφέρει: «Προφανώς ο Παύλος έχει εδώ υπόψη του μόνο την ανάσταση των πιστών από τους νεκρούς, εξού και η διπλή επανάληψη του ἐκ [τὴν ἐξανάστασιν (ἐκ + ἀνάστασιν) τὴν ἐκ νεκρῶν]. Με την έκφραση που χρησιμοποιεί, ο Παύλος δεν αρνείται τη γενική ανάσταση αλλά δίνει έμφαση στην ανάσταση των πιστών». Ο Τσαρλς Έλικοτ στο έργο του Σχολιολόγια ([Commentaries] 1865, Τόμ. Β΄, σ. 87) επισημαίνει σχετικά με το εδάφιο Φιλιππησίους 3:11: «“Η ανάσταση από τους νεκρούς”· δηλαδή, όπως υποδηλώνουν τα συμφραζόμενα, η πρώτη ανάσταση (Αποκ. 20:5), όταν κατά την έλευση του Κυρίου οι νεκροί εν Αυτώ θα εγερθούν πρώτοι (1 Θεσ. 4:16), και οι ζωντανοί θα αρπαχθούν για να Τον συναντήσουν στα σύννεφα (1 Θεσ. 4:17)· παράβαλε Λουκάς 20:35. Η πρώτη ανάσταση θα περιλάβει μόνο τους γνήσια πιστούς, και προφανώς θα προηγηθεί χρονικά της δεύτερης, της ανάστασης των άπιστων και των δύσπιστων . . . Οποιαδήποτε αναφορά εδώ σε μια απλή ηθική ανάταση (Κοκκέγιος) είναι εντελώς άτοπη». Μια βασική έννοια της λέξης ἐξανάστασις είναι η πρωινή έγερση από το κρεβάτι, συνεπώς μπορεί κάλλιστα να αντιπροσωπεύει μια ανάσταση που λαβαίνει χώρα πρωτύτερα, και η οποία ονομάζεται αλλιώς «η πρώτη ανάσταση». Η μετάφραση του Ρόδερχαμ αποδίδει το εδάφιο Φιλιππησίους 3:11 ως εξής: «Αν με κάποιον τρόπο μπορέσω να προχωρήσω στην πρωτύτερη ανάσταση που γίνεται ανάμεσα από τους νεκρούς».

Επίγεια Ανάσταση. Ενόσω ο Ιησούς ήταν κρεμασμένος στον πάσσαλο, ένας από τους κακοποιούς που ήταν δίπλα του, βλέποντας ότι ο Ιησούς δεν ήταν άξιος τιμωρίας, του απηύθυνε την εξής έκκληση: «Ιησού, θυμήσου με όταν έρθεις στη βασιλεία σου». Ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Αληθινά σου λέω σήμερα, θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο». (Λου 23:42, 43) Στην ουσία ο Ιησούς είπε: “Αυτή τη ζοφερή ημέρα, κατά την οποία φαίνεται εξαιρετικά απίθανο ότι θα λάβω τη βασιλεία, εσύ εκφράζεις πίστη. Πράγματι, όταν έρθω στη βασιλεία μου, θα σε θυμηθώ”. (Βλέπε ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ.) Κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε την ανάσταση του κακοποιού. Ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν πιστός ακόλουθος του Ιησού Χριστού. Ήταν ένοχος αδικοπραγίας, κάποιας νομικής παράβασης που επέσυρε τη θανατική ποινή. (Λου 23:40, 41) Συνεπώς, δεν μπορούσε να ελπίζει ότι θα ήταν ανάμεσα σε εκείνους που θα λάβαιναν μέρος στην πρώτη ανάσταση. Επιπλέον, πέθανε 40 ημέρες πριν από την ανάληψη του Ιησού στον ουρανό, και άρα πριν από την Πεντηκοστή—που έλαβε χώρα 10 ημέρες μετά την ανάληψη—κατά την οποία ο Θεός μέσω του Ιησού έχρισε τους πρώτους από εκείνους που έχουν ουράνια ανάσταση.—Πρ 1:3· 2:1-4, 33.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Ιησού, ο κακοποιός θα ήταν στον Παράδεισο. Η λέξη αυτή σημαίνει «πάρκο ή τόπος αναψυχής». Η Μετάφραση των Εβδομήκοντα απέδωσε την εβραϊκή λέξη γκαν, που σημαίνει «κήπος», με τη λέξη παράδεισος, όπως για παράδειγμα στο εδάφιο Γένεση 2:8. Ο παράδεισος στον οποίο θα είναι ο κακοποιός δεν θα είναι “ο παράδεισος του Θεού” που υπόσχεται Εκείνος «σε αυτόν που νικάει», σύμφωνα με το εδάφιο Αποκάλυψη 2:7, διότι ο κακοποιός δεν νίκησε τον κόσμο μαζί με τον Ιησού Χριστό. (Ιωα 16:33) Άρα, ο κακοποιός δεν θα ήταν στην ουράνια Βασιλεία ως μέλος της (Λου 22:28-30), αλλά θα ήταν υπήκοος της Βασιλείας όταν εκείνοι που θα λάβαιναν μέρος στην «πρώτη ανάσταση» θα κάθονταν σε θρόνους, ως βασιλιάδες του Θεού και του Χριστού, για να βασιλέψουν με τον Χριστό χίλια χρόνια.—Απ 20:4, 6.

«Δικαίων και αδίκων». Ο απόστολος Παύλος είπε σε μια ομάδα Ιουδαίων οι οποίοι έτρεφαν την ελπίδα της ανάστασης ότι «πρόκειται να γίνει ανάσταση δικαίων και αδίκων».—Πρ 24:15.

Η Αγία Γραφή καθιστά σαφές ποιοι είναι οι “δίκαιοι”. Κατ’ αρχάς, ανακηρύσσονται δίκαιοι εκείνοι που πρόκειται να έχουν ουράνια ανάσταση.—Ρω 8:28-30.

Κατόπιν, η Αγία Γραφή αποκαλεί δίκαιους κάποιους ανθρώπους της αρχαιότητας, όπως ο Αβραάμ, οι οποίοι ήταν πιστοί. (Γε 15:6· Ιακ 2:21) Πολλοί από αυτούς κατονομάζονται στο 11ο κεφάλαιο της επιστολής προς τους Εβραίους, και ο συγγραφέας λέει σχετικά με αυτούς: «Και εντούτοις όλοι αυτοί, μολονότι δόθηκε μαρτυρία σχετικά με αυτούς διαμέσου της πίστης τους, δεν έλαβαν την εκπλήρωση της υπόσχεσης, επειδή ο Θεός προείδε κάτι καλύτερο για εμάς [τους γεννημένους από το πνεύμα, χρισμένους Χριστιανούς όπως ήταν ο Παύλος], ώστε αυτοί να μην τελειοποιηθούν χωρίς εμάς». (Εβρ 11:39, 40) Επομένως, η τελειοποίηση αυτών των ανθρώπων θα λάβει χώρα μετά την τελειοποίηση εκείνων που συμμετέχουν στην «πρώτη ανάσταση».

Επιπλέον, υπάρχει το «μεγάλο πλήθος» που περιγράφεται στο 7ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, τα μέλη του οποίου δεν ανήκουν στους 144.000 “σφραγισμένους” και ως εκ τούτου δεν έχουν την «εγγύηση» του πνεύματος ως άτομα γεννημένα από το πνεύμα. (Εφ 1:13, 14· 2Κο 5:5) Για τα άτομα αυτά αναφέρεται ότι έρχονται ως επιζώντες «από τη μεγάλη θλίψη», στοιχείο που φαίνεται να τοποθετεί τη σύναξη αυτής της ομάδας στις τελευταίες ημέρες λίγο πριν από εκείνη τη θλίψη. Αυτοί είναι δίκαιοι μέσω πίστης, εφόσον είναι ντυμένοι με λευκές στολές που τις έπλυναν στο αίμα του Αρνιού. (Απ 7:1, 9-17) Ως τάξη, δεν θα χρειαστεί να αναστηθούν, ωστόσο τα πιστά άτομα από αυτή την ομάδα τα οποία πεθαίνουν πριν από τη μεγάλη θλίψη πρόκειται να αναστηθούν στον ορισμένο καιρό του Θεού.

Επίσης, υπάρχουν πολλά “άδικα” άτομα που βρίσκονται θαμμένα στον Σιεόλ (Άδη), τον κοινό τάφο της ανθρωπότητας, ή στον υγρό τάφο της “θάλασσας”. Η κρίση αυτών των ατόμων, καθώς και των «δικαίων» που θα αναστηθούν στη γη, περιγράφεται στα εδάφια Αποκάλυψη 20:12, 13: «Και είδα τους νεκρούς, τους μεγάλους και τους μικρούς, να στέκονται ενώπιον του θρόνου, και ανοίχτηκαν ρόλοι. Και ανοίχτηκε άλλος ρόλος· αυτός είναι ο ρόλος της ζωής. Και οι νεκροί κρίθηκαν με βάση εκείνα που ήταν γραμμένα στους ρόλους σύμφωνα με τα έργα τους. Και η θάλασσα έδωσε εκείνους που ήταν νεκροί σε αυτήν, και ο θάνατος και ο Άδης έδωσαν εκείνους που ήταν νεκροί σε αυτούς, και εκείνοι κρίθηκαν ατομικά σύμφωνα με τα έργα τους».

Πότε λαβαίνει χώρα η επίγεια ανάσταση. Παρατηρούμε ότι αυτή η κρίση τοποθετείται στην Αγία Γραφή στην αφήγηση των γεγονότων που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της Χιλιετούς Βασιλείας του Χριστού με τους συμβασιλείς και συνιερείς του. Αυτοί, σύμφωνα με τα λόγια του αποστόλου Παύλου, «θα κρίνουν τον κόσμο». (1Κο 6:2) “Οι μεγάλοι και οι μικροί”, άτομα από όλα τα κοινωνικά στρώματα, θα βρίσκονται εκεί για να κριθούν αμερόληπτα. Θα “κριθούν με βάση εκείνα που θα είναι γραμμένα στους ρόλους” οι οποίοι θα ανοιχτούν τότε. Αυτό δεν θα μπορούσε να αναφέρεται στο υπόμνημα που δημιούργησαν κατά την προηγούμενη ζωή τους ούτε σε κάποιον κώδικα κανόνων βάσει του οποίου θα κριθούν για την προηγούμενη ζωή τους, διότι εφόσον «ο μισθός που πληρώνει η αμαρτία είναι θάνατος», εκείνοι με το θάνατό τους έλαβαν το μισθό τους για την προηγούμενη αμαρτία τους. (Ρω 6:7, 23) Τώρα ανασταίνονται προκειμένου να δείξουν ποια είναι η στάση τους απέναντι στον Θεό, καθώς και αν επιθυμούν να επωφεληθούν από τη λυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού που δόθηκε για όλους. (Ματ 20:28· Ιωα 3:16) Αν και δεν τους υπολογίζονται οι αμαρτίες που διέπραξαν στο παρελθόν, χρειάζονται το λύτρο για να ανυψωθούν σε τελειότητα. Πρέπει να ανακαινίσουν το νου τους από την προηγούμενη πορεία της ζωής τους και τον προηγούμενο τρόπο σκέψης τους, και να τον εναρμονίσουν με το θέλημα του Θεού και με τις διατάξεις του για τη γη και τους κατοίκους της. Κατά συνέπεια, οι «ρόλοι» προφανώς παρουσιάζουν το θέλημα και το νόμο του Θεού για αυτούς στο διάστημα της Ημέρας της Κρίσης, η δε βάση για να κριθούν και για να γραφτούν τα ονόματά τους ανεξίτηλα πια στο “ρόλο της ζωής” είναι η πίστη τους και η υπακοή τους σε αυτά τα πράγματα.

Ανάσταση για Ζωή και για Κρίση. Ο Ιησούς έδωσε την εξής παρηγορητική διαβεβαίωση στην ανθρωπότητα: «Έρχεται η ώρα, και ήδη είναι, που οι νεκροί θα ακούσουν τη φωνή του Γιου του Θεού και αυτοί που έχουν δώσει προσοχή θα ζήσουν. . . . Μη θαυμάζετε για αυτό, επειδή έρχεται η ώρα κατά την οποία όλοι όσοι είναι στα μνημεία θα ακούσουν τη φωνή του και θα βγουν, όσοι έκαναν καλά πράγματα σε ανάσταση ζωής, όσοι έπραξαν απαίσια πράγματα σε ανάσταση κρίσης».—Ιωα 5:25-29.

Καταδικαστική κρίση. Η λέξη κρίσις του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου που χρησιμοποιείται εδώ στα λόγια του Ιησού έχει, σύμφωνα με τον Πάρκχερστ, τις εξής έννοιες στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές: «α. Κρίση. . . . β. Κρίση, δικαιοσύνη. Ματ. 23:23. Πρβλ. 12:20. . . . γ. Καταδικαστική κρίση, καταδίκη, κατάρα. Μάρκ. 3:29. Ιωάν. 5:24, 29. . . . δ. Η αιτία ή η βάση για καταδίκη ή τιμωρία. Ιωάν. 3:19. ε. Δικαστήριο των Ιουδαίων, . . . Ματ. 5:21, 22».—Ελληνικό και Αγγλικό Λεξικό της Καινής Διαθήκης (A Greek and English Lexicon to the New Testament), Λονδίνο, 1845, σ. 342.

Αν ο Ιησούς χρησιμοποιούσε τη λέξη κρίση με την έννοια μιας δίκης της οποίας το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι ζωή, τότε δεν θα υπήρχε καμιά αντίθεση ανάμεσα σε αυτήν και στην «ανάσταση ζωής». Άρα, τα συμφραζόμενα υποδηλώνουν ότι ο Ιησούς χρησιμοποίησε τη λέξη «κρίση» με την έννοια της καταδικαστικής κρίσης.

«Οι νεκροί» που άκουσαν τον Ιησού να μιλάει όταν αυτός ήταν στη γη. Από τα λόγια του Ιησού παρατηρούμε πως, όταν μιλούσε ο Ιησούς, κάποιοι από τους “νεκρούς” άκουγαν τη φωνή του. Ο Πέτρος χρησιμοποίησε παρόμοια φρασεολογία, λέγοντας: «Διότι γι’ αυτόν το σκοπό διακηρύχτηκαν τα καλά νέα και στους νεκρούς, ώστε αυτοί να κριθούν ως προς τη σάρκα από την άποψη των ανθρώπων αλλά να ζήσουν ως προς το πνεύμα από την άποψη του Θεού». (1Πε 4:6) Αυτό συμβαίνει επειδή εκείνοι που άκουγαν τον Χριστό ήταν «νεκροί στα παραπτώματα και στις αμαρτίες» πριν ακούσουν αλλά θα άρχιζαν να “ζουν” πνευματικά λόγω της πίστης τους στα καλά νέα.—Εφ 2:1· παράβαλε Ματ 8:22· 1Τι 5:6.

Το εδάφιο Ιωάννης 5:29 αναφέρεται στο τέλος της περιόδου κρίσης. Ωστόσο, ένα πολύ σημαντικό, αξιοπρόσεκτο σημείο, το οποίο μας βοηθάει να προσδιορίσουμε τη χρονική περίοδο στην οποία αναφέρεται η δήλωση του Ιησού σχετικά με την «ανάσταση ζωής» και την «ανάσταση κρίσης», είναι τα όσα είχε πει προηγουμένως, στην ίδια εκείνη περίπτωση, για εκείνους που ζούσαν τότε και οι οποίοι ήταν πνευματικά νεκροί (όπως εξηγείται στον υπότιτλο “Μετάβαση από το Θάνατο στη Ζωή”): «Έρχεται η ώρα, και ήδη είναι, που οι νεκροί θα ακούσουν τη φωνή του Γιου του Θεού και αυτοί που έχουν δώσει προσοχή [οἱ ἀκούσαντες, Κείμενο] θα ζήσουν». (Ιωα 5:25) Αυτό υποδηλώνει ότι δεν αναφερόταν σε όποιον θα άκουγε απλώς τον ήχο της φωνής του αλλά, μάλλον, στους “ακούσαντες”, δηλαδή εκείνους που, αφού ακούσουν, δέχονται τα όσα άκουσαν ως αληθινά. Η λέξη «ακούω» χρησιμοποιείται πολύ συχνά στην Αγία Γραφή με την έννοια του «δίνω προσοχή» ή «υπακούω». (Βλέπε ΥΠΑΚΟΗ.) Εκείνοι που αποδεικνύονται υπάκουοι θα ζήσουν. (Παράβαλε τη χρήση της λέξης ἀκούω στα εδάφια Ιωα 6:60· 8:43, 47· 10:3, 27.) Τα άτομα αυτά κρίνονται, όχι με βάση τα όσα έκαναν πριν ακούσουν τη φωνή του, αλλά με βάση τα όσα κάνουν αφού την ακούσουν.

Έτσι λοιπόν, όταν ο Ιησούς μιλάει για όσους «έκαναν καλά πράγματα» και για όσους «έπραξαν απαίσια πράγματα», προφανώς τοποθετείται χρονικά σε ανάλογο σημείο, δηλαδή σε κάποιο χρονικό σημείο στο τέλος της περιόδου κρίσης, και από εκείνο το σημείο κάνει μια αναδρομή ή απολογισμό των πράξεων που έκαναν οι αναστημένοι αφού τους δόθηκε η ευκαιρία να δείξουν υπακοή ή ανυπακοή σε «εκείνα που ήταν γραμμένα στους ρόλους». Μόνο στο τέλος της περιόδου κρίσης θα γίνει φανερό ποιοι έκαναν το καλό ή το κακό. Η έκβαση για όσους «έκαναν καλά πράγματα» (σύμφωνα με «εκείνα που ήταν γραμμένα στους ρόλους») θα είναι ζωή, ως ανταμοιβή, ενώ για όσους «έπραξαν απαίσια πράγματα», καταδικαστική κρίση. Η ανάσταση θα καταλήξει είτε σε ζωή είτε σε καταδίκη.

Η τακτική της αναφοράς στα γεγονότα μέσα από το πρίσμα της τελικής έκβασής τους, ή της αναφοράς σε αυτά σαν να έχουν ήδη πραγματοποιηθεί, σαν μια αναδρομή στο παρελθόν, είναι κάτι το συνηθισμένο στην Αγία Γραφή, διότι ο Θεός είναι «Εκείνος που από την αρχή λέει το τέλος, και εκ των προτέρων τα πράγματα που δεν έχουν γίνει». (Ησ 46:10) Ο Ιούδας βλέπει τα πράγματα από την ίδια σκοπιά όταν αναφέρεται στους διεφθαρμένους ανθρώπους που είχαν διεισδύσει στην εκκλησία, λέγοντας: «Αλίμονο σε αυτούς, επειδή έχουν ακολουθήσει το δρόμο του Κάιν και έχουν ορμήσει στην εσφαλμένη πορεία του Βαλαάμ για αμοιβή και έχουν αφανιστεί [ἀπώλοντο, Κείμενο] με τη στασιαστική ομιλία του Κορέ!» (Ιου 11) Κάποιες προφητείες χρησιμοποιούν παρόμοια γλώσσα.—Παράβαλε Ησ 40:1, 2· 46:1· Ιερ 48:1-4.

Συνεπώς, η σκοπιά από την οποία εξετάζει τα πράγματα το εδάφιο Ιωάννης 5:29 δεν συμπίπτει με εκείνη του εδαφίου Πράξεις 24:15, όπου ο Παύλος μιλάει για την «ανάσταση δικαίων και αδίκων». Ο Παύλος αναφέρεται ξεκάθαρα σε εκείνους που είχαν δίκαιη ή άδικη υπόσταση ενώπιον του Θεού κατά τη διάρκεια της παρούσας ζωής, και οι οποίοι θα αναστηθούν. Πρόκειται για “όσους είναι στα μνημεία”. (Ιωα 5:28· βλέπε ΜΝΗΜΑ.) Στο εδάφιο Ιωάννης 5:29, ο Ιησούς εξετάζει την κατάσταση αυτών των ατόμων αφού έχουν βγει από τα μνημεία και αφού έχουν καταδείξει με την πορεία ενέργειάς τους, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ιησού Χριστού και των συμβασιλέων και συνιερέων του, ότι είναι είτε υπάκουοι, με ανταμοιβή την αιώνια “ζωή”, είτε ανυπάκουοι, και επομένως άξιοι «[καταδικαστικής] κρίσης» από τον Θεό.

Ανάκτηση της Ψυχής από τον Σιεόλ. Ο Βασιλιάς Δαβίδ του Ισραήλ έγραψε: «Έχω θέσει μόνιμα τον Ιεχωβά μπροστά μου. Επειδή αυτός είναι στα δεξιά μου, δεν θα κλονιστώ . . . Μάλιστα και η σάρκα μου θα κατοικήσει με ασφάλεια. Διότι δεν θα αφήσεις την ψυχή μου στον Σιεόλ. Δεν θα επιτρέψεις να δει ο όσιός σου το λάκκο». (Ψλ 16:8-11) Την ημέρα της Πεντηκοστής του 33 Κ.Χ., ο απόστολος Πέτρος εφάρμοσε αυτόν τον ψαλμό στον Ιησού Χριστό, διακηρύττοντας στους Ιουδαίους το αληθές της ανάστασης του Χριστού. (Πρ 2:25-31) Συνεπώς, οι Γραφές, τόσο οι Εβραϊκές όσο και οι Ελληνικές, δείχνουν ότι αυτό που αναστήθηκε ήταν η «ψυχή» του Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς Χριστός «θανατώθηκε ως σάρκα, αλλά ζωοποιήθηκε ως πνεύμα». (1Πε 3:18) «Σάρκα και αίμα δεν μπορούν να κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού», είπε ο απόστολος Παύλος. (1Κο 15:50) Αυτό θα απέκλειε επίσης τη σάρκα και τα οστά. Η σάρκα και τα οστά δεν έχουν ζωή αν δεν έχουν αίμα, διότι το αίμα περιέχει την «ψυχή», αποτελεί δηλαδή το αναγκαίο στοιχείο για τη ζωή ενός πλάσματος από σάρκα.—Γε 9:4.

Από την αρχή μέχρι το τέλος των Γραφών γίνεται φανερό ότι δεν υπάρχει «άυλη ψυχή» που να είναι ξεχωριστή και διακριτή από το σώμα. Η ψυχή πεθαίνει όταν πεθαίνει το σώμα. Ακόμη και για τον Ιησού Χριστό είναι γραμμένο ότι «έχυσε την ψυχή του στο θάνατο». Η ψυχή του βρέθηκε στον Σιεόλ. Στο διάστημα αυτό εκείνος δεν υπήρχε ως ψυχή ή ως άτομο. (Ησ 53:12· Πρ 2:27· παράβαλε Ιεζ 18:4· βλέπε ΨΥΧΗ.) Συνεπώς, στην ανάσταση δεν γίνεται επανένωση της ψυχής με το σώμα. Παρ’ όλα αυτά, ανεξάρτητα από το αν το άτομο είναι πνευματικό ή γήινο, θα πρέπει να έχει ένα σώμα, έναν οργανισμό, διότι όλα τα άτομα, τόσο τα ουράνια όσο και τα γήινα, έχουν σώματα. Για να αποτελέσει ξανά άτομο εκείνος που πέθανε, θα πρέπει να έχει ένα σώμα, είτε φυσικό είτε πνευματικό. Η Αγία Γραφή λέει: «Αν υπάρχει φυσικό σώμα, υπάρχει και πνευματικό».—1Κο 15:44.

Αλλά μήπως στην ανάσταση επανασυντίθεται το παλιό σώμα; Ή μήπως το καινούριο σώμα είναι ακριβές αντίγραφο του προηγούμενου, πανομοιότυπο με το σώμα που είχε το άτομο όταν πέθανε; Οι Γραφές, αναφερόμενες στην ανάσταση των χρισμένων αδελφών του Χριστού σε ζωή στους ουρανούς, απαντούν αρνητικά σε αυτό: «Παρ’ όλα αυτά, κάποιος θα πει: “Πώς θα εγερθούν οι νεκροί; Ναι, με τι είδους σώμα έρχονται;” Παράλογε άνθρωπε! Αυτό που σπέρνεις δεν ζωοποιείται αν πρώτα δεν πεθάνει· και όσον αφορά αυτό που σπέρνεις, σπέρνεις, όχι το σώμα που θα αναπτυχθεί, αλλά έναν γυμνό κόκκο, ίσως σιταριού ή οποιουδήποτε από τους υπόλοιπους· ο Θεός όμως του δίνει σώμα όπως έχει ευαρεστηθεί, και στον καθένα από τους σπόρους το δικό του σώμα».—1Κο 15:35-38.

Εκείνοι που θα ζήσουν στον ουρανό λαβαίνουν πνευματικό σώμα, διότι ο Θεός ευαρεστείται να είναι τα σώματά τους κατάλληλα για το ουράνιο περιβάλλον στο οποίο θα βρίσκονται. Αλλά τι σώμα δίνει ο Ιεχωβά σε εκείνους τους οποίους ευαρεστείται να εγείρει στην επίγεια ανάσταση; Δεν θα μπορούσε να είναι το ίδιο σώμα που είχαν, από τα ίδια ακριβώς άτομα ύλης. Αν πεθάνει ένας άνθρωπος και θαφτεί, το σώμα του μετατρέπεται μέσω της διαδικασίας της αποσύνθεσης σε χημικές ουσίες οι οποίες μπορούν να απορροφηθούν από τη βλάστηση. Κάποιοι μπορεί να φάνε αυτή τη βλάστηση. Τα στοιχεία, τα άτομα ύλης που συνέθεταν το αρχικό σώμα, βρίσκονται πλέον σε πολλά σώματα. Στην ανάσταση είναι προφανές ότι τα ίδια άτομα ύλης δεν μπορούν να βρίσκονται συγχρόνως και στο αρχικό σώμα και σε όλα τα υπόλοιπα.

Ούτε είναι απαραίτητο να αποτελεί το αναστημένο σώμα πανομοιότυπο αντίγραφο του σώματος που είχε το άτομο τη στιγμή του θανάτου. Αν το σώμα κάποιου ήταν ακρωτηριασμένο πριν από το θάνατό του, μήπως αυτός θα επιστρέψει ακρωτηριασμένος; Κάτι τέτοιο θα ήταν παράλογο, διότι ο άνθρωπος αυτός ίσως να μην είναι καν σε θέση να ακούσει και να κάνει “εκείνα που είναι γραμμένα στους ρόλους”. (Απ 20:12) Ας υποθέσουμε ότι κάποιος πέθανε λόγω ολικής απώλειας αίματος. Μήπως θα επιστρέψει χωρίς αίμα; Όχι, διότι δεν θα μπορούσε να ζήσει με ένα γήινο σώμα χωρίς αίμα. (Λευ 17:11, 14) Αντίθετα, θα του δινόταν ένα σώμα κατά την ευαρέστηση του Θεού. Εφόσον είναι θέλημα και ευαρέστηση του Θεού να υπακούσει το αναστημένο άτομο σε όσα είναι «γραμμένα στους ρόλους», το άτομο αυτό θα πρέπει να διαθέτει ένα υγιές σώμα που να είναι σε θέση να επιτελεί όλες τις λειτουργίες του. (Μολονότι το σώμα του Λαζάρου είχε αρχίσει να αποσυντίθεται, ο Ιησούς ανέστησε τον Λάζαρο με ένα άρτιο, υγιές σώμα. [Ιωα 11:39]) Με αυτόν τον τρόπο το άτομο θα μπορεί ορθά και δίκαια να θεωρηθεί υπεύθυνο για τις πράξεις που θα κάνει στη διάρκεια της περιόδου κρίσης. Ωστόσο, το άτομο δεν θα είναι τέλειο όταν επανέλθει, διότι θα πρέπει να ασκήσει πίστη στο λύτρο του Χριστού και να επωφεληθεί από τις ιερατικές υπηρεσίες του Χριστού και του “βασιλικού ιερατείου” του.—1Πε 2:9· Απ 5:10· 20:6.

“Μετάβαση από το Θάνατο στη Ζωή”. Ο Ιησούς μίλησε για εκείνους που “έχουν αιώνια ζωή” επειδή ακούν τα λόγια του με πίστη και υπακοή και ακολούθως πιστεύουν στον Πατέρα που τον έστειλε. Για τον καθένα από αυτούς ατομικά είπε: «Δεν έρχεται σε κρίση αλλά έχει μεταβεί από το θάνατο στη ζωή. Αληθινά, αληθινά σας λέω: Έρχεται η ώρα, και ήδη είναι, που οι νεκροί θα ακούσουν τη φωνή του Γιου του Θεού και αυτοί που έχουν δώσει προσοχή θα ζήσουν».—Ιωα 5:24, 25.

Εκείνοι που είχαν “ήδη μεταβεί από το θάνατο στη ζωή” δεν θα μπορούσαν να είναι άτομα που είχαν πεθάνει κατά γράμμα και βρίσκονταν σε πραγματικούς τάφους. Όταν είπε αυτά τα λόγια ο Ιησούς, όλη η ανθρωπότητα υπόκειτο στην καταδίκη του θανάτου ενώπιον του Θεού, του Κριτή όλων. Άρα, ο Ιησούς αναφερόταν προφανώς σε άτομα εδώ στη γη τα οποία ήταν νεκρά με πνευματική έννοια. Ο Ιησούς πρέπει να είχε υπόψη του τέτοιου είδους άτομα, νεκρά από πνευματική άποψη, όταν είπε σε κάποιον Ιουδαίο που ήθελε να πάει πρώτα στο σπίτι του για να θάψει τον πατέρα του: «Να με ακολουθείς, και άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους».—Ματ 8:21, 22.

Όσοι γίνονται Χριστιανοί με αληθινή πίστη βρίσκονταν κάποτε ανάμεσα στους πνευματικά νεκρούς ανθρώπους του κόσμου. Ο απόστολος Παύλος υπενθύμισε στην εκκλησία αυτό το γεγονός, λέγοντας: «Εσάς ζωοποίησε ο Θεός μολονότι ήσασταν νεκροί στα παραπτώματα και στις αμαρτίες σας, στις οποίες περπατήσατε κάποτε σύμφωνα με το σύστημα πραγμάτων αυτού του κόσμου . . . Αλλά ο Θεός, που είναι πλούσιος σε έλεος, λόγω της μεγάλης αγάπης του με την οποία μας αγάπησε, μας ζωοποίησε μαζί με τον Χριστό, όταν μάλιστα ήμασταν νεκροί στα παραπτώματα—με παρ’ αξία καλοσύνη έχετε σωθεί—και μας ήγειρε μαζί και μας έβαλε να καθήσουμε μαζί στους ουράνιους τόπους σε ενότητα με τον Χριστό Ιησού».—Εφ 2:1, 2, 4-6.

Συνεπώς, λόγω του ότι δεν περπατούν πια μέσα σε παραπτώματα και αμαρτίες εναντίον του Θεού, καθώς και λόγω της πίστης τους στον Χριστό, ο Ιεχωβά ήρε από πάνω τους την καταδίκη. Τους ήγειρε από τον πνευματικό θάνατο και τους έδωσε την ελπίδα της αιώνιας ζωής. (1Πε 4:3-6) Ο απόστολος Ιωάννης περιγράφει αυτή τη μετάβαση από την κατάσταση της νέκρωσης—στην οποία είχαν περιπέσει εξαιτίας των παραπτωμάτων και των αμαρτιών—στην κατάσταση της πνευματικής ζωής, με τα εξής λόγια: «Μην απορείτε, αδελφοί, που σας μισεί ο κόσμος. Εμείς γνωρίζουμε ότι έχουμε μεταβεί από το θάνατο στη ζωή, επειδή αγαπάμε τους αδελφούς».—1Ιω 3:13, 14.

Παρ’ Αξία Καλοσύνη του Θεού. Η προμήθεια της ανάστασης για την ανθρωπότητα αποτελεί πράγματι παρ’ αξία καλοσύνη του Ιεχωβά Θεού, διότι ο Ιεχωβά δεν ήταν υποχρεωμένος να παράσχει αυτή την προμήθεια. Η αγάπη για τον κόσμο της ανθρωπότητας τον υποκίνησε να δώσει τον μονογενή του Γιο, έτσι ώστε εκατομμύρια, ακόμη και δισεκατομμύρια, άνθρωποι οι οποίοι πέθαναν χωρίς να έχουν πραγματική γνώση για τον Θεό να έχουν την ευκαιρία να τον γνωρίσουν και να τον αγαπήσουν, και να μπορούν επίσης όσοι τον αγαπούν και τον υπηρετούν να έχουν αυτή την ελπίδα και την ενθάρρυνση για να υπομένουν πιστά, ακόμη και μέχρι θανάτου. (Ιωα 3:16) Ο απόστολος Παύλος παρηγορεί τους συγχριστιανούς του με την ελπίδα της ανάστασης, γράφοντας στην εκκλησία της Θεσσαλονίκης σχετικά με άτομα από την εκκλησία που είχαν πεθάνει και τα οποία είχαν την ελπίδα της ουράνιας ανάστασης: «Επιπλέον, αδελφοί, δεν θέλουμε να έχετε άγνοια σχετικά με εκείνους που κοιμούνται τον ύπνο του θανάτου, ώστε να μη λυπάστε όπως και οι υπόλοιποι οι οποίοι δεν έχουν ελπίδα. Διότι αν η πίστη μας είναι ότι ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε, έτσι και εκείνους που έχουν κοιμηθεί τον ύπνο του θανάτου μέσω του Ιησού ο Θεός θα τους φέρει μαζί με αυτόν».—1Θε 4:13, 14.

Παρόμοια, για όσους πέθαναν πιστοί στον Θεό με την ελπίδα να ζήσουν στη γη υπό τη Μεσσιανική Βασιλεία του Θεού, αλλά και για άλλα άτομα τα οποία δεν έχουν γνωρίσει τον Θεό, οι Χριστιανοί δεν θα πρέπει να λυπούνται όπως οι υπόλοιποι οι οποίοι δεν έχουν ελπίδα. Όταν ανοιχτεί ο Σιεόλ (Άδης), όσοι βρίσκονται εκεί θα βγουν. Η Αγία Γραφή μνημονεύει πολλά άτομα τα οποία έχουν πάει εκεί, μεταξύ των οποίων τους λαούς της αρχαίας Αιγύπτου, της Ασσυρίας, του Ελάμ, του Μεσέχ, του Θουβάλ, του Εδώμ και της Σιδώνας. (Ιεζ 32:18-31) Ο Ιησούς έδειξε ότι τουλάχιστον μερικοί από τη Βηθσαϊδά, τη Χοραζίν και την Καπερναούμ, οι οποίοι προηγουμένως είχαν δείξει αμετανόητη στάση, θα ήταν παρόντες στην Ημέρα της Κρίσης. Αν και θα ήταν πολύ δύσκολο να μετανοήσουν λόγω της προηγούμενης στάσης τους, ωστόσο θα τους δινόταν αυτή η ευκαιρία.—Ματ 11:20-24· Λου 10:13-15.

Το λύτρο εφαρμόζεται σε όλους εκείνους για τους οποίους δόθηκε. Η μεγαλοσύνη και το εύρος της αγάπης και της παρ’ αξία καλοσύνης που εκδήλωσε ο Θεός δίνοντας τον Γιο του, ώστε “όποιος ασκεί πίστη σε αυτόν να έχει ζωή”, δεν θα περιόριζε την εφαρμογή του λύτρου μόνο σε όσους επιλέγει Εκείνος για την ουράνια κλήση. (Ιωα 3:16) Στην πραγματικότητα, η λυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού δεν θα εφαρμοζόταν πλήρως αν περιοριζόταν μόνο σε εκείνους που γίνονται μέλη της Βασιλείας των ουρανών. Δεν θα επιτελούσε στο πλήρες το σκοπό για τον οποίο την προμήθευσε ο Θεός, επειδή σκοπός του Θεού ήταν να έχει η Βασιλεία επίγειους υπηκόους. Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι μόνο ο Αρχιερέας των υφιερέων που είναι μαζί του, αλλά είναι επίσης Αρχιερέας για τον κόσμο της ανθρωπότητας που θα ζει όταν οι σύντροφοί του θα βασιλεύουν και θα ιερατεύουν μαζί του. (Απ 20:4, 6) «Έχει δοκιμαστεί από όλες τις απόψεις όπως εμείς [οι πνευματικοί αδελφοί του], αλλά χωρίς αμαρτία». Συνεπώς, μπορεί να αισθανθεί συμπόνια για τις αδυναμίες εκείνων που προσπαθούν ευσυνείδητα να υπηρετούν τον Θεό. Οι δε συμβασιλείς και συνιερείς του έχουν επίσης δοκιμαστεί με τον ίδιο τρόπο. (Εβρ 4:15, 16· 1Πε 4:12, 13) Προς όφελος τίνων θα μπορούσαν να είναι ιερείς, αν όχι προς όφελος της ανθρωπότητας, περιλαμβανομένων και των αναστημένων, κατά τη διάρκεια της Χιλιετούς Βασιλείας και της περιόδου κρίσης;

Οι υπηρέτες του Θεού αδημονούν να έρθει η ημέρα κατά την οποία η ανάσταση θα ολοκληρώσει το έργο της. Κατά την επεξεργασία των σκοπών του, ο Θεός όρισε επακριβώς τον κατάλληλο καιρό για την ανάσταση, έναν καιρό κατά τον οποίο η σοφία και η μακροθυμία του θα δικαιωθούν πλήρως. (Εκ 3:1-8) Εφόσον Εκείνος και ο Γιος του έχουν τόσο την ικανότητα όσο και τη θέληση να επιτελέσουν την ανάσταση, θα τη φέρουν σε πέρας στον προσδιορισμένο καιρό.

Ο Ιεχωβά προσμένει με χαρά την ανάσταση. Ο Ιεχωβά και ο Γιος του πρέπει να προσμένουν την πλήρη επιτέλεση αυτού του έργου με μεγάλη χαρά. Ο Ιησούς έδειξε πόσο πρόθυμος είναι αλλά και πόσο επιθυμεί να κάνει αυτό το έργο όταν ένας λεπρός τον ικέτευσε: «“Αν εσύ θέλεις, μπορείς να με καθαρίσεις”. Τότε [ο Ιησούς] ένιωσε ευσπλαχνία και άπλωσε το χέρι του, τον άγγιξε και του είπε: “Θέλω. Καθαρίσου”. Και αμέσως η λέπρα εξαφανίστηκε από αυτόν, και αυτός καθαρίστηκε». Αυτό το συγκινητικό περιστατικό, το οποίο καταδεικνύει τη στοργική καλοσύνη του Χριστού για την ανθρωπότητα, το κατέγραψαν τρεις από τους Ευαγγελιστές. (Μαρ 1:40-42· Ματ 8:2, 3· Λου 5:12, 13) Όσον αφορά δε την αγάπη και την προθυμία που έχει ο Ιεχωβά να βοηθήσει την ανθρωπότητα, θυμόμαστε και πάλι τα λόγια του πιστού Ιώβ: «Αν ο ακμαίος άνθρωπος πεθάνει, μπορεί να ξαναζήσει; . . . Θα καλέσεις, και εγώ θα σου απαντήσω. Θα έχεις λαχτάρα για το έργο των χεριών σου».—Ιωβ 14:14, 15.

Κάποιοι Δεν θα Αναστηθούν. Ενώ αληθεύει ότι η λυτρωτική θυσία του Χριστού δόθηκε για την ανθρωπότητα γενικά, ο Ιησούς άφησε να εννοηθεί ότι παρ’ όλα αυτά η ουσιαστική εφαρμογή της θα υπόκειτο σε κάποιους περιορισμούς, όταν είπε: «Ακριβώς όπως ο Γιος του ανθρώπου ήρθε, όχι για να τον διακονήσουν, αλλά για να διακονήσει και να δώσει την ψυχή του λύτρο σε αντάλλαγμα για πολλούς». (Ματ 20:28) Ο Ιεχωβά Θεός έχει το δικαίωμα να μη δεχτεί λύτρο για οποιονδήποτε κρίνει ανάξιο. Το λύτρο του Χριστού καλύπτει τις αμαρτίες που έχει ένα άτομο λόγω του γεγονότος ότι είναι παιδί του αμαρτωλού Αδάμ, αλλά κάποιος μπορεί να επιδεινώσει την κατάστασή του με τη δική του θεληματική, εκούσια πορεία αμαρτίας, και έτσι να οδηγηθεί στο θάνατο για αυτού του είδους την αμαρτία που δεν καλύπτεται από το λύτρο.

Αμαρτία εναντίον του αγίου πνεύματος. Ο Ιησούς Χριστός είπε ότι όποιος αμάρτανε εναντίον του αγίου πνεύματος δεν θα συγχωρούνταν ούτε στο παρόν σύστημα πραγμάτων ούτε σε εκείνο που πρόκειται να έρθει. (Ματ 12:31, 32) Επομένως, το άτομο για το οποίο ο Θεός θα έκρινε ότι είχε αμαρτήσει εναντίον του αγίου πνεύματος στο παρόν σύστημα πραγμάτων δεν θα ωφελούνταν από την ανάσταση, εφόσον οι αμαρτίες του δεν θα συγχωρούνταν ποτέ, πράγμα που θα καθιστούσε άσκοπη την ανάστασή του. Ο Ιησούς εξέφερε κρίση εναντίον του Ιούδα του Ισκαριώτη όταν τον αποκάλεσε «γιο της καταστροφής». Το λύτρο δεν θα είχε εφαρμογή στην περίπτωσή του και, εφόσον η καταστροφή του αποτελούσε ήδη μη αναιρέσιμη δικαστική απόφαση, ο Ιούδας δεν πρόκειται να αναστηθεί.—Ιωα 17:12.

Στους Ιουδαίους θρησκευτικούς ηγέτες που του εναντιώνονταν ο Ιησούς είπε: «Πώς θα ξεφύγετε από την κρίση της Γέεννας [σύμβολο αιώνιας καταστροφής];» (Ματ 23:33· βλέπε ΓΕΕΝΝΑ.) Τα λόγια του υποδεικνύουν ότι, αν αυτά τα άτομα δεν έκαναν τις ανάλογες ενέργειες προκειμένου να στραφούν στον Θεό πριν από το θάνατό τους, θα αντιμετώπιζαν τελικά δυσμενή κρίση. Στην περίπτωσή τους, η ανάσταση δεν θα εξυπηρετούσε κανέναν σκοπό. Αυτό φαίνεται ότι ισχύει, επίσης, για τον “άνθρωπο της ανομίας”.—2Θε 2:3, 8· βλέπε ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ.

Καθώς ο Παύλος αναφέρεται σε εκείνους οι οποίοι γνώρισαν την αλήθεια, έγιναν μέτοχοι του αγίου πνεύματος και κατόπιν έπεσαν, λέει ότι έχουν πέσει σε μια κατάσταση στην οποία είναι αδύνατον «να τους αναζωογονήσει κανείς πάλι σε μετάνοια, επειδή οι ίδιοι ξανακρεμούν στο ξύλο τον Γιο του Θεού και τον ντροπιάζουν δημόσια». Το λύτρο δεν μπορεί πια να τους βοηθήσει, οπότε δεν πρόκειται να αναστηθούν. Ο απόστολος στη συνέχεια τους παρομοιάζει με έναν αγρό ο οποίος παράγει μόνο αγκάθια και τριβόλια και, ως εκ τούτου, απορρίπτεται, με τελική κατάληξη τη φωτιά. Αυτό δείχνει παραστατικά ποιο είναι το μέλλον αυτών των ατόμων: ο πλήρης αφανισμός.—Εβρ 6:4-8.

Ο Παύλος επαναλαμβάνει ότι, για όσους “αμαρτάνουν εκούσια, αφού πρώτα έχουν λάβει την ακριβή γνώση της αλήθειας, δεν απομένει πια θυσία για αμαρτίες, αλλά απομένει κάποια φοβερή προσδοκία κρίσης και μια πύρινη ζηλοτυπία που πρόκειται να καταφάει αυτούς που εναντιώνονται”. Στη συνέχεια εξηγεί με παράδειγμα τι σημαίνει αυτό: «Όποιος έχει αδιαφορήσει για το νόμο του Μωυσή πεθαίνει χωρίς συμπόνια, με τη μαρτυρία δύο ή τριών. Για πόσο πιο αυστηρή τιμωρία, νομίζετε, θα υπολογιστεί άξιος εκείνος που έχει ποδοπατήσει τον Γιο του Θεού και έχει θεωρήσει συνηθισμένης αξίας το αίμα της διαθήκης, με το οποίο ο ίδιος αγιάστηκε, και έχει εξυβρίσει με περιφρόνηση το πνεύμα της παρ’ αξία καλοσύνης; . . . Είναι φοβερό να πέσει κανείς στα χέρια του ζωντανού Θεού». Η κρίση είναι πιο αυστηρή, κατά το ότι αυτά τα άτομα δεν θανατώνονται απλώς και θάβονται στον Σιεόλ, όπως συνέβαινε με εκείνους που παραβίαζαν το Νόμο του Μωυσή. Αυτοί πηγαίνουν στη Γέεννα, από την οποία δεν υπάρχει ανάσταση.—Εβρ 10:26-31.

Ο Πέτρος γράφει στους αδελφούς του, επισημαίνοντας ότι, ως “οίκος του Θεού”, είναι υπό κρίση, και στη συνέχεια παραθέτει το εδάφιο Παροιμίες 11:31 (Ο΄), προειδοποιώντας τους για τον κίνδυνο της ανυπακοής. Αυτό που υπονοεί εδώ είναι ότι η παρούσα κρίση τους θα μπορούσε να καταλήξει σε κρίση αιώνιας καταστροφής για αυτούς, ακριβώς όπως είχε γράψει ο Παύλος.—1Πε 4:17, 18.

Ο απόστολος Παύλος επίσης κάνει λόγο για εκείνους που «θα υποστούν τη δικαστική τιμωρία της αιώνιας καταστροφής αποκλεισμένοι από το πρόσωπο του Κυρίου και από τη δόξα της ισχύος του, τον καιρό που αυτός θα έρθει για να δοξαστεί σε σχέση με τους αγίους του». (2Θε 1:9, 10) Συνεπώς, αυτοί δεν θα περάσουν ως επιζώντες στη Χιλιετή Βασιλεία του Χριστού και, εφόσον η καταστροφή τους είναι “αιώνια”, δεν πρόκειται να αναστηθούν.

Η Ανάσταση στη Διάρκεια των 1.000 Ετών. Ο ακριβής αριθμός των ανθρώπων που έχουν ζήσει ως τώρα δεν είναι γνωστός στους ανθρώπους. Ωστόσο, αν υποτεθεί, για παράδειγμα, ότι ο Ιεχωβά θα αναστήσει 20 δισεκατομμύρια (20.000.000.000) ανθρώπους, δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα από πλευράς ζωτικού χώρου και τροφής για αυτούς. Η επιφάνεια της ξηράς της γης είναι τώρα περίπου 148.000.000 τ. χλμ., ή στρ. Ακόμη και αν η μισή από αυτή την έκταση προοριζόταν για άλλες χρήσεις, θα απέμεναν πάνω από 3,3 στρ. για κάθε άνθρωπο. Όσον αφορά τη δυνατότητα της γης να παράγει τροφή, μια έκταση 3,3 στρ. μπορεί να παράγει στην πραγματικότητα πολύ περισσότερη τροφή από όση χρειάζεται ένας άνθρωπος, ειδικά όταν, όπως κατέδειξε ο Θεός στην περίπτωση του έθνους του Ισραήλ, υπάρχει αφθονία τροφής ως αποτέλεσμα της ευλογίας του Θεού.—1Βα 4:20· Ιεζ 34:27.

Σε σχέση με το πόση τροφή μπορεί να παραγάγει η γη, η Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών έχει υποστηρίξει ότι, και μόνο με κάποιες μέτριες βελτιώσεις των μεθόδων γεωργίας, η γη, ακόμη και στις αναπτυσσόμενες περιοχές, θα μπορούσε εύκολα να θρέψει μέχρι και εννιαπλάσιο πληθυσμό από αυτόν που είχαν υπολογίσει οι επιστήμονες για το έτος 2000.—Γη, Τροφή και Άνθρωποι (Land, Food and People), Ρώμη, 1984, σ. 16, 17.

Πώς, όμως, θα μπορούσε να ληφθεί επαρκής μέριμνα για αυτά τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων, δεδομένου ότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν γνώριζαν τον Θεό στο παρελθόν και πρέπει να μάθουν να συμμορφώνονται με τους νόμους του; Πρώτον, η Αγία Γραφή δηλώνει ότι η βασιλεία του κόσμου γίνεται «βασιλεία του Κυρίου μας και του Χριστού του, και αυτός [βασιλεύει] στους αιώνες των αιώνων». (Απ 11:15) Επιπλέον, μια Γραφική αρχή υπογραμμίζει πως «όταν θα υπάρχουν από εσένα [Ιεχωβά] κρίσεις για τη γη, οι κάτοικοι των παραγωγικών εδαφών θα μάθουν δικαιοσύνη». (Ησ 26:9) Στον ορισμένο του καιρό, όταν θα είναι απαραίτητο να το γνωστοποιήσει στους υπηρέτες του, ο Θεός θα αποκαλύψει πώς σκοπεύει να φροντίσει για αυτό το έργο.—Αμ 3:7.

Πώς θα ήταν δυνατόν να αναστηθούν και να εκπαιδευτούν μέσα σε 1.000 χρόνια τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που βρίσκονται τώρα στον τάφο;

Παρ’ όλα αυτά, ένα παράδειγμα αποκαλύπτει πόσο απλό και πρακτικό είναι αυτό που έχει υπόψη του ο Ιεχωβά για την ανθρωπότητα. Χωρίς να υπεισέλθουμε στη σφαίρα της προφητείας αλλά απλώς ως παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι ο αριθμός εκείνων που αποτελούν το «μεγάλο πλήθος» των δίκαιων ανθρώπων οι οποίοι «έρχονται από τη μεγάλη θλίψη» αυτού του συστήματος πραγμάτων ζωντανοί (Απ 7:9, 14) είναι περίπου 6.000.000 (περίπου το ¹⁄1000 του τωρινού πληθυσμού της γης). Αν στη συνέχεια μεσολαβούσαν, ας πούμε, 100 χρόνια μέχρις ότου εκπαιδευτούν αυτά τα άτομα και “καθυποτάξουν” ένα τμήμα της γης (Γε 1:28), και έπειτα ο Θεός σκόπευε να επαναφέρει ένα ποσοστό αντίστοιχο με το τρία τοις εκατό αυτού του αριθμού, αυτό θα σήμαινε ότι για καθένα που θα επέστρεφε θα υπήρχαν 33 εκπαιδευμένα άτομα για να τον φροντίζουν. Με σωρευτική αύξηση τρία τοις εκατό ετησίως, ο αριθμός θα διπλασιαζόταν κάθε 24 χρόνια περίπου, οπότε τα 20 δισεκατομμύρια (20.000.000.000) θα μπορούσαν να αναστηθούν προτού περάσουν 400 χρόνια από τη Χιλιετή Βασιλεία του Χριστού, κάτι που αφήνει επαρκή χρόνο για να εκπαιδευτούν και να κριθούν οι αναστημένοι χωρίς να διαταραχτεί η αρμονία και η τάξη στη γη. Συνεπώς, ο Θεός, με την παντοδυναμία του και τη σοφία του, είναι σε θέση να φέρει σε ένδοξο πέρας το σκοπό του, απολύτως μέσα στα πλαίσια των νόμων και των διευθετήσεων που έκανε για την ανθρωπότητα εξαρχής, προσθέτοντας σε αυτά την παρ’ αξία καλοσύνη της ανάστασης.—Ρω 11:33-36.