Ποια Άμυνα Υπάρχει Κατά των Δυσφημητών των Αληθινών Χριστιανών;
ΤΟ σύνολο των Χριστιανικών διδασκαλιών, που έγινε μέρος του γραπτού Λόγου του Θεού, είναι η «αλήθεια του ευαγγελίου,» ή απλώς η ‘αλήθεια.’ (Γαλ. 2:5· Ρωμ. 2:8) Σε όλους τους αιώνες, σχετικώς λίγα άτομα δέχθηκαν αυτό το γεγονός. Πολλοί, τυφλωμένοι από τον ‘θεό του κόσμου τούτου,’ τον Σατανά ή Διάβολο, έχουν πολεμήσει κατά της ‘αληθείας του ευαγγελίου’ κακοπαριστάνοντας τους αληθινούς Χριστιανούς, τις διδασκαλίες τους και τα ελατήρια τους.—2 Κορ. 4:3, 4.
Στους Χριστιανούς μια τέτοια κακοπαράστασις είναι ένδειξις ότι αυτοί πραγματικά βαδίζουν σε αρμονία με την αλήθεια του Θεού. Μπορεί έτσι αυτό ν’ αποτελέση αιτία χαράς γι’ αυτούς, γνωρίζοντας ότι η προσήλωσίς των στην αλήθεια θα οδηγήση σε διαρκείς ευλογίες. Όπως είπε ο Ιησούς Χριστός στην επί του Όρους Ομιλία: «Μακάριοι είσθε όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, διότι ο μισθός σας είναι πολύς εν τοις ουρανοίς· επειδή ούτως εδίωξαν τους προφήτας τους προ υμών.»—Ματθ. 5:11, 12.
Φυσικά, δεν είναι ευχάριστο να είναι κανείς αντικείμενο ονειδισμού. Μπορεί κάποιος ν’ ανησυχή υπερβολικά για τα άσχημα αποτελέσματα που είναι πιθανόν να συμβούν σ’ εκείνους που θα επείθοντο να δεχθούν τις συκοφαντίες ως αλήθεια. Ιδιαίτερα όταν η δυσφήμησις προέρχεται απ’ εκείνους οι οποίοι κάποτε εφαίνοντο να βαδίζουν σε αρμονία με την αλήθεια του Λόγου του Θεού, μπορεί κάποιος να θέλη να το καταπολεμήση αυτό. Αλλά είναι συνετή αυτή η πορεία;
Ποτέ δεν πρέπει να λησμονούμε ότι πολλοί άνθρωποι απλώς δεν θέλουν να γνωρίσουν την αλήθεια. Μερικοί, πιστεύοντας ότι η συμμόρφωσις με τους υψηλούς κανόνες του Λόγου του Θεού είναι μια δύσκολη απαίτησις, αναζητούν μια δικαιολογία για να μην ακούσουν το άγγελμα της Γραφής όπως το παρουσιάζουν οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά. Όταν μερικά άτομα κακοπαριστάνουν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, θέλουν να πιστεύουν στα ψεύδη για να δικαιολογούν την πορεία της ενεργείας των. Όπως μας λέγει η επιστολή 2 Θεσσαλονικείς 2:11, 12: «Θέλει πέμψει επ’ αυτούς ο Θεός ενέργειαν πλάνης, ώστε να πιστεύσωσιν εις το ψεύδος, διά να κατακριθώσι πάντες οι μη πιστεύσαντες εις την αλήθειαν, αλλ’ ευχαριστηθέντες εις την αδικίαν.» Προφανώς, το να δώσουν σημασία οι δούλοι του Ιεχωβά σε κάθε συκοφαντία που γίνεται εναντίον των δεν θα υποβοηθούσε αυτά τα άτομα. Αυτά τα άτομα θα προτιμούσαν ακόμη να πιστεύουν στο ψεύδος.
Αν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά επεδίδοντο σε αναίρεσι όλων των ψευδών κατηγοριών που γίνονται εναντίον των, θα μπορούσαν κι αυτοί να εμπέσουν σε μια παγίδα του μεγάλου συκοφάντου Σατανά του Διαβόλου. Πώς; Ο Σατανάς, βέβαια, θα χαιρόταν αν έβλεπε μια χαλάρωσι του έργου υποβοηθήσεως των ειλικρινών ατόμων να μάθουν την αλήθεια. Και αυτό ακριβώς είναι εκείνο που θα συνέβαινε. Οι δούλοι του Ιεχωβά, αν άφηναν τον εαυτό τους να παρεκκλίνη, θα έχαναν πολύτιμο χρόνο, χρόνο ο οποίος αλλιώς θα μπορούσε επωφελώς να χρησιμοποιηθή στην υποβοήθησι ειλικρινών ανθρώπων να μάθουν για το θέλημα και τους σκοπούς του Θεού ως προς το ανθρώπινο γένος.
Ομοίως, αν δαπανά κανείς πολύν χρόνο διαβάζοντας επιθέσεις που έγιναν εναντίον Μαρτύρων του Ιεχωβά και κατόπιν προσπαθή να βρη τρόπους να τις αναιρέση, καταβάλλεται εύκολα συναισθηματικώς. Θα μπορούσε ν’ ασθενήση πνευματικώς και ν’ αποθαρρυνθή, ιδιαίτερα εφόσον ανθρωπίνως δεν υπάρχει τρόπος να κατασιωπηθούν όλοι οι συκοφάνται. Εκτενείς δημόσιες προσπάθειες σχετικά μ’ αυτό θα εξυπηρετούσαν μόνο τη διαφήμισι των ψευδών κατηγοριών. Μερικοί μάλιστα ίσως οδηγούνται να θεωρούν τις εντατικές προσπάθειες για την αναίρεσι των κατηγοριών ως λόγο για την απόδοσι μεγαλυτέρας σπουδαιότητας σ’ αυτές τις κατηγορίες.
Εν τούτοις, υπάρχει ένας τρόπος αναιρέσεως των ψευδών κατηγοριών χωρίς άσκοπη ανάμιξι σε προσπάθειες καταπολεμήσεώς των. Ποιος είναι αυτός ο τρόπος. Ο απόστολος Πέτρος αυτόν υποδεικνύει όταν λέγη στους συγχριστιανούς του: «Να έχητε καλήν την διαγωγήν σας μεταξύ των εθνών, ίνα ενώ σας καταλαλούσιν ως κακοποιούς, εκ των καλών έργων, όταν ίδωσιν αυτά, δοξάσωσι τον Θεόν εν τη ημέρα της επισκέψεως. . . . διότι ούτως είναι το θέλημα του Θεού, αγαθοποιούντες να αποστομώνητε την αγνωσίαν των αφρόνων ανθρώπων.» (1 Πέτρ. 2:12-15) Οι ειλικρινείς παρατηρηταί, καθώς παρατηρούν ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αληθινά ζουν σε αρμονία με τους δικαίους κανόνας του Λόγου του Θεού και υποκινούνται από γνήσιο ενδιαφέρον και αγάπη για τους άλλους στην εκτέλεσι της υπηρεσίας των, μπορούν αμέσως να διακρίνουν ότι οι κατηγορίες που γίνονται εναντίον αυτών των Χριστιανών είναι αβάσιμες.
Δεν είναι ανάγκη ν’ ανησυχή κανείς πολύ για τις κατηγορίες που εκφέρουν δυσαρεστημένα άτομα των οποίων το μόνο ενδιαφέρον είναι να επιτίθενται και να διασπούν την ενότητα και την υπηρεσία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Εκείνοι που επιθυμούν να διαπιστώσουν τι κάνουν και τι διδάσκουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν θα δυσκολευθούν να λάβουν πληροφορίες από ‘πρώτο χέρι,’ όπως θα λέγαμε. Κάθε μήνα οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διαθέτουν εκατομμύρια έντυπα που εκθέτουν τη Γραφική βάσι των πεποιθήσεων των. Οι συναθροίσεις στις Αίθουσες Βασιλείας των είναι ανοικτές για το κοινό, όπως είναι και οι περιφερειακές, οι εθνικές και οι διεθνείς συνελεύσεις των. Και, φυσικά, ατομικά οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πάντοτε πρόθυμοι να παρουσιάσουν τους λόγους των πεποιθήσεών των σε ειλικρινείς ερευνητάς.
Αλλ’ αν οι άνθρωποι προτιμούν να πιστεύουν σε συκοφαντίες, θα υποστούν τις συνέπειες επειδή παρέλειψαν να κάνουν μια έντιμη έρευνα. Αυτό συμφωνεί με τα λόγια του Ιησού Χριστού: «Τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθρον θέλουσι πέσει.»—Ματθ. 15:14.
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, λοιπόν, αντί να επιχειρηματολογούν όταν τους γίνωνται ψευδείς κατηγορίες, συνήθως κρίνουν καλύτερο ν’ αφήνουν το βάρος της αποδείξεως επάνω στους κατηγόρους των. Ένα καλό παράδειγμα προς τούτο είναι ο απόστολος Παύλος. Όταν οι θρησκευτικοί εχθροί έγειραν ψευδείς κατηγορίες εναντίον του ενώπιον του Ρωμαίου κυβερνήτου Φήλικος, ο Παύλος δεν προσπάθησε ν’ αντικρούση τις ψευδείς κατηγορίες, αλλ’ απλώς ετόνισε ότι οι κατήγοροί του δεν μπορούσαν ν’ αποδείξουν εκείνα για τα οποία τον κατηγορούσαν. (Πράξ. 24:13) Ομοίως, σε μια περίπτωσι, ο Ιησούς ερώτησε τους κατηγορούντας: «Τις από σας με ελέγχει περί αμαρτίας;»—Ιωάν. 8:46.
Υπάρχουν, όμως, περιπτώσεις στις οποίες μπορεί ν’ απαιτηθή μια «άμυνα» κάτω από δυσμενείς περιπτώσεις. Οι δημόσιοι λειτουργοί, όπως είναι οι δικασταί, μπορεί ν’ απαιτούν μια απάντησι. Ο μάρτυς του Ιεχωβά, μολονότι τα προβαλλόμενα ερωτήματα μπορεί να γίνωνται με τέτοιο τρόπο ώστε να ταπεινώνουν και αυτόν και το άγγελμά του, δεν είναι ανάγκη να οργίζεται και να εκδηλώνη αποστροφή ή ερεθισμό. Μπορεί να μείνη ήρεμος και να επιδείξη πραότητα όταν διατυπώνη την απάντησί του. Γνωρίζοντας ότι «οι οφθαλμοί του Ιεχωβά είναι επί τους δικαίους,» ορθώς εκδηλώνει βαθύ σεβασμό, σαν να ήταν ενώπιον του Θεού. (1 Πέτρ. 3:12, ΜΝΚ) Μια τέτοια διαγωγή είναι σε αρμονία με τη νουθεσία που βρίσκεται στην επιστολή 1 Πέτρου 3:15: «Αγιάσατε Κύριον τον Θεόν (τον Χριστόν ως Κύριον, ΜΝΚ) εν ταις καρδίαις υμών, και εστέ πάντοτε έτοιμοι εις απολογίαν μετά πραότητος και φόβου προς πάντα τον ζητούντα από σας λόγον περί της ελπίδος της εν υμίν.»
Μολονότι η λογομαχία θα μπορούσε απλώς να επιδεινώση την κατάστασι, η επίδειξις καλής διαγωγής δεν μπορεί ν’ αμφισβητηθή. Κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε ποτέ να συμπεράνη ότι ιδιότητες όπως είναι η ανιδιοτέλεια, η καλωσύνη, η βοηθητικότης και η συμπάθεια αποτελούν χαρακτηριστικά μισητών ανθρώπων. Γι’ αυτό, η αξιέπαινη διαγωγή εκ μέρους των αληθινών Χριστιανών, μαζί με ηρεμία και εμμονή σε μια θετική παρουσίασι των διδασκαλιών της Αγίας Γραφής, αποτελεί την καλύτερη άμυνά των κατά των δυσφημητών. Η καλή διαγωγή μπορεί να κλείση τα στόματα των αμαθών και να συμβάλη στην υποβοήθησι των άλλων να γίνουν υμνηταί του Ιεχωβά Θεού.