اِشَعْیا
۵۱ «ای کسانی که تلاش می‌کنید درستکار باشید،
ای کسانی که به دنبال یَهُوَه هستید، به من گوش کنید.
به صخره‌ای که از آن گرفته شده‌اید،
و به معدنی که از آن استخراج شده‌اید، توجه کنید!
وقتی من ابراهیم را دعوت کردم، او تنها بود،+
اما من به او برکت دادم و قوم بزرگی از او به وجود آوردم.+
۳ یَهُوَه به صَهیون تسلّی خواهد داد.+
او همهٔ خرابه‌هایش را آباد خواهد کرد؛+
بیابان‌هایش را مثل باغ عدن،+
و زمین‌های خشکش را مثل باغ یَهُوَه سرسبز خواهد کرد.+
آنجا پر از شادی و خوشی خواهد بود،
و صدای سرود و شکرگزاری همه جا شنیده خواهد شد.+
۵ انصاف و عدالت من به‌زودی می‌رسد،+
۶ سرتان را بلند کنید و آسمان‌ها را ببینید،
و زمینِ زیر پایتان را نگاه کنید!
چون آسمان‌ها مثل دود، محو و ناپدید خواهند شد،
و زمین مثل لباس، کهنه و پوسیده خواهد شد،
و ساکنانش مثل پشه خواهند مرد.
۷ ای کسانی که با معیارهای عادلانهٔ من آشنایید،
از تهدیدهای انسان‌های فانی وحشت نکنید،
و از اهانت‌هایشان نترسید؛
اما عدالت من ابدی است،
و نجاتی که از طرف من می‌آید، برای همهٔ نسل‌هاست.»+
مثل دوران قدیم و مثل نسل‌های گذشته وارد عمل شو!
۱۰ مگر تو همان نیستی که آب‌های عمیق دریا را خشک کردی،+
و از میان دریا راهی باز کردی تا کسانی که آزاد کرده بودی* از آن بگذرند؟+
۱۱ کسانی که یَهُوَه آزادشان کرده است،* برمی‌گردند؛+
خوشی و شادی نصیبشان می‌شود،
و غم و اندوه از آن‌ها دور خواهد شد.+
۱۲ خداوند می‌گوید: «من هستم که به شما دلداری می‌دهم.+
پس دلیلی ندارد از انسان‌ها که روزی می‌میرند بترسید؛+
از انسان‌های فانی که مثل علف سبز، پژمرده می‌شوند!
۱۳ چرا خالقتان یَهُوَه را فراموش می‌کنید؟+
چرا او را که آسمان‌ها را پهن کرد + و پایه و اساس زمین را گذاشت از یاد می‌برید؟
شما دائماً از خشم ظالمان وحشت داشتید،
طوری که انگار آن‌ها می‌توانستند نابودتان کنند!
اما حالا آن ظالمان* کجا هستند؟
۱۴ اسیرانی که با غُل و زنجیر بسته شده‌اند، به‌زودی آزاد می‌شوند؛+
آن‌ها در سیاه‌چال نخواهند مرد،
و حتی گرسنه نخواهند ماند.
۱۵ من یَهُوَه خدایتان هستم،
خدایی که دریا را به تلاطم درمی‌آوَرَد و امواجش را خروشان می‌کند،+
او که اسمش یَهُوَه خدای لشکرهاست.+
۱۶ من کاری خواهم کرد که تو سخنانم را اعلام کنی،
و تو را زیر سایهٔ دست‌هایم حفظ خواهم کرد،+
تا آسمان‌ها استوار شود و پایه و اساس زمین گذاشته شود.+
من به صَهیون می‌گویم، ‹تو قوم من هستی.›+
تو از آن جام نوشیده‌ای و سرگیجه گرفته‌ای؛
آن را تا آخر سر کشیده‌ای و تلوتلو می‌خوری.+
۱۸ هیچ کدام از فرزندانی که به دنیا آوردی، کنارت نیست تا راهنمایی‌ات کند.
هیچ کدام از فرزندانی که بزرگ کردی، دستت را نمی‌گیرد.
۱۹ تو گرفتار دو مصیبت شده‌ای:
نه تنها متروک و ویران شده‌ای، بلکه قحطی و جنگ هم بر سرت آمده است!+
دیگر کسی نیست که دلش به حال تو بسوزد.
دیگر کسی نیست که به تو دلداری دهد.+
۲۰ فرزندانت از هوش رفته‌اند،+
فرزندانت گرفتار خشم یَهُوَه شده‌اند و خدایتان آن‌ها را توبیخ کرده است.»
۲۲ خدای تو یَهُوَه که از قومش دفاع می‌کند می‌گوید:
«من پیاله‌ای را که باعث تلوتلو خوردنت شد، از دستت خواهم گرفت؛+
جام خشمم را از تو می‌گیرم،
و تو دیگر هیچ وقت از آن نمی‌نوشی.+
۲۳ آن پیاله را به دست کسانی خواهم داد که تو را عذاب می‌دادند؛+
کسانی که به تو می‌گفتند، ‹روی زمین دراز بکش تا از رویت رد شویم!›
تو پشتت را مثل زمین کردی؛
مثل خیابانی که آن‌ها روی آن راه بروند.»