جامعه

حکمت در برابر حماقت

۱۳ کار خدا را ملاحظه کن:‏ کیست که بتواند آنچه را او کج ساخته،‏ راست نماید؟‏

۱۵ در عمر باطل خود همه چیز دیده‌ام:‏ پارسایی که در پارساییِ خود هلاک می‌شود،‏ و شریری که در شرارتش عمرِ دراز دارد.‏ ۱۶ پس گفتم به افراط پارسا مباش،‏ و نه به افراط حکیم،‏ زیرا چرا خویشتن را نابود سازی؟‏ ۱۷ نیز به افراط شریر مباش و احمق مشو،‏ زیرا چرا پیش از وقت بمیری؟‏ ۱۸ نیکوست یکی را به چنگ بگیری و از آن دیگر نیز دست برنکشی،‏ زیرا آن که از خدا می‌ترسد،‏ از هر دو بیرون می‌آید.‏

۱۹ حکمت،‏ مرد حکیم را از ده حاکم که در شهری باشند،‏ تواناتر می‌سازد.‏

۲۰ براستی که بر زمین،‏ پارسایی نیست که نیکویی کند و هرگز گناه نورزد.‏

۲۱ به هرآنچه مردم گویند دل مسپار،‏ مبادا بشنوی که غلامت تو را لعن می‌کند.‏ ۲۲ زیرا دل تو نیک می‌داند که تو خود نیز بارها دیگران را لعن کرده‌ای.‏

۲۳ من این همه را به حکمت آزمودم،‏ و گفتم:‏ «حکیم خواهم شد»؛‏ اما از من دور بود.‏ ۲۴ آنچه بوده است دور و بسیار عمیق است؛‏ کیست که آن را دریابد؟‏ ۲۵ پس دل خود را به شناخت و کاوش و طلبِ حکمت و تدبیرِ امور متوجه ساختم و دانستم که شرارت،‏ حماقت است و جهالت،‏ دیوانگی.‏

۲۶ دریافتم که از موت تلخ‌تر،‏ زنی است که دلش دام و تله است،‏ و دستانش کمند.‏ آن که مقبول خداست از دست وی خواهد گریخت،‏ اما گنهکار گرفتارِ او خواهد شد.‏

۲۷ ‏’معلم‘ می‌گوید،‏ اینک آنچه دریافتم این است که چون یک چیز بر چیز دیگر افزودم تا تدبیر امور را کشف کنم-‏ ۲۸ که جانم هنوز آن را جستجو می‌کند،‏ اما نمی‌یابد -‏ از میان هزار تن یک انسان یافتم،‏ اما از میان این همه،‏ زنی نیافتم!‏ ۲۹ همانا این را فقط دریافتم که خدا آدمی را راست آفرید،‏ اما ایشان به ابداعات بسیار توسل جُستند.‏