مکاشفه

مُهر شدن بندگان خدا

۷ پس از آن،‏ دیدم چهار فرشته در چهارگوشهٔ زمین ایستاده‌اند و چهار بادِ زمین را بازمی‌دارند تا بر خشکی و دریا و هیچ درختی نوزند.‏ ۲ آنگاه فرشته‌ای دیگر دیدم که از محل طلوعِ آفتاب سر می‌زد و مُهر خدای زنده با او بود.‏ و به بانگ بلند به آن چهار فرشته که قدرت آسیب رساندن به خشکی و دریا به آنها داده شده بود،‏ ندا داد که:‏ ۳ ‏«پیش از آنکه بر پیشانی بندگان خدایمان مُهر زنیم،‏ به خشکی و دریا و درختان آسیب نرسانید.‏» ۴ آنگاه شنیدم که شمار مُهرشدگان صد و چهل و چهار هزار تن از کل قبایل بنی‌اسرائیل بود.‏

۵ از قبیلهٔ یهودا دوازده هزار تن مُهر شدند،‏

از قبیلهٔ رِئوبین،‏ دوازده هزار تن،‏

از قبیلهٔ جاد،‏ دوازده هزار تن،‏

۶ از قبیلهٔ اَشیر،‏ دوازده هزار تن،‏

از قبیلهٔ نَفتالی،‏ دوازده هزار تن،‏

از قبیلهٔ مَنَسی،‏ دوازده هزار تن،‏

۷ از قبیلهٔ شَمعون،‏ دوازده هزار تن،‏

از قبیلهٔ لاوی،‏ دوازده هزار تن،‏

از قبیلهٔ یِساکار،‏ دوازده هزار تن،‏

۸ از قبیلهٔ زِبولون،‏ دوازده هزار تن،‏

از قبیلهٔ یوسف،‏ دوازده هزار تن،‏

و از قبیلهٔ بِنیامین دوازده هزار تن.‏

گروه بی‌شمار نجات‌یافتگان

۹ پس از آن نظر کردم و اینک جماعتی عظیم از هر ملت و طایفه و قوم و زبان پیش روی خود دیدم که هیچ‌کس آنان را نمی‌توانست شماره کند و همه پیش تخت و در پیشگاه بره ایستاده بودند.‏ همگان ردای سفید بر تن داشتند و شاخهٔ نخل به دست.‏ ۱۰ آنان به بانگ بلند ندا در دادند که:‏

۱۱ و همهٔ فرشتگان،‏ گرداگرد تخت و گرداگرد پیران و چهار موجود زنده ایستادند؛‏ و همه در پیشگاه تخت روی بر زمین نهادند و خدا را پرستش کرده،‏ ۱۲ گفتند:‏

۱۳ آنگاه یکی از آن پیران از من پرسید:‏ «اینان که ردای سفید به تن دارند کیانند و از کجا آمده‌اند؟‏» ۱۴ جواب دادم:‏ «این را تو می‌دانی،‏ سرورم.‏» و او گفت:‏ «اینان همان کسانند که از عذاب عظیم برگذشته‌اند و رداهای خود را در خون بره شسته‌اند و سفید کرده‌اند.‏ ۱۵ هم از این روست که:‏