داوران
۸ بعد مردان اِفرایِم به جِدعون گفتند: «این چه کاری بود که با ما کردی؟ چرا وقتی به جنگ مِدیانیان رفتی، ما را خبر نکردی؟» آن‌ها با عصبانیت او را سرزنش کردند. ۲ اما جِدعون به آن‌ها گفت: «کار من در مقایسه با کار شما چیزی نبود! درست است که مردان اَبی‌عِزِر محصول را برداشت کردند، ولی کار مردان اِفرایِم که خوشه‌های انگور باقی‌مانده را جمع کردند، خیلی بهتر بود. ۳ خدا عُرِب و ذِئِب امیران مِدیانی را تسلیم شما کرد. من در مقایسه با شما کاری نکردم!» آن‌ها با شنیدن حرف‌های او آرام شدند.
۴ بعد از آن، جِدعون به سمت رود اردن رفت و از آن عبور کرد. او و سیصد مردی که با او بودند، با وجود خستگی‌شان به تعقیب دشمن ادامه دادند. ۵ برای همین او از مردان سُکّوت درخواست کرد: «لطفاً به کسانی که همراه منند، مقداری نان بدهید، چون آن‌ها خیلی خسته‌اند و ما هنوز در تعقیب زِبَح و صَلمونَّع پادشاهان مِدیانی هستیم.» ۶ امیران سُکّوت گفتند: «مگر زِبَح و صَلمونَّع را دستگیر کردی که می‌خواهی به لشکرت نان بدهیم؟» ۷ جِدعون گفت: «به خاطر همین حرفی که زدید، وقتی یَهُوَه زِبَح و صَلمونَّع را تسلیم من کرد، من شما را با تیغ و خار بیابان به‌شدّت می‌زنم.» ۸ او از آنجا به فِنوئیل رفت و همین درخواست را از مردان آنجا کرد. آن‌ها هم مثل مردان سُکّوت به او جواب دادند. ۹ بنابراین جِدعون به آن‌ها گفت: «وقتی در جنگ پیروز شدم و برگشتم، برجتان را خراب می‌کنم.»
۱۰ در این وقت، زِبَح و صَلمونَّع با لشکری که تعدادشان حدود ۱۵٬۰۰۰ نفر بود، در قَرقور بودند. این افراد تنها کسانی بودند که از لشکر قوم‌های شرق باقی مانده بودند، چون ۱۲۰٬۰۰۰ نفر از جنگجویانشان کشته شده بودند. ۱۱ جِدعون از مسیر کاروان چادرنشین‌ها در شرق نوبَح و یُجبِها به راهش ادامه داد و به اردوگاه دشمن حمله‌ای غافلگیرانه کرد. ۱۲ وقتی زِبَح و صَلمونَّع فرار کردند، جِدعون آن دو پادشاه مِدیانی را تعقیب و دستگیر کرد و همهٔ سربازان دشمن به وحشت افتادند.
۱۳ بعد، جِدعون پسر یوآش از مسیر گذرگاه* حارِس از جنگ برگشت. ۱۴ او در طول راه، یک جوان اهل سُکّوت را دستگیر کرد و از او بازجویی کرد. در نتیجه آن مرد جوان، اسم امیران و ریش‌سفیدان سُکّوت را که ۷۷ نفر بودند، برای او نوشت. ۱۵ پس جِدعون پیش مردان سُکّوت رفت و گفت: «این هم زِبَح و صَلمونَّع که به خاطرشان مرا تحقیر کردید و گفتید، ‹مگر زِبَح و صَلمونَّع را دستگیر کردی که می‌خواهی به مردان خسته‌ات نان بدهیم؟›» ۱۶ بعد ریش‌سفیدان سُکّوت را با تیغ و خار بیابان زد تا برای آن‌ها درس عبرتی شود. ۱۷ او برج فِنوئیل را هم خراب کرد و مردان آن شهر را کشت.
۱۸ جِدعون از زِبَح و صَلمونَّع پرسید: «مردانی که در تابور کشتید، چه کسانی بودند؟» آن‌ها گفتند: «آن‌ها همه مثل تو بودند؛ مثل شاهزاده‌ها بودند.» ۱۹ جِدعون گفت: «آن‌ها برادران تنی من* بودند. به حیات یَهُوَه قسم، اگر آن‌ها را نکشته بودید، من هم شما را نمی‌کشتم.» ۲۰ بعد به نخست‌زاده‌اش یِتِر گفت: «بلند شو و آن‌ها را بکش.» ولی یِتِر شمشیرش را نکشید، چون خیلی جوان بود و می‌ترسید. ۲۱ زِبَح و صَلمونَّع به جِدعون گفتند: «اگر مرد هستی خودت بلند شو و ما را بکش.» جِدعون بلند شد و زِبَح و صَلمونَّع را کشت و زیورآلات هلالی‌شکلی را که بر گردن شترهایشان بود، برداشت.
۲۲ مدتی بعد اسرائیلیان به جِدعون گفتند: «بر ما حکمرانی کن. بعد از تو هم پسر و نوه‌ات بر ما حکمرانی کنند، چون تو ما را از دست مِدیانیان نجات دادی.» ۲۳ اما جِدعون گفت: «نه من بر شما حکمرانی می‌کنم و نه پسرم. یَهُوَه است که بر شما حکمرانی می‌کند.» ۲۴ بعد گفت: «ولی از شما خواهشی دارم، هر کدامتان از غنیمت‌هایی که گرفتید، یک حلقهٔ بینی به من بدهید.» (دشمنان آن‌ها چون اسماعیلی بودند، حلقه‌های بینی طلا داشتند.) ۲۵ اسرائیلیان به او گفتند: «حتماً می‌دهیم.» بعد ردایی پهن کردند و هر کدام یک حلقهٔ بینی از غنیمت‌های خود روی آن انداخت. ۲۶ وزن حلقه‌های بینی طلا که آن‌ها به او دادند ۱۹ کیلو* بود. این به غیر از زیورآلات هلالی‌شکل، آویزه‌ها، لباس‌های پشمی ارغوانی که پادشاهان مِدیانی می‌پوشیدند و گردنبندهای شترها بود.
۲۷ جِدعون با آن‌ها یک ایفود درست کرد و آن را در شهر خود عُفره به نمایش گذاشت. او با ساختن آن خود و خانواده‌اش را به دردسر انداخت، چون همهٔ اسرائیلیان با پرستش آن ایفود به خدا خیانت کردند.*
۲۸ به این ترتیب، مِدیانیان زیر سلطهٔ اسرائیلیان قرار گرفتند و دیگر توان مقابله با اسرائیلیان را نداشتند.* بعد از آن، در آن سرزمین در دوران جِدعون ۴۰ سال صلح و آرامش برقرار شد.
۲۹ یِروبَّعَل* پسر یوآش به شهر و خانهٔ خود برگشت و آنجا ماند.
۳۰ جِدعون صاحب ۷۰ پسر شد، چون زنان زیادی داشت. ۳۱ زنی* که در شِکیم داشت هم پسری برایش به دنیا آورد و جِدعون اسم او را اَبیمِلِک گذاشت. ۳۲ جِدعون پسر یوآش بعد از عمری طولانی مرد و او را در مقبرهٔ پدرش یوآش در عُفره، شهر خاندان اَبی‌عِزِر، دفن کردند.
۳۳ بلافاصله بعد از مرگ جِدعون، اسرائیلیان دوباره با پرستش بَعَل به خدا خیانت کردند* و بَعَل‌بِریت را خدای خود کردند. ۳۴ اسرائیلیان یَهُوَه خدایشان را که آن‌ها را از دست دشمنان اطرافشان نجات داده بود، فراموش کردند؛ ۳۵ آن‌ها با وجود همهٔ کارهای خوبی که جِدعون برای اسرائیل کرده بود، به خاندان یِروبَّعَل یا همان جِدعون محبت پایدار نشان ندادند.*