فصل ۳
«برگزیدهٔ من که جانم از او خوشنود است»!
۱، ۲. چرا باب چهل و دوّم کتاب اِشَعْیا مورد علاقهٔ مسیحیان امروز است؟
«شما و بندهٔ من که او را برگزیده‌ام شهود من می‌باشید.» ( اِشَعْیا ۴۳:۱۰) این اعلامیهٔ یَهُوَه که اِشَعْیای نبی در قرن هشتم ق.د.م. به قلم آورده است نشان می‌دهد که قوم باستانی عهدِ یَهُوَه ملتی متشکل از شهود یا شاهدان بودند. آنان خادمان برگزیدهٔ خدا بودند. حدود ۲۶۰۰ سال بعد در سال ۱۹۳۱، مسیحیان مسح‌شده به عموم اعلام کردند که این گفته در مورد آنان صدق می‌کند. این مسیحیان نام شاهدان یَهُوَه را بر خود گذاردند و به همراه آن مسئولیت‌هایی را که خادمان خدا بر روی زمین بر عهده دارند با تمام وجود پذیرفتند.
۲ شاهدان یَهُوَه قلباً مشتاقند که خدا را از خود خوشنود سازند. به همین دلیل باب چهل و دوّم کتاب اِشَعْیا مورد علاقهٔ شدید فرد فرد آنهاست، زیرا نمایشگر چهرهٔ دو خادم یَهُوَه است یکی مطلوب و دیگری مطرود. بررسی این نبوّت و تحقق آن به ما نشان می‌دهد که چه چیزی موجب رضایت خدا و چه چیزی موجب نارضایتی او می‌گردد.
«من روح خود را بر او می‌نهم»
۳. یَهُوَه از طریق اِشَعْیا در مورد «بندهٔ من» چه نبوّتی می‌کند؟
۳ یَهُوَه از طریق اِشَعْیا آمدن بنده یا خادم برگزیدهٔ خود را چنین نبوّت می‌کند: «اینک بندهٔ من که او را دستگیری نمودم و برگزیدهٔ من که جانم از او خوشنود است، من روح خود را بر او می‌نهم تا انصاف را برای امّت‌ها صادر سازد. او فریاد نخواهد زد و آواز خود را بلند نخواهد نمود و آن را در کوچه‌ها نخواهد شنوانید. نی خرد شده را نخواهد شکست و فتیلهٔ ضعیف را خاموش نخواهد ساخت تا عدالت را به راستی صادر گرداند. او ضعیف نخواهد گردید و منکسر نخواهد شد تا انصاف را بر زمین قرار دهد و جزیره‌ها منتظر شریعت او باشند.» — اِشَعْیا ۴۲:۱-۴.
۴. شخص «برگزیدهٔ» پیشگویی‌شده کیست، و چرا چنین پاسخ می‌گوییم؟
۴ بنده‌ای که در اینجا از او سخن رفته کیست؟ پاسخ این پرسش روشن است زیرا در انجیل متّیٰ این آیه‌ها نقل قول و به عیسی مسیح نسبت داده شده‌اند. ( متّیٰ ۱۲:۱۵-۲۱) عیسی همان بنده یا خادم عزیز و ‹برگزیده› است. یَهُوَه چه وقت روح خود را بر عیسی نهاد؟ در سال ۲۹ د.م. یعنی هنگام تعمید عیسی. در روایت الهام‌شده در توصیف تعمید او آمده است که وقتی از آب بیرون آمد «آسمان شکافته شد و روح‌القدس به هیئت جسمانی، مانند کبوتری بر او نازل شد. و آوازی از آسمان در رسید که ‹تو پسر حبیب من هستی که به تو خوشنودم.› » بدین طریق یَهُوَه شخصاً خادم محبوب خویش را معرفی کرد. خدمت روحانی عیسی و معجزاتی که پس از تعمیدش انجام داد همگی نشان دادند که روح یَهُوَه براستی بر او نهاده شده بود. — لوقا ۳:۲۱، ۲۲؛ ۴:۱۴-۲۱؛ متّیٰ ۳:۱۶، ۱۷.
‹او انصاف را بر ملت‌ها قرار خواهد داد›
۵. چرا نشان دادن چهرهٔ واقعی عدالت در قرن اوّل د.م. ضروری بود؟
۵ شخص برگزیدهٔ یَهُوَه انصاف واقعی را ‹قرار می‌دهد› یا به عبارت دیگر انصاف واقعی را به جا می‌آورد. او ‹انصاف را بر امّت‌ها اشتهار می‌نماید.› ( متّیٰ ۱۲:۱۸) براستی که اشتهار یا آشکار کردن انصاف و عدالت در قرن اوّل د.م. بسیار ضروری بود! رهبران مذهبی یهودی شکل تحریف‌شده‌ای از عدالت و انصاف را تعلیم می‌دادند. آنها با پیروی از قوانین سخت و خشک که بسیاری را خود تدوین کرده بودند می‌خواستند به عدالت دست یابند. عدالت قانون‌زدهٔ آنها عاری از رحمت و دلسوزی بود.
۶. عیسی از چه راه‌هایی عدالت حقیقی را آشکار می‌ساخت؟
۶ عیسی برخلاف آنها دیدگاه خدا را از عدالت نشان می‌داد. محتوای تعالیم و شیوهٔ زندگی‌اش نشانگر این امر بود که عدالت حقیقی با دلسوزی و رحمت همراه است. یک نمونهٔ آن موعظهٔ مشهور وی در بالای کوه است. ( متّیٰ، باب‌های ۵-۷) براستی که این موعظه توصیفی است استادانه از چگونگی اِعمال عدالت و انصاف! آیا پس از خواندن روایات انجیل‌ها تحت تأثیر ترّحم و دلسوزی عیسی نسبت به فقرا و بی‌نوایان قرار نمی‌گیریم؟ ( متّیٰ ۲۰:۳۴؛ مَرقُس ۱:۴۱؛ ۶:۳۴؛ لوقا ۷:۱۳) او پیام تسلّی‌بخش خویش را برای کسانی می‌برد که غالباً همچون نی خردشده، کمر خم کرده ضربه خورده بودند. آنان همانند فتیلهٔ ضعیفی بودند که در آن نور زندگی رو به خاموشی بود. عیسی نه «نی خرد شده» را می‌شکست و نه «فتیلهٔ ضعیف» را خاموش می‌ساخت بلکه با گفتار و کردار مهرآمیز و رحیمانهٔ خود دل صالحان را به وجد می‌آورد. — متّیٰ ۱۱:۲۸-۳۰.
۷. چرا در نبوّت آمده است که عیسی ‹فریاد نخواهد زد و آواز خود را در کوچه‌ها بلند نخواهد نمود›؟
۷ اما چرا در این نبوّت آمده است که عیسی «فریاد نخواهد زد و آواز خود را بلند نخواهد نمود و آن را در کوچه‌ها نخواهد شنوانید»؟ زیرا او همانند بسیاری از معاصرانش برای خود تبلیغ نمی‌کرد. ( متّیٰ ۶:۵) او هنگام شفای مردی جذامی ( اَبْرَصی) خطاب به وی گفت: «زنهار کسی را خبر مده.» ( مَرقُس ۱:۴۰-۴۴) عیسی نمی‌خواست که مردم از روی تبلیغات و گزارش‌هایی که از دیگران می‌شنوند او را به عنوان مسیح یعنی خادم مسح‌شدهٔ یَهُوَه بشناسند، بلکه مایل بود که با در دست داشتن شواهد محکم و به یاری قوّهٔ ادراکشان به این نتیجه برسند.
۸. الف) عیسی چگونه «انصاف را برای امّت‌ها» آشکار می‌ساخت؟ ب) تمثیل عیسی دربارهٔ سامری نوع‌دوست چه نکته‌ای را دربارهٔ عدالت به ما می‌آموزد؟
۸ این خادم برگزیده باید «انصاف را برای امّت‌ها» آشکار می‌ساخت و این درست همان کاری بود که عیسی انجام داد. او علاوه بر تأکید بر ماهیت رحیمانهٔ عدالت الٰهی، تعلیم می‌داد که عدالت باید در مورد همهٔ مردم به اجرا درآید. یکبار به مردی که عالِم شریعت بود یادآوری کرد که باید خدا و همسایهٔ خویش را دوست بدارد. مرد از عیسی پرسید: «همسایهٔ من کیست؟» شاید انتظار داشت که عیسی در پاسخ بگوید: «هم‌ایمانان یهودی‌ات.» اما عیسی تمثیل سامری نوع‌دوست را برای او نقل کرد. در این تمثیل یک سامری به مردی که به دست راهزنان افتاده بود کمک می‌کند، در حالی که یک لاوی و یک کاهن از این کار خودداری می‌کنند. آن مرد عالِم شریعت در اینجا مجبور بود اذعان کند که سامری منفور همسایه است نه آن لاوی یا کاهن. عیسی داستان خود را با این توصیه پایان می‌بخشد: «برو و تو نیز همچنان کن.» — لوقا ۱۰:۲۵-۳۷؛ لاویان ۱۹:۱۸.
«او ضعیف نخواهد گردید و منکسر نخواهد شد»
۹. درک ماهیت عدالت حقیقی چه تأثیری بر ما خواهد داشت؟
۹ عیسی ماهیت عدالت حقیقی را روشن ساخت و بدین ترتیب شاگردانش نیز این خصوصیت را آموخته به کار گرفتند. ما نیز باید آن را بیاموزیم و به کار گیریم. در وهلهٔ اوّل باید معیارهای خدا را در مورد خوب و بد پذیرفت، زیرا اوست که حق دارد تعیین کنید چه چیزی درست و عادلانه است. اگر کوشش کنیم طریق یَهُوَه را در پیش گیریم، اَعمالمان بخوبی نمایانگر عدالت حقیقی خواهد بود. — ۱پِطْرُس ۲:۱۲.
۱۰. چرا نشان دادن عدالت مستلزم شرکت در کار موعظه و تعلیم است؟
۱۰ ما همچنین با شرکت فعالانه در موعظه و فعالیت‌های تعلیمی می‌توانیم عدالت حقیقی را به جا آوریم. یَهُوَه معرفت حیات‌بخش مربوط به خود و پسرش و نیز مقاصدش را با گشاده‌دستی در اختیار ما قرار داده است. ( یوحنّا ۱۷:۳) از این رو، اگر این معرفت را فقط برای خودمان نگاه داریم عادلانه رفتار نکرده‌ایم. سلیمان می‌گوید: «احسان را از اهلش باز مدار، هنگامی که به جا آوردنش در قوّت دست توست.» ( امثال ۳:۲۷) بیا با تمام وجود دانسته‌های خود را در مورد خدا با همهٔ مردم، صرفه‌نظر از نژاد، قوم یا پیشینهٔ ملی‌شان در میان بگذاریم. — اَعمال ۱۰:۳۴، ۳۵.
۱۱. اگر بخواهیم از عیسی سرمشق بگیریم، باید با دیگران چگونه رفتار کنیم؟
۱۱ از آن گذشته یک مسیحی واقعی با دیگران همانطور رفتار می‌کند که عیسی کرد. امروزه بسیاری از مردم با مشکلات یأس‌آور روبرو هستند و به دلسوزی و ترّحم نیاز دارند. حتی برخی از مسیحیان وقف‌شده ممکن است در شرایطی قرار گیرند که مبدّل به نی خردشده یا فتیلهٔ ضعیف گردند. آیا چنین افرادی به حمایت ما نیاز ندارند؟ ( لوقا ۲۲:۳۲؛ اَعمال ۱۱:۲۳) براستی که بودن در میان جمع مسیحیان حقیقی که سعی می‌کنند از عدالت عیسی سرمشق بگیرند نیروبخش است!
۱۲. چرا می‌توان اطمینان داشت که بزودی عدالت در مورد همه به اجرا درخواهد آمد؟
۱۲ آیا زمانی خواهد رسید که عدالت در مورد همه اجرا گردد؟ آری به طور حتم. برگزیدهٔ یَهُوَه «ضعیف نخواهد گردید و منکسر نخواهد شد تا انصاف را بر زمین قرار دهد.» بزودی پادشاهِ به تخت‌نشسته یعنی مسیح عیسای رستاخیزیافته «انتقام خواهد کشید از آنانی که خدا را نمی‌شناسند.» ( ۲تَسّالونیکیان ۱:۶-۹؛ مکاشفه ۱۶:۱۴-۱۶) ملکوت خدا جایگزین حکومت بشر خواهد شد و عدالت و راستی حکمفرما خواهد گشت. ( امثال ۲:۲۱، ۲۲؛ اِشَعْیا ۱۱:۳-۵؛ دانیال ۲:۴۴؛ ۲پِطْرُس ۳:۱۳) خادمان یَهُوَه در همه جا حتی آنانی که در سرزمین‌های دوردست یعنی «جزیره‌ها» ساکنند، با اشتیاق چشم‌انتظار آن روز می‌باشند.
‹او را نور امّت‌ها خواهم گردانید›
۱۳. یَهُوَه در مورد خادم برگزیده‌اش چه نبوّتی می‌کند؟
۱۳ اِشَعْیا در ادامه می‌گوید: «خدا یَهُوَه که آسمان‌ها را آفرید و آنها را پهن کرد و زمین و نتایج آن را گسترانید و نَفَس را به قومی که در آن باشند و روح را بر آنانی که در آن سالکند می‌دهد، چنین می‌گوید.» ( اِشَعْیا ۴۲:۵ ) براستی که چه توصیف پرقدرتی از یَهُوَه آفریدگار ما! این یادآوری نیروی عظیم وی تأثیر سخنانش را بسیار بیشتر می‌کند. او می‌گوید: «من که یَهُوَه هستم تو را به عدالت خوانده‌ام و دست تو را گرفته، تو را نگاه خواهم داشت و تو را عهد قوم و نور امّت‌ها خواهم گردانید. تا چشمان کوران را بگشایی و اسیران را از زندان و نشینندگان در ظلمت را از محبس بیرون آوری.» — اِشَعْیا ۴۲:۶، ۷.
۱۴. الف) معنی این عبارت که یَهُوَه دست خادم مطلوب خود را می‌گیرد چیست؟ ب) خادم برگزیده چه نقشی بر عهده دارد؟
۱۴ فریدگار بزرگ عالَم و بخشندهٔ حیات و تداوم‌بخش آن، دست خادم برگزیدهٔ خود را می‌گیرد و به او وعده می‌دهد که به طور کامل و مداوم از او حمایت کند. چه وعدهٔ اطمینان‌بخشی! علاوه بر این یَهُوَه از او نگاهداری می‌کند تا او را به عنوان «عهد قوم» تقدیم کند. عهد یک قرارداد، به معنیِ پیمان یا وعدهٔ رسمی و حکم قطعی است. آری، یَهُوَه خادم برگزیدهٔ خویش را به صورت «پیمانی به مردم» می‌گرداند. — «ترجمهٔ آمریکایی» انگلیسی.
۱۵، ۱۶. عیسی به چه طریق به عنوان «نورِ عالَم» خدمت کرد؟
۱۵ خادم موعود در مقام «نور امّت‌ها،» «چشمان کوران» را خواهد گشود و «نشینندگان در ظلمت» را رها خواهد ساخت. این کاری است که عیسی انجام داد. او به حقیقت شهادت داد و بدین ترتیب نام پدر آسمانی خویش را جلال بخشید. ( یوحنّا ۱۷:۴، ۶) عیسی تعالیم نادرست مذهبی را برملا ساخت، بشارت ملکوت را موعظه کرد، و درِ آزادی روحانی را بر روی کسانی که در اسارت مذهبی بودند گشود. ( متّیٰ ۱۵:۳-۹؛ لوقا ۴:۴۳؛ یوحنّا ۱۸:۳۷) او در مورد انجام کارهایی که به ظلمت تعلّق دارد هشدار داد و نشان داد که شیطان «پدر دروغگویان» و «رئیس این جهان» است. — یوحنّا ۳:۱۹-۲۱؛ ۸:۴۴؛ ۱۶:۱۱.
۱۶ عیسی گفت: «من نورِ عالَم هستم.» ( یوحنّا ۸:۱۲) او این گفتهٔ خود را به نحوی برجسته ثابت کرد زیرا زندگی کامل انسانی خود را به عنوان فدیه تقدیم نمود. بدین سان راه را برای ایمانداران گشود تا گناهانشان بخشوده شود، و بتوانند رابطه‌ای مطلوب با خدا برقرار کنند، و همینطور چشم‌انداز زندگی جاودانی را پیش رو داشته باشند. ( متّیٰ ۲۰:۲۸؛ یوحنّا ۳:۱۶) او تمام عمر خود را کاملاً وقف خدا کرد و بدین ترتیب از حق حاکمیت یَهُوَه حمایت نمود و ثابت کرد که ابلیس دروغگوست. عیسی حقیقتاً به کوران بینایی بخشید و کسانی را که در ظلمت روحانی به سر می‌بردند آزاد ساخت.
۱۷. ما از چه راه‌هایی می‌توانیم به عنوان حاملان نور خدمت کنیم؟
۱۷ عیسی در موعظهٔ بالای کوه به شاگردانش گفت: «شما نور عالَمید.» ( متّیٰ ۵:۱۴) آیا ما نیز حاملان نور هستیم؟ آری، ما نیز با شیوهٔ زندگی‌مان و همینطور موعظهٔ بشارت افتخار داریم تا دیگران را به سوی یَهُوَه، سرچشمهٔ روشنگری حقیقی هدایت نماییم. ما به تقلید از عیسی نام یَهُوَه را به دیگران می‌شناسانیم، از حق حاکمیت یَهُوَه حمایت می‌کنیم، و اعلام می‌نماییم که ملکوت او تنها امید بشری است. علاوه بر این، ما حاملان نور، تعالیم دروغین مذهبی را آشکار ساخته، در مورد کارهای ناپاکی که متعلّق به ظلمت است هشدار می‌دهیم، و شیطان شریر را رسوا می‌سازیم. — اعمال ۱:۸؛ ۱یوحنّا ۵:۱۹.
‹سرود نو را به خداوند بسرایید›
۱۸. یَهُوَه سبب می‌شود که قومش به چه موضوعی پی‌ببرند؟
۱۸ حال یَهُوَه توجه خود را به قومش معطوف کرده، می‌گوید: «من یَهُوَه هستم و اسم من همین است. و جلال خود را به کسی دیگر و ستایش خویش را به بت‌های تراشیده نخواهم داد. اینک وقایع نخستین واقع شد و من از چیزهای نو اعلام می‌کنم و قبل از آنکه به وجود آید شما را از آنها خبر می‌دهم.» ( اِشَعْیا ۴۲:۸، ۹ ) نبوّت مربوط به «بندهٔ من» نبوّتی از جانب خدایان بی‌ارزش نبود بلکه از سوی تنها خدای حیّ و حق بیان شده بود. از این رو، بی‌شک به حقیقت می‌پیوست و چنین نیز شد. یَهُوَه خدا براستی مؤلف رویدادهای جدید است و کاری می‌کند که قومش پیش از وقوعشان از آنها باخبر شود. حال واکنش ما باید چگونه باشد؟
۱۹، ۲۰. الف) چه سرودی باید سراییده شود؟ ب) چه کسانی امروزه سرود ستایش یَهُوَه را می‌خوانند؟
۱۹ اِشَعْیا می‌نویسد: «ای شما که به دریا فرود می‌روید، و ای آنچه در آن است! ای جزیره‌ها و ساکنان آنها سرود نو را به خداوند و ستایش وی را از اقصای زمین بسرایید! صحرا و شهرهایش و قریه‌هایی که اهل قیدار در آنها ساکن باشند آواز خود را بلند نمایند و ساکنان سالع ترنّم نموده، از قلّهٔ کوه‌ها نعره زنند! برای خداوند جلال را توصیف نمایند و تسبیح او را در جزیره‌ها بخوانند!» — اِشَعْیا ۴۲:۱۰-۱۲.
۲۰ از اهالی شهرها، قریه‌های بیابان، جزیره‌ها و حتی اهالی «قیدار» یا به عبارت دیگر اردوگاه‌های صحرایی، خلاصه مردم همه جای دنیا درخواست می‌شود برای یَهُوَه سرود ستایش بخوانند. چقدر مایهٔ شور و شادی است که در روزگار ما میلیون‌ها نفر به این درخواست نبوی پاسخ مثبت داده‌اند! آنان حقیقت کلام خدا را پذیرفته، یَهُوَه را خدای خویش ساخته‌اند. قوم یَهُوَه در بیش از ۲۳۰ کشور جهان مشغول سراییدن این سرود جدیدند و یَهُوَه را جلال می‌بخشند. براستی که هم‌آواز شدن با این گروه همسُرایان که از فرهنگ‌ها، زبان‌ها و نژادهای گوناگونند بسیار شورانگیز است!
۲۱. چرا دشمنان قوم خدا نمی‌توانند سرود ستایش یَهُوَه را خاموش سازند؟
۲۱ آیا مخالفان می‌توانند در مقابل خدا قد علم کنند و این سرود تمجید را خاموش سازند؟ به هیچ عنوان! «خداوند مثل جبّار بیرون می‌آید و مانند مرد جنگی غیرت خویش را برمی‌انگیزاند. فریاد کرده، نعره خواهد زد و بر دشمنان خویش غلبه خواهد نمود.» ( اِشَعْیا ۴۲:۱۳ ) چه قدرتی می‌تواند در مقابل یَهُوَه قد علم کند؟ حدود ۳۵۰۰ سال پیش موسای نبی و پسران اسرائیل چنین آوا سر دادند: «خداوند مرد جنگی است. نام او یَهُوَه است. ارابه‌ها و لشکر فرعون را به دریا انداخت. مبارزان برگزیدهٔ او در دریای قلزم غرق شدند.» ( خروج ۱۵:۳، ۴) یَهُوَه در مقابل عظیم‌ترین نیروی نظامی آن زمان به پیروزی رسید. هیچ یک از دشمنان قوم یَهُوَه نمی‌توانند هنگامی که او همچون مرد جنگی پیشروی می‌کند سدّ راهش گردند.
‹از زمان قدیم خاموش و ساکت ماندم›
۲۲، ۲۳. چرا یَهُوَه مدت زیادی ‹خاموش و ساکت می‌ماند›؟
۲۲ یَهُوَه منصف و عادل است حتی هنگامی که دشمنانش را کیفر می‌دهد. او می‌گوید: «از زمان قدیم خاموش و ساکت مانده، خودداری نمودم. الآن مثل زنی که می‌زاید، نعره خواهم زد و دَم زده، آه خواهم کشید. کوه‌ها و تلّ‌ها را خراب کرده، تمامی گیاه آنها را خشک خواهم ساخت و نهرها را جزایر خواهم گردانید و برکه‌ها را خشک خواهم ساخت.» — اِشَعْیا ۴۲:۱۴، ۱۵.
۲۳ یَهُوَه پیش از آنکه حکم خود را در مورد خطاکاران به اجرا گذارد به آنان مهلت می‌دهد تا از طرز رفتار زشتشان دست بردارند. ( اِرْمیا ۱۸:۷-۱۰؛ ۲پِطْرُس ۳:۹) برای مثال در سال ۶۰۷ ق.د.م. بابلیان که قدرت حاکم جهانی آن دوران بودند اورشلیم را ویران ساختند. یَهُوَه اجازهٔ این کار را به آنان داد زیرا می‌خواست اسرائیلیان را به دلیل بی‌ایمانی‌شان تأدیب کند. اما بابلیان نقشی را که بر عهده داشتند درست درنیافته بودند از این رو، با قوم خدا بسیار بیشتر از حدّی که داوری خدا جایز می‌دانست بدرفتاری کردند. ( اِشَعْیا ۴۷:۶، ۷؛ زَکَرِیّا ۱:۱۵) براستی که خدای حقیقی چقدر باید از مشاهدهٔ رنج و عذاب قومش آزرده‌خاطر شده باشد! اما مداخله را به زمانی که خود تعیین کرده، موکول می‌کند. در آن وقت او همچون زن در حال زایمان تمام تلاش خود را می‌کند تا قومِ عهدش را آزاد سازد و به آنها استقلال ملی بخشد. برای انجام این کار در سال ۵۳۹ ق.د.م. بابل و سیستم دفاعی‌اش را خشک و ویران می‌سازد.
۲۴. یَهُوَه چه چشم‌اندازی پیش روی قومش اسرائیل قرار می‌دهد؟
۲۴ حقیقتاً که قوم خدا هنگامی که پس از سال‌ها تبعید عاقبت راه بازگشت به وطنشان را گشوده می‌بینند به وجد می‌آیند! ( ۲تواریخ ۳۶:۲۲، ۲۳) شادی آنها از آن روست که تحقق یافتن وعدهٔ یَهُوَه را به چشم می‌بینند: «کوران را به راهی که ندانسته‌اند رهبری نموده، ایشان را به طریق‌هایی که عارف نیستند هدایت خواهم نمود. ظلمت را پیش ایشان به نور و کجی را به راستی مبدّل خواهم ساخت. این کارها را به جا آورده، ایشان را رها نخواهم نمود.» — اِشَعْیا ۴۲:۱۶.
۲۵. الف) قوم یَهُوَه امروزه به چه موضوعی می‌تواند کاملاً اطمینان داشته باشد؟ ب) ما باید مصمم به انجام چه کاری باشیم؟
۲۵ این سخنان چه ارتباطی با دوران ما دارند؟ قرن‌هاست که یَهُوَه اجازه داده است ملت‌ها به راه خود بروند. اما زمانی که او برای رسیدگی به مسائل تعیین کرده است نزدیک است. او در دوران ما قومی را برپا داشته است تا به نامش شهادت دهند و هر مخالفی را از سر راه آنان برمی‌دارد و راه را برایشان هموار می‌سازد تا بتوانند او را «به روح و راستی» بپرستند. ( یوحنّا ۴:۲۴) خدا وعده داده بود که «ایشان را رها نخواهم نمود،» و به وعده‌اش عمل کرد. در مورد کسانی که مصرّانه خدایان کاذب را می‌پرستند چه می‌گوید؟ او اظهار می‌دارد: «آنانی که بر بت‌های تراشیده اعتماد دارند و به اصنام ریخته شده می‌گویند که خدایان ما شمایید، به عقب برگردانیده، بسیار خجل خواهند شد.» ( اِشَعْیا ۴۲:۱۷ ) حفظ ایمان به یَهُوَه همانند برگزیدهٔ او بسیار ضروری و حیاتی است!
‹بندهٔ کر و کور›
۲۶، ۲۷. اسرائیل چگونه ثابت کرد که یک ‹بندهٔ کر و کور› است، عواقب این امر چیست؟
۲۶ خادم یا بندهٔ برگزیدهٔ خدا، عیسی مسیح، تا دَم مرگ ایمان خود را به او از دست نداد. اما قوم خدا، اسرائیل، بنده‌ای بی‌ایمان و گویی از لحاظ روحانی کر و کور است. یَهُوَه خطاب به آنان می‌گوید: «ای کران بشنوید و ای کوران نظر کنید تا ببینید. کیست که مثل بندهٔ من کور باشد، و کیست که کر باشد مثل رسول من که می‌فرستم؟ کیست که کور باشد مثل مُسلِم من و کور مانند بندهٔ خداوند؟ چیزهای بسیار می‌بینی اما نگاه نمی‌داری. گوش‌ها را می‌گشاید لیکن خود نمی‌شنود. خداوند را به خاطر عدل خود پسند آمد که شریعت خویش را تعظیم و تکریم نماید.» — اِشَعْیا ۴۲:۱۸-۲۱.
۲۷ براستی که چه شکست اسفباری برای اسرائیل! قوم اسرائیل بکرّات به ورطهٔ پرستش خدایان دیوی ملت‌ها افتاد. یَهُوَه بارها و بارها انبیایی برایشان فرستاد اما افراد قومش به آنها وقعی نگذاردند. ( ۲تواریخ ۳۶:۱۴-۱۶) اِشَعْیا عواقب شیوهٔ عمل قوم را چنین پیشگویی می‌کند: «اینان قوم غارت و تاراج شده‌اند و جمیع ایشان در حفره‌ها صید شده و در زندان‌ها مخفی گردیده‌اند. ایشان غارت شده و رهاننده‌ای نیست. تاراج گشته و کسی نمی‌گوید که باز ده. کیست در میان شما که به این گوش دهد و توجه نموده، برای زمان آینده بشنود؟ کیست که یعقوب را به تاراج و اسرائیل را به غارت تسلیم نمود؟ آیا خداوند نبود که به او گناه ورزیدیم چونکه ایشان به راه‌های او نخواستند سلوک نمایند و شریعت او را اطاعت ننمودند؟ بنابراین حدّت غضب خود و شدّت جنگ را بر ایشان ریخت و آن ایشان را از هر طرف مشتعل ساخت و ندانستند و ایشان را سوزانید اما تفکّر ننمودند.» — اِشَعْیا ۴۲:۲۲-۲۵.
۲۸. الف) آنچه بر اهالی یهودا رفت چه درسی به ما می‌دهد؟ ب) چگونه می‌توانیم یَهُوَه را خوشنود کنیم؟
۲۸ یَهُوَه اجازه می‌دهد که سرزمین یهودا به دلیل بی‌ایمانی ساکنانش در سال ۶۰۷ ق.د.م. تاراج و غارت شود. بابلیان معبد یَهُوَه را سوزانده، اورشلیم را ویران ساخته، و یهودیان را به اسارت می‌گیرند. ( ۲تواریخ ۳۶:۱۷-۲۱) باشد که ما از این هشدار سرمشق بگیریم و هرگز آموزش‌های یَهُوَه را نشنیده و کلام مکتوبش را نادیده نگیریم بلکه با تقلید از مسیح عیسی بندهٔ مطلوب یَهُوَه، در پی خوشنود کردن یَهُوَه برآییم. باشد که همچون عیسی با گفتار و کردارمان عدالت حقیقی را منعکس سازیم. بدین ترتیب خواهیم توانست در میان قوم یَهُوَه باقی بمانیم و در مقام حاملان نور که خدای حقیقی را می‌ستایند و جلال می‌دهند، خدمت کنیم.
[تصاویر در صفحهٔ ۳۳]
عدالت حقیقی با دلسوزی و ترّحم همراه است
[تصویر در صفحهٔ ۳۴]
عیسی در تمثیل سامری نوع‌دوست نشان داد که عدالت حقیقی باید شامل حال همهٔ مردم شود
[تصاویر در صفحهٔ ۳۶]
مهربانی و دلگرمی دادن به دیگران یعنی اِعمال عدالت الٰهی
[تصاویر در صفحهٔ ۳۹]
با شرکت در فعالیت‌های موعظه می‌توانیم عدالت الٰهی را منعکس سازیم
[تصویر در صفحهٔ ۴۰]
خادم مطلوب به عنوان «نور امّت‌ها» تقدیم شد