زمانها و اوقات در دست یَهُوَه است

‏«از شما نیست که زمانها و اوقاتیرا که پدر در قدرت خود نگاه داشته است بدانید.‏»‏‏—‏اعمال ۱:‏۷‏.‏

۱.‏ عیسی به سؤالاتی که رسولانش در خصوص زمانها کردند چه پاسخی داد؟‏

امری کاملاً طبیعی خواهد بود،‏ اگر کسانی که «بسبب همهٔ رجاساتیکه در [جهان مسیحیت و در پهنهٔ جهان] کرده میشود آه و ناله میکنند،‏» بپرسند،‏ این سیستم شریر چه وقت پایان می‌یابد تا دنیای جدید و عادل خدا جایگزین آن گردد؟‏ (‏حزقیال ۹:‏۴؛‏ ۲پطرس ۳:‏۱۳‏)‏ رسولان عیسی چندی پیش از درگذشت وی و همچنین پس از رستاخیزش از او سؤالاتی در خصوص زمانها کردند.‏ (‏متی ۲۴:‏۳؛‏ اعمال ۱:‏۶‏)‏ لیکن عیسی راهی برای محاسبهٔ تاریخ در اختیار ایشان نگذاشت.‏ او یکبار به رسولانش نشانی مرکب ارائه داد،‏ و بار دیگر نیز بدیشان گفت:‏ «از شما نیست که زمانها و اوقاتیرا که پدر در قدرت خود نگاه داشته است بدانید.‏»—‏اعمال ۱:‏۷‏.‏

۲.‏ چرا می‌توان گفت که عیسی همیشه از زمان‌بندی پدرش در به اجرا گذاشتن رویدادهایی که مقرر است در زمان آخر پیش بیایند آگاه نبوده است؟‏

^۲ هرچند که عیسی یگانه پسر مولود یَهُوَه می‌باشد،‏ معهذا همیشه از زمان‌بندیهای پدرش در خصوص وقایع باخبر نبوده است.‏ عیسی در نبوت خویش در مورد ایام آخر متواضعانه اذعان کرد:‏ «هیچ کس غیر از پدر از آن روز و ساعت خبر ندارد،‏ حتی پسر و فرشتگان آسمانی هم از آن بی‌خبرند.‏» (‏متی ۲۴:‏۳۶ انجیل شریف‏)‏ عیسی با میل و علاقهٔ بسیار منتظر ماند تا پدرش زمان دقیق نابود ساختن این سیستم حاضر را به او بگوید.‏a

۳.‏ از نحوهٔ جواب دادن عیسی به سؤالاتی که در مورد مقصود خدا،‏ از وی شد چه می‌توان آموخت؟‏

^۳ از نحوهٔ جواب دادن عیسی،‏ در مورد زمان به وقوع پیوستن اموری که مقصود خدا را به انجام می‌رساند،‏ دو مطلب قابل استنتاج است.‏ نخست آنکه یَهُوَه دارای برنامه و زمان‌بندی مشخصی است؛‏ و دوم آنکه خود به تنهایی تنظیم‌کننده آن است و خادمان وی نباید انتظار داشته باشند که از پیش اطلاعاتی در مورد زمانها و یا اوقات بدیشان داده شود.‏

زمانها و اوقات یَهُوَه

۴.‏ واژه‌هایی که در اعمال ۱:‏۷ «زمانها» و «اوقات» ترجمه شده‌اند به چه معنا می‌باشند؟‏

^۴ «زمانها» و «اوقات» به چه معنا می‌باشند؟‏ سخن عیسی در اعمال ۱:‏۷‏،‏ شامل دو جنبه از زمان می‌باشد.‏ واژهٔ یونانیی که «زمانها» ترجمه شده است،‏ به معنی «طول زمان است،‏» مدت زمان (‏کوتاه و یا طولانی)‏.‏ «اوقات» ترجمهٔ واژه‌ای است که به زمانی مشخص یا مقرر،‏ فصل یا دوره‌ای معین با ویژگیهای خاص اشاره می‌کند.‏ در خصوص این دو واژهٔ اصلی،‏ ویلیام اِ.‏ واین اینچنین اظهار می‌کند:‏ «‏اعمال ۱:‏۷ بیانگر دو چیز است که ‹پدر با اختیار خویش مقرر داشته،‏› یعنی زمانها (‏کرونوس‏)‏،‏ طول دوره‌ای از زمان،‏ و اوقات (‏کایروس‏)‏،‏ عصری که با یک سری وقایع مشخص می‌شود.‏»‏

۵.‏ چه موقع یَهُوَه نوح را از مقصود خویش در خصوص نابودی دنیای فاسد آن زمان آگاه ساخت،‏ و نوح چه مأموریت دوجانبه‌ای را انجام می‌داد؟‏

^۵ خدا پیش از توفان،‏ دورهٔ ۱۲۰ ساله‌ای را تعیین کرد تا در پایان آن انسانهای سرکش و فرشتگانی که بدنهای جسمانی گرفته بودند نابود شوند.‏ (‏پیدایش ۶:‏۱-‏۳‏)‏ در آن زمان ۴۸۰ سال از عمر نوح پرهیزکار می‌گذشت.‏ (‏پیدایش ۷:‏۶‏)‏ وی فرزندی نداشت و ۲۰ سال دیگر را هم بی‌فرزند گذراند.‏ (‏پیدایش ۵:‏۳۲‏)‏ مدتها پس از آن،‏ یعنی زمانی که فرزندان نوح دیگر بالغ شده،‏ ازدواج کرده بودند،‏ خدا نوح را از مقصود خویش که همانا نابود ساختن شریران از پهنهٔ زمین بود آگاه ساخت.‏ (‏پیدایش ۶:‏۹-‏۱۳،‏ ۱۸‏)‏ حتی در آن زمان هم با اینکه یَهُوَه به نوح وظایفی سنگین،‏ همچون ساختن کشتی و موعظه به هم‌عصرانش را محول کرده بود،‏ لیکن زمان‌بندی برنامه خود را بر او مکشوف نساخت.‏—‏پیدایش ۶:‏۱۴؛‏ ۲پطرس ۲:‏۵‏.‏

۶.‏ الف)‏ چگونه نوح نشان داد که زمان توفان را به دست یَهُوَه سپرده است؟‏ ب)‏ چگونه می‌توان نمونهٔ نوح را سرمشق قرار داد؟‏

^۶ نوح دهها سال—‏شاید حتی نیم قرن—‏«بهرچه خدا او را امر فرمود عمل نمود.‏» وی همهٔ این امور را «به ایمان» و بی آنکه تاریخی دقیق در دست داشته باشد انجام داد.‏ (‏پیدایش ۶:‏۲۲؛‏ عبرانیان ۱۱:‏۷‏)‏ یَهُوَه تا یک هفته پیش از زمان وقوع توفان،‏ نوح را از تاریخ دقیق آن مطلع نساخت.‏ (‏پیدایش ۷:‏۱-‏۵‏)‏ اعتماد و ایمان تزلزل‌ناپذیر نوح به یَهُوَه،‏ او را قادر ساخت تا زمان این واقعه را به دست خدا بسپارد.‏ نوح با مشاهدهٔ توجه و مراقبت یَهُوَه از او طی آن توفان سهمگین،‏ و پس از آن هنگامی که از کشتی به زمینی پاک‌شده قدم نهاد،‏ بدون شک بسیار سپاسگزار بود!‏ آیا ما که امیدی مشابه برای رستگاری و نجات داریم،‏ نباید اینچنین ایمانی از خود ابراز کنیم؟‏

۷،‏ ۸.‏ الف)‏ ملتها و ابرقدرتها چگونه پا به عرصهٔ وجود گذاشتند؟‏ ب)‏ یَهُوَه به چه نحوی ‹زمانهای معیّن و حدود مسکنهای انسانها را مقرّر فرمود›؟‏

^۷ پس از توفان،‏ اکثر نوادگان نوح پرستش واقعی یَهُوَه را ترک کردند.‏ آنان با این هدف که در یکجا تجمع کنند،‏ شروع به بنا نهادن شهر و برجی برای پرستش کاذب نمودند.‏ در آن موقع یَهُوَه مصمم شد تا در کار ایشان مداخله کند.‏ وی زبانهای آنان را آشفته ساخته،‏ «ایشانرا از [بابل] بر روی تمام زمین پراکنده نمود.‏» (‏پیدایش ۱۱:‏۴،‏ ۸،‏ ۹‏)‏ پس از آن،‏ گروههای مختلف زبانی بوجود آمدند و ملل مختلف را تشکیل دادند،‏ بعضی از این ملتها،‏ دیگر ملتها را در خود ادغام کردند و قدرتهای محلی و حتی ابرقدرتها را بوجود آوردند.‏—‏پیدایش ۱۰:‏۳۲‏.‏

^۸ یَهُوَه برای به اجرا گذاشتن مقصودش،‏ گهگاه مرزهایی برای ملتها قرار داده،‏ زمانی را تعیین کرده است تا ملتی خاص به صورت محلی و یا به صورت ابرقدرت جهانی بر دیگر ملتها مسلط شود.‏ (‏پیدایش ۱۵:‏۱۳،‏ ۱۴،‏ ۱۸-‏۲۱؛‏ خروج ۲۳:‏۳۱؛‏ تثنیه ۲:‏۱۷-‏۲۲؛‏ دانیال ۸:‏۵-‏۷،‏ ۲۰،‏ ۲۱‏)‏ پولس رسول در سخنانش با مردان روشنفکر اَطینا (‏آتن)‏،‏ چنین به این جنبه از زمانها و اوقاتِ یَهُوَه اشاره کرد:‏ «خدائیکه جهان و آنچه در آنست آفرید .‏ .‏ .‏ هر امّت انسانرا از یک خون ساخت تا بر تمامئ روی زمین مسکن گیرند و زمانهای معیّن و حدود مسکنهای ایشانرا مقرّر فرمود.‏»—‏اعمال ۱۷:‏۲۴،‏ ۲۶‏.‏

۹.‏ چگونه یَهُوَه در خصوص پادشاهان ‹وقتها و زمانها را تبدیل کرد›؟‏

^۹ البته این موضوع به آن معنا نیست که یَهُوَه مسئول تمام فتوحات سیاسی،‏ و تغییراتی که در میان ملل جهان رخ می‌دهد،‏ می‌باشد.‏ با این حال،‏ هر وقت که اراده کند می‌تواند برای اجرای مقاصدش وارد عمل شود.‏ از این رو،‏ دانیال نبی که قرار بود شاهد سقوط قدرت جهانی بابِل و به روی کار آمدن قدرت جهانی ماد و پارس باشد،‏ در مورد یَهُوَه چنین گفت:‏ «او وقتها و زمانها را تبدیل میکند،‏ پادشاهانرا معزول مینماید و پادشاهانرا نصب میکند،‏ حکمترا بحکیمان میبخشد و فطانت‌پیشه‌گانرا تعلیم میدهد.‏»—‏دانیال ۲:‏۲۱؛‏ اشعیا ۴۴:‏۲۴–‏۴۵:‏۷‏.‏

‏‹زمان وعدهٔ خداوند نزدیک می‌شد›‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ الف)‏ یَهُوَه چه مدت پیش از رهایی نسل ابراهیم از قید بردگی،‏ زمان این کار خود را معین کرده بود؟‏ ب)‏ چه مطلبی مشخص می‌کند که اسرائیلیان از زمان دقیق رهایی خود مطلع نبودند؟‏

^۱۰ یَهُوَه بیش از چهار قرن قبل از آنکه پادشاه ابرقدرت مصر را سرافکنده و خفیف سازد و نسل ابراهیم را رهایی دهد،‏ زمان دقیق این عمل را معین کرد.‏ خدا در اشاره به مقصود خویش به ابراهیم گفت:‏ «یقین بدانکه ذریّت تو در زمینی که از آن ایشان نباشد غریب خواهند بود و آنها را بندگی خواهند کرد و آنها چهارصد سال ایشانرا مظلوم خواهند داشت.‏ و بر آن امّتی که ایشان بندگان آنها خواهند بود من داوری خواهم کرد و بعد از آن با اموال بسیار بیرون خواهند آمد.‏» (‏پیدایش ۱۵:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ استیفان در مقابل محکمهٔ سَنهِدرین هنگام ذکر خلاصه‌ای از تاریخ اسرائیل،‏ به این ۴۰۰ سال اشاره کرد و گفت:‏ «چون هنگام وعدهٔ که خدا با ابراهیم قسم خورده بود نزدیک شد قوم در مصر نموّ کرده کثیر میگشتند.‏ تا وقتیکه پادشاه دیگر که یوسف را نمی‌شناخت برخاست.‏»—‏اعمال ۷:‏۶،‏ ۱۷،‏ ۱۸‏.‏

^۱۱ این پادشاه دیگر،‏ فرعون جدید،‏ اسرائیلیان را به بردگی کشید.‏ در آن زمان سِفر پیدایش هنوز بدست موسی به تحریر در نیامده بود،‏ لیکن به احتمال زیاد وعدهٔ یَهُوَه به ابراهیم سینه به سینه و یا به صورت نوشتار به نسلهای بعد منتقل شده بود.‏ با این حال،‏ این طور که پیداست،‏ اطلاعاتی که اسرائیلیان در دست داشتند،‏ آنطور نبود که بتوانند زمان دقیق رهایی خود را از آن ظلم و ستم حاکم،‏ محاسبه کنند.‏ خدا بخوبی از زمان آزادسازی آنان آگاه بود،‏ اما ظاهراً اسرائیلیانِ تحت ستم از آن مطلع نبودند.‏ در این مورد آمده است:‏ «واقع شد بعد از ایّام بسیار که پادشاه مصر بمرد و بنی‌اسرائیل بسبب بندگی آه کشیده استغاثه کردند و نالهٔ ایشان بسبب بندگی نزد خدا برآمد.‏ و خدا نالهٔ ایشان را شنید و خدا عهد خود را با ابراهیم و اسحق و یعقوب بیاد آورد.‏ و خدا بر بنی‌اسرائیل نظر کرد و خدا دانست.‏»—‏خروج ۲:‏۲۳-‏۲۵‏.‏

۱۲.‏ چگونه استیفان نشان داد که موسی زودتر از زمان مقرر یَهُوَه وارد عمل شده بود؟‏

^۱۲ این عدم آگاهی از زمان دقیق رهایی اسرائیلیان را همچنین می‌توان از نطق اجمالی استیفان استنباط نمود.‏ وی دربارهٔ موسی گفت:‏ «چون چهل سال از عمر وی سپری گشت بخاطرش رسید که از برادران خود خاندان اسرائیل تفقّد نماید.‏ و چون یکیرا مظلوم دید او را حمایت نمود و انتقام آن عاجز را کشیده آن مصری را بکشت.‏ پس گمان برد که برادرانش خواهند فهمید که خدا بدست او ایشانرا نجات خواهد داد،‏ امّا نفهمیدند.‏» (‏اعمال ۷:‏۲۳-‏۲۵‏)‏ موسی در اینجا ۴۰ سال زودتر از زمان مقرر خدا عمل نموده بود.‏ در واقع،‏ استیفان به این موضوع اشاره کرد که موسی می‌بایست ۴۰ سال صبر می‌کرد تا خدا وی را ‹حاکم و نجات‌دهنده مقرّر فرماید.‏›—‏اعمال ۷:‏۳۰-‏۳۶‏.‏

۱۳.‏ وضعیت ما چه شباهتی با وضعیت اسرائیلیان،‏ پیش از رهایی از مصر،‏ دارد؟‏

^۱۳ هر چند ‹هنگام وعدهٔ خدا نزدیک می‌شد› و خدا سال دقیق آمدن آن را مقرر کرده بود،‏ با این حال،‏ موسی و دیگر اسرائیلیان ملزم بودند به خدا ایمان بورزند.‏ آنان همچنین می‌بایست در انتظار زمان مقرر یَهُوَه که ظاهراً قادر به محاسبهٔ آن نبودند،‏ می‌ماندند.‏ ما نیز اطمینان خاطر داریم که نجات و رستگاریمان از این سیستم کنونی نزدیک است.‏ همچنین می‌دانیم که در «ایّام آخر» بسر می‌بریم.‏ (‏۲تیموتاؤس ۳:‏۱-‏۵‏)‏ پس چه نیکوست که ما نیز ایمان خود را به یَهُوَه ابراز کنیم و منتظر زمانِ مقررِ یومِ عظیم وی بمانیم؟‏ (‏۲پطرس ۳:‏۱۱-‏۱۳‏)‏ پس از آن،‏ می‌توانیم مانند موسی و اسرائیلیان در تجلیل یَهُوَه سرود باشکوه رهایی را بخوانیم.‏—‏خروج ۱۵:‏۱-‏۱۹‏.‏

‏‹چون زمان رسد›‏

۱۴،‏ ۱۵.‏ از کجا می‌دانیم که خدا زمانی را مقرر کرده بود که پسرش به زمین بیاید،‏ و انبیا و حتی فرشتگان انتظار چه زمانی را می‌کشیدند؟‏

^۱۴ یَهُوَه زمانی را معین کرده بود تا یگانه پسر مولودش به زمین آمده،‏ مسیح شود.‏ پولس نوشت:‏ «وقتی زمان معین فرا رسید خدا فرزند خود را که از یک زن و در قید شریعت متولد شده بود فرستاد.‏» (‏غلاطیان ۴:‏۴ ا ش‏)‏ در واقع،‏ خدا برای وفای عهد خویش،‏ یعنی فرستادن ذریت،‏ این کار را کرد—‏‹شیِلو،‏ مر او را اطاعت امّتها خواهد بود.‏›—‏پیدایش ۳:‏۱۵؛‏ ۴۹:‏۱۰‏.‏

^۱۵ انبیای خدا و حتی فرشتگان در انتظار ‹وقتی› بودند که مسیح بر روی زمین ظهور کرده،‏ تا رستگاری برای بشر گناهکار ممکن گردد.‏ «دربارهٔ این نجاتْ» پطرس گفت:‏ «انبیائیکه از فیضیکه برای شما مقرّر بود اخبار نمودند تفتیش و تفحّص میکردند.‏ و دریافت مینمودند که کدام و چگونه زمان است که روح مسیح که در ایشان بود از آن خبر میداد چون از زحماتیکه برای مسیح مقرّر بود و جلالهائیکه بعد از آنها خواهد بود شهادت میداد.‏ .‏ .‏ .‏ فرشتگان نیز مشتاق هستند که در آنها نظر کنند.‏»—‏۱پطرس ۱:‏۱-‏۵،‏ ۱۰-‏۱۲‏.‏

۱۶،‏ ۱۷.‏ الف)‏ یَهُوَه از طریق کدام نبوت به یهودیان قرن اول نشان داد که چه وقت باید منتظر ظهور مسیح باشند؟‏ ب)‏ آیا نبوت دانیال تأثیری بر انتظار یهودیان برای ظهور مسیح داشت؟‏

^۱۶ یَهُوَه از طریق نبی خود دانیال،‏ که مردی با ایمان تزلزل‌ناپذیر بود،‏ نبوتی ارائه داد که «هفتاد هفته» را شامل می‌شد.‏ یهودیان قرن اول با کمک این نبوت می‌توانستند پی ببرند که زمان ظهور مسیحِ موعود نزدیک است.‏ در بخشی از این نبوت چنین آمده است:‏ «صدور فرمان بجهة تعمیر نمودن و بنا کردن اورشلیم تا (‏ظهور)‏ مسیحِ رئیس،‏ هفت هفته و شصت و دو هفته خواهد بود.‏» (‏دانیال ۹:‏۲۴،‏ ۲۵‏)‏ عالمان یهودی،‏ کاتولیک،‏ و پروتستان عموماً بر این موضوع توافق دارند که «هفته» که در این آیه آمده است به معنی هفتهٔ سالی می‌باشد.‏ ۶۹ «هفته» (‏یعنی ۴۸۳ سال)‏ که در دانیال ۹:‏۲۵ ذکر شده است،‏ در سال ۴۵۵ ق.‏د.‏م.‏ آغاز شد،‏ یعنی زمانی که پادشاه فارس،‏ اَرتَحشَستا (‏اردشیر)‏،‏ به نحمیا اجازهٔ «تعمیر نمودن و بنا کردن اورشلیم» را داد.‏ (‏نحمیا ۲:‏۱-‏۸‏)‏ این ۴۸۳ سال در ۲۹ د.‏م.‏،‏ یعنی زمانی که عیسی تعمید یافت و با روح‌القدس مسح گردیده،‏ مسیح شد،‏ پایان یافت.‏—‏متی ۳:‏۱۳-‏۱۷‏.‏

^۱۷ از اینکه آیا یهودیانِ قرن اول از سال دقیق آغاز شدن ۴۸۳ سال باخبر بودند یا خیر،‏ اطلاعی در دست نیست.‏ لیکن زمانی که یحیای تعمیددهنده خدمت خود را شروع کرد «قوم مترصّد [یا منتظر] می‌بودند و همه در خاطر خود دربارهٔ یحیی تفکّر مینمودند که این مسیح است یا نه؟‏› » (‏لوقا ۳:‏۱۵‏)‏ برخی از عالمان کتاب مقدس این انتظار را با نبوت دانیال مربوط می‌دانند.‏ مَتیو هِنری در مورد این آیه چنین اظهار نظر می‌کند:‏ «در این خصوص شنیده‌ایم که .‏ .‏ .‏ خدمت و تعمید یحیی،‏ باعث شد که مردم به یاد آمدن مسیح بیفتند،‏ و یا وی را همان دَر بپندارند.‏ .‏ .‏ .‏ در آن هنگام هفتاد هفتهٔ دانیال سپری شده بود.‏» کتاب مَنوئل بیبلیک به زبان فرانسه،‏ اثر ویگُرُ،‏ باکوئس،‏ و براساک نقل می‌کند:‏ «مردم آگاه بودند که پایان هفتاد هفته‌ای که دانیال معین کرده بود نزدیک می‌شد؛‏ از این رو،‏ کسی از اعلان یحیای تعمیددهنده در باب نزدیک بودن ملکوت خدا با دیدهٔ حیرت ننگریست.‏» عالِم یهودی آبّا هیلل سیلوِر نوشته است که بر اساس «گاه‌شماری رایج» آن دوره «ظهور مسیح حدود ربع دوم قرن اول میلادی برآورد می‌شد.‏»‏

رویدادها—‏نه محاسبهٔ زمان

۱۸.‏ گرچه نبوت دانیال کمکی بود برای یهودیان تا زمان ظهور مسیح را تخمین بزنند،‏ اما چه شواهدی حتی بیش از آن بر مسیح بودن عیسی دلالت می‌کرد؟‏

^۱۸ هر چند که یهودیان از طریق گاه‌شماری خویش توانسته بودند حدود ظهور مسیح را حدس بزنند،‏ وقایعی که به دنبالِ آن پیش آمد نشان داد که این موضوع به اکثر آنان کمکی نکرد تا به مسیح بودن عیسی پی ببرند.‏ عیسی حدود یک سال پیش از مرگ خویش از شاگردانش چنین سؤال کرد:‏ «مردم مرا که میدانند؟‏» ایشان در جواب گفتند:‏ «یحیئ تعمیددهنده و بعضی الیاس و دیگران میگویند که یکی از انبیای پیشین برخاسته است.‏» (‏لوقا ۹:‏۱۸،‏ ۱۹‏)‏ مکتوبی در دست نیست که نشان دهد عیسی برای مسیح بودن خود به نبوتِ هفته‌های سمبلیک استناد کرده باشد.‏ اما یکبار عیسی چنین گفت:‏ «من شهادت بزرگتر از یحیی دارم زیرا آن کارهائیکه پدر بمن عطا کرد تا کامل کنم یعنی این کارهائیکه من میکنم بر من شهادت میدهد که پدر مرا فرستاده است.‏» (‏یوحنا ۵:‏۳۶‏)‏ موعظهٔ عیسی،‏ معجزاتش،‏ و رویدادهایی که در زمان مرگ وی رخ دادند (‏یعنی تاریکی اعجازآمیز،‏ پاره شدن پردهٔ هیکل،‏ و زلزله)‏ بهتر از هر گاه‌شماری،‏ مسیح بودن و از طرف خدا فرستاده شدن عیسی را ثابت می‌کرد.‏—‏متی ۲۷:‏۴۵،‏ ۵۱،‏ ۵۴؛‏ یوحنا ۷:‏۳۱؛‏ اعمال ۲:‏۲۲‏.‏

۱۹.‏ الف)‏ چگونه مسیحیان می‌دانستند که نابودی اورشلیم نزدیک است؟‏ ب)‏ چرا مسیحیان اولیه حتی پس از گریختن از اورشلیم به ایمانی قوی نیاز داشتند؟‏

^۱۹ به همین ترتیب،‏ پس از مرگ عیسی نیز،‏ اطلاعاتی به مسیحیان اولیه داده نشد تا از طریق آن بتوانند زمان انقضای قریب‌الوقوع سیستم یهودی را تعیین کنند.‏ البته آن نبوت دانیال که در مورد هفته‌های سمبلیک بود،‏ به پایان سیستم یهودی نیز اشاره می‌کرد.‏ (‏دانیال ۹:‏۲۶،‏ ۲۷‏)‏ اما این واقعه قرار بود مدتی بعد از پایان «هفتاد هفته» رخ دهد (‏۴۵۵ ق.‏د.‏م.‏–‏۳۶ د.‏م.‏)‏.‏ به عبارت دیگر،‏ مسیحیان بعد از آنکه نخستین افراد از ملل بیگانه در سال ۳۶ د.‏م.‏ پیرو عیسی شدند،‏ از سرحد گاه‌شمار باب ۹ دانیال دیگر گذشته بودند.‏ برای ایشان،‏ آنچه نشانگر قریب‌الوقوع بودن انقضای سیستم یهودی بود،‏ رویدادها بودند،‏ و نه گاه‌شمار.‏ رویدادهایی که عیسی برشمرد،‏ به نقطهٔ عطف سال ۶۶ د.‏م.‏ رسید،‏ یعنی زمانی که سپاهیان روم به اورشلیم یورش بردند و سپس عقب‌نشینی کردند.‏ این عمل سپاه روم به مسیحیان وفادار و هشیار اورشلیم و یهودیه رخصت داد تا ‹بکوهستان فرار کنند.‏› (‏لوقا ۲۱:‏۲۰-‏۲۲‏)‏ این مسیحیان از آنجایی که هیچ علامتی بر مبنای گاه‌شمارشان در اختیار نداشتند،‏ از زمان نابودی اورشلیم بی‌خبر بودند.‏ حقیقتاً چقدر باید ایمان ایشان راسخ می‌بود تا خانه و کاشانه،‏ مزارع،‏ و محل کسب خویش را رها کنند و به مدت چهار سال تا زمان بازگشت ارتش روم و ریشه‌کن شدن سیستم یهودی،‏ یعنی تا سال ۷۰ د.‏م.‏،‏ خارج از اورشلیم بسر برند!‏—‏لوقا ۱۹:‏۴۱-‏۴۴‏.‏

۲۰.‏ الف)‏ چگونه می‌توانیم از مثال نوح،‏ موسی،‏ و مسیحیان قرن اول یهودیه بهره ببریم؟‏ ب)‏ در مقالهٔ بعد چه چیزی را مورد مطالعه قرار خواهیم داد؟‏

^۲۰ ما نیز همچون نوح،‏ موسی،‏ و مسیحیان قرن اول یهودیه،‏ می‌توانیم با اطمینان خاطر زمانها و اوقات را به دست یَهُوَه بسپاریم.‏ اعتماد راسخ ما به اینکه اکنون در زمان آخر بسر می‌بریم و رستگاری ما نزدیک می‌باشد،‏ صرفاً با محاسبات گاه‌شمارها وابسته نیست،‏ بلکه بر پایهٔ رویدادها و وقایعی است که به صورت زنده نبوتهای کتاب مقدس را تحقق می‌بخشند.‏ علاوه بر آن،‏ هرچند که ما در روزهای حضور مسیح بسر می‌بریم،‏ این امر ما را از ضرورت ایمان ورزیدن و بیدار ماندن مبری نمی‌کند.‏ ما باید بی‌وقفه و با اشتیاق بسیار نظاره‌گر وقایع پیشگویی‌شده در کتاب مقدس باشیم.‏ این موضوعِ بحث مقالهٔ بعدی ما خواهد بود.‏

‏[پاورقی]‏

مرور مطالب

◻ عیسی به رسولان خویش در مورد زمانها و اوقات یَهُوَه چه گفت؟‏

◻ نوح چه مدت پیش از توفان از زمان وقوع آن با خبر شد؟‏

◻ چه چیزی نشانگر آن است که موسی و اسرائیلیان از زمان دقیق رهایی خود از مصر آگاه نبودند؟‏

◻ از نمونه‌های کتاب مقدس در خصوص زمانها و اوقات یَهُوَه چه می‌آموزیم؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۱]‏

ایمان نوح وی را قادر ساخت تا عامل زمان را به دست یَهُوَه بسپارد