فدیه بزرگ‌ترین هدیهٔ خدا به بشر

۱،‏ ۲.‏ الف)‏ ارزش واقعی هدیه را چه چیزی مشخص می‌کند؟‏ ب)‏ چرا هدیه‌ای را که یَهُوَه به بشر تقدیم کرد نمی‌توان با هیچ هدیهٔ دیگری مقایسه کرد؟‏

از میان هدایایی که تا به حال دریافت کرده‌اید،‏ کدام یک در نظرتان از همه ارزنده‌تر بوده است؟‏ اکثر ما به تجربه متوجه شده‌ایم که ارزش یک هدیه صرفاً به قیمت آن نیست.‏ ارزنده‌ترین هدایا،‏ اغلب هدایایی بوده است که ما را از ته دل شاد کرده و یا نیازی را برآورده ساخته است.‏

^۲ یَهُوَه خدا هدیه‌ای به بشر تقدیم کرد که ارزش آن از تمام چیزهایی که به ما داده و تمام چیزهایی که ممکن است آرزوی آن را داشته باشیم،‏ بیشتر است.‏ آن هدیه،‏ بهایی است که یَهُوَه برای بازگرداندن حیات جاودانی برای انسان پرداخت.‏ آری،‏ یَهُوَه پسر عزیز خود عیسی مسیح را در این راه داد.‏ ‏(‏متّیٰ ۲۰:‏۲۸ خوانده شود.‏)‏ این عطیهٔ پرارزش که کتاب مقدّس آن را فدیه خوانده است براستی نهایت محبت یَهُوَه را به ما انسان‌ها نشان می‌دهد،‏ و مهم‌ترین نیازهای بشر را برآورده می‌سازد.‏ در ادامه می‌خواهیم به بررسی آن بپردازیم.‏

۳.‏ فدیه چیست،‏ و برای پی بردن به ارزش آن دانستن چه مطلبی اهمیت دارد؟‏

^۳ به طور خلاصه می‌توان گفت که فدیه بهایی است که یَهُوَه برای آمرزش گناهان ما پرداخته است تا ما را از محکومیت به مرگ بیرون آورده،‏ از نعمت حیات جاودانی برخوردار سازد.‏ (‏اَفَسُسیان ۱:‏۷‏)‏ برای درک بهتر این مطلب باید ببینیم که در باغ عدن چه اتفاقی افتاد.‏ باید دریابیم گناهی که آدم مرتکب شد چه عواقبی برای او و نوادگانش داشت.‏ بدین طریق،‏ به ارزش بهایی که یَهُوَه برای ما انسان‌ها پرداخت پی خواهیم برد.‏

۴.‏ آدم از چه موهبت‌هایی برخوردار بود؟‏

^۴ یَهُوَه هنگام آفرینش آدم موهبتی بسیار بزرگ به او عطا کرد؛‏ او آدم را از لحاظ جسمانی و عقلانی بی‌عیب و نقص خلق کرد.‏ یَهُوَه انسانی کامل آفرید.‏ آدم نه مریض می‌شد،‏ نه پیر می‌شد و نه می‌مرد.‏ به علاوه،‏ کتاب مقدّس آدم را پسر خدا خوانده است.‏ (‏لوقا ۳:‏۳۸‏)‏ چرا که در آن زمان یَهُوَه مثل یک پدر به آدم نزدیک بود.‏ همان گونه که پدری مهربان پسرش را دوست دارد و او را راهنمایی می‌کند،‏ یَهُوَه نیز با آدم گفتگو می‌کرد و او را در کارها و وظایفش راهنمایی می‌نمود.‏—‏پیدایش ۱:‏۲۸-‏۳۰؛‏ ۲:‏۱۶،‏ ۱۷‏.‏

۵.‏ مفهوم اینکه یَهُوَه آدم را «به صورت خود آفرید» چیست؟‏

^۵ یَهُوَه آدم را «به صورت خود آفرید.‏» (‏پیدایش ۱:‏۲۷‏)‏ البته،‏ نه از لحاظ ظاهری زیرا همان طور که در فصل اوّل این کتاب آموختیم خدا روح است و از چشمان ما ناپیداست،‏ در حالی که ما از گوشت و استخوانیم.‏ (‏یوحنّا ۴:‏۲۴‏)‏ در واقع،‏ مفهوم آیهٔ فوق این است که یَهُوَه آدم را با خصوصیات و صفاتی همانند خود آفرید؛‏ صفاتی همچون محبت،‏ خرد،‏ عدالتخواهی و قدرت.‏ ویژگی الٰهی دیگری که یَهُوَه به آدم داد،‏ اختیار بود.‏ آدم می‌توانست برای خود تصمیم بگیرد.‏ می‌توانست میان خیر و شرّ یا نیک و بد انتخاب کند.‏ یَهُوَه انسان را مثل یک کامپیوتر خلق نکرد.‏ کامپیوتر نمی‌تواند خلاف برنامه‌ای که به آن داده شده است عمل کند.‏ اما آدم حتی این اختیار را داشت که از قوانین خدا تخطّی کند.‏ اگر آدم مطیع یَهُوَه باقی می‌ماند،‏ می‌توانست تا ابد در بهشتی که روی زمین برای او ساخته شده بود زندگی کند.‏

۶.‏ وقتی آدم از فرمان خدا سرپیچی کرد چه چیزی را از دست داد،‏ و این موضوع چه تأثیری بر نسل بشر گذاشت؟‏

^۶ وقتی آدم از فرمان خدا سرپیچی کرد و مرتکب گناه شد،‏ حیات جاودانی و موهبت‌های آن را از دست داد،‏ و به مرگ محکوم شد.‏ (‏پیدایش ۳:‏۱۷-‏۱۹‏)‏ آدم که موهبت حیات ابدی را از دست داده بود،‏ مسلّماً نمی‌توانست آن را به فرزندان و نوادگان خود به ارث دهد.‏ در کتاب مقدّس آمده است:‏ «گناه به وسیلهٔ یک انسان [آدم] به جهان وارد شد و این گناه مرگ را به همراه آورد.‏ در نتیجه،‏ چون همه گناه کردند مرگ همه را در بر گرفت.‏» (‏رومیان ۵:‏۱۲‏،‏ انجیل شریف‏)‏ آری،‏ ما از آدم گناه را به ارث برده‌ایم و در نتیجه محکوم به مرگ هستیم.‏ تشبیه کتاب مقدّس چقدر بجاست که می‌گوید آدم خود و همهٔ نوادگان خود را مانند برده‌ای به گناه و مرگ فروخت.‏ (‏رومیان ۷:‏۱۴‏)‏ آدم و حوّا به اختیار و ارادهٔ خود از موهبت حیات جاودانی صرف‌نظر کردند،‏ به همین سبب دیگر به آن دست نخواهند یافت.‏ سؤال اینجاست که آیا ما نوادگان آدم نیز موهبت حیات ابدی را برای همیشه از دست داده‌ایم؟‏

۷،‏ ۸.‏ غرامت در چه مواردی پرداخت می‌شود؟‏

^۷ خوشبختانه یَهُوَه گره از این مشکل گشود.‏ یَهُوَه فدیه یا غرامت آزادی بشر را پرداخت کرد.‏ غرامت برای دو منظور پرداخت می‌شود.‏ اوّلاً،‏ برای آزاد کردن یک شخص یا بازپس گرفتن یک چیز؛‏ مثل بهایی که برای آزاد کردن اسرای جنگی می‌پردازند.‏ دوّماً،‏ مبلغی در قبال ضرری مالی یا جانی؛‏ مثل مبلغی که شخص در ازای خسارت مالی یا مجروح کردن یک فرد می‌پردازد.‏

^۸ اما،‏ چگونه می‌توان بهای تمام ضررهایی را که آدم مسبب آن است پرداخت کرد؟‏ چگونه می‌توان میلیاردها انسان را از بردگی گناه و محکومیت به مرگ رهانید؟‏ براستی یَهُوَه چگونه چنین بهای عظیمی را پرداخت و این موضوع چه مسئولیتی بر دوش ما می‌گذارد؟‏

۹.‏ برای باز پس گرفتن موهبت حیات ابدی چه کسی می‌توانست جان خود را فدا کند؟‏

^۹ آدم با گناهی که مرتکب شد موهبت حیات ابدی را از دست داد و هیچ انسانی نمی‌تواند با دادن جان خود این موهبت را بازپس بگیرد.‏ به چه دلیل؟‏ در کتاب مقدّس،‏ اصلی وجود دارد که می‌گوید برای برقراری عدالت می‌باید «جان به عوض جان» داده شود.‏ (‏تثنیه ۱۹:‏۲۱‏)‏ از آنجایی که همهٔ انسان‌ها محکوم به مرگ هستند و ارزش جان هیچ یک با ارزش جان آدم برابری نمی‌کند،‏ پس نمی‌توانند جان خود را به عوض جان آدم بدهند.‏ (‏مزمور ۴۹:‏۷،‏ ۸‏)‏ فقط کسی می‌تواند با فدا کردن جان خود موهبت حیات ابدی را باز پس گیرد که خود محکوم به مرگ نباشد.‏—‏۱تیموتاؤس ۲:‏۶‏.‏

۱۰.‏ یَهُوَه چگونه بهای رهایی بشر را پرداخت؟‏

^۱۰ یَهُوَه چگونه این مشکل را حل کرد؟‏ او از میان پسران خود در آسمان عزیزترین آن‌ها یعنی پسر یگانهٔ خویش عیسی را به زمین فرستاد تا با دادن جان خود بهای آزادی انسان‌ها را بپردازد.‏ ‏(‏۱یوحنّا ۴:‏۹،‏ ۱۰ خوانده شود.‏)‏ عیسی نیز با اشتیاق به خواست پدر خود گردن نهاد.‏ (‏فیلِپّیان ۲:‏۷‏)‏ همان طور که در بخش چهارم آموختیم،‏ یَهُوَه با معجزه‌ای حیات پسر عزیزش را در رحم مریم قرار داد و با قدرت روح‌القدس خود کاری کرد که عیسی درست مثل آدم به صورت انسانی از هر جهت کامل به دنیا بیاید.‏ به همین دلیل عیسی محکوم به مرگ نبود.‏—‏لوقا ۱:‏۳۵‏.‏

۱۱.‏ چگونه جان یک انسان می‌توانست،‏ بهای محکومیت میلیون‌ها نفر را بپردازد؟‏

^۱۱ چگونه جان یک انسان می‌توانست بهای محکومیت میلیون‌ها نفر را بپردازد؟‏ اوّل باید ببینیم که چگونه این میلیون‌ها انسان محکوم به مرگ شدند؟‏ همان طور که گفتیم گناه آدم بود که امکان حیات جاودانی را از او و تمام فرزندان و نوادگانش سلب کرد.‏ تنها چیزی که آدم به نوادگانش به میراث داد،‏ ناکاملی و محکومیت به مرگ بود.‏ اما عیسی که «آدم آخر» خوانده شده است محکوم به مرگ نبود،‏ زیرا هرگز گناه نکرد.‏ (‏۱قُرِنتیان ۱۵:‏۴۵‏)‏ این خادم مطیع یَهُوَه به جای آدم ما را به فرزندی پذیرفت و با دادن جان خود از حق حیات جاودانی‌اش روی زمین گذشت.‏ او بدین طریق بهای سنگین گناه آدم را پرداخت و آتیه‌ای روشن پیش روی نوادگان او قرار داد.‏—‏رومیان ۵:‏۱۹؛‏ ۱قُرِنتیان ۱۵:‏۲۱،‏ ۲۲‏.‏

۱۲.‏ زجر کشیدن عیسی چه موضوعی را ثابت کرد؟‏

^۱۲ نکتهٔ دیگری که کتاب مقدّس روی آن تأکید بسیار کرده است این است که عیسی هنگام مرگ درد و رنج بسیار کشید.‏ او را تازیانه زدند و بر تیری چوبی به میخ کشیدند تا با درد و رنج فراوان جان دهد.‏ (‏یوحنّا ۱۹:‏۱،‏ ۱۶-‏۱۸،‏ ۳۰‏؛‏ به مقالهٔ ‏«چرا مسیحیان حقیقی از صلیب در پرستش خدا استفاده نمی‌کنند»‏ در ضمیمهٔ این کتاب مراجعه کنید)‏ آیا واقعاً لازم بود که مرگ عیسی با درد و رنج همراه باشد؟‏ بلی،‏ زیرا یکی از ادعاهای شیطان این بود که هیچ یک از خادمان یَهُوَه زیر زجر و شکنجه به او وفادار نمی‌ماند.‏ این مطلب را به تفصیل در یکی دیگر از بخش‌های این کتاب مطالعه خواهیم کرد.‏ اما عیسی به یَهُوَه وفادار ماند و جوابی دندان‌شکن به شیطان داد.‏ عیسی ثابت کرد که انسانی کامل و مختار می‌تواند در مقابل شکنجه‌ها و وسوسه‌های شیطان مقاومت کند و به یَهُوَه وفادار بماند.‏ شکی نیست که وفاداری عیسی در نظر یَهُوَه ارزش بسیار داشته است.‏—‏امثال ۲۷:‏۱۱‏.‏

۱۳.‏ چگونه انسان از بردگی گناه و محکومیت به مرگ آزاد شد؟‏

^۱۳ در چهاردهمین روز ماه عبری نیسانِ سال ۳۳ م.‏ یَهُوَه اجازه داد فرزند عزیزش قربانی شود.‏ به این ترتیب عیسی بدن خود را یک بار و آن هم برای همیشه به عنوان قربانی تقدیم کرد.‏ (‏عبرانیان ۱۰:‏۱۰‏)‏ در روز سوّم،‏ یَهُوَه او را به صورت مخلوقی روحی رستاخیز داد.‏ عیسی در پیشگاه یَهُوَه حضور یافت تا خون‌بهای نوادگان آدم را تقدیم او کند و موهبت حیات جاودان را به آن‌ها بازگرداند.‏ (‏عبرانیان ۹:‏۲۴‏)‏ یَهُوَه فدیهٔ عیسی،‏ یعنی بهای خون او را به عنوان خون‌بهای بشر پذیرفت تا انسان بتواند از بردگی گناه و محکومیت به مرگ آزاد شود.‏—‏رومیان ۳:‏۲۳،‏ ۲۴ خوانده شود.‏

۱۴،‏ ۱۵.‏ یَهُوَه در قبال بخشایش گناهانمان از ما چه انتظار دارد؟‏

^۱۴ یَهُوَه با بهای سنگینی که برای گناه انسان‌ها پرداخت موهبات بسیاری برای حال و آینده در پیش روی ما قرار داد.‏ در ادامهٔ این فصل می‌خواهیم به چند نمونه اشاره کنیم.‏

^۱۵ بخشایش گناهانمان.‏ ما انسان‌ها به دلیل عیوب و نقوصی که از آدم به ارث برده‌ایم،‏ به سختی می‌توانیم در طریق راست گام برداریم.‏ همهٔ ما هر روزه در گفتار و کردارمان به راه خطا می‌رویم.‏ با این حال،‏ یَهُوَه حاضر است بر مبنای فدیه،‏ یعنی همان بهای سنگینی که برای «آمرزش گناهان» ما پرداخت،‏ از سر گناهان ما بگذرد.‏ (‏کُولُسیان ۱:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ به شرطی که صادقانه ابراز ندامت کنیم و همچنین با ایمان و دلی سرشار از قدردانی برای فداکاری عیسی ارزش قائل شویم.‏ با فروتنی از یَهُوَه بخواهیم که بر مبنای خون پرارزش پسر عزیزش از سر گناهان ما بگذرد.‏—‏۱یوحنّا ۱:‏۸،‏ ۹ خوانده شود.‏

۱۶.‏ چه چیزی باعث وجدانی آسوده می‌شود،‏ و داشتن وجدان آسوده چه فایده‌ای دارد؟‏

^۱۶ وجدانی آسوده در مقابل خدا.‏ عذابِ وجدان ایجاد یأس و دلسردی می‌کند و باعث می‌شود که خود را بی‌ارزش بپنداریم.‏ اما وقتی می‌دانیم که یَهُوَه،‏ با وجود عیوب و ضعف‌هایمان،‏ بر مبنای بهای خون عیسی از سر گناهانمان می‌گذرد،‏ با وجدانی آسوده کمر به خدمت خدا می‌بندیم.‏ (‏عبرانیان ۹:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ وجدان آسوده سبب می‌شود که آزادانه با خدای خود راز و نیاز کنیم.‏ (‏عبرانیان ۴:‏۱۴-‏۱۶‏)‏ و آرامش خاطر و عزّت‌نَفْس به دست آوریم و در نتیجه با تمام وجود احساس سعادت و شادی کنیم.‏

۱۷.‏ فداکاری عیسی چه برکاتی را برای ما میسر کرده است؟‏

^۱۷ امید به زندگی جاودانی در بهشت روی زمین.‏ کتاب مقدّس می‌گوید کیفر گناه مرگ است.‏ ولی همچنین توضیح می‌دهد که خدا از طریق عیسی مسیح ما را از نعمت «حیات جاودانی» برخوردار می‌کند.‏ (‏رومیان ۶:‏۲۳‏)‏ در بخش سوّم این کتاب به تفصیل در مورد نعمات و برکات بهشت صحبت کردیم.‏ (‏مکاشفه ۲۱:‏۳،‏ ۴‏)‏ تمام این برکات آتی،‏ منجمله زندگی ابدی در صحّت و سلامت کامل،‏ از طریق فداکاری عیسی میسر شده است.‏ برای آنکه از تمام برکات آن برخوردار شویم باید برای فداکاری عیسی ارزش قائل باشیم و از یَهُوَه از بابت این هدیهٔ پرارزش قدردانی کنیم.‏

۱۸.‏ چرا باید از یَهُوَه به سبب رهایی ما از محکومیت به مرگ قدردانی کنیم؟‏

^۱۸ چقدر باید از یَهُوَه به سبب رهایی ما از محکومیت به مرگ سپاسگزار باشیم.‏ عمل یَهُوَه نهایتِ ازخودگذشتگی بود.‏ در یوحنّا ۳:‏۱۶ آمده است:‏ «خدا جهان را اینقدر محبت نمود که پسر یگانهٔ خود را داد.‏» یَهُوَه با دادن عزیزترین مخلوق خود نشان داد چه عشق و محبتی به انسان‌ها دارد و از هیچ عملی برای نجات آن‌ها دریغ نمی‌کند.‏ براستی که آنچه یَهُوَه کرد نشانگر عمق ایثارگری و محبت او به ماست.‏ البته،‏ عشق و محبت عیسی را نیز نباید نادیده بگیریم.‏ فداکاری عیسی نیز گویای مهر و محبت عمیق او به انسان‌هاست.‏ ‏(‏یوحنّا ۱۵:‏۱۳ خوانده شود.‏)‏ در واقع یَهُوَه و عیسی نشان دادند که به فرد فرد ما انسان‌ها توجه و محبت دارند.‏—‏غَلاطیان ۲:‏۲۰‏.‏

۱۹،‏ ۲۰.‏ چگونه می‌توانید نشان دهید که برای آنچه که یَهُوَه کرده است از او سپاسگزارید؟‏

^۱۹ شما چگونه می‌توانید قدردانی خود را به یَهُوَه نشان دهید؟‏ قدم نخست،‏ آن است که یَهُوَه را بشناسید.‏ (‏یوحنّا ۱۷:‏۳‏)‏ مطالعهٔ همین کتاب در این راه کمک شایان توجهی به شما خواهد کرد.‏ با شناخت یَهُوَه محبت‌تان به او بیشتر خواهد شد.‏ و هر چه محبتتان به او بیشتر شود میل به خوشنود کردن او نیز در شما افزایش خواهد یافت.‏—‏۱یوحنّا ۵:‏۳‏.‏

^۲۰ قدردانی از فداکاری عیسی باید در تمام جنبه‌های رفتار و زندگی ما آشکار باشد.‏ در مورد عیسی آمده است:‏ «آنکه به پسر ایمان آورده باشد،‏ حیات جاودانی دارد.‏» (‏یوحنّا ۳:‏۳۶‏)‏ واضح است که ایمان فقط در گفتار نیست،‏ بلکه باید در کردارمان نیز مشاهده شود.‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ ‹ایمان بدون عمل مرده است.‏› (‏یعقوب ۲:‏۲۶‏)‏ کسی که به عیسی ایمان می‌آورد باید در سخنان و رفتارش عیسی را سرمشق قرار دهد.‏—‏یوحنّا ۱۳:‏۱۵‏.‏

۲۱،‏ ۲۲.‏ الف)‏ چرا می‌باید در مراسم سالیانهٔ یادبود مرگ مسیح شرکت کنیم؟‏ ب)‏ چه موضوعی در فصل‌های ششم و هفتم مورد بررسی قرار خواهد گرفت؟‏

^۲۱ در مراسم یادبود مرگ مسیح شرکت کنید.‏ عیسی در تاریخ ۱۴ نیسان سال ۳۳ م.‏ مراسمی را بنیان نهاد که در کتاب مقدّس «شام خداوند» خوانده شده است.‏ (‏۱قُرِنتیان ۱۱:‏۲۰؛‏ متّیٰ ۲۶:‏۲۶-‏۲۸‏)‏ امروزه،‏ این مراسم یادبود مرگ مسیح خوانده می‌شود.‏ منظور عیسی از بنیان‌گذاری این مراسم این بود که رسولان و همچنین پیروانش به خاطر بیاورند که او جان خود را برای نجات انسان‌ها فدا کرد.‏ عیسی به پیروانش حکم کرد که این مراسم را ‹به یاد او به جا آورند.‏› (‏لوقا ۲۲:‏۱۹‏)‏ مراسم سالیانهٔ یادبود یادآور محبت عمیقی است که یَهُوَه و عیسی به ما انسان‌ها نشان داده‌اند.‏ با شرکت در این مراسم نشان می‌دهیم که از محبت آنان قدردانی می‌کنیم.‏a

^۲۲ بهایی که یَهُوَه برای آزادی ما از محکومیت به مرگ پرداخته است هدیه‌ای است فوق‌العاده ارزنده.‏ (‏۲قُرِنتیان ۹:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ همچنین عزیزان ازدست‌رفتهٔ ما نیز می‌توانند از این هدیهٔ گرانقدر بهره ببرند.‏ این موضوع را در فصل‌های ششم و هفتم مورد بحث و بررسی قرار خواهیم داد.‏