کلام یَهُوَه زنده است

نکاتی از بخش سوّم و چهارم کتاب مزامیر

مزمورنویس در دعا از خدا چنین سؤال کرد:‏ «آیا رحمت تو در قبر مذکور خواهد شد؟‏ و امانت تو در هلاکت؟‏» (‏ مزمور ۸۸:‏۱۱‏)‏ جواب این سؤالات خیر است.‏ شخص مرده نمی‌تواند خدا را بستاید.‏ پس زنده بودن دلیل خوبی است برای ستایش یَهُوَه و همین طور ستایش یَهُوَه دلیل خوبی است برای زنده بودن.‏

بخش سوّم و چهارم کتاب مزامیر که مزمور ۷۳ تا ۱۰۶ را شامل می‌شود دلایل فراوانی برای ستایش آفریدگار و متبارک خواندن نامش به ما می‌دهد.‏ تعمّق بر این مزامیر ارزش «کلام خدا» را در چشم ما چند برابر می‌سازد و ما را برمی‌انگیزد تا یَهُوَه را با زبان خود بیشتر و بهتر ستایش کنیم.‏ (‏ عبرانیان ۴:‏۱۲‏)‏ پس بیاییم بخش سوّم کتاب مزامیر را با توجه بیشتری بررسی کنیم.‏

‏«مرا نیکوست که به خدا تقرّب جویم»‏

‏(‏ مزمور ۷۳:‏۱–‏۸۹:‏۵۲‏)‏

آساف یا اعضای خانوادهٔ وی ۱۱ مزمور از بخش سوّم را سراییده‌اند.‏ آنچه آساف را از طرز فکری غلط باز داشت در سرود آغازین ذکر شده است.‏ وی سرانجام به نتیجه‌ای درست رسیده،‏ چنین سرایید:‏ «مرا نیکوست که به خدا تقرّب جویم.‏» (‏ مزمور ۷۳:‏۲۸‏)‏ مزمور ۷۴‏،‏ مرثیه‌ای در وصف نابودی اورشلیم است.‏ در مزمور ۷۵،‏ ۷۶ و ۷۷ یَهُوَه به عنوان داور،‏ نجات‌دهندهٔ حلیمان و شنوندهٔ دعا توصیف شده است.‏ در مزمور ۷۸ گذشتهٔ اسرائیلیان از زمان موسی تا داود مرور شده است.‏ در مزمور ۷۹ نابودی معبد توصیف شده است.‏ مزمور بعدی دعایی است برای بازگشت قوم خدا.‏ مزمور ۸۱ قوم را ترغیب می‌کند تا مطیع خدا بمانند.‏ مزمور ۸۲ و ۸۳ دعایی است برای اینکه داوری الٰهی بر داوران فاسد و دشمنان خدا اجرا شود.‏

در مزمور بنی قُورَح چنین آمده است:‏ «جان من مشتاق بلکه کاهیده شده است برای صحن‌های خداوند.‏»‏ (‏ مزمور ۸۴:‏۲‏)‏ در مزمور ۸۵ از خدا خواهش می‌شود تا تبعیدیانی را که به اورشلیم برگشته‌اند برکت دهد.‏ این مزمور نشان می‌دهد که برکات روحانی به مراتب باارزش‌تر از برکات جسمانی می‌باشند.‏ داود در مزمور ۸۶ از خدا درخواست می‌کند تا از او محافظت کرده،‏ وی را تعلیم دهد.‏ مزمور ۸۷ شعری است در وصف صهیون و کسانی که در آن متولّد می‌شوند و ادامهٔ آن دعایی است که به مزمور ۸۸ ختم می‌شود.‏ مزمور ۸۹ را اِیتان سراییده است که به احتمال زیاد یکی از چهار حکیمانی بوده که در ایّام سلیمان می‌زیسته است.‏ این مزمور رحمت یَهُوَه را در عهدی که با داود بسته شد برجسته می‌سازد.‏ —‏ ۱پادشاهان ۴:‏۳۱‏.‏

پاسخ به پرستش‌های مربوط به آیات‏:‏

۷۳:‏۹ ‏—‏ شریران به چه شکل «دهان خود را بر آسمان‌ها گذارده‌اند و زبان ایشان در جهان گردش می‌کند؟‏»‏ از آنجایی که شریران به هیچ کس چه در آسمان چه زمین احترام نمی‌گذارند بی‌درنگ از دهان خود برای دشنام دادن به خدا و از زبان خود برای تهمت زدن به انسان‌ها استفاده می‌کنند.‏

۷۴:‏۱۳،‏ ۱۴ ‏—‏ یَهُوَه چه وقت ‹سرهای نهنگان [که در فارسی قدیم به مفهوم تمساح است] را در آب‌ها شکست و سرهای لِوْیاتان را کوبید›؟‏ فرعون،‏ پادشاه مصر آن ‹اژدهای بزرگی› است ‹که در میان نهرهایش خوابیده است.‏› (‏ حِزْقِیال ۲۹:‏۳‏)‏ لِوْیاتان احتمالاً به زورآوران فرعون دلالت دارد.‏ (‏ مزمور ۷۴:‏۱۴‏)‏ کوبیدن سر به احتمال زیاد به زمانی اشاره می‌کند که یَهُوَه فرعون و لشکرش را شکست داد و اسرائیلیان را از بردگی مصریان رهایی داد.‏

۷۵:‏۴،‏ ۵،‏ ۱۰ ‏—‏ واژهٔ «شاخ» بر چه چیزی دلالت دارد؟‏ شاخ سلاحی پرقدرت برای حیوانات است.‏ با توجه به این موضوع،‏ واژهٔ «شاخ» به طور مجازی به قدرت و نیرو دلالت دارد.‏ یَهُوَه شاخ‌های قومش را می‌افرازد و ‹شاخ‌های شریران را می‌برد.‏› پس به ما هشدار داده می‌شود که ‹شاخ خود را میفرازیم،‏› بدین مفهوم که از رفتاری متکبّرانه و خودخواهانه پرهیز کنیم.‏ یَهُوَه اشخاص را می‌افرازد یعنی مسئولیت‌هایی را در جماعت به اشخاص واگذار می‌کند.‏ پس باید انتصاب اشخاص را از سوی یَهُوَه بدانیم.‏ —‏ مزمور ۷۵:‏۷‏.‏

۷۶:‏۱۰ ‏—‏ چگونه «خشم انسان» می‌تواند یَهُوَه را حمد گوید؟‏ یَهُوَه به انسان‌ها اجازه می‌دهد بر خادمانش خشم گیرند تا نتیجه‌ای مطلوب به دست آورد.‏ تجربیات تلخ ما را آموزش می‌دهند.‏ تا حدّی که برای آموزش ما لازم باشد یَهُوَه اجازه می‌دهد آزار و اذیت را تحمّل کنیم.‏ (‏ ۱پِطْرُس ۵:‏۱۰‏)‏ ‹خدا باقی خشم خود را بر کمر خود خواهد بست.‏› حال اگر تحت آزار جان خود را از دست بدهیم چطور؟‏ حتی این موضوع نیز باعث حمد خدا می‌شود زیرا ممکن است آنانی که وفاداری ما را مشاهده کنند به سوی خدا کشیده شده،‏ او را جلال دهند.‏

۷۸:‏۲۴،‏ ۲۵ ‏—‏ چرا مَنّ «غلّهٔ آسمانی» و «نان زورآوران» نامیده شده است؟‏ واژهٔ «زورآوران» در اینجا بر فرشتگان دلالت دارد.‏ با این حال،‏ در هیچ یک از این عبارات ذکر نشده است که مَنّ غذای فرشتگان بوده است.‏ بلکه این عبارات نشان می‌دهند که «غلّهٔ آسمانی» منشأ آسمانی داشته است.‏ (‏ مزمور ۱۰۵:‏۴۰‏)‏ از آنجایی که فرشتگان یا «زورآوران» در آسمان ساکنند عبارت «نان زورآوران» شاید بدین مفهوم باشد که فراهم‌کنندهٔ آن یَهُوَه است که در آسمان ساکن می‌باشد.‏ (‏ مزمور ۱۱:‏۴‏)‏ این امکان نیز وجود دارد که یَهُوَه از فرشتگان استفاده کرده است تا مَنّ را برای اسرائیلیان فراهم سازند.‏

۸۲:‏۱،‏ ۶ ‏—‏ چه کسانی «خدایان» و «فرزندان حضرت اعلیٰ» هستند؟‏ هر دو عبارات بر داوران اسرائیل دلالت دارند چرا که به عنوان نماینده و سخنگوی خدا خدمت می‌کردند.‏ —‏ یوحنّا ۱۰:‏۳۳-‏۳۶‏.‏

۸۳:‏۲ ‏—‏ منظور از ‹برافراشتن سر› چیست؟‏ چنین حالتی به مفهوم آمادگی برای اِعمال قدرت یا وارد عمل شدن است که معمولاً هنگام رودررویی،‏ جنگیدن و سرکوب کردن نمایان می‌شود.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۷۳:‏۲-‏۵،‏ ۱۸-‏۲۰،‏ ۲۵،‏ ۲۸‏.‏ هرگز نباید به رفاه شریران حسادت کرده،‏ راه زندگی خدانشناسان را پیشه کنیم.‏ شریران بر زمین لغزنده قرار دارند و مطمئناً ‹به خرابی خواهند افتاد.‏› به علاوه،‏ چون حاکمان بشری قادر به برانداختن شرارت نیستند،‏ سعی و تلاش ما برای ریشه‌کن کردن آن بیهوده است.‏ پس عاقلانه است همچون آساف با ‹تقرّب جستن به خدا› و داشتن رابطه‌ای نزدیک با او شرارت را تحمّل کنیم.‏

۷۳:‏۳،‏ ۶،‏ ۸،‏ ۲۷‏.‏ ما باید از خودستایی،‏ تکبّر و تمسخر اجتناب کنیم.‏ حتی اگر به نظر آید که ابراز چنین صفاتی به نفع ما تمام می‌شود.‏

۷۳:‏۱۵-‏۱۷‏.‏ هنگامی که فکرمان آشفته است باید از بیان کردن افکار پیچیده خودداری کنیم.‏ اگر در چنین حالتی ‹سخن بگوییم› ممکن است باعث دلسردی دیگران شویم.‏ ما باید در آرامش کامل در بارهٔ نگرانی‌مان به خوبی فکر کنیم و با هم‌ایمانانمان مشورت کرده،‏ سپس تصمیم بگیریم.‏ —‏ امثال ۱۸:‏۱‏.‏

۷۳:‏۲۱-‏۲۴‏.‏ شاید به دلیل مشاهدهٔ رفاه شریران ‹ در دل خود تلخ‌کام› شده،‏ همچون حیوانی وحشی عمل کنیم.‏ چنین عکس‌العملی از روی شتاب‌زدگی و احساسات می‌باشد.‏ به جای چنین واکنشی باید برای هدایت شدن به پند یَهُوَه روی آوریم و اطمینان داشته باشیم که او ‹ دست راست ما را› خواهد گرفت و ما را حمایت خواهد کرد.‏ به علاوه،‏ یَهُوَه با ایجاد رابطه‌ای نزدیک ‹ما را به جلال می‌رساند.‏›‏

۷۷:‏۶‏.‏ توجه کردن به حقایق روحانی،‏ تحقیق و تعمّق در مورد آن‌ها مستلزم صرف زمان می‌باشد.‏ پس بسیار ضروری است که زمانی را برای این کار در نظر بگیریم!‏

۷۹:‏۹‏.‏ یَهُوَه به دعاهای ما گوش می‌دهد،‏ مخصوصاً اگر در رابطه با تقدّس نامش باشد.‏

۸۱:‏۱۳،‏ ۱۶‏.‏ گوش دادن به سخنان یَهُوَه و رفتن به راه‌های وی برکات بسیاری را نصیب ما می‌کند.‏ —‏ امثال ۱۰:‏۲۲‏.‏

۸۲:‏۲،‏ ۵‏.‏ بی‌عدالتی باعث شده است که «اساس زمین متزلزل» شود.‏ اَعمال غیرمنصفانه ثبات اجتماع بشری را برهم می‌زند.‏

۸۴:‏۱-‏۴،‏ ۱۰-‏۱۲‏.‏ مزمورنویسان برای محل پرستش یَهُوَه ارزش فراوانی قائل بودند و از اینکه فرصتی برای خدمت نصیبشان شده بود بسیار خوشنود بودند.‏ بلی آن‌ها نمونهٔ خوبی برای ما به جا گذاشتند.‏

۸۶:‏۵‏.‏ باید خوشحال بود که یَهُوَه «غفّار» است یعنی آماده بخشیدن گناهان!‏ یَهُوَه در پی آن است که دلیلی برای بخشش گناهکاری که توبه کرده است بیابد.‏

۸۷:‏۵،‏ ۶‏.‏ کسانی که نعمت حیات ابدی بر زمین بهشتی را دریافت کنند آیا نام آنانی را که در آسمان رستاخیز می‌یابند خواهند دانست؟‏ این آیات نشان می‌دهند که چنین چیزی امکان دارد.‏

۸۸:‏۱۳،‏ ۱۴‏.‏ اگر در رابطه با مشکلی جواب دعایمان را بلافاصله دریافت نکنیم،‏ ممکن است که یَهُوَه خواستار این باشد صداقتمان را در وقف خود به او ابراز نماییم.‏

‏«او را حمد گویید و نام او را متبارک خوانید»‏

‏(‏ مزمور ۹۰:‏۱–‏۱۰۶:‏۴۸‏)‏

حال،‏ دلایل گوناگونی را برای ستودن یَهُوَه از بخش چهارم کتاب مزامیر بررسی می‌کنیم.‏ در مزمور ۹۰ هستی «پادشاه سَرمَدی» با زندگی زودگذر بشر مقایسه می‌شود.‏ (‏ ۱تیموتاؤس ۱:‏۱۷‏)‏ بر طبق مزمور ۹۱:‏۲‏،‏ موسی یَهُوَه را ‹ملجا و قلعهٔ خود› یعنی منشأ امنیت می‌داند.‏ در چند مزمور بعدی صفات زیبا،‏ افکار والا و اَعمال شگفت‌انگیز خدا توصیف شده‌اند.‏ سه سرود با این عبارت شروع می‌شوند:‏ ‏«خداوند سلطنت گرفته است.‏» (‏ مزمور ۹۳:‏۱؛‏ ۹۷:‏۱؛‏ ۹۹:‏۱‏)‏ مزمورنویس با اشاره به اینکه یَهُوَه خالق ماست همه را چنین ترغیب می‌کند:‏ «او را حمد گویید و نام او را متبارک خوانید.‏» —‏ مزمور ۱۰۰:‏۴‏.‏

حاکمی که از یَهُوَه می‌ترسد امور را به چه نحوی اداره می‌کند؟‏ جواب این سؤال را در مزمور ۱۰۱ که سرایندهٔ آن داود است می‌یابیم.‏ در مزمور بعدی آمده است که یَهُوَه ‹به دعای مسکینان توجه نموده،‏ و دعای ایشان را خوار نمی‌شمرد.‏› (‏ مزمور ۱۰۲:‏۱۷‏)‏ مزمور ۱۰۳ توجه ما را به احسان و رحمت یَهُوَه جلب می‌کند.‏ مزمورنویس با اشاره به بسیاری از صنایع خدا بر زمین چنین می‌گوید:‏ «ای خداوند اَعمال تو چه بسیار است.‏ جمیع آن‌ها را به حکمت کرده‌ای.‏» (‏ مزمور ۱۰۴:‏۲۴‏)‏ دو سرود آخر بخش چهارم کتاب مزامیر یَهُوَه را برای اَعمال عظیمش می‌ستاید.‏ —‏ مزمور ۱۰۵:‏۲،‏ ۵؛‏ ۱۰۶:‏۷،‏ ۲۲‏.‏

پاسخ به پرستش‌های مربوط به آیات‏:‏

۹۱:‏۱،‏ ۲ ‏—‏ «سِتر حضرت اعلیٰ» چیست و چگونه می‌توانیم در آن ساکن شویم؟‏ «سِتر حضرت اعلیٰ» به طور مجازی مکانی امن و مطمئن است،‏ وضعیتی که شخص از لحاظ روحانی صدمه‌ای نمی‌بیند.‏ کسانی که به خدا توکّل ندارند از این مکان امن محروم می‌باشند.‏ ما با روی آوردن به یَهُوَه به عنوان «ملجا و قلعهٔ» خود،‏ ستایش او به عنوان سلطان عالَم و با موعظهٔ بشارت ملکوت می‌توانیم در ‹سِتر حضرت اعلیٰ ساکن شویم.‏› از آنجایی که می‌دانیم یَهُوَه همیشه آمادهٔ کمک به ماست خود را از لحاظ روحانی محفوظ حس می‌کنیم.‏ —‏ مزمور ۹۰:‏۱‏.‏

۹۲:‏۱۲ ‏—‏ از چه لحاظ شخص عادل ‹مثل درخت خرما می‌شکفد›؟‏ درخت خرما درختی است که دائماً میوه می‌آورد.‏ در نظر یَهُوَه شخص عادل مثل درخت خرما راسخ است و «میوهٔ نیکو» به بار می‌آورد که شامل اَعمال نیکوست.‏ —‏ متّیٰ ۷:‏۱۷-‏۲۰‏.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۹۰:‏۷،‏ ۸،‏ ۱۳،‏ ۱۴‏.‏ خطا همیشه رابطهٔ ما با یَهُوَه را خدشه‌دار می‌سازد.‏ ما به هیچ وجه نمی‌توانیم گناه خود را از او مخفی داریم.‏ با این حال،‏ اگر حقیقتاً توبه کنیم و از اَعمال گناه‌آلود خود دست بکشیم،‏ یَهُوَه ‹ما را از رحمت خود سیر کرده،‏› مقبول خود قرار خواهد داد.‏

۹۰:‏۱۰،‏ ۱۲‏.‏ از آنجایی که زندگی کوتاه است می‌باید ‹ایّام خود را بشماریم.‏› چگونه؟‏ با حاصل کردن ‹ دلی خردمند› یعنی با خردمندی رفتار کرده،‏ نگذاریم عمر باقی مانده به هدر رود بلکه آن را در راه خوشنودی یَهُوَه صرف کنیم.‏ این بدان مفهوم است که امور روحانی را در صدر زندگی قرار دهیم و از وقت خود به خوبی استفاده کنیم.‏ —‏ اَفَسُسیان ۵:‏۱۵،‏ ۱۶؛‏ فیلِپّیان ۱:‏۱۰‏.‏

۹۰:‏۱۷‏.‏ بجاست که در دعا از یَهُوَه بخواهیم ‹عمل دست‌های ما را استوار سازد› و کوشش ما را در خدمت موعظه برکت دهد.‏

۹۲:‏۱۴،‏ ۱۵‏.‏ سالمندان با مطالعهٔ مستمر کتاب مقدّس و معاشرت مکرّر با قوم خدا می‌توانند از لحاظ روحانی «تر و تازه و سبز» بمانند و نشان دهند که نعمتی ارزشمند برای جماعت می‌باشند.‏

۹۴:‏۱۸‏.‏ خواندن و تعمّق بر ‹تسلّی‌های› کتاب مقدّس «اندیشه‌های دل» ما را آرامی بخشد.‏

۹۵:‏۷،‏ ۸‏.‏ گوش دادن به پند کتاب مقدّس،‏ توجه و اطاعت از آن ما را از سخت‌دلی باز می‌دارد.‏ —‏ عبرانیان ۳:‏۷،‏ ۸‏.‏

۱۰۶:‏۳۶،‏ ۳۷‏.‏ این آیات به پرستش بت‌ها و قربانی گذاشتن برای دیوها اشاره می‌کند.‏ این موضوع نشان می‌دهد شخصی که از بت استفاده می‌کند ممکن است تحت تأثیر دیوها قرار گیرد.‏ کتاب مقدّس ما را ترغیب می‌کند تا ‹خود را از بت‌ها دور نگاه داریم.‏› —‏ ۱یوحنّا ۵:‏۲۱‏.‏

ای امّت‌ها یاه را بستایید!‏

سه سرود آخر بخش چهارم کتاب مزامیر با واژهٔ «هَلِّلویاه» خاتمه می‌یابد که به مفهوم ‹ای امّت‌ها یاه را بستایید› می‌باشد.‏ مزمور آخر بخش چهارم نیز با این واژه آغاز می‌شود.‏ (‏ مزمور ۱۰۴:‏۳۵؛‏ ۱۰۵:‏۴۵؛‏ ۱۰۶:‏۱،‏ ۴۸‏)‏ در واقع واژهٔ هَلِّلویاه بارها در این بخش از کتاب مزامیر تکرار شده است.‏

حقیقتاً دلایل فراوانی برای ستودن یَهُوَه داریم.‏ با تفکّر کردن بر این دلایل که در مزمور ۷۳ تا ۱۰۶ آمده است می‌توانیم دل خود را از خوبی‌های یَهُوَه پدر آسمانی‌مان پر سازیم.‏ وقتی به این فکر کنیم که یَهُوَه چه کارهایی را برای ما انجام داده است و یا انجام خواهد داد مطمئناً برانگیخته می‌شویم با تمام قدرت وی را بستاییم!‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۸]‏

‏‹با تقرّب جستن به خدا› ما هم مانند آساف می‌توانیم شرارت را تحمّل کنیم

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۹]‏

فرعون در دریای سرخ مغلوب شد

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۹]‏

آیا می‌دانید که چرا مَنّ « نان زورآوران » نامیده شده است؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۰]‏

چه چیزی به ما کمک می‌کند « اندیشه‌های دل » خود را آرام سازیم؟‏