به یَهُوَه با خوشی دل خدمت کن

‏«جمیع این لعنتها بتو خواهد رسید .‏ .‏ .‏ از اینجهة که یَهُوَه خدای خود را بشادمانی و خوشئ دل .‏ .‏ .‏ عبادت ننمودی.‏»‏ ‏—‏ تثنیه ۲۸:‏⁠۴۵-‏۴۷‏.‏

۱.‏ چه گواهی بر این امر وجود دارد که خادمان یَهُوَه در هر کجا که در خدمت او باشند خوشحال هستند؟‏

خادمان یَهُوَه خوشحال هستند،‏ چه آنانی که ارادهٔ او را در آسمان انجام می‌دهند و چه آنانی که بر روی زمین به این کار مشغولند.‏ هنگامی که زمین بنیان نهاده شد،‏ «ستارگان صبح» فرشته‌ای،‏ آواز شادمانی سردادند،‏ و بی‌تردید هنوز هم هزاران هزار از فرشته‌های آسمانی ‹کلام او [خدا] را [با خوشی] به جا می‌آورند›.‏ (‏ایوب ۳۸:‏⁠۴-‏۷؛‏ مزمور ۱۰۳:‏⁠۲۰‏)‏ پسر یگانهٔ یَهُوَه در آسمان،‏ ‹معماری› شادمان بود و نیز با خرسندی ارادهٔ الهی را بر روی زمین،‏ به صورت یک انسان،‏ یعنی عیسی مسیح،‏ انجام داد.‏ علاوه بر آن،‏ «بجهة آن خوشی که پیش او موضوع بود بیحرمتیرا ناچیز شمرده متحمل صلیب گردید و بدست راست تخت خدا نشسته است.‏» —‏ امثال ۸:‏⁠۳۰،‏۳۱؛‏ عبرانیان ۱۰:‏⁠۵-‏۱۰؛‏ ۱۲:‏⁠۲‏.‏

۲.‏ چه چیزی برکت یافتن و یا لعنت شدن اسرائیلیان را تعیین می‌کرد؟‏

^۲ اسرائیلیان هنگامی که خدا را خرسند می‌کردند از خوشی برخوردار می‌شدند.‏ ولی در صورت نافرمانی آنان از او چه پیش می‌آمد؟‏ به آنان هشدار داده شد:‏⁠ «[لعنتها] ترا و ذریّت ترا تا بأبد آیت و شِگِفْت خواهد بود.‏ از اینجهة که یَهُوَه خدای خود را بشادمانی و خوشئ دل برای فراوانئ همه چیز عبادت ننمودی.‏ پس دشمنانترا که خداوند بر تو خواهد فرستاد در گرسنگی و تشنگی و برهنگی و احتیاج همه چیز خدمت خواهی نمود و یوغ آهنین بر گردنت خواهد گذاشت تا ترا هلاک سازد.‏» (‏تثنیه ۲۸:‏⁠۴۵-‏۴۸‏)‏ برکات و لعنتها روشن می‌ساختند که چه کسانی خادم یَهُوَه بودند و چه کسانی خادم او نبودند.‏ چنین لعنتهایی همچنین گواه آن بودند که نه می‌توان به اصول و مقصودهای خدا با چشم بی‌احترامی نگریست،‏ و نه از آنها متنفر بود.‏ از آنجایی که اسرائیلیان از توجه به هشدارهای یَهُوَه در مورد نابودی و تبعید سر باز زدند،‏ اورشلیم به ‹لعنتی برای تمام جمیع امّتهای زمین› مبدل گشت.‏ (‏ارمیا ۲۶:‏⁠۶‏)‏ پس بیا از خدا اطاعت کنیم و از عنایت او برخوردار شویم.‏ خوشی یکی از برکات فراوان الهی است که خداپرستان از آن برخوردار هستند.‏

چگونه با «خوشئ دل» خدمت کنیم؟‏

۳.‏ دل مجازی چیست؟‏

^۳ اسرائیلیان باید یَهُوَه را «بشادمانی و خوشئ دل» خدمت می‌کردند.‏ خادمان امروزی خدا نیز باید چنین کنند.‏ شادمانی یعنی «شاد بودن؛‏ از خوشی سرشار بودن».‏ با وجود آن که در نوشته‌های مقدس به دل یا قلب اشاره می‌شود،‏ اما در حقیقت،‏ قلب نمی‌تواند فکر یا استدلال کند.‏ (‏خروج ۲۸:‏⁠۳۰‏)‏ وظیفهٔ اصلی قلب پمپ کردن خونی است که به سلولهای بدن غذا می‌رساند.‏ با وجود این،‏ در اکثریت اعظم مواردِ استعمال واژهٔ «دل»،‏ منظور کتاب مقدس دل مجازی است که چیزی بیش از جایگاه عواطف،‏ انگیزه و شعور می‌باشد.‏ گفته می‌شود که معنی آن «بطور کلی بخش مرکزی یا درون است،‏ و به معنی فرد باطنی است،‏ به طوری که در همهٔ فعالیتهای گوناگونش بروز می‌کند،‏ در آرزوها،‏ عواطف،‏ احساسات،‏ علائق شدید،‏ مقصودها،‏ افکار،‏ درکها،‏ تصورات،‏ خرد،‏ دانش،‏ مهارت،‏ اعتقادات،‏ استدلالها،‏ خاطره و هوشیاری او.‏» (‏نشریهٔ انجمن مطبوعات و تفسیر کتاب مقدس،‏ ۱۸۸۲،‏ صفحهٔ ۶۷)‏ دل مجازی ما احساسات و عواطف ماست که شامل خوشی نیز است.‏ —‏ یوحنا ۱۶:‏⁠۲۲‏.‏

۴.‏ چه چیزی می‌تواند به ما کمک کند تا با خوشی دل به یَهُوَه خدمت کنیم؟‏

^۴ چه چیزی می‌تواند به ما کمک کند تا به یَهُوَه با خوشی دل خدمت کنیم؟‏ داشتن دیدگاهی مثبت و قدرشناسانه در مورد برکات و امتیازات خدادادی ما یاری‌دهنده است.‏ به عنوان مثال،‏ می‌توانیم با خوشحالی در مورد امتیاز «عبادت» خدای حقیقی بیاندیشیم.‏ (‏لوقا ۱:‏⁠۷۴‏)‏ در همین رابطه از این امتیاز برخورداریم که نام یَهُوَه را به عنوان شاهدان او بر خود داریم.‏ (‏اشعیا ۴۳:‏⁠۱۰-‏۱۲‏)‏ این خوشی را نیز می‌توانیم بدان اضافه کنیم که می‌دانیم با پیروی از کلام خدا او را خوشنود می‌سازیم.‏ منعکس کردن نور روحانی و بدین وسیله کمک به افراد بسیار برای خارج شدن از ظلمت،‏ واقعاً مایهٔ خوشی است!‏ —‏ متی ۵:‏⁠۱۴-‏۱۶؛‏ ۱پطرس ۲:‏⁠۹‏.‏

۵.‏ سرچشمهٔ خوشی خدایی چیست؟‏

^۵ در عین حال،‏ خدمت به یَهُوَه با خوشی دل فقط داشتن طرز فکر مثبت نیست.‏ نظر مثبت داشتن،‏ به نوبهٔ خود سودمند است.‏ اما سُرور و خوشی خدایی چیزی نیست که ما از طریق رشد شخصیت خود بدان دست یابیم.‏ بلکه یکی از ثمرات روح یَهُوَه است.‏ (‏غلاطیان ۵:‏⁠۲۲،‏۲۳‏)‏ اگر از چنین خوشی و سُروری برخوردار نیستیم،‏ شاید لازم باشد تغییراتی صورت دهیم تا از داشتن طرز فکری مغایر با کتاب مقدس و یا عملکردی مغایر با آن که می‌تواند روح خدا را غمگین سازد بپرهیزیم.‏ (‏افسسیان ۴:‏⁠۳۰‏)‏ ولی با وجود این،‏ بیا به عنوان کسانی که خود را به یَهُوَه تخصیص داده‌اند،‏ از این نترسیم که فقدان سُرور قلبی در بعضی موارد دلیلی بر نارضایی الهی است.‏ ما ناکامل هستیم و دچار درد و غم،‏ و حتی گاهی افسردگی می‌شویم،‏ اما یَهُوَه وضعیت ما را درک می‌کند.‏ (‏مزمور ۱۰۳:‏⁠۱۰-‏۱۴‏)‏ پس بیا برای دریافت روح مقدس او دعا کنیم و به خاطر داشته باشیم که خوشی،‏ یعنی ثمرهٔ روح مقدس،‏ چیزی خدادادی است.‏ پدر بامحبت آسمانی ما به چنین دعایی پاسخ می‌دهد و ما را قادر می‌سازد تا با خوشی دل به او خدمت کنیم.‏ —‏ لوقا ۱۱:‏⁠۱۳‏.‏

هنگامی که جای خوشی خالیست

۶.‏ اگر جای خوشی در خدمت ما به خدا خالی باشد،‏ چه باید بکنیم؟‏

^۶ اگر در خدمت ما جای خوشی خالی باشد،‏ ممکن است سرانجام از غیرت ما در خدمت به یَهُوَه کاسته شود و یا حتی شاید وفاداریمان را نسبت به او از دست بدهیم.‏ بنابراین،‏ خردمندانه است که با فروتنی و دعا انگیزه‌های خویش را مورد توجه قرار دهیم و تغییرات لازم را به عمل آوریم.‏ برای برخورداری از خوشی خداداد،‏ باید به یَهُوَه از روی محبت و با تمام دل،‏ نَفس و فکر خود خدمت کنیم.‏ (‏متی ۲۲:‏⁠۳۷‏)‏ خدمت ما نباید از روی رقابت با دیگران باشد،‏ از همین رو پولس نوشت:‏⁠ «اگر بروح زیست کنیم بروح هم رفتار بکنیم.‏ لاف زن مشویم تا یکدیگر را [«با رقابت»،‏ د ج‏] به خشم آوریم و بر یکدیگر حسد بریم.‏» (‏غلاطیان ۵:‏⁠۲۵،‏۲۶‏)‏ اگر انگیزهٔ ما برای خدمت،‏ برتری‌جویی بر دیگران یا تحسین و تمجید شدن باشد،‏ به خوشی حقیقی دست نخواهیم یافت.‏

۷.‏ چگونه می‌توانیم خوشی دل را در خود زنده کنیم؟‏

^۷ زندگی بر طبق وقف ما به یَهُوَه مایهٔ خوشی است.‏ هنگامی که خود را تازه به خدا وقف کردیم،‏ با غیرت،‏ روش زندگی مسیحی را در پیش گرفتیم.‏ نوشته‌های مقدس را مطالعه می‌کردیم و به طور مرتب در جلسه‌ها شرکت می‌جستیم.‏ (‏عبرانیان ۱۰:‏⁠۲۴،‏۲۵‏)‏ شرکت در خدمت موعظه به ما خوشی می‌بخشید.‏ اما اگر از خوشیمان کاسته شده باشد چه باید بکنیم؟‏ مطالعهٔ کتاب مقدس،‏ حضور در جلسه‌ها،‏ مشارکت در موعظه —‏ در واقع،‏ شرکت کامل در همهٔ جنبه‌های مسیحیت —‏ باید به زندگی ما ثبات روحانی ببخشد و عشق و محبتی را که در ابتدا در ما وجود داشت و نیز دلخوشی را که سابقاً از آن برخوردار بودیم در ما زنده کند.‏ (‏مکاشفه ۲:‏⁠۴‏)‏ در آن وقت مانند آنانی نخواهیم بود که خوشی خود را کم و بیش از دست داده‌اند و اغلب محتاج کمک روحانی هستند.‏ پیران با خشنودی مایل به کمک هستند،‏ اما ما نیز باید به طور فردی وقف خود را به خدا به جا آوریم.‏ هیچکس دیگری نمی‌تواند این کار را برای ما انجام دهد.‏ پس بنابراین بیا دنبال کردن روش معمول مسیحی را هدف خود قرار دهیم و با این کار وقف خود را به یَهُوَه به جا آوریم و از خوشی و سرور حقیقی برخوردار شویم.‏

۸.‏ چرا داشتن وجدانی آسوده برای دست یافتن به شادمانی اهمیت دارد؟‏

^۸ خوشی یکی از ثمرات روح خداست،‏ بنابراین برای دست یافتن به آن باید از وجدانی آسوده برخوردار باشیم.‏ تا وقتی که داوود پادشاه اسرائیل در پی کتمان گناه خود بود،‏ احساس حقارت می‌کرد.‏ در واقع،‏ گویی طراوت زندگی از وجود او رخت بر بسته بود،‏ و شاید حتی دچار بیماری جسمی شده بود.‏ پس از آنکه توبه و اعتراف کرد،‏ چه تسکین و آسودگیی یافت!‏ (‏مزمور ۳۲:‏⁠۱-‏۵‏)‏ اگر گناهی بزرگ را پنهان بکنیم نمی‌توانیم به خوشی و سرور دست یابیم.‏ همین امر ممکن است سبب ناراحتی در زندگی ما شود.‏ تردیدی وجود ندارد که این راه دست یافتن به خوشی نیست.‏ بلکه اعتراف و توبه است که با خود تسکین و آسودگی به همراه می‌آورد و روحیه‌ای شاد را به ما باز می‌گرداند.‏ —‏ امثال ۲۸:‏⁠۱۳‏.‏

انتظار همراه با خوشی

۹،‏ ۱۰.‏ الف)‏ به ابراهیم چه وعده‌ای داده شد،‏ با این حال ایمان و خوشی او چگونه ممکن است مورد آزمایش قرار گرفته باشد؟‏ ب)‏ چگونه می‌توانیم از مثال ابراهیم،‏ اسحق و یعقوب بهره ببریم؟‏

^۹ برخورداری از خوشی در هنگام آشنایی با مقصود الهی یک چیز است،‏ و با گذشت سالها شادمان باقی ماندن چیزی دیگر.‏ این امر را می‌توان در مورد ابراهیم وفادار نشان داد.‏ پس از آنکه به فرمان خدا،‏ مبادرت به قربانی کردن پسر خود اسحاق کرد،‏ فرشته‌ای این پیام را برای او آورد:‏⁠ «‏خداوند میگوید بذات خود قسم میخورم چونکه این کار را کردی و پسر یگانهٔ خود را دریغ نداشتی،‏ هرآینه ترا برکت دهم و ذریّت ترا کثیر سازم مانند ستارگان آسمان و مثل ریگهائی که بر کنارهٔ دریاست و ذریّت تو دروازه‌های دشمنان خود را متصرّف خواهند شد.‏ و از ذریّت تو جمیع امّتهای زمین برکت خواهند یافت چونکه قول مرا شنیدی.‏» (‏پیدایش ۲۲:‏⁠۱۵-‏۱۸‏)‏ تردیدی نیست که ابراهیم از این وعده شاد و سرخوش شد.‏

^۱۰ شاید ابراهیم گمان می‌کرد که این «ذریّت»،‏ اسحاق خواهد بود و از طریق او برکات موعود حاصل خواهند شد.‏ اما سالها سپری شدند بی‌آنکه از طریق اسحاق چیز شگرفی صورت پذیرد،‏ و همین ممکن است ایمان و خوشی ابراهیم و خانواده‌اش را مورد آزمایش قرار داده باشد.‏ خدا به اسحاق و بعدها به پسر او یعقوب ثابت کرد که این وعده درست است و به آنان اطمینان داد که ذریت در آینده می‌آید،‏ و همین آنها را یاری کرد تا ایمان و خوشی خویش را حفظ کنند.‏ هرچند ابراهیم،‏ اسحاق و یعقوب،‏ قبل از مرگشان تکمیل وعده‌هایی را که خدا به آنان داده بود ندیدند،‏ اما با خوشحالی به او خدمت کردند.‏ (‏عبرانیان ۱۱:‏⁠۱۳‏)‏ ما نیز می‌توانیم در حالی که منتظر تکمیل وعده‌های او هستیم،‏ با ایمان و خوشی همچنان به یَهُوَه خدمت کنیم.‏

با وجود آزار و شکنجه خوش باشیم

۱۱.‏ چرا می‌توانیم علی‌رغم آزار و شکنجه شادمان باشیم؟‏

^۱۱ ما شاهدان یَهُوَه می‌توانیم،‏ حتی در زیر آزار و شکنجه،‏ با دل خوش به یَهُوَه خدمت کنیم.‏ عیسی کسانی را که به خاطر او شکنجه و آزار می‌شوند خوشحال اعلام کرد،‏ و پطرس رسول چنین گفت:‏⁠ «بقدریکه شریک زحمات مسیح هستید خوشنود شوید تا در هنگام ظهور جلال وی شادی و وجد نمائید.‏ اگر بخاطر نام مسیح رسوائی میکشید خوشا بحال شما زیرا که روح جلال و روح خدا بر شما آرام میگیرد.‏» (‏۱پطرس ۴:‏⁠۱۳،‏۱۴؛‏ متی ۵:‏⁠۱۱،‏۱۲‏)‏ اگر تو نیز به خاطر عدالت متحمل آزار و شکنجه و عذاب هستی،‏ از روح یَهُوَه برخورداری و مورد پسند او هستی،‏ و همین امر به طور حتم مایهٔ خوشی است.‏

۱۲.‏ الف)‏ چرا می‌توانیم با آزمایشهای ایمان با خوشی مواجه شویم؟‏ ب)‏ چه درس مهمی می‌توان از مثال لاوی تبعیدی آموخت؟‏

^۱۲ چون خدا پناه ماست،‏ ما می‌توانیم با خوشحالی با آزمایشهای ایمان مواجه شویم.‏ این موضوع در مزامیر ۴۲ و ۴۳ نمایان است.‏ یک لاوی به دلیلی در تبعید بسر می‌برد.‏ او بقدری برای پرستش خدا در قدس او دلتنگ بود که خود را همچون ماده آهویی تشنه،‏ در سرزمینی خشک و بایر،‏ در طلب آب احساس می‌کرد.‏ او «تشنه» یا در آرزوی یَهُوَه و امتیاز پرستش خدا در قدس او بود.‏ (‏مزمور ۴۲:‏⁠۱،‏۲‏)‏ تجربهٔ این تبعیدی باید ما را برانگیزد تا از پیوند خود با قوم یَهُوَه اظهار قدردانی کنیم.‏ اگر در چنین موقعیتی هستیم،‏ به عنوان مثال در بازداشت ناشی از آزار واذیت دینی به سر می‌بریم و ارتباط ما با آنان به طور موقت قطع شده است،‏ بیا به شادیهایی که در گذشته در هنگام خدمت مقدس با یکدیگر داشته‌ایم بیاندیشیم و در حالی که ‹امید بر خدا داریم› که ما را به فعالیتهای عادیمان با همراهی پرستندگان خود بازگرداند از او طلب تحمل و بردباری کنیم.‏ —‏ مزمور ۴۲:‏⁠۴،‏۵،‏۱۱؛‏ ۴۳:‏⁠۳-‏۵‏.‏

‏«‏خداوند را با شادی عبادت نمائید»‏

۱۳.‏ چگونه مزمور ۱۰۰:‏⁠۱،‏۲ نشان می‌دهد که خوشی باید یکی از ویژگیهای خدمت ما به خدا باشد؟‏

^۱۳ یکی از ویژگیهای خدمت ما به خدا باید خوشی و شادی باشد.‏ این موضوع در این ترانهٔ شکرگزاری متجلی است،‏ مزمورنویس در آنجا می‌خواند:‏⁠ «ای تمامئ روی زمین.‏ خداوند را آواز شادمانی دهید.‏ خداوند را با شادی عبادت نمائید و بحضور او با ترنّم بیائید.‏» (‏مزمور ۱۰۰:‏⁠۱،‏۲‏)‏ یَهُوَه «خدای متبارک» است و می‌خواهد که خدمت‌گزارانش در انجام وقف خود به او به خوشی و شادی دست یابند.‏ (‏۱تیموتاؤس ۱:‏⁠۱۱‏)‏ مردم همهٔ ملتها باید در یَهُوَه به وجد آیند،‏ اظهار ستایش ما باید نیرومند باشد،‏ مانند ‹فریاد پیروزمندانهٔ› ارتشی فاتح.‏ خدمت به خدا خوشایند است،‏ پس باید با شادمانی همراه باشد.‏ به همین دلیل،‏ مزمورنویس،‏ قوم را ترغیب کرد تا «با ترنّم» به حضور خدا بیایند.‏

۱۴،‏ ۱۵.‏ مزمور ۱۰۰:‏⁠۳-‏۵ چگونه در حال حاضر در مورد قوم خوشحال یَهُوَه صادق است؟‏

^۱۴ این مزمورنویس چنین اضافه کرد:‏⁠ «بدانید [واقف باشید،‏ بپذیرید] که یَهُوَه خداست او ما را آفرید.‏ ما قوم او هستیم و گوسفندان مرتع او.‏» (‏مزمور ۱۰۰:‏⁠۳‏)‏ از آنجا که یَهُوَه آفریدگار ماست،‏ همچون شبانی که صاحب گوسفندانش است او نیز صاحب ماست.‏ خدا به ما توجه بسیار دارد به همین دلیل او را با سپاسگزاری ستایش می‌کنیم.‏ (‏مزمور ۲۳‏)‏ مزمورنویس در مورد یَهُوَه همچنین سرایید:‏⁠ «بدروازهای او با حمد بیائید،‏ و بصحنهای او با تسبیح.‏ او را حمد گوئید و نام او را متبارک خوانید.‏ زیرا که خداوند نیکو است و رحمت او ابدی،‏ و امانت وی تا ابدالآباد.‏» —‏ مزمور ۱۰۰:‏⁠۴،‏۵‏.‏

^۱۵ امروزه،‏ مردمی شاد از همهٔ ملتها به صحنهای قدس یَهُوَه وارد می‌شوند تا شکرگزاری و نیایش خود را به او تقدیم دارند.‏ با نیکو گفتن مداوم از یَهُوَه نام او را با شادمانی متبارک می‌خوانیم،‏ و خصوصیات عالی او ما را به نیایش وی وامی‌دارد.‏ او به تمام معنا نیکوست،‏ و به لطف محبت‌آمیز یا رحمت او در قبال خدمت‌گزارانش همیشه می‌توان اطمینان داشت،‏ زیرا که تا ابد ادامه می‌یابد.‏ یَهُوَه در ابراز محبت و عشق به آنانی که بر طبق ارادهٔ او عمل می‌کنند «تا ابدالآباد» وفادار است.‏ (‏رومیان ۸:‏⁠۳۸،‏۳۹‏)‏ پس به طور حتم،‏ برای ‹عبادت یَهُوَه با شادی› دلیل موجهی در دست داریم.‏

امیدتان مایهٔ شادی شما باشد

۱۶.‏ چه امیدها و چشم‌اندازهایی می‌توانند برای مسیحیان مایهٔ شادمانی باشند؟‏

^۱۶ پولس نوشت:‏⁠ «امیدتان مایهٔ شادی شما باشد».‏ (‏رومیان ۱۲:‏⁠۱۲‏،‏ ا ش‏)‏ امید شکوهمند زندگی فناناپذیر آسمانی که خدا از طریق پسر خویش،‏ عیسی مسیح،‏ برای پیروان مسح‌شدهٔ وی فراهم ساخت،‏ مایهٔ شادی آنان است.‏ (‏رومیان ۸:‏⁠۱۶،‏۱۷؛‏ فیلپیان ۳:‏⁠۲۰،‏۲۱‏)‏ مسیحیانی که دارای امید زندگی ابدی در بهشت روی زمین هستند نیز مبنایی برای شادمانی دارند.‏ (‏لوقا ۲۳:‏⁠۴۳‏)‏ همهٔ خادمان وفادار یَهُوَه در مورد امید ملکوت دلیلی برای شادمانی دارند،‏ زیرا که یا جزئی از آن حکومت آسمانی خواهند بود و یا در قلمرو زمینی آن بسر خواهند برد.‏ چه برکت شادی‌آفرینی!‏ —‏ متی ۶:‏⁠۹،‏۱۰؛‏ رومیان ۸:‏⁠۱۸-‏۲۱‏.‏

۱۷،‏ ۱۸.‏ الف)‏ در اشعیا ۲۵:‏⁠۶-‏۸ چه چیزی پیشگویی شده بود؟‏ ب)‏ این نبوت اشعیا چگونه در حال حاضر به انجام می‌رسد،‏ و در مورد انجام آن در آینده چه می‌توان گفت؟‏

^۱۷ اشعیا نیز برای انسانهای مطیع،‏ پیشگویی آینده‌ای شاد را کرد.‏ او چنین نوشت:‏⁠ «یَهُوَه صبایوت در این کوه برای همهٔ قومها ضیافتی از لذایذ برپا خواهد نمود.‏ یعنی ضیافتی از شرابهای کُهنه از لذایذ پُر مغز و از شرابهای کهنهٔ مُصفّا.‏ و در این کوه روپوشی را که بر تمامئ قومها گُسترده است و ستری را که جمیع اُمّتها را میپوشاند تلف خواهد کرد.‏ و موت را تا ابدالآباد نابود خواهد ساخت و خداوند یَهُوَه اشکها را از هر چهره پاک خواهد نمود و عار قوم خویشرا از روی تمامئ زمین رفع خواهد کرد زیرا خداوند گفته است.‏» —‏ اشعیا ۲۵:‏⁠۶-‏۸‏.‏

^۱۸ جشن روحانیی که امروزه ما به عنوان پرستندگان یَهُوَه در آن شرکت داریم حقیقتاً ضیافتی شادی‌آفرین است.‏ در حینی که غیورانه به خدا خدمت می‌کنیم،‏ چشم‌براه ضیافتی از چیزهای خوبی که به ما در دنیای جدید وعده داده است هستیم،‏ و همین ما را از شادی لبریز می‌سازد.‏ (‏۲پطرس ۳:‏⁠۱۳‏)‏ یَهُوَه بر مبنای قربانی عیسی،‏ ‹ستری› را که انسانها را به دلیل گناه آدم پوشانده است از میان برخواهد داشت.‏ از میان برداشته شدن گناه و مرگ،‏ چقدر مایهٔ شادی خواهد بود!‏ چقدر مایهٔ خوشحالی خواهد بود که به عزیزان رستاخیزیافته خوشامد بگوییم،‏ از میان رفتن اشکها را ببینیم و بر روی بهشت زمین زندگی کنیم؛‏ جایی که قوم یَهُوَه ملامت نخواهند شد بلکه به خدا پاسخی در جواب ملامت‌کنندهٔ بزرگ،‏ شیطان ابلیس خواهند داد!‏ —‏ امثال ۲۷:‏⁠۱۱‏.‏

۱۹.‏ ما به عنوان شاهدان یَهُوَه چگونه باید در قبال چشم‌اندازهایی که او در مقابل ما قرار داده است،‏ واکنش نشان دهیم؟‏

^۱۹ آیا دانستن کارهایی که یَهُوَه برای خادمانش انجام خواهد داد تو را از خوشی سرشار نمی‌کند؟‏ حقیقتاً چنین چشم‌اندازهای بزرگی در شادی ما مؤثر هستند!‏ علاوه بر این،‏ امید پربرکت ما باعث می‌شود که به خدای خوشحال،‏ بامحبت و بخشندهٔ خود با چنین احساساتی بنگریم:‏⁠ «اینک این خدای ما است که منتظر او بوده‌ایم و ما را نجات خواهد داد.‏ این خداوند است که منتظر او بوده‌ایم پس از نجات او مسرور و شادمان خواهیم شد.‏» (‏اشعیا ۲۵:‏⁠۹‏)‏ بیاییم امید باشکوهمان را قاطعانه در نظر داشته باشیم و همهٔ تلاشمان را به خرج دهیم تا به یَهُوَه با خوشی دل خدمت کنیم.‏

چگونه پاسخ می‌دهی؟‏

◻ چگونه می‌توانیم با «خوشئ دل» به یَهُوَه خدمت کنیم؟‏

◻ اگر جای خوشی در خدمت ما به خدا خالیست چه باید بکنیم؟‏

◻ چرا قوم یَهُوَه علی‌رغم آزار و شکنجه می‌توانند از خوشی برخوردار باشند؟‏

◻ به چه دلایلی امید ما مایهٔ خوشی ماست؟‏

‏[تصاویر در صفحهٔ ۱۷]‏

شرکت در همهٔ جوانب زندگی مسیحی به خوشی ما می‌افزاید