خدا برای به تحقق رساندن اراده‌اش امور را انتظام می‌دهد

‏«[خدا] همهٔ چیزها را موافق رأی ارادهٔ خود می‌کند.‏» —‏ اَفَسُسیان ۱:‏۱۱‏.‏

۱.‏ چرا تمامی جماعات شاهدان یَهُوَه عصر روز چهارشنبه ۱۲ آوریل ۲۰۰۶ (‏ ۲۳ فروردین ۱۳۸۵)‏ گرد هم می‌آیند؟‏

عصر چهارشنبه ۱۲ آوریل ۲۰۰۶ (‏ مصادف با ۲۳ فروردین ۱۳۸۵)‏ حدود ۱۶ میلیون نفر در مراسمی برای بزرگداشت شام سَروَر در سراسر دنیا گرد هم می‌آیند.‏ در هر سالن بر روی میزی قدری نان فطیر به نشانهٔ بدن مسیح و قدری شراب قرمز که نشانهٔ خون ریخته‌شدهٔ مسیح است نهاده‌اند.‏ در این مناسبت گفتاری برای جماعت ارائه خواهد شد که مفهوم و اهمیت برگزاری یادبود مرگ عیسی را توضیح می‌دهد.‏ سپس نشان‌های مذکور به نوبت،‏ یعنی اوّل نان و بعد شراب،‏ دست به دست حاضرین می‌گردند.‏ در اکثر جماعات هیچ کس از این نشان‌ها نخواهد خورد.‏ اما در چند جماعت یک یا چند نفر از آن نشان‌ها تناول خواهند کرد یعنی قدری از نان و قدری از شراب را خواهند خورد.‏ براستی،‏ چرا فقط عده‌ای کم از مسیحیان که امید دست یافتن به زندگی جاودانی در آسمان را دارند از این نشان‌ها تناول می‌کنند در صورتی که اکثر مسیحیان که امید زندگی جاودانی بر زمین را دارند از این نشان‌ها نمی‌خورند؟‏

۲،‏ ۳.‏ الف)‏ مراحل آفرینش عالَم چگونه برحسب ارادهٔ یَهُوَه به اجرا درآمد؟‏ ب)‏ مقصود یَهُوَه از آفریدن زمین و بشر چه بود؟‏

^۲ یَهُوَه خدا هیچ گاه بدون مقصود عمل نمی‌کند.‏ حتی در کتاب مقدّس نیز می‌خوانیم که او برای رسیدن به مقاصد خود «همهٔ چیزها را موافق رأی ارادهٔ خود می‌کند.‏» (‏ اَفَسُسیان ۱:‏۱۱‏)‏ در این راستا،‏ یَهُوَه ابتدا یگانه پسر خود را به دست خود آفرید.‏ (‏ یوحنّا ۱:‏۱،‏ ۱۴؛‏ مکاشفه ۳:‏۱۴‏)‏ سپس،‏ توسط پسرش خانواری از پسران روحی دیگر در آسمان آفرید.‏ در آخر جهان و کائنات،‏ از جمله کرهٔ زمین و انسان‌های خاکی را آفرید.‏ —‏ ایّوب ۳۸:‏۴،‏ ۷؛‏ مزمور ۱۰۳:‏۱۹-‏۲۱؛‏ یوحنّا ۱:‏۲،‏ ۳؛‏ کُولُسیان ۱:‏۱۵،‏ ۱۶‏.‏

^۳ یَهُوَه کرهٔ زمین را محل آزمایش انسان‌ها تعیین نکرد که گویی قبل از آنکه به آسمان بروند و به شمار پسران روحی خدا یا فرشتگان بیفزایند باید روی زمین امتحان شوند.‏ این اعتقاد نادرست از تعالیم کلیساها منشأ می‌گیرد.‏ خدا زمین را برای مقصودی خاص یعنی «به جهت سکونت» آفرید.‏ (‏ اِشَعْیا ۴۵:‏۱۸‏)‏ از این رو،‏ خدا زمین را برای انسان و انسان را برای زمین ساخت.‏ (‏ مزمور ۱۱۵:‏۱۶‏)‏ ارادهٔ خدا این است که تمامی کرهٔ زمین به بهشتی پر از انسان‌های راستکار تبدیل شود تا آن را پربار سازند و از آن مراقبت کنند.‏ به این دلیل رفتن به آسمان هیچ گاه به عنوان مقصد نهایی برای اوّلین زوج بشر مد نظر نبود.‏ —‏ پیدایش ۱:‏۲۶-‏۲۸؛‏ ۲:‏۷،‏ ۸،‏ ۱۵‏.‏

منظور و مقصود یَهُوَه زیر سؤال می‌رود

۴.‏ حق حاکمیت یَهُوَه بر عالَم چگونه از ابتدای تاریخ بشر زیر سؤال برده شده است؟‏

^۴ متأسفانه یکی از پسران روحی خدا از موهبت اختیار خود سوءاستفاده کرده،‏ علیه خدا عصیان نمود.‏ عصیان او سبب شد بر ضدّ مقاصدی که خدا عزم کرده بود وارد عمل شود.‏ این مخلوق روحی با اَعمالش خود را به شیطان تبدیل کرد و صلح و آرامشی را که حاصل اطاعت از حکمرانی یَهُوَه بود از بین برد.‏ زیرا شیطان اوّلین زوج انسان‌ها را به گمراهی کشاند و آن‌ها را اغوا کرد تا راه خود را از خدا جدا کنند.‏ (‏ پیدایش ۳:‏۱-‏۶‏)‏ قابل توجه اینجاست که شیطان هرگز قدرت و نیروی یَهُوَه خدا را زیر سؤال نبرد بلکه از نحوهٔ حکمرانی او انتقاد کرد.‏ به عبارت دیگر اعتراض او این بود که خدا حق حکمرانی ندارد.‏ بدین ترتیب،‏ در ابتدای تاریخ بشر حق حاکمیت یَهُوَه بر عالَم به مسئله‌ای جهانی تبدیل گشت که اوّل روی زمین مطرح شد.‏

۵.‏ قرن‌ها بعد چه مسئلهٔ دیگری مطرح شد و چه کسانی را در بر می‌گرفت؟‏

^۵ قرن‌ها بعد،‏ در دوران ایّوب،‏ شیطان بار دیگر لب به اعتراض گشود و مسئلهٔ دیگری را مطرح کرد که مستقیماً به مسئلهٔ اوّل مربوط می‌شد.‏ این بار شیطان انگیزهٔ مخلوقات ذی‌شعور یَهُوَه را زیر سؤال برد و طوری جلوه کرد که گویی از روی محبت به او خدمت نمی‌کنند.‏ وی ادعا کرد که اطاعت آن‌ها از روی خودخواهی محض است و هنگام رویارویی با آزمایش بی‌درنگ او را ترک کرده،‏ دشمن او می‌شوند.‏ (‏ ایّوب ۱:‏۷-‏۱۱؛‏ ۲:‏۴،‏ ۵‏)‏ با اینکه شیطان این سخنان را علیهٔ یکی از خادمان خدا گفته بود اما مسئله‌ای مطرح شد که همهٔ پسران روحی خدا و حتی یگانه پسر مولود وی را در بر می‌گرفت.‏

۶.‏ یَهُوَه چگونه به آنچه قصد کرده بود وفا نمود و مطابق معنی نامش عمل کرد؟‏

^۶ یَهُوَه به آنچه عزم و قصد کرده بود وفا نمود و مطابق معنی نامش نبی و نجات‌دهنده‌ای برای ما شد؛‏a زیرا به شیطان گفت:‏ «عداوت در میان تو و زن،‏ و در میان ذریّت تو و ذریّت وی می‌گذارم؛‏ او سر تو را خواهد کوبید و تو پاشنهٔ وی را خواهی کوبید.‏» (‏ پیدایش ۳:‏۱۵‏)‏ از آنجاست که یَهُوَه با استفاده از ذریّت «زن» مجازی خود یعنی بخش آسمانی سازمانش،‏ پاسخی دندان‌شکن به شیطان مبارزه‌طلب داده و امید نجات و زندگی جاودانی را برای نسل آدم فراهم کرده است.‏ —‏ رومیان ۵:‏۲۱؛‏ غَلاطیان ۴:‏۲۶،‏ ۳۱‏.‏

‏«سرّ ارادهٔ خود»‏

۷.‏ یَهُوَه چگونه ماهیت ارادهٔ خود را توسط پولُس بر ما آشکار کرد؟‏

^۷ پولُس رسول در نامه‌ای که به مسیحیان جماعت اَفَسُس فرستاد توضیح داد که یَهُوَه به چه نحو امور جهان را انتظام داده یا اداره و هدایت کرده است تا مقاصدش را به ارادهٔ خود به تحقق برساند.‏ او در شرح این انتظام نوشت:‏ «[خدا] سرّ ارادهٔ خود را به ما شناسانید،‏ برحسب خوشنودی خود که در خود عزم نموده بود،‏ برای انتظام کمال زمان‌ها تا همه چیز را خواه آنچه در آسمان و خواه آنچه بر زمین است،‏ در مسیح جمع کند.‏» (‏ اَفَسُسیان ۱:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ ارادهٔ والا و پرشکوه یَهُوَه آن است که اتحاد را در سراسر عالَم حکمفرما سازد و ساکنان آن مطیعانه و خالصانه از حکمرانی او فرمانبرداری کنند.‏ (‏ مکاشفه ۴:‏۱۱‏)‏ تنها در چنین وضعیتی است که نام خدا تقدیس و ‹ارادهٔ او چنان که در آسمان است،‏ بر زمین نیز می‌شود.‏› در آن زمان است که دروغگویی شیطان کاملاً ثابت می‌شود.‏ —‏ متّیٰ ۶:‏۱۰‏.‏

۸.‏ معنی کلمه‌ای که «انتظام» ترجمه شده است چیست؟‏

^۸ در ضمن می‌خوانیم که آنچه «خوشنودی» یا همان ارادهٔ خدا خوانده می‌شود از طریق انتظام یا ادارهٔ امور این جهان و عالَم به تحقق می‌پیوندد.‏ پولُس رسول در اینجا از واژه‌ای استفاده می‌کند که به مفهوم «مدیریت بر امور خانه» است.‏ باید خاطر نشان کرد که این عبارت به ملکوت یا حکومت و شیوهٔ حکمرانی اشاره نمی‌کند بلکه صرفاً بر روند و روش مدیریت دلالت دارد.‏b یک طریق بسیار عالی مدیریت یَهُوَه برای به انجام رساندن اراده و مقصودش به «سرّ ارادهٔ» مقدّسش مربوط می‌شود که به تدریج طی قرن‌ها آشکار می‌گردید.‏ —‏ اَفَسُسیان ۱:‏۱۰؛‏ ۳:‏۹‏.‏

۹.‏ یَهُوَه چگونه جوانب نهفتهٔ ارادهٔ مقدّسش را اندک اندک بر انسان‌ها آشکار ساخت؟‏

^۹ یَهُوَه طی قرن‌ها چندین عهد با قوم خود و افرادی بخصوص بست و بدین صورت اندک اندک ارادهٔ مقدّس خود را در خصوص ذریّتی که در عدن وعده داده بود آشکار کرد.‏ برای مثال،‏ یَهُوَه در عهدی که با ابراهیم بست به او وعده داد که ذریّت از نسل وی به زمین خواهد آمد و بعدها «جمیع امّت‌های زمین» از طریق او به خود برکت خواهند رساند.‏ همچنین،‏ از مواد آن عهد پیدا بود که عده‌ای دیگر نیز در آن ذریّت سهمی خواهند داشت و جزئی از آن می‌شوند.‏ (‏ پیدایش ۲۲:‏۱۷،‏ ۱۸‏)‏ با اسرائیلیان باستان،‏ یَهُوَه عهد شریعت را منعقد کرد.‏ در ضمن،‏ در آن عهد آشکار کرد که اراده‌اش این بود که از آن‌ها یک «مملکت کَهَنه» یعنی امّتی متشکل از کاهنان بسازد.‏ (‏ خروج ۱۹:‏۵،‏ ۶‏)‏ سپس در عهدی که با داود بست آشکار ساخت که ذریّت موعود از نسل او آمده،‏ تا ابد در رأس ملکوت یا پادشاهی سلطنت خواهد کرد.‏ (‏ ۲سموئیل ۷:‏۱۲،‏ ۱۳؛‏ مزمور ۸۹:‏۳،‏ ۴‏)‏ وقتی که شریعت،‏ یهودیان را به مقصد خویش یعنی مسیح رساند یَهُوَه جوانب دیگری از اراده‌اش را فاش کرد.‏ (‏ غَلاطیان ۳:‏۱۹،‏ ۲۴‏)‏ مراتب امر از این قرار بود که «مملکت کَهَنهٔ» مذکور در نهایت از انسان‌هایی تشکیل می‌شد که جزئی از ذریّت محسوب می‌شدند.‏ با این «اسرائیل» مجازی بود که «عهدی تازه» بسته می‌شد.‏ —‏ اِرْمیا ۳۱:‏۳۱-‏۳۴؛‏ عبرانیان ۸:‏۷-‏۹‏.‏c

۱۰،‏ ۱۱.‏ الف)‏ یَهُوَه هویت ذریّت موعود را چگونه آشکار کرد؟‏ ب)‏ چرا پسر یگانه مولود خدا به زمین آمد؟‏

^۱۰ درست به موقع و مطابق ارادهٔ الٰهی ذریّتی که وعده داده شده بود بر زمین ظهور کرد.‏ یَهُوَه فرشته‌ای به نام جبرائیل به سراغ مریم فرستاد تا به او مژدهٔ تولّد پسری را که او باردار می‌شد بدهد.‏ فرشته به مریم گفت که نام پسر عیسی خواهد بود و سپس گفت:‏ «او بزرگ خواهد بود و به پسر حضرت اعلیٰ،‏ مسمّیٰ شود،‏ و خداوند خدا تخت پدرش داود را بدو عطا خواهد فرمود.‏ و او بر خاندان یعقوب تا به ابد پادشاهی خواهد کرد و سلطنت او را نهایت نخواهد بود.‏» (‏ لوقا ۱:‏۳۲،‏ ۳۳‏)‏ بدین سان هویت ذریّت موعود کاملاً آشکار شد.‏ —‏ غَلاطیان ۳:‏۱۶؛‏ ۴:‏۴‏.‏

^۱۱ ارادهٔ یَهُوَه چنین بود که پسر یگانه مولودش عیسی به زمین آید و تا نهایت درجه آزمایش شود.‏ در ضمن پاسخ نهایی ادعا و افترای شیطان نیز در دست عیسی نهاده شده بود.‏ سؤال اینجا بود که آیا این پسر به پدرش وفادار می‌ماند یا تسلیم می‌شد؟‏ در حقیقت سلسله مراتب وقایعی را که در این رابطه رخ می‌داد می‌توان سّری مقدّس خواند.‏ پولُس رسول نیز از این عبارت استفاده کرده،‏ نقش عیسی را در حل مسئلهٔ حاکمیت این طور تشریح کرد:‏ ‹بالاجماع [به یقین] سرّ دینداری عظیم است که عیسی در جسم ظاهر شد و در روح،‏ تصدیق کرده شد و به فرشتگان،‏ مشهود گردید و به امّت‌ها موعظه کرده و در دنیا ایمان آورده و به جلال بالا برده شد.‏› (‏ ۱تیموتاؤس ۳:‏۱۶‏)‏ بنا بر این توصیف،‏ وفاداری و استواری عیسی در ایمان تا پای مرگ پاسخی محکم و راسخ به شیطان و ادعای او بود.‏ با این حال،‏ جوانب دیگری از این سرّ مقدّس هنوز برای انسان‌ها فاش نشده بود.‏

‏«سرّ ملکوت خدا»‏

۱۲،‏ ۱۳.‏ الف)‏ یکی دیگر از جوانب «سرّ ملکوت خدا» کدام است؟‏ ب)‏ برای بردن بعضی از انسان‌ها به آسمان یَهُوَه چه می‌بایست می‌کرد؟‏

^۱۲ عیسی طی یکی از سفرهایی که به منطقهٔ جلیل برای موعظه رفته بود با سخنانش نشان داد که سرّ مقدّس ارتباط نزدیکی به حکمرانی خود او در مقام مسیح داشت.‏ او در صحبتی به شاگردانش گفت:‏ «دانستن اسرار ملکوت آسمان [در مَرقُس ۴:‏۱۱‏،‏ ‹سرّ ملکوت خدا›] به شما عطا شده است.‏» (‏ متّیٰ ۱۳:‏۱۱‏)‏ یکی از جوانب آن سرّ ملکوت این بود که یَهُوَه ‹گلّه‌ای کوچک› به تعداد ۱۴۴٬۰۰۰ نفر از انسان‌ها را انتخاب کرده،‏ تا جزئی از این ذریّت را تشکیل دهند و با پسرش در آسمان حکمرانی کنند.‏ —‏ لوقا ۱۲:‏۳۲؛‏ مکاشفه ۱۴:‏۱،‏ ۴‏.‏

^۱۳ از آنجا که انسان‌ها از ابتدا برای زندگی روی زمین آفریده شده بودند برای بردن بعضی از آن‌ها به آسمان لازم بود که یَهُوَه «خلقت تازه‌ای» از آن‌ها پدید آورد.‏ (‏ ۲قُرِنتیان ۵:‏۱۷‏)‏ پولُس رسول که خود جزو افرادی بود که امید آسمانی داشتند نوشت:‏ «متبارک باد خدا و پدر خداوند ما عیسی مسیح که به حسب رحمت عظیم خود ما را به وساطت برخاستنِ عیسی مسیح از مردگان از نو تولید نمود برای امید زنده،‏ به جهت میراث بی‌فساد و بی‌آلایش و ناپژمرده که نگاه داشته شده است در آسمان برای شما.‏» —‏ ۱پِطْرُس ۱:‏۳،‏ ۴‏.‏

۱۴.‏ الف)‏ چگونه غیریهودیان در «سرّ ملکوت خدا» شریک می‌شدند؟‏ ب)‏ چه عاملی باعث می‌شود مطالب عمیق خدا را درک کنیم؟‏

^۱۴ یکی از مقاصد خدا در مورد حکمرانی ملکوت آینده‌اش این بود که غیریهودیان نیز جزو آن تعداد کوچک از انسان‌ها باشند که به حکمرانی در آسمان با مسیح فراخوانده می‌شدند.‏ پولُس این جنبه از روند «انتظام» دادن یا ادارهٔ امور را که یَهُوَه به اجرا گذاشته است بدین صورت توضیح می‌دهد:‏ «آن [سرّ] در قرن‌های گذشته به بنی‌آدم آشکار نشده بود،‏ به طوری که الحال بر رسولان مقدّس و انبیای او به روح مکشوف گشته است،‏ که امّت‌ها در میراث و در بدن و در بهرهٔ وعدهٔ او در مسیح به وساطت انجیل شریک هستند.‏» (‏ اَفَسُسیان ۳:‏۵،‏ ۶‏)‏ درک این جنبه از سرّ «بر رسولان مقدّس» آشکار شده بود.‏ امروزه نیز اگر کمک روح‌القدس را نداشتیم هیچ گاه نمی‌توانستیم به «عمق‌های خدا» یا مطالب عمیق در مورد خدا پی ببریم.‏ —‏ ۱قُرِنتیان ۲:‏۱۰؛‏ ۴:‏۱؛‏ کُولُسیان ۱:‏۲۶،‏ ۲۷‏.‏

۱۵،‏ ۱۶.‏ چرا یَهُوَه شریک‌های حکومت مسیح را از آدمیان انتخاب کرد؟‏

^۱۵ «آن صد و چهل و چهار هزار» نفری که روی کوه صهیون در آسمان با «برّه» ایستاده‌اند «از جهان خریده شده بودند» یعنی «از میان مردم خریده شده‌اند تا نوبر برای خدا و برّه [یعنی عیسی مسیح] باشند.‏» (‏ مکاشفه ۱۴:‏۱-‏۴‏)‏ خواست یَهُوَه این بود که اوّلین پسر روحی‌اش همان ذریّت اصلی شود که در باغ عدن وعده داده شد.‏ پس چرا یاران و همکاران مسیح را از آدمیان انتخاب کرد؟‏ پولُس می‌گوید که این شمار محدود از آدمیان «به حسب ارادهٔ او [یَهُوَه] خوانده شده‌اند،‏» بلی،‏ «برحسب خوشنودی ارادهٔ خود.‏» —‏ رومیان ۸:‏۱۷،‏ ۲۸-‏۳۰؛‏ اَفَسُسیان ۱:‏۵،‏ ۱۱؛‏ ۲تیموتاؤس ۱:‏۹‏.‏

^۱۶ قصد یَهُوَه این است که نام بزرگ و مقدّس خود را جلال دهد و به حق بودن حاکمیت عالمگیر خود را ثابت کند.‏ در این راستا،‏ روند «انتظام» و شیوهٔ ادارهٔ اموری که اتخاذ کرده است ایجاب می‌کرد نخست‌زادهٔ خود را به زمین بفرستد تا کاملاً آزمایش شود.‏ در ضمن،‏ یَهُوَه مقرّر کرد که حکومت پسرش،‏ مسیح،‏ شامل انسان‌هایی شود که جانب حکومت او را گرفته‌اند.‏ —‏ اَفَسُسیان ۱:‏۸-‏۱۲؛‏ مکاشفه ۲:‏۱۰،‏ ۱۱‏.‏

۱۷.‏ چرا باید خوشحال باشیم که مسیح و شریک‌های حکومتش زمانی مثل ما انسان بودند؟‏

^۱۷ یَهُوَه با فرستادن پسرش به زمین و با انتخاب افرادی از آدمیان برای وراثت و شراکت در حکومت،‏ محبت بی‌کران خود را به نسل آدم نشان داد.‏ همهٔ این‌ها چه فایده‌ای برای انسان‌های وفادار به یَهُوَه،‏ از هابیل گرفته تا به وفاداران امروز،‏ در بر دارد؟‏ شکی نیست که انسان‌های ناکامل که در بند گناه و مرگ گرفتارند به شفای جسمی و روحی نیازمندند تا مطابق قصد اوّلیهٔ یَهُوَه انسان‌هایی کامل شوند.‏ (‏ رومیان ۵:‏۱۲‏)‏ برای همهٔ آنانی که چشم امید به زندگی ابدی روی زمین دوخته‌اند جای بسی خوشحالی است بدانند که پادشاه آسمانی‌شان درست همان طوری که طی خدمت زمینی‌اش با شاگردانش رفتار کرد،‏ به تابعانش نیز مهربانی و محبت خواهد کرد!‏ می‌دانند که او می‌تواند احساسات و وضعیت آن‌ها را کاملاً درک کند.‏ (‏ متّیٰ ۱۱:‏۲۸،‏ ۲۹؛‏ عبرانیان ۲:‏۱۷،‏ ۱۸؛‏ ۴:‏۱۵؛‏ ۷:‏۲۵،‏ ۲۶‏)‏ و مطمئناً بسیار آسوده‌خاطر خواهند بود که بدانند پادشاهان و کاهنان شریک در حکومت مسیح از مردان و زنانی ایماندار تشکیل شده‌اند که خود قبلاً انسان بوده،‏ سردی و گرمی زندگی انسانی را چشیده و مثل ما مجبور بوده‌اند با ضعف‌های جسم خود بجنگند.‏ —‏ رومیان ۷:‏۲۱-‏۲۵‏.‏

مقصود شکست‌ناپذیر یَهُوَه

۱۸،‏ ۱۹.‏ چرا اکنون سخنان پولُس در اَفَسُسیان ۱:‏۸-‏۱۱ برای ما واضح‌تر شده است و در مقالهٔ بعدی چه مطلبی را بررسی خواهیم کرد؟‏

^۱۸ اکنون اهمیت سخنان پولُس را که در اَفَسُسیان ۱:‏۸-‏۱۱ خطاب به مسیحیان مسح‌شده گفت بهتر درک می‌کنیم.‏ در آنجا به وضوح نشان داد که یَهُوَه با شناساندن «سرّ ارادهٔ خود» به آن‌ها گفته بود که در «میراث» مسیح شریک خواهند شد ‹چنانکه از پیش معین گشته‌اند برحسب قصد او که همهٔ چیزها را موافق رأی ارادهٔ خود می‌کند.‏› درک ما امروزه این است که این تحوّلات با «انتظام» یا شیوهٔ ادارهٔ امور کاملاً مطابق است و برای تحقق بخشیدن به ارادهٔ خدا صورت می‌گیرد.‏ این روال روشن می‌سازد که چرا فقط عدهٔ معدودی از مسیحیان حاضر در مراسم شام سَروَر از نان و شراب می‌خورند.‏

^۱۹ در مقالهٔ بعدی خواهیم دید که مراسم یادبود مرگ مسیح برای آنانی که امید آسمانی دارند از چه اهمیتی برخوردار است.‏ همچنین خواهیم دید که چرا میلیون‌ها نفری که امید زندگی جاودانی بر زمین دارند باید برای مراسم یادبود مرگ مسیح اهمیت فراوانی قائل شوند.‏

‏[پاورقی‌ها]‏

مروری بر مقاله

‏• چرا یَهُوَه زمین را آفرید و انسان را بر آن نهاد؟‏

‏• چرا لازم بود که یگانه پسر مولود یَهُوَه بر زمین آزمایش شود؟‏

‏• چرا یَهُوَه شریکان در حکمرانی مسیح را از میان آدمیان انتخاب کرد؟‏