چگونه محبت و اعمال نیکو را ترغیب نماییم؟‏

‏«ملاحظهٔ یکدیگر را بنمائیم تا بمحبّت و اعمال نیکو ترغیب نمائیم .‏ .‏ .‏ یکدیگر را نصیحت کنیم و زیادتر به اندازهٔ که میبینید که آنروز نزدیک میشود.‏» ‏—‏ عبرانیان ۱۰:‏⁠۲۴،‏۲۵‏.‏

۱،‏ ۲.‏ الف)‏ چرا برای مسیحیان اولیه گردهمایی با یکدیگر برای تسلی و دلگرمی یافتن امری مهم بود؟‏ ب)‏ پولس در مورد نیاز به گردهمایی با یکدیگر چه توصیه‌ای کرد؟‏

آنان مخفیانه با یکدیگر ملاقات کردند،‏ پشت درهای بسته دور هم جمع شدند.‏ بیرون،‏ خطر همه جا در کمین بود.‏ رهبر آنان،‏ عیسی،‏ بتازگی در ملاء عام اعدام شده بود،‏ و به پیروان خود هشدار داده بود که با آنان نیز بهتر از او رفتار نخواهد شد.‏ (‏یوحنا ۱۵:‏⁠۲۰؛‏ ۲۰:‏⁠۱۹‏)‏ ولی در حالیکه به آرامی از عیسای محبوب خود سخن می‌گفتند،‏ باید حداقل از اینکه در کنار یکدیگر بودند احساس امنیت بیشتری می‌کردند.‏

^۲ با گذشت سالها مسیحیان با انواع آزمایشات و شکنجه و آزارها روبرو بودند.‏ مانند نخستین شاگردان،‏ آنان نیز از گردهم آمدن تسلی و دلگرمی کسب می‌کردند.‏ به همین دلیل،‏ پولس رسول در عبرانیان ۱۰:‏⁠۲۴،‏۲۵ نوشت:‏ «ملاحظهٔ یکدیگر را بنمائیم تا بمحبّت و اعمال نیکو ترغیب نمائیم.‏ و از با هم آمدن در جماعت غافل نشویم چنانکه بعضیرا عادت است بلکه یکدیگر را نصیحت کنیم و زیادتر به اندازهٔ که میبینید که آنروز نزدیک میشود.‏»‏

۳.‏ چرا می‌شود گفت که عبرانیان ۱۰:‏⁠۲۴،‏۲۵ چیزی بیش از یک فرمان برای گردهمایی مسیحیان است؟‏

^۳ این سخنان به معنی چیزی ورای یک فرمان ساده برای استمرار گردهمایی‌هایشان بود.‏ این سخنان معیار الهام‌شدهٔ الهی برای همهٔ جلسات مسیحی به حساب می‌آید و نیز برای هر مناسبتی که مسیحیان گردهم می‌آیند.‏ در حالی که بوضوح نزدیک شدن روز یَهُوَه را می‌بینیم،‏ امروزه بیش از هر زمان دیگری،‏ فشارها و خطرات این سیستم شریر این امر را ضروری می‌سازد که جلسات ما مانند پناهگاهی امن،‏ سرچشمهٔ نیرو و دلگرمی برای همه باشند.‏ ما برای تضمین این امر چه می‌توانیم بکنیم؟‏ بیا سخنان پولس را با دقت مورد بررسی قرار دهیم.‏ در اینجا سه پرسش اساسی مطرح است:‏ ‹ملاحظهٔ یکدیگر را کردن› به چه معنایی است؟‏ ‹ترغیب نمودن به محبت و اعمال نیکو› چه مفهومی دارد؟‏ بالاخره،‏ چگونه می‌توانیم در این دوران سخت ‹یکدیگر را نصیحت› و تشویق کنیم؟‏

‏‹ملاحظهٔ یکدیگر را بنمائید›‏

۴.‏ ‹ملاحظهٔ یکدیگر را کردن› به چه معنایی است؟‏

^۴ هنگامی که پولس مسیحیان را ترغیب کرد تا ‹ملاحظهٔ یکدیگر را بنمایند›،‏ او از فعل یونانی کاتانُیی‌ئو،‏ استفاده کرد که فرم تأکیدی واژهٔ مصطلح «احساس کردن» است.‏ بر طبق فرهنگ الهیات عهد جدید این کلمه به معنای «معطوف شدن تمامی ذهن شخص بر روی موضوعی» است.‏ به نقل از و.‏ ای.‏ واین این واژه می‌تواند به معنی «درک کامل؛‏ از نزدیک مورد توجه قرار دادن» هم باشد.‏ بنابراین هنگامی که مسیحیان ‹ملاحظهٔ یکدیگر را می‌نمایند› فقط ظاهر قضایا را نمی‌بینند بلکه قابلیتهای فکری خود را به کار می‌برند و سعی می‌کنند تا با عمق بیشتری به همه چیز بنگرند.‏ —‏  عبرانیان ۳:‏⁠۱‏.‏

۵.‏ بعضی جنبه‌های شخصیت یک فرد که می‌تواند پوشیده بماند کدامند،‏ و چرا باید به آنها توجه کرد؟‏

^۵ باید به خاطر داشته باشیم که اگر فقط نگاهی سطحی به ظاهر،‏ اعمال،‏ یا شخصیت یک فرد بیافکنیم از بسیاری چیزها دربارهٔ او غافل خواهیم شد.‏ (‏۱سموئیل ۱۶:‏⁠۷‏)‏ اغلب اوقات در پشت ظاهر ساکت یک فرد احساسات و شوخ‌طبعی خوشایندی پنهان است.‏ سابقهٔ افراد نیز با یکدیگر بسیار متفاوت است.‏ بسیاری در طی زندگی خود فراز و نشیبهای دهشتناکی را پشت سر گذارده‌اند؛‏ در حالی که بعضی دیگر در حال حاضر درگیر مشکلاتی هستند که تصور آن برای ما مشکل است.‏ بارها اتفاق می‌افتد که آزردگی خاطر ما در مورد خصیصهٔ فردی برادر یا خواهری،‏ با شناخت بهتر سابقه یا اوضاع و احوال او از میان می‌رود.‏ —‏ امثال ۱۹:‏⁠۱۱‏.‏

۶.‏ بعضی از روشهایی که از طریق آنها می‌توانیم یکدیگر را بهتر بشناسیم کدامند،‏ و از این کار چه نتیجهٔ خوبی حاصل می‌آید؟‏

^۶ البته این بدان معنا نیست که ناخوانده وارد زندگی خصوصی یکدیگر شویم.‏ (‏۱تسالونیکیان ۴:‏⁠۱۱‏)‏ ولی،‏ می‌توانیم به یکدیگر علاقهٔ شخصی نشان دهیم.‏ فقط یک سلام و احوالپرسی ساده در تالار ملکوت کافی نیست.‏ می‌توانیم یک نفر را که می‌خواهیم بهتر بشناسیم انتخاب کنیم و تصمیم بگیریم چند دقیقه پیش از جلسه و پس از آن با او گفتگو کنیم.‏ حتی بهتر از آن با دعوت کردن از یک یا دو نفر از دوستان به خانهٔ خود برای صرف خوردنی و آشامیدنی ساده،‏ ‹در مهمانداری ساعی باشیم›.‏ (‏رومیان ۱۲:‏⁠۱۳‏)‏ علاقه نشان بده.‏ به صحبتها توجه کن.‏ پرسیدن اینکه چگونه کسی با یَهُوَه آشنا شده است و به او محبت می‌ورزد خود می‌تواند بسیاری چیزها را آشکار کند.‏ در هنگام موعظهٔ خانه به خانه نیز می‌توان چیزهای بیشتری فرا گرفت.‏ اگر بدین گونه ملاحظهٔ یکدیگر را بکنیم،‏ می‌توانیم احساس نوع‌دوستی،‏ یا همدلی را در خود پرورش دهیم.‏ —‏ فیلپیان ۲:‏⁠۴؛‏ ۱پطرس ۳:‏⁠۸‏.‏

‏‹‏یکدیگر را ترغیب کنید‏›‏

۷.‏ الف)‏ آموزش مسیح چه تأثیری بر مردم داشت؟‏ ب)‏ چه چیزی آموزش او را پویا و پرانرژی می‌ساخت؟‏

^۷ اگر ملاحظهٔ یکدیگر را بکنیم،‏ برای ترغیب یا برانگیختن یکدیگر به عمل،‏ آماده‌تر خواهیم بود.‏ پیران مسیحی بویژه در این مورد نقش مهمی ایفا می‌کنند.‏ یک بار هنگامی که عیسی در انظار عمومی سخن گفت،‏ چنین می‌خوانیم:‏ «آن گروه از تعلیم او در حیرت افتادند.‏» (‏متی ۷:‏⁠۲۸‏)‏ در جای دیگر حتی سربازانی که برای دستگیری او فرستاده شده بودند،‏ بازگشته و گفتند:‏ «هرگز کسی مثل اینشخص سخن نگفته است».‏ (‏یوحنا ۷:‏⁠۴۶‏)‏ چه عاملی آموزش عیسی را این چنین پویا و پرانرژی می‌ساخت؟‏ ابراز هیجان و احساسات شدید؟‏ خیر؛‏ عیسی با وقار و متانت سخن می‌گفت.‏ با این حال،‏ هدف او رسیدن به دل شنوندگان خود بود.‏ زیرا او ملاحظهٔ مردم را می‌کرد،‏ او دقیقاً می‌دانست که چگونه در آنها انگیزه ایجاد کند.‏ او از مثلهای زنده و ساده استفاده می‌کرد که منعکس‌کنندهٔ واقعیات زندگی روزمره بودند.‏ (‏متی ۱۳:‏⁠۳۴‏)‏ آنانی که وظایفی در جلسات ما به عهده دارند نیز به همین شکل با سخنرانیها و برنامه‌های گرم،‏ پرشور و برانگیزنده باید از عیسی تقلید کنند.‏ ما نیز مانند عیسی می‌توانیم از مثلهایی که مناسب حاضران هستند استفاده کنیم و به دلهای آنان دست یابیم.‏

۸.‏ عیسی چگونه با مثال دیگران را ترغیب می‌کرد،‏ و ما چگونه می‌توانیم در این مورد از او تقلید کنیم؟‏

^۸ همهٔ ما در خدمت به خدایمان می‌توانیم با سرمشق بودن،‏ یکدیگر را ترغیب کنیم.‏ عیسی به طور حتم شنوندگان خویش را ترغیب می‌کرد.‏ او به خدمت روحانی مسیحی عشق می‌ورزید و از آن تجلیل می‌کرد.‏ به گفتهٔ او خدمت روحانی برایش در حکم غذا بود.‏ (‏یوحنا ۴:‏⁠۳۴؛‏ رومیان ۱۱:‏⁠۱۳‏)‏ چنین اشتیاقی می‌تواند مسری باشد.‏ آیا تو نیز می‌توانی خوشی خود را در خدمت روحانی نمایان سازی؟‏ بدون آنکه لحن خودپسندانه‌ای به خود بگیری،‏ تجربیات شیرین خود را با دیگران در جماعت در میان بگذار.‏ هنگامی که دیگران را برای همکاری دعوت می‌کنی،‏ ببین چگونه می‌توانی به آنان کمک کنی تا در صحبت با دیگران در مورد آفریدگار بزرگمان،‏ یَهُوَه،‏ لذت واقعی را بیابند.‏ —‏ امثال ۲۵:‏⁠۲۵‏.‏

۹.‏ الف)‏ بعضی متدهای ترغیب کردن دیگران که باید از آنها پرهیز شود کدامند،‏ و چرا؟‏ ب)‏ چه چیزی باید ما را برانگیزد تا در خدمت به یَهُوَه از خود فداکاری نشان دهیم؟‏

^۹ ولی مراقب باشیم که دیگران را به راه نادرست ترغیب نکنیم.‏ مثلاً ممکن است ندانسته به آنها القا کنیم که به اندازهٔ کافی فعال نیستند.‏ ممکن است با مقایسهٔ نابجای آنها با کسانی که بوضوح بسیار فعالتر هستند،‏ یا با برقراری معیارهای سخت و خشک،‏ کسانی را که نمی‌توانند به آنها عمل کنند،‏ بی‌اهمیت جلوه دهیم و به طور غیرعمدی باعث خجالت آنها شویم.‏ هر یک از این متدها می‌تواند عده‌ای را برای مدتی فعال نگاه دارد،‏ ولی نوشتهٔ پولس آن نبود که ‹یکدیگر را ترغیب به احساس گناه و اعمال نیکو کنید›.‏ خیر،‏ ما باید محبت را ترغیب کنیم،‏ و اعمال از روی انگیزهٔ درست به دنبال آن خواهند آمد.‏ انگیزهٔ هیچ کس در درجهٔ اول نباید این باشد که اگر بر طبق آنچه که از او توقع دارند عمل نکند دیگران در جماعت دربارهٔ او چگونه قضاوت خواهند کرد.‏ —‏ با ۲قرنتیان ۹:‏⁠۶،‏۷ مقایسه شود.‏

۱۰.‏ چرا باید به خاطر داشته باشیم که آقای وجدان دیگران نیستیم؟‏

^۱۰ ترغیب یکدیگر به معنای کنترل یکدیگر نیست.‏ پولس رسول با وجود همهٔ اختیارات خدادادی خود با فروتنی به جماعت قرنتس چنین یادآوری کرد:‏ ‹ما بر ایمان شما حکم نمی‌کنیم›.‏ (‏۲قرنتیان ۱:‏⁠۲۴‏)‏ اگر ما نیز مانند وی با فروتنی بپذیریم که این کار ما نیست که میزان خدمت دیگران را به یَهُوَه تعیین کنیم و وجدان آنان را برای تصمیم‌گیریهای شخصیشان کنترل کنیم،‏ از ‹به افراط عادل بودن›،‏ دلسرد،‏ خشک و منفی بودن یا زیاده از حد به قوانین اهمیت دادن جلوگیری خواهیم کرد.‏ (‏جامعه ۷:‏⁠۱۶‏)‏ چنین خصوصیاتی نه تنها ترغیب‌کننده نیستند بلکه سرکوب‌کننده هستند.‏

۱۱.‏ چه عاملی باعث ارائهٔ هدایای روزگار بنای خیمهٔ اسرائیل بود،‏ و چگونه چنین امری می‌تواند در حال حاضر درست باشد؟‏

^۱۱ ما می‌خواهیم که همهٔ تلاشها برای خدمت به یَهُوَه با همان روحیه‌ای صورت گیرد که اسرائیل باستان برای بنای خیمه،‏ هدایای خود را تقدیم کرد.‏ خروج ۳۵:‏⁠۲۱ چنین می‌گوید:‏ «و هر که دلش او را ترغیب کرد و هر که روحش او را با اراده گردانید آمدند و هدیهٔ خداوند را برای کار .‏ .‏ .‏ آوردند.‏» هیچ کس آنها را وادار به این کار نکرده بود بلکه از ته دل این کار را کردند.‏ در واقع،‏ این عبارت در زبان عبری به طور تحت‌اللفظی چنین خوانده می‌شود «هر که دلش او را برافراشته بود‏»‏ چنین هدایایی تقدیم کرد.‏ (‏چاپ حروف مایل از ماست.‏)‏ همانطور که به پیش می‌رویم بیا هر زمان که با همدیگر هستیم دلهای یکدیگر را برافرازیم.‏ بقیهٔ کارها به عهدهٔ روح یَهُوَه است.‏

‏‹یکدیگر را نصیحت کنید›‏

۱۲.‏ الف)‏ بعضی معانی واژهٔ یونانی که «نصیحت» ترجمه شده است کدامند؟‏ ب)‏ یاران ایوب چگونه در نصیحت و تشویق او کوتاهی کردند؟‏ پ)‏ چرا ما باید از قضاوت دربارهٔ یکدیگر اجتناب کنیم؟‏

^۱۲ پولس هنگامی که گفت باید «یکدیگر را نصیحت کنیم» از شکلی از واژهٔ یونانی پاراکالِئو استفاده کرد که به معنی ‹نیرو بخشیدن،‏ تسلی دادن› است.‏ در ترجمهٔ سپتواجینت (‏سبعینی)‏ یونانی،‏ همین واژه در ایوب ۲۹:‏⁠۲۵ به کار رفته است.‏ ایوب در آنجا به عنوان کسی توصیف شده است که داغدیدگان را تسلی می‌دهد.‏ برعکس،‏ هنگامی که ایوب خود تحت آزمایش قرار داشت،‏ چنین دلگرمی و تشویقی دریافت نکرد.‏ سه «تسلی‌دهندهٔ» او آنچنان گرم قضاوت در مورد او و سرزنش وی بودند که از درک افکار و احساسات او غافل ماندند.‏ در واقع آنها در تمام مدت صحبت خود حتی یکبار نیز ایوب را به اسم خطاب نکردند.‏ (‏با ایوب ۳۳:‏⁠۱،‏۳۱ مقایسه شود.‏)‏ از قرار معلوم آنها او را به چشم یک مشکل نگاه می‌کردند نه یک انسان.‏ تعجبی ندارد که ایوب با عجز و درماندگی می‌گوید:‏ «اگر جان شما در جای جان من میبود»!‏ (‏ایوب ۱۶:‏⁠۴‏)‏ امروز نیز اگر مایل به دلگرمی بخشیدن به کسی هستی،‏ با او همدردی کن!‏ در مورد او قضاوت نکن.‏ همانطور که رومیان ۱۴:‏⁠۴ می‌گوید،‏ «تو کیستی که بر بندهٔ کسی دیگر حکم میکنی او نزد آقای خود ثابت یا ساقط میشود لیکن استوار خواهد شد زیرا خدا قادر است که او را ثابت نماید.‏»‏

۱۳،‏ ۱۴.‏ الف)‏ برای تسلی بخشیدن به برادران و خواهرانمان باید به آنها در مورد چه حقیقت بنیانیی اطمینان دهیم؟‏ ب)‏ دانیال چگونه توسط یک فرشته قدرت یافت؟‏

^۱۳ یک شکل از واژهٔ پاراکالِئو و اسم مربوط به آن در ۲تسالونیکیان ۲:‏⁠۱۶،‏۱۷ «تسلّی» ترجمه شده است:‏ «خود خداوند ما عیسی مسیح و خدا و پدر ما که ما را محبّت نمود و تسلّئ ابدی و امید نیکو را بفیض خود بما بخشید.‏ دلهای شما را تسلّی عطا کناد و شما را در هر فعل و قول نیکو استوار گرداناد» توجه کن که پولس فکر تسلی یافتن دلهایمان را با این حقیقت بنیانی که یَهُوَه به ما محبت می‌ورزد مرتبط می‌سازد.‏ بنابراین می‌توانیم با تأکید بر این حقیقت پراهمیت به یکدیگر دلگرمی و تسلی ببخشیم.‏

^۱۴ در جایی دانیال نبی پس از مشاهدهٔ رؤیایی دهشتناک آنچنان آشفته شده بود که گفت:‏ «خرّمئ من به پژمردگی مبدّل گردید و دیگر هیچ طاقت نداشتم.‏» یَهُوَه چندین بار فرشته‌ای را فرستاد تا به دانیال یادآوری کند که در چشم خدا «بسیار محبوب» است.‏ نتیجهٔ آن چه بود؟‏ دانیال به فرشته گفت:‏ «مرا قوّت دادی.‏» —‏ دانیال ۱۰:‏⁠۸،‏۱۱،‏۱۹‏.‏

۱۵.‏ پیران و سرپرستان سیار چگونه می‌توانند بین تحسین و اصلاح تعادل برقرار کنند؟‏

^۱۵ این نیز راه دیگری است برای دلگرمی بخشیدن به دیگران.‏ آنان را تحسین کن!‏ روحیهٔ انتقادآمیز و خشن به آسانی پدید می‌آید.‏ درست است،‏ مواقعی وجود دارند که ممکن است اصلاحی لازم باشد،‏ بخصوص توسط پیران و سرپرستان سیار.‏ ولی بهتر است که خاطرهٔ تشویقهای دلگرم‌کنندهٔ آنان در یادها بماند،‏ نه طرز رفتاری عیب‌جویانه.‏

۱۶.‏ الف)‏ هنگامی که شخص افسرده‌ای را تسلی می‌دهیم چرا اغلب فقط گفتن اینکه باید بیشتر به یَهُوَه خدمت کند کافی نیست؟‏ ب)‏ هنگامی که ایلیا افسرده و مأیوس شده بود یَهُوَه چگونه او را یاری کرد؟‏

^۱۶ کسانی که دچار افسردگی هستند بخصوص نیاز به تشویق و دلگرمی دارند،‏ و یَهُوَه از ما به عنوان یاران مسیحی —‏ بخصوص پیران —‏ توقع دارد که سرچشمهٔ یاری و کمک باشیم.‏ (‏امثال ۲۱:‏⁠۱۳‏)‏ در این مورد چه کار می‌توانیم بکنیم؟‏ پاسخ این پرسش به این سادگی نیست که فقط به آنان بگوییم،‏ به یَهُوَه بیشتر خدمت کن.‏ به چه دلیل؟‏ زیرا این گفته ممکن است تلویحاً به این معنا باشد که دلیل افسردگی آنها فعالیت ناکافی است.‏ عموماً چنین چیزی نیست.‏ زمانی ایلیای نبی دچار چنان افسردگی عمیقی شده بود که خواهان مرگ بود؛‏ با این حال این در هنگامی رخ داد که او به شدت مشغول خدمت به یَهُوَه بود.‏ یَهُوَه چگونه با او رفتار کرد؟‏ او فرشته‌ای را گسیل داشت تا ایلیا را یاری کند.‏ ایلیا سفرهٔ دل خویش را در مقابل یَهُوَه گشود،‏ او فاش ساخت که خود را به بی‌ارزشی اجداد فوت‌شدهٔ خویش می‌داند،‏ و اینکه همهٔ کارهایش بی‌فایده بوده‌اند،‏ و کاملاً تنهاست.‏ یَهُوَه به سخنان او گوش فرا داد و با نمایش قدرتمندانه‌ای از نیروی خویش وی را تسلی بخشید و به او اطمینان داد که به هیچ وجه تنها نیست و کاری را که آغاز کرده بود روزی به انجام خواهد رسید.‏ یَهُوَه همچنین به ایلیا وعده داد که شخصی را برای همراهی وی خواهد فرستاد که باید وی را آموزش می‌داد و سرانجام آن شخص جای او را می‌گرفت.‏ —‏ ۱پادشاهان ۱۹:‏⁠۱-‏۲۱‏.‏

۱۷.‏ چگونه یک پیر می‌تواند شخصی را که از خود بیش از اندازه انتظار دارد نصیحت و تشویق کند؟‏

^۱۷ چقدر مایهٔ دلگرمی و تشویق است!‏ باشد که ما نیز به همین شکل کسانی را که دچار مشکلات عاطفی هستند تشویق کنیم.‏ با گوش فرا دادن به این گونه افراد در پی درک احساسات آنها برآییم!‏ (‏یعقوب ۱:‏⁠۱۹‏)‏ با کمک نوشته‌های مقدس بنا به نیازهای شخصی هر فرد او را تسلی دهیم.‏ (‏امثال ۲۵:‏⁠۱۱؛‏ ۱تسالونیکیان ۵:‏⁠۱۴‏)‏ پیران می‌توانند به کسانی که بیش از حد از خود انتقاد می‌کنند،‏ شواهدی از روی نوشته‌های مقدس ارائه دهند که نشان می‌دهند یَهُوَه به آنان محبت می‌ورزد و برایشان ارزش قایل است.‏a صحبت در مورد فدیه می‌تواند وسیلهٔ مؤثری برای تشویق آنانی باشد که خود را بی‌ارزش می‌پندارند.‏ باید به شخصی که به دلیل گناهان گذشتهٔ خود متأثر و غمگین است نشان داد که اگر او حقیقتاً توبه کرده و از چنین کارهایی رو برگردانده باشد،‏ فدیه او را پاک می‌سازد.‏  —‏ اشعیا ۱:‏⁠۱۸‏.‏

۱۸.‏ چگونه باید از آموزش فدیه برای کمک به شخصی که مورد آزار و اذیت فرد دیگری واقع شده است —‏ مثلاً شخصی که مورد تجاوز جنسی قرار گرفته است —‏ استفاده کرد؟‏

^۱۸ البته،‏ پیر باید در هر مورد بخصوص به خوبی تفکر کند تا بتواند از این آموزش فدیه به طور صحیح و مناسبی استفاده کند.‏ مثالی را در نظر بگیریم:‏ قربانیهای حیوانی در شریعت موسی که برای توبه از همهٔ گناهان ضروری بود،‏ نشانه‌ای بود از فدیهٔ مسیح.‏ (‏لاویان ۴:‏⁠۲۷،‏۲۸‏)‏ با این حال قانونی وجود نداشت مبنی بر اینکه زنی که مورد تجاوز جنسی قرار گرفته است باید چنین قربانی گناهی تقدیم کند.‏ در شریعت آمده بود که با آن زن نباید ‹هیچ می‌کردند›.‏ (‏تثنیه ۲۲:‏⁠۲۵-‏۲۷‏)‏ پس امروز نیز اگر خواهری مورد حمله و تجاوز جنسی قرار گرفته باشد و به همین دلیل خود را آلوده و بی‌ارزش بپندارد،‏ آیا باید به او لزوم فدیه را برای پاک کردن آن گناه تأکید کنیم؟‏ مطمئناً خیر.‏ او گناهی مرتکب نشده است بلکه مورد تجاوز قرار گرفته است.‏ متجاوز گناهکار است و باید پاک شود.‏ ولی،‏ محبت خدا و مسیح که با فراهم آوردن فدیه ظاهر شده است،‏ می‌تواند گواه بر این باشد که آن زن به دلیل گناه شخص دیگری در چشم خدا بی‌حرمت نشده است،‏ بلکه برای یَهُوَه گرانقدر است و محبت وی نسبت به او باقیست.‏ —‏  با مرقس ۷:‏⁠۱۸-‏۲۳ مقایسه شود؛‏ ۱یوحنا ۴:‏⁠۱۶‏.‏

۱۹.‏ چرا نباید توقع داشته باشیم که همهٔ معاشرتهای ما با برادران و خواهرانمان تشویق‌آمیز باشد،‏ ولی عزم ما باید چه باشد؟‏

^۱۹ آری،‏ فرد در زندگی در هر وضعیتی که باشد،‏ علی‌رغم اوضاع دردناکی که ممکن است گذشتهٔ او را تیره و تار گردانیده باشد،‏ باید بتواند در جماعت قوم یَهُوَه قوت قلب و دلگرمی یابد.‏ و چنین نیز خواهد شد اگر در هنگام معاشرت با یکدیگر تک تک ما تلاش کنیم تا ملاحظهٔ یکدیگر را بنمائیم،‏ و یکدیگر را ترغیب و تشویق کنیم.‏ با این حال همهٔ ما به دلیل ناکاملی گهگاه در این موارد کوتاهی می‌کنیم.‏ به نحو اجتناب‌ناپذیری یکدیگر را مأیوس می‌کنیم و حتی گاهی باعث رنجش یکدیگر می‌شویم.‏ بیا سعی کنیم در این موارد توجه خود را به ضعفهای دیگران معطوف نکنیم.‏ اگر توجه خویش را به کوتاهیهای دیگران معطوف کنی،‏ این خطر وجود دارد که در همان دامی بیافتیم که پولس مصرانه سعی می‌کرد ما را یاری کند که از آن پرهیز کنیم،‏ یعنی غافل شدن از جمع شدن با یکدیگر.‏ امید است که این امر هرگز اتفاق نیافتد!‏ در همان حال که این سیستم کهنه هر چه خطرناکتر و ظالمانه‌تر می‌شود،‏ بیا با عزمی راسخ تا آنجا که می‌توانیم معاشرت خود را در جلسات سازنده سازیم،‏ بخصوص که به روز یَهُوَه هر چه نزدیکتر می‌شویم!‏

‏[پاورقی]‏

چگونه پاسخ می‌دهی؟‏

◻ چرا حیاتی است که جلسات و معاشرتهای ما در این روزهای آخر تشویق‌آمیز باشند؟‏

◻ ملاحظهٔ یکدیگر را کردن به چه معنایی است؟‏

◻ ترغیب کردن یکدیگر به چه معنایی است؟‏

◻ یکدیگر را تشویق و نصیحت کردن مستلزم چیست؟‏

◻ افسردگان و اندوهگینان چگونه می‌توانند تشویق شوند؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۶]‏

مهمان‌نوازی باعث می‌شود که یکدیگر را بهتر بشناسیم

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۸]‏

هنگامی که ایلیا دچار افسردگی شده بود،‏ یَهُوَه با مهربانی او را تسلی داد