Fyrri Konungabók

8 Salómon kallaði nú saman+ öldunga Ísraels, alla höfðingja ættkvísla og ætta Ísraels.+ Þeir komu til Salómons konungs í Jerúsalem til að flytja sáttmálsörk Jehóva upp eftir frá Davíðsborg,+ það er Síon.+ 2 Allir Ísraelsmenn komu saman hjá Salómon konungi á hátíðinni* í etanímmánuði,* það er sjöunda mánuðinum.+ 3 Þegar allir öldungar Ísraels voru komnir lyftu prestarnir örkinni.+ 4 Þeir fluttu örk Jehóva upp eftir ásamt samfundatjaldinu+ og öllum heilögu áhöldunum sem voru í tjaldinu. Það voru prestarnir og Levítarnir* sem fluttu þetta upp eftir. 5 Salómon konungur og allur söfnuður Ísraels, sem var samankominn hjá honum, stóðu frammi fyrir örkinni. Þeir fórnuðu+ fjölda sauða og nauta, fleirum en hægt var að telja eða kasta tölu á.

6 Síðan fluttu prestarnir sáttmálsörk Jehóva á sinn stað,+ inn í innsta herbergi hússins, hið allra helgasta, undir vængi kerúbanna.+

7 Kerúbarnir þöndu út vængina yfir staðnum þar sem örkin stóð og skyggðu þannig á örkina og stangir hennar.+ 8 Stangirnar+ voru svo langar að það sást í enda þeirra frá hinu heilaga fyrir framan innsta herbergið, en þær sáust ekki utan frá. Þær eru þar enn þann dag í dag. 9 Í örkinni var ekkert nema steintöflurnar tvær+ sem Móse hafði lagt í hana+ við Hóreb þegar Jehóva gerði sáttmála+ við Ísraelsmenn á leið þeirra frá Egyptalandi.+

10 Þegar prestarnir komu út úr helgidóminum fyllti ský+ hús Jehóva.+ 11 Prestarnir gátu ekki gegnt þjónustu sinni fyrir skýinu því að dýrð Jehóva fyllti hús Jehóva.+ 12 Þá sagði Salómon: „Jehóva sagðist ætla að búa í svartamyrkrinu.+ 13 Nú hef ég reist þér veglegt hús, aðsetur þar sem þú getur búið að eilífu.“+

14 Síðan sneri konungur sér við og blessaði allan söfnuð Ísraels, en allur söfnuðurinn stóð.+ 15 Hann sagði: „Lofaður sé Jehóva Guð Ísraels. Hann efndi með hendi sinni það sem hann lofaði Davíð föður mínum með munni sínum þegar hann sagði: 16 ‚Frá þeim degi sem ég leiddi þjóð mína, Ísrael, út úr Egyptalandi hef ég ekki valið borg meðal nokkurrar af ættkvíslum Ísraels til að reisa þar hús, þar sem nafn mitt gæti búið.+ En nú hef ég valið Davíð til að fara fyrir þjóð minni, Ísrael.‘ 17 Davíð faðir minn óskaði þess af öllu hjarta að reisa hús til heiðurs nafni Jehóva Guðs Ísraels.+ 18 En Jehóva sagði við Davíð föður minn: ‚Þú óskaðir þess af öllu hjarta að reisa hús nafni mínu til heiðurs og þú átt hrós skilið fyrir það. 19 En þú átt ekki að byggja þetta hús heldur sonur þinn sem þú munt eignast.* Hann er sá sem á að reisa hús nafni mínu til heiðurs.‘+ 20 Jehóva hefur staðið við loforð sitt því að ég hef tekið við af Davíð föður mínum og sit nú í hásæti Ísraels eins og Jehóva lofaði. Ég hef einnig reist hús til heiðurs nafni Jehóva Guðs Ísraels+ 21 og búið örkinni þar stað. Í henni er sáttmálinn+ sem Jehóva gerði við forfeður okkar þegar hann leiddi þá út úr Egyptalandi.“

22 Salómon tók sér nú stöðu fyrir framan altari Jehóva í viðurvist alls safnaðar Ísraels. Hann lyfti höndum til himins+ 23 og sagði: „Jehóva Guð Ísraels, enginn guð er eins og þú,+ hvorki á himni né á jörð. Þú heldur sáttmála þinn og sýnir þjónum þínum tryggan kærleika,+ þeim sem ganga frammi fyrir þér af öllu hjarta.+ 24 Þú hefur staðið við loforðið sem þú gafst þjóni þínum, Davíð föður mínum. Það sem þú lofaðir með munni þínum hefur þú í dag efnt með hendi þinni.+ 25 Jehóva Guð Ísraels, efndu nú líka loforðið sem þú gafst þjóni þínum, Davíð föður mínum, þegar þú sagðir: ‚Einn af afkomendum þínum mun alltaf sitja frammi fyrir mér í hásæti Ísraels svo framarlega sem synir þínir gæta að hegðun sinni og þjóna mér í trúfesti eins og þú hefur gert.‘+ 26 Guð Ísraels, ég bið þig nú að standa við loforðið sem þú gafst þjóni þínum, Davíð föður mínum.

27 En getur Guð búið á jörðinni?+ Himinninn og himnanna himnar rúma þig ekki einu sinni,+ hvað þá þetta hús sem ég hef byggt.+ 28 Hlustaðu nú á bæn þjóns þíns og sýndu mér velvild, Jehóva Guð minn. Heyrðu ákall mitt um hjálp og bænina sem þjónn þinn ber fram fyrir þig í dag. 29 Megi augu þín vaka yfir þessu húsi dag og nótt, yfir staðnum sem þú sagðir um: ‚Þar skal nafn mitt vera,‘+ svo að þú heyrir bænina sem þjónn þinn biður meðan hann snýr sér í átt að þessum stað.+ 30 Og hlustaðu á bæn þjóns þíns um velvild og bæn þjóðar þinnar, Ísraels, sem snýr í átt að þessum stað. Hlustaðu á himnum þar sem þú býrð,+ já, viltu hlusta og fyrirgefa.+

31 Ef einhver er sakaður um að hafa brotið gegn náunga sínum og er látinn sverja eið að sakleysi sínu* og hann gengur fram fyrir altari þitt í þessu húsi meðan hann er eiðbundinn*+ 32 leggðu þá við hlustir á himnum, láttu til þín taka og dæmdu í máli þjóna þinna. Sakfelldu hinn brotlega og láttu verk hans koma honum sjálfum í koll en sýknaðu hinn réttláta og launaðu honum eftir réttlæti hans.+

33 Ef þjóð þín, Ísrael, bíður ósigur fyrir óvini af því að hún hefur syndgað ítrekað gegn þér+ og snýr sér síðan aftur til þín, lofar nafn þitt+ og biður og sárbænir þig um blessun í þessu húsi+ 34 leggðu þá við hlustir á himnum. Fyrirgefðu synd þjóðar þinnar, Ísraels, og leiddu hana aftur til landsins sem þú gafst forfeðrum hennar.+

35 Ef himinninn lokast og ekki rignir+ af því að Ísraelsmenn syndguðu ítrekað gegn þér+ og þeir biðja og snúa sér í átt að þessum stað, lofa nafn þitt og snúa baki við synd sinni af því að þú auðmýktir þá+ 36 leggðu þá við hlustir á himnum og fyrirgefðu synd Ísraels, þjóna þinna og þjóðar. Fræddu þá+ um hinn góða veg sem þeir eiga að ganga og láttu rigna á landið+ sem þú gafst þjóð þinni í arf.

37 Ef hungursneyð verður í landinu,+ drepsótt brýst út, gróður sviðnar eða mjölsveppur+ og gráðugar engisprettur herja á landið, ef óvinur sest um einhverja af borgum landsins eða önnur plága eða sjúkdómur ríður yfir+ 38 og ef einhver lyftir höndum í átt að þessu húsi, ákallar þig og biður um velvild,+ hvort sem það er einstaklingur eða öll þjóð þín, Ísrael, (því að hver og einn þekkir kvöl hjarta síns)+ 39 leggðu þá við hlustir á himnum þar sem þú býrð+ og fyrirgefðu þeim.+ Láttu til þín taka og launaðu hverjum og einum eftir verkum hans+ því að þú þekkir hjartalag hans. (Þú einn gerþekkir hjörtu allra manna.)+ 40 Þá munu þeir óttast þig eins lengi og þeir lifa í landinu sem þú gafst forfeðrum okkar.

41 Og þegar útlendingur sem er ekki af þjóð þinni, Ísrael, kemur frá fjarlægu landi vegna nafns* þíns+ 42 (því að fólk mun heyra um þitt mikla nafn,+ máttuga hönd þína og útréttan arm), þegar hann kemur, snýr sér í átt að þessu húsi og biður, 43 leggðu þá við hlustir á himnum þar sem þú býrð+ og gerðu allt sem útlendingurinn biður þig um. Þá munu allar þjóðir jarðar þekkja nafn þitt og óttast þig+ eins og þjóð þín, Ísrael. Þær munu þá vita að þetta hús sem ég hef byggt er kennt við nafn þitt.

44 Ef þjóð þín heldur í stríð gegn óvini sínum og fer þangað sem þú sendir hana+ og hún biður til þín,+ Jehóva, og snýr sér í átt að borginni sem þú hefur valið+ og í átt að húsinu sem ég hef reist nafni þínu til heiðurs+ 45 heyrðu þá á himnum ákall hennar og bæn um velvild og komdu henni til hjálpar.

46 Ef þjóð þín syndgar gegn þér (því að enginn maður er til sem syndgar ekki)+ og þú reiðist henni og gefur hana á vald óvinum hennar sem taka hana til fanga og flytja til lands síns, fjær eða nær,+ 47 og hún sér að sér í landinu sem hún var flutt til,+ snýr sér til þín+ og grátbiður um miskunn þar sem henni er haldið fanginni+ og segir: ‚Við höfum syndgað og brotið af okkur, við höfum gert það sem er illt,‘+ 48 og hún snýr sér til þín af öllu hjarta+ og allri sál* í landi óvina sinna sem fluttu hana nauðuga burt, og hún biður til þín og snýr sér í átt að landinu sem þú gafst forfeðrum hennar og borginni sem þú valdir og húsinu sem ég reisti nafni þínu til heiðurs,+ 49 leggðu þá við hlustir á himnum þar sem þú býrð,+ heyrðu ákall hennar og bæn um velvild og komdu henni til hjálpar. 50 Fyrirgefðu þjóð þinni sem hefur syndgað gegn þér. Fyrirgefðu öll afbrot hennar gegn þér. Sjáðu til þess að þeir sem tóku hana til fanga finni til með henni og sýni henni miskunn+ 51 (því að hún er þjóð þín og eign þín+ sem þú leiddir út úr Egyptalandi,+ út úr járnbræðsluofninum).+ 52 Viltu hlusta á* bæn þjóns þíns um velvild+ og bæn þjóðar þinnar, Ísraels. Hlustaðu hvenær sem hún ákallar þig.*+ 53 Þú valdir hana fram yfir allar aðrar þjóðir jarðar+ svo að hún yrði eign þín eins og þú, alvaldur Drottinn Jehóva, sagðir fyrir milligöngu Móse þjóns þíns þegar þú leiddir forfeður okkar út úr Egyptalandi.“

54 Þegar Salómon hafði lokið þessu ákalli sínu til Jehóva og bæn um velvild stóð hann upp frammi fyrir altari Jehóva þar sem hann hafði kropið og lyft höndum til himins.+ 55 Hann stóð og blessaði allan söfnuð Ísraels hárri röddu og sagði: 56 „Lofaður sé Jehóva sem hefur gefið þjóð sinni, Ísrael, hvíldarstað eins og hann lofaði.+ Ekki eitt orð hefur brugðist af öllum þeim góðu loforðum sem hann gaf fyrir milligöngu Móse þjóns síns.+ 57 Jehóva Guð okkar sé með okkur eins og hann var með forfeðrum okkar.+ Megi hann hvorki snúa baki við okkur né yfirgefa okkur.+ 58 Hann snúi hjörtum okkar til sín+ svo að við göngum á vegum hans og höldum boðorð hans, lög og ákvæði sem hann sagði forfeðrum okkar að halda. 59 Megi þessi bæn mín um blessun Jehóva vera nálæg Jehóva Guði okkar dag og nótt svo að hann komi þjóni sínum og þjóð sinni, Ísrael, til hjálpar á hverjum degi eftir því sem þörf er á. 60 Þá munu allar þjóðir jarðar vita að Jehóva er hinn sanni Guð+ og enginn annar.+ 61 Þjónið því Jehóva Guði okkar af heilu og óskiptu hjarta+ og haldið lög hans og boðorð eins og þið gerið í dag.“

62 Síðan færði konungur ásamt öllum Ísrael margar sláturfórnir frammi fyrir Jehóva.+ 63 Salómon færði Jehóva samneytisfórnir.+ Hann fórnaði 22.000 nautum og 120.000 sauðum. Þannig vígði konungur og allir Ísraelsmenn hús Jehóva.+ 64 Þennan dag helgaði konungur miðhluta forgarðsins sem er fyrir framan hús Jehóva því að þar átti hann að færa brennifórnirnar, kornfórnirnar og fitustykki samneytisfórnanna, en koparaltarið+ sem stóð frammi fyrir Jehóva var of lítið til að rúma brennifórnirnar, kornfórnirnar og fitustykki+ samneytisfórnanna. 65 Síðan hélt Salómon hátíðina+ ásamt öllum Ísrael. Mikill söfnuður var samankominn frá svæði sem náði frá Lebó Hamat* til Egyptalandsár.*+ Þeir héldu hátíðina frammi fyrir Jehóva Guði okkar í 7 daga og síðan 7 daga í viðbót, samtals 14 daga. 66 Daginn eftir* sendi hann fólkið burt. Menn óskuðu konunginum blessunar Guðs og fóru heim til sín í góðu skapi og glaðir yfir öllu því góða+ sem Jehóva hafði gert fyrir Davíð þjón sinn og þjóð sína, Ísrael.