ជំនឿធ្វើឲ្យយើងចេះអត់ធ្មត់និងឧស្សាហ៍អធិស្ឋាន
«ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាអត់ធ្មត់ដូច្នោះដែរ ទាំងតាំងចិត្តឲ្យខ្ជាប់ខ្ជួនឡើង ដ្បិតព្រះអម្ចាស់ជិតយាងមកហើយ»។—យ៉ាកុប ៥:៨
១. ហេតុអ្វីក៏យើងត្រូវរំពឹងគិតលើយ៉ាកុប ៥:៧, ៨?
ការ«យាងមក»របស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទដែលមនុស្សបានរង់ចាំជាយូរមក ឥឡូវនេះជាការពិតហើយ។ (ម៉ាថាយ ២៤:៣-១៤) ជាងពីគ្រាមុនៗ មនុស្សទាំងអស់ណាដែលអះអាងថាមានជំនឿលើព្រះនិងព្រះគ្រីស្ទ ឥឡូវនេះមានមូលហេតុរំពឹងគិតលើពាក្យរបស់យ៉ាកុប៖ «បងប្អូនអើយ ចូរមានចិត្តអត់ធ្មត់ ដរាបដល់ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់យាងមក មើល អ្នកធ្វើស្រែ គេរង់ចាំផលវិសេស ដែលកើតពីដីមក ដោយសេចក្ដីអត់ធ្មត់ ទាល់តែបានភ្លៀងធ្លាក់មកខាងដើមរដូវ នឹងចុងរដូវផង ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាអត់ធ្មត់ដូច្នោះដែរ ទាំងតាំងចិត្តឲ្យខ្ជាប់ខ្ជួនឡើង ដ្បិតព្រះអម្ចាស់ជិតយាងមកហើយ»។—យ៉ាកុប ៥:៧, ៨
២. តើមានបញ្ហាណាខ្លះដែលប្រឈមមុខ ពួកអ្នកដែលយ៉ាកុបសរសេរសំបុត្រនេះ?
២ ពួកអ្នកដែលយ៉ាកុបសរសេរសំបុត្រនេះ គឺត្រូវការចេះអត់ធ្មត់និងត្រូវដោះស្រាយបញ្ហាផ្សេងៗរបស់គេ។ ពួកគេជាច្រើនបានប្រព្រឹត្តផ្ទុយពីសេចក្ដីតម្រូវចំពោះមនុស្សដែលអះអាងថាមានជំនឿលើព្រះ។ ឧទាហរណ៍ ត្រូវតែដោះស្រាយដល់ចំណង់ចិត្តមួយប្រភេទដែលបានលូតលាស់ក្នុងចិត្តពួកគេខ្លះ។ ភាពសុខសាន្តត្រូវតែបង្កើតឲ្យមានឡើងវិញក្នុងចំណោមពួកគ្រីស្ទានពីដើម។ ពួកគេក៏ត្រូវការដំបូន្មានឲ្យចេះអត់ធ្មត់និងឧស្សាហ៍អធិស្ឋាន។ កាលដែលយើងពិចារណាមើលអ្វីៗដែលយ៉ាកុបប្រាប់ពួកគេ សូមឲ្យយើងរំពឹងគិតពីរបៀបដែលយើងអាចអនុវត្តពាក្យនេះក្នុងជីវិតរបស់យើង។
ចំណង់ខុសគឺធ្វើឲ្យហិនហោច
៣. តើអ្វីជាដើមហេតុនៃសេចក្ដីទាស់ទែងគ្នាក្នុងក្រុមជំនុំ ហើយតើអ្វីដែលយើងអាចរៀនពីរឿងនេះ?
៣ ភាពសុខសាន្តពុំមានទេក្នុងចំណោមពួកខ្លះដែលអះអាងថាខ្លួនជាគ្រីស្ទាន ហើយចំណង់ខុសជាដើមហេតុនៃស្ថានការណ៍នេះ។ (យ៉ាកុប ៤:១-៣) សេចក្ដីទាស់ទែងគ្នាធ្វើឲ្យមានការរំខាន ហើយមានអ្នកខ្លះទៀតវិនិច្ឆ័យបងប្អូនឯងដោយឥតសមរម្យ។ ការនេះកើតឡើង ដោយសារចំណង់ខ្លាំងនូវកាមរាគដែលច្បាំងក្នុងអវយវៈរបស់គេ។ ចំពោះយើងវិញក៏ត្រូវការអធិស្ឋានសុំជំនួយទប់ទល់តណ្ហាខាងសាច់ឈាមដែរ ដូចជា កិត្យានុភាព អំណាច និងទ្រព្យសម្បត្ដិ ដើម្បីកុំឲ្យយើងរំខានដល់ភាពសុខសាន្តនៃក្រុមជំនុំ។ (រ៉ូម ៧:២១-២៥; ពេត្រុសទី១ ២:១១) ក្នុងចំណោមពួកគ្រីស្ទានខ្លះនៅសតវត្សទីមួយ សេចក្ដីច្រណែនឈ្នានីសបានលូតលាស់រហូតដល់កើតមានគតិស្អប់គ្នាជាខ្លាំង។ ដោយសារព្រះមិនបំពេញតាមចំណង់ខុស គេខំតយុទ្ធក្នុងការសម្រេចគោលដៅរបស់គេ។ បើយើងមានចំណង់ខុសដូចនេះដែរ យើងអាចអធិស្ឋានសុំអ្វីមួយ តែមិនបានទទួលទេ ពីព្រោះព្រះដ៏បរិសុទ្ធទ្រង់មិនតបឆ្លើយការអធិស្ឋានបែបនេះទេ។—បរិទេវ ៣:៤៤; យ៉ូហានទី៣ ៩, ១០
៤. ហេតុអ្វីក៏យ៉ាកុបហៅពួកគ្រីស្ទានខ្លះជា«ពួកកំផិត» ហើយតើសេចក្ដីថ្លែងនេះត្រូវមានឥទ្ធិពលលើយើងយ៉ាងណា?
៤ លក្ខណៈលោកីយ៍ សេចក្ដីច្រណែន និង អំនួត ឃើញមានក្នុងចំណោមគ្រីស្ទានខ្លះនៅសម័យដើម។ (យ៉ាកុប ៤:៤-៦) យ៉ាកុបហៅពួកគ្រីស្ទានខ្លះជា«ពួកកំផិត» ពីព្រោះពួកគេធ្វើជាមិត្តនៃលោកីយ៍នេះ ដោយហេតុនេះ គេមានទោសនៃការផិតខាងវិញ្ញាណ។ (អេសេគាល ១៦:១៥-១៩, ២៥-៤៥) ដូច្នេះ យើងប្រាកដជាមិនចង់ឲ្យមានលក្ខណៈលោកីយ៍ក្នុងអាកប្បកិរិយា ពាក្យសំដី និងការប្រព្រឹត្តសោះឡើយ ដ្បិតបើមាន នោះធ្វើឲ្យយើងជាសត្រូវនៃព្រះ។ បន្ទូលរបស់ទ្រង់បង្ហាញយើងថា ‹ចិត្តទោរទន់ទៅរកការច្រណែន›ជាផ្នែកនៃទំនោរចិត្តអាក្រក់ ឬ ‹គំនិត›ក្នុងមនុស្សមានបាប។ (លោកុប្បត្តិ ៨:២១; ជនគណនា ១៦:១-៣; ទំនុកដំកើង ១០៦:១៦, ១៧; សាស្ដា ៤:៤) ដូច្នេះ បើយើងដឹងថាយើងត្រូវតែតយុទ្ធនឹងសេចក្ដីច្រណែន អំនួត ឬទំនោរចិត្តអាក្រក់ណាផ្សេងទៀត សូមឲ្យយើងសុំជំនួយពីព្រះតាមរយៈវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចុះ។ វិញ្ញាណបរិសុទ្ធគឺខ្លាំងជាង‹ចិត្តទោរទន់ទៅរកការច្រណែន›។ ហើយក្នុងកាលដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រឆាំងនឹងពួកអំនួត ទ្រង់នឹងប្រទានព្រះគុណដែលគ្មានសិទ្ធិទទួលដល់យើង បើយើងខំតយុទ្ធនឹងទំនោរចិត្តមានបាបទាំងឡាយ។
៥. ដើម្បីឲ្យអាចទទួលព្រះគុណរបស់ព្រះ តើសេចក្ដីតម្រូវអ្វីដែលយើងត្រូវតែបំពេញ?
៥ តើឲ្យយើងអាចទទួលព្រះគុណរបស់ព្រះយ៉ាងដូចម្ដេចបាន? (យ៉ាកុប ៤:៧-១០) ដើម្បីឲ្យអាចទទួលព្រះគុណពីព្រះយេហូវ៉ា យើងត្រូវតែគោរពទ្រង់ ទទួលយកសំវិធានវត្ថុពីទ្រង់ ហើយត្រូវចុះចូលតាមអ្វីៗដែលទ្រង់អនុញ្ញាត។ (រ៉ូម ៨:២៨) យើងក៏ត្រូវតែ«តស៊ូ» ឬ ‹ប្រឆាំង› នឹងអារក្សដែរ។ វានឹង‹រត់ចេញពីយើង› បើយើងនៅឲ្យមាំមួនជាអ្នកគាំទ្រអធិបតេយ្យភាពសកលលោករបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ យើងមានជំនួយពីព្រះយេស៊ូ ដែលទ្រង់ទប់ពួកភ្នាក់ងារអាក្រក់នៃលោកីយ៍នេះ កុំឲ្យធ្វើគ្រោះថ្នាក់ដល់យើងជាអចិន្ត្រៃយ៍។ សូមកុំភ្លេចពាក្យនេះឲ្យសោះ៖ ដោយការអធិស្ឋាន ការគោរពតាម និងជំនឿ ទើបយើងអាចមកជិតព្រះបាន ហើយទ្រង់នឹងគង់នៅជិតយើង។—របាក្សត្រទី២ ១៥:២
៦. ហេតុអ្វីក៏យ៉ាកុបហៅពួកគ្រីស្ទានខ្លះជា«ពួកមានបាប»?
៦ ហេតុអ្វីបានជាយ៉ាកុបប្រើពាក្យ«ពួកមានបាប»ចំពោះពួកខ្លះដែលអះអាងថាមានជំនឿលើព្រះនោះ? ពីព្រោះពួកគេមានទោសខាង«សង្គ្រាម» ហើយមានសំអប់ខ្លាំង—ជាអាកប្បកិរិយាមិនសមរម្យចំពោះគ្រីស្ទាន។ (ទីតុស ៣:៣) «ដៃ»របស់គេពោរពេញទៅដោយអំពើអាក្រក់ ដែលត្រូវការលាងសំអាតចេញ។ ពួកគេក៏ត្រូវតែលាងសំអាត«ចិត្ត»របស់គេដែរ ដែលជាប្រភពនៃទឹកចិត្ត។ (ម៉ាថាយ ១៥:១៨, ១៩) ‹ពួកមនុស្សមានចិត្តពីរ›ទាំងនេះប្រែប្រួលចុះឡើងនូវមិត្តភាពរបស់គេជាមួយព្រះនិងជាមួយលោកីយ៍នេះ។ ដោយឃើញគំរូដ៏អាក្រក់របស់គេនេះ សូមឲ្យយើងប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ច ដើម្បីកុំឲ្យការទាំងនេះធ្វើអន្តរាយដល់ជំនឿរបស់យើង។—រ៉ូម ៧:១៨-២០
៧. ហេតុអ្វីក៏យ៉ាកុបប្រាប់អ្នកខ្លះ«ឲ្យមានសេចក្ដីទុក្ខហើយយំលោក»?
៧ យ៉ាកុបប្រាប់មិត្តអ្នកអានរបស់គាត់«ឲ្យមានសេចក្ដីទុក្ខ ហើយយំសោក ទាំងស្រក់ទឹកភ្នែកចុះ»។ បើសិនជាគេសម្ដែងសេចក្ដីកើតទុក្ខខាងព្រះ នេះជាភស្តុតាងនៃការប្រែចិត្តហើយ។ (កូរិនថូសទី២ ៧:១០, ១១) សព្វថ្ងៃនេះ អ្នកខ្លះដែលនិយាយថាគេមានជំនឿ គឺកំពុងតែមានមិត្តភាពជាមួយលោកីយ៍នេះ។ បើមានអ្នកណាម្នាក់ក្នុងចំណោមយើងកំពុងតែមានមិត្តភាពបែបនេះ តើយើងមិនគួរយំសោកលើភាពវិញ្ញាណខ្សោយរបស់យើង ហើយចាត់វិធានការភ្លាមដើម្បីកែបញ្ហានេះទេឬ? ការកែខ្លួនឡើងវិញនិងការទទួលសេចក្ដីសន្ដោសប្រណីពីព្រះនឹងបង្កើតឲ្យមានចិត្តរីករាយ ដោយសារមានមនសិការជ្រះថ្លានិងមានសង្ឃឹមទទួលជីវិតអស់កល្បជានិច្ចដ៏សប្បាយ។—ទំនុកដំកើង ៥១:១០-១៧; យ៉ូហានទី១ ២:១៥-១៧
កុំឲ្យវិនិច្ឆ័យគ្នា
៨, ៩. ហេតុអ្វីក៏យើងមិនត្រូវនិយាយប្រឆាំងឬវិនិច្ឆ័យគ្នាទៅវិញទៅមក?
៨ ការនិយាយប្រឆាំងនឹងមិត្តមានជំនឿដូចគ្នាជាការមានបាប។ (យ៉ាកុប ៤:១១, ១២) ប៉ុន្តែមានអ្នកខ្លះរិះគន់គ្រីស្ទានគ្នាឯង ប្រហែលមកពីការកាន់អាកប្បកិរិយាអាត្មាសុចរិត ឬ ពីព្រោះគេចង់លើកខ្លួនគេឡើងដោយបន្ទាបអ្នកដទៃ។ (ទំនុកដំកើង ៥០:២០; សុភាសិត ៣:២៩) ពាក្យក្រិកដែលប្រែថា ‹និយាយប្រឆាំង› ឲ្យន័យថាមានប្រទូសភាព ហើយពាក្យចោទពន្លើសឬមិនពិត។ នេះសរុបសេចក្ដីថាជាការវិនិច្ឆ័យអាក្រក់នៃបងប្អូន។ តើការនេះស្មើនឹង‹ការនិយាយប្រឆាំងនិងការថ្កោលទោសក្រិត្យវិន័យព្រះ›យ៉ាងដូចម្ដេច? ពួកស្ក្រែបនិងផារីស៊ី‹បានទុកក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះមួយកន្លែងយ៉ាងប៉ិនប្រសប់› ហើយវិនិច្ឆ័យដោយប្រើច្បាប់របស់ខ្លួនវិញ។ (ម៉ាកុស ៧:១-១៣) ស្រដៀងគ្នាដែរ បើយើងថ្កោលទោសបងប្អូនណាម្នាក់ដែលព្រះយេហូវ៉ាមិនថ្កោលទោសគាត់ តើយើងមិនបាន‹ថ្កោលទោសក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ›ទេឬ ហើយសម្ដែងថាក្រិត្យវិន័យនេះមិនគ្រប់គ្រាន់ទៀត? ហើយបើយើងរិះគន់បងប្អូនដោយឥតត្រឹមត្រូវ នោះបង្ហាញថាយើងមិនបំពេញតាមច្បាប់នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ឡើយ។—រ៉ូម ១៣:៨-១០
៩ សូមឲ្យយើងចាំពាក្យនេះ៖ «ឯអ្នកដែលតែងក្រិត្យវិន័យ ហើយជំនុំជំរះផង នោះមានតែ១ទេ»—គឺជាព្រះយេហូវ៉ា។ ‹ក្រិត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ល្អគ្រប់ល័ក្ខណ៍› គឺឥតខ្វះខាតអ្វីឡើយ។ (ទំនុកដំកើង ១៩:៧; អេសាយ ៣៣:២២) មានតែព្រះទេ ដែលមានសិទ្ធិបង្កើតខ្នាតនិងច្បាប់សំរាប់ការសង្គ្រោះ។ (លូកា ១២:៥) ដូច្នេះយ៉ាកុបសួរថា៖ «តើអ្នកជាអ្វី ដែលថ្កោលទោសអ្នកដទៃនោះ»? យើងគ្មានសិទ្ធិវិនិច្ឆ័យហើយថ្កោលទោសអ្នកដទៃទេ។ (ម៉ាថាយ ៧:១-៥; រ៉ូម ១៤:៤, ១០) បើយើងរំពឹងគិតអំពីអធិបតេយ្យភាពនិងភាពឥតរើសមុខរបស់ព្រះ ហើយអំពីសភាពមានបាបរបស់យើង នោះនឹងជួយយើងទប់ទល់ពីការវិនិច្ឆ័យអ្នកដទៃដោយអាត្មាសុចរិត។
ជៀសវាងពីការលើកខ្លួនដោយអំនួត
១០. ហេតុអ្វីក៏យើងគួរគិតអំពីព្រះយេហូវ៉ាក្នុងជីវភាពប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង?
១០ យើងគួរតែគិតអំពីព្រះយេហូវ៉ានិងច្បាប់របស់ទ្រង់ជានិច្ច។ (យ៉ាកុប ៤:១៣-១៧) ដោយឥតគោរពព្រះ អ្នកលើកខ្លួននិយាយថា៖ «ថ្ងៃនេះ ឬថ្ងៃស្អែក យើងនឹងទៅឯក្រុងណាមួយ ហើយនឹងនៅស្រុកនោះអស់១ឆ្នាំ ដើម្បីនឹងរកស៊ីឲ្យបានចំណេញ»។ បើយើង‹ប្រមូលទ្រព្យសម្បត្ដិទុកសំរាប់ខ្លួនឯង តែឥតមានខាងឯព្រះសោះ› ជីវិតរបស់យើងអាចផុតទៅថ្ងៃស្អែក ហើយយើងឥតមានឱកាសបំរើព្រះយេហូវ៉ាទេ។ (លូកា ១២:១៦-២១) ដូចពាក្យរបស់យ៉ាកុប យើងប្រៀបដូចជាទឹកសន្សើម«ដែលឃើញតែ១ភ្លែត រួចបាត់ទៅ»។ (របាក្សត្រទី១ ២៩:១៥) មានតែអនុវត្តជំនឿលើព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះ ទើបយើងមានសង្ឃឹមទទួលអំណរយឺនយូរនិងជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច។
១១. តើមានន័យយ៉ាងណាក្នុងការនិយាយថា «បើ . . . ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ»?
១១ ជាជាងបដិសេធព្រះដោយអំនួត យើងគួរតែធ្វើតាមពាក្យនេះ៖ «បើយើងរស់នៅ ហើយព្រះអម្ចាស់ទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ នោះយើងនឹងធ្វើការនេះ ឬការនោះ»។ ឃ្លាថា«បើ . . . ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ» បង្ហាញថា យើងត្រូវតែខំប្រព្រឹត្តឲ្យសមស្របតាមព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ប្រហែលជាយើងត្រូវតែធ្វើជំនួញដើម្បីផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ ត្រូវធ្វើដំណើរដើម្បីបំពេញកិច្ចការព្រះរាជាណាចក្រ ជាដើម។ ប៉ុន្តែកុំឲ្យយើងអួតខ្លួនឲ្យសោះ។ «សេចក្ដីអំនួតយ៉ាងនោះ សុទ្ធតែអាក្រក់ទាំងអស់» ពីព្រោះនេះបង្ហាញថាគ្មានការពឹងពាក់លើព្រះ។—ទំនុកដំកើង ៣៧:៥; សុភាសិត ២១:៤; យេរេមា ៩:២៣, ២៤
១២. តើពាក្យនៅយ៉ាកុប ៤:១៧ មានន័យយ៉ាងណា?
១២ ក្នុងការបញ្ចប់សេចក្ដីថ្លែងរបស់គាត់អំពីការលើកខ្លួននិងការអួតអាង យ៉ាកុបមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្នកណាដែលចេះធ្វើល្អ តែមិនធ្វើសោះ នោះរាប់ជាបាបដល់អ្នកនោះវិញ»។ គ្រីស្ទានគ្រប់រូបគួរតែទទួលស្គាល់ថាខ្លួនពឹងពាក់ទៅលើព្រះ។ បើគាត់មិនធ្វើដូច្នេះទេ «នោះរាប់ជាបាបដល់អ្នកនោះវិញ»។ ពិតមែនហើយ គោលការណ៍នេះក៏ត្រូវអនុវត្តចំពោះការមិនព្រមធ្វើតាមអ្វីៗដែលជំនឿលើព្រះតម្រូវពីយើងដែរ។—លូកា ១២:៤៧, ៤៨
សេចក្ដីព្រមានចំពោះពួកអ្នកមាន
១៣. តើយ៉ាកុបនិយាយយ៉ាងណាអំពីពួកអ្នក ដែលប្រើដ៏ឥតត្រឹមត្រូវនៃទ្រព្យសម្បត្ដិរបស់គេ?
១៣ ដោយសារពួកគ្រីស្ទានសម័យដើមខ្លះទៅជានិយមវត្ថុ ឬ សរសើរពួកអ្នកមាន បានជាយ៉ាកុបធ្វើសេចក្ដីថ្លែងដ៏ខ្លាំងចំពោះពួកអ្នកមានមួយចំនួន។ (យ៉ាកុប ៥:១-៦) មនុស្សខាងលោកីយ៍ដែលប្រើដ៏ឥតត្រឹមត្រូវនៃទ្រព្យសម្បត្ដិរបស់គេ នឹង‹យំសោក ព្រមទាំងស្រែកទ្រហោផង ដោយព្រោះសេចក្ដីវេទនាដែលត្រូវមកលើពួកគេ› នៅពេលព្រះសងដល់គេតាមអំពើរបស់គេ។ នៅសម័យនោះ ទ្រព្យសម្បត្ដិនៃមនុស្សជាច្រើន គឺមានរបស់ដូចជា សំលៀកបំពាក់ ស្រូវ និងស្រា។ (យ៉ូអែល ២:១៩; ម៉ាថាយ ១១:៨) ទ្រព្យទាំងនេះអាចទៅជាខូច ឬ «ត្រូវកន្លាតកាត់អស់» ប៉ុន្តែនៅទីនេះ លោកយ៉ាកុបបញ្ជាក់អំពីភាពឥតមានតម្លៃនៃទ្រព្យសម្បត្ដិ មិនមែនពីភាពអាចខូចរលួយនោះទេ។ ថ្វីបើមាសនិងប្រាក់មិនអាចច្រេះចាប់ តែបើយើងប្រមូលទុករបស់ទាំងនេះ នោះនឹងទៅជាឥតមានតម្លៃដូចគ្នានឹងរបស់ច្រេះចាប់ដែរ។ «ច្រេះ» បង្ហាញថារបស់ទាំងនេះមិនបានយកមកប្រើដោយត្រឹមត្រូវ។ ដូច្នេះហើយ យើងទាំងអស់គ្នាគួរតែចាំថា ‹របស់ដូចភ្លើង› គឺជាអ្វីដែលពួកទុកចិត្តលើទ្រព្យសម្បត្ដិខ្លួន «បានខំប្រមូល . . . ឡើង នៅជាន់ក្រោយបង្អស់នេះ» ជាគ្រាដែលសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះនឹងធ្លាក់មកលើពួកគេ។ ពីព្រោះតែយើងកំពុងរស់នៅក្នុងថ្ងៃ«ជាន់ក្រោយបង្អស់» ពាក្យទាំងនេះមានន័យពិសេសណាស់ចំពោះយើង។—ដានីយ៉ែល ១២:៤; រ៉ូម ២:៥
១៤. តើពួកអ្នកមានតែងប្រព្រឹត្តយ៉ាងណា ហើយតើយើងត្រូវធ្វើយ៉ាងណា?
១៤ ពួកអ្នកមានតែងតែលួចបន្លំអ្នកច្រូតស្រែរបស់ខ្លួន ដែលប្រាក់ឈ្នួលរបស់អ្នកនោះ ដែលមិនទាន់បង់ឲ្យ «ស្រែក»រកការសង។ (ប្រៀបធៀប លោកុប្បត្តិ ៤:៩, ១០) ពួកអ្នកមានខាងលោកីយ៍នេះរស់នៅ«បែបប្រសើររុងរឿង»។ ដោយផ្ដេកផ្ដួលហួសហេតុទៅតាមកាមរាគ នោះគេទៅជាមានចិត្តធាត់ហើយស្ទក់ ហើយនៅតែប្រព្រឹត្តបែបនេះរហូតដល់«ថ្ងៃ»សម្លាប់ពួកគេ។ ពួកគេបាន‹កាត់ទោសហើយសម្លាប់ពួកសុចរិត›។ យ៉ាកុបសួរថា៖ ‹តើគាត់មិនបានប្រឆាំងនឹងអ្នករាល់គ្នាទេឬ›? ប៉ុន្តែ សេចក្ដីបកប្រែមួយទៀត គឺថា៖ ‹បុគ្គលសុចរិត គាត់មិនប្រឆាំងនឹងអ្នករាល់គ្នាទេ›។ យ៉ាងណាក្ដី យើងមិនត្រូវលំអៀងទៅរកអ្នកមានឡើយ។ យើងត្រូវតែទុកផលប្រយោជន៍ខាងវិញ្ញាណជាទីមួយក្នុងជីវិតរបស់យើង។—ម៉ាថាយ ៦:២៥-៣៣
ជំនឿជួយយើងឲ្យចេះអត់ធ្មត់
១៥, ១៦. ហេតុអ្វីក៏សំខាន់ម្ល៉េះ ក្នុងការឲ្យចេះអត់ធ្មត់?
១៥ បន្ទាប់ពីបានពិគ្រោះអំពីពួកអ្នកមានដ៏ជិះជាន់នៃលោកីយ៍នេះ យ៉ាកុបលើកទឹកចិត្តពួកគ្រីស្ទានដែលគេជិះជាន់ឲ្យចេះអត់ធ្មត់។ (យ៉ាកុប ៥:៧, ៨) បើពួកអ្នកជឿបានអត់ទ្រាំនឹងសេចក្ដីទុក្ខលំបាករបស់ខ្លួន នោះគេនឹងទទួលរង្វាន់ចំពោះសេចក្ដីស្មោះត្រង់របស់គេ ក្នុងកំឡុងវត្តមានព្រះគ្រីស្ទ ជាគ្រាដែលការជំនុំជំរះនឹងធ្លាក់មកលើពួកអ្នកជិះជាន់គេ។ (ម៉ាថាយ ២៤:៣៧-៤១) ពួកគ្រីស្ទានសម័យដើមទាំងនេះត្រូវមានគំនិតដូចកសិករដែលទន្ទឹងចាំដោយអំណត់ នូវការធ្លាក់ភ្លៀងដំបូងក្នុងរដូវស្លឹកឈើជ្រុះ ជាពេលដែលគាត់អាចដាំ ហើយនូវការធ្លាក់ភ្លៀងចុងក្រោយក្នុងរដូវផ្ការីក ជាពេលចម្រូតយកផល។ (យ៉ូអែល ២:២៣) ចំពោះយើងវិញ យើងក៏ត្រូវតែឲ្យចេះអត់ធ្មត់ ហើយពង្រឹងចិត្តយើងឲ្យមាំមួន ជាពិសេសក្នុងគ្រានេះ ជាគ្រានៃ‹វត្តមានរបស់ព្រះអម្ចាស់›ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ!
១៦ ហេតុអ្វីក៏យើងត្រូវតែចេះអត់ធ្មត់? (យ៉ាកុប ៥:៩-១២) សេចក្ដីអត់ធ្មត់ជួយយើងកុំឲ្យរអ៊ូរទាំ ឬដកដង្ហើមធំ ពេលអ្នកមានជំនឿគ្នាឯងធ្វើឲ្យយើងមួម៉ៅ។ បើយើង«រទូរទាំទាស់នឹងគ្នាទៅវិញទៅមក» ដោយមានគំនិតអាក្រក់ នោះយើងនឹងត្រូវកាត់ទោសដោយចៅក្រម គឺព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ (យ៉ូហាន ៥:២២) ឥឡូវនេះ ដោយសារ‹វត្តមាន›របស់ទ្រង់បានចាប់ផ្ដើម ហើយទ្រង់កំពុងតែ«ឈរនៅមាត់ទ្វារ» សូមឲ្យយើងលើកផ្សព្វផ្សាយភាពសុខសាន្ត ដោយចេះអត់ធ្មត់នឹងបងប្អូនរបស់យើង ដែលជួបប្រទះសេចក្ដីល្បងជាច្រើននៃជំនឿ។ ជំនឿរបស់យើងក៏ពង្រឹងមាំមុតដែរ ពេលយើងនឹកចាំថាព្រះបានប្រទានរង្វាន់ឲ្យលោកយ៉ូប ពីព្រោះលោកបានស៊ូទ្រាំដោយអំណត់នូវសេចក្ដីទុក្ខលំបាករបស់លោក។ (យ៉ូប ៤២:១០-១៧) បើយើងអនុវត្តជំនឿនិងចេះអត់ធ្មត់ យើងនឹងឃើញថា «ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មានព្រះហឫទ័យមេត្ដាករុណា នឹងសេចក្ដីអាណិតអាសូរពោរពេញ»។—មីកា ៧:១៨, ១៩
១៧. ហេតុអ្វីក៏យ៉ាកុបនិយាយថា «កុំឲ្យស្បថ»?
១៧ បើយើងមិនចេះអត់ធ្មត់ទេ នោះយើងអាចប្រើអណ្ដាតរបស់យើងដោយឥតត្រឹមត្រូវ ពេលមានចិត្តតានតឹង។ ឧទាហរណ៍ យើងអាចរហ័សធ្វើពាក្យសម្បថ។ យ៉ាកុបបានមានប្រសាសន៍ «កុំឲ្យស្បថ» ដោយព្រមានយើងកុំឲ្យធ្វើពាក្យសម្បថផ្ដេសផ្ដាស់។ ការបញ្ជាក់សេចក្ដីថ្លែងដោយពាក្យសម្បថរាល់តែដង ក៏ហាក់ដូចជាការលាក់ពុតដែរ។ ដូច្នេះ យើងគួរតែប្រាប់តែសេចក្ដីពិត គឺនិយាយម៉ាត់ណាម៉ាត់ហ្នឹង។ (ម៉ាថាយ ៥:៣៣-៣៧) ពិតមែនហើយ យ៉ាកុបមិនមានប្រសាសន៍ថាជាការខុសទេ ក្នុងការធ្វើពាក្យសច្ចាប្រណិធានប្រាប់តែសេចក្ដីពិតក្នុងតុលាការនោះ។
ជំនឿនិងការអធិស្ឋានរបស់យើង
១៨. ក្រោមកាលៈទេសៈអ្វីដែលយើងត្រូវ«អធិស្ឋាន» និង«ច្រៀងសរសើរដល់ព្រះ»?
១៨ ការអធិស្ឋានមានមុខនាទីសំខាន់ណាស់ក្នុងជីវិតរបស់យើង បើយើងឲ្យចេះទប់ពាក្យសំដី ចេះអត់ធ្មត់ និងឲ្យមានជំនឿមុតមាំលើព្រះ។ (យ៉ាកុប ៥:១៣-២០) ជាពិសេសនៅពេលមានសេចក្ដីទុក្ខលំបាក យើងគួរតែ«អធិស្ឋាន»។ បើយើងមានចិត្តរីករាយ សូមឲ្យយើង«ច្រៀងសរសើរដល់ព្រះ» ដូចព្រះយេស៊ូនិងពួកសាវ័កបានធ្វើឡើង នៅពេលទ្រង់បង្កើតពិធីបុណ្យរំឭកការសោយទិវង្គតរបស់ទ្រង់។ (ម៉ាកុស ១៤:២៦) ជួនកាលយើងមានចិត្តពោរពេញទៅដោយកតញ្ញូធម៌ដល់ម្ល៉េះចំពោះព្រះ ដែលយើងច្រៀងសរសើរទ្រង់ក្នុងចិត្តរបស់យើង។ (កូរិនថូសទី១ ១៤:១៥; អេភេសូរ ៥:១៩) ហើយការច្រៀងសរសើរព្រះយេហូវ៉ានៅកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទាន ជាអំណរអរក្រៃលែង!
១៩. តើអ្វីដែលយើងត្រូវតែធ្វើ ប្រសិនបើយើងក្លាយទៅជាឈឺខាងវិញ្ញាណ ហើយហេតុអ្វីក៏ចាត់វិធានការបែបនេះ?
១៩ យើងប្រហែលជាគ្មានចិត្តចង់ច្រៀងទេបើយើងឈឺខាងវិញ្ញាណនោះ ប្រហែលដោយព្រោះតែការប្រព្រឹត្តខុស ឬការខកខានទទួលទានអាហារពីតុព្រះយេហូវ៉ាឲ្យបានទៀងទាត់។ បើយើងនៅក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ សូមឲ្យយើងបន្ទាបខ្លួនសុំជំនួយពីអ្នកចាស់ទុំ ដើម្បីឲ្យគេអាច‹អធិស្ឋានឲ្យយើង›។ (សុភាសិត ១៥:២៩) គេក៏នឹង‹លេបប្រេងលើយើងក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេហូវ៉ា›។ ដូចជាប្រេងដែលធ្វើឲ្យស្រាកស្រាន្តលើដំបៅ ពាក្យសំដីដ៏លើកទឹកចិត្តរបស់គេនិងដំបូន្មានពីបទគម្ពីរនឹងជួយសម្រាលទុក្ខ សេចក្ដីសង្ស័យ និង ការខ្លាច។ ‹ពាក្យអធិស្ឋាននៃជំនឿនឹងធ្វើឲ្យយើងមានទឹកចិត្តល្អ› បើពាក្យនោះគាំទ្រដោយជំនឿរបស់យើងផ្ទាល់។ បើអ្នកចាស់ទុំដឹងថាជម្ងឺខាងវិញ្ញាណរបស់យើងបណ្ដាលមកពីអំពើបាបធ្ងន់ នោះគេនឹងប្រាប់យ៉ាងសប្បុរសអំពីបាបរបស់យើង ហើយខំព្យាយាមជួយយើង។ (ទំនុកដំកើង ១៤១:៥) បើយើងប្រែចិត្តពីកំហុសរបស់យើង នោះយើងអាចជឿជាក់ថាព្រះនឹងស្ដាប់ការអធិស្ឋានរបស់គេ ហើយអត់ឱនទោសឲ្យយើង។
២០. ហេតុអ្វីក៏យើងត្រូវសារភាពបាបរបស់យើង ហើយអធិស្ឋានសំរាប់គ្នាទៅវិញទៅមក?
២០ ‹ការសារភាពប្រាប់ទោសនឹងគ្នាដោយឥតលាក់លាម›គឺជាទំនប់មួយការពារកុំឲ្យធ្វើបាបថែមទៀត។ នេះគួរបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីសន្ដោសនឹងគ្នា ជាគុណសម្បត្ដិដែលជំរុញយើងឲ្យ«អធិស្ឋានឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក»។ យើងអាចជឿជាក់ថា ការនេះមានប្រយោជន៍ណាស់ ពីព្រោះកាលណាអធិស្ឋានឲ្យដោយ‹បុគ្គលសុចរិត›—គឺបុគ្គលដែលអនុវត្តជំនឿ ហើយព្រះចាត់ទុកជាទៀងត្រង់—នោះនឹងសម្រេចបានច្រើនជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។ (ពេត្រុសទី១ ៣:១២) ព្យាការីអេលីយ៉ាក៏មានភាពទន់ខ្សោយដូចយើងដែរ ប៉ុន្តែសេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់លោកគឺមានប្រសិទ្ធិភាពណាស់។ លោកអធិស្ឋានសូមកុំឲ្យធ្លាក់ភ្លៀង នោះឥតមានភ្លៀងរហូតដល់បីឆ្នាំកន្លះ។ នៅពេលដែលលោកអធិស្ឋានម្ដងទៀត នោះមានភ្លៀងធ្លាក់។—ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ១៧:១; ១៨:១, ៤២-៤៥; លូកា ៤:២៥
២១. តើអ្វីដែលយើងអាចធ្វើ ប្រសិនបើគ្រីស្ទានម្នាក់ ត្រូវបាន«វង្វេងចេញពីសេចក្ដីពិត»?
២១ ចុះយ៉ាងណាវិញ បើមានសមាជិកម្នាក់នៃក្រុមជំនុំ«វង្វេងចេញពីសេចក្ដីពិត» គឺឃ្លាតចេញពីសេចក្ដីបង្រៀននិងអាកប្បកិរិយាត្រឹមត្រូវនោះ? យើងអាចជួយគាត់បែរចេញពីកំហុសរបស់គាត់វិញ តាមរយ:ដំបូន្មាននៃព្រះគម្ពីរ ការអធិស្ឋាន និងតាមរយ:ជំនួយឯទៀត។ បើយើងឈ្នះ នេះនឹងជួយគាត់ឲ្យនៅក្រោមការលោះរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយជួយគាត់ឲ្យរួចពីសេចក្ដីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណនិងការកាត់ទោសប្រហារជីវិត។ ដោយជួយសង្គ្រោះពួកអ្នកប្រព្រឹត្តខុស យើងគ្របបាំងអំពើបាបជាអនេកអនន្តរបស់គាត់។ នៅពេលដែលអ្នកប្រព្រឹត្តបាបនេះ ដែលបានត្រូវបន្ទោស បែរចេញពីផ្លូវខុសរបស់ខ្លួន ប្រែចិត្ត ហើយសុំការអត់ឱនទោស នោះយើងនឹងសប្បាយចិត្តណាស់ ដែលយើងបានខំប្រឹងប្រែងជួយគ្របបាំងអំពើបាបរបស់គាត់។—ទំនុកដំកើង ៣២:១, ២; យូដាស ២២, ២៣
មេរៀនសំរាប់យើងគ្រប់គ្នា
២២, ២៣. តើពាក្យរបស់យ៉ាកុបត្រូវមានឥទ្ធិពលលើយើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
២២ យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ក្នុងសំបុត្រយ៉ាកុបនេះ គឺមានអ្វីដែលមានប្រយោជន៍សំរាប់យើងគ្រប់គ្នា។ សំបុត្រនេះបង្ហាញយើងឲ្យចេះអត់ធ្មត់នឹងសេចក្ដីទុក្ខលំបាក ទូន្មានយើងកុំឲ្យរើសមុខ ហើយដាស់តឿនយើងឲ្យចូលរួមក្នុងកិច្ចការត្រឹមត្រូវ។ យ៉ាកុបដាស់តឿនយើងឲ្យចេះទប់អណ្ដាត ឲ្យចេះទប់ទល់នឹងអានុភាពលោកីយ៍នេះ ហើយឲ្យគាំទ្រភាពសុខសាន្ត។ ពាក្យរបស់លោកក៏គួរធ្វើឲ្យយើងចេះអត់ធ្មត់ ហើយនិងឧស្សាហ៍អធិស្ឋានដែរ។
២៣ ពិតមែន សំបុត្រយ៉ាកុបបានផ្ញើទៅពួកគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងនៃសម័យដើម តែយើងគ្រប់គ្នាគួរតែអនុញ្ញាតឲ្យដំបូន្មានក្នុងនោះ ជួយយើងឲ្យកាន់ខ្ជាប់នឹងជំនឿរបស់យើង។ ពាក្យរបស់យ៉ាកុបអាចសំលៀងជំនឿយើងឲ្យមុតមាំឡើង ដែលជំរុញយើងឲ្យធ្វើអ្វីមួយពិតប្រាកដក្នុងកិច្ចបំរើរបស់ព្រះ។ ហើយសំបុត្រពីព្រះនេះបង្កើតឲ្យមានជំនឿនឹងធឹង ដែលធ្វើឲ្យយើងទៅជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាដែលចេះអត់ធ្មត់ ឧស្សាហ៍អធិស្ឋានសព្វថ្ងៃនេះ គឺក្នុងកំឡុង‹វត្តមាននៃព្រះអម្ចាស់›ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
◻ ហេតុអ្វីក៏ពួកគ្រីស្ទានសម័យដើមត្រូវការកែប្រែអាកប្បកិរិយានិងចរិយារបស់គេ?
◻ តើព្រមានអ្វីដែលយ៉ាកុបឲ្យទៅពួកអ្នកមាន?
◻ ហេតុអ្វីក៏យើងត្រូវឲ្យចេះអត់ធ្មត់?
◻ ហេតុអ្វីក៏យើងត្រូវអធិស្ឋានឲ្យបានទៀងទាត់?
[រូបភាពនៅទំព័រ៣២]
ពួកគ្រីស្ទានត្រូវឲ្យចេះអត់ធ្មត់ ប្រកបដោយស្រឡាញ់ និងឧស្សាហ៍អធិស្ឋាន