Wat biedt de toekomst voor de Verenigde Naties?

DE VERENIGDE Naties zijn duidelijk een tijdperk van hernieuwde kracht en belangrijkheid op het wereldtoneel binnengegaan. In de nabije toekomst zullen ze bij gebeurtenissen betrokken zijn die van wereldschokkend belang zijn. Waarom is dit zo?

Het conflict dat zich in oktober 1973 in het Midden-Oosten voordeed en de nasleep ervan hebben er veel toe bijgedragen het prestige van de V.N. te herstellen. Het is waar dat de grote mogendheden een belangrijke rol speelden in het bestandsaccoord tussen Israël, Egypte en Syrië. Maar in een artikel in de Saturday Review/World (23 maart 1974) merkte de Finse geschiedschrijver M. Jakobson in dit verband terecht op:

„Zelfs de supermogendheden waren van mening dat ze het niet geheel en al buiten de Verenigde Naties konden stellen. De staakt-het-vurenovereenkomst die werd bereikt . . . werd door de Veiligheidsraad [van de V.N.] bekrachtigd. Een V.N.-vredesmacht zag toe op de naleving van het staakt-het-vuren. Het zien van de blauwe baretten langs de oevers van het Suez-kanaal deed het geloof onder de gelovigen weer herleven: De Verenigde Naties waren toch nodig.”

Over het feit dat de secretaris-generaal van de V.N., Kurt Waldheim, officieel werd gevraagd als voorzitter van de vredesconferentie over het Midden-Oosten op te treden, merkt V.N.-verslaggever A. Astrachan op:

„Zijn rol als voorzitter in de openingsfase van de vredesonderhandelingen in Genève mag dan symbolisch zijn, maar symbolen scheppen belangrijkheid zo geen macht. Moskou en Washington . . . willen nu goede vriendjes met hem zijn om hun wereldbelangen te beschermen.”

Door het recentere conflict op Cyprus is de vrede-handhavende rol van de V.N. eveneens sterk op de voorgrond getreden.

PROBLEMEN DIE OM EEN INTERNATIONAAL OPTREDEN ROEPEN

Het Midden-Oosten maakt echter slechts een klein gedeelte uit van het wereldomvattende beeld. Over de gehele wereld neemt het besef toe dat er op internationale schaal snel en verenigd moet worden opgetreden om aan de ernstige problemen die de mensheid nu bedreigen, het hoofd te kunnen bieden.

Grote gebieden van de aarde hebben thans dringend voedsel nodig. Er bevinden zich echter vrijwel geen reservevoorraden meer in de graanschuren van de wereld. Ondertussen blijft de wereldbevolking gestadig groeien — vorig jaar kwamen er achtenzeventig miljoen mensen bij.

De armoede neemt ernstiger vormen aan. Volgens de president van de Wereldbank, R. McNamara, leven thans 800.000.000 mensen van ongeveer dertig dollarcent per dag. In andere, rijkere landen brengt een uit de hand gelopen inflatie omhoogvliegende prijzen met zich, terwijl de nationale munteenheden over het algemeen nog nooit zo onstabiel zijn geweest.

De vernietigende kracht van de wapens die de grote mogendheden in de afgelopen jaren hebben ontwikkeld, doet de atoombommen van de Tweede Wereldoorlog inderdaad klein schijnen. Door de explosie van een kernwapen is India nu de zesde ’kernmacht’ geworden. De waarschijnlijkheid dat andere natiën deze handelwijze zullen volgen, vergroot de waarschijnlijkheid dat sommige van deze ’kernmachten’ in een toekomstig conflict hun toevlucht tot kernwapens zullen nemen. De vernietiging die dit tot gevolg zou kunnen hebben, gaat alle verbeelding te boven.

De behoeften aan energiebronnen is groter dan de beschikbare voorzieningen. En hoewel de energiecrisis de bezorgdheid over vervuiling op de achtergrond heeft gedrongen, wordt het probleem van de verontreiniging van de lucht, het land en de zeeën van de aarde daardoor niet weggenomen. Het blijft bestaan en wordt alleen maar erger.

In zijn rede voor de Verenigde Naties zei de Amerikaanse minister van binnenlandse zaken H. Kissinger over deze problemen: „Uitdagingen die dergelijke proporties hebben aangenomen, kunnen niet worden opgelost door een wereld die in onafhankelijke natiestaten of starre blokken is uiteengevallen.” De situatie vereist een collectieve aanpak op wereldomvattende schaal. Er zijn echter nòg enkele factoren waardoor de positie van de Verenigde Naties in belangrijkheid is toegenomen.

ANDERE SLEUTELFACTOREN

Zoals Dr. G. W. Shepherd uiteenzet, is de wereld niet langer als een schaakbord waarop de twee supermogendheden elkaar bestrijden, met de Europese natiën als paarden en raadsheren en de landen van de „Derde Wereld” als pionnen. „Dit”, aldus deze hoogleraar aan de universiteit van Denver (V.S.), „vormt de reden waarom wij een opleving van [de Verenigde Naties] zien.”

Hoewel de landen van de „Derde Wereld” vroeger alleen maar herrie konden schoppen in de V.N. en resoluties konden doen aannemen die nooit werden bekrachtigd, kunnen de grote mogendheden deze kleinere landen niet langer als onbelangrijk behandelen. De recente Arabische olieboycot toonde aan welk een potentiële macht er in de „Derde Wereld” schuilt. Dit geldt niet alleen voor de olie-producerende landen. Vele grondstoffen en mineralen — tin, zink, koper, mangaan, uranium, ijzererts, bauxiet (voor de produktie van aluminium) — waarvan de geïndustrialiseerde natiën zwaar afhankelijk zijn, komen van deze zogenaamde „ontwikkelingslanden”. Waartoe kan dit leiden?

Een artikel in het Duitse blad Schwabacher Tagblatt zegt dat het verwonderlijk zou zijn wanneer deze armere landen lang weerstand zouden bieden aan de verleiding „de zogenaamd rijke landen de handschoen toe te werpen en de spieren van hun ontwaakte zelfverzekerdheid te gaan spannen” en aldus de Arabische landen zouden imiteren. Het artikel voegt hieraan toe: „Wanneer wij de greep van de ontwaakte zelfverzekerdheid van deze landen om onze keel voelen, is het te laat . . . er zullen in onze geïndustrialiseerde wereld zulke enorm grote problemen rijzen als wij nog nooit eerder hebben meegemaakt.”

Dit alles doet de onzekerheid toenemen die de politieke natiën, zowel de grote als de kleine, ertoe brengt internationale overeenkomsten en een eensgezind optreden te prefereren. De natiën zijn thans als nooit tevoren bezorgd voor de vrede en zekerheid in de wereld, waardoor er een overheersende houding of „geest” is ontstaan die de natiën er steeds meer toe brengt op internationale schaal te denken en te handelen. Aantonend waarom er verwacht kan worden dat ze zich steeds meer tot de Verenigde Naties zullen wenden als hun instrument, zegt de voormalige vertegenwoordiger bij de V.N. van de V.S., C. W. Yost:

„De organisatie der V.N. heeft ondanks alles één enorm voordeel ten opzichte van alle andere stelsels voor het gedrag van internationale betrekkingen — ze is een blijvend instituut. Wat ook de verdiensten mogen zijn van topvergaderingen, regionale conferenties, bilaterale en multilaterale overeenkomsten, ze berusten alle op het drijfzand van grillig en veranderend leiderschap en de openbare mening. Evenals nationale regeringen is alleen de organisatie der V.N. hecht gebaseerd op een constitutie en een bestuur die een eigen leven leiden en van decennium tot decennium blijven voortbestaan.”

WAT DE BIJBELSE PROFETIEËN ONTHULLEN

Het beslissende antwoord op de vraag wat de toekomst voor de Verenigde Naties biedt, wordt echter niet gevonden door de wereldtoestanden te analyseren. Het wordt aangetroffen in het geïnspireerde Woord van God, de bijbel, en de daarin opgetekende profetieën. De hedendaagse gebeurtenissen bevestigen de juistheid van die profetieën.

In de bijbel worden de politieke wereldmachten voorgesteld onder het symbool van beesten. (Zie Daniël 7:17, 23; 8:20-22.) In hoofdstuk 17 van het boek Openbaring wordt een samengestelde politieke organisatie voorzegd die in zichzelf de overblijfselen van de wereldmachten van de geschiedenis combineert. Ze wordt voorgesteld onder het symbool van een zevenkoppig beest (waarbij elke kop een wereldmacht voorstelt, die als zodanig beschouwd wordt op grond van de uitwerking ervan op de dienstknechten van de ware God) met tien horens, welke horens de totaliteit van aardse politieke regeringen afbeelden. Deze organisatie zou een tijdlang van het toneel verdwijnen en als het ware in een afgrond van een met de dood te vergelijken inactiviteit vallen. Daarna zou ze weer te voorschijn komen en haar uiteindelijke bestemming tegemoet gaan.

De organisatie der Verenigde Naties, met haar voorgangster de Volkenbond (die gedurende de Tweede Wereldoorlog een periode van een met de dood te vergelijken inactiviteit binnenging), stemt met deze symbolische beschrijving overeen. Evenals de regeringen die door de „tien horens” werden afgebeeld, als gevolg van hun verbondenheid met de samengestelde politieke organisatie een grotere autoriteit op wereldomvattende schaal verkregen, zien wij eveneens dat zelfs kleine natiën door hun lidmaatschap in de Verenigde Naties een stem, belangrijkheid en macht hebben verkregen. — Openb. 17:7-13.a

Zoals profetisch was afgebeeld, hebben deze onderscheiden symbolische koningen „één gedachte” (Openb. 17:13). Met andere woorden, ook al zijn ze het over talrijke voorstellen oneens, toch zijn ze verenigd in hun vaste besluit een menselijk plan te gebruiken om op wereldomvattende schaal blijvende vrede en zekerheid tot stand te brengen. Op deze wijze verwerpen ze Gods eigen voorziening om dit tot stand te brengen: zijn koninkrijk in de handen van Christus Jezus. In de profetie wordt deze internationale politieke organisatie derhalve afgebeeld als strijdend tegen Gods aangestelde Koning en degenen die zich aan zijn zijde van de strijdvraag bevinden. Dit maakt de uiteindelijke vernietiging van die samengestelde politieke organisatie en al haar leden en ondersteuners onvermijdelijk, waardoor de weg wordt gebaand voor Gods eigen regering over de aarde. — Openb. 17:14; vergelijk Daniël 2:44.

Voordat die samengestelde politieke organisatie echter van het aardse toneel verdwijnt, zal ze nog een facet van de goddelijke profetie vervullen. De bijbel toont aan dat de lid-staten van de organisatie lang onder de misleidende overheersing hebben gestaan van wereldse religieuze stelsels, welke een wereldrijk van valse religie vormen dat in Openbaring wordt afgebeeld door een overspelige vrouw, „Babylon de Grote” genaamd. De profetie toont echter aan dat de politieke machten de huichelarij, de inmenging en de eisen van de overspelige religieuze stelsels moe zullen worden en zich tegen deze stelsels zullen keren en ze volledig zullen vernietigen. — Openb. 17:1-6, 15-18.b

Hoe vreemd het ook mag lijken, toch zal net als deze wereldomvattende organisatie het hoogtepunt van haar macht bereikt schijnt te hebben en ze op het punt schijnt te staan een politieke basis voor vrede en veiligheid te leggen, ook het moment van haar eigen val zijn aangebroken. De apostel Paulus werd ertoe geïnspireerd hierover te schrijven: „Wanneer zij zeggen: ’Vrede en zekerheid!’ dan zal een plotselinge vernietiging ogenblikkelijk over hen komen” (1 Thess. 5:2, 3). En hoewel deze wereldorganisatie er na een dergelijke bekendmaking toe zal overgaan haar meest dramatische en wereldschokkende daad te verrichten — de vernietiging van het wereldrijk van valse religie — zal die daad haar er niet tegen beschermen zelf door God vernietigd te worden als een namaaksel, als een nutteloze en opstandige poging om een politieke instelling voor Gods beloofde koninkrijk in de plaats te stellen.

Om deze reden verenigen zich thans steeds meer mensen in meer dan 200 landen en eilanden der wereldzeeën, ja, mensen van vele natiën, om hun volledige vertrouwen en hoop niet in een politiek stelsel van deze door moeilijkheden gekwelde wereld te stellen, maar in de hemelse regering van Christus Jezus, de ware bron van blijvende vrede en zekerheid voor deze aarde.

[Voetnoten]