Poniżanie imienia Bożego
BIBLIA jest Słowem Boga — Stwórcy. Toteż objawia nam ona nie tylko przymioty i dzieła Stwórcy, ale także Jego imię. Spotykamy je zwłaszcza w oryginalnym tekście hebrajskim, gdzie występuje ono około 6900 razy w formie tetragrammatonu, czyli słowa składającego się z czterech liter, a odpowiadającego polskiemu JHWH. Najstarszym i najbardziej znanym tłumaczeniem tetragrammatonu, jest „Jehowa”.
Nowocześni tłumacze Biblii usiłują jednak poniżyć, lub pogrążyć niejako w zapomnieniu to czcigodne, wzniosłe i święte imię. Na przykład komitet, który przed około dziesięciu laty dokonał rewizji Amerykańskiej Wersji Standardowej [ang.] wydając ją potem jako Revised Standard Version, usunął z niej całkowicie imię Jehowy. Po tym fakcie znani bibliści, którzy wydali Amerykańską Wersję Standardową chyba zgłupieli, bowiem dołożyli oni wszelkich starań, aby znowu umieścić imię Boże na należnym mu miejscu wszędzie tam, gdzie w tekście hebrajskim występował tetragrammaton.
Teraz znowu ukazało się pewne tłumaczenie Biblii poniżające imię Boże. Zostało ono wydane przez komitet złożony ze znanych biblistów żydowskich, mówiącego po angielsku świata, omówione w artykule wstępnym w New York Times z 12 października przed dwoma laty. O tym, jak ów komitet biblijny dążył do poniżenia imienia Bożego, przekonuje nas jego pogląd na trzecie z Dziesięciorga Przykazań. Jehowa Bóg wskazuje w tym przykazaniu na ważność Jego imienia i na to, jak doniosłe znaczenie w Jego oczach ma profanacja tego imienia. Według Biblii Elberfeldzkiej, przykazanie to brzmi: „Nie wypowiadaj imienia Jehowy, twego Boga nadaremnie [w sposób niegodny, NW] bo Jehowa nie zostawi bez kary tego, który imię Jego nadaremnie wypowiada.” — 2 Mojż. 20:7.
Tu jednak nie zachodzi ten przypadek — mówią owi żydowscy uczeni, którzy wydali to nowe tłumaczenie Pism Hebrajskich. „To [trzecie] przykazanie”, mówią oni, „nie może być pojmowane jako przepis przeciwko złorzeczeniu, bowiem tak pojęte, nie byłoby na tyle istotne i ważne, by zajęło takie stanowisko jakie zajmuje.” „Dokładniejsze tłumaczenie z hebrajskiego”, twierdzą oni „pozwala orzec, że to przykazanie dotyczy krzywoprzysięstwa.” Dlatego też trzecie przykazanie w ich tłumaczeniu brzmi: „Nie powinieneś krzywoprzysięgać przez imię Pana Boga twego; bowiem Pan nie zostawi bez kary tego, kto krzywoprzysięga przez Jego imię.” Imienia Bożego w tym miejscu nie wymienili.
Zgodnie z dosłownym brzmieniem hebrajskiego, przykazanie to orzeka, że nie wolno wypowiadać imienia Bożego na próżno, albo w kłamstwie, tym samym więc rzeczywiście zabrania używania imienia Bożego w krzywoprzysięstwie. Potwierdzają to również inni żydowscy uczeni w Piśmie, np. J.H. Hertz wydawca Biblii Soncino. Nie możemy go jednak w żadnym wypadku ograniczać tylko do krzywoprzysięstwa. Skąd to wiemy?
W oparciu o brzmienie dziewiątego przykazania: „Nie wydawaj fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu twemu.” (2 Mojż. 20:16) Ponieważ u Izraelitów panował zwyczaj przysięgania przed sądem lub przy innych okazjach przez imię Boże, należy przyjąć, że to przykazanie również zabrania nadużywania imienia Bożego. (1 Król. 1:30; Mat. 26:63) Jeśli więc trzecie przykazanie dotyczy tylko krzywoprzysięstwa przez imię Boże, dlaczego tedy jest ono powtórzone jeszcze w przykazaniu dziewiątym?
Jehowa Bóg chciał przez to powiedzieć, że Żydzi nie powinni używać Jego imienia w krzywoprzysięstwie, ani wypowiadać je w sposób prostacki, bluźnierczy, pozbawiony respektu i traktował to przykazanie jako na tyle ważne, by uczynić je jednym z dziesięciu przykazań i umieścić je zaraz po dwóch pierwszych przykazaniach, zabraniających wielbienia innych bogów. To zostało wyraźnie unaocznione w wydarzeniu opisanym w 3 Mojżeszowej 24:10-16, 23. Krótko mówiąc w tym sprawozdaniu jest mowa o synu Egipcjanina i Izraelitki, który w sprzeczce z pewnym Izraelitą złorzeczył i bluźnił „imię”. Godne uwagi jest to, że w hebrajskim powiedziano po prostu: on bluźnił imię. Tak wysoko to imię było poważane. Tak, stojący wokół byli tym bluźnierstwem przeciw Bogu tak przerażeni, że natychmiast przyprowadzili tego człowieka do Mojżesza. Prawdopodobnie pierwszy raz dopuszczono się tak zuchwałego czynu, bowiem Mojżesz musiał się najpierw pytać Jehowy, co ma uczynić. A jak brzmiał wyrok Jehowy? Czy powiedział, że to nie jest takie straszne? W żadnym wypadku. To było przestępstwo godne wyroku śmierci. Sprawozdanie mówi dalej:
„Tedy rzekł Pan [Jehowa] do Mojżesza, mówiąc: Wywiedź tego bluźniercę precz za obóz, a niech włożą wszyscy, którzy to słyszeli, ręce swe na głowę jego, i niech go ukamionuje wszystko zgromadzenie. A synom izraelskim opowiedz, mówiąc: Ktobykolwiek złorzeczył Bogu swemu, odniesie karanie za grzech swój. Także, ktoby zbluźnił imię Pańskie [Jehowy], śmiercią umrze, ukamionuje go wszystko zgromadzenie; tak przychodzień jako w domu zrodzony, gdyby zbluźnił imię Pańskie, umrze.” Czy może być jeszcze wyraźniej wykazane, jak poważnie Jehowa osądził bluźnierstwo swego imienia? Bez wątpienia takie ciężkie przewinienie musiało należeć do tych rzeczy, które były zakazane w Dziesięciorgu Przykazań. Sprawozdanie donosi, że Izraelici wykonali rozkaz Jehowy.
Tak więc trzecie przykazanie zabrania nie tylko krzywoprzysięstwa. Ono zakazuje również wszelkiego nadużywania lub bluźnienia imienia Bożego. To pomaga nam zrozumieć jak wielki zasięg obejmuje branie nadaremno imienia Jehowy, albo używanie go w niegodny sposób, to znaczy przyznawanie się do Jego ludu — jak niegdyś Izraelici, a dziś świadkowie Jehowy — a nie prowadzenie życia godnego świadka Jehowy.
Jeśli nawet chrześcijanie nie są zobowiązani do zachowywania Dziesięciorga Przykazań, obowiązuje ich jednak przestrzegania zasad tych przykazań. Jeśli imiona religijnych i politycznych władców świata mają być poważane, o ileż więcej godne szacunku jest imię Najwyższego władcy uniwersum. Dla chrześcijan, dziesięć przykazań jest ujętych w dwóch wielkich przykazaniach o miłości do Boga i miłości do bliźniego. Wszyscy, którzy miłują Jehowę Boga całym sercem, całym umysłem, całą duszą i z wszystkich sił, będą Jego imię odpowiednio czcić i poważać. Oni nie będą go używać w sposób niegodny. — Mar. 12:29-31.