Zamianowani przełożeni w społeczności teokratycznej

1. Jakie pytania nasuwa List 1 Piotra 5:1-3, gdyby się trzymać poglądu, że wszyscy członkowie zboru byli „starszymi”?

APOSTOŁ Piotr przebywał w latach od 62 do 64 n.e. w Babilonie na terenie Mezopotamii, a w liście stamtąd pisanym wypowiedział się między innymi na temat „starszych”. Oto jego słowa: „Starszych [prezbiterów, starszyznę, NW, uw. marg.] więc wśród was napominam, jako również starszy i świadek cierpień Chrystusowych oraz współuczestnik chwały, która ma się objawić: Paście trzodę Bożą, która jest między wami, nie z przymusu, lecz ochotnie, po Bożemu, nie dla brzydkiego zysku, lecz z oddaniem, nie jako panujący nad tymi, którzy są wam poruczeni, lecz jako wzory dla trzody” (1 Piotra 5:1-3). Gdyby należało całą „trzodę Bożą” uważać za „starszyznę”, to jaki sens miałoby zwracanie się Piotra do „starszych (...) wśród was”? Poza tym kogo mógłby apostoł mieć na myśli, wspominając o tych, „którzy są wam poruczeni”, to znaczy poruczeni „starszym”? Jakże mogliby oni ‚paść trzodę’, gdyby w niej wszyscy byli „starszymi”, a stąd też pasterzami?

2. Dlaczego odbiorcy listu Piotra musieli być „starszymi” w sensie oficjalnym? Ilu „starszych” miał zbór jeruzalemski, gdy rozpoczął swą działalność w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e.?

² Apostoł Piotr „jako również starszy” zalicza siebie do tej samej grupy, co „starsi”, do których pisał. Skoro więc Piotr był „starszym” w sensie oficjalnym, to i ci, do których się zwracał, byli oficjalnie uznanymi „starszymi”. Z racji swego autorytetu apostoł Jezusa Chrystusa z całą pewnością powinien być tego rodzaju „starszym”. Toteż kiedy w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e. zbór chrześcijański rozpoczął swą działalność, było w nim dwunastu oficjalnych „starszych”, mianowicie dwunastu apostołów Jezusa Chrystusa (Dzieje 1:13 do 2:37). Każdy z nich był podobnie jak Piotr „świadkiem cierpień Chrystusowych”, ponieważ trzymali się wszyscy razem od chrztu Jezusa aż do jego wniebowstąpienia (Dzieje 1:21, 22; 1 Piotra 5:1). Jako powołani na urząd „starszych”, począwszy od Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e. ci apostołowie ofiarnie ‚pracowali słowem i nauczaniem’. — 1 Tym. 5:17, NT; Dzieje 2:37-42; 4:33; porównaj z tym 2 Jana 1 i 3 Jana 1.

JAK USTANAWIANO „STARSZYCH”

3. (a) Jak dwunastu apostołów uzyskało nominację na „starszych”? (b) W związku z czym dowiadujemy się z 14 rozdziału Dziejów Apostolskich, jak ustanawiano „starszych” dla innych ówczesnych zborów?

³ Jedenastu wiernych apostołów Jezusa Chrystusa wywodziło się spośród jego uczniów; niektórzy z nich byli już ponad rok uczniami, zanim ich mianował apostołami (Jana 1:35 do 2:2; Mat. 4:12-22; 10:1-4; Łuk. 6:12-16). Zostali więc ustanowieni „starszymi” (prezbiterami) osobiście przez samego Jezusa. Późniejszy dwunasty apostoł, imieniem Maciej, został wybrany przez losowanie po wstąpieniu Jezusa do niebios, wobec czego również jego zamianowanie nie pochodziło od ludzi (Dzieje 1:15-26). A jak wprowadzono na urząd następnych „starszych” zboru w Jeruzalem oraz „starszych” innych zborów, zorganizowanych po Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e.? Dowiadujemy się o tym z czternastego rozdziału Dziejów Apostolskich. Paweł razem z Barnabą w trakcie swej pierwszej podróży misyjnej dotarł aż do Derbe, Ikonium, Listry i Antiochii Pizydyjskiej, które to miasta położone były na rozległych obszarach Azji Mniejszej. Wszędzie tam pozakładali zbory. W drodze powrotnej jeszcze raz odwiedzili te młode zbory.

4. Jak ustanowiono „starszych” w tych zborach, które odwiedzili Paweł i Barnaba? Dlaczego była to metoda teokratyczna?

⁴ Jak owe świeżo powstałe zbory uzyskały „starszych”? Donosi o tym księga Dziejów 14:22, 23, gdzie czytamy, że Paweł i Barnaba zatrzymywali się tam, „utwierdzając dusze uczniów i zachęcając, aby trwali w wierze, i mówiąc, że musimy przejść przez wiele ucisków, aby wejść do Królestwa Bożego. A gdy (...) wyznaczyli im w każdym zborze starszych, wśród modlitw i postów poruczyli ich Panu, w którego uwierzyli”. Jasno stąd widać, że zbory nie wyłaniały same tych „starszych” spośród swoich członków metodą wyborów, czyli przez ogólne głosowanie. Praktykowanego wówczas sposobu ustanawiania „starszych” nie można podciągnąć pod miano „demokratycznego”. Pawła wybrał na apostoła Jezus Chrystus, a tę podróż misyjną podjął on w towarzystwie Barnaby z polecenia świętego ducha Bożego. Toteż dokonywane przez nich mianowanie „starszych” po zborach miało charakter teokratyczny. — Dzieje 13:1-4.

5. Co Paweł kazał czynić Tytusowi w zborach na Krecie? Jakie kwalifikacje musiał Tytus brać pod uwagę?

⁵ Szereg lat później, mniej więcej w latach od 61 do 64 n.e., apostoł Paweł po uwolnieniu z pierwszego uwięzienia w Rzymie napisał do swego współpracownika Tytusa, przebywającego wtedy na wyspie Krecie: „Dla tej przyczyny pozostawiłem cię na Krecie, abyś uporządkował, co było wadliwe, i abyś zamianował starszych po miastach, jak ci poleciłem” (Tyt. 1:5, NW). Następnie Paweł wylicza wymagania, jakim powinien odpowiadać człowiek wyznaczony na „starszego”, dodając: „Jeśli jest ktoś bez zarzutu, mąż jednej żony, mający wierzące dzieci, które nie są pomawiane o rozpustę ani nie są krnąbrne. Nadzorca bowiem jako zawiadowca Boży musi być bez zarzutu, nie samowolny, nie skory do gniewu, nie awanturujący się po pijanemu, nie wszczynający bójek, nie chciwy nieuczciwego zysku, ale gościnny, miłujący dobro, trzeźwego umysłu, sprawiedliwy, lojalny, panujący nad sobą, a co się tyczy umiejętności nauczania — trzymający się mocno wiernego słowa, aby potrafił zarówno napominać na podstawie zdrowej nauki, jak i strofować tych, którzy się sprzeciwiają”. — Tyt. 1:6-9, NW.

6. Jak Paweł użył tu określeń „starszy” i „nadzorca”? Z czego to wynika?

⁶ Przystąpiwszy do omawiania wymagań warunkujących zamianowanie kogoś „starszym” i oświadczywszy potem: „Nadzorca bowiem (...) musi być bez zarzutu” i tak dalej, apostoł Paweł wskazał zarazem, że „starszy” jest także „nadzorcą” (po grecku: episkopos). Kiedy Tytus by mianował „starszych”, równocześnie ustanawiałby też w zborze nadzorców. Paweł używa tu określeń „starsi” i „nadzorcy” wymiennie, jako synonimy, czyli słowa wyrażające podobną myśl. Zatem nadzorca musi być „starszym”, a „starszy” musi spełniać obowiązki nadzorcy. Okoliczność tę apostoł Paweł uwypuklił w Milecie.

7. Kogo Paweł wezwał z Efezu do Miletu? Co im wtedy powiedział?

⁷ Czytamy: „Z Miletu posłał do Efezu i wezwał starszych zboru. Kiedy przybyli do niego, rzekł im: (...) ‚Uważajcie na siebie samych i na całą trzodę, wśród której duch święty ustanowił was nadzorcami [po grecku: episkopoi], abyście paśli zbór Boży, nabyty przez niego krwią własnego Syna”. — Dzieje 20:17-28, NW.

8. Jak zostali zamianowani na „starszych” ci, którzy odwiedzili Pawła? Jaką służbę byli obowiązani pełnić? Przed kim głównie byli odpowiedzialni?

⁸ W myśl tych słów owi „starsi” nie byli wyznaczeni na urząd przez wybory, czyli jakieś demokratycznie pojęte głosowanie, ale zostali zamianowani mocą świętego ducha Bożego, który działał za pośrednictwem widzialnego ciała zarządzającego wszystkimi zborami. Będąc w ten sposób powołani na „starszych” (prezbiterów, starszyznę), byli jednocześnie ustanowieni „nadzorcami”, a funkcja nadzorców zobowiązywała ich do działania w charakterze pasterzy trzody Bożej, zboru Bożego. Odpowiedzialni byli przede wszystkim nie przed ciałem kierowniczym, lecz przed wielkim Nadzorcą, Jehową Bogiem (1 Piotra 2:25, NW; Izaj. 53:6). Słowa apostoła Pawła, skierowane do „starszych” z Efezu, pokrywają się z tym, co powiedział Piotr, napominając „starszych (...) wśród was”: „Paście trzodę Bożą”. — 1 Piotra 5:1, 2.

NADZORCY I SŁUDZY POMOCNICZY

9. (a) Jak w związku z zapełnieniem miejsca opróżnionego przez niewiernego Judasza wskazano, że apostołowie byli „nadzorcami”? (b) Z iloma „nadzorcami” rozpoczął działalność zbór jeruzalemski w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e.?

⁹ Apostoł Piotr i jedenastu pozostałych apostołów byli nie tylko „starszymi”, ale także „nadzorcami”. Stało się to oczywiste, gdy Piotr wystąpił przed zborem w Jeruzalem z zaleceniem, aby wypełnić miejsce opróżnione przez niewiernego apostoła Judasza. Dla podkreślenia konieczności takiego załatwienia sprawy Piotr przytoczył werset z Psalmu 109:8, mówiąc: „Napisano bowiem w księdze Psalmów: (...) ‚Niech ktoś inny obejmie jego urząd nadzorcy’” (Dzieje 1:20, NW). Hebrajski wyraz przetłumaczony tu na „urząd nadzorcy” był w greckiej Septuagincie oddany słowem episkope, które odnosi się do stanowiska nadzorcy (po grecku: episkopos). Logiczny stąd wniosek, że urząd apostoła był urzędem nadzorcy, a apostołowie byli nadzorcami z nominacji Jezusa Chrystusa. Na tej podstawie można też powiedzieć, że zbór jeruzalemski, złożony mniej więcej ze stu dwudziestu członków, rozpoczął działalność w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e., mając dwunastu nadzorców (Dzieje 1:15 do 2:43). Później, gdy zamianowano dalszych „starszych” do pomocy w troszczeniu się o rosnący zbór, służyło w nim więcej niż dwunastu nadzorców.

10. (a) Jak sprawowany był nadzór nad zborem efeskim w czasach, gdy Paweł zatrzymał się w Milecie i posłał o tym wiadomość do Efezu? (b) Jak według Listu do Filipian 1:1 obsługiwany był zbór w Filippi?

¹⁰ Jakieś dwadzieścia trzy lata po tej Pięćdziesiątnicy, kiedy Paweł w drodze do Jeruzalem zatrzymał się w Milecie, zbór w pobliskim Efezie miał cały szereg nadzorców, ponieważ wszyscy „starsi”, których apostoł wezwał do siebie, byli równocześnie nadzorcami (Dzieje 20:17-28). Cztery czy pięć lat później zbór w macedońskim mieście Filippi miał także kilku nadzorców oraz pewną liczbę sług pomocniczych współpracujących z nadzorcami. Właśnie dlatego apostoł Paweł, pisząc z Rzymu, rozpoczął swój list do tamtejszego zboru słowami: „Paweł i Tymoteusz, niewolnicy Chrystusa Jezusa, do wszystkich świętych w jedności z Chrystusem Jezusem, jacy są w Filippi, wraz z nadzorcami [episkopoi] i sługami pomocniczymi [diakonoi]”. — Filip. 1:1, NW.

11. Co pozwala nam sądzić sytuacja w zborze filipeńskim o obsadzie wszystkich zborów, w których pod dostatkiem było wykwalifikowanych mężczyzn? Jakie to stanowiło przeciwieństwo do późniejszego systemu „biskupów”?

¹¹ Z wersetu powyższego niedwuznacznie wynika, że zbór w Filippi miał więcej niż jednego nadzorcę i więcej niż jednego sługę pomocniczego (diakonos). Z pewnością było tak również we wszystkich innych zborach chrześcijańskich z pierwszego stulecia, jeśli dysponowały odpowiednio wykwalifikowanymi siłami, aby według swych potrzeb zapewnić sobie nadzorców i sług pomocniczych. Dopiero po śmierci dwunastu apostołów doszło do tego, że nad poszczególnymi zborami albo nad pewną liczbą zborów w okolicy obejmował zwierzchnictwo tylko jeden nadzorca.a

„GRONO STARSZYCH” („PRESBYTERION”)

12. Co według Listu 1 do Tymoteusza 4:14 tworzyli „starsi” zborowi? Jaką pozycję zajmowali względem siebie nawzajem?

¹² Nadzorcy danego zboru stanowili „grono starszych” (Przekład Nowego Świata), inaczej określane niekiedy słowem „prezbiterstwo” (Authorized Version; American Standard Version) albo „starszyzna” (New English Bible), bądź też wyrażeniem „kolegium prezbiterów” (Biblia Tysiąclecia, wyd. II), o którym apostoł Paweł wspomniał w Liście 1 do Tymoteusza 4:14. (Porównaj z tym Łukasza 22:66 i Dzieje Apostolskie 22:5; w Przekładzie Nowego Świata jest tu mowa o „zgromadzeniu starszych”. Wszyscy członkowie takiego „grona [albo: zgromadzenia] starszych” byli sobie równi, mieli taką samą rangę, nikt z nich nie był najważniejszym, najwybitniejszym ani najbardziej wpływowym członkiem zboru. Każdy z radością dźwigał swoją część odpowiedzialności za nadzorowanie i doglądanie całego zboru.

13. O co właściwie ubiegał się chrześcijanin pragnący przywileju nadzorcy według Listu 1 do Tymoteusza 3:1?

¹³ Co w takim razie miał na myśli apostoł Paweł, gdy pisał słowa, które znajdujemy w Liście 1 do Tymoteusza 3:1? Wyjaśnił tam Tymoteuszowi: „Jeżeli ktoś ubiega się o urząd nadzorcy [po grecku: episkope], to pragnie godnej pracy” (NW). Nie chodziło mu o to, jakoby chrześcijanin przejęty takim pragnieniem ubiegał się o stanowisko najważniejszej, najbardziej odpowiedzialnej i najwybitniejszej jednostki, mającej w zborze najmocniejszą pozycję jako jego jedyny nadzorca na podobieństwo „biskupa” w nominalnym chrześcijaństwie, który po prostu rządzi pewnym obszarem (diecezją), obejmującym cały szereg gmin wyznaniowych (1 Tym. 3:1; NP, Gd, BT, Wk, Db). Przeciwnie, człowiek mający takie pragnienie chce tylko dzielić z innymi nadzorcami w zborze obowiązki związane z czuwaniem nad duchowym stanem zboru, dostarczaniem mu pokarmu duchowego i przewodzeniem mu w wielbieniu Jehowy. Stara się sprostać wymaganiom stawianym nadzorcom, a wyłuszczonym przez apostoła Pawła w następnych wierszach, to jest w Liście 1 do Tymoteusza 3:2-7; odpowiadają one zresztą tym, które są przedstawione w Liście do Tytusa 1:6-9. Wymagania te dowodzą, iż rzeczywiście „pragnie godnej pracy”.

14. (a) Co było potrzebne dla zachowania porządku na zebraniach „grona starszych”? Jak czyniono zadość tej potrzebie? (b) Jak długo trwało członkostwo w „gronie starszych”? Dlaczego?

¹⁴ Oczywiście w takim zborowym kolegium prezbiterów, czyli „gronie [zgromadzeniu] starszych”, musiał ktoś jako przewodniczący kierować porządkiem zebrań tychże „starszych”. Pismo święte nie wyjawia, jak członka owego grona ustanowiono przewodniczącym. Nie mogło tu chodzić o stałe przewodnictwo; najprawdopodobniej miało ono charakter okresowy i podlegało rotacji, to znaczy po pewnym czasie przechodziło kolejno na dalszych równych sobie członków „grona starszych”. Kiedy któryś ze starszych po upływie swej kadencji przekazywał przewodnictwo następnemu, sam nie przestawał być „starszym” ani „nadzorcą”. Pozostawał w dalszym ciągu w „gronie starszych”. Ponieważ członkowie tego grona nie byli wprowadzani na urząd przez demokratyczne wybory okresowo organizowane w zborze, więc zachowywali swe teokratyczne zamianowanie ze strony ciała kierowniczego. Obowiązywało ono tak długo, jak długo okazywali się wierni na tym urzędzie.

15. (a) Dlaczego w zborach nie było zastępców nadzorców ani zastępców starszych? (b) Co zasadniczo oznacza greckie słowo „diakonos”? Jak szeroki ma zakres zastosowania?

¹⁵ Nieznana była w ogóle pozycja zastępcy nadzorcy czy zastępcy starszego. Albo ktoś był zamianowanym nadzorcą, albo nim nie był. Ci wszyscy, którzy pomagali nadzorcom w troszczeniu się o różne sprawy zboru nie związane ściśle z jego stanem duchowym, byli mianowani na „sług pomocniczych” (po grecku: diakonoi). Wymagania stawiane tym „sługom pomocniczym” zestawił apostoł Paweł w Liście 1 do Tymoteusza 3:8-10, 12, 13. Określenie „diakon” powstało właśnie przez spolszczenie greckiego słowa diakonos, które w zasadzie oznacza po prostu sługę. Wyraz „sługa” (diakonos) ma bardzo szerokie, ogólne zastosowanie. Toteż kiedy Paweł pisał o sobie i swoich współpracownikach, że „byli sługami nowego przymierza”, „sługami Bożymi” oraz „sługami Chrystusa”, nie miał przy tym na myśli, jakoby byli „sługami pomocniczymi” jakiegoś zboru, wspierając w pracy jego „starszych”, czyli „nadzorców” (2 Kor. 3:6; 6:4; 11:23). Z drugiej strony natomiast o takich pomocnikach słusznie można powiedzieć, że są „sługami” ponoszącymi większą odpowiedzialność w służeniu Bogu, Chrystusowi i Słowu Bożemu. — Dzieje 6:4.

16. Jakie dzieło publiczne mieli do wykonania chrześcijanie z pierwszego stulecia? W jakiej mierze wywiązali się z tego zadania razem ze swymi starszymi, swymi nadzorcami oraz sługami pomocniczymi?

¹⁶ Czas i miejsce nie pozwalają teraz na dalsze omawianie teokratycznej struktury zboru chrześcijańskiego z czasów apostolskich, to jest w pierwszym stuleciu naszej ery. Ówczesna społeczność chrześcijańska miała między innymi do wykonania wielkie dzieło publiczne. Na czym ono polegało? Na wprowadzaniu w czyn słów Jezusa: „Ta dobra nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom”, oraz: „Idźcie (...) i czyńcie uczniów z ludzi wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem” (Mat. 24:14; 28:19, 20, NW). Społeczność ta wywiązała się ze swego zadania, korzystając z pomocy, kierownictwa i przewodnictwa swoich „starszych” (prezbiterów, starszych autorytetem), to znaczy nadzorców, jak również sług pomocniczych. Jeszcze przed zburzeniem Jeruzalem w roku 70 n.e. „dobrą nowinę o królestwie” ogłaszano zarówno w imperium rzymskim jak i poza jego granicami, wobec czego apostoł Paweł mógł pisać z aresztu domowego w Rzymie do „braci w Chrystusie, którzy są w Kolosach”, o „ewangelii, którą usłyszeliście, która jest zwiastowana wszelkiemu stworzeniu pod niebem” (Kol. 1:2, 23). Dokonanie tego wyczynu możliwe było dzięki teokratycznemu sposobowi zorganizowania dzieła. Jest to przykładem dla nas dzisiaj żyjących.

SPOŁECZNOŚĆ TEOKRATYCZNA W DWUDZIESTYM STULECIU

17. Jak w „Strażnicy” z roku 1884 nazwano niebiańskie Królestwo świętych Bożych? Na jakim systemie opierało się jednak zarządzanie widzialną, ziemską społecznością tychże świętych?

¹⁷ Nakazy naszego Pana, Jezusa Chrystusa, przytoczone w poprzednim paragrafie, pozostają dziś nadal aktualne, zwłaszcza odkąd Jehowa Bóg z chwilą upływu „czasów pogan” w roku 1914 n.e. ustanowił Królestwo swego Mesjasza, Jezusa. W związku z tym jesteśmy żywo zainteresowani okolicznością, jak dalece społeczność oddanych Bogu i ochrzczonych chrześcijan, którzy spełniają te nakazy, odpowiada apostolskiemu wzorowi z pierwszego stulecia. Strażnica syjońska w angielskim wydaniu z sierpnia roku 1884, na stronie 7 podała: „Królestwo świętych przeciwnie, jest Teokracją, która będzie władała światem (przez okres jego niedoskonałości i odnowy) bez względu na jego zgodę lub przyzwolenie”. Niemniej jednak co się tyczy świętych żyjących jeszcze na ziemi, to ta widzialna, ziemska społeczność oddanych i ochrzczonych naśladowców Jezusa Chrystusa opierała się w dużej mierze na kongregacjonalnej strukturze organizacyjnej. Poszczególne zbory (kongregacje) miały swoich starszych i diakonów, wybieranych przynajmniej raz na rok demokratyczną metodą głosowania ogółu oddanych Bogu i ochrzczonych członków danego zboru. Procedura ta odpowiadała ówczesnemu zrozumieniu tekstu Dziejów Apostolskich 14:23.b

18. Czyjego wybierania po zborach dotyczył artykuł „Przystojnie i porządnie” ze „Strażnicy syjońskiej” z roku 1895? Z kim ów artykuł równał tych przełożonych?

¹⁸ Na przykład w angielskim wydaniu Strażnicy syjońskiej z 15 listopada roku 1895 opublikowano czołowy artykuł zatytułowany: „Przystojnie i porządnie”, który nawiązywał do Listu 1 do Koryntian 14:40 (Gd). Omawiano w nim sprawę przełożonych w zborach oddanych Bogu i ochrzczonych chrześcijan; oto niektóre podtytuły: „Porządek w pierwotnym Kościele”, „Porządek konieczny dzisiaj”, „Rada apostolska zalecana”, „Stosowna pora na wybieranie starszych”, „Kwalifikacje starszych”. W pierwszych paragrafach podporządkowanych ostatniemu z wymienionych podtytułów przytoczone były wersety z Listu 1 do Tymoteusza 3:1-7 według przekładu The Emphatic Diaglott New Testament, poczynając od słów: „Jeżeli jakiś człowiek pragnie urzędu [służby] nadzorcy, to pragnie dobrej pracy. [Każda usługa spełniona dla ciała Chrystusowego jest służbą błogosławioną]. Nadzorca musi więc być nienaganny” i tak dalej. Widać stąd wyraźnie, że w artykule tym nie oddzielano „starszych” od „nadzorców”. — Zobacz również angielskie wydanie Strażnicy syjońskiej z 15 stycznia roku 1896, gdzie na stronie 24 przedstawiono „ODPOWIEDŹ: — Artykuł ‚Przystojnie i porządnie’”.

19. (a) Jak dnia 5 października roku 1932 dobiegło kresu stosowanie metody wybierania starszych i diakonów? (b) Jakiego dzieła dokonano i jakie imię przyjęto do tego czasu?

¹⁹ Powierzanie starszym (nadzorcom) i diakonom urzędu metodą urządzania wyborów w zborach trwało do 5 października roku 1932, kiedy to zbór nowojorski w uchwalonej rezolucji poprosił ciało kierownicze o zamianowanie dla niego „kierownika służby”, który by miał u swego boku komitet pomocników wybieranych przez zbór większością głosów. Zbory na całym świecie poszły za tym przykładem. (Zobacz Strażnicę w angielskim wydaniu z 15 października roku 1932, stronę 319, pod tytułem „Rezolucja”). Jednakże do tego czasu społeczność ludu Bożego przeprowadziła już potężną kampanię na rzecz rozgłoszenia imienia Jehowy i obwieszczenia Jego ustanowionego Królestwa Niebios. Dokonana była również większa część „żniwa”, to znaczy zgromadzania ostatka dziedziców Królestwa, przyrównanych do pszenicy. Od dnia 26 lipca roku 1931 zbory tych dziedziców Królestwa Bożego zaczęły też przyjmować nazwę „świadkowie Jehowy” (Izaj. 43:10-12, NW). — Zobacz Mateusza 13:24-30, 37-43.

20. (a) Jakiemu dalszemu przeobrażeniu uległa ta zmieniona struktura w roku 1938? (b) Jaki związek łączy Dział Służby z ciałem kierowniczym?

²⁰ Zmieniona w ten sposób struktura organizacyjna zborów świadków Jehowy utrzymywała się od października roku 1932 aż do roku 1938. W tym ostatnim ukazał się w angielskich wydaniach Strażnicy z 1 i 15 czerwca dwuczęściowy artykuł zatytułowany: „Organizacja”, gdzie omówiono ówczesne pojmowanie teokratycznej organizacji zborów. Od tego czasu wszystkich przełożonych w zborze mianowało ciało kierownicze z siedzibą w głównym biurze Towarzystwa Strażnica. Ciało kierownicze nie jest jednoznaczne z Działem Służby tego Towarzystwa, gdyż ma ono większy zakres działania niż zajmowanie się samym tylko obwieszczaniem Królestwa przez głosicieli w polu. Niemniej jednak to ciało kierownicze posługuje się Działem Służby i innymi działami do organizowania pracy na niwie Pańskiej.

21. (a) Kto dzisiaj pełni funkcję przewodniczącego zboru? Jakie są jego obowiązki? (b) Co stanie się z dotychczasowym przewodniczącym, gdy przewodnictwo przejdzie na innego członka prezbiterstwa?

²¹ Na ogół w każdym zborze świadków Jehowy jest dzisiaj sługa zboru. Funkcja jego polega na przewodniczeniu zborowi, przy czym kieruje zwłaszcza działalnością głoszenia i nauczania, którą w polu pracy misyjnej wykonują członkowie zboru. Zgodnie z tym, jak sprawę przedstawia nam Pismo święte, jest on „starszym”, a w konsekwencji także nadzorcą. Kiedy z biegiem czasu przewodnictwo przejdzie z niego na innego członka prezbiterstwa (starszyzny), czyli „grona starszych”, w dalszym ciągu pozostanie on członkiem tego grona, spełniając przypadające mu w udziale odpowiednie obowiązki.

22. Jaka jest pozycja i jakie są obowiązki zastępcy sługi zboru oraz sługi studiów biblijnych? Z kogo składa się komitet sądowniczy zboru?

²² Zbory mają także zastępcę sługi zboru, chrześcijanina zdolnego do objęcia przewodnictwa w każdej chwili, gdy nie może tego uczynić sługa zboru. Zgodnie z wymaganiami Pisma świętego nie jest on zastępcą nadzorcy, ale raczej sam jest nadzorcą i „starszym”. Ponieważ z wielkim rozmachem prowadzona jest działalność nauczania za pośrednictwem studiów biblijnych urządzanych w mieszkaniach ludzi zainteresowanych, zbory mają również zamianowanego sługę studiów biblijnych. Ze względu na to, że Biblia wymaga, aby nadzorca był „wykwalifikowany do nauczania” i „co się tyczy umiejętności nauczania — trzymający się mocno wiernego słowa”, sługą studiów biblijnych również musi być nadzorca i „starszy” (1 Tym. 3:1, 2; Tyt. 1:5-9, NW). Trzej wymienieni słudzy już dotąd tworzyli komitet sądowniczy, który załatwiał sprawy mogące poważnie zaciążyć na stanie duchowym zboru.

23. Kogo jeszcze w zborze zalicza się do „starszych” i „nadzorców”? Dlaczego?

²³ W zborach jest jeszcze sługa studium Strażnicy i sługa Teokratycznej Szkoły Służby Kaznodziejskiej. Ze względu na charakter ich obowiązków, ściśle związanych z nauczaniem i głoszeniem, sługami tymi tak samo powinni być „starsi” i nadzorcy ‚wykwalifikowani do nauczania’.

24. Jakie dalsze działy istnieją w dzisiejszych zborach? Jaka według Pisma świętego jest ranga tych, którzy usługują w takich działach?

²⁴ W dobie obecnej wydaje się olbrzymie ilości pomocniczych podręczników do studiowania Biblii, istnieje też ogromne zapotrzebowanie na te publikacje, a w związku z tym w zborze wyodrębnione są takie działy, jak czasopism i terenu oraz literatury. Zbór otrzymuje dobrowolne datki, ma również swoje rozchody, i stąd wyrasta potrzeba prowadzenia odpowiedniej sprawozdawczości. Ponieważ jednak praca sługi czasopism i terenu, sługi literatury oraz sługi rozrachunków nie jest bezpośrednio związana z duchowym stanem zboru, więc odpowiada raczej zadaniom wyznaczonym w czasach apostolskich zamianowanym „sługom pomocniczym” (diakonoi).

25. Kto pracuje w charakterze „nadzorców podróżujących”? Do kogo zalicza ich Pismo święte?

²⁵ W naszych czasach działają ponadto tak zwani „nadzorcy podróżujący”, którzy odwiedzają zbory w poszczególnych obwodach i okręgach. Zostali oni zamianowani na „sług obwodów” i „sług okręgów”. Trzeba ich także uważać za „starszych”, z uwagi na wymagania, jakie im stawiają powierzone im obowiązki.

26. (a) Kto więc pełni swoją służbę, wykonując poszczególne wyżej omówione zadania? Czy tworzą oni utytułowaną klasę duchowieństwa? (b) Jakie dzieło dokonuje się dzięki temu? Jakim staraniom swych świadków błogosławi Jehowa?

²⁶ Tak to przez wykonywanie różnych wyżej wymienionych zadań pełniona jest służba „starszych” (starszych autorytetem), to jest nadzorców, i sług pomocniczych. Przełożeni ci nie tworzą utytułowanej klasy duchowieństwa. Ale dzięki ich nadzorowaniu, pasieniu, przewodnictwu i pomocy ogół członków zboru wielbi teraz Jehowę Boga w pokoju i jedności oraz przeprowadza na całym świecie dzieło czynienia uczniów i głoszenia dobrej nowiny o zbawieniu za sprawą Królestwa Bożego, zanim nadejdzie koniec wszelkich ustrojów politycznych i całej reszty doczesnego systemu rzeczy. Jehowa hojnie błogosławi i darzy powodzeniem starania Jego chrześcijańskich świadków, zmierzające do tego, żeby być społecznością teokratyczną w sposobie zorganizowania, w wielbieniu i działalności. Jemu też, wielkiemu Teokracie, niech będzie chwała i cześć na wieki przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana. — 1 Piotra 5:10, 11.

[Przypisy]