Niech wielbienie Jehowy zajmuje w naszym życiu właściwe miejsce
„Każdego dnia będę Ciebie błogosławił i na wieki wysławiał Twe imię” (PSALM 145:2, BT).
1. Czego Jehowa wymaga w kwestii wielbienia?
„JA, JEHOWA, twój Bóg, jestem Bogiem wymagającym wyłącznego oddania” (Wyjścia [2 Mojżeszowa] 20:5, NW). Jehowa wypowiedział te słowa do Mojżesza, który potem je powtórzył w przemówieniu do narodu izraelskiego (Powtórzonego Prawa [5 Mojżeszowa] 5:9, NW]. Mojżesz nie miał żadnych wątpliwości, że Jehowa Bóg oczekuje od swych sług, by oddawali cześć wyłącznie Jemu.
2, 3. (a) Dzięki czemu Izraelici zrozumieli, że wydarzenia rozgrywające się u stóp góry Synaj były czymś niezwykłym? (b) Na jakie pytania dotyczące wielbienia Jehowy przez Izraelitów oraz nowożytnych sług Bożych spróbujemy znaleźć odpowiedź?
2 Obozujący u podnóża góry Synaj Izraelici wraz z „mnóstwem obcego ludu”, który opuścił z nimi Egipt, stali się świadkami czegoś niezwykłego (2 Mojżeszowa 12:38). W niczym nie przypominało to kultu bogów egipskich, upokorzonych dziesięcioma plagami. Kiedy Jehowa objawił Mojżeszowi swą obecność, towarzyszyły temu zjawiska przejmujące lękiem: grzmoty, błyskawice i ogłuszający głos trąby, tak iż wszyscy w obozie zadrżeli. Potem pojawił się ogień i dym, a cała góra się zatrzęsła (2 Mojżeszowa 19:16-20; Hebrajczyków 12:18-21). Jeżeli jakiś Izraelita potrzebował dalszych dowodów niezwykłości tego, co się wydarzyło, wkrótce miał je otrzymać. Po pewnym czasie ujrzano Mojżesza schodzącego z góry ze spisanymi po raz drugi prawami Bożymi. Natchnione sprawozdanie donosi, że „skóra na twarzy jego [Mojżesza] promieniała, i [Izraelici] bali się przystąpić do niego”. Było to rzeczywiście niezapomniane, nadludzkie zjawisko! (2 Mojżeszowa 34:30).
3 Członkowie tego narodu Bożego nie mieli żadnych wątpliwości co do tego, jak ważne ma być dla nich wielbienie Jehowy. On był ich Wyzwolicielem. Jemu zawdzięczali przeżycie. On też był ich Prawodawcą. Ale czy Izraelici stawiali oddawanie czci Jehowie na pierwszym miejscu? A co powiedzieć o nowożytnych sługach Bożych? Jakie miejsce w ich życiu zajmuje wielbienie Jehowy? (Rzymian 15:4).
Wielbienie Jehowy w Izraelu
4. W jaki sposób był zorganizowany obóz Izraelitów podczas ich pobytu na pustyni i co znajdowało się pośrodku niego?
4 Gdybyś mógł spojrzeć z góry na Izraelitów obozujących na pustyni, co byś zobaczył? Ujrzałbyś całe mnóstwo namiotów — rozstawionych jednak w określonym porządku — w których mieszka co najmniej trzymilionowy naród; podzielono go na grupy obejmujące po trzy plemiona i rozmieszczono w kierunku północnym, południowym, wschodnim i zachodnim. Przyglądając się baczniej, pośrodku obozu zauważyłbyś jeszcze inne namioty. Tworzyły one cztery mniejsze grupki i dawały schronienie rodzinom z plemienia Lewiego. W centralnym punkcie stała niezwykła konstrukcja oddzielona zasłoną z tkaniny. Był to „Namiot Zgromadzenia”, czyli przybytek, który według planu Jehowy wznieśli „wprawieni w rzemiośle” Izraelici (4 Mojżeszowa 1:52, 53; 2:3, 10, 17, 18, 25; 2 Mojżeszowa 35:10).
5. Jakiemu celowi służył w Izraelu przybytek?
5 Na każdym z 40 miejsc, gdzie podczas swej wędrówki po pustyni Izraelici zatrzymywali się na postój, wznosili przybytek, który stanowił centralny punkt obozu (4 Mojżeszowa, rozdział 33). Biblia trafnie mówi, że Jehowa mieszkał pośród swego ludu w samym środku obozu. Jego chwała wypełniała przybytek (2 Mojżeszowa 29:43-46; 40:34; 4 Mojżeszowa 5:3; 11:20; 16:3). W książce Our Living Bible (Nasza żywa Biblia) powiedziano: „Do owej przenośnej świątyni przywiązywano nadzwyczajną wagę, gdyż dla plemion stanowiła ona główne miejsce zgromadzeń religijnych. Przez długie lata tułaczki po pustyni pomagało im to zachować jedność oraz podejmować wspólne działania”. Co więcej, przybytek stale przypominał Izraelitom, że w ich życiu najważniejsze jest wielbienie Stwórcy.
6, 7. Jaką budowlą przeznaczoną do oddawania czci Bogu zastąpiono przybytek i jak z niej korzystał naród izraelski?
6 Po wkroczeniu Izraelitów do Ziemi Obiecanej przybytek wciąż był dla nich centralnym miejscem wielbienia (Jozuego 18:1; 1 Samuela 1:3). Z czasem król Dawid wystąpił z propozycją wzniesienia stałej świątyni. Wybudował ją później jego syn Salomon (2 Samuela 7:1-10). W trakcie oddania jej do użytku zstąpił z góry obłok na znak, że cieszy się ona uznaniem Jehowy. „Zbudowałem ci oto dom ten na mieszkanie, siedzibę, abyś tu przebywał na wieki!” — oświadczył w modlitwie Salomon (1 Królewska 8:12, 13; 2 Kronik 6:2). Odtąd ta nowa świątynia stała się dla narodu ośrodkiem oddawania czci Bogu.
7 Trzy razy w roku wszyscy mężczyźni w Izraelu udawali się do świątyni w Jeruzalem, by wziąć udział w radosnych uroczystościach, dając tym wyraz docenianiu dla błogosławieństw Bożych. Zgromadzenia te słusznie nazywano „okresowymi świętami Jehowy”, gdyż koncentrowano się wtedy na wielbieniu Boga (Kapłańska [3 Mojżeszowa] 23:2, 4, NW). Uczestniczyły w nich także bogobojne niewiasty wraz z innymi członkami rodziny (1 Samuela 1:3-7; Łukasza 2:41-44).
8. Jak Psalm 84:2-13 wskazuje na znaczenie wielbienia Jehowy?
8 Natchnieni psalmiści wyraźnie ukazali, jak ważną rolę w ich życiu odgrywało wielbienie Jehowy. „Jak miły jest Twój Przybytek, Jahwe Zastępów!” — śpiewali synowie Koracha. Z pewnością nie wysławiali zwykłej budowli. Wznosili raczej swe głosy na chwałę Jehowy Boga, oznajmiając: „Serce moje i ciało moje wołają radośnie do Boga żywego”. Wiele szczęścia zaznawali w swej służbie także lewici, toteż oświadczyli: „Szczęśliwi, którzy mieszkają w Domu Twoim: wysławiają Cię nieustannie”. W gruncie rzeczy cały Izrael mógł zaśpiewać: „Szczęśliwi, którzy w Tobie mają źródło siły, gdy drogi pielgrzymie w sercu obmyślają. (...) Idą i siły w nich rosną, aż staną przed Bogiem na Syjonie”. Chociaż podróż do Jeruzalem mogła być dla Izraelity długa i męcząca, to po dotarciu do stolicy odnawiał swe siły. Jego serce przepełniała radość, gdy opiewał przywilej wielbienia Jehowy: „Zaiste, lepszy jeden dzień na Twoich dziedzińcach niż tysiące innych. Wolę stać u progu Domu Boga mego, niż mieszkać w namiotach grzeszników. (...) Jahwe Zastępów, szczęśliwy, kto się Tobie powierzył!” Słowa te świadczą o tym, że owi Izraelici dawali pierwszeństwo wielbieniu Jehowy (Psalm 84:2-13, Biblia poznańska).
9. Co się stało z narodem izraelskim, gdy wielbienie Jehowy przestało być dla niego sprawą najważniejszą?
9 Niestety, z czasem prawdziwe wielbienie przestało być dla Izraelitów sprawą najważniejszą. Dopuścili, by kult fałszywych bogów wyparł ich gorliwość dla Jehowy. W rezultacie Jehowa oddał ich w ręce wrogów i pozwolił, żeby zostali uprowadzeni do niewoli w Babilonie. Kiedy po 70 latach wrócili do ojczyzny, Jehowa udzielał im gorących zachęt za pośrednictwem takich wiernych proroków, jak Aggeusz, Zachariasz i Malachiasz. Kapłan Ezdrasz i namiestnik Nehemiasz pobudzili Izraelitów do odbudowania świątyni i wznowienia w niej prawdziwego wielbienia. Ale z upływem stuleci znów zeszło ono na dalszy plan.
Gorliwość dla prawdziwego wielbienia w I wieku
10, 11. Jakie miejsce zajmowało wielbienie Jehowy w życiu wiernych sług w czasach, gdy na ziemi przebywał Jezus?
10 W czasie wyznaczonym przez Jehowę pojawił się Mesjasz. Wierni chwalcy oczekiwali wówczas zbawienia od Jehowy (Łukasza 2:25; 3:15). W Ewangelii według Łukasza opisano na przykład 84-letnią wdowę Annę, która „nigdy nie opuszczała świątyni, lecz nocą i dniem pełniła świętą służbę w postach i błaganiach” (Łukasza 2:37).
11 Jezus oświadczył: „Moim pokarmem jest wykonywanie woli tego, który mnie posłał, i dokończenie jego dzieła” (Jana 4:34). Przypomnijmy sobie, jak zareagował, gdy zobaczył w świątyni ludzi wymieniających pieniądze. Poprzewracał im stoły, a sprzedającym gołębie — ławy. Marek donosi: „Nikomu nie pozwalał przenieść sprzętu przez świątynię, lecz nauczał i mówił: ‚Czyż nie jest napisane: „Dom mój będzie nazwany domem modlitwy dla wszystkich narodów”? Wy zaś uczyniliście z niego jaskinię zbójców’” (Marka 11:15-17). A zatem Jezus nie pozwolił nikomu nawet przejść skrótem przez dziedziniec świątyni, aby przenieść jakieś artykuły do innej części miasta. Swym czynem uwypuklił znaczenie rady, której wcześniej udzielił: „Stale więc szukajcie najpierw królestwa oraz Jego [Bożej] prawości” (Mateusza 6:33). Jezus zostawił nam wspaniały przykład świadczenia Jehowie wyłącznego oddania. Rzeczywiście postępował zgodnie z tym, o czym głosił (1 Piotra 2:21).
12. Jak uczniowie Jezusa pokazywali, że dają pierwszeństwo wielbieniu Jehowy?
12 Jezus był dla swych uczniów wzorem do naśladowania również pod tym względem, że działał zgodnie z własnym nakazem, by uwalniać wiernych, lecz uciskanych Żydów od ciężarów związanych z fałszywymi praktykami religijnymi (Łukasza 4:18). Pierwsi chrześcijanie, posłuszni jego poleceniu, aby czynić uczniów i ich chrzcić, śmiało obwieszczali wolę Jehowy co do ich zmartwychwstałego Pana. W ten sposób dawali pierwszeństwo wielbieniu Jehowy, a to cieszyło się Jego szczególnym uznaniem. Dlatego za sprawą cudu anioł Boży uwolnił z więzienia dwóch apostołów, Piotra i Jana, nakazując im: „Idźcie, a stanąwszy w świątyni, oznajmiajcie ludowi wszystkie wypowiedzi o tym życiu”. Pokrzepieni na duchu apostołowie posłuchali tych słów. Każdego dnia w świątyni jeruzalemskiej oraz od domu do domu „w dalszym ciągu bezustannie nauczali i oznajmiali dobrą nowinę o Chrystusie, Jezusie” (Dzieje 1:8; 4:29, 30; 5:20, 42; Mateusza 28:19, 20).
13, 14. (a) Co od czasów pierwszych chrześcijan Szatan usiłuje uczynić ze sługami Bożymi? (b) Co nieustannie robią wierni chwalcy Boga?
13 Kiedy wzmógł się sprzeciw wobec ich głoszenia, Bóg natchnął swych wiernych sług, by spisywali nader aktualne rady. „Przerzućcie na niego [Jehowę] wszelką waszą troskę, gdyż on się o was troszczy” — napisał Piotr wkrótce po roku 60. „Zachowujcie trzeźwość umysłu, bądźcie czujni. Wasz wróg, Diabeł, krąży jak ryczący lew, starając się kogoś pożreć. Ale przeciwstawcie się jemu, stali w wierze, wiedząc, że jeśli chodzi o cierpienia, to samo dzieje się w całej społeczności waszych braci na świecie”. Słowa te niewątpliwie dodały otuchy pierwszym chrześcijanom. Wiedzieli, że choć przez krótką chwilę będą cierpieć, jednak Bóg dokończy ich szkolenia (1 Piotra 5:7-10). W tamtych dniach ostatnich żydowskiego systemu rzeczy prawdziwi chrześcijanie wznieśli nacechowane miłością wielbienie Jehowy na nowe wyżyny (Kolosan 1:23).
14 Zgodnie z zapowiedzią apostoła Pawła pojawiło się odstępstwo od prawdziwego wielbienia (Dzieje 20:29, 30; 2 Tesaloniczan 2:3). Dowodów na to dostarczyły końcowe dziesięciolecia pierwszego wieku (1 Jana 2:18, 19). Szatan umiejętnie zasiał fałszywych chrześcijan między prawdziwych, toteż trudno było odróżnić „chwasty” od osób przyrównanych do pszenicy. Niemniej w ciągu minionych stuleci byli tacy, którzy stawiali wielbienie Boga na pierwszym miejscu, nawet z narażeniem życia. Jednakże dopiero w ostatnich dziesięcioleciach „wyznaczonych czasów narodów” Bóg ponownie zebrał swych sług, by wywyższyć prawdziwe wielbienie (Mateusza 13:24-30, 36-43; Łukasza 21:24).
Wywyższone wielbienie Jehowy w naszych czasach
15. Jak od roku 1919 spełniają się proroctwa z Księgi Izajasza 2:2-4 oraz Micheasza 4:1-4?
15 W roku 1919 Jehowa udzielił namaszczonemu ostatkowi mocy potrzebnej do odważnego podjęcia ogólnoświatowego dzieła świadczenia, dzięki któremu wywyższane jest wielbienie prawdziwego Boga. Od 1935 roku nieustannie napływają symboliczne „drugie owce”, toteż ciągle rośnie rzesza ludzi wstępujących na duchową „górę domu Jehowy”. W roku służbowym 1993 aż 4 709 889 Świadków wychwalało Jehowę, zapraszając innych, by przyłączyli się do wywyższonego wielbienia Boga. Jakże się ono różni od odstępczych „pagórków” światowego imperium religii fałszywej, a zwłaszcza chrześcijaństwa, znajdujących się w rozpaczliwym stanie duchowym! (Jana 10:16; Izajasza 2:2-4, NW; Micheasza 4:1-4).
16. Co muszą przemyśleć wszyscy słudzy Boży w związku z bliskością wydarzeń przepowiedzianych w Księdze Izajasza 2:10-22?
16 Wyznawcy fałszywych religii nie tylko uważają swe kościoły i katedry za „wysokie” [„wyniosłe”, NW], ale nawet stawiają na piedestale duchownych, obsypując ich górnolotnymi tytułami i zaszczytami. Zauważmy jednak, że Izajasz zapowiedział: „Dumne oczy człowieka opuszczą się, a pycha ludzka zniży się, ale jedynie Pan [Jehowa, NW] wywyższy się w owym dniu”. Kiedy to nastąpi? Podczas szybko nadciągającego wielkiego ucisku, gdy „bożki doszczętnie zginą”. Ze względu na bliskość tego napawającego lękiem okresu wszyscy słudzy Boży muszą się poważnie zastanowić, jakie miejsce w ich życiu zajmuje wielbienie Jehowy (Izajasza 2:10-22).
17. Jak w naszych czasach słudzy Jehowy dowodzą, że wielbienie Boga jest dla nich najważniejsze?
17 Świadkowie Jehowy, jako międzynarodowa społeczność braterska, znani są ze swego gorliwego głoszenia o Królestwie. Oddawanie czci Bogu nie jest dla nich zwykłą formalnością — religią, której poświęca się godzinę czy dwie tygodniowo. Przeciwnie, stanowi ich drogę życiową (Psalm 145:2). W ubiegłym roku ponad 620 000 Świadków tak ułożyło swoje sprawy, żeby pełnoczasowo uczestniczyć w chrześcijańskiej służbie Bożej. Również pozostali z pewnością nie zaniedbywali wielbienia Jehowy. Zajmuje ono szczególne miejsce w ich codziennych rozmowach oraz w publicznym głoszeniu, nawet jeśli ze względu na obowiązki rodzinne muszą ciężko pracować na utrzymanie.
18, 19. Podaj przykłady Świadków, których przeżycia są dla ciebie zachętą.
18 Opublikowane w Strażnicy życiorysy Świadków ukazują, w jaki sposób bracia i siostry dają w swym życiu pierwszeństwo wielbieniu Jehowy. Pewna młoda chrześcijanka, która została ochrzczona w wieku sześciu lat, postawiła sobie za cel służbę misjonarską. A wy, młodzi bracia i siostry, jaki cel moglibyście sobie wytknąć, aby łatwiej wam było traktować wielbienie Jehowy jako najważniejszą rzecz w życiu? (Zobacz artykuł „Zmierzanie do celu, który obrałam mając sześć lat”, zamieszczony w Strażnicy z 1 marca 1992 roku na stronach 26-30).
19 Kolejnym wspaniałym przykładem stawiania wielbienia Jehowy na właściwym miejscu jest pewna owdowiała starsza siostra. Wielką zachętą do wytrwałości byli dla niej ci, którym pomogła w poznaniu prawdy. Osoby takie stanowiły jej rodzinę (Marka 3:31-35). Jeżeli znajdujesz się w podobnej sytuacji, czy także przyjmujesz wsparcie i pomoc młodszych członków zboru? (Zwróć uwagę, jak siostra Winifred Remmie opisała to w artykule „Zareagowałam w porze żniw”, zamieszczonym w Strażnicy z 1 lipca 1992 roku na stronach 21-23). Słudzy pełnoczasowi mogą dowieść, że wielbienie Jehowy jest w ich życiu najważniejsze, pokornie wykonując swe zadania tam, gdzie zostali skierowani i chętnie podporządkowując się teokratycznemu kierownictwu. (Przeczytaj życiorys brata Roya Ryana, zatytułowany „Ścisła więź z organizacją Bożą”, który ukazał się w Strażnicy z 1 grudnia 1991 roku na stronach 24-27). Pamiętajmy, że jeśli dajemy pierwszeństwo wielbieniu Jehowy, On bez wątpienia zapewni nam opiekę. Nie będziemy musieli się martwić o podstawowe środki do życia. Przykładem mogą tu być siostry Olive i Sonia Springate. (Zobacz artykuł „Szukałyśmy najpierw Królestwa” w Strażnicy z 1 lutego 1994 roku na stronach 20-25).
20. Jakie stosowne pytania powinniśmy sobie zadać?
20 Czyż każdy z nas nie powinien więc zadać sobie kilku wnikliwych pytań? Jakie miejsce w moim życiu zajmuje wielbienie Jehowy? Czy w miarę moich najlepszych możliwości żyję zgodnie ze złożonym Jehowie ślubem spełniania Jego woli? W jakich dziedzinach życia mógłbym coś ulepszyć? Uważna analiza następnego artykułu da nam sposobność do zastanowienia się, czy korzystamy ze swych dóbr materialnych stosownie do naszego postanowienia, by w życiu dawać pierwszeństwo wielbieniu Pana Wszechwładnego Jehowy, naszego miłującego Ojca (Kaznodziei 12:13; 2 Koryntian 13:5).
Tytułem powtórki
◻ Czego Jehowa wymaga w kwestii wielbienia?
◻ O czym miał przypominać przybytek?
◻ Kto w I wieku dał wyjątkowy przykład gorliwości dla prawdziwego wielbienia i w jaki sposób?
◻ Jak od roku 1919 jest wywyższane wielbienie Jehowy?