Dzieje Apostolskie
2 W dniu Pięćdziesiątnicy+ wszyscy przebywali razem w tym samym miejscu. 2 Nagle z nieba rozległ się odgłos przypominający szum gwałtownego, porywistego wiatru i wypełnił cały dom, w którym siedzieli+. 3 I zobaczyli jakby języki ognia, które się porozdzielały i usiadły osobno na każdym z nich. 4 Wtedy wszyscy zostali napełnieni duchem świętym+ i zaczęli mówić różnymi językami — tak jak duch pozwalał im mówić+.
5 W tym czasie w Jerozolimie przebywali bogobojni Żydzi z każdego narodu na świecie*+. 6 Gdy więc rozległ się ten odgłos, zebrał się wielki tłum. I wszyscy wpadli w osłupienie, bo każdy słyszał, jak mówiono w jego własnym języku. 7 Nie mogąc wyjść ze zdumienia, mówili: „Czy ci wszyscy ludzie nie są Galilejczykami?+ 8 Jak więc to się dzieje, że każdy z nas słyszy swój własny język*? 9 Partowie, Medowie+, Elamici+, mieszkańcy Mezopotamii, Judei, Kapadocji, Pontu, Azji*+, 10 Frygii, Pamfilii, Egiptu, terenów Libii leżących blisko Cyreny, przybysze z Rzymu, zarówno Żydzi, jak i prozelici*+, 11 Kreteńczycy i Arabowie — my wszyscy słyszymy, jak ci ludzie mówią w naszych językach o wspaniałych dziełach Bożych”. 12 Rzeczywiście, wszyscy byli tak zdziwieni i zdezorientowani, że pytali jeden drugiego: „Co to może znaczyć?”. 13 Ale byli i tacy, którzy z nich drwili, mówiąc: „Upili się młodym* winem”.
14 Wtedy stanął Piotr razem z Jedenastoma+ i głośno przemówił: „Judejczycy i wszyscy mieszkańcy Jerozolimy, uważnie posłuchajcie tego, co powiem. 15 Ci ludzie wcale nie są pijani, jak sądzicie, bo jest dopiero 3 godzina*. 16 To, co widzicie, zapowiedział prorok Joel: 17 ‚„W dniach ostatnich”, mówi Bóg, „wyleję swojego ducha na najróżniejszych ludzi*. I wasi synowie oraz wasze córki będą prorokować, młodzi wśród was będą oglądać wizje, a ludzie starsi będą mieć sny+. 18 Nawet na swoich niewolników i niewolnice wyleję w tych dniach swego ducha i będą prorokować+. 19 I uczynię cuda* na niebie i na ziemi — sprawię, że pojawi się krew, ogień i chmury dymu. 20 Słońce zamieni się w ciemność, a księżyc w krew, zanim nadejdzie wielki, wspaniały dzień Jehowy*. 21 Ale każdy, kto wzywa imienia Jehowy*, będzie wybawiony”’+.
22 „Izraelici, posłuchajcie: Jezusa Nazarejczyka posłał Bóg. Wyraźnie to pokazał przez potężne dzieła, cuda i znaki, których — jak sami wiecie — dokonywał pośród was za jego pośrednictwem+. 23 Człowiek ten został wam wydany, żeby spełniło się to, co postanowił i przewidział Bóg+. I przybiliście go do pala, zgładziliście rękami niegodziwych ludzi+. 24 Ale Bóg go wskrzesił+, wyzwolił go z mocy* śmierci, bo było nie do pomyślenia, żeby trzymała go w swoim uścisku+. 25 Dawid mówi o nim: ‚Zawsze mam Jehowę* przed oczami. Jest On po mojej prawej stronie, więc nic mną nie wstrząśnie. 26 Dlatego moje serce się ucieszyło, na moich ustach* były radosne słowa. I będę* żył nadzieją, 27 bo nie pozostawisz mnie* w grobie*, nie pozwolisz, żeby Twój lojalny sługa ujrzał zepsucie*+. 28 Pokazałeś mi drogę życia. Kiedy przebywam w Twojej obecności*, przepełnia mnie wielka radość’+.
29 „Bracia, pozwólcie, że otwarcie wam powiem o Dawidzie — głowie rodu — który umarł i został pochowany+, a jego grobowiec jest u nas po dziś dzień. 30 Był on prorokiem i wiedział, że Bóg przyrzekł posadzić na jego tronie jednego z jego potomków*+. 31 Dlatego z góry wiedząc, co ma się wydarzyć, mówił o zmartwychwstaniu Chrystusa, że ani nie został opuszczony w grobie*, ani jego ciało nie uległo rozkładowi*+. 32 Bóg wskrzesił Jezusa*, a my wszyscy jesteśmy tego świadkami+. 33 Ponieważ więc został wywyższony, by zasiąść po prawej stronie Boga+, i otrzymał od Ojca obiecanego ducha świętego+, wylał go na nas, jak sami widzicie i słyszycie. 34 Dawid przecież nie poszedł do nieba, za to sam mówi: ‚Jehowa* powiedział mojemu Panu: „Zasiadaj po mojej prawej stronie, 35 aż położę twoich wrogów jako podnóżek dla twoich nóg”’+. 36 Dlatego cały lud* Izraela może być tego pewny: Jezusa, którego wy straciliście na palu+, Bóg uczynił zarówno Panem+, jak i Chrystusem”.
37 Kiedy to usłyszeli, poczuli się tak, jakby zostali ugodzeni w serce, i zwrócili się do Piotra i do reszty apostołów: „Bracia, co mamy robić?”. 38 Piotr im powiedział: „Okażcie skruchę+ i niech każdy z was da się ochrzcić+ w imię Jezusa Chrystusa. A wtedy uzyskacie przebaczenie grzechów+ i otrzymacie dar ducha świętego. 39 Ta obietnica+ jest dla was, dla waszych dzieci i dla wszystkich, którzy są daleko — wszystkich, których wybierze* sam Jehowa*, nasz Bóg”+. 40 I Piotr powiedział im jeszcze wiele innych rzeczy. Dawał im dokładne świadectwo i wciąż ich usilnie zachęcał: „Ratujcie się spośród tego zepsutego pokolenia”+. 41 Ci więc, którzy żywo zareagowali na jego słowa, zostali ochrzczeni+. Tego dnia przyłączyło się do uczniów około 3000 osób*+. 42 I dalej wnikali w nauki apostołów, razem spędzając czas, wspólnie jedząc posiłki+ i się modląc+.
43 A apostołowie dokonywali wielu cudów i znaków+ i wszyscy* zaczęli odczuwać lęk. 44 Wszyscy, którzy uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne. 45 Zaczęli sprzedawać swoje posiadłości i mienie+, a uzyskane pieniądze rozdzielali między wszystkich stosownie do potrzeb+. 46 Połączeni wspólnym celem, dzień w dzień stale przebywali w świątyni. W różnych domach spotykali się na posiłkach, z wielką radością i w szczerości serca dzieląc się ze sobą jedzeniem 47 i wysławiając Boga. I cały lud odnosił się do nich przychylnie. A Jehowa* sprawiał, że codziennie przyłączali się do nich inni wchodzący na drogę wybawienia+.