Historyczny pierwowzór pustoszyciela chrześcijaństwa

„Gdy ujrzycie obrzydliwość spustoszenia, opowiedzianą przez Daniela proroka, stojącą na miejscu świętym (kto czyta, niechaj uważa), tedy ci, co będą w ziemi Judzkiej, niech uciekają na góry”. — Mat. 24:15, 16, Gd.

 1. (a) Co wkrótce zaskoczy świat, podobnie jak w roku 70 n.e.? (b) Co rozpoznają w tym osoby poinformowane, zgodnie z proroctwem Izajasza 28:21?

KIEDY w roku 70 naszej ery, czyli dziewiętnaście stuleci temu, legiony rzymskie spustoszyły leżące na Bliskim Wschodzie miasto Jeruzalem, było to zaskoczeniem dla świata. Nawet sam zdobywca, rzymski wódz Tytus, syn cesarza Wespazjana, dziwił się, że padło przed nim tak silnie ufortyfikowane miasto. Podobno rzekł wtedy: „Bóg nas w walce wspomagał, Bóg spędził Żydów z tych miejsc warownych, bo jakżeby takim wieżom poradziły ludzkie ręce i ludzkie machiny!”a Oto jednak wkrótce świat znowu będzie zaskoczony. W niedalekiej przyszłości, kiedy zostanie spustoszone silnie obwarowane chrześcijaństwo, liczące sobie już szesnaście wieków istnienia, wprawi to nawet współczesny świat w osłupienie. Osoby poinformowane rozpoznają w tym zdarzeniu „zadziwiający czyn” Boży i Jego „nadzwyczajne dzieło”, przepowiedziane przez proroka Izajasza.b A kto spustoszy chrześcijaństwo? Prorocze Słowo samego Boga wskazuje niedwuznacznie, kto odegra rolę pustoszyciela. Bóg nawet stworzył prototyp tej postaci.

 2. (a) Co rozumiemy przez określenie „chrześcijaństwo”? (b) Co z racji tego, czym ono jest, stanie się z nominalnym chrześcijaństwem, a co z prawdziwym chrystianizmem?

² Cóż właściwie rozumiemy przez słowo „chrześcijaństwo”? Szeroko znane dzieło Webstera: Third New International Dictionary (Trzeci nowy słownik międzynarodowy), określa to pojęcie między innymi w ten sposób: „Część świata, w której dominuje chrystianizm, czyli którą rządzą w zasadzie instytucje chrześcijańskie”. Jednakże religia praktykowana w setkach odłamów chrześcijaństwa daleka jest od biblijnego chrystianizmu. Dlatego religia ta jest tylko chrystianizmem pozornym; z samej nazwy, a więc nominalnym; stąd też chrześcijaństwo siłą rzeczy jest częścią składową świata ludzkiego, rządzoną przez instytucje rzekomo chrześcijańskie. System ten nie reprezentuje prawdziwego chrystianizmu. Słusznie będzie spustoszony i zniknie na zawsze. Stwierdzenie tego typu wywrze być może piorunujące wrażenie na wielu religijnie usposobionych ludziach, ale jeszcze bardziej wstrząsające będzie jego urzeczywistnienie. Co w takim razie stanie się z prawdziwym chrystianizmem? Prawdziwy chrystianizm, wbrew wszelkim próbom zniszczenia go wraz z jego sfałszowaną kopią, nigdy nie zniknie z oblicza ziemi. Dobrze zakorzeniony, na zawsze będzie kwitł na przeobrażonym, zaznającym pokoju globie ziemskim, stanowiąc prawdziwą chlubę swego Założyciela, Jezusa Chrystusa.

 3. (a) Czy Biblia wspomina o chrześcijaństwie bezpośrednio, czy w jakiś inny sposób? (b) Jakie wersety biblijne unaoczniają użycie słowa „wzór”?

³ Prawdą jest, że nazwa „chrześcijaństwo” w Piśmie świętym nie występuje. W czasach, gdy spisywano Biblię, żadne takie chrześcijaństwo nie istniało; powstało ono dopiero w czwartym wieku naszej ery, za czasów cesarza rzymskiego Konstantyna, i w wyniku jego działalności na polu religijnym. Niemniej jednak chrześcijaństwo miało swój pierwowzór w biblijnym świecie starożytnym i zostało tam nawet zupełnie trafnie zobrazowane. Całe dzieje chrześcijaństwa i jego sposób postępowania odpowiadają tak dokładnie jego starożytnemu wzorowi, jak odbitka wykonana na papierze odpowiada powleczonej farbą matrycy drukarskiej. W Biblii świętej, w Liście 1 do Koryntian 10:11, znajdujemy w takim właśnie znaczeniu użyte słowo „wzór”. Czytamy tam: „A to wszystko im [to jest Żydom] się stało, aby było wzorem, a napisane jest ku napomnieniu dla nas, na których przyszedł koniec wieków” (NT). Natomiast według Listu do Hebrajczyków 8:5 Jehowa Bóg powiedział swemu prorokowi Mojżeszowi na górze Synaj: „Bacz (...), abyś uczynił wszystko według wzoru [inaczej: modelu], który ci został ukazany na górze”.

 4. (a) Który apostoł użył w swych pismach słowa „odpowiednik”? (b) O jaki odpowiednik chodzi w omawianym wypadku? Jaki związek ma on z prototypem?

⁴ A zatem istniał w starożytności system, z którym nowożytne chrześcijaństwo ma wiele cech wspólnych, będąc jakby jego lustrzanym odbiciem. Chrześcijaństwo podąża śladami swego dawnego wzoru i dlatego spotka je podobny los. Tamten starożytny system można słusznie nazwać prototypem, czyli pierwowzorem. A ponieważ chrześcijaństwo ściśle przypomina ten model, więc jest jego antytypem, jego odwzorowaniem, czyli odpowiednikiem. Z tego też powodu proroctwa biblijne, które się spełniły na starożytnym prototypie, spełniły się już albo się jeszcze spełnią na jego dzisiejszym odpowiedniku, na chrześcijaństwie. Apostoł Piotr, piszący swe natchnione listy w greczyźnie, jaką się posługiwano w pierwszym stuleciu, użył pewnego razu słowa „odpowiednik”. W Liście 1 Piotra 3:21 czytamy: „Odpowiednik [antitypos] tego zbawia teraz także i was, mianowicie chrzest” (NW). Zatem starożytny pierwowzór pozwala nam rozpoznać dzisiejszy jego odpowiednik; a to, co stało się z dawnym modelem, wskazuje proroczo, co czeka jego współczesne odwzorowanie, w tym wypadku nominalne chrześcijaństwo.

 5. (a) Jakie są najbardziej charakterystyczne cechy chrześcijaństwa? (b) Co było jego starożytnym modelem? Jakie podobieństwa narzucają taką odpowiedź?

⁵ Jakiż więc system religijny dawnych czasów przypomina chrześcijaństwo? Chrześcijaństwo utrzymuje, że pozostaje w bliskich stosunkach z Bogiem, ze Stwórcą, którego natchnione Pisma Hebrajskie nazywają imieniem Jehowa, inaczej Jahwe (Ps. 83:18, NW). Chrześcijaństwo twierdzi, że znajduje się w przymierzu z Jehową Bogiem, w tak zwanym „nowym przymierzu” zawartym przez jedynego pośrednika między Bogiem a ludźmi, Jezusa Chrystusa. Ponieważ natchnione Pisma Hebrajskie przepowiadały Mesjasza, czyli Chrystusa, więc chrześcijaństwo uznaje te Pisma za przynależne do Biblii, którą się posługuje w swych kościołach. Twierdzi, że oczekuje przyjścia tego Mesjasza czyli Chrystusa, tym razem przyjścia powtórnego. Podaje się też za pielgrzyma, który tylko wędruje przez ten świat „do miasta Boga żywego, do Jeruzalem niebiańskiego” (Hebr. 12:22). Zatem jaką starożytną organizację religijną przypomina chrześcijaństwo? Odpowiedź jest jednoznaczna: Jeruzalem i prowincję Judeę, której stolicą dziewiętnaście wieków temu było właśnie Jeruzalem. Ludność zamieszkująca Jeruzalem i Judeę posiadała natchnione Pisma Hebrajskie i rościła sobie pretensje do tego, że jest z Jehową Bogiem w przymierzu, zawartym przez pośrednika, proroka Mojżesza. Twierdziła też, że oczekuje przyjścia Mesjasza, czyli Chrystusa.

 6. Jak w pierwszym stuleciu większość Żydów ustosunkowała się do Jezusa Chrystusa? Co musiał na nich ściągnąć taki sposób postępowania?

⁶ W pierwszym wieku naszej ery tylko mniejszość, czyli ostatek Żydów z Judei i innych prowincji rzymskich przyjął potomka króla Dawida i patriarchy Abrahama, Jezusa, jako Mesjasza, którego przyjście obiecał im Bóg. Poza tym ostatkiem, mieszkańcy Jeruzalem i Judei oraz pozostali Żydzi rozproszeni po świecie odrzucili go. Symbolem odrzucenia Mesjasza było przybicie go do pala straceń pod murami Jeruzalem w dniu Paschy roku 33 naszej ery. Tymczasem wydarzenia, które nastąpiły po przytwierdzeniu go do pala, tylko jeszcze pomnożyły liczbę dowodów wykazujących, że istotnie był przepowiedzianym Mesjaszem, czyli Chrystusem, Synem Bożym. Toteż odrzucenie go miało sprowadzić na niewiernych Żydów zgubne konsekwencje, jak to przepowiedzieli prorocy dawnych czasów, na przykład Daniel, i wielu innych. — Dan. 9:24-27.

 7. Kiedy Jezus podał swe proroctwo o spustoszeniu Judei i Jeruzalem? Jakie pytanie apostołów skłoniło go do wypowiedzenia tego proroctwa?

⁷ Na trzy dni przed tym krytycznym dniem Paschy, czyli w dniu 11 Nisan roku 33 n.e., Jezus Chrystus sam przepowiedział nadchodzącą zagładę Jeruzalem i tamtejszej świątyni oraz spustoszenie Judei, dodając, że nastąpi to jeszcze za życia ówczesnego pokolenia (Mat. 23:37 do 24:2; Marka 13:1, 2; Łuk. 21:5, 6; 19:41-44). Nieco później tego samego dnia czterech apostołów zapytało go o to bezpośrednio, a pozostałych ośmiu na pewno przysunęło się wtedy bliżej, aby też wysłuchać odpowiedzi Jezusa. Według sprawozdania apostoła Mateusza (rozdział 24, wiersz 3, NW) pytanie ich brzmiało: „Powiedz nam, kiedy się to stanie oraz co będzie znakiem twej obecności [po grecku: parousia] i zakończenia systemu rzeczy”. Pytali go jako proroka Bożego.

 8. Co Jezus najpierw przepowiedział udzielając odpowiedzi na to pytanie? Jak następnie określił „to wszystko”?

⁸ Odpowiadając na to potrójne pytanie, Jezus przepowiedział pojawienie się na widowni fałszywych Mesjaszy, czyli Chrystusów, wybuchy wojen pomiędzy narodami i królestwami, klęski głodu bądź niedożywienia, zarazy i trzęsienia ziemi. Wszystko to miało wystąpić w okresie między podaniem proroctwa a nadejściem spustoszenia Jeruzalem i Judei. Co do znaczenia owych wydarzeń, Jezus powiedział: „To wszystko dopiero początek boleści” (Mat. 24:3-8). „Nie lękajcie się; to bowiem musi stać się najpierw, lecz nie zaraz potem będzie koniec”. — Łuk. 21:9.

 9. (a) Jakie zadanie mieli do wykonania uczniowie Chrystusa podczas rozgrywania się tych wydarzeń? (b) Co wskazuje, czy Jezus zostawił im zbyt mało czasu na spełnienie tego zadania przed zapowiadanym końcem?

⁹ Co mieli czynić apostołowie Chrystusa podczas tak zapowiedzianego rozwoju wydarzeń na świecie? Mieli spełniać zadanie, które im Jezus przedłożył, mówiąc: „Dobra nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; a wtedy nadejdzie koniec”. Dzieło głoszenia należało przeprowadzać pomimo prześladowań religijnych, wzrostu bezprawia i wynikającego stąd ostudzenia miłości u większości ludzi wierzących (Mat. 24:9-14, NW; Marka 13:9-13). „Ale przedtem Ewangelia musi być głoszona wszystkim narodom” (Marka 13:10, BT). Jezus nie pozostawił apostołom i uczniom zbyt mało czasu na tak rozległe wydawanie świadectwa o Królestwie Bożym. Już w roku 60 lub 61 n.e., kiedy apostoł Paweł był w Rzymie więziony za ogłaszanie Królestwa, mógł on ze spokojnym sumieniem napisać do chrześcijan w Kolosach na terenie Azji Mniejszej o Ewangelii: „Usłyszeliście ją; wieść o niej rozeszła się między wszystkim stworzeniem, które żyje pod niebem. A ja, Paweł, jestem jej sługą”. — Kol. 1:23, Kow.

10. Kto wówczas dzięki dziełu głoszenia otrzymał sposobność obrania postępowania zapewniającego bezpieczeństwo? Na czym polegał ten sposób postępowania?

¹⁰ Apostoł Paweł mógł napisać powyższe słowa na pięć lub sześć lat przed zbrojnym wystąpieniem Żydów z Judei i Jeruzalem przeciwko władzy rzymskiej, co uczynili w roku 66 n.e., trzy i pół roku przed spustoszeniem Jeruzalem oraz tamtejszej świątyni. Istniały więc możliwości zaniesienia dobrej nowiny o mesjańskim Królestwie Bożym zarówno do narodów pogańskich, jak i do obrzezanych Żydów żyjących w rozproszeniu po całej ziemi, zanim ich religijna stolica Jeruzalem uległa zburzeniu przez Rzymian w roku 70 n.e. Tym samym Żydzi mogli ujść zguby, jaka dosięgła Jeruzalem, jeśliby unikali tego miasta i nie przybywali do niego na doroczne uroczystości religijne. Kto tak uczynił, ten nie popadł w przerażenie, gdy wreszcie na żydowskie Jeruzalem przyszedł „koniec”.

JEZUS DAJE ROZPOZNAĆ PROTOTYPOWĄ „OBRZYDLIWOŚĆ”

11, 12. (a) Co miało dosięgnąć Jeruzalem po wykonaniu dzieła głoszenia? (b) Jakie słowa Jezusa z Ewangelii według Marka 13:14-20 ukazują, czy „początek boleści” miał służyć za ostateczny znak, że koniec Jeruzalem jest niebezpiecznie bliski?

¹¹ Po objęciu całej wówczas znanej ziemi przepowiedzianym głoszeniem Królestwa Bożego należało się spodziewać nadejścia „końca” Jeruzalem i jego świątyni. Czy jednak po nadaniu dziełu głoszenia odpowiedniego rozmachu i pojawieniu się wydarzeń, które miały być „początkiem boleści”, można było się jeszcze spodziewać specjalnej wskazówki świadczącej o tym, że teraz „koniec” Jeruzalem i świątyni jest już bardzo bliski? Tak! I Jezus nadmienił, co to miał być za wskaźnik oraz co mieli bez zwłoki zrobić chrześcijanie, którzy by się znajdowali na zagrożonym terytorium. W myśl Ewangelii według Marka 13:14-20 Jezus powiedział:

¹² „Gdy tedy ujrzycie ohydę spustoszenia [odrażającą rzecz, która powoduje spustoszenie, NW], stojącą tam, gdzie stać nie powinna — kto czyta, niech uważa — wtedy ci, co są w Judei, niech uciekają w góry. A kto jest na dachu, niech nie zstępuje na dół i nie wchodzi do środka, aby coś wziąć z domu swego. A kto jest na roli, niech nie wraca, by zabrać swój płaszcz. Biada też kobietom brzemiennym i karmiącym w owych dniach. Módlcie się tylko, aby to nie wypadło zimą. Albowiem dni owe będą taką udręką, jakiej nie było aż dotąd od początku stworzenia, którego dokonał Bóg, i jakiej już nie będzie. A jeśliby Pan nie skrócił tych dni, nie ocalałaby żadna istota [żadne ciało, NW], ale ze względu na wybranych, których wybrał, skrócił te dni”.

13. (a) Co według doniesień Marka i Mateusza miało wtedy przyjść na Judeę i Jeruzalem? (b) Kto miał wówczas zgodnie ze sprawozdaniem Łukasza pomścić się i wywrzeć swój gniew?

¹³ Jak wynika ze słów tego proroctwa, na prowincję Judeę włącznie z jej religijną stolicą Jeruzalem miało spaść takie udręczenie, jakiego dotąd nigdy nie było i jakiego już nie będzie. W sprawozdaniu z wypowiedzenia tego proroctwa, zanotowanym w Ewangelii według Mateusza 24:21, 22, udręka ta jest nazwana „wielkim uciskiem”. Natomiast w myśl sprawozdania, jakie zapisano w Ewangelii według Łukasza 21:22, 23, Jezus powiedział: „Dni te, to dni odpłaty, aby się wypełniło wszystko, co jest napisane (...); będzie bowiem wielka niedola na ziemi i gniew nad tym ludem”. Miały to być „dni” w pełni zasłużonego „wielkiego ucisku”. Miały to być „dni odpłaty”, a dosłownie „dni pomsty”, to jest pomsty ze strony Boga. Na mieszkańców Judei i Jeruzalem miał być wywarty „gniew” Boży. Jezus Chrystus, wypowiadając te słowa, spełniał proroctwo Izajasza 61:1, 2, gdyż ogłaszał „dzień pomsty Boga naszego”. — Zobacz tekst Łukasza 21:22 w Międzywierszowym Przekładzie Królestwa [w jęz. ang.].

14. Co i kiedy mieli uczynić chrześcijanie pochodzenia żydowskiego mieszkający w Judei i Jeruzalem, aby uniknąć zagłady razem z tym miastem?

¹⁴ Chrześcijanie pochodzenia żydowskiego, przebywający w Judei i Jeruzalem, mieli jak najprędzej uciekać, aby uniknąć zguby w „wielkim ucisku”. A kiedy? Skoro tylko by ujrzeli, że wokół Jeruzalem powstaje sytuacja, po której mieli poznać, iż „się przybliżyło spustoszenie jego” (Łuk. 21:20, Gd). Kto wszakże miał dokonać „spustoszenia” Jeruzalem? Oczywiście „wojska”, którymi miasto miało zostać „otoczone”. Właśnie te niszczycielskie żywioły Jezus nazwał (według różnych przekładów) „obrzydliwością”, „ohydą” lub „odrażającą rzeczą”. W myśl Ewangelii według Marka 13:14 rzekł on przecież: „Gdy tedy ujrzycie ohydę spustoszenia [obrzydliwość spustoszenia, Gd, odrażającą rzecz, która powoduje spustoszenie, NW], stojącą tam, gdzie stać nie powinna — kto czyta, niech uważa — wtedy ci, co są w Judei, niech uciekają w góry”.

15, 16. (a) Na którym miejscu nie powinna była stać „obrzydliwość”? (b) Za jakie miasto uważano wówczas Jeruzalem? Czy to uchroniło je przed zburzeniem?

¹⁵ A co można powiedzieć o miejscu, na którym ta „obrzydliwość” stać nie powinna? Rzecz odrażająca i ohydna nie ma prawa znajdować się w miejscu uważanym za święte; tymczasem w Ewangelii według Mateusza 24:15, 16 tak właśnie zostało nazwane to miejsce: „Przetoż gdy ujrzycie obrzydliwość spustoszenia, opowiedzianą przez Daniela proroka, stojącą na miejscu świętym (kto czyta, niechaj uważa), tedy ci, co będą w ziemi Judzkiej, niech uciekają na góry” (Gd). Miejscem świętym było Jeruzalem i najbliższa okolica.

¹⁶ Jeruzalem nazwane jest „miastem świętym” między innymi w Ewangelii według Mateusza 4:5 i 27:53. Po powstaniu Żydów w roku 66 n.e. i wycofaniu się legionów rzymskich pod wodzą Cestiusa Gallusa, w Jeruzalem puszczono w obieg pewną ilość nowych syklów srebrnych, na których z jednej strony też widniał napis „Jeruzalem święte”. Jednakże pozycja świętego miasta, jaką Jeruzalem zajmowało do chwili męczeńskiej śmierci Jezusa Chrystusa pod samymi murami miejskimi, nie uratowała go od spustoszenia w roku 70 n.e. ani nie ochroniła tamtejszej świątyni, uważanej za szczególnie świętą (Dzieje 21:28). Czynnikiem, za którego pomocą Bóg zamierzał dokonać „pomsty”, była owa „obrzydliwość”.

17, 18. (a) Jaki prorok przepowiedział omawianą „obrzydliwość”? Gdzie występuje to określenie w tekście hebrajskim jego proroctwa? (b) Gdzie dane wyrażenie jest również użyte w greckim tekście „Septuaginty”?

¹⁷ Nie należy przy tym przeoczyć faktu, że „odrażająca rzecz, która powoduje spustoszenie”, była przepowiedziana „przez proroka Daniela” (Mat. 24:15, NW). Niewątpliwie apostołowie Jezusa Chrystusa wiedzieli o tym, co o „odrażającej rzeczy, która powoduje spustoszenie”, było przepowiedziane w hebrajskim tekście Biblii, w księdze Daniela 11:31 i 12:11. A ponieważ doniesienia o życiu Jezusa Chrystusa spisali Mateusz i Marek po grecku, więc wzmianka o tej „odrażającej rzeczy” mogła także dotyczyć tekstu Daniela 9:27 w brzmieniu greckiej wersji, Septuaginty, gdzie występuje podobne greckie wyrażenie i gdzie czytamy:

¹⁸ „Tydzień jeden dla wielu potwierdzi przymierze, a w połowie tego tygodnia zniesiona będzie moja ofiara krwawa i bezkrwawa. A na świątyni będzie obrzydliwość spustoszeń, a przy końcu pewnego czasu będzie położony kres temu spustoszeniu”. — The Septuagint Bible w angielskim tłumaczeniu Charlesa Thomsona; zobacz też polską Biblię Tysiąclecia.

19. (a) Z czym więc ta „obrzydliwość” miała związek? Dlaczego Jezus słusznie o niej wspomniał? (b) Jak jednak brzmi hebrajski tekst proroctwa Daniela 9:27?

¹⁹ Wspomniane proroctwo Daniela, spisane pod koniec siedemdziesięcioletniego okresu opustoszenia Jeruzalem, odnosiło się szczególnie do tego miasta i do przyjścia Mesjasza. Wiele przemawia za tym, że Jezus Chrystus w wypowiedzi z Ewangelii według Mateusza 24:15 powoływał się właśnie na to proroctwo. Werset ten w ujęciu greckiej wersji Septuaginty odnosił się do odbudowanej świątyni jeruzalemskiej. Wskazuje, że „obrzydliwość spustoszeń”, czyli „odrażająca rzecz, która powoduje spustoszenie”, miała jakiś związek z tą świątynią, gdzie zresztą miał też wystąpić Mesjasz. Hebrajska wersja tego proroctwa Daniela, utrwalona w tekście masoretycznym, brzmi trochę inaczej. Końcowa część wersetu z Daniela 9:27 podaje tam: „A na skrzydle rzeczy odrażających [na skrzydle obrzydliwości, Young] będzie ten, który powoduje spustoszenie; aż do samego wytracenia będzie wylewana rzecz postanowiona, również na to, co leży spustoszone”. — NW; zobacz też Biblię gdańską.

20. Na kogo wskazuje księga Daniela 9:26 jako na „obrzydliwość spustoszenia”?

²⁰ Zatem „ten, który powoduje spustoszenie”, miał przyjść „na skrzydle rzeczy odrażających [inaczej: obrzydliwości]”. Pustoszyciela takiego słusznie dotyczyłoby określenie „obrzydliwość spustoszeń” (LXX) lub „odrażająca rzecz, która powoduje spustoszenie” (NW). Zadaniem jego było, żeby spowodować spustoszenie Jeruzalem i świątyni. Potwierdza to końcowa część poprzedniego wiersza proroctwa Daniela, która brzmi: „To miasto i tę świątnicę skazi [obróci w ruinę, NW] lud wodza przyszłego, tak, że koniec jego będzie z powodzią, i aż do skończenia wojny będzie ustawiczne pustoszenie” (Dan. 9:26). Omawiane proroctwo wyjawia więc, że „obrzydliwość spustoszeń” czyli „odrażająca rzecz, która powoduje spustoszenie”, to po prostu „wódz przyszły” razem z „ludem”, który on ze sobą prowadzi.

21. Kogo historia ukazuje jako „lud” i „wodza”, który zgodnie z Ewangelią według Łukasza 21:20, 21 dokonał spustoszenia Jeruzalem?

²¹ Kogo ukazuje historia jako „lud wodza przyszłego”, jako lud, który nadciągnął po namaszczeniu Jezusa na „Mesjasza wodza” w roku 29 n.e. i obrócił Jeruzalem oraz miejsce święte tamtejszej świątyni w ruinę i zgliszcza? Był to zbrojny „lud” prowadzony przez rzymskiego „wodza” Tytusa, syna cesarza Wespazjana. Fakt ten harmonizuje ze słowami Jezusa skierowanymi do apostołów: „Gdy zaś ujrzycie Jeruzalem otoczone przez wojska, wówczas wiedzcie, że przybliżyło się jego zburzenie [spustoszenie, NT, NW]. Wtedy mieszkańcy Judei niech uciekają w góry”. — Łuk. 21:20, 21.

22. (a) Czyje „wojska” otoczyły Jeruzalem? (b) Jakie określenia użyte w proroctwie Daniela i w proroctwie Jezusa odnoszą się więc do jednego i tego samego czynnika?

²² „Wojska” oblężnicze, które otoczyły Jeruzalem w roku 66 n.e., i „wojska”, które je obległy w roku 70 n.e., stały w obu wypadkach pod rozkazami szóstej potęgi światowej, mianowicie Rzymu. W roku 66 Jeruzalem zostało otoczone wojskami sprowadzonymi z Syrii pod dowództwem Cestiusa Gallusa. Po niespodziewanym odwrocie tego zbrojnego „ludu” na czele z Gallusem chrześcijanie pochodzenia żydowskiego w Jeruzalem i Judei postąpili zgodnie z radą Jezusa i zaczęli ‚uciekać w góry’. Owi nawróceni Żydzi należeli oczywiście do namaszczonych duchem „wybranych” Bożych. Na „wojska”, które okrążyły Jeruzalem w roku 70, składały się cztery legiony rzymskie pod wodzą Tytusa: dwunasty legion rozłożył obóz od zachodu, piąty i piętnasty od północy, a dziesiąty od wschodu. Z czasem Rzymianie wsparli swe działania wybudowaniem dookoła miasta umocnionych szańców w celu zamorzenia głodem powstańców żydowskich. Zatem „wojska” rzymskie, wspomniane u Łukasza 21:20, i „obrzydliwość spustoszeń” z proroctwa Daniela 9:27 (LXX), a także „ohyda spustoszenia” lub „odrażająca rzecz, która powoduje spustoszenie”, wymieniona w Ewangelii według Mateusza 24:15 i według Marka 13:14, to różne określenia tego samego czynnika.

23. Jak można wykazać, czy tą „odrażającą rzeczą” było samo cesarstwo rzymskie?

²³ Jak się przekonaliśmy, „obrzydliwością spustoszenia” nie było cesarstwo rzymskie jako szósta potęga światowa. Imperium to okupowało Judeę od czasów Pompejusza, a ściślej od roku 63 p.n.e. (wyjąwszy lata 40-37 p.n.e.); wojska rzymskie nadal stacjonowały w Jeruzalem w okresie, kiedy około roku 56 n.e. rozwścieczony tłum rzucił się w tym mieście na chrześcijańskiego apostoła Pawła, a nawet znajdowały się tam aż do buntu Żydów w roku 66 n.e. (Dzieje 21:31 do 23:31). Przez kilka lat, w których Żydzi wskutek powstania zażywali w Judei niepodległości, nie było rzymskich żołnierzy ani w Jeruzalem, ani w pobliżu tego miasta.

24. (a) Kto więc w szczególności odegrał rolę „obrzydliwości spustoszenia”? (b) Czy pustoszyciel zaskarbił sobie tym łaskę u Boga?

²⁴ Oczywiście „wojska”, które w roku 70 n.e. pod wodzą Tytusa otoczyły Jeruzalem, należały do sił zbrojnych cesarstwa rzymskiego i reprezentowały to imperium, tę szóstą potęgę świata. „Obrzydliwością spustoszenia”, czyli „odrażającą rzeczą, która powoduje spustoszenie”, były jednak same te „wojska”, które dokonały bezpośredniego spustoszenia miasta uważanego za „święte” — miasta, z którym związane było imię Boże i wielbienie Boga. Chociaż spełniły przepowiednie proroków Jehowy, nie zyskały sobie tym łaski Bożej. Były w dalszym ciągu armiami pogańskimi, maszerującymi pod rzymskimi sztandarami wojskowymi, którym żołnierze oddawali cześć boską.

25. Czy dzisiaj „odrażającą rzeczą, która powoduje spustoszenie”, są wojska rzymskie?

²⁵ Dzisiaj, w dwudziestym wieku naszej ery, Rzym istnieje w dalszym ciągu jako miasto, lecz wojska rzymskie ani w całości, ani w części nie stanowią współczesnej „obrzydliwości spustoszenia”, czyli „odrażającej rzeczy, która powoduje spustoszenie”. Dzieje się tak nie dlatego, iż Rzym od czasów cesarza Konstantyna, to jest od czwartego stulecia, uważa się za „chrześcijański”. Po prostu cesarstwo rzymskie dawno przestało istnieć. Miejsce jego zajęło siódme mocarstwo światowe, dwuczłonowa potęga anglo-amerykańska.

26. Jakie wyłaniają się pytania co do siódmej potęgi światowej, szczególnie z uwagi na wersety z proroctwa Daniela 11:31 i 12:11?

²⁶ Czy nowożytną „obrzydliwością spustoszenia” okażą się wojska tej siódmej potęgi światowej, mimo iż ona utrzymuje, że jest chrześcijańska? W myśl proroctwa Bożego (Dan. 11:31 i 12:11) „obrzydliwość spustoszenia” miała w naszym dwudziestym wieku odegrać wstrząsającą rolę. Co jest tą „obrzydliwością” i czy okaże się przepowiedzianym pustoszycielem religii chrześcijaństwa? Musimy bliżej zbadać tę sprawę.

[Przypisy]

[Mapa na stronie 4]

[Patrz publikacja]

„Gdy zaś ujrzycie Jeruzalem otoczone przez wojska, (...) wtedy mieszkańcy Judei niech uciekają”. — Łuk. 21:20, 21.

MORZE ŚRÓDZIEMNE

Pella

Samaria

GÓRA GERIZIM

SAMARIA

PEREA

Jerycho

Jeruzalem

Betania

JUDEA

Pustynia Judzka

MORZE SŁONE

Masada

IDUMEA