„Zarządca” w obliczu Har-Magedonu

 1. Do czego dojdzie podczas Har-Magedonu, przed którym stoi teraz klasa „zarządcy”? Kto wyobrażał tego „zarządcę” w czasach króla Ezechiasza z Jeruzalem?

HAR-MAGEDON to hebrajska nazwa miejsca, gdzie wkrótce będzie się toczyć „wojna wielkiego dnia Boga Wszechmocnego”. Ostatek klasy „zarządcy” stoi teraz w obliczu tej „wojny”, która na zawsze położy kres obecnemu ogólnoświatowemu systemowi rzeczy. Dlatego też klasa ta czuwa bezustannie pod względem duchowym, aby nie przeoczyć chwili, gdy jej przybyły z powrotem Pan, wyniesiony do chwały Jezus Chrystus, unicestwi widzialnych wrogów Królestwa, o które modliła się do Jehowy Boga słowami: „Niech przyjdzie królestwo Twoje; niech Twoja wola spełnia się na ziemi, tak jak i w niebie” (Mat. 6:9, 10, Biblia Tysiąclecia; Obj. 16:14-16). Dzisiejszą sytuację na świecie trafnie zilustrowało, czyli przepowiedziało to, co się wydarzyło za czasów szafarstwa pewnego Izraelity, którego król jeruzalemski Ezechiasz ustanowił zarządcą swego dworu w nader krytycznym okresie.

 2. Kim był wspomniany Żyd? Po kim według Księgi Izajasza 22:15-25 przejął on urząd królewskiego zarządcy?

² Urząd ten król powierzył wtedy Żydowi imieniem Eliakim, synowi Chilkiasza. W Piśmie Świętym wspomniano trzykrotnie, że był on „zarządcą pałacu”, bądź też „przełożonym domu” króla Ezechiasza (Izaj. 36:3; 37:2, BT; Izaj. 36:22, Nowy Przekład). Zastąpił na tym stanowisku niejakiego Szebnę. Orzeczenie Boże dotyczące Eliakima i Szebny zanotowano w Księdze Izajasza 22:15-25, gdzie czytamy:

„Tak mówi Pan, Jahwe [Jehowa] Zastępów: Idź, wejdź do (...) Szebny, zarządcy pałacu, który sobie wykuwa grobowiec wysoko i w skale drąży dla siebie komnatę: ‛Co ty tu posiadasz i kogo ty masz tutaj, żeś sobie tu wyciosał grobowiec?’ Oto Jahwe zrzuci cię, człowiecze, z wielkim rozmachem i uchwyci cię jednym chwytem, i tocząc cię zwinie w kłębek, jak piłkę rzucając po ziemi przestronnej. Tam umrzesz i tam pójdą pojazdy, z których się chlubiłeś, o ty, zakało domu twego Pana!

„Gdy strącę cię z twego urzędu i przepędzę cię z twojej posady,a tegoż dnia powołam sługę mego, Eliakima, syna Chilkiasza. Oblokę go w twoją tunikę, przepaszę go twoim pasem, twoją władzę oddam w jego ręce; on będzie ojcem dla mieszkańców Jeruzalem oraz dla domu Judy. Położę klucz domu Dawidowego na jego ramieniu: Gdy on otworzy, nikt nie zamknie, gdy on zamknie, nikt nie otworzy. Wbiję go jak kołek na miejscu pewnym; i stanie się tronem chwały dla domu swego ojca. Na nim zawieszą całą chlubę jego domu ojcowskiego — młode pędy i odrośle — wszystkie drobne naczynia, od czarek do wszelakich dzbanów.

„W ów dzień, mówi Jahwe Zastępów, kołek wbity na miejscu pewnym nie wytrzyma, lecz złamie się i spadnie, a cały ciężar, który na nim wisiał, roztrzaska się. Albowiem Jahwe powiedział” (BT).

 3. (a) Co oznacza imię Eliakim? Jak w tym wypadku sprawdził się jego sens? (b) Kogo posłano do wysłuchania bluźnierczej mowy wygłoszonej pod murami Jeruzalem? Dokąd w końcu zwrócono się o pomoc?

³ Zgodnie ze znaczeniem imienia Eliakim — „Bóg podnosi” — Jehowa wyniósł go na stanowisko zarządcy pałacu króla Ezechiasza. Doszło do tego, zanim w roku 732 p.n.e. do państwa judzkiego wtargnął władca asyryjski Sennacheryb. Najeźdźca ten, rozłożywszy się z armią obozem w pewnej odległości od Jeruzalem, wyprawił tam swego rzecznika Rabsaka, który w asyście straży przybocznej stanął pod miastem i domagał się jego poddania. W trakcie tych zabiegów Rabsak uwłaczał Jehowie Bogu, natomiast wyolbrzymiał potęgę Asyrii i jej przywódcy. Król jeruzalemski Ezechiasz wysłał przed niego poselstwo w składzie: Eliakim, aktualny zarządca, Szebna, obecnie zdegradowany do szczebla sekretarza, oraz pisarz, inaczej mówiąc protokolant Joach. Przysłuchali się oni urągającej Bogu tyradzie Rabsaka; do głębi zasmuceni tym, czego się dowiedzieli, złożyli relację Ezechiaszowi. Ten z kolei, w poczuciu całkowitej bezradności, zwrócił się do przedstawiciela Jehowy, proroka Izajasza (Izaj. 36:1 do 37:7).

 4. Kogo w dzisiejszym spełnieniu tamtego starożytnego dramatu przedstawia Sennacheryb? Kto jest odpowiednikiem Ezechiasza, a kto Eliakima?

⁴ W tak nakreślonym obrazie dostrzegamy te same cechy charakterystyczne, które znamionują krytyczną sytuację doby dzisiejszej. Król asyryjski Sennacheryb trafnie przedstawia arcywroga Królestwa Bożego, mianowicie Szatana Diabła,b który od zorganizowanego ludu Jehowy żąda poddania się, grożąc w przeciwnym razie niewolą lub nawet zagładą. Namaszczony król Ezechiasz, którego imię znaczy „Jah pokrzepił”, wyobraża panującego teraz Króla, Jezusa Chrystusa; z dużą wrażliwością odczuwa on niedolę swych lojalnych uczniów na ziemi, znoszących tu obelgi i stojących wobec groźby unicestwienia ze strony organizacji Diabła. Eliakim, zarządca dworu króla Ezechiasza, jest pierwowzorem ostatka klasy „zarządcy”, jaki żyje jeszcze na ziemi podczas obecnego „zakończenia systemu rzeczy”, w którym się znaleźliśmy od roku 1914 n.e. I podobnie jak prototypowy zarządca Eliakim był Żydem, czyli Izraelitą, tak też dzisiejszy ostatek składa się z Izraelitów duchowych pod władzą Króla Jezusa Chrystusa.

 5. Przy kim obstają członkowie namaszczonego ostatka, wciąż rozpowszechniając po świecie czasopismo „Strażnica”? Kiedy wyparli się przezwisk, którymi ich obrzucano?

⁵ Daleko już posunęliśmy się w czasie, lecz zmniejszające się grono namaszczonego ostatka w dalszym ciągu rozprowadza po świecie wydawane w wielu językach czasopismo Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy. Takie jednoznaczne wiązanie się z Jehową Bogiem jest logicznym wynikiem tego, jak w obecnym XX wieku rozwijały się wydarzenia w dziedzinie teokratycznej. Przecież w pamiętnym roku 1931 liczne tysiące osób należących do namaszczonego ostatka spotkały się na walnym zgromadzeniu w Columbus (stan Ohio), a 26 lipca przyjęto tam jednomyślnie rezolucję, w której opowiedziano się za przybraniem biblijnie uzasadnionej nazwy „Świadkowie Jehowy”. Tym sposobem zarazem przekreślono wszelkie wzgardliwe nazwy, jakimi w ugrupowaniach religijnych nominalnego chrześcijaństwa obrzucano tamtych stowarzyszonych w skali międzynarodowej badaczy Biblii. W szybkim tempie zgodnie przyjęły tę nazwę wszystkie zbory duchowych Izraelitów na całej kuli ziemskiej.

 6. Czego podjęli się oni dobrowolnie, wziąwszy na siebie imię Boże?

⁶ Tak oto ludzie ci wzięli na siebie obowiązki wyrażone słowami skierowanymi pierwotnie do Izraelitów z czasów proroka Izajasza:

„‛Wyście moimi świadkami’, brzmi wypowiedź Jehowy, ‛jak i sługą moim, którego obrałem, żebyście się dowiedzieli i uwierzyli we mnie, i abyście zrozumieli, że jestem Ten sam. (...) Zatem jesteście moimi świadkami’, brzmi wypowiedź Jehowy, ‛a ja jestem Bogiem’” (Izaj. 43:10-12).

OBOWIĄZKI ZARZĄDCY

 7. (a) Jak religijni pretendenci do szafarstwa jeszcze przed końcem pierwszej wojny światowej w roku 1918 zadali kłam swoim twierdzeniom? (b) W czym kler chrześcijaństwa okazał się podobny do Szebny?

⁷ Szebnę w rządzie króla Ezechiasza z czasów Izajasza naśladują duchowni nominalnego chrześcijaństwa, którzy utrzymują, że mają wyłączne prawo do ziemskiego szafarstwa pod zwierzchnictwem Większego Ezechiasza, Jezusa Chrystusa. Natomiast wierni członkowie namaszczonego ostatka Świadków Jehowy, w przeciwieństwie do kleru, naprawdę gorliwie starają się wywiązać z zadań na rzecz Królestwa. Działo się tak zwłaszcza od końca pierwszej wojny światowej, która — jak wiadomo — rozpoczęła się w łonie chrześcijaństwa. Już wtedy zaangażowane w wojnę duchowieństwo zadokumentowało w sposób niezatarty, jak traktuje stanowisko zarządcy rzekomo otrzymane od Króla, Jezusa Chrystusa. Szybko nagromadziły się potem liczne dowody poświadczające zakończenie się jesienią 1914 roku „czasów pogan”, czyli „czasów wyznaczonych narodom”, a także dowody na to, że w niebiosach zaczął panować Większy Ezechiasz, chwalebny Jezus Chrystus (Ezech. 21:25-27; Łuk. 21:24, Biblia gdańska; Przekład Nowego Świata). Czy jednak duchowni chrześcijaństwa wyrazili poparcie dla ustanowionego Królestwa Jehowy pod rządami Chrystusa? Bynajmniej!

 8. Czym różniła się postawa duchownych chrześcijaństwa od działalności ostatka Izraelitów duchowych, także po upadku Ligi Narodów?

⁸ W roku 1919 kler zaproponował swe usługi w roli szafarza organizowanej wtedy Lidze Narodów, która jednak zawiodła całkowicie w 1939 roku. Później zastąpiła ją przebrana w inne szaty agencja mająca dbać o utrzymanie pokoju, mianowicie Organizacja Narodów Zjednoczonych. W jaskrawym przeciwieństwie do tamtych religiantów ostatek Izraelitów duchowych nieodmiennie popiera Królestwo Boże pod władzą Chrystusa.

 9. Jak należy dzisiaj zgodnie ze świadectwem historii odpowiedzieć na pytanie Jezusa z Ewangelii według Łukasza 12:42?

⁹ Kto zatem po rozpoczęciu sądu Bożego w roku 1918 został zaszczycony piastowaniem urzędu zarządcy, a ściślej biorąc na nim utwierdzony? Gromadzące się od tamtej pory fakty historyczne mówią same za siebie: Namaszczony Jego duchem ostatek Izraelitów duchowych. To właśnie on jako klasa jest odpowiedzią na pytanie Jezusa: „Kto rzeczywiście jest wiernym zarządcą, rozumnym, którego pan jego ustanowi nad swoją służbą, aby jej dawał w słusznym czasie należną miarę żywności?” (Łuk. 12:42). On też stanowi dzisiaj Większego Eliakima. Inaczej mówiąc, jest to klasa „zarządcy”, której pierwowzorem był wierny i rozumny Eliakim z okresu panowania króla Ezechiasza (od roku 745 do 716 p.n.e.), a zwłaszcza podczas inwazji asyryjskiej na ziemie Judy.

10. Co w myśl proroctwa Jezusa miało uszczęśliwić niewolnika usługującego w roli „zarządcy”, reprezentowanego przez ostatek Izraelitów duchowych?

¹⁰ Pomimo nieszczęść spadających na nominalne chrześcijaństwo i resztę świata ludzkiego ostatek klasy wiernego „zarządcy” jest doprawdy „szczęśliwy”, jak zresztą przepowiedział to sam Jezus: „Szczęśliwy ten niewolnik, jeśli jego pan, przybywszy, znajdzie go tak czyniącego!” A dlaczego? Jezus uzasadnił to, tak ciągnąc dalej: „Mówię wam prawdę: Ustanowi go nad całą swoją majętnością” (Łuk. 12:43, 44).

11. Jak wypowiedział się Jehowa według Księgi Izajasza 22:20, 21 na temat zastąpienia Szebny?

¹¹ Wiernemu ostatkowi Izraelitów duchowych przytrafiło się w sensie duchowym to samo, co spotkało Eliakima, syna Chilkiasza, który zastąpił samochwałę Szebnę w funkcji „zarządcy” nad domem króla Ezechiasza. Stało się tak, jak oznajmił Jehowa swemu prorokowi Izajaszowi: „Tegoż dnia [gdy Szebna zostanie usunięty ze stanowiska] powołam sługę mego, Eliakima, syna Chilkiasza. Oblokę go w twoją [Szebny] tunikę, przepaszę go twoim pasem, twoją władzę oddam w jego ręce; on będzie ojcem dla mieszkańców Jeruzalem oraz dla domu Judy” (Izaj. 22:20, 21, BT).

12. Z jakim działaniem Jezusa Chrystusa, podjętym od wiosny roku 1919, harmonizują powyższe słowa Izajasza?

¹² Opis powyższy odpowiada postawieniu przez Jezusa wiernej, rozumnej klasy „zarządcy” nad wszystkim, co należy do jego Królestwa. Zwłaszcza od wiosny powojennego roku 1919 otworzył się po prostu nowy rozdział w historii religii. Wtedy to członkowie ostatka wspomnianej klasy zostali wzorem Eliakima przyobleczeni w godność ambasadorów ustanowionego Królestwa Jehowy Boga pod władzą Chrystusa (2 Kor. 5:20). W tym charakterze ogłaszali to Królestwo „po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom” (Mat. 24:14; Marka 13:10). Mówiąc symbolicznie, Bóg Najwyższy upoważnił ich do wykonywania tego doniosłego dzieła, przepasawszy im biodra „pasem” szafarza, czyli zarządcy dworu (po hebrajsku: sochen; według greckiej „Septuaginty”: oikonomos). (Porównaj z tym Księgę Zachariasza 3:1-7).

13. Kiedy członkowie zbiorowego „zarządcy” opuścili Babilon Wielki? Na kogo została rozciągnięta „władza” tego „zarządcy”?

¹³ Jehowa Bóg w szczególności od wiosny roku 1919 kierował do całego swego oddanego ludu wezwanie, aby wyszedł z „Babilonu Wielkiego”, z ogólnoświatowego imperium religii fałszywej (Obj. 18:2, 4). Osoby tworzące klasę „zarządcy” posłusznie to uczyniły, zaś ich niebiański Mistrz, niewidzialnie obecny Pan Jezus Chrystus, posłużył się nimi do dawania „w słusznym czasie należnej miary żywności” wszystkim zmierzającym ku niebiańskiemu Królestwu. Z tego względu klasa Eliakima stała się jakby „ojcem” zaspokajającym potrzeby każdego spośród zobrazowanych przez „mieszkańców Jeruzalem (...) oraz domu Judy”. Taką to „władzę” przekazał Jehowa za pośrednictwem Chrystusa w ręce klasy „zarządcy”; a ów zbiorowy „zarządca” po dziś dzień wiernie i rozumnie sprawuje tę „władzę”. Głównie od roku 1935 z tejże ojcowskiej opieki korzysta również „wielka rzesza” tak zwanych „drugich owiec” Chrystusa, jak niegdyś korzystali ‛cudzoziemcy mieszkający pośród bram’ starożytnego Jeruzalem (Wyjścia 20:10, BT; Jana 10:16; Obj. 7:9-17).

14. Jak „zarządca” czynił zadość swoim obowiązkom, przedstawionym u Eliakima przez „klucz domu Dawidowego”?

¹⁴ Dzisiejszej klasie Eliakima poruczono poważną odpowiedzialność, do której nawiązują słowa Jehowy dotyczące Eliakima z czasów króla Ezechiasza: „Położę klucz domu Dawidowego na jego ramieniu: Gdy on otworzy, nikt nie zamknie, gdy on zamknie, nikt nie otworzy” (Izaj. 22:22, BT). Zbiorowo pojęty „zarządca” okazał się godnym dźwigania na swych barkach królewskiego „klucza domu Dawidowego”. Zachowuje wciąż czujność, aby strzec ziemskich interesów mesjańskiego Królestwa Bożego, które zobrazował „dom Dawidowy”. Chętnie witał tych, których Panu upodobało się powoływać na uzupełniających członków ostatka dziedziców Królestwa. W roku 1935 zaczął przyjmować „drugie owce”, jakie Właściwy Pasterz zechciał sprowadzać, aby wraz z namaszczonym ostatkiem utworzyły „jedną trzodę”. Zamykał natomiast drzwi wszystkim wykluczonym odstępcom oraz tym, co próbowali się zakraść między Świadków Jehowy, żeby do ich społeczności wprowadzić skażenie. (Porównaj z tym Księgę Objawienia 3:7).

15. Z czym porównał Jehowa zamierzone osadzenie Eliakima na trwałym miejscu? Co miało na nim zawisnąć?

¹⁵ Mówiąc proroczo o współczesnej klasie Eliakima, Jehowa rzekł dalej: „Wbiję go jak kołek na miejscu pewnym; i stanie się tronem chwały dla domu swego ojca. Na nim zawieszą [jak na kołku] całą chlubę jego domu ojcowskiego — młode pędy i odrośle — wszelkie drobne naczynia, od czarek do wszelakich dzbanów” (Izaj. 22:23, 24, BT).

16. Po kim stanowisko objął Eliakim? Co miał wykonywać pozaobrazowy Eliakim na rzecz „służby”?

¹⁶ Wbity na stałe „kołek”, od którego miały być zależne wspomniane naczynia, wyobrażał Eliakima, nowego zarządcę postawionego w miejsce Szebny. Na nim więc spoczywał obowiązek dostarczania pokarmu i napoju domownikom króla. Zamianowanie Eliakima celem usługiwania w takim charakterze ilustrowało fakt, że Większy Ezechiasz, Jezus Chrystus, przyszedłszy w chwale ustanowił klasę „wiernego zarządcy” nad ostatkiem swoich współdziedziców przebywających jeszcze na ziemi, aby tej „służbie” wydawała „w słusznym czasie” potrzebną „miarę żywności”, czy to mniejszą, czy też większą. Zależało to od rodzaju stałego pokarmu lub napoju. „Żywność” owa miała oczywiście być czerpana ze Słowa Bożego. Jednakże z innego, również biblijnego punktu widzenia wymienione „naczynia” obrazują samych sług Bożych, wykazujących rozmaite uzdolnienia przydatne w służbie (2 Tym. 2:20-22).

17. W jaki sposób Eliakim miał dla domu swego ojca stać się „tronem chwały”? Jak z tego korzystały „młode pędy i odrośle” jego ojca?

¹⁷ Eliakim miał stać się „tronem chwały dla domu swego ojca”, Chilkiasza. Znaczyło to, że w przeciwieństwie do poprzedniego zarządcy Szebny nie miał przynieść ujmy domowi swego ojca ani podważyć jego reputacji, a raczej miał awansować w służbie dla króla Ezechiasza. Taki właśnie jest sens symbolicznego określenia, że będzie „tronem chwały”. Nie miał się rozsiąść jak król, aby mu usługiwano, lecz w roli sługi królewskiego dysponował autorytetem i „władzą” związaną z nowo objętym urzędem. Do pewnego stopnia zastępował króla jeruzalemskiego i za niego się wypowiadał. Nie wynikała stąd dla „jego domu ojcowskiego” żadna kompromitacja, ale raczej „chluba”, która miała być trwała jak dobrze wbity kołek. „Młode pędy i odrośle” domu jego ojca nie potrzebowały się obawiać niepowodzenia, zdawszy się na rekomendację Eliakima. Wszyscy jego krewni mogli na niego liczyć, że będzie ich reprezentował chlubnie, zaszczytnie. Każdy z nich mógł wierzyć, iż na swym wysokim stanowisku będzie ich godnym przedstawicielem. Mając tak mocne oparcie, cały krąg owych krewnych z tym większą ochotą działał w roli „naczyń” w służbie królewskiej.

18. (a) Na kim ciąży obecnie szczególna odpowiedzialność? Dlaczego jest to odpowiedzialność królewska? (b) Kim są dzisiejsze „młode pędy i odrośle”? Do jakich przyborów są oni przyrównani?

¹⁸ Podobnie dzisiaj na klasie „wiernego zarządcy” zawisł spory ciężar odpowiedzialności. Chodzi o odpowiedzialność królewską, przynoszącą chwałę, ponieważ zrodziła się ona w służbie dla już urzędującego Króla z ramienia Jehowy, Jezusa Chrystusa. Związane z nią są duchowe obowiązki wobec wszystkich, których z klasą Eliakima łączy nadzieja Królestwa, przypominających „młode pędy i odrośle” ich wspólnego duchowego Ojca. Trzymają się oni przyrównanej do kołka klasy „zarządcy”, czyli opierają się na niej, a sami są jak myślące, żywe „naczynia” do przenoszenia pokarmu w różnych ilościach dla reszty członków ich duchowej rodziny (2 Tym. 2:20, 21; 1 Kor. 4:7).

19. (a) W jakim krytycznym czasie Eliakim został wyniesiony na urząd zarządcy królewskiego? (b) Dokąd król Judy zwrócił się o pomoc w obliczu groźnej sytuacji?

¹⁹ W dawnych czasach, w ósmym stuleciu przed naszą erą, wyniesienie Eliakima do godności szafarza królewskiego przypadło na okres krytyczny dla miniaturowego królestwa Jehowy ze stolicą w Jeruzalem. Eliakim słyszał bezpośrednio zatrważające groźby, jakie wykrzykiwał poseł najeźdźcy, asyryjskiego króla Sennacheryba. Powtórzył je swemu panu, królowi Ezechiaszowi, a ten z kolei nie starał się o pomoc militarną z Egiptu, lecz zwrócił się o ratunek do swego Boga, Jehowy. Odpowiadając na to, Bóg dał za pośrednictwem swego proroka Izajasza nader pokrzepiające zapewnienie. A co potem nastąpiło w ramach spełnienia śmiałego orzeczenia Jehowy? Przeczytajmy:

20. Co uczynił wówczas Jehowa, spełniając śmiałą wypowiedź podaną przez proroka Izajasza?

²⁰ „Wyszedł anioł Jahwe i pobił w obozie Asyryjczyków sto osiemdziesiąt pięć tysięcy. I oto rano, gdy trzeba było wstawać, wszyscy oni byli martwi. Sennacheryb więc, król Asyrii, zwinął obóz i odszedł; wrócił się i pozostał w Niniwie. A zdarzyło się, że gdy się on modlił w świątyni Nisroka, swego bożka, synowie jego, Adramelek i Sarezer, zabili go mieczem” (Izaj. 37:36-38, BT; 2 Król. 19:35-37).

21. (a) Co wyobrażało tamto dawne działanie wojenne Jehowy? (b) Przed czym stoi teraz klasa „zarządcy”? Odkąd i komu klasa ta obwieszcza ostrzeżenie?

²¹ Tamta akcja wojenna, którą przedsięwziął Jehowa na rzecz swego królestwa w Jeruzalem, zapowiadała jeszcze szerzej zakrojone Jego działania w „wojnie wielkiego dnia Boga Wszechmocnego”, jaka ma być stoczona na polach Har-Magedonu. Wydelegowanym przez Niego aniołem zagłady będzie tam archanioł, wyniesiony na tron królewski Jezus Chrystus, kroczący na czele wszystkich pozostałych niebiańskich aniołów (Obj. 16:14-16; 19:11-21). Ostatek klasy „zarządcy” świadomy jest faktu, że stoi teraz w obliczu tej największej ze wszystkich walk, która nigdy się już nie powtórzy. Wspomniana klasa, odpowiedzialna za „żywność” ze Słowa Bożego, rozgłasza szczególnie od roku 1919 ostrzeżenie przed ową nadchodzącą „wojną”, zwaną też krótko po prostu Har-Magedonem. Oczekuje ona, podobnie jak Eliakim za czasów króla Ezechiasza, nadciągającego ataku ze strony większego „Asyryjczyka”, Szatana Diabła, i hord jego popleczników (Mich. 5:4-6, NP). Nie przestaje głosić przestrogi wszystkim członkom domostwa jej niebiańskiego Pana, a także całej ludzkości.

22. Kto potraktował poważnie powyższą przestrogę? Dlaczego zachętą jest dla takich osób to, co spotkało Eliakima i innych mieszkańców Jeruzalem, oraz głębsze znaczenie tamtych wydarzeń?

²² „Wielka rzesza” ludzi z różnych narodów już zareagowała na to ostrzeżenie i obwieszcza je drugim (Obj. 7:9-17). Zachęca ją to, co się stało z zarządcą króla Ezechiasza, Eliakimem, i innymi mieszkańcami Jeruzalem, którzy nie musieli paść ofiarą wojny, ponieważ masowa zagłada dosięgła asyryjskich napastników. Podobnie klasa „zarządcy” w obecnym „czasie końca” wraz z „wielką rzeszą” „drugich owiec” Chrystusa zostanie uratowana przed zniszczeniem wespół z doczesnym, świeckim systemem rzeczy w „wojnie wielkiego dnia Boga Wszechmocnego” podczas Har-Magedonu (Dan. 12:4). Po tym zwycięstwie Jehowy większy Sennacheryb, Szatan Diabeł, i wszystkie jego demoniczne anioły znajdą się w otchłani, gdzie będą unieruchomieni przez 1000 lat rządów odpowiednika Ezechiasza, Jezusa Chrystusa.

23. Kiedy nie będzie już żadnej wątpliwości co do właściwej odpowiedzi na pytanie postawione przez Jezusa w Ewangelii według Łukasza 12:42?

²³ Ostatek klasy „wiernego zarządcy” będzie dostarczał odpowiedniej „miary żywności” osobom ocalałym wraz z nim, to znaczy „wielkiej rzeszy” „drugich owiec” Pana, dopóki Król Jezus Chrystus zechce posługiwać się nim dalej na ziemi. Wobec bliskiej realizacji tej zachwycającej nadziei niech wszyscy ludzie o usposobieniu owiec bezustannie wystrzegają się ‛roztrzaskania’ podczas Har-Magedonu, co niewątpliwie czeka kurczowo trzymających się zdyskwalifikowanego „kołka”, to jest klasy Szebny w obrębie nominalnego chrześcijaństwa (Izaj. 22:17-19, 25, BT). Doprawdy szczęśliwi są wszyscy ci, którzy usłyszawszy pytanie: „Kto rzeczywiście jest wiernym zarządcą, rozumnym?” — upewnili się co do właściwej odpowiedzi i przy niej obstają. Niechaj w lojalności względem jego szafarstwa dalej przyjmują w tym słusznym czasie potrzebną „miarę żywności” z rąk „wiernego zarządcy”, Większego Eliakima. Zgodnie z przewidywaniami Bożymi symboliczny „kołek” wbito w „miejscu pewnym”, aby z pomocą Jehowy tam już pozostał. Dlatego uchwycimy się go z pełnym zaufaniem, z całą lojalnością.

[Przypisy]

CZY W PODSUMOWANIU TEGO ARTYKUŁU POTRAFISZ ODPOWIEDZIEĆ NA PONIŻSZE PYTANIA?

◼ Kim byli Eliakim i Szebna?

Kogo przedstawiają dzisiaj Eliakim i Szebna?

◼ Kogo w dobie obecnej wyobrażają król Sennacheryb i król Ezechiasz?

◼ Co popiera klasa Eliakima w przeciwieństwie do tego, przy czym obstaje klasa Szebny?

◼ Kogo obrazują „mieszkańcy Jeruzalem” i „dom Judy”?

◼ Kto jeszcze poza współczesnymi ‛mieszkańcami Jeruzalem i Judy’ korzysta z ojcowskiej opieki klasy Eliakima?

◼ Co przedstawia „dom Dawidowy”?

◼ Kto był „kołkiem” z proroctwa Izajasza? Kogo on reprezentuje?

◼ Co symbolizuje fakt, że ów „kołek” stał się „tronem chwały”?

[Ilustracja na stronie 16]

Namaszczony ostatek i jego współpracownicy rozprowadzają po całej ziemi wydawaną w wielu językach STRAŻNICĘ