Dostosowanie się do tego, co dotąd objawiono o „umyśle Jehowy”

 1. Jaki naród zajął miejsce cielesnego Izraela i jakim przymierzem został objęty?

SYN Boży zajął miejsce proroka Mojżesza, który pośredniczył przy zawieraniu Przymierza Prawa między Bogiem a cielesnym Izraelem. Jezus Chrystus został ustanowiony Pośrednikiem przepowiedzianego nowego przymierza Jehowy, zawartego z narodem, który zastąpił starożytny Izrael i jest Izraelem duchowym, „Izraelem Bożym” (Gal. 6:16). Dziesięcioro Przykazań oraz wszystkie inne, związane z nimi warunki przymierza przekazane przez niedoskonałego człowieka Mojżesza zostały utrwalone na piśmie, ale nie były wyryte w sercach ani w umysłach obrzezanych cielesnych Izraelitów czyli Żydów. Z uwagi na to niedomaganie Prawa Mojżeszowego Jehowa Bóg przepowiedział przez proroka Jeremiasza wprowadzenie nowego przymierza, jak się o tym dowiadujemy z Księgi Jeremiasza 31:31-34.

 2. (a) Jak Jezus został Pośrednikiem przymierza? (b) Jak i kiedy weszło ono w życie?

² Jezus Chrystus przypieczętował to obiecane „nowe przymierze” własną krwią, gdy zmarł ze zbolałym sercem na palu męki poza obrębem Jeruzalem. Poprzedniej nocy, kiedy posłuszny Prawu Mojżeszowemu spożywał razem z wiernymi apostołami ostatnią wieczerzę paschalną, podał im kielich wina i wskazał na jego nowe znaczenie, mówiąc: „Ten kielich oznacza nowe przymierze na mocy mojej krwi, która ma być przelana za was” (Łuk. 22:20; 1 Kor. 11:23-26). Tym sposobem został pośrednikiem nowego przymierza, które okazało się „lepszym przymierzem” niż Mojżeszowe przymierze Prawa (Hebr. 8:6; 9:11-28). Od czasu, gdy w roku 33 n.e. przedstawił w niebie wartość swej doskonałej krwi, usługuje w roli Pośrednika dla tych uczniów, których Jehowa przyjmuje do nowego przymierza (1 Tym. 2:5, 6).

 3. Gdzie Jehowa wypisuje prawa tego przymierza w myśl Listu do Hebrajczyków 10:15, 16?

³ Przy omawianiu sprawy nowego przymierza apostoł w Liście do Hebrajczyków 10:15, 16 przytacza proroctwo Jeremiasza według wersji greckiej Septuaginty i pisze: „Ponadto duch święty również daje nam świadectwo, skoro powiada: ‛„Oto jest przymierze, które zawrę co do nich po tamtych dniach”, mówi Jehowa. „Chcę włożyć moje prawa w ich serca [kardias] i wypiszę je w ich umysłach [dianoian]”’”.

 4. (a) Czym się różni symboliczne serce od umysłu? (b) Czym chrześcijanie objęci nowym przymierzem zajmują serca i umysły zgodnie z Psalmem 119? (c) Kiedy i jak rozpoczęło się utrwalanie praw Bożych w sercach i umysłach?

⁴ Zgodnie z funkcjami symbolicznego serca i umysłu chrześcijanie wprowadzani do nowego przymierza przez Chrystusa jako Pośrednika mieli całym sercem miłować prawa Jehowy. Dzięki temu mieli ciągle pamiętać o tych Boskich prawach, co z kolei miało ich pobudzać do posłusznego przestrzegania ich. Tak to zresztą wyraził psalmista: „Jakże miłuję prawo Twoje! Zajmuję się nim przez cały dzień” (Ps. 119:97). Owo wkładanie praw Jehowy do symbolicznych serc naśladowców Chrystusa i wypisywanie tych praw w ich umysłach rozpoczęło się w dniu Pięćdziesiątnicy w roku 33 n.e. Właśnie wtedy na trwających w oczekiwaniu uczniów został wylany duch święty, a nad ich głowami pojawiły się widzialne „języki jak gdyby ognia”, po czym tych 120 uczniów zaczęło mówić obcymi językami, których dotąd nie znali i których nigdy się nie uczyli. Był to niewątpliwy cud. W wyniku świadectwa danego zgromadzonym tam obserwatorom aż 3000 osób uwierzyło w Jezusa jako Chrystusa, czyli Mesjasza, dało się ochrzcić i za jego pośrednictwem zostało objętych nowym przymierzem (Dzieje Apostolskie, rozdział 2; Joela 2:28-32 [3:1-5, Biblia warszawska]).

 5. Kto jest dziś objęty nowym przymierzem? Jakie dowody wskazują, że to faktycznie są „gałęzie”?

⁵ W dobie obecnej, po upływie 1900 lat, istnieje na ziemi ostatek „Izraela duchowego”, którego członkowie dają dowód, że są objęci nowym przymierzem i ochrzczeni duchem świętym. Składają dowody na to, że prawa Jehowy Boga zostały włożone w ich symboliczne serca i wypisane w ich umysłach. Spełniają zapowiedź swego Pośrednika, zanotowaną w Ewangelii według Mateusza 24:14 i Marka 13:10. Są „gałęziami” duchowego drzewa oliwnego, opisanego przez apostoła Pawła w rozdziale 11 Listu do Rzymian, i wydają obfite owoce.

 6. (a) Jaki kolejny aspekt „umysłu” Jehowy odsłania się od 1935 roku? (b) W jaki sposób „drugie owce” przekonująco udowadniają swoją miłość do obowiązującego dziś „prawa” Bożego?

⁶ Inny szczegół z „umysłu” Jehowy został odsłonięty w roku 1935 n.e. na zjeździe Świadków Jehowy w Waszyngtonie. Co Jehowa miał na myśli odnośnie do „wielkiej rzeszy” przepowiedzianej w Księdze Objawienia 7:9-17? Ten mnogi zastęp wysławiających Jehowę i Jego Baranka, Jezusa Chrystusa, służący Bogu w Jego pozaobrazowej świątyni, zaczął się pojawiać na widowni właśnie od roku 1935. Do 840 kandydatów, którzy tam w Waszyngtonie zostali ochrzczeni w sobotę 1 czerwca, po dziś dzień przyłączają się dalsze osoby. Obecnie na całej ziemi jest już ponad dwa i pół miliona tych „drugich owiec” Dobrego Pasterza Jezusa Chrystusa, które regularnie spotykają się z namaszczonymi duchem uczestnikami nowego przymierza i biorą udział w dziele świadczenia o Królestwie, przepowiedzianym w Ewangelii według Mateusza 24:14 (Jana 10:16). Za przykładem psalmisty dają przekonujące dowody na to, że miłują „prawo” Jehowy dotyczące „zakończenia systemu rzeczy”, że nad tym „prawem” zastanawiają się w swoich umysłach i że są nim zajęte ich serca.

WYBAWIENIE DZIĘKI WIERZE I JEJ WYZNAWANIU

 7, 8. (a) Czy wybawienie zależy jedynie od wiedzy poznanej rozumem? (b) Co jest powiedziane w Liście do Rzymian 10:5-10 o współdziałaniu symbolicznego serca z umysłem?

⁷ Dostąpienie zbawienia do życia w niebiańskim Królestwie Jehowy bądź też w ziemskim Raju pod tysiącletnim panowaniem Jezusa Chrystusa nie zależy tylko od napełnienia głowy wiadomościami, nie jest więc wyłącznie sprawą umysłu. Kwestię tę apostoł Paweł wyjaśnia w Liście do Rzymian 10:5-10, gdzie mówi o chrześcijanach mających serce naturalne, mięsne, a nie przeszczepione ani sztuczne, mechaniczne. Oto jego argumentacja:

⁸ „Mojżesz bowiem pisze, że człowiek, który by dopełnił sprawiedliwości według Prawa, osiągnie z niej życie. Natomiast sprawiedliwość wynikająca z wiary przemawia w ten sposób: ‛Nie mów w sercu swoim: „Kto wstąpi do nieba?” — to jest, aby sprowadzić Chrystusa; ani: „Kto zstąpi do otchłani?” — to jest, aby Chrystusa wywieść spośród umarłych’. Wszakże co mówi? ‛Blisko ciebie jest słowo, w ustach twoich i w twoim sercu’; jest to ‛słowo’ wiary, które głosimy. Jeżeli więc publicznie wyznajesz to ‛słowo w ustach twoich’, że Jezus jest Panem, i wierzysz w sercu, że Bóg go wskrzesił z martwych, będziesz wybawiony. Sercem się bowiem wierzy ku sprawiedliwości, lecz ustami składa się publiczne wyznanie ku wybawieniu”.

 9. (a) Co decyduje o osiągnięciu zbawienia? Dlaczego tak odpowiadasz? (b) W co chrześcijanin musi naprawdę wierzyć z całego serca? (c) Jaką postawę zajęli Ateńczycy i dlaczego?

⁹ Z tego wynika, że sprawa sięga głębiej niż tylko do umysłu, czyli rozsądku. Nie ogranicza się do samego zbierania informacji i porządkowania ich w myślach, żeby można je było powtórzyć z pamięci. Głowa z nagromadzoną wiedzą nie jest czynnikiem decydującym; u Boga liczą się pobudki. Toteż wiara chrześcijanina musi wypływać z symbolicznego serca. Wierzy on całym sercem w zmartwychwstanie Chrystusa, gdyż odczuwa w nim wdzięczność za ten cud, którego dokonał Bóg Wszechmocny. Chrystus sam od siebie ani żaden inny człowiek nie mógł uczynić czegoś takiego, jak zmartwychwzbudzenie Syna Bożego do życia w dziedzinie niebiańskiej (2 Kor. 4:13). Przypominamy sobie, że niektórzy intelektualiści ateńscy za czasów apostoła Pawła byli skłonni „drwić” z niego, gdy usłyszeli o „powstaniu z martwych”, podczas gdy inni nie mogli się w tej sprawie zdecydować i powiedzieli: „Posłuchamy cię o tym jeszcze innym razem”. Umysłom ich, napełnionym mnóstwem wiadomości, jakoś trudno było przyjąć tę informację, mimo że była oparta na niezbitych faktach. Tylko niektórzy okazali wiarę i ci nawiązali łączność z Pawłem (Dzieje 17:21, 32-34).

10. (a) Do czego powinno nas pobudzać serce? (b) Jakie dwa wymagania stawia Jehowa?

¹⁰ A zatem serce musi pobudzać człowieka do żywienia wiary. Musi w nią wkładać serce. Gdy to ma miejsce, wówczas serce — głębia jego jestestwa — pobudza wierzącego do składania ustami publicznego wyznania. Swoją wiarę musi wykazywać całym sercem. Wtedy na jego ustach pobudzonych przez wierzące serce znajdzie się publiczne wyznanie. Kiedy osoba wierząca zostaje zanurzona w wodzie na znak oddania siebie Jehowie przez Jezusa Chrystusa, wtedy składa publiczne wyznanie, które prowadzi do zbawienia. Jehowa Bóg nie tylko bada symboliczne serce celem stwierdzenia, czy jest w nim wiara pobudzająca do czynu, ale też pragnie słyszeć publiczne wyznanie.

ZACHOWYWANIE LOJALNOŚCI Z „NIEPODZIELNEGO” SERCA

11. (a) Co pozwoliło Dawidowi pozostać lojalnym wobec Jehowy? (b) Dlaczego mimo popełnionego grzechu Dawid mógł modlić się słowami Psalmu 86:11? (c) Kto poszedł za pięknym przykładem Dawida?

¹¹ Dawid, starożytny mąż wiary — podobnie zresztą jak każdy z nas — został poczęty w grzechu i urodził się w przewinieniu, pozostał jednak lojalny wobec swego Boga, Jehowy, gdyż jego symboliczne serce było niepodzielnie po stronie Boga narodu izraelskiego (Ps. 51:7, Bw). Poświadczono to pośrednio w Pierwszej Księdze Królów 15:3, gdzie czytamy: „Okazało się, że serce jego [Abijama] nie było niepodzielnie przy jego Bogu, Jehowie, jak serce jego praojca Dawida”. Co prawda Dawid dopuścił się haniebnego grzechu z żoną Uriasza Chetyty, ale przejawił szczerą skruchę, a jego serce okazało się niepodzielne i niewzruszone w oddaniu dla Boga Jehowy (1 Król. 15:4, 5). Toteż słusznie mógł prosić w modlitwie: „Daj jedność mojemu sercu, aby się lękało Twojego imienia” (Ps. 86:11, Brandstaetter). Ustanowił wspaniały przykład dla swoich następców na tronie królewskim w Izraelu, a skorzystał z niego między innymi król Aza, gdyż w Księdze 1 Królów 15:14 czytamy: „Serce Azy było niepodzielnie przy Jehowie po wszystkie jego dni”.

12. Co wymaga odwagi i uczciwości? Jak obie te cechy wykazał Ezechiasz?

¹² Z pewnością trzeba mieć dużo odwagi i być uczciwym wobec siebie samego, aby usilnie błagać najświętszego Boga, który bada serca ludzkie, o miłosierdzie i życzliwe względy. Tak właśnie postąpił król izraelski Ezechiasz (Hiskiasz). Kiedy go zmogła choroba, która — gdyby nie interwencja Boża — niechybnie doprowadziłaby do śmierci, modlił się: „Błagam Cię, Jehowo, racz pamiętać, jak chodziłem przed Tobą w prawdomówności i z sercem niepodzielnym oraz czyniłem, co w Twoich oczach było dobre” (Izaj. 38:3).

13. O czym powinni pamiętać chrześcijanie namaszczeni duchem, mając ciągle przed oczami przykład Jezusa?

¹³ Mając przed oczyma taki przykład, dzisiejsi namaszczeni chrześcijanie objęci „przymierzem co do królestwa” razem z Jezusem Chrystusem w niebie powinni stale pamiętać o obowiązku służenia Jehowie „z sercem niepodzielnym”. Gdy Jezus Chrystus przebywał na ziemi jako człowiek doskonały, w ślad za swoim królewskim praojcem Dawidem ‛chodził z niepodzielnym sercem’ przed Ojcem niebiańskim, Jehową. Dlatego Jehowa Bóg, od którego zależy wszelkie panowanie, z wielkim zadowoleniem powierzył mu władzę w Królestwie Niebios, by tam rządził jako „Król królów i Pan panów” wraz ze swymi lojalnymi uczniami w roli drugorzędnych królów i panów (Łuk. 22:29; Obj. 19:16).

14. Z jakiej racji „drugie owce” zostały wprowadzone do „jednej trzody” podlegającej „jednemu pasterzowi”?

¹⁴ „Wielka rzesza” tak zwanych „drugich owiec” Chrystusa spodziewa się stanowić pierwszych żywych poddanych Jezusa Chrystusa i jego 144 000 współwładców w czasie ich tysiącletniego królowania (Obj. 7:9, 10; Jana 10:16; Obj. 14:1; 20:4-6). Od wspomnianego już, pamiętnego roku 1935 przedstawiciele „wielkiej rzeszy” przyłączają się do ostatka tych dziedziców Królestwa, którzy chodzą przed Jehową Bogiem z niepodzielnym sercem. Ponieważ owe „drugie owce” Dobrego Pasterza, Jezusa Chrystusa, także starają się chodzić przed Jehową „z sercem niepodzielnym”, tworzą teraz wraz z tamtym ostatkiem „jedną trzodę” podporządkowaną „jednemu Pasterzowi”, Jezusowi Chrystusowi. Zachowując niezłomną prawość w swoich zwartych, niepodzielnych sercach, dostępują zaszczytnego udziału w obronie słuszności wszechświatowego zwierzchnictwa Boga Jehowy, którego są Świadkami (Izaj. 43:10, 12).

15. Za co wszyscy możemy być dzisiaj wdzięczni?

¹⁵ W ten sposób my wszyscy jako uczniowie Syna Bożego, naszego Dobrego Pasterza, dostosowujemy się do tego, co dotąd objawiono o „umyśle” Jehowy Jego oddanym i ochrzczonym czcicielom. Jakże wdzięczni możemy i powinniśmy być za to, że niebiański Bóg Najwyższy odsłonił nam rzeczy, które się najpierw zrodziły w Jego „umyśle”, a nie w głowach zwykłych śmiertelników z ciała i krwi! Dodaje to nam bodźca, by o wspaniałym zamierzeniu Jehowy myśleć tak samo jak On.

16, 17. (a) Co wynika z Listu 1 do Koryntian 2:16, jeśli chodzi o „umysł Jehowy” i „umysł Chrystusowy”? (b) Co wyjawia List do Filipian 2:5-8 o „umyśle” Chrystusa?

¹⁶ Cenimy sobie słowa zapisane dla nas w Liście 1 do Koryntian 2:16, mianowicie: „Bo ‛któż doszedł do poznania umysłu Jehowy, żeby mógł Go pouczać?’ My wszakże mamy umysł Chrystusowy”. W obu wypadkach odpowiednikiem wyrazu „umysł” jest w tekście greckiego oryginału rzeczownik nous.

¹⁷ Ponad wszelką wątpliwość „umysł” Chrystusa był zharmonizowany z „umysłem” Jehowy. Natchniona wypowiedź z Listu do Filipian 2:5-8 umożliwia nam nawet wejrzenie w „umysł” Syna Bożego w jego przedludzkiej egzystencji, czytamy tam bowiem: „Zachowujcie u siebie takie usposobienie [„umysł”: Authorized Version, American Standard Version, Revised Standard Version], jakie było też u Chrystusa Jezusa, który — choć bytował w kształcie Bożym — nie brał pod uwagę przywłaszczenia, mianowicie: że powinien być równy Bogu. Przeciwnie, wyzbył się samego siebie i przybrał kształt niewolnika, i przyszedł, aby być na podobieństwo ludzi. Co więcej, kiedy się znalazł w postaci człowieka, zdobył się na pokorę i wytrwał w posłuszeństwie aż do śmierci — i to śmierci na palu męki”.

18. Czego wymagało od Syna Bożego dostosowanie się do „umysłu” Ojca?

¹⁸ Jehowa Bóg miał na myśli odkupienie ludzkości od wiecznej śmierci, a jednorodzony Syn Boży chętnie dostosował się pod tym względem do tego, co było w „umyśle” jego niebiańskiego Ojca, mimo iż oznaczało to dla niego wielkie cierpienia na ziemi.

19. (a) Na co możemy skierować swoje symboliczne serca ze względu na „umysł” Jehowy? (b) Co musimy obecnie wykonać, kierując się „umysłem Chrystusowym”?

¹⁹ Jeżeli więc chcemy się teraz dostosować do „umysłu Jehowy”, to musimy tak jak Chrystus zdobyć się na pokorę i bez zastrzeżeń podporządkować się woli Jehowy. Nakłada to na nas obowiązek występowania w charakterze świadków na rzecz Jehowy. Pobudzani przez miłujące i lojalne serce (kardia) powinniśmy wykonać to, co Jezus Chrystus miał w umyśle, gdy patrząc daleko w przód powiedział: „Ta dobra nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom” aż do samego końca (Mat. 24:14; Marka 13:10).

20. (a) Co teraz sprzyja ogólnoświatowej jedności działania? (b) Jakimi osiągnięciami cieszy się obecnie zjednoczona trzoda ludu Bożego?

²⁰ Wszyscy jako oddani Bogu, ochrzczeni świadkowie Najwyższego pragniemy być „jednej myśli” co do tego przywileju służby (Filip. 4:2). Służy to ogólnoświatowej jedności w działaniu. Dzięki temu Jehowa Bóg błogosławi wspaniałymi osiągnięciami zarówno „wielkiej rzeszy” „drugich owiec” Chrystusa, jak też namaszczonemu ostatkowi współdziedziców Królestwa Chrystusowego. Sukcesy te są dzisiaj wyraźnie widoczne na całym świecie w zgromadzaniu reszty „drugich owiec” oraz w dawaniu końcowego świadectwa całej ludzkości, zanim w Har-Magedonie nastąpi Jego chwalebne zwycięstwo i zostanie usprawiedliwione Jego prawo sprawowania zwierzchnictwa nad całym wszechświatem (Obj. 16:16).

Kilka pytań do powtórki:

▪ Co wspólnego miało „serce” i „umysł” ze spisywaniem przez Jehowę „prawa” nowego przymierza?

▪ Jakie dwa czynniki mają istotne znaczenie w dostąpieniu zbawienia?

▪ Jak serce „niepodzielne” sprzyja zachowaniu lojalności?

▪ Jak możemy wykazać, że znamy „umysł Jehowy”, jak też „umysł Chrystusa”?

[Ilustracja na stronie 13]

Jehowa wypisał „prawo” swego nowego przymierza w sercach i umysłach pomazańców; „drugie owce” radośnie przyłączają się teraz do nich w świętej służbie

[Ilustracja na stronie 15]

Ezechiasz w trudnym położeniu pokazał „niepodzielne” serce; leży to również w zakresie naszych możliwości