Po obecnych „dniach ostatnich” mesjańskie Królestwo Boże!

 1. (a) Czego należy oczekiwać, jeśli się mówi o „dniach ostatnich”? (b) Czy „dni ostatnie” systemu żydowskiego miały swój koniec?

OKRES nazwany mianem „dni ostatnich” musi mieć swój koniec. W wypadku Żydów i ich odbudowanej świątyni jeruzalemskiej owe dni zakończyły się w 70 roku n.e. Czy inaczej można by o nich mówić: „dni ostatnie”? Historia dowodzi, że istotnie miały swój kres (telos). Nawiązując do tamtych końcowych dni żydowskiego systemu rzeczy, Jezus rzekł: „Wtedy będzie wielki ucisk, jaki się nie zdarzył od początku świata aż dotąd ani więcej nie zdarzy. W samej rzeczy, gdyby te dni nie zostały skrócone, nie byłoby wybawione żadne ciało; lecz ze względu na wybranych dni te będą skrócone” (Mat. 24:21, 22; Marka 13:19, 20).

 2. (a) Kim byli „wybrani”, z których powodu został skrócony „wielki ucisk” dla Jeruzalem? (b) Jaki pogląd na spełnienie proroctwa Jezusa sugerowałby, iż wyolbrzymił sprawę?

² Istnieją doniesienia, że spośród Żydów znajdujących się w Jeruzalem około 97 000 osób przeżyło oblężenie i zburzenie ich świętego miasta oraz świątyni zbudowanej w nim przez króla Heroda. Nie byli to jednak ci „wybrani”, dla których został skrócony „wielki ucisk”. Chodziło raczej o chrześcijan, którzy po przerwaniu pierwszego oblężenia w 66 roku n.e. bezzwłocznie usłuchali rady Jezusa z Ewangelii według Mateusza 24:16-20 i uciekli ze skazanego na zagładę miasta poza prowincję Judeę. Wszystko, co się potem zdarzyło, było dość przykre. Gdyby jednak słowa Jezusa, zanotowane w Ewangelii według Mateusza 24:21, 22 i według Marka 13:19, 20, były w swoim zastosowaniu ograniczone tylko do końca (telos) Jeruzalem z roku 70 n.e., wówczas jego wypowiedź byłaby doprawdy przesadna. Z pewnością nie była to największa udręka, jaką dotąd znają dzieje ludzkie.

 3. Z jakiego punktu widzenia trzeba rozpatrywać zburzenie starożytnego Jeruzalem, aby słowa Jezusa dostrzegać we właściwych proporcjach?

³ Porównanie użyte przez Jezusa przybierze swoje właściwe proporcje jedynie wtedy, gdy zburzenie Jeruzalem potraktujemy jako proroczy obraz, inaczej mówiąc zarys należącego wciąż jeszcze do przyszłości bezprecedensowego „wielkiego ucisku”, mianowicie zagłady nominalnego chrześcijaństwa, które sobie przypisuje posiadanie już miliarda zwolenników. Jego zguba da początek unicestwieniu ogólnoświatowego imperium religii fałszywej. Wkrótce potem nastąpi usunięcie wszystkich elementów świeckich, które wprawdzie zerwały z ogólnoświatowym imperium fałszywej religii babilońskiej, lecz nie po to, by poprzeć mesjańskie Królestwo Boże. Liczba istnień ludzkich zmiecionych z powierzchni ziemi podczas „wielkiego ucisku” niezmiernie przewyższy ilość straconych w potopie z czasów Noego, który miał miejsce w latach 2370-2369 p.n.e.

 4. (a) W jakim okresie miały być słyszane ‛wojny i wieści wojenne’, o których prorokował Jezus? (b) Na co wskazuje określenie ich mianem „początku bólów niedoli”?

⁴ ‛Wojny i wieści wojenne’, o których mówił Jezus w swoim proroctwie (Mat. 24:4-22), związane były z określonym czasem. W wypadku systemu żydowskiego, o jaki bezpośrednio pytali go uczniowie, chodziło o „dni ostatnie” ciągnące się od 29 do 70 roku n.e. W latach tych rzeczywiście nie brakowało ‛wojen i wieści wojennych’, a także klęsk głodu, epidemii i trzęsień ziemi. Żydzi niewątpliwie odczuli pewne skutki tych udręk. Jezus jednak zaznaczył, że to wszystko miało być zaledwie „początkiem bólów niedoli” (Mat. 24:8). Nie była to jeszcze ostateczna agonia.

 5. (a) Czy po ówczesnych udrękach nastąpiła „obecność” Chrystusa i „zakończenie systemu rzeczy”? (b) Czy działalność głoszenia o Królestwie osiągnęła wtedy przepowiedziane rozmiary? Uzasadnij tę odpowiedź.

⁵ Tamte zgubne wydarzenia doprowadziły do końca (telos) żydowskiego systemu rzeczy w Palestynie. Ale jak dzisiaj wiemy, nie były one ‛znakiem obecności Chrystusa i zakończenia systemu rzeczy’, o co między innymi pytali uczniowie (Mat. 24:3; Marka 13:4). Nadto podczas „dni ostatnich” systemu żydowskiego ‛ogłaszanie dobrej nowiny o Królestwie po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom’ odbywało się z konieczności na ograniczoną skalę; mała przecież była liczba głosicieli Królestwa, a przy tym działalność ową kontynuowano wśród prześladowań (Mat. 24:9-14). Oczywiście cały świat stanowił dla nich otwarte pole działania, gdyż obwieszczanie Królestwa nie miało być ograniczone jedynie do obrzezanych Żydów. Od zmartwychwstania Jezusa uczniów jego obowiązywał nakaz: „Idźcie więc i pozyskujcie uczniów wśród ludzi ze wszystkich narodów” (Mat. 28:19-20). Ale ogłaszanie Królestwa w skali ogólnoświatowej musiało być wtedy jeszcze sprawą przyszłości sięgającą poza rok 70 n.e.

 6. (a) Co zgodnie z przepowiednią miało się zdarzyć po ucisku, który nawiedził wtedy Żydów? (b) Dlaczego „wybrani” nie narzekają wraz ze „wszystkimi plemionami ziemi”?

⁶ Nawiązując do „wielkiego ucisku”, który dotknął Jeruzalem w 70 roku n.e., Jezus przeszedł z kolei do wydarzeń, jakie miały nastąpić „bezpośrednio po udręce tych dni” (Mat. 24:29). Miał się ukazać „znak Syna człowieczego”; miały narzekać nie tylko 12 szczepów rodowitych Żydów, lecz „wszystkie plemiona ziemi”. Miało się też odbywać zbieranie wszystkich jego „wybranych”, aż do osiągnięcia pełnej ich liczby. Nie powinni oni razem z „wszystkimi plemionami ziemi” biadać z powodu nieszczęść nadciągających na cały świat. Mieli się raczej radować niż lamentować nad „znakiem Syna człowieczego”, ukazującym się na niebie (Mat. 24:30, 31). Powinni się cieszyć, mając dowody na potwierdzenie tego, że żyją w „dniach ostatnich” starego systemu ogólnoświatowego. Od ponurego roku 1914 n.e., kiedy to wybuchła pierwsza w dziejach ludzkości wojna światowa, jest takich dowodów naprawdę pod dostatkiem.

 7. Czego w myśl słów Modlitwy Pańskiej należy oczekiwać po zakończeniu „dni ostatnich” ogólnoświatowego systemu rzeczy?

⁷ Po „dniach ostatnich” czegokolwiek musi nastąpić coś innego. A co nastanie po „dniach ostatnich” obecnego ogólnoświatowego systemu rzeczy? Bez względu na to, jaki stan ziemi przewidują świeccy przepowiadacze, którzy spodziewają się trzeciej wojny światowej, Świadkowie Jehowy oczekują mesjańskiego Królestwa Bożego, o które Jezus nauczył modlić się uczniów w Modlitwie Pańskiej (Mat. 6:9, 10).

 8. Dlaczego chrześcijanie dotąd kierują do Boga słowa Modlitwy Pańskiej, pomimo tego, co w latach 60-61 n.e. napisał Paweł w Liście do Kolosan 1:13?

⁸ Zanosimy w dalszym ciągu tę modlitwę do Boga, mimo że apostoł Paweł napisał około roku 60 lub 61 n.e. w Liście do Kolosan 1:13: „On wyzwolił nas spod władzy ciemności i przeniósł nas do królestwa Syna swej miłości”. Słowa te dotyczą królestwa duchowego, do którego zostali przeniesieni chrześcijanie z Kolosów, chociaż jeszcze przebywali w ciele na ziemi, mieszkając w spowitej ciemnotą religijną Azji Mniejszej. Z całą pewnością ten ich duchowy stan na ziemi, poddanej bądź co bądź władzy Szatana Diabła, nie oznaczał urzeczywistnienia Modlitwy Pańskiej: „Ojcze, niech imię twoje będzie uświęcone. Niech nastanie twoje królestwo” (Łuk. 11:2; Mat. 6:9, 10). Jeżeli ta modlitwa ma być w pełni wysłuchana, umiłowany Syn Boży nie mógł jedynie zasiąść na tronie duchowego królestwa, panującego nad jego ziemskimi uczniami.

MESJAŃSKI KRÓL I JEGO PRZYRÓWNANI DO OWIEC PODDANI

 9, 10. (a) Jaką rozciągłość swej władzy królewskiej przedstawił Jezus w przypowieści o owcach i kozłach? (b) Po jakim wystąpieniu Jezusa miało nastąpić dzieło oddzielania? Jakie przewidywano następstwa tego wystąpienia?

⁹ W proroctwie o „zakończeniu systemu rzeczy” Jezus nawiązał do swego królowania w pełnym znaczeniu tego słowa. Zgodnie ze sprawozdaniem apostoła Mateusza zamknął owo proroctwo przypowieścią o symbolicznych owcach i kozłach. Wprowadził to porównanie słowami zanotowanymi w Ewangelii według Mateusza 25:31, 32: „Kiedy Syn człowieczy przybędzie w chwale, i z nim wszyscy aniołowie, wtedy zasiądzie na swym chwalebnym tronie. A wszystkie narody będą zebrane przed nim i będzie oddzielał ludzi [nie narody] jednych od drugich, tak jak pasterz odłącza owce od kozłów”. Sprawdza się to od chwili, gdy po objęciu tronu Król Jezus Chrystus wyrzucił Szatana Diabła i jego demonów z dotychczasowego miejsca w niebie, związanego z pewnymi przywilejami, i strącił ich w sąsiedztwo ziemi. Wszystko to zostało również proroczo zobrazowane w Księdze Objawienia 12:5-9. O znaczeniu tych wydarzeń apostoł Jan napisał:

¹⁰ „I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie: ‛Teraz nastało zbawienie i moc, i królestwo Boga naszego, oraz władza jego Chrystusa, ponieważ zrzucony został oskarżyciel naszych braci, który dniem i nocą oskarża ich przed naszym Bogiem! A oni zwyciężyli go ze względu na krew Baranka i ze względu na słowa ich świadczenia, i nie miłowali swych dusz nawet w obliczu śmierci. Dlatego bądźcie dobrej myśli, niebiosa i wy, którzy w nich przebywacie! Biada ziemi i morzu, ponieważ zstąpił do was Diabeł z wielkim gniewem, wiedząc, że mało ma czasu!’” (Apok. 12:10-12).

11. (a) Odkąd świat odczuwa obecność „czterech jeźdźców” Apokalipsy? (b) Jakiemu ograniczonemu okresowi przepowiedzianemu w proroctwie Jezusa o „dniach ostatnich” odpowiada nasza epoka wojen, rozpoczęta w roku 1914?

¹¹ Czy ktokolwiek dobrze poinformowany może zaprzeczyć temu, że niezwykle dotkliwe „biada ziemi i morzu” stało się znamienną cechą naszego XX wieku, począwszy od roku 1914, w którym — jak wskazują wszelkie dowody — wyruszyli na świat tak zwani „czterej jeźdźcy” Apokalipsy? (Zobacz Księgę Objawienia 6:1-8). Musi to być wyraźny „znak” potwierdzający, że wówczas rozpoczęły się „dni ostatnie” obecnego systemu ogólnoświatowego i że żyjemy podczas „zakończenia systemu rzeczy”. Od wydalenia z nieba Szatan Diabeł z demonami niewątpliwie też wkroczyli w swoje „dni ostatnie”, po których czeka ich wtrącenie w przepaść, aby dali miejsce tysiącletnim rządom Mesjasza Jezusa (Obj. 20:1-3, 7). Dwie wojny światowe rozpoczęte w latach 1914 i 1939, a także liczne wojny, jakie się toczyły w różnych miejscach na ziemi po roku 1945, są oczywiście współczesną analogią ‛wojen i wieści wojennych’ (wraz z głodami, zarazami i trzęsieniami ziemi), które według słów Jezusa miały charakteryzować lata od 29 do 70 n.e., to jest „dni ostatnie” żydowskiego systemu rzeczy z ośrodkiem w Jeruzalem i odbudowanej tam świątyni.

12. Dokąd zmierza dzisiejszy ogólnoświatowy system rzeczy, skoro w roku 70 n.e. na Jeruzalem nie spadło to, co przepowiedział Jezus według Mateusza 24:21, 22?

¹² Śmiertelne boleści, jakie ogarnęły Jeruzalem w 70 roku n.e., daleko nie dorównały temu, co nakreślił Jezus w swoim proroctwie z Ewangelii według Mateusza 24:21, 22. Jednakże dzisiejszy odpowiednik Jeruzalem (nominalne chrześcijaństwo), jak również reszta imperium religii fałszywej, a nawet cały ogólnoświatowy system rzeczy, niewątpliwie zmierzają ku wielkiemu uciskowi, jaki się ‛nie zdarzył od początku świata aż dotąd ani się więcej nie zdarzy’. Nic więc dziwnego, że obserwujemy spełnianie się proroctwa z Listu 2 do Tymoteusza 3:1, które około roku 65 n.e. napisał apostoł Paweł: „A wiedz o tym [Tymoteuszu], że w dniach ostatnich nastaną chwile trudne” (Biblia Tysiąclecia).

KOŃCOWE DZIEŁO OBWIESZCZANIA NA SKALĘ CAŁEGO ŚWIATA

13. Jaki jeszcze szczegół z proroctwa Jezusa miał znamionować „zakończenie systemu rzeczy” zgodnie z Objawieniem 12:11?

¹³ Po wyrzuceniu z nieba Szatana Diabła według Księgi Objawienia 12:11 chrześcijanie, których on oskarżał, mieli ‛zwyciężyć go ze względu na słowa ich świadczenia’. Spełnienie się tej zapowiedzi stanowi zarazem kolejny szczegół, jakim w myśl słów Jezusa miało się odznaczać „zakończenie systemu rzeczy”. O które tu chodzi słowa? Przypominamy sobie: „Dobra nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; a wtedy nadejdzie koniec [telos]” (Mat. 24:14). Działalność ta poprzedza więc koniec „dni ostatnich”.

14. Jakiego rozmachu nabrało świadczenie o Królestwie w porównaniu z tym, co się odbywało w okresie „dni ostatnich” żydowskiego systemu rzeczy?

¹⁴ Praca wykonana w tym zakresie przez Świadków Jehowy po pierwszej wojnie światowej (zakończonej 11 listopada 1918 roku) znacznie przewyższyła wszystko, co zdziałano wśród narodów podczas „dni ostatnich” żydowskiego systemu rzeczy w latach od 29 do 70 n.e. Wówczas dzieło świadczenia rozprzestrzeniało się w Azji, Europie i Afryce. Dzisiaj natomiast szerzy się ono nie tylko na wspomnianych kontynentach, lecz także w obu Amerykach, w Australii, a nawet na odległych wyspach Oceanu Spokojnego, słowem: wszędzie.

15. Co mogą mówić szydercy z powołaniem się na minione wieki misji chrześcijaństwa, by zbagatelizować osiągnięcia Świadków Jehowy?

¹⁵ Szydercy gotowi są pomniejszać wagę tych osiągnięć i podkreślać, że misjonarze z ramienia nominalnego chrześcijaństwa dotarli do wszystkich tych terenów o całe stulecia wcześniej niż chrześcijańscy Świadkowie Jehowy. To prawda! Ale świadectwo o Królestwie, jakie składają Świadkowie Jehowy od roku 1914, mocno różni się od tego, co głosili misjonarze chrześcijaństwa przed i po roku 1914.

16, 17. (a) Czym świadectwo o Królestwie, dawane od zakończenia pierwszej wojny światowej w roku 1918, różni się od tego, co głoszą misjonarze chrześcijaństwa? (b) Jakie potwierdzenie znajduje to w czasopiśmie „Strażnica” z 1 lipca 1920 roku?

¹⁶ Jak to się różni? Otóż nie jest świadectwem o tym królestwie, o którym jest mowa w Liście do Kolosan 1:13 (BT), to znaczy ‛Królestwie umiłowanego Syna’ Bożego, do którego już zostały przeniesione 144 000 „opieczętowanych” Izraelitów duchowych (Obj. 7:1-8). Treść orędzia, jakie Świadkowie Jehowy od roku 1918 obwieszczają całemu światu, jest czymś niespotykanym, wyjątkowym, co właśnie wyróżnia nasze czasy jako „dni ostatnie” dzisiejszego systemu rzeczy, którego już nie uratuje poparcie elementów politycznych ani społecznych, sądownictwa ani militaryzmu. Świadczą oni po całym świecie o królewskim rządzie obecnie już ustanowionym w niebiosach, który zdobył się na wydalenie ze swej siedziby Diabła i jego demonów (Obj. 12:5-9). Niecałe dwa lata po zakończeniu pierwszej wojny światowej czasopismo Strażnica i Zwiastun Obecności Chrystusa w swoim angielskim wydaniu z 1 lipca 1920 roku opublikowało czołowy artykuł pod tytułem: „Ewangelia Królestwa”, gdzie w treści następującej po śródtytule „Praca dla wszystkich” zacytowano tekst Ewangelii według Mateusza 24:14 i między innymi powiedziano:

¹⁷ „Ewangelia to dobra nowina. Tutaj chodzi o dobrą nowinę dotyczącą końca starego porządku rzeczy i ustanowienie Królestwa Mesjasza. Wskazuje ona, że przemija ciemna noc grzechu i smutku. Oznacza także, iż potęga Szatana upada, aby już nigdy się nie podźwignąć” (strony 199, 200).

18. (a) Po czym, według proroctwa Jezusa, „nadejdzie koniec”? (b) Z jakimi minionymi dniami można porównać obecne „dni ostatnie”, jeśli na nie spojrzeć pod kątem Księgi Joela 3:1, 2?

¹⁸ Kiedy głoszenie dobrej nowiny o mesjańskim Królestwie, ustanowionym w niebiosach w roku 1914, obejmie zasięg przewidziany wolą Bożą, „wtedy nadejdzie koniec [telos]” (Mat. 24:14). Jak stąd wynika, to końcowe obwieszczanie Królestwa całemu światu odbywa się w ciągu „dni ostatnich” teraźniejszego systemu rzeczy. Pora jest stosowna na ostateczne spełnienie proroctwa Joela 3:1, 2 (NP), które po raz pierwszy urzeczywistniło się za czasów Piotra i innych apostołów, jak to on sam wyjaśnił w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e. Zatem nasze „dni ostatnie” są współczesnym odpowiednikiem tamtych „dni ostatnich”.

19. Jakie zdarzenie z „dni ostatnich”, w których żyli apostołowie, musi mieć również swój współczesny odpowiednik, jeśli porównanie tych okresów „dni ostatnich” ma być kompletne pod każdym względem?

¹⁹ Jeżeli ta analogia ma być pełna pod każdym względem, nasuwa się jednak pytanie, czy istotnie w naszych „dniach ostatnich” również doszło do wylania ducha świętego, a tym samym do namaszczenia „wszelkiego ciała”? (Dzieje 2:16-19). Bez najmniejszego wahania odpowiemy, że od wstrząsającego światem roku 1914 proroctwo Joela 3:1, 2 (NP) spełnia się w sposób wyraźny. Podczas pierwszej wojny światowej wrogom mesjańskiego Królestwa, w tym zwłaszcza duchowieństwu nominalnego chrześcijaństwa, udało się doprowadzić do zakazu działalności ogłaszania Królestwa przez namaszczonych sług Jehowy, a w innych miejscach do poważnego jej ograniczenia. Tak samo było podczas 51 dni, jakie dzieliły śmierć Jezusa w dniu 14 miesiąca Nisan od ranka Pięćdziesiątnicy, to jest 6 dnia miesiąca Siwan 33 roku n.e. Pięćdziesiątego dnia po zmartwychwstaniu Jezusa garstka jego uczniów zebranych w Jeruzalem otrzymała moc z góry, gdy spłynął na nich duch namaszczenia i wystąpili publicznie w roli świadków swego Mistrza.

20. Co zdarzyło się zgodnie z Księgą Objawienia 11:7-13 po uwolnieniu z więzienia w roku 1919 czołowych przedstawicieli Towarzystwa Strażnica?

²⁰ Podobnie w marcu powojennego roku 1919, po zwolnieniu przedstawicieli Towarzystwa Strażnica i ich współwięźniów z federalnego zakładu karnego w Atlancie (stan Georgia, USA), duch święty zaczął przemożnie oddziaływać na ostatek oddanych i ochrzczonych ziemskich sług Jehowy. Pobudzani tą mocą, przyłożyli się do pracy nakreślonej dla nich w Ewangelii według Mateusza 24:14, mianowicie do dawania ostatecznego świadectwa o ustanowionym Królestwie Bożym aż do samego „końca”. Odpowiada to temu, co symbolicznie zobrazowano w Księdze Objawienia 11:7-13.

21. (a) Co stało się w Jeruzalem z tysiącami świętujących Żydów w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e.? (b) Czym się odpowiednio do tego odznaczały zjazdy odbyte po roku 1919?

²¹ W roku 33 n.e. około 3000 Żydów przybyłych z okazji święta Pięćdziesiątnicy dało się ochrzcić w Jeruzalem „w imię Ojca i Syna, i ducha świętego”, otrzymawszy zapewnienie o wylaniu na nich tego ducha; później odbiorców namaszczenia świętym duchem Bożym wzrosło do mniej więcej 5000 (Dzieje 2:37-41; 4:4; Mat. 28:19, 20). Za naszych nowożytnych „dni ostatnich”, niespełna sześć miesięcy od uwolnienia z więzienia w Atlancie członków personelu głównej siedziby Towarzystwa Strażnica, odbyło się w dniach od 1 do 8 września roku 1919 w Cedar Point (stan Ohio, USA) walne zgromadzenie, na którym zgłosiło się do chrztu urządzonego w jeziorze Erie ponad 200 osób ożywionych nadzieją, że dzięki temu wejdą w skład duchowego ciała Chrystusa. Trzy lata później, podczas drugiego zjazdu w Cedar Point, ochrzczono 361 osób jako spodziewanych członków duchowego ciała Chrystusowego z nadzieją niebiańską. A na kongresie w Columbus (stan Ohio) w roku 1924 ochrzczono 485 kandydatów.

22. Jakie zastosowanie proroctwa Joela 3:1, 2 (NP) podano w roku 1925 na zjeździe w Indianapolis? Co dowodzi, że Bóg dokładnie trzyma się podziału czasu i ogłasza niezawodne proroctwa?

²² Na zgromadzeniu w Indianapolis (stan Indiana) w roku 1925 nie tylko ochrzczono wielu, ale także przedstawiono nader ważny wykład, zatytułowany: „Wylanie ducha świętego”. Zastosowano w nim proroctwo z Księgi Joela 3:1, 2 (według Biblii gdańskiej: Joela 2:28, 29) do naszych dni. Sprawozdania wykazały, że tysiące ludzi więcej niż poprzednio spożywało chleb i wino na dorocznej uroczystości Wieczerzy Pańskiej (Strażnica angielska z 15 listopada 1925 roku, strony 339-344). A zatem podczas obecnych „dni ostatnich”, od wojennego roku 1914, w szczególnie wyraźny sposób wylewany był duch święty, co dowiodło, że Jehowa ściśle przestrzega ustalonych przez siebie pór i wypowiada nieomylne proroctwa. Już wkrótce wspomniane „dni ostatnie” osiągną swój „koniec” (telos) w największym „ucisku”, jakiego zazna ziemia.

23. Jaki rząd wystąpi po wyżej przedstawionym biegu wypadków? Jakie dobrodziejstwa wyświadczy wszystkim tym, co przetrwają „ucisk”, oraz odkupionym zmarłym?

²³ A co potem? Księga Objawienia od 19:11 do 20:6 odpowiada: Tysiącletnie mesjańskie Królestwo Boga Jehowy zaprowadzi „na ziemi pokój wśród ludzi dobrej woli” — najpierw u tych, co na ziemi przeżyją „wielki ucisk”, mianowicie u członków ostatka, na których został wylany duch święty podczas „dni ostatnich”, oraz pośród „wielkiej rzeszy” przyrównanych do owiec ich towarzyszy, którzy pozostali przy nich do „końca” (telos) (Łuk. 2:14; Mat. 24:21; Obj. 7:9, 14, 15). Później we właściwym czasie, w miarę posuwania się tysiąclecia pokoju ku swemu pomyślnemu zakończeniu, nastąpi zmartwychwstanie tych, co zareagują na głos Baranka Bożego, mesjańskiego Króla, Jezusa, który dał swoje doskonałe ziemskie życie na okup za nich wszystkich (Apok. 20:11 do 21:4; Jana 5:28, 29).

[Napis na stronie 23]

Zburzenie Jeruzalem w roku 70 n.e. było prawdziwą katastrofą, ale nie największym „uciskiem” w dziejach (Mat. 24:21)

[Ramka na stronie 26]

jest publikowane podczas „dni ostatnich” obecnego zepsutego systemu rzeczy;

zwraca uwagę, że Królestwo Boże jest realnym rządem ustanowionym w roku 1914;

Towarzyszy mu od roku 1919 znamienne wylewanie ducha Bożego, co stanowi całkowite spełnienie proroctwa Joela 3:1, 2 (NP);

osiągnie swój punkt kulminacyjny przy „końcu” (telos) „dni ostatnich”, w największym ucisku, jaki kiedykolwiek dotknął ziemię;

daje namaszczonemu ostatkowi i „wielkiej rzeszy” wspaniałą nadzieję ocalenia i życia w tysiącletnim Królestwie Mesjasza;

wskazuje, że zbliża się spełnienie na rajskiej ziemi obietnicy Bożej co do zmartwychwstania.