STAN SPOCZYNKU

Przejście w stan spoczynku oznacza całkowite lub częściowe zaprzestanie wykonywania zawodu.

Przydzielając członków plemienia Lewiego (poza kapłańską rodziną Aarona) do usługiwania przy namiocie spotkania pod nadzorem kapłanów, Jehowa powziął dla ich dobra pewne miłosierne postanowienie. Polecił Mojżeszowi: „Oto, co się odnosi do Lewitów: Od dwudziestu pięciu lat wzwyż przyjdzie on, by wejść do grona usługujących w namiocie spotkania. Lecz po skończeniu pięćdziesięciu lat odejdzie z grona usługujących i już nie będzie pełnił służby. I będzie usługiwał swym braciom w namiocie spotkania przy wywiązywaniu się z tego obowiązku, lecz nie wolno mu pełnić żadnej służby” (Lb 8:23-26; 1Kn 23:3).

W 4 rozdz. Liczb opisano zorganizowanie służby tych Lewitów. Powiedziano też, że byli spisywani w wieku od 30 do 50 lat.

Ustawianie, składanie i transportowanie namiotu spotkania wymagało ciężkiej pracy. Każda z 96 srebrnych podstaw z gniazdem pod ramy ważyła jeden talent (ok. 34 kg); poza tym były cztery podstawy pod słupy ustawione między Miejscem Świętym a Najświętszym, prawdopodobnie tej samej wagi, oraz pięć miedzianych podstaw pod słupy znajdujące się u wejścia do przybytku (Wj 26:19, 21, 25, 32, 37; 38:27). Z kolei 48 ram (po 4,5 m długości, 67 cm szerokości) wykonano z wąskosłoistego, ciężkiego drewna akacjowego i pokryto złotem (Wj 26:15-25, 29). Złotem były też pokryte poprzeczki biegnące po bokach i z tyłu przybytku (Wj 26:26-29). Wszystkie te elementy musiały być ciężkie. Do tego dochodziły nakrycia ze skór foczych i baranich, z koziej sierści i z lnu, a także lniane zasłony dziedzińca, jego słupy i podstawy z gniazdem, paliki namiotowe itd. A zatem dbanie o przybytek wymagało dużego wysiłku fizycznego (Wj 26:1-14; 27:9-19). Co prawda do transportowania wspomnianych przedmiotów służyło sześć wozów, ale stół na chleby pokładne, złoty świecznik oraz pokryty miedzią ołtarz do składania ofiar noszono na ramionach (Arkę Przymierza nosili tylko kapłani) (Wj 25:10-40; 27:1-8; Lb 4:9, 10; 7:7-9; Joz 3:15).

Przechodzenie lewitów w stan spoczynku najwyraźniej służyło jeszcze jednemu celowi — dzięki temu zadania w sanktuarium (gdzie była potrzebna tylko ograniczona liczba pomocników, zwłaszcza w okresie funkcjonowania namiotu spotkania, czyli przybytku) mogli wykonywać wszyscy spośród tego grona. Natomiast kapłani, Lewici z rodu Aarona, nie przechodzili w stan spoczynku.

Jak się wydaje, lewici między 25 a 30 rokiem życia odbywali coś w rodzaju pięcioletniego szkolenia. Być może byli zwolnieni od cięższych obowiązków, które wykonywali mężczyźni w sile wieku, czyli mający ukończone 30 lat (zob. WIEK). Kiedy później Arkę na stałe umieszczono na górze Syjon (a w planach już była budowa świątyni), skończyła się ciężka praca przy noszeniu przybytku. Dlatego Dawid postanowił, że lewici będą zaczynać służbę w wieku 20 lat. Z pewnością wpłynęła na to okoliczność, że w świątyni miało się pojawić wiele dodatkowych zadań (1Kn 23:24-27).

Lewici, którzy w wieku 50 lat odchodzili w stan spoczynku, nie byli całkowicie odsuwani od służby. Wciąż mogli dobrowolnie ‛usługiwać swym braciom w namiocie spotkania przy wywiązywaniu się z tego obowiązku’ (Lb 8:26). Prawdopodobnie służyli radą i pomagali wykonywać lżejsze zadania, natomiast byli zwolnieni z cięższych prac. Poza tym dalej pouczali lud o Prawie Bożym (Pwt 33:8-10; 2Kn 35:3). Ci, którzy mieszkali w miastach schronienia, udzielali pomocy przybywającym tam uciekinierom.

Służba chrześcijańska. Duchowi „bracia” i naśladowcy Jezusa Chrystusa zostali nazwani „królewskim kapłaństwem” (Heb 2:10-12; 1Pt 2:9). Dla nich nie przewidziano przejścia w stan spoczynku. Apostoł Paweł pełnił służbę aż do śmierci; czynił to nawet jako więzień (Dz 28:30, 31; 2Tm 4:6, 7). Piotr też był aktywny do końca życia (2Pt 1:13-15). A Jan ok. 98 r. n.e., gdy był już w bardzo podeszłym wieku, spisał Ewangelię i trzy natchnione listy.

„Wielka rzesza”, którą Jan ujrzał po wizji 144 000 „opieczętowanych”, pełni świętą służbę dla Boga „dniem i nocą”, czyli nieustannie. A zatem dla żadnego chrześcijanina nie przewidziano odpoczynku od służenia Bogu (Obj 7:4, 9, 15).