Czy będziesz wierny jak Eliasz?

„Posyłam do was proroka Eliasza, zanim nadejdzie wielki i napawający lękiem dzień Jehowy” (MALACHIASZA 4:5).

 1. Jaka klęska dotknęła Izraelitów jakieś 500 lat po osiedleniu się w Ziemi Obiecanej?

„ZIEMIA mlekiem i miodem płynąca” (Wyjścia 3:7, 8). Właśnie taką krainę Jehowa Bóg dał Izraelitom, gdy w XVI wieku p.n.e. oswobodził ich z niewoli egipskiej. Ale oto pięć stuleci później w dziesięcioplemiennym królestwie Izraela panuje dotkliwy głód. Trudno znaleźć choćby kępkę zielonej trawy. Padają zwierzęta i przez trzy i pół roku nie ma deszczu (1 Królów 18:5; Łukasza 4:25). Co spowodowało tę klęskę?

 2. Co było przyczyną nieszczęścia, które spadło na naród izraelski?

² Przyczyną owego nieszczęścia jest odstępstwo. Wbrew Prawu Bożemu król Achab poślubił kananejską księżniczkę Jezebel i pozwolił jej wprowadzić w Izraelu kult Baala. Co gorsza, w stołecznej Samarii zbudował temu fałszywemu bogu świątynię. Izraelitom wmówiono, że dzięki oddawaniu czci Baalowi będą mieli obfite plony! Tymczasem zgodnie z ostrzeżeniem Jehowy grozi im ‛wyginięcie z ich dobrej ziemi’ (Powtórzonego Prawa 7:3, 4; 11:16, 17; 1 Królów 16:30-33).

Dramatyczny sprawdzian Boskości

 3. Jak prorok Eliasz skierował uwagę na rzeczywisty problem Izraelitów?

³ Kiedy zaczął się głód, wierny prorok Boży Eliasz rzekł do króla Achaba: „Jako żyje Jehowa, Bóg Izraela, przed którym stoję — w tych latach nie będzie rosy ani deszczu, chyba że na rozkaz mego słowa!” (1 Królów 17:1). Król doświadczył straszliwych skutków tej zapowiedzi i obwinia Eliasza o ściągnięcie klątwy na Izraela. Eliasz wyjaśnia jednak, że to Achab i jego dom są winni, gdyż wdali się w odstępczy kult Baala. Chcąc rozstrzygnąć tę kwestię, prorok Jehowy nakłania króla, by zgromadził na górze Karmel całego Izraela oraz 450 proroków Baala i 400 proroków świętego słupa. Achab i jego poddani przychodzą tam — być może w nadziei, że to spotkanie położy kres suszy. Ale Eliasz kieruje ich uwagę na istotniejszą sprawę. Pyta: „Jak długo będziecie utykać, mając dwa różne poglądy? Jeśli Jehowa jest prawdziwym Bogiem, to idźcie za nim, a jeśli Baal, to idźcie za nim”. Izraelici nie wiedzą, co odpowiedzieć (1 Królów 18:18-21).

 4. Co zaproponował Eliasz, by rozstrzygnąć kwestię Boskości?

⁴ Naród izraelski od wielu lat usiłuje łączyć wielbienie Jehowy z kultem Baala. Aby rozstrzygnąć kwestię Boskości, Eliasz proponuje pewien sprawdzian. Zarówno on, jak i prorocy Baala mają przygotować na ofiarę po jednym młodym byku. Następnie Eliasz mówi: „Będziecie wzywać imienia waszego boga, ja zaś będę wzywał imienia Jehowy; i stanie się tak: prawdziwy Bóg, który odpowie ogniem — ten jest prawdziwym Bogiem” (1 Królów 18:23, 24). Pomyśl tylko: odpowiedzią na modlitwę ma być ogień z nieba!

 5. Jak obnażono bezużyteczność kultu Baala?

⁵ Eliasz daje pierwszeństwo prorokom Baala. Przygotowują byka na ofiarę, kładą go na ołtarzu i zaczynają chodzić wokoło, prosząc: „Baalu, odpowiedz nam!” Trwa to „od rana do południa”. „Wołajcie na cały głos” — szydzi Eliasz. Baal zapewne jest zajęty jakąś pilną sprawą albo „może śpi i powinien się zbudzić!” W końcu jego prorocy wpadają w szał. Robią sobie nacięcia sztyletami, a z ran płynie krew. Jakaż panuje wrzawa, gdy 450 proroków krzyczy na cały głos! Nie ma jednak żadnej odpowiedzi (1 Królów 18:26-29).

 6. Jakie przygotowania w związku ze sprawdzianem Boskości poczynił Eliasz?

⁶ Teraz przychodzi kolej na Eliasza. Buduje on ołtarz dla Jehowy, kopie wokół niego duży rów i przygotowuje ofiarę. Następnie każe polać drwa i ofiarę dwunastoma dużymi dzbanami wody, aż rów się wypełnia. Wyobraź sobie, jakie podniecenie ogarnia obecnych, gdy Eliasz się modli: „Jehowo, Boże Abrahama, Izaaka i Izraela, niech dzisiaj stanie się wiadome, że ty jesteś Bogiem w Izraelu, a ja jestem twoim sługą i wszystko to uczyniłem na twoje słowo. Odpowiedz mi, Jehowo, odpowiedz mi, żeby ten lud poznał, że ty, Jehowo, jesteś prawdziwym Bogiem i ty zawróciłeś ich serce” (1 Królów 18:30-37).

 7, 8. (a) Jak Jehowa odpowiedział na modlitwę Eliasza? (b) Do czego doprowadziły wydarzenia na górze Karmel?

⁷ W odpowiedzi na modlitwę Eliasza ‛spada z nieba ogień Jehowy i trawi całopalenie, drwa, kamienie i proch, a wodę w rowie wylizuje’. Lud pada na twarz i woła: „Jehowa jest prawdziwym Bogiem! Jehowa jest prawdziwym Bogiem!” (1 Królów 18:38, 39). Wówczas Eliasz zaczyna zdecydowanie działać. Nakazuje: „Schwytajcie proroków Baala! Nie pozwólcie ujść żadnemu z nich!” Gdy zostają zabici w dolinie potoku Kiszon, na niebie pojawiają się ciemne chmury. W końcu ulewa kładzie kres suszy! (1 Królów 18:40-45; porównaj Powtórzonego Prawa 13:1-5).

⁸ Cóż za wspaniały dzień! W owym niezwykłym sprawdzianie Boskości zwycięża Jehowa. Ponadto dzięki temu wydarzeniu wielu Izraelitów zwraca swe serca ku Bogu. W ten i jeszcze inny sposób Eliasz dowiódł, że jest wiernym prorokiem. Odegrał też pewną proroczą rolę.

„Prorok Eliasz”, który dopiero miał przyjść?

 9. Co zapowiedziano w Księdze Malachiasza 4:5, 6?

⁹ W późniejszym czasie Bóg za pośrednictwem Malachiasza zapowiedział: „Oto posyłam do was proroka Eliasza, zanim nadejdzie wielki i napawający lękiem dzień Jehowy. I zwróci serce ojców ku synom, a serce synów ku ojcom — abym nie przyszedł i nie poraził ziemi, wydając ją na zagładę” (Malachiasza 4:5, 6). Eliasz żył jakieś 500 lat wcześniej. Ponieważ były to słowa prorocze, Żydzi z I wieku n.e. oczekiwali na ich urzeczywistnienie i przyjście Eliasza (Mateusza 17:10).

10. Kto był przepowiedzianym Eliaszem i skąd o tym wiemy?

¹⁰ Kto zatem był tym Eliaszem? Wyjawił to Jezus Chrystus, gdy powiedział: „Od dni Jana Chrzciciela aż dotąd królestwo niebios jest celem, ku któremu ludzie prą, a ci, którzy prą naprzód, pochwytują je. Wszyscy bowiem, Prorocy i Prawo, prorokowali aż do Jana; a jeśli chcecie to uznać, on sam jest ‚Eliaszem, który ma przyjść’”. Zapowiedzianym odpowiednikiem Eliasza był więc Jan Chrzciciel (Mateusza 11:12-14; Marka 9:11-13). Anioł oznajmił ojcu Jana, Zachariaszowi, że jego syn będzie miał „ducha i moc Eliasza” i ‛przygotuje Jehowie lud przysposobiony’ (Łukasza 1:17). Chrzest dokonywany przez Jana był publicznym symbolem skruchy za grzechy przeciw Prawu, które miało doprowadzić Żydów do Chrystusa (Łukasza 3:3-6; Galatów 3:24). W ten sposób Jan przez swą działalność ‛przygotował Jehowie lud przysposobiony’.

11. Co na temat „dnia Jehowy” oznajmił w czasie Pięćdziesiątnicy Piotr i kiedy ów dzień nadszedł?

¹¹ Praca Jana Chrzciciela, zapowiedzianego „Eliasza”, świadczyła o zbliżaniu się „dnia Jehowy”. Na bliskość owego dnia, w którym Bóg miał wystąpić przeciw swym wrogom i ocalić swych sług, zwrócił też uwagę apostoł Piotr. Wskazał, że cudowne zjawiska, które wystąpiły w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e., były spełnieniem proroctwa Joela o wylaniu ducha Bożego. Nadmienił, iż miało się to wydarzyć przed „wielkim i wspaniałym dniem Jehowy” (Dzieje 2:16-21; Joela 2:28-32). Słowo Jehowy ziściło się w 70 roku n.e., gdy za pośrednictwem armii rzymskiej wykonał On wyrok na narodzie, który odrzucił Jego Syna (Daniela 9:24-27; Jana 19:15).

12. (a) Co o nadchodzącym „dniu Jehowy” powiedzieli Paweł i Piotr? (b) Dlaczego działalność Eliasza wyobrażała coś, co na pewno miało się wydarzyć?

¹² Jednakże po roku 70 n.e. miało się wydarzyć coś jeszcze. Apostoł Paweł powiązał nadchodzący „dzień Jehowy” z obecnością Jezusa Chrystusa. Apostoł Piotr wspomniał o tym dniu w związku z „nowymi niebiosami i nową ziemią”, które miały nastać dopiero w przyszłości (2 Tesaloniczan 2:1, 2; 2 Piotra 3:10-13). Pamiętaj, że Jan Chrzciciel wykonywał dzieło podobne do Eliaszowego, zanim w roku 70 n.e. nadszedł „dzień Jehowy”. Wszystko to wyraźnie wskazywało, że działalność Eliasza musiała wyobrażać coś jeszcze. Co takiego?

Mają ducha Eliasza

13, 14. (a) Jakie istnieją podobieństwa między działalnością Eliasza a służbą nowożytnych namaszczonych chrześcijan? (b) Co uczyniło odstępcze chrześcijaństwo?

¹³ Dzieło wykonywane przez Eliasza znalazło odpowiednik nie tylko w służbie Jana Chrzciciela, lecz również w pracy namaszczonych chrześcijan, którzy żyją w obecnym trudnym okresie poprzedzającym nadejście „dnia Jehowy” (2 Tymoteusza 3:1-5). Mając ducha i moc Eliasza, lojalnie popierają oni prawdziwe wielbienie. Jakże potrzebne się to okazało! Po śmierci apostołów Chrystusa doszło do odstępstwa od prawdziwego chrystianizmu, tak jak za czasów Eliasza rozkwitł w Izraelu kult Baala (2 Piotra 2:1). Rzekomi chrześcijanie zaczęli łączyć chrystianizm z fałszywymi naukami i praktykami. Przyswoili sobie na przykład pogańską i niebiblijną naukę o tym, że człowiek ma duszę nieśmiertelną (Kaznodziei 9:5, 10; Ezechiela 18:4). Odstępcze chrześcijaństwo przestało używać imienia jedynego prawdziwego Boga, Jehowy. Oddaje natomiast cześć Trójcy. Przejęło też przypominającą kult Baala praktykę kłaniania się wizerunkom Jezusa oraz jego matki, Marii (Rzymian 1:23; 1 Jana 5:21). Ale to jeszcze nie wszystko.

¹⁴ W XIX wieku przywódcy kościołów chrześcijaństwa zaczęli podawać w wątpliwość wiele fragmentów Biblii. Odrzucili na przykład relację o stwarzaniu zawartą w Księdze Rodzaju, a zrobili ukłon w stronę teorii ewolucji, określając ją mianem „naukowej”. Takie postępowanie pozostaje w całkowitej sprzeczności z naukami Jezusa i jego apostołów (Mateusza 19:4, 5; 1 Koryntian 15:47). Dzisiejsi chrześcijanie namaszczeni duchem popierają biblijne doniesienie o stwarzaniu, tak samo jak czynił to Jezus i jego pierwsi naśladowcy (Rodzaju 1:27).

15, 16. Kto w przeciwieństwie do chrześcijaństwa regularnie otrzymuje pokarm duchowy i w jaki sposób?

¹⁵ Kiedy świat wkraczał w „czas końca”, chrześcijaństwo dotknął głód duchowy (Daniela 12:4; Amosa 8:11, 12). Ale grupce namaszczonych chrześcijan Jehowa regularnie udostępniał pokarm duchowy „we właściwym czasie”, podobnie jak dopilnował, by Eliasz miał co jeść, gdy za jego czasów nastał głód (Mateusza 24:45; 1 Królów 17:6, 13-16). Ci wierni słudzy Boży, znani niegdyś jako Międzynarodowi Badacze Pisma Świętego, przyjęli później biblijną nazwę Świadkowie Jehowy (Izajasza 43:10).

¹⁶ Eliasz żył zgodnie ze swym imieniem, które znaczy „moim Bogiem jest Jehowa”. Imieniem Bożym konsekwentnie posługuje się oficjalny organ ziemskich sług Jehowy, Strażnica. W drugim jej numerze (z sierpnia 1879 roku) wyrażono przekonanie, iż cieszy się poparciem Jehowy. Podobnie jak inne publikacje Towarzystwa Strażnica periodyk ten obnaża niebiblijne nauki chrześcijaństwa oraz reszty Babilonu Wielkiego, ogólnoświatowego imperium religii fałszywej, i staje w obronie prawdziwości Słowa Bożego, Biblii (2 Tymoteusza 3:16, 17; Objawienie 18:1-5).

Wierny w czasie prób

17, 18. Jak na zabicie proroków Baala zareagowała Jezebel, ale jakie wsparcie otrzymał Eliasz?

¹⁷ Demaskowany kler zareagował podobnie jak Jezebel na wieść o zabiciu przez Eliasza proroków Baala. Wysłała do wiernego proroka Jehowy orędzie, w którym zaprzysięgła mu śmierć. Nie była to czcza pogróżka, gdyż Jezebel już zamordowała wielu proroków Bożych. Przerażony Eliasz uciekł na południowy zachód do Beer-Szeby. Pozostawiwszy tam swego sługę, ruszył dalej, na pustkowie, gdzie modlił się o śmierć. Ale Jehowa nie opuścił swego proroka. Eliaszowi ukazał się anioł, który przygotował go do długiej wędrówki na górę Horeb. Dzięki otrzymanemu pożywieniu prorok w ciągu 40 dni pokonał przeszło 300 kilometrów. Na górze Horeb usłyszał głos Boży, a przedtem ujrzał zdumiewający przejaw mocy w postaci wielkiego wiatru, trzęsienia ziemi oraz ognia. W zjawiskach tych nie było Jehowy. Stanowiły one oznakę działania Jego świętego ducha, czyli czynnej siły. Następnie Jehowa przemówił do swego proroka. Pomyśl, jak to wydarzenie go wzmocniło (1 Królów 19:1-12). A co wtedy, gdy tak jak Eliasz zaczynamy trochę się bać pogróżek ze strony wrogów prawdziwego wielbienia? Dzięki jego przeżyciom uświadamiamy sobie, że Jehowa nie porzuci swego ludu (1 Samuela 12:22).

¹⁸ Bóg wyjaśnił Eliaszowi, iż jego działalność prorocka jeszcze nie dobiegła końca. A ponieważ prorok uważał, że poza nim nie było w Izraelu ani jednego czciciela prawdziwego Boga, Jehowa wyjawił mu, iż jeszcze 7000 osób nie pokłoniło się Baalowi. Następnie wysłał go z powrotem, by wykonał przydzielone mu zadanie (1 Królów 19:13-18). Podobnie jak Eliasza, tak i nas mogą ścigać wrogowie prawdziwego wielbienia. Niewykluczone, że zgodnie z zapowiedzią Jezusa spotkamy się z zaciekłymi prześladowaniami (Jana 15:17-20). Niekiedy ogarnie nas lęk. Możemy jednak doświadczyć tego, co Eliasz, który otrzymał wsparcie od Jehowy i dalej wiernie Mu służył.

19. Czego podczas I wojny światowej zaznali namaszczeni chrześcijanie?

¹⁹ Na skutek ostrych prześladowań podczas I wojny światowej niektórzy namaszczeni chrześcijanie dali się zastraszyć i przestali głosić. Błędnie sądzili, że dzieło prowadzone przez nich na ziemi dobiegło końca. Ale Bóg ich nie odrzucił. Miłosiernie udzielił im wsparcia, tak jak zadbał o pokarm dla Eliasza. Wzorem tego proroka wierni pomazańcy przyjęli skarcenie Boże i na nowo podjęli działalność. Otworzyły im się oczy na wspaniały przywilej głoszenia orędzia Królestwa.

20. Jaki przywilej jest dziś dostępny dla tych, którzy są wierni jak Eliasz?

²⁰ W proroctwie o swej obecności Jezus wspomniał, że przed końcem tego niegodziwego systemu rzeczy miała być wykonana ogólnoświatowa działalność (Mateusza 24:14). Obecnie prowadzą ją namaszczeni chrześcijanie oraz miliony ich towarzyszy wyglądających życia na rajskiej ziemi. Przywilej głoszenia o Królestwie, dopóki dzieło to nie zostanie zakończone, jest dostępny tylko dla osób wiernych jak Eliasz.

Bądź wierny jak Eliasz

21, 22. (a) W jakim dziele przewodzą obecnie namaszczeni chrześcijanie? (b) Z czyją pomocą jest wykonywane dzieło głoszenia i dlaczego ta pomoc jest potrzebna?

²¹ Nieliczny ostatek prawdziwych namaszczonych chrześcijan z eliaszową gorliwością wypełnia obowiązek troszczenia się o ziemskie sprawy intronizowanego Króla, Jezusa Chrystusa (Mateusza 24:47). Już ponad 60 lat Bóg posługuje się tymi pomazańcami do prowadzenia dzieła czynienia uczniów z ludzi, którym udostępnia cudowną nadzieję na życie wieczne na rajskiej ziemi (Mateusza 28:19, 20). Jakże wdzięczne mogą być owe miliony, że stosunkowo nieliczny ostatek pomazańców gorliwie i wiernie wywiązuje się ze swych zadań!

²² Owo dzieło głoszenia o Królestwie wykonują niedoskonali ludzie, i to tylko dzięki sile udzielanej przez Jehowę tym, którzy bezgranicznie na Nim polegają. „Eliasz był człowiekiem żywiącym uczucia podobne do naszych” — oświadczył uczeń Jakub, po czym powołał się na modlitwę owego proroka w celu pokazania siły tkwiącej w prośbach osoby prawej (Jakuba 5:16-18). Eliasz nie prorokował bez przerwy ani nie dokonywał cudów stale. Miał takie same ludzkie odczucia i słabości jak my, niemniej wiernie służył Bogu. My również możemy być wierni jak Eliasz, ponieważ i nam Stwórca udziela pomocy i sił.

23. Dlaczego mamy wszelkie powody do zachowywania wierności i optymizmu?

²³ Mamy wszelkie podstawy do zachowywania wierności i optymizmu. Pamiętaj, że Jan Chrzciciel wykonywał dzieło wzorowane na Eliaszowym, zanim w roku 70 n.e. nadszedł „dzień Jehowy”. Mając ducha i moc Eliasza, namaszczeni chrześcijanie prowadzą na całej ziemi podobną działalność zleconą im przez Boga. Stanowi to wyraźny dowód zbliżania się wielkiego „dnia Jehowy”.

Jak byś odpowiedział?

◻ Jak na górze Karmel wykazano Boskość Jehowy?

◻ Kto był ‛Eliaszem, który miał przyjść’, i co robił?

◻ Jak nowożytni namaszczeni chrześcijanie pokazują, że mają ducha Eliasza?

◻ Dlaczego możemy być wierni jak Eliasz?

[Ramka na stronie 15]

Do których niebios wstąpił Eliasz?

„GDY tak [Eliasz i Elizeusz] szli, rozmawiając i idąc, oto ognisty rydwan wojenny oraz konie ogniste — i zaczęły ich obu rozdzielać; i Eliasz począł wstępować w wichrze ku niebiosom” (2 Królów 2:11).

Co w tym wypadku oznacza słowo „niebiosa”? Niekiedy odnosi się ono do duchowego miejsca pobytu Boga i Jego anielskich synów (Mateusza 6:9; 18:10). Może też oznaczać materialny wszechświat (Powtórzonego Prawa 4:19). W Biblii terminem tym określa się również tę część atmosfery ziemskiej, w której fruwają ptaki i wieją wiatry (Psalm 78:26; Mateusza 6:26).

Do których niebios wstąpił więc prorok Eliasz? Najwyraźniej został przeniesiony w powietrzu w inne miejsce na naszym globie. Wiele lat później dalej przebywał na ziemi, gdyż napisał list do judzkiego króla Jehorama (2 Kronik 21:1, 12-15). Okoliczność, że Eliasz nie wstąpił do duchowej siedziby Jehowy Boga, potwierdził po latach Jezus Chrystus, gdy oświadczył: „Nikt nie wstąpił do nieba oprócz tego, który z nieba zstąpił — Syna Człowieczego”, czyli Jezusa (Jana 3:13). Droga do życia niebiańskiego została otwarta dla niedoskonałych ludzi dopiero po śmierci, zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu Jezusa Chrystusa (Jana 14:2, 3; Hebrajczyków 9:24; 10:19, 20).