Czy zostaniesz wybawiony, gdy Bóg przystąpi do czynu?

„Gdyby owe dni nie zostały skrócone, nie byłoby wybawione żadne ciało; ale ze względu na wybranych owe dni zostaną skrócone” (MATEUSZA 24:22).

 1, 2. (a) Dlaczego interesowanie się własną przyszłością jest czymś naturalnym? (b) Jakie doniosłe pytanie zapewne zadano pod wpływem ciekawości?

JAK bardzo ciekawią cię sprawy mające związek z twoją osobą? U wielu ludzi takie zainteresowanie przybiera dziś skrajną postać, przeradzając się w egocentryzm. Niemniej Biblia nie potępia stosownego interesowania się tym, co dotyczy nas osobiście (Efezjan 5:33). Mieści się w tym zainteresowanie własną przyszłością. A zatem to całkiem normalne, że ktoś jest ciekaw, co przyniesie mu przyszłość. Czy ty również chciałbyś to wiedzieć?

² Apostołowie Jezusa niewątpliwie interesowali się swą przyszłością (Mateusza 19:27). Zapewne między innymi dlatego czterech spośród nich, znalazłszy się z Jezusem na Górze Oliwnej, zadało mu pytanie: „Kiedy to nastąpi i co będzie znakiem, kiedy to wszystko ma się zakończyć?” (Marka 13:4). Jezus nie zlekceważył ich — ani też naszego — naturalnego zainteresowania przyszłością. Wiele razy wskazywał, jak przyszłe wydarzenia odbiją się na jego naśladowcach i czym się skończą.

 3. Dlaczego uważamy, że odpowiedź Jezusa odnosi się do naszych czasów?

³ Odpowiedź Jezusa zawiera proroctwo, którego główne spełnienie przypada na nasze czasy. Dowodzą tego wojny światowe i inne konflikty rozpętane w obecnym stuleciu, trzęsienia ziemi, które pozbawiły życia niezliczone rzesze ludzi, braki żywności będące przyczyną chorób i śmierci, a także zarazy — od pandemii grypy hiszpanki z roku 1918 aż po dzisiejszą plagę AIDS. Jednakże znaczna część wypowiedzi Jezusa urzeczywistniła się także w okresie, który zakończył się w roku 70 n.e. zburzeniem Jeruzalem przez Rzymian. Jezus ostrzegł swych uczniów: „Miejcie się na baczności; ludzie będą was wydawać do lokalnych sądów i będziecie bici w synagogach oraz stawiani przed namiestnikami i królami ze względu na mnie, na świadectwo dla nich” (Marka 13:9).

Co Jezus przepowiedział i jak to się spełniło

 4. Jaką przestrogę Jezus zawarł w swej odpowiedzi?

⁴ Jezus nie poprzestał na przepowiedzeniu, jak inni będą traktować jego uczniów. Wskazał im także, co sami powinni uczynić. Oznajmił na przykład: „Kiedy (...) ujrzycie obrzydliwość, która sprowadza spustoszenie, stojącą tam, gdzie nie powinna (niech czytelnik wykaże rozeznanie), niech potem ci w Judei zaczną uciekać w góry” (Marka 13:14). Równoległe sprawozdanie z Ewangelii według Łukasza 21:20 brzmi: „Gdy ujrzycie Jeruzalem otoczone przez obozujące wojska”. Jak słowa te sprawdziły się za pierwszym razem?

 5. Do czego doszło wśród Żydów w Judei w roku 66 n.e.?

⁵ Pewna encyklopedia biblijna informuje: „Żydzi coraz bardziej się buntowali przeciwko władzy rzymskiej, a prokuratorzy stawali się coraz bardziej zapalczywi, okrutni i nieuczciwi. Otwarty bunt wybuchł w roku 66 po Chr. (...) Wojna rozpoczęła się wtedy, gdy zeloci zdobyli Masadę, a następnie pod wodzą Manahema wyruszyli do Jeruzalem. W tym czasie wymordowano Żydów w Cezarei, będącej siedzibą namiestnika, a wieść o tej masakrze rozniosła się po całym kraju. Na nowych monetach bitych w czasie rewolty widniały napisy ‚Rok 1’ i tak dalej aż po ‚Rok 5’” (The International Standard Bible Encyclopedia, wydanie z roku 1982).

 6. Jak Rzymianie zareagowali na bunt Żydów?

⁶ Z Syrii wyruszył dwunasty legion rzymski pod dowództwem Cestiusza Gallusa i po spustoszeniu Galilei oraz Judei zaatakował stolicę, a nawet zajął górną część ‛świętego miasta Jeruzalem’ (Nehemiasza 11:1; Mateusza 4:5; 5:35; 27:53). Streszczając rozwój wypadków, w książce The Roman Siege of Jerusalem (Oblężenie Jeruzalem przez Rzymian) podano: „Przez pięć dni Rzymianie usiłowali wedrzeć się na mury, ale za każdym razem zostali zmuszeni do odwrotu. W końcu jednak obrońcy, obsypywani gradem pocisków, nie zdołali ich odeprzeć. Żołnierze rzymscy utworzyli tak zwanego żółwia — ochronny pancerz z tarcz uniesionych nad głowami — i zaczęli robić podkop pod murem oraz przygotowywać się do podłożenia ognia pod bramę. Obrońców ogarnęła straszliwa panika”. Chrześcijanie znajdujący się w tym mieście zapewne przypomnieli sobie słowa Jezusa i zrozumieli, że obrzydliwość stoi w miejscu świętym.a Ale jak mogli usłuchać jego rady i uciec z oblężonego miasta?

 7. Co uczynili Rzymianie, gdy w roku 66 n.e. byli już o krok od zwycięstwa?

⁷ Historyk Józef Flawiusz donosi: „Cestiusz [Gallus], który nic nie wiedział o tym, że obrońcy zupełnie upadli na duchu, ani o nastrojach ludu, raptem nakazał odwrót i straciwszy nadzieję, choć nie doznał żadnego niepowodzenia, wbrew rozsądkowi wycofał się z miasta” (Wojna żydowska, II, 540 [xix, 7]). Dlaczego tak postąpił? Bez względu na motywy, odwrotem tym umożliwił chrześcijanom usłuchanie nakazu Jezusa i ucieczkę w góry, gdzie byli bezpieczni.

 8. Jak wyglądała druga faza ataku Rzymian na Jeruzalem i co się stało z tymi, którzy przeżyli oblężenie?

⁸ Posłuszeństwo uratowało im życie. Nie minęło bowiem dużo czasu, gdy Rzymianie ponownie wyruszyli stłumić bunt. Wynikiem kampanii wojennej prowadzonej przez Tytusa było oblężenie Jeruzalem, trwające od kwietnia do sierpnia 70 roku n.e. Opisy cierpień Żydów podane przez Flawiusza mrożą krew w żyłach. Jedni zginęli z rąk Rzymian, innych zabiły rywalizujące ze sobą ugrupowania żydowskie, a niektórych głód popchnął do kanibalizmu. Do chwili zwycięstwa Rzymian zmarło 1 100 000 Żydów.b Spośród 97 000 ocalałych wielu wkrótce stracono, a inni trafili do niewoli. Flawiusz oznajmia: „Część tych, którzy mieli ponad siedemnaście lat, posłał związanych na roboty do Egiptu, większość zaś Tytus podarował różnym eparchiom, gdzie mieli zginąć w teatrach bądź od miecza, bądź rozszarpani przez dzikie zwierzęta”. A już w czasie dokonywania tej selekcji 11 000 więźniów zmarło z głodu.

 9. Dlaczego chrześcijanie nie podzielili losu Żydów i na jakie pytanie trzeba jeszcze znaleźć odpowiedź?

⁹ Chrześcijanie mogli się radować, że usłuchali ostrzeżenia Pana i uciekli z miasta przed powrotem wojsk rzymskich. W ten sposób zostali wybawieni, gdyż nie dotknęła ich część tego, co Jezus nazwał „wielkim uciskiem, jakiego [w Jeruzalem] nie było od początku świata aż (...) [do owej chwili] i już nigdy więcej nie będzie” (Mateusza 24:21). Następnie dodał: „Doprawdy, gdyby owe dni nie zostały skrócone, nie byłoby wybawione żadne ciało; ale ze względu na wybranych owe dni zostaną skrócone” (Mateusza 24:22). Co te słowa oznaczały wtedy, a co znaczą obecnie?

10. Jak w przeszłości objaśniano Ewangelię według Mateusza 24:22?

¹⁰ W przeszłości wyjaśniano, że tym ‛wybawionym ciałem’ byli Żydzi, którzy przeżyli dni ucisku dla Jeruzalem w roku 70 n.e. Ponieważ chrześcijanie zdążyli uciec, więc Bóg pozwolił Rzymianom, by dość szybko dokonali zagłady. Innymi słowy, ze względu na to, że „wybranym” nie groziło niebezpieczeństwo, dni ucisku mogły zostać skrócone, dzięki czemu wybawione zostało niejedno „ciało” spośród Żydów. Uważano, iż ci ocaleni Żydzi są pierwowzorem osób, które przeżyją wielki ucisk w naszych czasach (Objawienie 7:14).

11. Co wskazuje na konieczność ponownego przeanalizowania wyjaśnień dotyczących Ewangelii według Mateusza 24:22?

¹¹ Ale czy takie wyjaśnienia harmonizują z tym, co się wydarzyło w roku 70 n.e.? Jezus wspomniał, że jakieś „ciało” miało zostać wybawione z ucisku. Czy jednak użyłbyś słowa ‛wybawieni’ wobec tamtych 97 000 ocalałych, skoro tysiące z nich wkrótce zmarło z głodu lub zginęło w teatrach? O widowiskach w jednym z takich teatrów, w Cezarei, Flawiusz pisze: „Liczba tych, którzy zginęli w walce ze zwierzętami, z samymi sobą i w płomieniach przekroczyła dwa tysiące pięćset”. Chociaż nie zmarli w czasie oblężenia, trudno ich uznać za ‛wybawionych’. Poza tym czy Jezus przyrównałby do nich szczęśliwe osoby, które ocaleją w nadchodzącym „wielkim ucisku”?

Jak doszło do wybawienia „ciała”?

12. Kim w I wieku byli „wybrani”, których losem Bóg się interesował?

¹² W roku 70 n.e. Bóg nie uważał już literalnych Żydów za lud wybrany. Jezus wskazał, że Bóg ich odrzucił i zamierza dopuścić do tego, by ich stolica, świątynia oraz system religijny przestały istnieć (Mateusza 23:37 do 24:2). Obrał sobie nowy naród, którym był Izrael duchowy (Dzieje 15:14; Rzymian 2:28, 29; Galatów 6:16). Składał się on z mężczyzn i kobiet wybranych ze wszystkich narodów i namaszczonych duchem świętym (Mateusza 22:14; Jana 15:19; Dzieje 10:1, 2, 34, 35, 44, 45). Kilka lat przed atakiem Cestiusza Gallusa Piotr napisał list do „wybranych zgodnie ze znajomością rzeczy przyszłych, posiadaną przez Boga, Ojca, z uświęceniem przez ducha”. Tacy pomazańcy byli „rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym” (1 Piotra 1:1, 2; 2:9). Bóg miał ich zabrać do nieba, by panowali tam razem z Jezusem (Kolosan 1:1, 2; 3:12; Tytusa 1:1; Objawienie 17:14).

13. Jaki sens mogą mieć słowa Jezusa z Ewangelii według Mateusza 24:22?

¹³ Rozpoznanie, kim są wybrani, jest bardzo pomocne, gdyż zgodnie z zapowiedzią Jezusa właśnie „ze względu na” nich ucisk miał zostać skrócony. Grecki odpowiednik wyrażenia „ze względu na” może też znaczyć „dla dobra” (2 Tymoteusza 2:10, Romaniuk). A zatem Jezus mógł powiedzieć: ‛Gdyby owe dni nie zostały skrócone, nie byłoby wybawione żadne ciało; ale dla dobra wybranych owe dni zostaną skrócone’ (Mateusza 24:22).c Czy wydarzyło się wtedy coś, z czego chrześcijanie uwięzieni w Jeruzalem odnieśliby korzyść, a więc coś ‛dla dobra’ tych wybranych?

14. Jak doszło do wybawienia „ciała”, gdy w roku 66 n.e wojska rzymskie nieoczekiwanie wycofały się spod Jeruzalem?

¹⁴ Przypomnijmy, iż w roku 66 n.e. Rzymianie przemierzyli kraj, zajęli górną część Jeruzalem i zaczęli robić podkop pod jego murami. Józef Flawiusz zauważył: „Gdyby on [Cestiusz] choćby trochę dłużej wytrwał przy obleganiu, byłby niechybnie miasto zajął”. Zastanów się: Dlaczegóż to potężna armia rzymska nagle przerwała kampanię i ‛wbrew rozsądkowi wycofała się z miasta’? Rupert Furneaux, specjalista w dziedzinie historii wojskowości, oznajmił: „Żadnemu historykowi nie udało się podać przyczyny dostatecznie uzasadniającej tak dziwną i zgubną w skutkach decyzję Gallusa”. Ale niezależnie od tego, co nim kierowało, w rezultacie ucisk został skrócony. Rzymianie zaczęli się wycofywać, ściągając na siebie gwałtowne ataki Żydów. A co z „wybranymi” — namaszczonymi chrześcijanami, którzy przebywali w obleganym mieście? Koniec oblężenia oznaczał, że zostali wybawieni od śmierci grożącej im w jakiejś masakrze podczas ucisku. A zatem to właśnie ci chrześcijanie odnieśli korzyść ze skrócenia ucisku w roku 66 n.e. i byli owym wybawionym „ciałem”, wspomnianym w Ewangelii według Mateusza 24:22.

Co przyniesie ci przyszłość?

15. Dlaczego rozdział 24 Ewangelii według Mateusza powinien budzić w naszych czasach szczególne zainteresowanie?

¹⁵ Ktoś mógłby zapytać: Dlaczego to dokładniejsze objaśnienie słów Jezusa powinno budzić we mnie jakieś szczególne zainteresowanie? Otóż liczne dowody przemawiają za tym, iż proroctwo Jezusa miało się jeszcze spełnić na większą skalę, wykraczającą poza to, co wydarzyło się do roku 70 n.e. (porównaj Mateusza 24:7; Łukasza 21:10, 11; Objawienie 6:2-8).d Już od dziesiątków lat Świadkowie Jehowy głoszą, że to większe spełnienie, obserwowane w naszych czasach, dowodzi, iż niebawem na całym świecie nastanie „wielki ucisk”. Jak wtedy wypełnią się prorocze słowa z Ewangelii według Mateusza 24:22?

16. Jaką zachęcającą informację co do nadchodzącego wielkiego ucisku zawiera Księga Objawienia?

¹⁶ Przeszło 20 lat po ucisku, który spadł na Jeruzalem, apostoł Jan napisał Księgę Objawienia. Poświadcza ona, że wielki ucisk jest jeszcze przed nami. Ponieważ interesujemy się tym, co dotyczy nas osobiście, więc na pewno z ulgą przyjmiemy zawarte tam prorocze zapewnienie, że niektórzy ludzie przeżyją ów wielki ucisk. Jan zapisał proroctwo o „wielkiej rzeszy (...) ze wszystkich narodów i plemion, i ludów, i języków”. O kogo tu chodzi? Głos z nieba oznajmia: „Są to ci, którzy wychodzą z wielkiego ucisku” (Objawienie 7:9, 14). Oni rzeczywiście ocaleją! Poza tym Księga Objawienia pozwala nam zrozumieć, co się będzie dziać w trakcie nadciągającego wielkiego ucisku i jak spełnią się słowa z Ewangelii według Mateusza 24:22.

17. Co się wydarzy na początku wielkiego ucisku?

¹⁷ Ucisk ten rozpocznie się atakiem na symboliczną nierządnicę zwaną „Babilonem Wielkim” (Objawienie 14:8; 17:1, 2). Wyobraża ona ogólnoświatowe imperium religii fałszywej, w którym na największe potępienie zasługuje chrześcijaństwo. Zgodnie ze słowami z Księgi Objawienia 17:16-18 Bóg ‛włoży do serc’ czynnikom politycznym, by wystąpiły przeciwko tej symbolicznej nierządnicy.e Pomyśl, jakie wrażenie mogłoby to zrobić na „wybranych”, czyli pomazańcach Bożych, oraz na towarzyszącej im „wielkiej rzeszy”. Ten niszczycielski atak będzie zapewne wyglądać tak, jak gdyby miał doprowadzić do starcia z powierzchni ziemi wszystkich organizacji religijnych, nie wyłączając sług Jehowy.

18. Dlaczego w początkowej fazie wielkiego ucisku może się wydawać, że nie zostanie wybawione żadne „ciało”?

¹⁸ Wtedy właśnie spełnią się na większą skalę słowa Jezusa z Ewangelii według Mateusza 24:22. Tak jak kiedyś zdawało się, iż wybrani przebywający w Jeruzalem są w niebezpieczeństwie, tak też w czasie ataku na religię może się wydawać, że sługom Jehowy grozi unicestwienie, że zostanie wytracone wszelkie „ciało” — cały lud Boży. Przypomnijmy sobie jednak, co się wydarzyło w roku 66 n.e. Ucisk spowodowany przez Rzymian został skrócony, co umożliwiło „wybranym”, czyli osobom namaszczonym duchem Bożym, ucieczkę i ocalenie życia. A zatem możemy być pewni, że Bóg nie dopuści do tego, by niszczycielski atak na religię spowodował unicestwienie ogólnoświatowego zboru Jego prawdziwych czcicieli. Wszystko to rozegra się szybko, jak gdyby „w jeden dzień”. Jednakże jakimś sposobem atak ów będzie skrócony, nie zdoła w pełni osiągnąć swego celu, dzięki czemu lud Boży będzie mógł zostać ‛wybawiony’ (Objawienie 18:8).

19. (a) Co się okaże po pierwszej części wielkiego ucisku? (b) Do czego to doprowadzi?

¹⁹ Pozostałe elementy ziemskiej organizacji Szatana Diabła będą jeszcze istnieć przez pewien czas, smucąc się z powodu utraty swej starej kochanki — religii (Objawienie 18:9-19). W pewnym momencie zauważą, że prawdziwi słudzy Boży się ostali i „mieszkają bezpiecznie; mieszkają w miejscowościach, które nie mają (...) murów”, toteż powinni stanowić łatwą zdobycz. Jakaż jednak niespodzianka spotka napastników! W tej końcowej części wielkiego ucisku Bóg zareaguje na agresję lub groźbę agresji wobec Jego sług i wykona wyrok na swych wrogach (Ezechiela 38:10-12, 14, 18-23).

20. Dlaczego w trakcie drugiej fazy wielkiego ucisku ludowi Bożemu nie będzie grozić niebezpieczeństwo?

²⁰ Ta druga faza wielkiego ucisku ma swój odpowiednik w tym, co spotkało Jeruzalem i jego mieszkańców podczas drugiego ataku Rzymian w roku 70 n.e. Rzeczywiście okaże się, iż jest to „wielki ucisk, jakiego nie było od początku świata aż (...) [do owej chwili] i już nigdy więcej nie będzie” (Mateusza 24:21). Niemniej możemy być pewni, że wybrani Boży oraz ich towarzysze nie znajdą się w niebezpiecznej strefie, gdzie groziłaby im śmierć. Oczywiście nie schronią się w jakieś jedno miejsce. W I wieku chrześcijanie z Jeruzalem mogli uciec z miasta w rejony górzyste, na przykład do Pelli po drugiej stronie Jordanu. Obecnie jednak wierni Świadkowie Jehowy żyją na całym globie ziemskim, toteż ich przyszłe bezpieczeństwo i ochrona nie będą uzależnione od przebywania w określonym miejscu.

21. Kto będzie walczył w końcowej bitwie i z jakim wynikiem?

²¹ Zagłady tej nie dokona armia rzymska ani żadna inna instytucja ludzka. Przeciwnie, Księga Objawienia wyjaśnia, iż siły egzekucyjne będą pochodzić z nieba. Do tej końcowej części wielkiego ucisku nie dojdzie za sprawą żadnych wojsk ludzkich, lecz „Słowa Boga”, czyli Króla Jezusa Chrystusa, mającego do pomocy ‛wojska, które są w niebie’, między innymi wskrzeszonych pomazańców. „Król królów i Pan panów” wykona wyrok znacznie dokładniej, niż to uczynili Rzymianie w roku 70 n.e. Usunie wszystkich ludzi sprzeciwiających się Bogu — królów, dowódców wojskowych, wolnych i niewolników, małych i wielkich. Wszelkie człowiecze organizacje szatańskiego świata przestaną istnieć (Objawienie 2:26, 27; 17:14; 19:11-21; 1 Jana 5:19).

22. W jakim jeszcze sensie „ciało” zostanie wybawione?

²² Przypomnijmy, że „ciało” składające się z ostatka pomazańców oraz „wielkiej rzeszy” zostanie wybawione już wtedy, gdy nastąpi szybka i całkowita zagłada Babilonu Wielkiego w początkowej fazie owego ucisku. W jego końcowej części również dojdzie do wybawienia „ciała”, które wcześniej zdecydowało się na ucieczkę, to znaczy opowiedziało się po stronie Jehowy. Jakże odmienne będzie położenie takich osób w porównaniu z losem, który przypadł w udziale buntowniczym Żydom w 70 roku n.e.!

23. Czego mogą oczekiwać ludzie, którzy będą stanowić ocalone „ciało”?

²³ Rozmyślając o przyszłości, jaka czeka ciebie i twych najbliższych, zwróć uwagę na obietnicę zawartą w Księdze Objawienia 7:16, 17: „Nie będą już więcej głodować ani już więcej pragnąć ani nie porazi ich słońce ni żadna spiekota, ponieważ Baranek, który jest pośrodku tronu, będzie ich pasł i poprowadzi ich do źródeł wód życia. A Bóg otrze z ich oczu wszelką łzę”. Bez wątpienia będzie to prawdziwe ‛wybawienie’ — cudowne i trwałe.

[Przypisy]

Jak byś odpowiedział?

◻ W jakich dwóch etapach przebiegał atak wojsk rzymskich na Jeruzalem?

◻ Dlaczego „ciałem” wspomnianym w Mateusza 24:22 nie może być 97 000 Żydów, którzy przeżyli oblężenie w roku 70 n.e.?

◻ Jak zostały skrócone dni ucisku, który spadł na Jeruzalem, i jak doszło wtedy do wybawienia „ciała”?

◻ W jaki sposób nastąpi skrócenie dni i wybawienie „ciała” w nadchodzącym wielkim ucisku?

[Ilustracja na stronie 16]

Żydowska moneta bita po wybuchu powstania. Hebrajski napis głosi: „Rok drugi”, co oznacza rok 67 n.e., drugi rok autonomii

[Prawa własności]

Pictorial Archive (Near Eastern History) Est.

[Ilustracja na stronie 17]

Rzymska moneta z roku 71 n.e. Po lewej stronie widać uzbrojonego Rzymianina, a po prawej Żydówkę pogrążoną w żałobie. Słowa IVDAEA CAPTA znaczą „Judea pojmana”

[Prawa własności]

Pictorial Archive (Near Eastern History) Est.