„Izrael Boży” a „wielka rzesza”

„Ujrzałem, a oto wielka rzesza, której żaden człowiek nie zdołał policzyć” (OBJAWIENIE 7:9).

 1-3. (a) Jakie chwalebne perspektywy niebiańskie mają namaszczeni chrześcijanie? (b) Jak w I wieku Szatan próbował zgładzić zbór? (c) Co się wydarzyło w roku 1919 na dowód, że wysiłki Szatana zmierzające do skażenia zboru namaszczonych chrześcijan spełzły na niczym?

UTWORZENIE „Izraela Bożego” w 33 roku n.e. było ważnym krokiem w spełnianiu się zamierzeń Jehowy (Galatów 6:16). Namaszczeni członkowie tego narodu mają nadzieję żyć jako nieśmiertelne stworzenia duchowe i panować z Chrystusem w niebiańskim Królestwie Bożym (1 Koryntian 15:50, 53, 54). Pozycja ta zapewnia im główną rolę w uświęceniu imienia Jehowy oraz w zmiażdżeniu głowy wielkiego Przeciwnika, Szatana Diabła (1 Mojżeszowa 3:15; Rzymian 16:20). Nic więc dziwnego, że Szatan prześladował i usiłował skazić ów nowy zbór, dokładając wszelkich starań, by go zniszczyć! (2 Tymoteusza 2:18; Judy 4; Objawienie 2:10).

² Dopóki żyli apostołowie, Szatan nie mógł nic zdziałać. Ale po ich śmierci niepowstrzymanie zaczęło się szerzyć odstępstwo. Kiedy w końcu Szatan powołał do istnienia odstępczą mistyfikację religijną, zwaną dziś chrześcijaństwem, z ludzkiego punktu widzenia wyglądało na to, że założony przez Jezusa czysty zbór chrześcijański uległ skażeniu (2 Tesaloniczan 2:3-8). Niemniej prawdziwy chrystianizm wcale nie przestał istnieć (Mateusza 28:20).

³ W przypowieści o pszenicy i chwastach Jezus zapowiedział, że przez pewien czas prawdziwi chrześcijanie będą rosnąć razem z fałszywymi, przyrównanymi do „chwastów” — i rzeczywiście tak było. Ale Jezus nadmienił również, że w dniach ostatnich „synowie królestwa” ponownie zostaną w widoczny sposób oddzieleni od „chwastów” (Mateusza 13:36-43). To także się spełniło. W roku 1919 prawdziwi chrześcijanie namaszczeni duchem wyszli z niewoli babilońskiej. Zostali uznani przez Boga za „niewolnika wiernego i roztropnego” i zaczęli odważnie głosić dobrą nowinę o Królestwie (Mateusza 24:14, 45-47; Objawienie 18:4). Prawie wszyscy wywodzili się z pogan; ponieważ jednak przejawiali wiarę na wzór Abrahama, w gruncie rzeczy stanowili jego „potomstwo”. Wchodzili w skład „Izraela Bożego” (Galatów 3:7, 26-29).

„Wielka rzesza”

 4. Jaka grupa chrześcijan zaczęła się wyłaniać szczególnie po roku 1930?

⁴ W początkowym okresie osoby dające posłuch orędziu głoszonemu przez namaszczonych chrześcijan również stawały się Izraelitami duchowymi i wchodziły w skład ostatka 144 000 mających nadzieję niebiańską (Objawienie 12:17). Jednakże szczególnie po roku 1930 zaczęła się wyłaniać jeszcze inna grupa ludzi. Utożsamiono ją z „drugimi owcami” z przypowieści o owczarniach (Jana 10:16). Do grona tego należeli naśladowcy Chrystusa spodziewający się żyć wiecznie na rajskiej ziemi. Stanowili oni niejako duchowe potomstwo chrześcijan namaszczonych duchem (Izajasza 59:21; 66:22; porównaj 1 Koryntian 4:15, 16). Zrozumieli, iż zbór chrześcijańskich pomazańców jest niewolnikiem wiernym i roztropnym, i wzorem swych namaszczonych braci przejawiali głęboką miłość do Jehowy, wierzyli w ofiarę Jezusa, gorliwie wysławiali Boga oraz okazywali gotowość znoszenia cierpień ze względu na prawość.

 5. Jak coraz lepiej rozumiano rolę drugich owiec?

⁵ Początkowo nie w pełni rozumiano status owych drugich owiec, z czasem jednak stawał się on coraz jaśniejszy. W roku 1932 wezwano pomazańców, by zapraszali członków tej grupy do uczestniczenia w działalności kaznodziejskiej — choć wielu z nich już brało w niej udział. W roku 1934 drugie owce zachęcono, aby zgłaszały się do chrztu. W roku 1935 utożsamiono je z „wielką rzeszą” opisaną w 7 rozdziale Księgi Objawienia. W roku 1938 drugie owce zostały zaproszone na uroczystość Pamiątki śmierci Jezusa Chrystusa w charakterze obserwatorów. W roku 1950 uświadomiono sobie, że dojrzali mężczyźni spośród nich to „książęta”, którzy służą jako „kryjówka przed wiatrem i jak schronienie przed ulewą” (Psalm 45:17; Izajasza 32:1, 2). W roku 1953 dostrzeżono w ziemskiej organizacji Bożej — składającej się już wówczas głównie z drugich owiec — zalążek społeczeństwa nowego świata. W roku 1985 zrozumiano, iż na podstawie Jezusowej ofiary okupu należący do drugich owiec zostają uznani za prawych jako przyjaciele Boga i mają nadzieję na przeżycie Armagedonu.

 6. Jakie pozycje względem siebie zajmują obecnie pomazańcy oraz drugie owce i jakie w związku z tym nasuwają się pytania?

⁶ Obecnie żyjemy w końcowym okresie „dni ostatnich”, gdy zdecydowana większość z grona 144 000 już umarła i otrzymała nagrodę niebiańską (2 Tymoteusza 3:1; Objawienie 6:9-11; 14:13). Lwią część pracy związanej z głoszeniem dobrej nowiny wykonują dziś chrześcijanie mający nadzieję ziemską, którzy poczytują sobie za przywilej możliwość wspierania w tym dziele namaszczonych braci Jezusa (Mateusza 25:40). Jednakże pomazańcy tworzą klasę niewolnika wiernego i roztropnego, za którego pośrednictwem w dniach ostatnich dostarczany jest pokarm duchowy. Co zatem stanie się z drugimi owcami, gdy wszyscy namaszczeni chrześcijanie otrzymają nagrodę niebiańską? Z jakiego wsparcia będą wtedy korzystać? W znalezieniu odpowiedzi na te pytania pomoże nam krótkie przypomnienie dziejów starożytnego Izraela.

Obrazowe „królestwo kapłanów”

 7, 8. W jakiej mierze starożytny Izrael, który podlegał przymierzu Prawa, stanowił królestwo kapłanów oraz naród święty?

⁷ Kiedy Jehowa wybrał Izraela na swój szczególny naród, zawarł z nim przymierze, mówiąc: „Jeśli będziecie ściśle posłuszni memu głosowi i naprawdę będziecie się trzymać przymierza ze mną, staniecie się niezawodnie moją szczególną własnością spośród wszystkich innych ludów, bo należy do mnie cała ziemia. I właśnie wy staniecie się dla mnie królestwem kapłanów oraz narodem świętym” (Wyjścia [2 Mojżeszowa] 19:5, 6, NW). Na mocy przymierza Prawa Izrael stał się szczególnym ludem Jehowy. Ale jak miała się spełnić obietnica co do królestwa kapłanów oraz narodu świętego?

⁸ Kiedy Izrael pozostawał wierny Jehowie, podporządkowywał się Jego zwierzchnictwu i uznawał Go za swego Króla (Izajasza 33:22). A zatem naród ten był królestwem. Później jednak okazało się, że obietnica co do „królestwa” oznaczała coś więcej. Ponadto przestrzegając Prawa Jehowy, Izraelici zachowywali czystość i byli oddzieleni od okolicznych ludów. Tworzyli naród święty (5 Mojżeszowa 7:5, 6). A czy był on królestwem kapłanów? Otóż w Izraelu do służby świątynnej wyznaczono plemię Lewiego, z którego wywodziło się kapłaństwo lewickie. Kiedy ustanowiono Prawo Mojżeszowe, wyodrębniono męskich potomków Lewiego w zamian za pierworodnych z wszystkich rodzin należących do pozostałych plemion (2 Mojżeszowa 22:29; 4 Mojżeszowa 3:11-16, 40-51).a Tak więc podczas służby w świątyni była niejako reprezentowana każda rodzina izraelska. W tym właśnie sensie Izrael stanowił kapłaństwo. Niemniej wszyscy Izraelici reprezentowali Jehowę przed narodami. Jeżeli jakiś cudzoziemiec chciał wielbić prawdziwego Boga, musiał się przyłączyć do Izraela (2 Kronik 6:32, 33; Izajasza 60:10).

 9. Dlaczego Jehowa odrzucił północne królestwo, ‛aby Izrael nie był Mu kapłanem’?

⁹ Po śmierci Salomona lud Boży podzielił się na północne państwo izraelskie, podległe królowi Jeroboamowi, oraz południowe państwo judzkie, w którym władzę sprawował Rechabeam. Ponieważ świątynia będąca ośrodkiem czystego wielbienia znajdowała się w Judzie, Jeroboam sporządził wizerunki cielców i samowolnie wprowadził w swym kraju ich kult. Ponadto „pobudował (...) świątynki na wzgórzach i ustanowił kapłanami pierwszych lepszych z ludu, którzy nie należeli do domu Lewiego” (1 Królewska 12:31). Północne państwo jeszcze głębiej pogrążyło się w fałszywym kulcie, gdy król Achab pozwolił swej cudzoziemskiej żonie Jezebel ustanowić w kraju kult Baala. W końcu Jehowa wydał wyrok na to zbuntowane królestwo. Za pośrednictwem Ozeasza oświadczył: „Lud mój ginie, gdyż brak mu poznania; ponieważ ty odrzuciłeś poznanie, i Ja ciebie odrzucę, abyś mi nie był kapłanem” (Ozeasza 4:6). Wkrótce Asyryjczycy unicestwili północne królestwo Izraela.

10. Jak południowe królestwo Judy reprezentowało Jehowę przed narodami, gdy było wierne?

¹⁰ A co z południowym państwem — Judą? W czasach Hiskiasza Jehowa powiedział, posługując się Izajaszem: „Wy jesteście moimi świadkami (...) moimi sługami, których wybrałem (...) Lud, który sobie stworzyłem, będzie zwiastował moją chwałę” (Izajasza 43:10, 21; 44:21). Kiedy poddani tego królestwa byli wierni Jehowie, ogłaszali wśród narodów Jego chwałę i pobudzali szczerze usposobione osoby do oddawania Mu czci w Jego świątyni oraz do korzystania ze służby prawowitego kapłaństwa lewickiego.

Cudzoziemcy w Izraelu

11, 12. Wymień cudzoziemców, którzy zaczęli służyć Jehowie razem z Izraelem.

¹¹ Prawo dane za pośrednictwem Mojżesza — którego żona, Syppora, była Midianitką — zawierało pewne postanowienia co do cudzoziemców reagujących przychylnie na świadectwo narodu izraelskiego. Już kiedy przekazywano to Prawo, było przy tym obecne „mnóstwo obcego ludu”, który wraz z Izraelem opuścił Egipt (2 Mojżeszowa 2:16-22; 12:38; 4 Mojżeszowa 11:4). Później do społeczności żydowskiej przyłączyli się też Rachab i jej rodzina, ocaleni z zagłady Jerycha (Jozuego 6:23-25). A jakiś czas potem Gibeonici zawarli pokój z Izraelem i otrzymali zadania związane z przybytkiem (Jozuego 9:3-27; zobacz też 1 Królewską 8:41-43; Estery 8:17).

¹² Z czasem cudzoziemcom zaczęto też powierzać zaszczytne przywileje. Uriasza Chetejczyka, męża Batszeby, zaliczono do „dzielnych rycerzy” Dawida, podobnie jak Seleka z Amonu (1 Kronik 11:26, 39, 41; 2 Samuela 11:3, 4). Etiopczyk Ebedmelech usługiwał w pałacu i miał dostęp do króla (Jeremiasza 38:7-9). Po powrocie Izraela z niewoli babilońskiej Netynejczycy, nie będący Izraelitami, otrzymywali coraz więcej odpowiedzialnych zadań związanych z pomaganiem kapłanom (Ezdrasza 7:24, Biblia gdańska). Wielu tych wiernych cudzoziemców, czyli obcych przybyszy, obrazuje dzisiejszą wielką rzeszę, toteż ich sytuacja bardzo nas interesuje.

13, 14. (a) Jakie przywileje i obowiązki mieli w Izraelu prozelici? (b) Jak Izraelici mieli traktować wiernych prozelitów?

¹³ Ludzie ci byli prozelitami, oddanymi czcicielami Jehowy, którzy podlegali Prawu Mojżeszowemu i razem z Izraelitami pozostawali oddzieleni od narodów (3 Mojżeszowa 24:22). Tak samo jak Izraelici składali ofiary, stronili od fałszywego kultu i wstrzymywali się od krwi (3 Mojżeszowa 17:10-14; 20:2). W czasach Salomona pomagali przy wznoszeniu świątyni, natomiast za panowania króla Asy oraz króla Hiskiasza brali udział w przywracaniu prawdziwego wielbienia (1 Kronik 22:2; 2 Kronik 15:8-14; 30:25). Kiedy w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Piotr użył pierwszego klucza Królestwa, jego słowa słyszeli „zarówno Żydzi, jak i [nieżydowscy] prozelici”. Zapewne znaleźli się oni też wśród 3000 osób, które tego dnia ochrzczono (Dzieje 2:10, 41). Wkrótce potem — zanim Piotr użył ostatniego klucza Królestwa w stosunku do Korneliusza i jego rodziny — Filip ochrzcił pewnego etiopskiego prozelitę (Mateusza 16:19; Dzieje 8:26-40; 10:30-48). Najwyraźniej prozelitów traktowano inaczej niż pogan.

¹⁴ Niemniej prozelici nie mieli w kraju pozycji takiej samej, jak rodowici Żydzi. Nie usługiwali jako kapłani, a ich pierworodni nie byli reprezentowani przez kapłaństwo lewickie.b Poza tym nie otrzymali w Izraelu ziemi w dziedziczne posiadanie. Mimo to Izraelici mieli okazywać względy wiernym prozelitom i traktować ich jak braci (3 Mojżeszowa 19:33, 34).

Naród duchowy

15. Co się stało, gdy cielesny Izrael odrzucił Mesjasza?

¹⁵ Prawo miało pomóc Izraelitom strzec czystości i pozostać oddzielonymi od okolicznych narodów. Ale służyło jeszcze innemu celowi. Apostoł Paweł napisał: „Prawo stało się naszym wychowawcą prowadzącym do Chrystusa, abyśmy dzięki wierze zostali uznani za prawych” (Galatów 3:24). Niestety, większość Izraelitów nie pozwoliła na to, by Prawo doprowadziło ich do Chrystusa (Mateusza 23:15; Jana 1:11). Jehowa Bóg odrzucił więc ten naród i sprawił, że pojawił się „Izrael Boży”. Ponadto wystosował do nie-Żydów zaproszenie, by stali się pełnoprawnymi obywatelami nowego Izraela (Galatów 3:28; 6:16). To właśnie na tym nowym narodzie znalazła swoje cudowne i ostateczne spełnienie obietnica Jehowy co do królewskiego kapłaństwa, zawarta w Księdze 2 Mojżeszowej 19:5, 6. W jaki sposób?

16, 17. W jakim sensie namaszczeni chrześcijanie są na ziemi obdarzeni godnością królewską oraz tworzą kapłaństwo?

¹⁶ Słowa z Księgi 2 Mojżeszowej 19:6 przytoczył Piotr, pisząc do współczesnych mu namaszczonych chrześcijan: „Wy jesteście ‚rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem na szczególną własność’” (1 Piotra 2:9). Co oznacza ta wypowiedź? Czy chrześcijańscy pomazańcy są na ziemi królami? Nie, ich władza królewska jest sprawą przyszłości (1 Koryntian 4:8). Niemniej obecnie są obdarzeni godnością królewską w tym sensie, że zostali wybrani, by w przyszłości dostąpić przywileju takiej władzy. Już teraz tworzą naród podległy panowaniu Jezusa — Króla wyznaczonego przez Najwyższego Władcę, Jehowę Boga. Paweł napisał: „[Jehowa] nas wyzwolił spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna” (Kolosan 1:13).

¹⁷ Czy namaszczeni chrześcijanie stanowią na ziemi kapłaństwo? W pewnym sensie tak. Jako zbór bezsprzecznie pełnią funkcję kapłańską. Wyjaśnił to Piotr, gdy powiedział: „Wy sami (...) jesteście budowani jako duchowy dom, abyście stanowili święte kapłaństwo” (1 Piotra 2:5; 1 Koryntian 3:16). Obecnie grono namaszczonych chrześcijan tworzy klasę „niewolnika wiernego i roztropnego” — kanał, przez który jest udostępniany pokarm duchowy (Mateusza 24:45-47). Podobnie jak to było w starożytnym Izraelu, każdy kto chce wielbić Jehowę, musi to czynić razem z tymi namaszczonymi chrześcijanami.

18. Jaki najważniejszy obowiązek spoczywa na zborze namaszczonych chrześcijan występujących na ziemi w roli kapłanów?

¹⁸ Ponadto chrześcijańscy pomazańcy przejęli od cielesnego Izraela przywilej świadczenia między narodami o potędze Jehowy. Kontekst wypowiedzi Piotra wskazuje, że nazywając namaszczonych chrześcijan królewskim kapłaństwem, miał on na myśli głoszenie. W gruncie rzeczy w jednym wersecie połączył obietnicę Jehowy zawartą w Księdze 2 Mojżeszowej 19:6 z Jego słowami skierowanymi do Izraela w Księdze Izajasza 43:21, i powiedział: „Wy jesteście (...) ‚królewskim kapłaństwem, (...) żebyście szeroko oznajmili wspaniałe przymioty’ tego, który was powołał z ciemności do swego zdumiewającego światła” (1 Piotra 2:9). Harmonizuje to z wypowiedzią Pawła, który przyrównał obwieszczanie wspaniałych przymiotów Jehowy do ofiary świątynnej. Napisał: „Przez niego [Jezusa] zawsze składajmy Bogu ofiarę wysławiania, to jest owoc warg publicznie wyznających jego imię” (Hebrajczyków 13:15).

Spełnienie niebiańskie

19. W jaki ostateczny i zdumiewający sposób spełni się obietnica, że Izrael będzie królestwem kapłanów?

¹⁹ Jednakże słowa z Księgi 2 Mojżeszowej 19:5, 6 mają znacznie chwalebniejsze, ostateczne spełnienie. Według Księgi Objawienia apostoł Jan usłyszał, jak słowami tego wersetu stworzenia niebiańskie wysławiają zmartwychwstałego Jezusa: „Zostałeś zabity i swoją krwią kupiłeś Bogu ludzi z każdego plemienia i języka, i ludu, i narodu, i uczyniłeś ich Bogu naszemu królestwem i kapłanami, i mają królować nad ziemią” (Objawienie 5:9, 10). A zatem królewskie kapłaństwo stanie się w końcu niebiańskim Królestwem Bożym — rządem, o który uczył modlić się Jezus (Łukasza 11:2). Udział w tym Królestwie będzie miał każdy spośród 144 000 namaszczonych chrześcijan, kto pozostanie wierny do końca (Objawienie 20:4, 6). Będzie to wspaniałe urzeczywistnienie obietnicy złożonej tak dawno temu za pośrednictwem Mojżesza.

20. Jakie pytanie wymaga jeszcze odpowiedzi?

²⁰ Jaki związek ma to wszystko z wielką rzeszą oraz z sytuacją, w jakiej się ona znajdzie, gdy całe grono pomazańców otrzyma swe cudowne dziedzictwo? Wyjaśni to ostatni artykuł z tej serii.

[Przypisy]

Czy potrafisz wyjaśnić?

◻ Jak coraz lepiej rozumiano pozycję drugich owiec?

◻ Dlaczego Jehowa odrzucił północne królestwo, ‛aby Izrael nie był Mu kapłanem’?

◻ Jaką pozycję przed narodami zajmowała Juda, gdy dochowywała wierności Bogu?

◻ Jaki status mieli w Izraelu wierni prozelici?

◻ W jaki sposób zbór namaszczonych chrześcijan usługuje w roli królestwa kapłanów?

[Ilustracja na stronie 16]

Jako królewskie kapłaństwo, namaszczeni chrześcijanie obwieszczają na ziemi chwałę Jehowy

[Ilustracja na stronie 18]

Królestwo będzie urzeczywistnieniem obietnicy z Księgi 2 Mojżeszowej 19:6