Jobi

24 Pse i Plotfuqishmi nuk ka caktuar një kohë gjykimi?+

Ata që e njohin, pse nuk i shohin ato ditë gjykimi?+

 2 Ka nga ata që shtyjnë shenjat e kufijve;+

kullosin kope që i kanë rrëmbyer.

 3 Ia marrin gomarin jetimit,*

ia marrin peng demin vejushës.+

 4 I flakin të varfrit nga udha;+

ndërkohë të munduarit e tokës rrinë fshehur.

 5 Si zebra+ në shkretëtirë,

të varfrit shkojnë të punojnë, që të nxjerrin bukën.

Rrafshina e shkretë i jep secilit ushqim për bijtë.

 6 Në fushë mbledhin tagji,

vreshtin e të ligut e vjedhin me nxitim.

 7 E kalojnë natën të zhveshur, pa asnjë rrobë,+

rrinë në të ftohtë pa mbulojë.+

 8 Bëhen qull nga shtrëngatat e maleve,

e ngaqë s’kanë ku të futen,+ ngjishen pas shkëmbit.

 9 Të ligjtë e rrëmbejnë jetimin që kur është në gji;+

i marrin peng të munduarit rrobën e trupit.+

10 I munduari sillet vërdallë i zhveshur, pa asnjë rrobë,

dhe i uritur, mbart kallinjtë e korrur.+

11 Zhegun e ditës e kalon nëpër muret e brezareve,

shtyp rrushin në shtypëse, e prapë ikën i etur.+

12 Deri jashtë qytetit dëgjohet rënkimi i atij që po vdes,

shpirti i të plagosurit për vdekje thërret për ndihmë,+

e Perëndia nuk bëhet merak për këtë.+

13 Të ligjtë ngritën krye kundër dritës.+

Ata nuk i njohën udhët e saj

dhe nuk qëndruan në shtigjet e saj.

14 Kur zbardh dita, vrasësi çohet

e vret të munduarin dhe të varfrin,+

kurse natën bëhet hajdut+ i regjur.

15 Sytë e kurorëshkelësit+ presin muzgun e mbrëmjes.+

Ai thotë: ‘Askush s’do të më shohë’,+

dhe fytyrën e mbulon.

16 Në errësirë hajduti çan murin e futet vjedhurazi në shtëpi,

kurse ditën rri mbyllur.

Nuk e njeh ditën.+

17 Për të mëngjesi është si terri,+

sepse tmerret e papritura të territ ai i njeh mirë.

18 I ligu ikën shpejt, sikur ta merrnin me vete ujërat.

Toka e tij do të jetë e mallkuar mbi dhé.+

Nga udha e vreshtave nuk do t’i kthejë më çapet.

19 Ashtu si thatësira dhe të nxehtët përpin ujërat e borës,

edhe Sheoli përpin ata që mëkatojnë.+

20 Të ligun do ta harrojë edhe barku që e lindi, vemjet do ta hanë gjithë kënaqësi,+

e s’do të kujtohet më.+

Padrejtësia do të rrëzohet si një pemë.+

21 Ai ngatërrohet me shterpën që nuk lind,

dhe me vejushën,+ së cilës nuk i bën kurrfarë të mire.

22 Perëndia do t’i marrë zvarrë të fortët me fuqinë e tij;

i ligu do të ngrihet e s’do të ndihet i sigurt për jetën e vet.

23 Perëndia do ta lërë të ndihet i sigurt,+ që të lartësohet,

dhe s’do t’ua ndajë sytë udhëve të tij.+

24 Të ligjtë lartësohen për pak, por pastaj s’janë më+

e shuhen;+ si gjithë të tjerët ata këputen

e priten si kallëzat e grurit.

25 Hë pra, tani, kush do të më nxjerrë gënjeshtar

e t’i quajë një hiç fjalët e mia?»