Jobi

 2 Tallësit më rrethojnë ngado,+

e syri më sheh veç rebelimet e tyre.

 3 Të lutem, o Perëndi, dil garant për mua,

se kush tjetër do të shtrëngonte duart me mua në shenjë zotimi?+

 4 Ti ua ke mbyllur mendjen* që aftësia dalluese të mos hyjë,+

prandaj nuk i lejon të triumfojnë mbi mua.

 5 Këta janë gati ta ndajnë pasurinë me shokët,

ndërkohë që fëmijëve të vet u shuhet drita e syve.*

 6 Perëndia më ka bërë gazin e botës,*+

ja pse jam katandisur në njeri që e pështyjnë në fytyrë.+

 7 Sytë më janë venitur nga ankthi+

dhe tërë gjymtyrët e mia janë veç një hije.

 8 Të drejtët m’i ngulin sytë të shtangur;

të pafajshmit indinjohen për shkak të të ligjve.*

 9 I drejti qëndron i patundur në udhën e vet,+

dhe ai që i ka duart të pastra, bëhet gjithnjë e më i fortë.+

10 Gjithsesi, hajdeni të gjithë e nisjani prapë me argumentet tuaja,

se deri tani s’keni nxjerrë ndonjë fjalë të mençur nga goja.+

11 Ditët e mia shkuan;+

planet, po, dëshirat e zemrës sime, u shkatërruan.+

12 Ata vazhdojnë të ma kthejnë natën në ditë

e më thonë: ‘Pas territ afron drita.’

13 Nëse pres edhe pak, Varri* do të më bëhet shtëpi,+

e në errësirë+ do ta shtroj shtratin.

16 Ajo* do të zbresë deri te portat e hekurta të Varrit,*

e bashkë me të, do të kthehem në pluhur.»+