Jobi

 2 «Mendimet turbulluese më nxitin të flas,

nga gjithë acarimi që ndiej përbrenda.

 3 Ndihem i ofenduar nga fjalët qortuese që dëgjova,

ndaj detyrohem të përgjigjem siç e gjykoj unë.*

 4 Me siguri e ke ditur gjithnjë këtë që do të të them,

se kështu ka qenë që kur u krijua njeriu* në tokë,+

 5 që britma e gëzuar e të këqijve është jetëshkurtër

dhe gëzimi i të ligut* zgjat veç një çast.+

 6 Ndonëse madhështia e tij arrin qiejt

dhe koka e tij prek retë,

 7 ai do të zhduket përgjithmonë si jashtëqitja e vet;

ata që e shihnin, do të thonë: ‘Ku është?’

 8 Do të venitet si një ëndërr e nuk do të gjendet më,

do të zhduket si një vegim* nate.

 9 Syri që dikur e shihte, s’do ta vërë më re,

e as vendi i vet s’do ta shohë më.+

10 Fëmijët e tij do të kërkojnë përkrahjen e fukarenjve,

dhe me duart e veta do ta kthejë mbrapsht pasurinë.+

11 Forca rinore që i mbushte kockat,

do të dergjet bashkë me të në pluhur.

12 Edhe sikur e keqja të jetë e ëmbël në gojën e tij,

edhe sikur ta fshehë nën gjuhë,

13 edhe sikur ta shijojë e të mos e heqë,

por të vazhdojë ta mbajë në gojë,

14 ushqimi do t’i thartohet në bark,

do t’i kthehet si helm* kobrash në zorrë.

15 Pasuritë që ka gllabëruar, do t’i vjellë;

Perëndia do t’ia nxjerrë nga barku.

16 Ai do të thithë helmin e kobrës;

do të vdesë nga dhëmbët* e nepërkës.

17 Nuk do t’i shohë kurrë përrenjtë plot ujë,

as mjaltin dhe gjalpin që rrjedhin rrëke.

18 Zotërimet e veta do t’i kthejë mbrapsht pa i shijuar;*

pasurinë e nxjerrë nga tregtia s’do ta gëzojë,+

19 sepse dërrmoi dhe braktisi të varfrin;

rrëmbeu shtëpinë që nuk e ndërtoi vetë.

20 Mirëpo brenda vetes s’do të gjejë prehje;

pasuria s’do ta ndihmojë të shpëtojë.

21 S’i ka mbetur gjë tjetër për të gllabëruar,

ndaj edhe begatia e tij s’e ka të gjatë.

22 Kur të jetë në kulmin e bollëkut, do ta pushtojë ankthi,

hallet do ta mbysin me gjithë forcën e tyre.

23 Teksa mbush barkun,

Perëndia* do të shfryjë mbi të zemërimin e Tij të zjarrtë,

do ta derdhë si shi mbi të, deri brenda zorrëve.

24 Kur t’ia mbathë nga armët prej hekuri,

do ta shpojnë shigjetat e harqeve prej bakri.

25 Nga shpina do të shkulë një shigjetë,

një armë vezulluese do të heqë nga tëmthi;

tmerret do ta mbërthejnë.+

26 Thesaret e tij i pret errësira e plotë;

një zjarr që nuk e ndezi e nuk i fryu kush, ka për ta përpirë,

rrënimi i pret ata që mbeten gjallë në tendën e tij.

27 Qielli do t’ia nxjerrë në shesh fajin;

toka do të ngrihet kundër tij.

28 Një përmbytje do t’ia fshijë tej shtëpinë,

një përrua i rrëmbyer, ditën e zemërimit të Perëndisë.*

29 Ky është shpërblimi nga Perëndia për njeriun e lig,

trashëgimia që Perëndia ka vendosur për të.»