Jobi
27 Jobi vazhdoi me këto fjalë:*
2 «Siç është e vërtetë që Perëndia rron, ai që ma ka mohuar drejtësinë,+
e siç është e vërtetë që i Plotfuqishmi rron, ai që ma ka hidhëruar shpirtin,+
3 derisa të kem frymë brenda meje
e derisa në flegrat e mia të jetë fryma e Perëndisë,+
4 nga buzët e mia s’do të dalë asnjë padrejtësi,
as gjuha ime nuk do të nxjerrë mashtrime!
5 Por juve as që e çoj ndër mend t’ju shpall të drejtë!
Nga integriteti* im nuk do të heq dorë* derisa të vdes!+
7 Armiku im u ndëshkoftë si i ligu,
dhe ai që më sulmon, si i padrejti!
10 Mos vallë do të gjejë kënaqësi tek i Plotfuqishmi?
Mos do t’i lutet ndonjëherë Perëndisë?
14 në pastë shumë djem, do të bien të vdekur nga shpata,+
pasardhësit e vet nuk do të ngopen me bukë;
15 djemve që i mbeten, do t’ua marrë jetën ndonjë sëmundje,
e vejushat e tyre nuk kanë për t’i qarë;
16 edhe në grumbulloftë argjend si të ishte pluhur
e plot rroba të bukura si të ishin argjilë,
17 edhe sikur t’i mbledhë të gjitha këto,
do të jetë i drejti që do t’i veshë, e jo ai,+
të pafajshmit do ta ndajnë mes tyre tërë argjendin e tij;
18 ai ndërton një shtëpi po aq të brishtë sa shtëpiza e molës,
si një barakë në arë+ që ka ngritur roja;
19 ai bie në shtrat i pasur, por pasuria e vet fluturon,*
e kur i hap sytë, s’i ka mbetur më asgjë;
20 tmerret e përpijnë si një përmbytje,
natën një shtrëngatë e hedh tutje;+
21 era e lindjes do ta marrë, e ai do të zhduket,
larg vendit të tij ka për ta vërvitur;+
22 pa pikë dhembshurie do t’i vërsulet,+
teksa ai mundohet gjithë dëshpërim t’ia mbathë larg duarve të saj;+
23 Gjithë përçmim ajo do të duartrokasë për të,