Libri i dytë i Samuelit

14 Tani Joabi, biri i Zerujasë,+ e mori vesh se mbretin e kishte marrë shumë malli për Absalomin,+ 2 prandaj dërgoi njerëz që t’i thirrnin nga Tekoa+ një grua të zgjuar dhe i tha: «Të lutem, bëj sikur mban zi dhe vishu me rroba zie e mos u lyej me vaj.+ Sillu si një grua që mban zi nga kohë për një të vdekur. 3 Pastaj hyr te mbreti e thuaji kështu.» Dhe Joabi e mësoi çfarë të thoshte.*

4 Kur hyri te mbreti, gruaja tekoite ra përmbys me fytyrë përtokë dhe tha: «Më ndihmo, o mbret!» 5 Mbreti e pyeti: «Çfarë halli ke?» Ajo iu përgjigj: «Unë e mjera kam mbetur e ve; burri më ka vdekur. 6 Shërbëtorja jote kishte dy djem dhe që të dy u zunë me njëri-tjetrin në fushë. S’kishte kush t’i ndante, e njëri e goditi tjetrin dhe e vrau. 7 Tani tërë familja është ngritur kundër meje, shërbëtores sate, e më thotë: ‘Dorëzoje atë që goditi të vëllanë, që të marrim hak për jetën e të vëllait që vrau,+ edhe nëse kjo do të thotë ta shfarosim trashëgimtarin!’ Ata do ta shuajnë edhe thëngjillin e fundit që më ka mbetur* dhe nuk do t’i lënë tim shoqi as emër, as pasardhës* mbi faqen e dheut.»

8 Atëherë mbreti i tha gruas: «Shko në shtëpi dhe unë do të nxjerr urdhër për ty.» 9 Me të dëgjuar këtë gruaja tekoite i tha mbretit: «O mbret, zotëria im, faji rëntë mbi mua e mbi shtëpinë e babait tim, dhe jo mbi mbretin e mbi fronin e tij që janë të pafaj.» 10 Pastaj mbreti i tha: «Nëse dikush të flet për këtë çështje, sille tek unë, dhe ai s’do të të shqetësojë më kurrë.» 11 Por ajo i tha: «Të lutem, o mbret, kujtoje Jehovain, Perëndinë tënd, që gjakmarrësi+ të mos më shkaktojë më shumë dëm duke e shfarosur tim bir.» Ai ia ktheu: «Siç është e vërtetë që Jehovai rron,+ djalit tënd nuk do t’i bjerë përtokë as edhe një fije floku.» 12 Kështu gruaja i tha: «Të lutem, le t’i thotë shërbëtorja jote një fjalë zotërisë tim, mbretit.» Dhe ai tha: «Fol.»

13 Gruaja tha: «Pse, atëherë, mendove të bëje diçka të tillë kundër popullit të Perëndisë?+ Me këto fjalë mbreti e bën veten me faj, sepse nuk e kthen djalin e vet që ka dëbuar.+ 14 Me siguri të gjithë ne do të vdesim dhe do të jemi si ujërat që derdhen përtokë e që nuk mund të mblidhen. Por Perëndia nuk do t’ia merrte jetën askujt, dhe ai shqyrton arsyet pse i dëbuari nuk duhet të mbetet përgjithmonë larg tij. 15 Kam ardhur të flas me zotërinë tim, mbretin, sepse më frikësoi populli. Prandaj shërbëtorja jote mendoi: ‘Do të flas unë me mbretin, se mbase e mirëpret kërkesën e skllaves së tij. 16 Ndoshta mbreti e dëgjon dhe e shpëton skllaven e tij nga dora e njeriut që kërkon të më shfarosë mua dhe djalin tim të vetëm nga trashëgimia që na dha Perëndia.’+ 17 Prandaj shërbëtorja jote mendoi: ‘Fjalët e zotërisë tim, mbretit, më sjellshin lehtësim!’ Se zotëria im, mbreti, di të dallojë të mirën nga e keqja, tamam si një engjëll i Perëndisë së vërtetë. Jehovai, Perëndia yt, qoftë me ty!»

18 Atëherë mbreti i tha gruas: «Të lutem, mos më fshih asgjë nga ato që do të të pyes.» Gruaja ia ktheu: «Të lutem, më thuaj, o zotëria im mbret.» 19 Kështu mbreti e pyeti: «A të dërgoi Joabi të m’i thoshe të gjitha këto?»+ Gruaja iu përgjigj: «Siç është e vërtetë që ti rron, o zotëria im mbret, është tamam siç thotë* zotëria im, mbreti. Në të vërtetë shërbëtori yt, Joabi, e udhëzoi dhe e mësoi shërbëtoren tënde çfarë të thoshte.* 20 Joabi, shërbëtori yt, e bëri këtë që ta shihje këtë punë nga një këndvështrim tjetër, por zotëria im ka mençurinë e një engjëlli të Perëndisë së vërtetë dhe di gjithçka që ndodh në vend.»

21 Atëherë mbreti i tha Joabit: «Dakord, do ta bëj këtë gjë.+ Shko dhe ktheje të riun Absalom.»+ 22 Me të dëgjuar këtë, Joabi u përkul me fytyrë përtokë, lëvdoi mbretin dhe tha: «Sot shërbëtori yt e di se gëzon miratimin tënd, o zotëria im mbret, sepse ia vure veshin kërkesës së shërbëtorit tënd.» 23 Pastaj Joabi u çua e shkoi në Geshur+ dhe e solli Absalomin në Jerusalem. 24 Megjithatë mbreti tha: «Le të kthehet në shtëpinë e vet, por fytyrën time nuk mund ta shohë.» Kështu Absalomi u kthye në shtëpinë e vet dhe nuk shkoi në prani të mbretit.

25 Në tërë Izraelin nuk kishte burrë si Absalomi që ta lavdëronin kaq shumë për bukurinë. S’kishte asnjë të metë që nga tabani i këmbës e deri te maja e kokës. 26 Kur qethej, flokët i peshonin 200 sikla* sipas gurit mbretëror të peshës.* (Ai qethej në fund të çdo viti, sepse flokët i rëndonin shumë.) 27 Absalomi kishte tre djem+ e një vajzë që quhej Tamara; ajo ishte shumë e bukur.

28 Absalomi banoi në Jerusalem plot dy vjet, por nuk e pa fytyrën e mbretit.+ 29 Pastaj Absalomi thirri Joabin që ta dërgonte te mbreti, por Joabi nuk shkoi tek ai. Atëherë Absalomi dërgoi ta thërritnin për herë të dytë, por prapë nuk pranoi të shkonte. 30 Në fund, ai u tha shërbëtorëve të vet: «Ara e Joabit është pranë arës sime, dhe atje ka mbjellë pak elb. Shkoni dhe vërini zjarrin.» Kështu, shërbëtorët e Absalomit i vunë zjarrin arës. 31 Atëherë Joabi i vajti në shtëpi Absalomit dhe e pyeti: «Pse i vunë zjarrin arës sime shërbëtorët e tu?» 32 Absalomi iu përgjigj: «Unë të çova fjalë: “Eja të të dërgoj te mbreti për t’i thënë: ‘Pse erdha nga Geshuri?+ Për mua do të kishte qenë më mirë të kisha qëndruar atje. Më lejo tani, o mbret, ta shoh fytyrën tënde dhe, nëse kam faj, më vrit.’”»

33 Kështu Joabi vajti te mbreti dhe i tregoi. Pastaj mbreti thirri Absalomin që shkoi tek ai dhe u përkul me fytyrë përtokë para tij. Pas kësaj, mbreti e puthi Absalomin.+