Jobi

2 «Ah, sikur të peshohej vuajtja+ ime!

Ah, sikur të vihej në peshore bashkë me hallin tim!

 3 Më shumë se rëra e detit do të rëndonte,

ndaj edhe thashë fjalë të rrëmbyera.*+

 4 Se shigjetat e të Plotfuqishmit më kanë shpuar,

dhe shpirti im helmin e tyre thith;+

tmerre nga Perëndia janë rreshtuar kundër meje.

 7 Nuk pranoj të prek asnjë nga këto,

se për mua janë si ushqim i ndotur.

10 Edhe kjo do të më ngushëllonte;

do t’i prisja krahëhapur dhembjet e vdekjes,

sepse nuk i kam hedhur poshtë fjalët e të Shenjtit.+

13 E si mund t’i vij në ndihmë vetes

tani që nuk kam më asnjë mbështetje?!

14 Kush ia mohon dashurinë besnike tjetrit,+

e flak tej nderimin e thellë për të Plotfuqishmin.*+

15 Vetë vëllezërit* e mi kanë qenë të pabesë+ me mua,

aq të pabesë sa përrenjtë dimërorë që thahen.

16 Ata janë të turbullt nga akulli,

e në ta fshihet bora kur shkrin.

17 Por në stinën e nxehtë, shteren e mbarojnë;

kur vjen vapa, thahen krejt.

18 Ata gjarpërojnë në shtigjet e tyre,

nëpër shkretëtirë shkojnë derisa mbarojnë.

19 Karvanët e Temës+ i kërkojnë t’i gjejnë,

shtegtarët e Shebës*+ presin ujin e tyre.

20 Ata turpërohen se më kot shpresuan;

shkojnë deri atje vetëm që të zhgënjehen.

21 E pra, kështu jeni bërë për mua;+

i patë tmerret që më ranë dhe u frikësuat.+

24 Më thoni çfarë kam bërë,* e unë do të hesht;+

më ndihmoni të kuptoj ku kam gabuar.

26 Fjalët e mia po kërkoni të korrigjoni,

fjalët e një njeriu të dëshpëruar+ që i merr era?

27 Ju do të hidhnit short edhe për jetimin,+

e madje edhe shokun do ta shitnit!*+

28 Tani kthehuni dhe më shihni,

se s’kam për t’ju gënjyer sy ndër sy.

29 Mendohuni edhe një herë, ju lutem, e mos më gjykoni keq;

po, mendohuni edhe një herë, se drejtësia ime s’ka ndryshuar.