Jobi

37 Kur mendoj për këtë,

zemra më rreh fort, më përpëlitet në kraharor.

 2 Dëgjojeni me vëmendje uturimën e zërit të tij

dhe bubullimën që del nga goja e tij.

 3 Nën tërë qiejt dëgjohet ushtima e saj;

në mbarë skajet e tokës vezullon vetëtimat e tij.+

 4 E më pas dëgjohet një gjëmim;

zëri i tij madhështor si bubullimë gjëmon,+

dhe vetëtimat s’ka gjë që t’i ndalë kur dëgjohet zëri i tij.

 5 Zëri gjëmues i Perëndisë+ të mrekullon;

ai bën gjëra madhështore që ne s’arrijmë t’i kuptojmë.+

 6 Ai i thotë borës: ‘Bjer në tokë!’,+

dhe shirave të rrebeshta: ‘Derdhuni me rrëmbim!’+

 7 Atëherë Perëndia ia lidh* duart njeriut,

që veprat e Tij t’i njohin të gjithë vdekatarët.

 8 Kafshët e egra shkojnë në strofkat e tyre

e në skuta të errëta struken.

 9 Shtrëngata del nga dhoma e vet,+

dhe me erërat e veriut vjen të ftohtët.+

10 Me një të fryrë, Perëndia formon akullin,+

dhe ujërat e paana ngrijnë e bëhen gur.+

11 Po, i ngarkon retë e dendura me lagështi,

e mes reve i shpërndan vetëtimat e tij.+

12 Ato enden andej-këtej, ku t’i drejtojë ai;

mbi faqen e dheut bëjnë çfarë t’ju urdhërojë ai.+

13 Ai i përdor+ retë për të ndëshkuar,*+

për të sjellë shi mbi tokë a për të treguar dashuri besnike.

14 Dëgjoje këtë, o Job;

ndalu dhe mendo thellë për veprat e mrekullueshme të Perëndisë.+

17 Pse janë të ngrohta rrobat e tua

kur fryn juga+ e toka bie në qetësi?

18 A mundesh t’i tendosësh* qiejt bashkë me Të,+

si një pasqyrë të fortë metali?

19 Na trego ti si t’i përgjigjemi,

se ne s’themi dot asnjë fjalë, ngaqë jemi në errësirë.

21 Njerëzit as dritën* nuk e shohin dot, ndonëse shndrit në qiell,

po të mos kalojë era e të largojë retë.

22 Nga veriu vjen një shkëlqim i artë;

madhështia e Perëndisë+ të lë gojëhapur.

23 Ne nuk arrijmë ta kuptojmë të Plotfuqishmin;+

ai ka fuqi të jashtëzakonshme+

dhe nuk e shkel kurrë drejtësinë e tij të madhe+ kur gjykon.+