Jobi

33 Tani Job, të lutem, dëgjoji fjalët e mia,

dëgjo gjithçka që do të të them.

 2 E pra, nuk mund të mos e hap gojën;

gjuha ime* duhet të flasë se s’bën.

 3 Fjalët e mia burojnë nga drejtësia e zemrës,+

buzët e mia thonë me çiltërsi fjalë mençurie.

 4 Fryma e Perëndisë më krijoi,+

po, fryma e të Plotfuqishmit më solli në jetë.+

 5 Nëse mundesh, m’u përgjigj;

paraqiti argumentet e tua para meje;

bëhu gati të mbrosh çështjen tënde.

 6 Para Perëndisë së vërtetë jam njësoj si ti,

se nga argjila jam bërë edhe unë.+

 7 Prandaj s’ke pse trembesh nga unë,

se nuk do të të rëndoj me fjalë.

 8 U vura veshin fjalëve të tua,

po, të dëgjova tek thoshe disa herë:

 9 ‘Jam i kulluar, s’kam bërë asnjë mëkat;+

jam i pastër, s’kam bërë asnjë faj.+

10 Por Perëndia gjen arsye që të më kundërvihet,

më konsideron armikun e tij.+

11 M’i vë këmbët në fallaká,*

tërë shtigjet e mia i heton.’+

14 Perëndia flet një herë, madje dy herë,

por askush s’ia vë veshin;

15 flet nëpërmjet ëndrrave, vegimeve* të natës+

kur njeriu bie në gjumë të thellë, kur fle në shtrat.

16 Atëherë ai ia hap njeriut veshët+

dhe ia ngulit* në mendje mësimet e Tij,

17 që ta largojë nga veprimet e këqija+

dhe ta mbrojë nga krenaria.+

18 Ai ia ruan shpirtin nga gropa,*+

dhe jetën që të mos ia marrë shpata.*

19 E korrigjon njeriun edhe me anë të dhembjeve në shtratin e vet,

e me dhembjet e vazhdueshme të kockave,

20 aq sa i pështiroset buka

e i neveritet edhe ushqimi më i shijshëm.+

21 Mishi i tretet derisa s’shihet më,

kockat që s’dukeshin, tani duken sheshit.

22 Shpirti i tij i afrohet gropës,*

jeta e tij u afrohet atyre që sjellin vdekjen.

23 Nëse për të ka një lajmëtar,* një mbrojtës në një mijë,

për t’i treguar njeriut ç’është e drejtë,

24 atëherë Perëndia i tregon mëshirë e i thotë:

‘Mos lër që të përfundojë në gropë!*+

26 Ai do t’i përgjërohet Perëndisë,+ i cili do ta miratojë,

dhe do të brohorasë plot hare teksa sheh fytyrën e Tij.

Perëndia do ta konsiderojë përsëri të drejtë vdekatarin.

‘Mëkatova+ dhe të drejtën e shtrembërova,

mirëpo nuk mora atë që meritoja.*

28 Perëndia e ka shpenguar shpirtin tim* që të mos përfundojë në gropë;*+

tani jeta ime do të shohë dritë.’

29 E pra, Perëndia i bën gjithë këto gjëra

dy herë, madje tri herë, për njeriun,

30 që ta shpëtojë nga gropa*

e që drita e jetës të shndritë mbi të.+

32 Po pate ndonjë fjalë për të thënë, shprehu;

fol, se dua të të jap të drejtë.

33 Nëse s’ke çfarë të thuash, më dëgjo mua;

rri në heshtje, dhe unë do të të mësoj mençurinë.»