Jobi

 4 Edhe nëse vërtet kam gabuar,

faji më ngelet vetëm mua.

 5 Nëse vazhdoni ta mbani veten më lart se unë

dhe pretendoni se poshtërimi im është i merituar,

 6 dijeni se është Perëndia që më ka mashtruar,

ai vetë më ka zënë në rrjetën e tij.

 7 Vazhdoj të bërtas: ‘Më kanë rënë në qafë!’, por s’marr asnjë përgjigje;+

vazhdoj të thërras për ndihmë, por s’ka drejtësi.+

 8 Udhën ma ka zënë me një mur të gurtë e s’kaloj dot;

shtigjet m’i ka mbuluar me errësirë.+

 9 Më ka zhveshur nga lavdia,

ma ka hequr kurorën nga koka.

10 Më godet nga çdo anë derisa shuhem;

ma shkul shpresën si të ishte pemë.

11 Zemërimi i vlon kundër meje

e më sheh si të isha armiku i tij.+

12 Trupat e tij vijnë së bashku e më rrethojnë,

përqark tendës sime ngrenë kampin e fushojnë.

13 Madje edhe vëllezërit m’i ka larguar,

të njohurit më kanë kthyer kurrizin.+

14 Shokët e ngushtë* më kanë braktisur,

dhe ata që i njihja mirë, më kanë harruar.+

15 Mysafirët dhe skllavet në shtëpinë time+ më shohin si të huaj;

jam i panjohur për sytë e tyre.

16 I thërras shërbëtorit, por ai s’më përgjigjet;

me buzët e mia i përgjërohem për dhembshuri.

17 Edhe fryma ime është e pështirë për time shoqe,+

e jam bërë i neveritshëm për vëllezërit e mi.*

18 Për më tepër, fëmijët e vegjël më përbuzin;

sapo çohem, fillojnë të më përqeshin.

19 Jam bërë i pështirë për të gjithë miqtë e mi;+

të gjithë ata që doja, më janë kthyer kundër.+

20 Jam bërë kockë e lëkurë,+

mezi u shpëtova kthetrave të vdekjes.*

21 Pak mëshirë për mua, o shokët e mi, pak mëshirë,

se më ka rënë dora e Perëndisë.+

24 Ah, sikur të gdhendeshin përgjithnjë në shkëmb

me një daltë* hekuri e me plumb!

25 Unë e di mirë se shpenguesi im+ rron;*

ai do të vijë e do të ngrihet përmbi tokë.*

26 Edhe pasi të më jetë ngrënë lëkura,

sa të jem gjallë, do ta shoh Perëndinë.

29 Mirëpo shpatën duhet ta keni frikë ju,+

sepse ajo vjen kundër fajtorëve për t’i ndëshkuar.