«Njerëz të pashkolluar e të thjeshtë»

1, 2. Ç’mrekulli kryen Pjetri e Gjoni pranë portës së tempullit?

NËN diellin e pasdites rrugët gëlonin nga njerëzit. Në tempull po mbërrinin judenj të devotshëm dhe dishepuj të Krishtit. Pas pak do të ishte ‘ora e lutjes’.a (Vep. 2:46; 3:1) Pjetri dhe Gjoni çanë përmes turmës dhe u ngjitën drejt portës së tempullit të quajtur Porta e Bukur. Mes zhurmës së bisedave dhe të hapave, u dëgjua zëri i një lypësi mbi të dyzetat, të çalë që nga lindja, i cili kërkonte lëmoshë.—Vep. 3:2; 4:22.

² Me t’u afruar Pjetri dhe Gjoni, lypësi përsëriti kërkesën e zakonshme për pará. Apostujt ndaluan, dhe kjo i tërhoqi vëmendjen lypësit me shpresën se do të merrte lëmoshë. Pjetri i tha: «Argjend e ar s’kam, por të jap atë që kam. Në emër të Jezu Krishtit, nazareasit, çohu dhe ec!» Përfytyro shtangien e turmës kur Pjetri e kapi për dore burrin e çalë dhe, për herë të parë në jetën e tij, ai qëndroi në këmbë! (Vep. 3:6, 7) E imagjinon dot burrin tek shihte këmbët e tij të shëruara dhe i pasigurt hidhte hapat e parë? S’është për t’u habitur që pastaj hovi përpjetë nga gëzimi dhe lëvdoi Perëndinë me zë të lartë!

 3. Cilën dhuratë të mrekullueshme mund të merrnin turma dhe burri që dikur ishte i çalë?

³ Turma entuziaste vrapoi për te Pjetri e Gjoni, që ndodheshin në kolonadën e Solomonit. Në këtë vend ku dikur Jezui kishte qenë e kishte mësuar, Pjetri u tregoi domethënien e vërtetë të asaj që sapo ndodhi. (Gjoni 10:23) Ai i ofroi një dhuratë që vlente më tepër se ari e argjendi qoftë turmës, qoftë burrit që më parë ishte i çalë. Kjo dhuratë përfshinte shumë më tepër se rikthimin e shëndetit: mundësinë që të pendoheshin, t’u fshiheshin mëkatet dhe të bëheshin ithtarë të Jezu Krishtit, ‘Kryepërfaqësuesit të jetës’ të caktuar nga Jehovai.—Vep. 3:15.

 4. (a) Për çfarë do të bëhej shkak shërimi i mrekullueshëm që bëri Pjetri dhe Gjoni? (b) Cilat janë dy pyetjet që do të marrin përgjigje tani?

⁴ Ç’ditë e paharrueshme! Një burrë u shërua dhe tani mund të ecte. Mijëra të tjerëve iu dha mundësia të kuptonin vullnetin e Perëndisë dhe kështu të ecnin denjësisht për Perëndinë. (Kolos. 1:9, 10) Veç kësaj, ngjarjet e asaj dite do të bëheshin shkak që dishepujt besnikë të Krishtit të përballeshin me njerëz të pushtetshëm, të cilët do të bënin çmos që ata të mos e përmbushnin urdhrin e Jezuit për të predikuar mesazhin e Mbretërisë. (Vep. 1:8) Ç’mund të mësojmë nga metodat që përdorën dhe nga qëndrimi që shfaqën Pjetri e Gjoni, «njerëz të pashkolluar e të thjeshtë», teksa i predikonin turmës?b (Vep. 4:13) Gjithashtu, si mund ta imitojmë mënyrën si reaguan ata dhe dishepujt e tjerë ndaj kundërshtimit?

 5. Ç’mësojmë nga mënyra si iu drejtua turmës Pjetri?

⁵ Pjetri dhe Gjoni dolën para turmës. Ata ishin të vetëdijshëm se ndoshta disa prej tyre kishin thërritur që Jezui të ekzekutohej. (Mar. 15:8-15; Vep. 3:13-15) Mendoni ç’guxim shfaqi Pjetri kur shpalli me forcë se njeriu i çalë u shërua në emër të Jezuit! Pjetri nuk e zbuti të vërtetën. Ua tha në sy se ishin bashkëfajtorë në vdekjen e Krishtit. Gjithsesi, ai nuk ushqente mëri ndaj tyre, sepse ‘kishin vepruar në padije’. (Vep. 3:17) Iu drejtua si vëllezër dhe u përqendrua në aspektet pozitive të mesazhit të Mbretërisë. Po të pendoheshin e të tregonin besim te Krishti, për ta do të vinin «stinë freskuese» nga Jehovai. (Vep. 3:19) Edhe ne duhet të jemi të guximshëm e të drejtpërdrejtë kur shpallim gjykimin që do të sjellë Perëndia. Njëkohësisht s’duhet të tregohemi kurrë të sertë, të ashpër ose kritikues. Përkundrazi, i shohim si vëllezër të mundshëm njerëzit të cilëve u predikojmë dhe, ashtu si Pjetri, përqendrohemi veçanërisht në aspektet pozitive të mesazhit të Mbretërisë.

 6. Si treguan përulësi e modesti Pjetri dhe Gjoni?

⁶ Apostujt ishin modestë. Nuk e morën për vete meritën për mrekullinë që kryen. Pjetri i tha turmës: «Pse na i ngulni sytë a thua se këtë njeri e bëmë të ecte me fuqinë ose me përkushtimin tonë ndaj Perëndisë?!» (Vep. 3:12) Pjetri dhe apostujt e tjerë e dinin se çdo gjë e mirë që kryenin në shërbim, vinte falë fuqisë së Perëndisë, jo së tyres. Rrjedhimisht, gjithë lavdinë për arritjet e tyre ua drejtuan me modesti Jehovait dhe Jezuit.

7, 8. (a) Ç’dhuratë mund t’u ofrojmë njerëzve? (b) Si po përmbushet sot premtimi për ‘rivendosjen e të gjitha gjërave’?

⁷ Të tillë modesti duhet të shfaqim edhe ne kur jemi në predikim. Natyrisht, sot fryma e Perëndisë nuk u jep të krishterëve fuqinë të kryejnë shërime të mrekullueshme. Prapëseprapë mund t’i ndihmojmë njerëzit të kenë besim te Perëndia Jehova e te Krishti dhe të marrin të njëjtën dhuratë që u ofroi Pjetri njerëzve, domethënë mundësinë që t’u falen mëkatet e të freskohen nga Jehovai. Çdo vit, qindra mijë veta e pranojnë këtë dhuratë dhe bëhen dishepuj të pagëzuar të Krishtit.

⁸ Në fakt, po jetojmë në kohën e «rivendosjes së të gjitha gjërave», për të cilën foli Pjetri. Në përmbushje të fjalës që Perëndia tha «nëpërmjet profetëve të tij të shenjtë të lashtësisë», Mbretëria u vendos në qiell në vitin 1914. (Vep. 3:21; Psal. 110:1-3; Dan. 4:16, 17) Pak më vonë, Krishti nisi të mbikëqyrte veprën e rivendosjes së adhurimit të vërtetë në tokë. Si rezultat, miliona veta janë bërë nënshtetas të Mbretërisë së Perëndisë dhe e adhurojnë Jehovain në paqe e unitet. Kanë hequr personalitetin e vjetër e të korruptuar dhe ‘kanë veshur personalitetin e ri, i cili u krijua sipas vullnetit të Perëndisë’. (Efes. 4:22-24) Ashtu si shërimi i lypësit të çalë, edhe kjo vepër mahnitëse nuk kryhet me forcat e njeriut, por me frymën e Perëndisë. Njësoj si Pjetri, edhe ne duhet ta përdorim me guxim e me efektshmëri Fjalën e Perëndisë për të mësuar të tjerët. Sado sukses të kemi kur i ndihmojmë njerëzit të bëhen dishepuj të Krishtit, këtë e arrijmë me fuqinë e Perëndisë, jo me forcat tona.

9-11. (a) Si reaguan udhëheqësit judenj ndaj mesazhit të Pjetrit e të Gjonit? (b) Për çfarë ishin të vendosur apostujt?

⁹ Fjalimi i Pjetrit dhe burri dikur i çalë që tani hovte përpjetë nga gëzimi, shkaktuan gjullurdi të madhe. Si pasojë, kapiteni i rojave të tempullit, i caktuar të mbikëqyrte zonën e tempullit, dhe krerët e priftërinjve u turrën të shihnin ç’bëhej. Ata burra ndoshta ishin saducenj, një sekt i pasur e i fuqishëm politikisht që përpiqej të ruante marrëdhënie paqësore me romakët, nuk pranonte ligjin gojor që e donin aq shumë farisenjtë dhe përçmonte besimin te ringjallja.c Sa u acaruan kur morën vesh se Pjetri dhe Gjoni ishin në tempull dhe po mësonin me guxim se Jezui ishte ringjallur!

¹⁰ Kundërshtarët e zemëruar i futën në burg Pjetrin e Gjonin, dhe të nesërmen i nxorën para gjykatës së lartë judaike. Nga pikëpamja e krerëve që e mbanin veten më superiorë se të tjerët, Pjetri dhe Gjoni ishin «njerëz të pashkolluar e të thjeshtë» që s’kishin të drejtë të mësonin në tempull. Ata s’kishin studiuar në ndonjë shkollë fetare me emër. Po gjithsesi, ngaqë flitnin haptazi dhe me bindje, gjykata u çudit me ta. Pse ishin aq bindës Pjetri e Gjoni? Një arsye ishte se «kishin qenë me Jezuin». (Vep. 4:13) Zotëria i kishte mësuar me autoritet të vërtetë, jo si skribët.—Mat. 7:28, 29.

¹¹ Gjykata i urdhëroi apostujt të mos predikonin më. Në shoqërinë e atëhershme, urdhrat e asaj gjykate kishin shumë peshë. Vetëm pak javë më parë, kur Jezui kishte dalë përpara të njëjtit trup gjykues, ata kishin shpallur: «Meriton vdekjen!» (Mat. 26:59-66) Prapëseprapë, Pjetri e Gjoni nuk u frikësuan. Para këtyre burrave të pasur, të arsimuar e të pushtetshëm, ata u përgjigjën pa frikë, por me respekt: «Gjykojeni vetë nëse është e drejtë në sytë e Perëndisë t’ju dëgjojmë ju dhe jo Perëndinë; sepse ne s’rrimë dot pa folur për ato që kemi parë dhe kemi dëgjuar.»—Vep. 4:19, 20.

12. Ç’mund të na ndihmojë të kemi më tepër guxim e vendosmëri?

¹² A mund të tregosh edhe ti një guxim të tillë? Si ndihesh kur të jepet rasti t’u predikosh të pasurve, të arsimuarve ose njerëzve me pushtet në zonën tënde? Po në qoftë se familjarët, shokët e shkollës ose të punës, të tallin për bindjet që ke? A frikësohesh? Nëse po, mund të arrish t’i mposhtësh këto ndjenja. Kur ishte në tokë, Jezui i mësoi apostujt si ta mbronin besimin me bindje e me respekt. (Mat. 10:11-18) Pasi u ringjall, ai u premtoi dishepujve se do të vazhdonte të ishte me ta «gjithë ditët, deri në përfundimin e sistemit». (Mat. 28:20) Nën drejtimin e tij, «skllavi besnik dhe i mençur» na mëson si t’i mbrojmë bindjet tona. (Mat. 24:45-47; 1 Pjet. 3:15) Këtë e bën me anë të stërvitjes në mbledhjet e kongregacionit, siç është Jeta dhe shërbimi ynë i krishterë, dhe me anë të botimeve të bazuara në Bibël, siç janë artikujt e serisë «Përgjigje për pyetje rreth Biblës», në sitin jw.org. A po përfiton plotësisht nga këto masa? Nëse po, do të të shtohen guximi dhe vendosmëria. Ashtu si apostujt, nuk do të lejosh asgjë të të ndalë të flasësh për të vërtetat e mrekullueshme të Biblës që ke mësuar.

13, 14. Ç’duhet të bëjmë nëse po hasim kundërshtim, dhe përse?

¹³ Fill pas lirimit nga burgu, Pjetri e Gjoni u takuan me pjesën tjetër të kongregacionit. Së bashku «iu lutën . . . Perëndisë» për guxim që të vazhdonin të predikonin. (Vep. 4:24) Pjetri e dinte fare mirë sa e pamend është të mbështetesh te forcat e tua kur përpiqesh të bësh vullnetin e Perëndisë. Vetëm pak javë më parë, tepër i sigurt te vetja, ai i kishte thënë Jezuit: «Edhe sikur të gjithëve t’u lëkundet besimi për shkakun tënd, mua kurrë nuk do të më lëkundet besimi!» E megjithatë, siç kishte parathënë Jezui, Pjetri iu dorëzua menjëherë frikës nga njeriu dhe mohoi mikun e mësuesin e tij. Por pësimi iu bë mësim.—Mat. 26:33, 34, 69-75.

¹⁴ Për të përmbushur caktimin si dëshmitar i Krishtit, nuk mjafton vetëm vendosmëria. Kur kundërshtarët përpiqen të të thyejnë besimin ose të të ndalojnë të predikosh, ndiq shembullin e Pjetrit e të Gjonit. Lutju Jehovait për forcë. Kërko mbështetjen e kongregacionit. Tregojua vështirësitë që po has pleqve dhe pjesëtarëve të tjerë të pjekur të kongregacionit. Lutjet e të tjerëve mund të veprojnë me shumë forcë.—Efes. 6:18; Jak. 5:16.

15. Pse mund të marrin zemër ata që dikur e kanë ndërprerë predikimin për njëfarë kohe?

¹⁵ Mos u shkurajo nëse dikur je dorëzuar para presionit dhe e ke ndërprerë predikimin për njëfarë kohe. Mbaj parasysh se të gjithë apostujt e ndërprenë predikimin për pak kohë pas vdekjes së Jezuit, por shpejt e rifilluan. (Mat. 26:56; 28:10, 16-20) Në vend që t’i lejosh gabimet e së kaluarës të të shkurajojnë, pse të mos e përdorësh përvojën tënde dhe mësimet që ke nxjerrë, për të forcuar të tjerët?

16, 17. Ç’mund të mësojmë nga lutja që bënë dishepujt e Krishtit në Jerusalem?

¹⁶ Për çfarë duhet të lutemi kur na kundërshtojnë autoritetet? Vër re se dishepujt besnikë nuk i kërkuan Jehovait t’i kursente nga sprovat. Ata e kujtonin fare mirë pohimin e Jezuit: «Nëse më kanë përndjekur mua, do t’ju përndjekin edhe ju.» (Gjoni 15:20) Përkundrazi, i kërkuan ‘t’u kushtonte vëmendje kërcënimeve’ të kundërshtarëve. (Vep. 4:29) E kishin të qartë tablonë e plotë, ndaj e kuptonin se përndjekja që po hasnin, në të vërtetë ishte përmbushje e profecive. E dinin se, siç i kishte mësuar Jezui të luteshin, vullneti i Perëndisë ‘do të bëhej në tokë’ pavarësisht ç’mund të thoshin sundimtarët njerëzorë.—Mat. 6:9, 10.

¹⁷ Që të bënin vullnetin e Perëndisë, dishepujt iu lutën: «Bëj që skllevërit e tu ta thonë fjalën tënde plot guxim.» Si u përgjigj Jehovai? Në çast «vendi ku ishin mbledhur, u trondit. Të gjithë u mbushën me frymë të shenjtë dhe e thoshin fjalën e Perëndisë me guxim». (Vep. 4:29-31) Vullneti i Perëndisë do të bëhet se s’bën; s’ka gjë që ta pengojë. (Isa. 55:11) Sado të mëdha të jenë pengesat, sado i fuqishëm të jetë kundërshtari, po t’i lutemi Perëndisë, jemi të sigurt se do të na japë forcë të vazhdojmë ta themi fjalën e tij me guxim.

18. Ç’bënin për njëri-tjetrin pjesëtarët e kongregacionit në Jerusalem?

¹⁸ Kongregacioni i sapoformuar në Jerusalem, shpejt pati më tepër se 5.000 veta.d Pavarësisht se kishin formime të ndryshme, dishepujt ishin «në një mendje». Pra ishin në unitet dhe në një linjë arsyetimi. (Vep. 4:32; 1 Kor. 1:10) Nuk u mjaftuan duke iu lutur Jehovait t’i bekonte përpjekjet e tyre, por forcuan besimin e njëri-tjetrit dhe, kur ishte e nevojshme, e ndihmuan njëri-tjetrin nga ana materiale. (1 Gjon. 3:16-18) Për shembull, dishepulli Jozef, i mbiquajtur nga apostujt Barnaba, shiti një pronë dhe me altruizëm i dha paratë për t’i ndihmuar të ardhurit nga vendet e largëta të rrinin më gjatë në Jerusalem, që të mësonin më tepër për besimin e tyre të ri.

19. Pse i ekzekutoi Jehovai Ananinë dhe Safirën?

¹⁹ Edhe një çift, Anania e Safira, shitën një pronë dhe bënë një kontribut. U shtirën sikur dhanë gjithë shumën, por në fakt ‘e mbajtën fshehurazi një pjesë të parave’. (Vep. 5:2) Jehovai i dënoi me vdekje, jo ngaqë sasia e parave që dhanë nuk mjaftonte, por ngaqë i dhanë me motivin e gabuar dhe po mashtronin. Ata ‘nuk gënjyen njerëzit, por Perëndinë’. (Vep. 5:4) Njësoj si hipokritët që dënoi Jezui, Anania dhe Safira mendonin më tepër si të merrnin lavdi nga njerëzit, sesa të kishin miratimin e Perëndisë.—Mat. 6:1-3.

20. Ç’mësojmë për mënyrën se si duhet t’i japim Jehovait?

²⁰ Miliona Dëshmitarë sot shfaqin një frymë bujare si dishepujt besnikë në Jerusalemin e shekullit të parë dhe e mbështetin me dhurata vullnetare veprën mbarëbotërore të predikimit. Askush nuk është i detyruar të harxhojë kohën ose paratë e tij për të mbështetur këtë vepër. Në fakt, Jehovai nuk do që t’i shërbejmë «me gjysmë zemre a me detyrim». (2 Kor. 9:7) Kur japim diçka, Jehovait nuk i intereson sasia, por motivi. (Mar. 12:41-44) Nuk duam kurrsesi të jemi si Anania e Safira dhe t’i shërbejmë Perëndisë të nxitur nga interesi ose për të marrë lavdi nga të tjerët. Përkundrazi, ashtu si Pjetri, Gjoni e Barnaba, shërbimi ynë ndaj Jehovait duhet të motivohet gjithnjë nga dashuria e sinqertë për të dhe për njerëzit.—Mat. 22:37-40.