Kuwafikia Wengi Hata Zaidi na Habari Njema
NILIPOKUWA nikifikiria watu katika nchi yangu ya nyumbani, niling’amua kwamba wengi wanajua Mashahidi wa Yehova tu kutokana na ripoti za habari. Watu hawa wapasa kufikiwa, nikafikiri, ili wapate kujua Mashahidi wa Yehova ni nani nao huamini nini. Lakini ningeweza kuwasaidiaje? Mume wangu ni mzee Mkristo, naye aliniandalia mwongozo na madokezo yenye hekima.
Tulipata wazo kuu katika makala “Magazeti Yatoayo Faraja Yenye Kutumika,” iliyochapwa katika toleo la Amkeni! la Januari 8, 1995. Kuhusu utendaji wa Shahidi fulani, hiyo makala yasema hivi: “Yeye [dada] amekuwa akihakikisha kukusanya nakala za zamani zaidi za magazeti fulani ya Amkeni! ambazo Mashahidi wengine wamerundika nyumbani. Halafu yeye huzuru mashirika ambayo yeye ahisi yangeweza kupendezwa kipekee na baadhi ya hivyo vichwa.”
Kwa msaada wa mume wangu, upesi nilikusanya mamia kadhaa ya nakala za hayo magazeti. Kutoka kwayo niliweza kuteua habari za namna nyingi zilizowafaa watu ambao ningejaribu kuwafikia.
Nikitumia vitabu vya simu na rekodi za umma, nilikusanya orodha iliyotia ndani hospitali, hosteli za vijana, na makao ya kutunzia wagonjwa. Niliorodhesha pia wakurugenzi wa maziko, wasimamizi na washauri wa shule, wachunguzi wa kitiba, na maofisa wa magereza na mahakama za sheria. Orodha yangu ilitia ndani wakurugenzi wa mashirika ya waraibu wa alkoholi na dawa za kulevya, mashirika ya masuala ya mazingira, ya wasiojiweza na wahasiriwa wa vita, na ya utafiti wa lishe. Wala sikuwaacha wakuu wa ofisi za utumishi wa hali njema ya jamii, na wa mambo ya familia.
Ningesema Nini?
Jambo la kwanza nililofanya nilipokuwa nikizuru lilikuwa kujitambulisha waziwazi. Kisha nilitaja kwamba ziara yangu ingechukua dakika chache tu.
Nilipokabiliana uso kwa uso na msimamizi, ningesema hivi: “Mimi ni mmoja wa Mashahidi wa Yehova. Hata hivyo, mimi siko hapa ili kuwa na mazungumzo ya kidini, ambayo huenda yasifae saa za kazi.” Kwa kawaida hali ilipata kuwa ya kustarehe zaidi. Kisha nikipatanisha maelezo yangu na hiyo hali, ningeendelea hivi: “Nazuru kwa sababu mbili. “Kwanza, ningependa kuonyesha uthamini wangu kwa kazi inayopangwa na ofisi yako. Hata hivyo, haipaswi kupuuzwa kwamba mtu fulani hutumia wakati wake na nishati kwa niaba ya watu wote kwa ujumla. Hilo ni jambo la kupongezwa hakika.” Katika visa vingi mtu aliyefikiwa kwa njia hii alishangaa.
Kufikia sasa yaelekea zaidi mtu alikuwa akijiuliza sababu ya pili ya ziara yangu ilikuwa gani. Ningeendelea hivi: “Sababu ya pili ya ziara yangu ni hii: Kutoka katika gazeti letu la Amkeni!, lichapishwalo kimataifa, nimechagua makala fulani-fulani ambazo hasa zashughulika na aina ya kazi yako na matatizo yashirikishwayo nayo. Nina hakika kwamba ungetaka kujua jinsi ambavyo jarida la kimataifa huona matatizo hayo. Nitaterema kukuachia nakala hizi.” Mara nyingi niliambiwa kwamba jitihada zangu zilithaminiwa.
Matokeo Yenye Kushangaza na Yenye Kuthawabisha
Nilipotumia mfikio huo, walio wengi walinikaribisha kwa urafiki; ni mtu mmoja tu kati ya watu 17 aliyekataa kunisikiliza. Nilikuwa na mambo yaliyoonwa mengi ambayo yalikuwa yenye kushangaza na yenye kuthawabisha.
Kwa kielelezo, baada ya kujaribu mara nne na kungojea kwa subira, nilifanikiwa kukutana na mkaguzi wa wilaya wa shule. Alikuwa mtu mwenye shughuli nyingi. Lakini, alikuwa mwenye urafiki zaidi, akazungumza nami kwa muda fulani. Nilipokuwa nikiondoka, alisema hivi: “Kwa kweli ninathamini jitihada zako, na kwa hakika nitasoma fasihi zako kwa uangalifu.”
Pindi nyingine, nilizuru mahakama fulani ya wilaya, nikakutana na hakimu mkuu, mwanamume wa makamo. Nilipoingia ofisini mwake, aliangalia juu kutoka kwenye karatasi zake akiwa ameudhika kwa kadiri fulani.
“Ofisi hufunguliwa Jumanne asubuhi tu, na wakati huo nitapatikana kwa habari zozote zile,” akasema kwa ukali.
“Niruhusu niombe radhi kwa kuwa nimekuja wakati usiofaa,” nilijibu upesi na kuongeza, “Bila shaka, ningefurahi kuja tena wakati mwingine. Lakini ziara yangu kwa hakika ni juu ya jambo la kibinafsi.”
Sasa hakimu alikuwa mwenye kutaka kujua. Aliuliza, katika sauti isiyo kali sana, nilichotaka. Nilirudia kusema kwamba ningezuru tena Jumanne.
“Tafadhali, keti,” akasisitiza, kwa kunishangaza sana. “Wataka nini?”
Mazungumzo yenye uchangamshi yalifuata, kisha akaomba radhi kwa kutokuwa mwenye urafiki mwanzoni kwa sababu kwa kweli alikuwa mwenye shughuli nyingi.
“Je, wajua kinipendezacho juu ya Mashahidi wa Yehova?” hakimu akauliza baada ya muda fulani. “Wana kanuni zenye msingi mzuri ambazo hawakengeuki kutoka kwazo. Hitler alijaribu kila kitu ambacho angeweza, lakini Mashahidi bado hawakwenda vitani.”
Sisi wawili tulipoingia ofisini, masekretari waliokuwa hapo walitutambua. Kisha sekretari-mtendaji akasema bila urafiki, “Msimamizi hapokei watu wowote kamwe.”
“Lakini atatupokea,” nikajibu kwa utulivu, “kwa sababu sisi ni Mashahidi wa Yehova. Sisi si waombaji, na ziara yetu haitachukua muda wa zaidi ya dakika tatu.” Moyoni mwangu nilisali kwa bidii, “Ee Yehova, tafadhali jambo hili na liwe na matokeo mema!”
Huyo sekretari aliitikia kwa namna ya kutojali, “Vema, basi, nitajaribu.” Akaondoka. Baada ya dakika mbili hivi, zilizoonekana kama umilele kwangu, alitokea tena akifuatwa na msimamizi mwenyewe. Bila kusema kitu chochote, alituongoza hadi ofisini mwake, akipita vyumba vingine viwili.
Tulipoanza kuongea, akawa mwenye urafiki zaidi na zaidi. Alikubali kwa utayari yale matoleo ya pekee ya gazeti la Amkeni! tulipoyatoa. Tulimshukuru Yehova kwa fursa hiyo ya kutoa ushahidi mzuri juu ya kusudi la kazi yetu.
Nikikumbuka mambo mengi ya ajabu niliyojionea, nimekuja kuthamini kikamili zaidi yale ambayo mtume Petro alisema: “Kwa hakika nahisi kwamba Mungu si mwenye ubaguzi, bali katika kila taifa mtu ambaye humhofu na kutenda uadilifu akubalika kwake.” (Matendo 10:34, 35) Mapenzi ya Mungu ni kwamba watu wa malezi yote, lugha, au nyadhifa za kijamii wapewe fursa ya kujua kusudi lake kwa ajili ya wanadamu na kwa ajili ya dunia.—Imechangwa.