6 ва гуфтам: «Худоё, ман аз шарму изо наметавонам рӯямро сӯйи ту бардорам, эй Худои ман, зеро гуноҳҳои мо бисёр шуда аз сар гузаштааст ва хатоҳоямон то ба осмон расидааст.+ 7 Аз замони бобоёни мо то ба имрӯз гуноҳи азиме бар гарданамон бор аст+ ва аз сабаби хатоҳоямон ту худи мо, подшоҳон, ва коҳинонамонро ба дасти подшоҳони мамлакатҳо, ба дами шамшер,+ ба асирӣ,+ ба ғорат+ ва шармандагӣ супурдӣ ва имрӯз низ ҳоламон чунин аст.+

26 Аммо онҳо саркашӣ карданд ва бар зидди ту исён бардоштанд+ ва аз Шариати ту рӯй гардонданд. Онҳо пайғамбарони туро, ки онҳоро огоҳ карда, сӯйи ту баргардондан мехостанд, куштанд ва нисбати ту беҳурматии азиме карданд.+

33 Дар ҳар он чӣ бар сари мо омадааст, ту аз рӯйи адлу инсоф амал кардӣ, зеро ту содиқу вафодор ҳастӣ, вале мо бадкорем.+

42 «Мо гуноҳ кардаему саркашӣ намудаем+ ва ту моро набахшидӣ.+