2 Қӯринтиён
12 Ман маҷбурам, ки фахр кунам ва фоидаовар набошад ҳам, мехоҳам дар бораи рӯъёҳои ғайриодӣ+ ва хабарҳое, ки Ҳазрат ошкор кардааст,+ сухан гӯям. 2 Ман касеро мешиносам, ки шогирди Масеҳ аст. Ӯ 14 сол пеш — дар ҷисм буд ё берун аз он, намедонам, Худо медонад — ба осмони сеюм бурда шуд. 3 Бале, ман чунин касро мешиносам, ки — дар ҷисм буд ё берун аз он, намедонам, Худо медонад — 4 ба биҳишт бурда шуд ва суханони ногуфтание шунид, ки барои шахс ба забон овардани онҳо раво нест. 5 Ман бо чунин шахс фахр мекунам, вале бо худ фахр намекунам ва фахр кунам ҳам, танҳо бо сустиҳоям фахр мекунам. 6 Ҳатто агар фахр кардан хоҳам, ин беақлӣ намешавад, зеро гапи ҳақро мегӯям. Вале чунин намекунам, то ҳеҷ кас дар ҳаққи ман бештар аз он чӣ мекунам ё мегӯям, фикр накунад. 7 Бигзор ҳеҷ кас танҳо ба хотири он ки ба ман чунин хабарҳои ғайриодӣ ошкор шудаанд, дар ҳаққи ман бештар аз он чӣ лозим аст, фикр накунад.
Барои он ки худро аз ҳад боло нагирам, неше дар ҷисми ман+ ҷой дода шудааст ва он мисли фариштаи Шайтон аст, ки маро азоб медиҳад, то аз худ наравам. 8 Се бор аз Худованд илтиҷо кардам, ки онро аз ман дур созад, 9 вале ӯ ба ман гуфт: «Лутфу марҳамати ман барои ту басанда аст, зеро қуввати ман дар сустӣ комил мегардад».+ Пас, бо хурсандии зиёд бо сустиҳои худ фахр мекунам, то қуввати Масеҳ чун хайма бар ман қарор гирад. 10 Бинобар ин ман ба хотири Масеҳ дар сустиҳо, дашномҳо, муҳтоҷиҳо, озорҳо ва душвориҳо хурсандӣ меёбам, зеро дар нотавониҳо тавоноям.+
11 Ман мисли як беақл гаштам. Шумо маро ба ин маҷбур кардед, зеро маро бояд шумо таъриф мекардед. Охир, ман арзише надошта бошам ҳам, аз расулони олиятон ҳеҷ камие надорам.+ 12 Дар ҳақиқат, шумо худатон исботи расул будани маро дар истодагарии зиёд,+ дар аломату муъҷизаҳо ва дар корҳои бузург дидаед.+ 13 Аз кадом ҷиҳат шуморо аз дигар ҷамоатҳо кам донистам? Шояд, танҳо аз он ҷиҳат, ки ман ба шумо бор нашудам.+ Илтимос, маро барои ин гуноҳам бубахшед.
14 Инак, бори сеюм аст, ки ман тайёрам наздатон биёям, вале ин дафъа низ ба шумо бор намешавам, зеро ба ман на чизу чораатон,+ балки худи шумо даркоред. Охир, на фарзандон+ барои падару модар, балки падару модар барои фарзандон молу мулк ҷамъ мекунанд. 15 Ман бошам, бо хурсандии зиёд тамоми чизи доштаамро барои шумо сарф мекунам ва ҳатто ҷонамро дареғ намедорам.+ Агар ман шуморо ин қадар дӯст медошта бошам, пас, наход лоиқи муҳаббати камтар бошам? 16 Чи тавре ки набошад, ман ба шумо бор нашудам,+ вале шумо мегӯед, ки ман маккораму шуморо бо ҳила ба дом даровардам. 17 Магар ба воситаи ягон касе, ки наздатон фиристодам, шуморо ба фоидаи худ истифода бурдаам? 18 Ман аз Титус илтимос кардам, ки ба наздатон равад, ва бо ӯ бародареро фиристодам. Магар Титус шуморо ба фоидаи худ истифода бурд?+ Оё мо якдилу якмаром набудем? Оё бо як роҳ нарафтем?
19 Наход шумо то ин вақт фикр кунед, ки мо худро дар пеши шумо сафед карда истодаем? Мо чун пайравони Масеҳ назди Худо сухан мегӯем. Вале, эй азизон, ҳар он чӣ мекунем, барои обод кардани шумост. 20 Метарсам, ки вақти омаданам рафтори шумо на он тавре бошад, ки ман мехоҳам, ва рафтори ман на он тавре ки шумо мехоҳед. Аз ин метарсам, ки дар миёни шумо ҷанҷол, рашк, қаҳру ғазаб, баҳсу мунозира, бадгӯйӣ, ғайбат, ғурур ва бесарусомонӣ набошад. 21 Шояд, вақте ки боз наздатон биёям, Худоям маро дар пеши шумо шарманда созаду ман ноилоҷ барои бисёри онҳое, ки пештар гуноҳ карданду аз нопокӣ, зино* ва беҳаёгии* худ тавба накарданд, мотам гирам.