Забур

17 Эй Яҳува, ба додам бирас,

Фиғонамро бишнав

Ва ба дуое, ки аз дили соф мегӯям, гӯш андоз.+

 2 Бароям адолатро барқарор кун,+

Бигзор чашмонат бубинанд, ки ман росткорам.

 3 Ту диламро озмудаӣ ва маро шабона имтиҳон карда,+

Аз олудагиҳо пок намудаӣ.+

Бубин, ки ман нияти баде дар дил надоштам

Ва бо даҳонам гуноҳ накардам.

 4 Мисли дигарон амал накардаам,

Балки ба сухани ту гӯш дода, аз роҳи ғоратгарон дурӣ меҷӯям.+

 5 Бигзор қадамҳоям дар пайраҳаҳои ту бимонанд,

То пешпо нахӯрам.+

Ту онҳоеро, ки аз душманонат паноҳ меҷӯянд, наҷот медиҳӣ,

Онҳоеро, ки зери дасти ростат сарпаноҳ меҷӯянд.

 8 Маро мисли гавҳараки чашмат нигаҳбонӣ кун+

Ва дар сояи болҳоят пинҳон намо.+

 9 Аз ҳамлаи бадкор маро нигаҳ дор,

Аз душманони ҷонам, ки маро иҳота кардаанд.+

10 Пӯсти ин хел одамон ғафс шудааст*,

Онҳо даҳанкалонӣ мекунанд.

11 Онҳо моро иҳота кардаанд+

Ва фурсат меҷӯянд, ки шикастамон диҳанд.

12 Душман мисли шере тайёр аст туъмаашро пора-пора созад,

Мисли шери ҷавоне, ки хам шуда, камин гирифтааст.

14 Маро бо дасти худ наҷот деҳ, эй Яҳува,

Аз одамони ин ҷаҳон, ки насибаашон фақат зиндагонии имрӯза аст,+

Аз касоне, ки аз неъматҳоят баҳравар месозӣ,+

Ва онҳое, ки ба писарони сершуморашон мерос мегузоранд.

15 Аммо ман росткор монда, рӯйи туро хоҳам дид*,

Аз он ки бедор шуда, туро болои сарам бубинам, шод хоҳам буд.+